AXENCIAS DE CUBA – TSA

Máis un ano, a maioría da comunidade internacional está con Cuba, e como dixo o representante de Nicaragua na ONU «a solidariedade é máis poderosa ca chantaxe». Así ficou contrastado na Asemblea Xeral da Nacións Unidas co voto de 165 países contra do bloqueo económico, comercial e financeiro imposto por EUA a Cuba contra toda Lei e con pleno aldraxe dos conceptos básicos de respecto entre nacións. As ameazas do gabinete imperial só raparon en Latinoamérica o previsíbel voto en contra de Milei e do governo do Paraguai e as abstencións de Costa Rica e Ecuador. A arroutada campaña da Casa Branca só deu raspado sete votos en contra da Resolución de Cuba, e o total das abstencións colleitadas en todo mundo coas ameazas arancelarias saídas da vara máxica de Trump aumentaron a 12 países. Os sete “non” reproducen en cinco representación da Asemblea as acostumadas posicións en contra dos EUA e de Israel, mais é ben certo que a maioría absoluta da Asemblea votou a prol das razóns de humanidade e dereito expostas por Cuba.

Os resultados revelaron un magro beneficio da galerna desatada polo governo de Trump contra a demanda de Cuba amparada Dereito Internacional. Manter un bloqueo delincuente contra a illa por volta de 64 anos comprace só aos comensais do imperio que aplauden privacións e atrancos sen medida contra o pobo de Cuba, amañados dende a outra beira do estreito da Florida. O propósito é someter a illa nunha posición prevista de dependencia e subalternidade como a que orixinara cen anos de guerra anti-colonial.

Cumpriuse a pé feito o anuncio do ministro de Relacións Exteriores de Cuba, Bruno Rodríguez Parrilla de a intensificación das ameazas do Departamento de Estado a escala planetaria para forzar estados soberanos a humillar seu voto resultarían inutilmente demagóxicas. “A verdade, o dereito, a razón e a xustiza son sempre máis poderosos e decisivos»

Segundo coñeceu a Asemblea no informe debatido na ONU , que recolle o período de marzo do 2024 a febreiro de 2025, bancos e intermadiarios de recusaron operar con Cuba, mesmo para faceren transferencias de humanidade básica coma compra de alimentos, medicamentos e material cirúrxico, combustibeis, materiais, pezas de reposto para o Sistema Electroenerxético Nacional e outros bens esenciais. A economía cubana perdeu provedores tradicionais por esta causa urdida dende os EUA.

O ilegal programa de exención de visa e prevención de viaxes terroristas, de 2015 representou un atranco para as viaxes e o turismo á iIla, nomeadamente pola ameaza de estorbar o pase de fronteiras de aquelas persoas que tivesen visitado a nación caribeña.

Esta información, procedente do informe Necesidade de pór fin ao bloqueo económico, comercial e financeiro imposto polos EUA contra Cuba, proba que a interpretación frívola do ilegal castigo que o Imperio aplica a illa, común nos media do gran capital, non merecen outro nome que o de hipocresía.

CONCENTRACIÓN DA SOLIDARIEDADE GALEGA CON CUBA NA VÉSPERA DA VOTACIÓN

A Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil convocara dia 28 en Vigo a solidariedade en apoio da demanda de Cuba na ONU contra 64 anos de intervención ilegal do governo dos EUA con perxuizo grave para a vida diaria, o comercio e as comunicación da illa co resto do mundo.

Luisa Cuevas Raposo, vicepresidenta da Villamil, prestou voz ao comunicado da Directiva que reproducimos a seguir:

“Máis ou menos sobre estas datas, o goberno de Cuba presenta todos os anos na Asemblea Xeral da ONU unha resolución que condena do criminal e ilegal bloqueo que o governo dos EUA impoñen ao pobo cubano. Van xa 64 anos do mesmo e o debate e a votación serán entre hoxe e mañá.

