Farruco Sesto- A NOVA PENEIRA

A República Bolivariana  de Venezuela leva case un cuarto de século sometida a golpe de estado continuado, protagonizado pola oligarquía e as súas estruturas de poder, financeiras, económicas, mediáticas etc, coa anuencia e o apoio directo dos EUA, como autor intelectual e principal promotor.  Un golpe de estado xordo, máis que latente, que, de súpeto, segundo o momento e as circunstancias, revélase coma brote violento que parece xurdir espontaneamente. O feito real é que é o mesmo golpe unha e outra vez.

Dentro desa estratexia intervencionista, houbera tres personaxes, moi desvergoñados e cun aquel narcisista, que no medio do brote de furor golpista autoproclamáranse presidentes de Venezuela.  Ben entendido que, nos tres casos, a sua autoproclamación formou parte dun plan que os superaba e do cal eran simples pezas manexadas por outros

Nin que dicir ten que, todos eles, no seu papel de presidentes de opereta, pasarán á pequena historia como tres pobres tigres…de papel

 FIRST PAPER TIGER

(Escríboo en inglés para destacar o seu papel de monicreque culturalmente subordinado)

O primeiro foi Pedro Carmona, xefe das cámaras patronais, que, con Hugo Chávez preso,  autoproclamouse presidente o 12 de abril de 1992 no propio Palacio de Miraflores, como resultado dun Golpe de Estado clásico obra dunha banda do alto mando militar, cun inmenso apoio mediático nacional e internacional e, desde logo, con apadriñamento estranxeiro.  Este señor, Carmona, aproveitou seu minuto de gloria para  disolver de facto todos os poderes e cargos de elección do Estado, entre eles a Asemblea Nacional, o Tribunal Supremo de Xustiza, o Consello Nacional Electoral e todas as gobernacións. A crónica recolle que os dous primeiros embaixadores que se adiantaron a recoñecelo no palacio de Miraflores, foron o do EUA e o de España.  Como se sabe, o golpe durou apenas 47 horas, porque o pobo e os soldados e oficiais leais, cercaron os cuarteis, liberaron a Chávez e devolvéronlle a súa Presidencia.  Hoxe Carmona vive en Bogotá, prófugo da xustiza. Como nota á marxe, debe sinalarse que a señora María Corina Machado avalou, coa súa presenza e firma, aquil primeiro decreto ditatorial de Pedro Carmona.

 

SECOND PAPER TIGER

O segundo, e ridículo, tigre de papel que se autoproclamou presidente da República foi Juan Guaidó  que, como é ben sabido, fíxoo nunha praza pública en xaneiro de 2019, sen que ninguén o elixise.  A cousa parecería de risa se non fóra polo compoñente tráxico que esa proclamación cargaba no seu seo. Coa súa presidencia de opereta veu o bloqueo comercial e financeiro, a guerra híbrida, as famosas mal chamadas sancións, o roubo dos activos no exterior, a sabotaxe eléctrica, e en xeral, o intento de render ao pobo de Venezuela pola vía de atacar a calidade das súas condicións de vida.  Arestora, Guaidó é tamén un prófugo da xustiza, millonario, que vive nos EUA e desde alí segue conspirando.  Pero o feito politicamente real é que a súa estrela de luz artificial apagouse e todos os países occidentais que no seu momento recoñecérano, entre eles España, ignóranno. Nun momento dado, pasaron o asunto por baixo da mesa coma se non ocorrese.

THIRD PAPER TIGER

O terceiro desprezábel  tigre de papel que acaba de aparecer en escena, para declararse presidente electo nun novo episodio do golpe continuado, é un señor que até onte moi poucos coñecían: de nome Edmundo González, empadroado en Miami, de profesión estudos internacionais e cuxo pasatempo favorito é ser axente dos servizos de intelixencia gringos. Como tal, segundo transcendeu nas revelacións de WikiLeaks, tivo altas responsabilidades na matanza de sacerdotes e monxas no Salvador, desde o seu cargo como primeiro secretario da embaixada de Venezuela entre 1981 e 1983.  Pois ben, no seu papel de sub-marioneta da extremista de dereita María Corina Machado (o verdadeira monicreque do imperio) este señor Gonzalez, no medio dun novo brote golpista de carácter cibernético e, por suposto, violento, con métodos fascistas, procedeu a declararse presidente electo, descoñecendo os resultados do comicio presidencial, onde unha maioría do pobo venezolano de 52% dos votantes, deulle seu apoio a Nicolás Maduro.

