Rosa Miriam Elizalde – La Jornada (Mexico)

Un xa visto: eis o que estamos a viver. Vinte anos pasados de os EUA invadiren Iraq, con pretextos falsos, e aínda coa mesma opereta belicista no sur de Florida, onde agora manobran a prol dun novo capítulo de agresión militar contra Cuba, de parte de Washington.

Cairan bombas sobre Bagdad, na primavera de 2003, e o sector ultra da emigración cubana levaba ás rúas de Miami un lema terríbel “Agora Iraq e deseguida Cuba!”.  Non se trataba dun acto illado ou marxinal , senón de presionar ao goberno de George W. Bush para extender a súa cruzada bélica a Cuba. Os pretextos eran os mesmos e igual de falsos que os aplicados ao Iraq: terrorismo, armas de destrución masiva,  e levar a liberdade ao pais. A manifestación fora na Rúa 8.

Daquela, entidades coma o Instituto para Estudios Cubanos y Cubano-Americanos da Universidade de Miami , próxinos ao goberno federal , recibían finanzamiento para adiantaren o perfil dunha Cuba pos-revolucionaria. Unha das palestras, titulada sen rubor  A transición en Estados Delincuentes: Iraq, Palestina e Cuba, equiparaba á illa con teatros de guerra. A mensaxe era evidente: nin Cuba nin Palestina eran excepción, senón parte das previsións de cambios de réxime de Washington.

Voces máis influintes participaban desta visión de futuro. En marzo de 2003, Donald Rumsfeld, secretario de Defensa (ministro do exército) naquela altura,  foi interpelado no programa Meet the Press (Encontro coa Prensa) sobre se Cuba figuraba na lista de países a invadir. Na súa resposta, descartou unha operación inmediata, pero deixou a porta aberta cun ameazante “agás que teñan Armas de Destrución Masiva”. Meses despois, John Bolton, subsecretario de Estado coñecido polo seu historial belicista, inventaba a mentira de a nación caribeña producir armas biolóxicas e compartir biotecnoloxía con Estados Delincuentes . A demonización estaba en marcha.

Días contados que duran vinte anos

O goberno de Washington valérase deste enunciado, e do apoio dos  congresistas cubano-estadunidenses da liña dura, para aumentar o rigor do bloqueo económico e limitar viaxes e remesas. “Castro ten os días contados”, anunciara Mario Díaz-Balart  aos xornalistas en 2004; vinte anos despois, segue repetindo esa mesma sentenza coa cara lavada.

Ao escalaren os EUA e Israel a súa ofensiva militar en Irán, a maquinaria de propaganda de Miami ergue de novo a bandeira da intervención armada. En redes sociais, a congresista María Elvira Salazar non disimula o seu contento: “Así é como hai que tratar aos tiranos, non só en Irán, senón tamén aos sátrapas de Cuba, Venezuela e Nicaragua. Paz a través da forza: eis o xeito americano”. O seu colega Carlos Giménez, pola súa banda, ameaza con ton mesiánico: “Con Trump non valen contos, nin escusas: canda chega a hora, chegóu!”.

Cuba volve ser unha ameaza estratéxica, non polo que fai, senón polas súas relacións. A súa alianza con China, Rusia, Irán e Venezuela abonda para xustificar unha alerta de seguridade nacional. A retórica lembra o discurso do Eixo do Mal. A illa é agora inimigo operativo non polo que fai senón pola súa mera existencia xeopolítica, coma se a soberanía cubana fose en si mesma unha provocación.

Levamos semanas co angustioso agoiro de estar a vivir un xa visto tras outro. Trump invoca coma éxito militar o terríbel recordo das bombas de Hiroshima e Nagasaki, onde a humanidade descubriu con horror o inferno atómico da guerra; os inmigrantes son cazados como alimañas, igual que os comunistas e os xudeus antes da Segunda Guerra Mundial. As imaxes de estadunidenses defendendo lemas genocidas que convidan ao odio, a guerra entre irmáns e a destrución, producen rabia e desespero. Costa crer a Trump cando di que as accións bélicas en Irán terminaron, porque nada do que di parece verdade.