Como cada ano a case totalidade dos Estados representados nas Nacións Unidas apoiarán a resolución cubana esixindo que cese o bloqueo e que o goberno dos EUA respecte a soberanía do

pobo cubano. Como cada ano, xa podemos prever o voto contrario dos EUA e do seu sicario habitual, o xenocida Estado de Israel.

O bloqueo económico, comercial e financeiro é o elemento central que define a política dos EUA para Cuba desde hai máis de 64 anos. Os efectos desta guerra declarada contra a economía, a sociedade, a vida cotiá e os soños de progreso de máis de 11 millóns de cubanas e cubanos, non cesaron nin por un día. Máis do 80 % da poboación da illa só coñeceu unha Cuba baixo bloqueo.

Cando o decretaron, non finxiron, declararon explicitamente, como afirmou en 1960 Lester Mallory, subsecretario de Estado adxunto dos EUA, que o fin era “provocar fame, desesperación e padecementos á poboación para provocar o derrocamento do goberno revolucionario de Cuba”.

Esas medidas de terrorismo económico por parte de Estados Unidos son a primeira e principal causa da crise económica que padece Cuba, ocasionándolle perdas económicas e atrancos comerciais e financeiros colosais.

A crise veuse moi agravada este ano trala toma de posesión de Trump e o nomeamento de Marco Rubio como Secretario de Estado que implementaron novas medidas e están a levar a cabo unha política moi agresiva, non só contra Cuba, senón nos últimos tempos, tamén contra Venezuela, México e Colombia, ás que os EUA ameazan cunha agresión militar a grande escala.

Alén das leis que dan cobertura ao bloqueo, Cuba continúa incluída nunha chamada Lista de Países Patrocinadores do Terrorismo, que lle dificulta e encarece todas as súas transaccións financeiras, evese hoxe nunha situación de emerxencia enerxética, que se traduce nas graves caídas do seu sistema eléctrico, como ocorre de forma recorrente.

Nese contexto un dos sectores máis prexudicados é o da saúde. Cuba, exemplo para todo o mundo, polo desenvolvemento do seu sistema sanitario e de investigación e a produción de novos medicamentos e vacinas, ten neste momento atópase unha grande escaseza de materias primas para a produción farmacéutica e de falta de todo tipo de insumos sanitarios, xa que o bloqueo impídelle compralos ao seren moitos deles de procedencia ou patentes estadunidenses.

É por iso que a nosa Asociación vén de lanzar unha gran campaña para recoller medicamentos e todo tipo de material socio-sanitario e apoiar economicamente o envío dun contedor desde Galiza con todo ese material que xuntemos neste ano 2025 e que terá continuidade no 2026.

É hora de multiplicar esforzos en solidariedade co heroico pobo de Cuba. Unha Cuba sempre solidaria cos pobos oprimidos, que malia as súas propias dificultades, continúa a formar na Escola Latinoamericaana de Medicina ELAM persoas procedentes de todo o mundo, nomeadamente de América Latina, África, Sahara e Palestina.

Desde a Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil:reclamamos que o Goberno do Estado español apoie na ONU a Resolución presentada por Cuba contra o bloqueo económico, comercial e financeiro decretado pola Casa Branca.

Rexeitamos o réxime de sancións arbitrarias e ilegais, e a extraterritorialidade de normas xurídicas impostas polos EUA coa colaboración de países servís, como os da Unión Europea, en renuncia flagrante da súa propia soberanía.

Esiximos a saída de Cuba da arbitraria listaxe de “estados patrocinadores do terrorismo” que os EUA e os seus lacaios teñen establecido, xa que consideramos inaceptable que países que invadiron, bombardearon, colonizaron e deron golpes de Estado en dúcias de países nos cinco continentes se abroguen o dereito de expedir “certificados de boa conduta democrática” a ninguén.