E van xa tres auto proclamados presidentes. Poderán algunha vez os EUA, así como os países da súa órbita, deixar en paz a Venezuela?  Un novo mundo sen hexemonías está a se formar, de nacións libres y soberanas.  E Venezuela pertence a el.

Delegación Cubana na Olimpiada de Paris – Terra Sen Amos

A Delegación Cubana na Olimpiada representou en Paris a vontade de facer política pública do deporte contra a privatización e o reto individual promovido polos EUA. A despeito do bloqueo multilicado, a Equipa Olímpica Cubana publicou onte un comunicado no que agradece o solidariedade activa expresada durante a competición e a súa vontade de continuar o compromiso público didactico e revolucionario na promoción do deporte. O texto dí o seguinte “A equipa que representou Cuba nos Xogos Olímpicos de París, regresa á Patria coa satisfacción de competir con dignidade e de ter honrado os valores do noso deporte, inspirada no legado do Comandante en Xefe Fidel Castro e o compromiso de dalo todo en cada saída, malia non sempre os resultados viren realizar os oxectivos desexados.

A Delegación regresa agradecida polas moitas expresións de apoio recibidas desde a Illa, onde o pobo ao que nos debemos seguiu con interese o acontecido durante estas intensas e moi esixentes xornadas, cos principais dirixentes da Revolución ao tanto de cada detalle.

Nese sentido, hónranos resaltar a mensaxe de felicitación emitido polo Xeneral de Exército Raúl Castro Ruz na coroación do noso abanderado Mijaín López, e os diálogos telefónicos do Primeiro Secretario do Partido e Presidente da República, Miguel Díaz-Canel Bermúdez, co propio loitador e outros protagonistas. Resultou clave a atención da nosa misión diplomática e a Casa Yo Soy Cuba en Tremblay-en-France, convertida en espazo aberto á verdade do noso país.

Os pronunciamentos doutros moitos compañeiros, aos que se sumaron innumerables manifestacións de respaldo chegadas por diferentes vías e distintos países, sempre inspirado no agarimo e respecto convertidos en motivacións adicionais para a batalla, asumida por 61 atletas de 16 deportes.

Con presenza en 53 das 329 probas convocadas, a conquista de dúas medallas de ouro, unha de prata e seis de bronce situou a Cuba no lugar 32 por países, a distancia do procurado lugar entre os 20 primeiros. Tal como expuxeramos en diferentes espazos, asumímos que facela realidade demandaría a resposta case perfecta dos nosos candidatos principais.

Compre afirmar que malia ser unha cifra inferior ás 69 medallas de Tokio 2020, dispor nesta de 61 clasificados volveu ser meritorio para un país sen os medios das potencias hexemónicas e aquelado polo agravamento do ilegal  bloqueo económico, comercial e financeiro imposto polo goberno dos EUA.

É notábel a consagración coa que atletas e adestradores sobardaran as limitacións para loitaren pola máxima preparación deportiva e a multiplicación de alianzas no ámbito da ciencia e a innovación, a contribución de amigos solidarios que garantiron estancias en varias localidades francesas; o traballo diferenciado a nivel de deportes e figuras estratéxicas, en correspondencia cos recursos dispoñibeis, e a atención médico-sicológica, o control antidopaxe e o estudo de contrarios, tamén avalados pola realidade vivida por estes días.

A nosa delegación, integramente conformada por expoñentes do sistema deportivo cubano, sostivo un comportamento ético axustado ao rigor, a disciplina, o respecto aos contrarios e o espírito de intercambio fraternal, e recibiu manifestacións de simpatía en todos os escenarios, algo que agradecemos con orgullo pois provén do prestixio internacional da Revolución.

Canto os resultados, merece ovación o gran Mijaín, loitador de estilo clásico que nos permitiu compartir a ocasión histórica da súa chegada a cinco títulos nestes escenarios.

Aplaudimos ao mozo Erislandy Álvarez, protagonista dun emocionante debut de ouro no boxeo, así como ao resto dos medallistas, significando que Yusneylis Guzmán (prata) e Yarisleidis Cirilo (bronce) estrearon no podio ás nosas loitadoras e canoístas, respectivamente.