Un clima político-mediático idéntico a perigosa redición das matrices discursivas que serviran de limiar a catástrofe iraquí. A lóxica é a mesma: desinformar, illar, demonizar, xustificar sancións e, se se aliñan as circunstancias, lexitimar a intervención nos “escuros lugares do planeta”.

De certo, a mentira das armas de destrución masiva en Iraq aínda retumba como un fracaso ético e político de Occidente, mais a ultradereita de Florida repite teimudamente o ciclo e tenta arrastrar aos EUA cara a unha agresión inxustificábel contra Cuba. Sucede nun contexto volátil, onde o único seguro é que a Guerra dos 12 días levou ao mundo a beira dun cataclismo de consecuencias impredicíbeis. Poco axuda a dúbida acerca do que aconteceu ou non no Irán, ou do que podería ocorrer no medio Oriente nos próximos días. E nin falar da tranquilidade que revelan os principais agresores neste conflito. Mesmo parece que tomaran Tila.

Versión en Galego para TSA de Cita André.

Lisa Grandeiro TSA – Synnside (Washington DC)

O ministerio de Estado de Cuba denuncia a designación de Rosa María Payá para o cargo de Experta en Dereitos Humanos da Organización de Estados Americanos, conseguida grazas a presión caciquil de Marco Rubio, responsábel do ministerio de Estado dos EUA. Cuba acusa ao goberno de Trump de caciquear votos da Comisión Interamericana de Dereitos Humanos mediante ameazas e presións e cualifica de burla presentar como opción democrática unha candidatura que representa ao exilio armado contra Cuba dende a beira NW da canal da Florida. Denuncia o goberno da Habana que Marco Rubio forma dende hai ben tempo parte da fronte imperialista que agora conspira para lograr que “unha integrante da nómina de defensores do bloqueo e da agresión a Cuba sexa presentada por Washington coma  cualificada en Dereitos Humanos de recoñecida imparcialidade.

Di o goberno da Habana que a causa da súa dilatada biografía mercenaria Rosa María Payá Acevedo, resultou electa por estreita marxe como responsábel da Comisión Inter-americana de Dereitos Humanos. “Mália a digna, valente e lexítima posición de numerosos gobernos da nosa América, os EUA levaron adiante o seu propósito baixo a ameaza de recortaren orzamentos de programas de cooperación no hemisferio”. Lembrou o ministerio de Estado cubano o ben coñecido sumario de Payá Acevedo “a prol de golpes de Estado, falsidades, defensa de intervencións militares e políticas e guerra económica na rexión”.

O Panel Independente responsábel da avaliación de candidatos para os órganos do Sistema Inter-americano de Dereitos Humanos, declarou a súa sorpresa ao identificar en Payá un coñecemento pobre das normas,a xurisprudencia e a doutrina internacional dos Dereitos Humanos. A iso suman que a súa biografía política “pode pór razoabelmente  en dúbida a súa independencia a calquera observador razoábel”.

O texto inclúe as consideracións do Centro para a Investigación Económica e sobre Políticas, en tanto “o historial público da Sra. Payá demostra un reiterado menosprezo polos dereitos humanos e polo dereito internacional nesta materia”, así como “desinformación sobre gobernos de Estados membros da OEA”. A utilización da Comisión Interamericana de Dereitos Humanos como parte da campaña dos EUA contra a cooperación médica cubana é outro dos aspectos denunciados así como a esixencia do governo Trump a todos os Estados membros da OEA cumprimentar un cuestionario sobre acordos con Cuba en materia de cooperación sanitaria. O governo da Havan recorda que a petición viola a soberanía dos estados.“Cuba reitera que non recoñece, nin recoñecerá autoridade moral ou legal algunha, á OEA nin a ningún dos seus funcionarios e órganos subsidiarios ou autónomos”, conclúe a denuncia cubana.“Cuba reitera que non recoñece, nin recoñecerá autoridade moral ou legal algunha, á OEA nin a ningún dos seus funcionarios e órganos subsidiarios ou autónomos”, conclúe a denuncia cubana.