Reclamamos a devolución dos territorios cubanos ocupados ilegalmente por Estados Unidos na baía de Guantánamo, o peche do infame campo de concentración e torturas alí establecido pola CIA e da base militar norteamericana.

Finalmente, chamamos o pobo galego a seguir expresando a súa solidariedade activa con Cuba, especialmente a todas as organizacións e persoas amigas de Cuba, para axudarnos a recadar fondos para o envío do contedor antes mencionado.

Viva Cuba Socialista!

En Vigo, Galiza, o 28 de outubro de 2025”

Rosa Miriam Elizalde – La Jornada (México)

Marco Rubio, ministro de Estado de Trump, e primero apelido latinoamericano no ministerio imperialista, desata unha agresiva campaña de mentiras e chantaxe para que a condena do Bloqueo dos EUA contra Cuba, que logo cumprirá 63 anos, non sexa de novo aprobada por aclamación pola Asemblea Xeral de Nacións Unidas. A unha semana da votación, o Ministerio lanzóu unha delirante campaña para tentar mover o taboleiro: non tanto para sumar “nons” como para transformar votos afirmativos en abstencións ou ausencias.

Un telegrama do Departamento de Estado, publicado pola Axencia Reuters e datado 2 de outubro, revela a estratexia: vincular a resolución sobre o bloqueo coa guerra na Ucraína e presentar Cuba como unha ameaza para a paz rexional. Este documento, distribuído a decenas de embaixadas, require aos diplomáticos estadunidenses presionar aos gobernos que constitúen a Asemblea para opoñerse á Resolución de Cuba. Con este fin argumentan que  entre mil e 5 mil cubanos combaterían xunto ás forzas rusas. “Despois de Corea do Norte, Cuba sería o maior aportador de combatentes estranxeiros”, sostén o texto.

O obxectivo é explícito: obter un recorte dos votos a prol de Cuba na Asemblea Xeral da ONU e mália preferiren o voto negativo, o departamento de Estado do goberno de Trump coida que as abstencións ou a non asistencia tamén lles valen.

O chanceler cubano, Bruno Rodríguez Parrilla ofereceu en roda da prensa unha copia das instrucións de Marco Rubio ás embaixadas e afirmou que membros do Congreso dos EUA de orixe cubana enviaran cartas nas que conminan baixo ameaza a liberdade de voto dos  gobernos representados na Asemblea. Xestos inequívocos dos matóns de barrio.

A ofensiva chega nun contexto de endurecemento de sancións tralo regreso de Trump á Casa Branca, que non tolera que o ano pasado a resolución fose aprobada por 187 votos a favor, con Estados Unidos e Israel en contra e a abstención de Moldavia o que evidencia o aillamento imperial na súa teima de continuar contra Cuba o estado de  sitio máis longo da historia contemporánea.

A resposta da Habana é categórica: Cuba non forma parte do conflito armado en Ucraína nin participa con persoal militar alí nin en ningún outro país. O Ministerio detalla as accións penais por mercenarismo relacionadas con esa fronte: nove procesos (2023-2025) contra 40 acusados; oito xuízos e cinco fallos condenatorios que suman 26 persoas, con penas de cinco a 14 anos; tres causas pendentes de sentenza e outra en proceso. A Chanceleríacillería sostén unha política de tolerancia cero contra o mercenarismo, a trata e a participación de nacionais en conflitos no exterior.

ASASINATOS, OPORTUNISMO, CINISMO

No entanto, o goberno de Washington militarízase baixo o pretexto da loita contra as drogas, asasina tripulantes a bordo de embarcacións, reforza a súa presenza naval e ensaia regras de enfrontamento que elevan a intensidade do uso da forza. A campaña de chantaxe aos gobernos para condicionar a resolución cubana non é un capítulo aparte, senón a cobertura narrativa desa escalada á que se confire a forma oportunista e cínica de xestión diplomática para desviar a atención do profundo sufrimento que o Bloqueo causa ao pobo cubano.