Arlen López (bronce) converteuse no segundo boxeador da Illa con medallas en tres divisións; Luis Alberto Orta (bronce) fixou en catro o número de loitadores con máis dunha presea a este nivel, Rafael Alba (bronce) pasou aos libros como o noso primeiro taekwondoca dobre medallista olímpico e Gabriel Rosillo (bronce) e Milaimy Marín (bronce) completaron a determinante contribución, con esta última ampliando o rol das mulleres, que en xeral sumaron tres chegadas ao podio.

O noso recoñecemento a quen non integraron esa vangarda, pero estiveron á altura do previsto, mesmo con desempeños persoais históricos. E para glorias indiscutidas como a judoca Idalys Ortiz e o púxil Julio César A Cruz, despedidos agora sen preseas.

Tamén nos acompaña a insatisfacción que xeran desempeños por baixo do esperado, particularmente en deportes con figuras capacitadas para logralas.

Despedimos unha cita sumamente esixente, confirmatoria de fenómenos como nacionalizacións en función de resultados, incongruencias arbitrais e desempeños fraguados ao amparo de recursos materiais e humanos alleos aos países de orixe dos seus protagonistas, contexto no cal a Cuba bloqueada, atacada e calumniada, sen un só atleta ou adestrador importado nas súas filas, volveu liderar Centroamérica e o Caribe, foi cuarta a nivel de América e escribiu páxinas descoñecidas para non poucos países desenvolvidos.

É por iso que a só horas do aniversario 98 do seu natalicio, evocamos con especial agarimo a Fidel, creador e impulsor dun sistema deportivo ao alcance de todos; reiteramos a gabanza das nosas atletas e asumimos inconformidades e debilidades dende o que significa o compromiso de sermos continuadores da súa obra”.

DELEGACIÓN CUBANA

París, 11 de agosto de 2024

Salim Lamrani, Universidade da Reunion

Establecido o goberno revolucionario en 1959, Cuba fixo da promoción do deporte unha prioridade nacional. Comprometida neste obxectivo, deveu un exemplo para o mundo. Antes de 1959, Cuba presentaba un modesto balance de cinco medallas olímpicas, entre as cales catro de ouro, conseguidas en París (1900) en San Luís (1904) e en Londres (1948) Nesa época o deporte estaba lonxe de ser unha prioridade gobernamental e as raras infraestruturas existentes na illa concentrábanse sobre todo na capital, reservadas á burguesía. A inmensa maioría da poboación estaba así excluída de todo acceso a prática deportiva.

Con Fidel Castro, o Goberno revolucionario adoptou unha política nacional de inclusión social que universalizóu o acceso á educación, á saúde, á cultura, á recreación e ao deporte. O Instituto Nacional dos Deportes, Educación Física e Recreación (INDER) establecido en 1961, inzóu un programa nacional de promoción do deporte e unha de política de detección de talentos. Construíronse infraestruturas públicas de aceso aberto en todo o territorio nacional e a asinatura de educación física recibiu carácter lectivo con importancia semellante ao resto das matérias. O deporte deixou de ser un privilexio reservado a unha minoría para devir nun dereito do pobo.

En 1962 Cuba comprometeuse co espírito olímpico prohibindo o deporte profesional, gangrenado polo diñeiro, e conseguiu resultados espectaculares. Logo dos discretos resultados nos Xogos de Tokio de 1964 (1 medalla de prata) e nos de México de 1968 (4 medallas de prata) Cuba colleitou os froitos do seu compromiso con 8 medallas en Múnic en 1972 (3 de ouro, 1 de prata e 4 de bronce) 13 medallas en Montreal en 1976 (6 de ouro, 4 de prata e 3 de bronce) e 20 medallas en Moscova en 1980 (8 de ouro, 7 de prata e 5 de bronce).

Cuba non participou nos Xogos de 1984 en Los Ángeles, nin nos de Seúl en 1988, por razóns políticas. Logo dunha longa ausencia de 12 anos, a illa triunfou nos Xogos de Barcelona en 1992. Malia as graves dificultades xenradas polo desmoronamiento da Unión Soviética, conseguiu un total de 31 medallas con 14 de ouro, 6 de prata e 11 de bronce, o quinto lugar no rango mundial, xusto detrás da nova Comunidade de Estados Independentes (CEI), Estados Unidos, Alemaña e China.

Nos xogos de Atlanta (1996) Cuba, gravemente afectada pola desaparición dos seus históricos aliados da Unión Soviética, baixo graves sancións económicas de Washington e malia atravesar o Período Especial en tempos de paz, foi quen de notábeis resultados. Cun total de 25 medallas, entre as cales 9 de ouro, 8 de prata e 8 de bronce, a pequena illa mereceu o oitavo lugar mundial, detrás dos EUA, Rusia, Alemaña, China, Francia, Italia e Australia.