REDEH – Cuba

Finalmente aconteceu o que temiamos. Do xenocidio na Faixa de Gaza; aos ataques e asasinatos selectivos noutros países da rexión; á escalada bélica contra o Irán e a criminal sevicia dos sionistas, engádese agora, como incursión imperial fatídica, o bombardeo realizado polos EUA contra tres instalacións nucleares en territorio iraniano. Arrogante e obsceno, o presidente Trump gábase da eficiencia funcional do seu exército e da pancada estarrecedora descargada no taboleiro internacional. Pretende ignorar que esa espiral de violencia pode conducir a unha apocalipse e non á súa proclamada Pax Americana.

Na Rede en Defensa da Humanidade subscribimos as palabras do chanceler cubano, Bruno Rodríguez: ”A paz a través da forza é de feito imperialismo que procura impor o terror, a carreira das armas e o desconcerto do mundo co obxectivo de pór remedio ao colapso hexemônico dos EUA. Baséase na presunción de que ten a razón quen posúe a forza“. O fascismo é inimigo da democracia e de toda forma civilizada de convivencia humana. Trump e Netanyahu son expresións contemporáneas deste prexuizo.

Alarmado polo rumbo dos acontecementos, condenamos os ataques que fan prever unha escalada e apelamos á continuación das negociacións para que calquera diverxencia sexa resolta a través dun diálogo que evite un enfrontamento de consecuencias imprevisíbeis.

Convocamos os pobos do mundo a se mobilizaren pola paz! Cesen a agresión belicista contra o Iran e a ocupación de Palestina!

REDE EN DEFENSA DA HUMANIDADE (Cuba)

Versión en Galego da Redación de TSA

Rosa Miriam Elizalde – La Jornada (México)

“O que se ocupa dos asuntos de Cuba son eu, se non lle importa”. Esta fora a resposta de Fidel Castro a un funcionario do ministerio de Relacións Exteriores (Secretaría de Estado) dos EUA, nun casoi  comentado durante décadas nos círculos diplomáticos.

Sucedera 16 de abril de 1959, no Salón South America do hotel Statler-Hilton de Washington, á saída dun xantar co ministro secretario de Estado interino Christian Herter.  Naquel encontro, o director da Oficina de Asuntos do Caribe, William Wieland, dependente da Secretaría de Estado, presentouse con estas palabras a Fidel: “Eu son a persoa que se ocupa dos asuntos  de Cuba”. O líder cubano parouno en seco; non é só que falase as razóns senón que lle fixo unha rectificación histórica.

Antes de 1959 os embaixadores dos EUA en Cuba adoitaban actuar como procónsules afeitos a dar ordes e nomear e cesar gobernos baixo a presunción de que a illa era unha prolongación da Florida. A inicios do século XIX, John Quincy Adams expresara a arela de Cuba cair coma “froita madura” nas mans dos EUA. Anos máis tarde, trala Guerra hispano-cubana, Washington impuxo a Emenda Platt, pola que se arrogaba o dereito a ocupar militarmente Cuba, instalar ilegalmente unha base naval en Guantánamo e nomear gobernador interino na illa segundo lle petara. Foi o limiar do que os historiadores chamaron a república mediatizada, gobernada dende os EUA por delegación de tiranos que eles mesmos nomeaban.

Un dos casos máis escandalosos do Departamento de Estado entrometido en Cuba, sucedeu  en 1933, cando Franklin D. Roosevelt encargou ao embaixador Sumner Welles mediar na crise política provocada pola ditadura de Gerardo Machado. Chegou cun aviso concreto: “se Machado non pon orde no galiñeiro, regresarán as cañoneiras ao porto da Habana”. Welles negociou primeiro co ditador, a seguir coa oposición e, finalmente, impuxo un presidente provisional que non logrou deter a revolución sobrevida nese ano e a seguir mandouno  marchar, coa resolta complicidade estadounidense.

Tal foi o protagonismo dos embaixadores enviados pola Casa Branca que o goberno provisional constituído en 1934 tras un golpe de Estado coñécese na historia de Cuba como o triunvirato “Caffery-Batista-Mendieta”, co substituto de Sumner Welles, Jefferson Caffery, á cabeza do poder político do país. Earl E. T. Smith, o embaixador ao que sorprende a Revolución de 1959, chegou a se sincerar no Congreso dos  EUA: “Cuba era (ate daquela) unha república estadounidense”.