Confirmado como Secretario de Estado (ministro de relacións exteriores) en xaneiro, Marco Rubio situou a Cuba no centro da súa axenda. Entre as súas medidas salienta as restricións intermitentes de visado contra funcionarios estranxeiros aos que acusa de participar no presunto esquema coercitivo de exportación de man de obra das Misións Médicas cubanas. Rubio fixo todas as dilixencias posibeis por criminalizar un dos programas de cooperación da illa máis recoñecidos en  todo o mundo.

Rubio tamén ten recuperado dos arquivos campañas fantásticas coma a das causas externas da chamada Síndrome da Habana que fóron terminantemente descareditadas por avaliacións autorizadas de 2023 e 2025. O contraste entre esa evidencia e a retórica política ilustra o sistema: cargar o clima mediático con alegacións falaces de seguridade nacional para debilitar os apoios á resolución.

Mais a aritmética histórica é túzara. Desde 1992, a Asemblea Xeral aproba por aclamación a necesidade terminante de pór fin ao Bloqueo, e, no 2024, o marcador fora 187-2-1. Con ese precedente, o escenario máis probábel é que a resolución pase desta con maioría sobrada, mesmo que Washington dea rabuñado con chantaxes algunhas abstencións ou ausencias.

Se a historia serve de guía, a prática aclamación da Asemblea volverá repetirse.

Traducido ao Galego para TSA por Anisia Meira.

Ante as ilegais medidas, a cada máis agresivas, do goberno do EUA contra Cuba e outros países da América Latina, a Asociación de Amizade Galego-Cubana FRANCISCO VILLAMIL chama a intensificar a solidariedade e apoiar a resolución cubana contra o bloqueo que será sometida a votación da Asemblea Xeral das Nacíóns Unidas un ano máis nos vindeiros días.

A manífestación en defensa de Cuba e contra a intromisión que o goberno de Washington recrudece dende Rio Bravo e o Caribe ao Cabo de Fornos, terá lugar na Segunda Feria 28 de outubro, ás 20:00 horas diante do MARCO de Vigo.

REDE EN DEFENSA DA HUMANIDADE

Distinguir  María Corina Machado co Premio Nobel da Paz é unha escalada cínica do discurso presidencial dos EUA e un paso máis da promoción imperial da guerra: o premio busca instalar no imaxinario colectivo a narrativa dunha invasión a Venezuela, disfrazada de guerra pola liberdade. A Rede de Intelectuais, Artistas e Movementos Sociais en Defensa da Humanidade cualifica de aldraxe distinguir co nome da paz unha biografía belicista e imperialista coma a de Machado.

A Rede cualifica de inadmisíbel e hipócrita que o Comité do Nobel presente a Machado como unha figura unificadora, cando o seu historial proba todo o contrario: obrou constante e abertamente contra o pobo de Venezuela e a súa actuación política centrouse no chamado explícito a derrocar aos gobernos lexítimos de Hugo Chávez e Nicolás Maduro, e en respaldar activamente ás sancións criminais do imperialismo contra o pais no que nacera así como na promoción da confrontación violenta nas rúas de Venezuela para forzar unha saída anticonstitucional do goberno lexítimo.

Para a instancia internacional en defensa da humanidade, a premiada  requerira a intervención de Netanyahu na campaña imperial contra Venezuela  —arquitecto da aniquilación de Gaza e do xenocidio do pobo palestino— asinara o compromiso de de instalar en Xerusalen a embaixada de Venezuela, aliñándose abertamente cun Estado de Apartheid acusado internacionalmente de xenocidio. Unha alianza estratéxica que a fai cúmplice do crime cometido contra o pobo palestino.

Un patrón de comportamento que a Rede chama fascista e que ten como fin principal e manifesto socavar a Soberanía de Venezuela para entregar impunemente unha terra de paz, que alberga as reservas de petróleo máis grandes do mundo, ao insaciábel vórtice imperialista dos EUA.

