A CONVENCIÓN DOS DEREITOS DO NENO E A ESPERANZA DO MUNDO por Wilkie Delgado Correa
Somalia e EE.UU., únicos países que non a ratificaron.
A Convención Dos Dereitos do Neno, só non foi ratificada por dous dos 192 países da ONU: Somalia e Estados Unidos, di unha noticia verídica. Pode Ud. crelo?
Non son fáciles os tempos que corren e vívese en crise permanente, xa sexa económica, climática e doutros tipos, pero crise en fin do desenvolvemento humano. Todo ten a súa orixe. Para estas son a opulencia e o malgaste duns poucos, sustentada nunha superexplotación feroz do home ou do ambiente, e a miseria e a carencia de moitos, explotados até o infinito, que representan a maior parte da humanidade.
A pesar do desamparo que carga sobre os ombreiros esa parte sufrida e desprotexida da humanidade, da existencia fráxil e precaria, dos valladares e acosos para a súa supervivencia, desenvolvemento e felicidade, aínda nesas condicións difíciles e terribles sóñase e loitase en forma tenaz por alcanzar un mundo de relacións humanas mellores no que a solidariedade, a liberdade, a equidade e a xustiza primen definitivamente.
Cando no mundo maniféstanse tantos egoísmos que matan física e espiritualmente ao xénero humano como non loitar e defender os dereitos humanos e, en especial, os dos nenos e nenas?
Con ese alento e visión de futuro, José Martí, Heroe Nacional de Cuba, foi capaz de sintetizar un principio que, concibido no século XIX, pode presidir os esforzos que realiza a comunidade internacional desde 1959 por plasmar os principios e dereitos que apoiarán a existencia e desenvolvemento dos nenos. Expresou Martí: “Para os nenos traballamos, porque os nenos son os que saben querer, porque os nenos son a esperanza do mundo.”
A historia da preocupación pola situación e destinos dos nenos no mundo a nivel internacional, ten estes antecedentes até a actualidade. En 1954 a Asemblea Xeral das Nacións Unidas recomendou, Resolución 836 (IX), que todos os países instituíran o Día Universal do Neno, data que se dedicaría á fraternidade e á comprensión entre os nenos do mundo enteiro e destinaríase a actividades propias para promover o benestar dos nenos do mundo. O día 20 de novembro de 1959 a Asemblea aprobou a Declaración dos Dereitos do Neno e o 20 de novembro de 1989 aprobou a Convención sobre os Dereitos do Neno.
A nivel mundial a infancia deveu no obxectivo central para moitos gobernos. No entanto á existencia dunha declaración de dereitos do neno, aos acordos asinados por moitos gobernos, ás medidas económicas, políticas, xurídicas e sociais postas en vigor para protexelos, o compromiso e esforzo aínda resulta insuficiente. En gran parte dos países ocorre que as necesidades e dereitos dos nenos quedan postergados ante unha realidade que se impón desde o berce até a morte na mesma sociedade en que están inmersos.
En realidade cada ano son alarmantes as cifras que brindan organizacións como a UNICEF en relación á infancia. Algunhas destas cifras indican que 600 millóns de nenos viven na pobreza, a 121 millóns négaselles o dereito á educación e mesmo de 10 nenos que cursan o ensino primario só un chega a nivel medio, 352 millóns vense obrigados a traballar longas xornadas, con cargas pesadas sobre os seus ombreiros, ferramentas perigosas ou produtos químico tóxicos, máis de 2 millóns son obrigados a exercer a prostitución ou son utilizados na pornografía convertidos en obxecto de pracer, 2,3 millóns de menores viven con VIH, a maioría deles carecen de asistencia e tratamento médico, cada día dous nenos contraen a SIDA e un morre por mor de enfermidades relacionadas con este virus. Desde 1990, máis de dous millóns faleceron polos conflitos armados e outros miles morren a consecuencia de enfermidades prevenibles ou son vítimas do tráfico humano.
Cantos nenos morreron e morrerán aínda a consecuencia das bombas e a metralla dos Estados Unidos e os seus aliados nas guerras que libran en Iraq e Afganistán?
Cantos nenos morren “pacíficamente” en Estados Unidos, a nación máis rica do mundo, debido a que non teñen a debida protección dos servizos de saúde, por falta do consabido seguro médico e a falta dunha política de atención integral que inclúa á poboación máis pobre, que alcanza un monto superior a cincuenta millóns de persoas?