Tamén foron grandes os éxitos de Cuba nos Xogos de Sídney (2000) e Atenas (2004) con respectivamente 29 medallas (11 de ouro, 11 de prata e 7 de bronce) e 27 medallas (9 de ouro, 7 de prata e 11 de bronce). Das olimpiadas de Pequín (2008) saiu con 30 medallas (3 de ouro, 10 de prata e 17 de bronce) e 15 medallas (5 de ouro, 3 de prata e 7 de bronce) nos Xogos de Londres (2012) Finalmente, en  Río (2016) gañou 11 medallas (5 de ouro, 2 de prata e 4 de bronce) mentres o seu balance para os Xogos de Tokio (2020) foi de 15 medallas (7 de ouro, 3 de prata e 5 de bronce) e un notábel 14 posto.

Primeiro país de América Latina nas olimpiadas

Para o período que vai de 1896 a 2021, Cuba ocupa o primeiro rango en América Latina cun total de 235 medallas, entre as cales 84 de ouro, 69 de prata e 82 de bronce. A illa non ten rival no continente. Brasil, mastodonte demográfico de máis de 200 millóns de habitantes, ocupa o segundo rango con 150 medallas; Arxentina o terceiro con 77; México cuarto con 73 e Colombia quinto con 34. Canto o número de medallas de ouro olímpicas gañadas per cápita, Cuba, cunha poboación de 11 millóns de habitantes, ocupa o primeiro lugar do mundo.

O boxeo é o deporte rei en Cuba con non menos de 78 medallas olímpicas: 41 de ouro, 19 de prata e 18 de bronce. As lendas Teófilo Stevenson e Félix Savón fixeron historia da arte nobre ao gañaren tres veces cadanseu na especialidade. Por riba de todo, recusaron ofertas enormes para pasaren a profesionais. Cinco millóns de dólares terían dado a Stevenson por un combate contra Mohamed Ali, mais el preferiu permanecer fiel ao “agarimo do seu pobo”. Durante a súa visita histórica a Cuba en 1991, xusto despois da súa saída de prisión, Nelson Mandela, gran afeccionado de boxeo, pediu a Fidel Castro unha cita con Stevenson, un dos seus boxeadores preferidos. Félix Savón, pola súa banda, foi solicitado polo famoso promotor Don King para un combate contra Mike Tyson, daquela  no cume, por 10 millóns de dólares. A súa resposta foi idéntica: “Non cambiarei xamais o amor e o agarimo do meu pobo por todos os millóns do mundo”.

O atletismo permitiu Cuba conseguir 50 medallas olímpicas, entre as cales 11 de ouro, 14 de prata e 20 de bronce. A loita e o judo son os terceiro e cuarto deportes olímpicos da illa con respectivamente 27 medallas (11 de ouro, 6 de prata e 10 de bronce) e 37 medallas (6 de ouro, 15 de prata e 16 de bronce) Mijaín López, lenda da grecorromana, acadou catro medallas de ouro olímpicas e está a procura dunha quinta medalla histórica.

Para os Xogos de París 2024, Cuba preséntase cunha delegación modesta de 61 atletas (27 mulleres e 34 homes)  Certo que a fuga de atletas solicitados por outros países con importantes recursos prexudicou moito á illa, que enfronta actualmente una das máis graves crises económicas da súa historia, principalmente por mor do estado de sitio que imposto polos EUA. Non menos de 21 cubanos nados e formados na illa, defenderán as cores de 14 outras bandeiras (España, Italia, Portugal, Bulgaria, Estados Unidos, Canadá, Turquía, Chile, Porto-Rico, Acerbaixán, Polonia, Brasil, Bélxica, CIO)  Mais Cuba, a illa dos campións olímpicos, afeita á adversidade e que fixo da resistencia unha segunda natureza, defenderá como adoita orgullosamente as cores da súa bandeira e do seu pobo.

Salim Lamrani é profesor de Historia de América Latina na Universidade da Reunión, está especializado nas relacións entre Cuba e Estados Unidos e ten o doutorado en Estudos Ibéricos e Latinoamericanos pola Universidade da Sorbona.

Versión galega de Cela Codeso Santalla para TSA; orixinal remitido polo autor con licenza de CC.