Erguer un expediente belicista coma o de Machado no abeanco da Paz, recibe no documento o cualificativo de estratexia de morte e dominación, que pretende aplicar a Venezuela una estratexia de dominación á medida dos EUA que despreza o dereito inalienábel do pobo venezolano á súa autodeterminación e que busca converter ao Caribe nun escenario de guerra.

Contra este deseño imperial que busca xustificar a morte e a destrución de toda unha nación e ofende a racionalidade e a dignidade, a Rede dirixe un chamado urxente a todas as voces que defenden a  independencia e a autodeterminación para se ergueren en defensa da paz. “Non permitamos que se lexitime a inxerencia e a guerra!” invoca o documento.

Bruno de Carvalho – Abril/Abril

O presidente da Colômbia, Gustavo Petro, alertou para o risco de uma invasão norte-americana à Venezuela que, a acontecer, poderia levar toda a região a uma situação semelhante àquela que vive, hoje o Médio Oriente. Apesar de já terem passado mais de dois séculos sobre as declarações do então inquilino da Casa Branca, James Monroe, que proclamou que a América era para os americanos, reclamando aqueles territórios como esfera de influência de Washington, a Doutrina Monroe continua vigente. Desde 2000, todas as administrações norte-americanas tentaram derrubar Hugo Chávez e Nicolás Maduro: através de golpes de Estado, invasões com mercenários, atentados com drones, com militares venezuelanos comprados, com a imposição de um falso presidente, etc. No entanto, o bloqueio inclemente de Cuba cumpría 63 anos. Só nunca ousaram invadir a Venezuela de forma directa. A razão é óbvia. Para além de uma orientação política e económica divergente dos interesses norte-americanos, com influência em vários países da região, a Venezuela tem as maiores reservas de petróleo do mundo.

Para além dos regulares navios da marinha e da guarda costeira norte-americana, Washington enviou agora para a costa venezuelana uma força composta por uma frota de sete navios de guerra, incluindo um submarino nuclear, e um grupo anfíbio, envolvendo 4500 soldados. Na região, as forças armadas dos Estados Unidos têm ainda aviões espiões P-8 para recolher informações e fazer trabalho de inteligência.

De acordo com a Casa Branca, Nicolás Maduro é o líder de um cartel de droga e a Venezuela é uma ameaça para a segurança dos Estados Unidos porque supostamente seria uma plataforma de trânsito de substâncias ilícitas para esse país e para a Europa. E há até um precedente histórico. Em 1989, os Estados Unidos invadiram o Panamá e prenderam o seu presidente, o General Noriega, antigo colaborador da CIA, acusado por Washington precisamente de estar envolvido no narcotráfico.

Contudo, a acusação parece não fazer qualquer sentido, como defende Pino Arlacchi, antigo director da UNODC, o departamento das Nações Unidas para as Drogas e o Crime. Num artigo intitulado «O grande engano contra a Venezuela: a geopolítica do petróleo disfarçada de guerra contra as drogas», explica porque é que é uma mentira definir aquele país como um «narco-Estado». 

Segundo Pino Arlacchi, durante o seu mandato à frente da UNODC, esteve em países como a Colômbia, Bolívia, Peru e Brasil, mas nunca visitou a Venezuela.«Simplesmente porque não havia necessidade», explica. «A cooperação do governo venezuelano na luta contra o narcotráfico era uma das melhores da América do Sul, só pode ser comparada ao histórico impecável de Cuba». Para além disso, no Relatório Mundial sobre Drogas de 2025 da UNODC, há apenas uma breve menção à Venezuela, indicando que uma fracção mínima da produção colombiana de drogas passa por esse país rumo aos Estados Unidos e à Europa. Segundo a ONU, a Venezuela consolidou-se como um território livre do cultivo de folha de coca, marijuana e produtos similares, bem como da presença de cartéis criminosos internacionais. «O documento não fez outra coisa senão confirmar os 30 relatórios anuais anteriores, que não falam do narcotráfico venezuelano porque ele não existe. Apenas 5% das drogas colombianas transitam pela Venezuela», sublinha o antigo director da UNODC.