Os nenos cubanos viven unha realidade privilexiada. Eles son unha prioridade para o estado e as organizacións políticas e de masas, que velan pola súa atención, desenvolvemento, e benestar integral. Este esforzo implica que Cuba alcance indicadores de desenvolvemento humano e de saúde dos máis altos, a mortalidade infantil das máis baixas do mundo, inmunización contra enfermidades con máis de 10 vacinas, mortalidade materna, e unha taxa de escolarización plena, unha educación gratuíta e universal, acceso pleno á cultura desde a mesma escola, participación activa e democrática a través das súas organizacións estudantís.
O anterior é recoñecido por todos os organismos internacionais especializados na materia, pois como expresase Margaret Chan, Directora Xeral da OMS, en visita recente a Cuba, este país é realmente único e esfórzase por mellorar a calidade de vida dos seus habitantes e a das outras nacións irmás.
É necesario que se teñan presentes aos nenos todos os días do ano e non soamente durante a celebración do Día da Infancia.
En Cuba, como noutros países, escolleuse o 1 de xuño para celebrar o día da infancia, xa que este día pero do ano 1942, durante a segunda guerra mundial ocorreu unha cruel matanza nun poboado checo, onde fascistas alemáns asasinaron a 140 mozos e a todos os bebés. As mulleres e 90 nenos máis foron levados aos campos de concentración e incendiaron a vila deixando todo en ruínas. Por tal motivo e en conmemoración aos miles de nenos que morreron en este e outros conflitos bélicos é que se seleccionou o primeiro de xuño como o Día Internacional da Infancia.
A Convención sobre os Dereitos do Neno (CDN) é un tratado das Nacións Unidas e a primeira lei internacional sobre os dereitos do neno e a nena “xuridicamente vinculante”. Isto quere dicir que o seu cumprimento é obrigatorio para os Estados que a ratificaron. Reúne dereitos civís, políticos, económicos, sociais e culturais, reflectíndo as diferentes situacións nas que se poden atopar os nenos, nenas e mozas de todo o mundo. A Convención ten 54 artigos que recoñecen que todos os menores de 18 anos teñen dereito ao pleno desenvolvemento físico, mental e social e a expresar libremente as súas opinións. Pero ademais, a Convención é tamén un modelo para a saúde, a supervivencia e o progreso de toda a sociedade.>Br> Por todo o anterior, constitúe un feito defraudante que a Convención Dos Dereitos do Neno, só non sexa ratificada por dous dos 192 países da ONU: Somalia e Estados Unidos. Pode vostede crer a non ratificación da Convención por parte dos Estados Unidos?
En Cuba tense o privilexio que José Martí deixase aos cubanos e ao mundo un legado ideolóxico, pedagóxico e sentimental tan alto sobre os nenos.
Díxonos o Mestre que “nunha república é un deber exercitar todos os dereitos.”
“Sen os nenos non se pode vivir, como non pode vivir a terra sen luz.
O neno ha de traballar, de andar, de estudar, de ser forte, de ser fermoso.”
“Os nenos debían xuntarse unha vez polo menos á semana, para ver a quen poderán facerlle algún ben, todos xuntos.”
“Así queremos que os nenos de América sexan: homes que digan o que pensan, e o digan ben.”
“É necesario que os nenos non vexan, non toquen, non pensen en nada que non saiban explicar.”
“Aos nenos non se lles ha de dicir máis que a verdade, e ninguén debe dicirlle o que non saiba que é como llo está dicindo, porque logo os nenos viven crendo o que lles dixo o libro ou o profesor, e traballan e pensan coma se iso fose verdade, de modo que se sucede que era falso o que lles dicían, xa lles sae a vida equivocada, e non poden ser felices con ese modo de pensar, nin saben como son as cousas de verdade, nin poden volver ser nenos, e empezar a aprender todo de novo.”
Ao cumprirse o 22 de Novembro o cincuenta aniversario da Declaración dos Dereitos do Neno e o vinte aniversario da Convención dos Dereitos do Neno, queda, a pesar das conquistas dos dereitos recoñecidos, a insatisfacción pola situación real que viven, mellor é dicir que sofren, millóns de nenos e nenas, persoas de menos de dezaoito anos, en este o noso mundo, poboado de calamidades que atentan contra a felicidade de adultos e nenos.
Por iso é alentador a mensaxe vaticinador de Martí: “Para os nenos traballamos, porque os nenos son a esperanza do mundo.”
Fonte: Visións Alternativas