Co triunfo da Revolución, acabaron as componendas de Washington, mais non así as conspiracións e a cara lavada dos funcionarios dos EUA. Por exemplo, o xefe da misión diplomática na Habana durante a administración Bush Jr, coñecido polo pobo cubano como O Cabo Cason, por converter a Oficina de Intereses dos EUA en centro de conspiración e compra de disidentes baixo pretexto de defender os dereitos humanos.

Hoxe, o embaixador chámase Mike Hammer, para o caso encargado de Negocios da embaixada dos EUA na Habana. Ao risoño Hammer  deulle por percorrer o país de furón galistreiro na procura de opositores acubillados nas nóminas das axencias imperiais e aldraxar coas súas supostas “honras” ao heroe nacional José Martí, o primeiro gran ante-imperialista da historia cubana. Sempre a vista dunha cámara, en redes sociais, onde a xente pregúntalle se esta provocación continuada obedece á orde de Marco Rubio de agotar a paciencia do goberno cubano.

Hai uns días protagonizou unha conferencia de prensa en Miami que mais que exercicio de propaganda frustrado, acabou sendo un intento de autoafirmación e confianza nos mecanismos publicitarios do Departamento de Estado. Hammer vestiu seu discurso de causa solidaria e de argumentación sicolóxica a prol  do intervencionismo, nada disimulado polos embaixadores norteños en máis dun século. Volveu co retrouso de o bloqueo inexistentes e das sancións dos EUA contra Cuba afectar só ao goberno e non ao pobo cubano, coma se o diplomático estivese acreditado na lúa.

Polo simple feito de os EUA asumir a súa condición de imperio e os demais conformarnos coa condición de súbditos, Hammer quere convencernos de que “Washington e quen se ocupa de Cuba”. Nada menos certo e cando xoga a ser influencer en Instagram é ainda máis lamentábel, cun estilo para a mentira que recorda as cintas de vídeo das Golden Girls, antes que da era da internet

Tradución ao Galego para TSA por Calina Regueiro.

Rosa Bastabales TSA

Pedro Trigo, heroe do asalto ao Moncada, foi a imaxe radiante da galego-cubanía solidaria que inventara Neira Vilas cando asulagado nun mar de fichas de mambises galegos no arquivo por él organizado no Instituto de Literatura e Linguística da Habana, houbera de procurar un nome que conciliase a nacionalidade de tantas mulleres e homes de procedencia galega que entregaran o mellor da súa vida á Revolución Cubana. Pedro ven de morrer en Barcelona a piques de cumprir 97 anos, na casa da súa filla, coa que vivía retirado. Nacera na Habana en 1929, de páis emigrantes galegos. Na súa personalidade déronse os dous compromisos galego e cubano por excelencia, dende unha visión de clase e de defensa da independencia común ás dúas beiras do mar.

Trigo puido aportar información periódica de Cuba de primeira man e denunciar o bloqueo en convocatorias públicas da Asociacion de Amizada Galego-Cubana Francisco Villamil nas que foi participante comprometido por todo o país. O seu vibrante relato do Asalto ao Moncada no que proliferan os apelidos de revolucionarios galego-cubanos, forma parte dos arquivos de Radio de todo o país.

Residindo en Calabazar, na beira da Habana, nunca perdera contacto con Ourol (Viveiro) onde vivira dos dous aos dez anos e conservaba ben de parentes. Esta relación permitíralle con naturalidade formar parte dunha candidatura nacionalista en Lugo e de presidir iniciativas locais de lembranza e homenaxe do seu irmán Xulio, heroe de Moncada, na comarca de Viveiro.  De feito, a Asociación Galego-Cubana do Viveiro leva o nome de Xúlio Trigo.

No 61 aniversario da xesta que marcou o abrente da Revolución Cubana. Miguel Anxo Fernandez Lores, alcalde de Pontevedra, recibiu a Pedro Trigo e a José Antonio Solana, Cónsul Xeral de Cuba, e a directivos da Francisco Villamil.  Nunha convocatoria a seguir, Trigo contou en primeira persoa a inciativa e preparativos do Moncada fronte unha plural e concurrida asistencia e no seu relato levou a primeiro plano o anti-imperialismo e a completa austeridade de recursos dos conxurados, axudados a penas con ideas, resolución e sacrificio. Interrogado sobre a disposición revolucionaria das novas xeracións citara a Bonifacio Byrne: “A loita de Cuba será eterna até non se ver libre do imperialismo”.  Fora aquela ocasión a segunda homenaxe galega a Pedro Trigo logo da festa organizada 26 de xullo na súa honra en Compostela pola Francisco Villamil coa colaboración de organizacións solidarias de toda Galiza.