Nesse sentido, importa atentar aos números dos outros países. A Colômbia e a Guatemala encabeçam a produção e comercialização de cocaína. «No Equador, por exemplo», explica, «57% dos contentores de bananas que saem de Guayaquil chegam à Bélgica carregados de cocaína. As autoridades europeias apreenderam 13 toneladas de cocaína num navio espanhol proveniente de portos equatorianos, controlados por empresas protegidas por funcionários do governo equatoriano. A União Europeia elaborou um relatório detalhado sobre os portos de Guayaquil, que descreve como «as máfias colombianas, mexicanas e albanesas operam amplamente no Equador». A taxa de homicídios no Equador disparou de 7,8 por 100 000 habitantes em 2020 para 45,7 em 2023.

Pino Arlacchi diz que os Estados Unidos usaram o narcotráfico como justificação para o que realmente lhes importa: o petróleo. É por isso que não incomodam minimamente os verdadeiros produtores de drogas. O Relatório Europeu sobre Drogas de 2025, por exemplo, não menciona sequer a Venezuela. Curiosamente, a Colômbia tem a presença de soldados norte-americanos em sete bases militares e uma presença substancial da agência dos Estados Unidos para o combate às drogas (DEA) e o país continua nos primeiros lugares na produção e comercialização de cocaína.

Um povo em armas

No seu livro de memórias, o ex-director do FBI, James Comey, confessou que entre as motivações das políticas dos Estados Unidos contra a Venezuela estava o chamado ouro negro. Trump ter-lhe-á dito que o governo de Maduro era «um governo sentado sobre uma montanha de petróleo».

A Venezuela é um dos países que mais cresce na América Latina e a previsão deste ano é para uma subida do PIB em 9%. Simultaneamente, apesar do crescimento da produção e comercialização de petróleo, o país diversificou mais a sua economia para fazer face ao cerco económico imposto pelos Estados Unidos. Hoje, a situação económica é muito diferente daquela a que esteve sujeita desde há cerca de uma década com as sanções dos Estados Unidos. A Venezuela apostou na construção de um modelo soberanista que teve de se adaptar à guerra económica imposta pelos EUA. Há bancos que têm dinheiro de Caracas congelado como o Novo Banco. Há um cerco económico à Venezuela para a asfixiar. A estratégia das sanções procurou empurrar o povo venezuelano para a miséria, como aconteceu noutras latitudes, para vergar governos aos interesses de Washington. Contudo, os últimos anos mostram a capacidade de resistência económica de Caracas.

Nas últimas décadas, a oposição venezuelana tem estado dividida e tem sido incapaz de derrubar o poder chavista pela força ou pela via eleitoral. Há opositores a governar câmaras municipais e governos estaduais, o que em si demonstra que não é certa a falta de liberdade. Os Estados Unidos contam com uma parte da oposição, como é o caso de Maria Corina Machado, que no passado pediu uma invasão do seu próprio país, mas há quem conteste essa opção.

O facto é que mais de oito milhões de venezuelanos, num país de 25,5 milhões, fazem parte do sistema de milicianos e reservistas. Ou seja, de acordo com dados do governo venezuelano, em poucas semanas, perante a ameaça de invasão, cerca de três milhões de venezuelanos inscreveram-se na Milícia Nacional Bolivariana, um corpo de civis armados e treinados para combater. Já com mais de 25 anos de chavismo no poder, a aliança das forças armadas com o povo venezuelano tem sido a peça-chave para garantir a soberania nacional e a continuação de um projecto que nunca escondeu a vontade de romper com as ingerências dos Estados Unidos e abraçar um modelo de relações internacionais multilaterais, justas e soberanas.