DECLARACIÓN DE OBSERVADORES INTERNACIONALES SOBRE EL PROCESO DE ELECCIONES DE VENEZUELA 2024.

Observadores internacionais asistentes ás eleccións presidenciais da República Bolivariana de Venezuela, en representación de 107 países, declaramos á comunidade internacional o seguinte:

1. Damos parabéns  ao pobo venezolano pola realización deste proceso democrático electoral, verdadeiro exemplo de participación, civismo e transparencia.

2. Recoñecemos o mérito do Consello Nacional Electoral da República que co seu prezado traballo garantiu a realización de eleccións en todo o territorio venezolano a través dun mecanismo electoral cos máis altos índices de transparencia e contraste efectivo que fan deles un dos mellores do mundo.

3. Recoñecemos a alta eficiencia e rigor do Consello Nacional Electoral na entrega dos resultados que despexaron o intento de vulneración do proceso a través dun ataque cibernético realizado co propósito de xerar incerteza.

4. Felicitamos ao presidente Nicolás Maduro Moros e ao Gran Polo Patriótico por esta resoante vitoria pola paz, o futuro e a felicidade do pobo venezolano.

5. Chamamos á comunidade internacional a apoiar o proceso democrático venezolano e condenar os intentos de desestabilización e violencia xerado pola extrema dereita venezolana, internacional e imperial.

Pola Paz, a dignidade e a soberanía dos pobos.

Ciudad de Caracas, Venezuela, 29.07.2024

Asinantes:

1. Coordenadora Mexicana de Solidaridad con Venezuela

2. Instituto Nacional de Formación Política de MORENA

3. Defensem Cuba, de Catalunya.

4. Assemblea Bolivariana de Catalunya

5. UNTE-SN PY

6. Agrupación Nacional POPULISMO K

7. Podemos, Estado Español.

8. Red de Cubanos Residentes en América Latina y el Caribe

9. LaKanaya, Costa Rica

10. Red Europea de Solidaridade cn la Revolución Bolivariana

11. Consello Nacional e Internacional da Comunicación Popular – CONAICOP

Medios

12. Candidatura d’Unitat Popular (CUP), Països Catalans

13. Movímiento Democrático de Mujeres (FDIM-España)

14. Izquierda Unida (IU)

15. Partido Comunista de España (PCE)

16. Juventud Comunista de España (UJCE)

17. IPA (International People’s Assembly)

18. Partido Popular Tekojoja de Py

19. ALBA Suiza

20. Movimento Nacional de Luta pela Moradia (MNLM) do Brasil

21. Asociación Americana de Juristas.

22. Central Continental de Trabajadoras y Trabajadores de la Educación

23. Comite de Solidaridad con Venezuela – Costa Rica

24. Red Latinoamericana por Justicia Económica y Social LATINDADD

25. CPGB-ML (Communist Party of Great Britain- Marxist-Leninist)

26. Partido del Progreso y Socialismo-PPS- Marruecos

27. Frente Patria Grande – Argentina

28. Partido Vanguardia Popular, Costa Rica

29. Movímiento Democrático de Mujeres (FDIM-España)

30. FMLN-El Salvador

31. Comité Internacional Paz Justicia y Dignidad a los Pueblos

32. Frente Transversal Nacional y Popular, Argentina

33. Vocesenlucha – Comunicación Popular (Castilla – Estado español)

34. Rete dei Comunisti Italia

35. Partido Comunista – Federación Juvenil Comunista Argentina

36. Red Latinoamericana y Caribeña de Solidaridad con Cuba y las Causas Justas

37. Partido Comunista, Argentina

38. Frente Socialista, Puerto Rico

39. Comite de Solidaridad con Cuba de Puerto Rico

40. Partido Vanguardia Popular, Costa Rica.

41. Red de Solidaridad con Palestina y Venezuela en Puerto Rico.

42. Red de Bibliotecas populares Hugo Chávez Frías- Paraguay

43. Concejo de Organizaciones Sociales y Populares del Paraguay

44. Movimiento Paraguayo de Solidaridad con la Revolución Bolivariana

Chavista

45. Nuevo País (México)

46. Intal (Bélgica)

47. Movimiento Evita y partido La Patria de los Comunes – Argentina

48. Movimiento de los trabajadores Rurales Sin Tierra de Brasil (MST)

49. Partido Convergencia Socialista. Paraguay.

50. Comité Antifacista 4T

51. Asamblea del Poder Popular del Guayas – Ecuador

52. Partido Vanguardia Popular, Costa Rica.

53. Colectivo de Solidaridad Chile -Venezuela. Salvador Allende

54. La Simón Bolívar – Argentina

55. Colectivo Jornada por la Paz de Guayaquil – Ecuador

56. Partido Popular Tekojoja

57. Asamblea Popular del Guayas – Ecuador y colectivo Jornada por la Paz de Guayaquil

58. Potere al Popolo – Italia

59. Partido Comunista Peruano

60. ALBA Movimientos

61. MTL ARGENTINA

62. CONAICOP MÉXICO

63. Partido Popular Socialista de México

64. Jóvenes Por el Socialismo

65. Red Voces Paraguay

66. Foro de Intelectuales y Académicos Progresistas del Paraguay

67. Asociación de Mujeres Campesinas y Populares del Paraguay

68. Red Continental de Solidaridad con Cuba y las Causas Justas

69. Comunistes de Catalunya

70. Esquerra Unida i Alternativa

71. Observatorio del Sur Global – Argentina

72. Frente Unidad Para Vencer, de Ecuador

73. Corriente Peronista Descamisados de Argentina

74. CONAICOP Pueblos Originarios

75. Asamblea Nacional Ciudadana de Ecuador

76. Federación Rural – Movimiento Popular Nuestramerica – Argentina

77. Ítaca, Organització Internacionalista dels Països Catalans

78. MPE- Movimiento de Participación Estudiantil

79. Partido Comunes (Colombia)

80. RedH Capitulo Uruguay, y Mate Amargo

81. Partido político Perú libre, Perú

82. Bloque de Resistencia y Rebeldía Popular – El Salvador

83. Juventud CTA- T Argentina

84. La Neurona Rebelde, Argentina

85. Movimiento de Izquierda Revolucionaria – MIR de Chile

86. CEB del Ecuador

87. PATRIA Y FUTURO de Argentina

88. Asamblea Nacional Ciudadana de Ecuador

89. ATE Capital (Argentina)

90. Corriente Nuestra Patria, de Argentina

91. Centro Latinoamericano de Análisis Estratégico (CLAE)

92. Agencia de Noticias de América Latina y el Caribe (NODAL)

93. Encuentro Patriótico – Argentina

94. Confederación Intersindical Galega (CIG), Galiza

95. La Cámpora – Argentina

Celia López Amoedo – Terra Sen Amos

Vinteseis de Xullo e como ven sendo tradicional, a Asociacion de Amizada Galego- Cubana Francisco Villamil, convocou, aos pes da estatua de Jose Martí nos xardins de Uxío Montero Rios,  á cidadania viguesa e aos sectores sindicais socias, politicos e veciñais activos na cidade para celebrar o 71 aniversario dos asaltos ao cuartel de Moncada en Santiago de Cuba e ao de Carlos Manuel de Céspedes en Bayamo, que marcaron o arranque do proceso armado que levaria ao remate da ditadura de Batista e ao abrente do triunfo revolucionario.

O acto, dirixido por Luisa Cuevas, comezou coa intervención de Erea del Rio, presidenta da Villamil, quen deu paso á consul de Cuba  Ingrid Izquierdo. Tanto a xove diplomática cubana como a presidenta da Villamil, salientaron o crime de lesa humanidade e contra os DDHH que representa o criminal bloqueo que padece a  illa dende hai mais de 60 anos de parte da administracion estadounidense e lembraron os estreitos lazos que unen a Galiza con Cuba dende os tempos en que non poucos galegos ( entre eles Francisco Villamil) asumiran a defensa de Cuba a prol da súa independencia do reino de España. Ingrid Izquierdo recordou a emocionada cita de Fidel sobre o “cento de galegos” voluntarios no Moncada.

Logo da lectura dun manifesto de apoio ao proceso revolucionario cubano, as irmans Laura e Marina Quintillan interpretaron o Himno Galego ao violino coma colofón do acto.

Na véspera da cita do 26 en Vigo, Sexta feira, a Francisco Villamil acompañou a convocatoria do Dia da Patria nas rúas de Compostela e nos programas do Festigal, coa denuncia do infame bloqueo e o recordo vivo de galegas e galegos que tomaran parte na longa guerra da independencia de Cuba.  Nunha choupana aberta toda a xornada, libros e información sobre a actualidade de Cuba pasaron de man acompañados de café e azucre cubanos para recordar que o mundo solidario realiza dereitos que a prensa venal denigra a diario.