Sábado  26 de xullo daquel Aniversario do Asalto ó Cuartel Moncada, tamén chamado Día da Rebeldía, a Asociación de Amizade galego-cubana Francisco Villamil, conxuntamente co  Consulado de Cuba en Galicia, celebrara unha festa comemorativa en Santiago de Compostela. Valentín Alvite, presidente da Asociación, falara do significado desta data para a solidariedade internacional con Cuba. Canda él, estaban Laura Urra, cónsul de Cuba, e Pedro Trigo, heroe do Moncada e membro do Movimiento 26 de Julio.

Pedro e o seu irmán Xúlio, ámbolos dous descendentes de galegos de Viveiro, participaran nos preparativos e no asalto ao Moncada. A cónsul agradeceu a celebración da homenaxe e lembrou aos Cinco, os loitadores antiterroristas cubanos.

Aos seus 86 anos,  facendo gala dunha lúcida memoria, Pedro Trigo repasara  os acontecementos previos a aquel 26 de xullo de 1953 e fixo emocionada  lembranza de Fidel Castro, Raúl, Che Guevara, Camilo Cienfuegos, Abel Santamaría e as compañeiras Vilma e Melba, protagonistas do primeiro intento de derrocamento da ditadura de Batista. O heroico asalto ao Moncada convertiríase logo por dereito propio en alicerce histórico da Revolución Cubana. Fillo dun emigrante de Ourense, Abel Santamaría foi asasinado após logo do asalto ao Moncada, acción da que fora un dos principais organizadores. Abel editara xornais clandestinos e traballou arreo por tecer redes para a revolución. Fidel Castro nunca ocultou o seu enorme aprecio por el. Canción del elegido de Silvio Rodríguez está consagrada a súa memoria. A irmá de Abel, Haydée Santamaría,  tomou parte no asalto ao Moncada. Estivera na dirección do Movimiento 26 de julio e encargouse de armar a guerrilla de Sierra Maestra. Fundou a Casa das Américas, cerne da renovación cultural cubana, que dirixiu até a súa morte, en 1980.

A natural modestia e compromiso comunista de Pedro Trigo contrasta coa folla de servicios que publica o diario Granma na súa despedida. A el se debía a captación de Florentino Fernández León, que na véspera do asalto ao Moncada era oficial do exército de Batista e pola súa mediación puideron  os rebeldes conseguir uniformes e a munición precisa para os decisivos asaltos de 26 de xullo do1953 en Santiago de Cuba e Bayamo.

Dende o resalido da casa de Trigo en Calabazar,  puideran os milicianos aceder a unha golada e realizaren as práticas de tiro precisas para os asaltos.  A maiores de fornecer os contactos para a dotación material do asalto en Oriente Pedro asumiu a intendencia de transporte e reparto que fora trazada na casa de Josefa Yáñez  La Gallega  en sucesivas xuntanzas con Fidel e a avangarda do M26. A excelente memoria de Trigo permitira recuperar cada detalle deste proceso.  

Pedro participara, 28 de xaneiro de 1953, no histórico Desfile de las Antorchas, desautorizado por Batista e organizado pola Federación de Estudiantes da Universidade. Unha marcha de homenaxe a  José Martí, como referencia histórica da reivindicación da independencia de Cuba pola que o Mártir entregara a súa vida na Guerra Chica. Trigo lograra sair con vida do asalto al Cuartel Moncada, foi detido ao regresar a Habana e incorporouse despois a guerra na Serra.

Foi cooperador necesario das compañeiras Melba Hernández e Haydee Santamaría cando estas foran liberadas.  Esta participación crecente nas actividades contra a tiranía batistiana causáronlle a el repetidas detencións en calabozos de SIM e do Buró de Investigaciones.

Pedro fundara as Milicias Nacionales Revolucionarias no aeroporto José Martí que foi o centro da defensa destas instalacións estratéxicas na invasión por Playa Girón, y durante a Crisis de Outubro.