Luis Toledo Sande – Cubaperiodistas

Recén chegada a galerna das micros e de pequenas e medianas privatizacións  (pois a iso redúcese basicamente a sigla MIPYMES na prática nacional de hoxe)  alguén, cuxo nome non dá lembrado o articulista, lanzou nas redes unha pregunta que máis ou menos sería: “Pode acaso un servidor público ser propietario de establecementos privados?” Unha interrogante que levaba dentro preocupacións non pequenas para Cuba. Carecería de importancia en países gobernados polo capitalismo, onde a sociedade vai a rastras do mercado, dividida en clases e a procura de ganancias, ppor mmoito que ese marco conteña regulacións para non se pasaren da raia.

En Cuba, con todo  (ou mellor dito, co Bloqueo) a realidade ten outros resortes e desafíos. Logo da rápida Ofensiva Revolucionaria, que puido ser todo o necesaria que se queira mais que se cadra prolongouse demais, o regreso das privatizacións lanzouse tamén con máis présa que pausa. E mesmo con entusiasmo, evidente en estruturas gobernamentais.

Lembremos a euforia coa que se proclamou que as MIPYMES “non eran parte do problema, senón da solución”.  Abondaban razóns para cuestionar aquel optimismo malia que hoxe o protagonista máis visíbel de tal agoiro non está. De certo, a realidade implicaba reconsideracións significativas para a nación  (E aquí usamos “reconsideracións” e non reformas, un termo que parecía herético, ou diabólico, mesmo que a realidade o deixase máis que pequeno)

Un relativo estatismo na xestión dos modos de propiedade, foi o precedente da multiplicación de establecementos privados e desatouse cando aínda non deramos erradicado expresións de corrupción en ascenso. Non era, pois, como para asumir tranquilamente as privatizacións que, de feito, convertíronse nunha ofensiva de signo inverso.

Todo aconsellaba ter o oído pegado non só á terra, senón ben aberto á atmosfera, á vida. O raro non sería que xurdisen contradicións entre os requirimentos do servizo público e os intereses indiivduais creados coa crecente propiedade privada. Hai cousas tan inventadas que non deberían collernos por sorpresa,  se exceptuamos algúns parvos sen remedio.

Este artigo trata de inquedanzas transmitidas ao autor pola promotora dun proxecto comunitario baseado principalmente no legado de José Martí para unha Revolución cuxo Líder, Fidel Castro, recoñeceu que a autoría intelectual era do fundador do Partido Revolucionario Cubano.  A promotora aludida non pediu quedar no anonimato, senón que expresou o seu acordo con que se diga o seu nome. Mais o articulista prefire non mencionala nin citar o lugar do país onde ela radica, por evitar unha ringleira de acusacións ou unha investigación sobre un caso concreto. O que se busca é reflexión necesaria e responsábel sobre os desafíos que temos diante.

A realidade que vivimmos obríganos a matinar nas preocupacións citadas, antes de despachalas co pretexto de que poderían ser esaxeradas. Vale lembrar a Ortega e Gasset : “Unha esaxeración é a esaxeración de algo que non o é”.

A promotora —de cuxa tenacidade dan probas as redes— confesa que está a vivir momentos difíciles no seu afán de poñer en marcha un proxecto de desenvolvemento local concibido con fins respectabeis: nada menos que contribuír a elevar na súa comunidade a presenza do pensamento martiano.

Aínda que por vía dolorosa, o seu testemuño move a pensar nos Versos Sinxelos de Martí, dado que estamos en xaneiro e, afirma ela, o traballo planeado non avanza porque “dende xullo estamos a esperar, e ninguén se manifesta ante as xestións feitas”.

Todos teñen Mipymes

Tampouco é necesario nomear agora os organismos e institucións aos cales a promotora conta que pedira apoio. Basta unha frase moi socorrida en Cuba: a promotora —iso é o que conta— acudiu a todos os factores, incluída algunha institución comprometida coa arte e que leva o nome de José Martí.

As súas conclusións son alarmantes. Refírese a representantes daqueles factores, e acouta: “Todos eles teñen MIPYMES. Non lles interesa nada, nin a calidade de vida do pobo”. E resume: “Doe moitísimo. A verdade non se que vai suceder con Cuba e con estes millonarios”.

Oxalá a entusiasta promotora cultural estea trabucada e peque na súa xeneralización. Pero indicios hai de que para a patria, máis que supoñer que esa cubana entusiasta está equivocada, será máis útil andar con ollo para impedir que o seu ditame chegue a graos de cumprimento arrasadores, no caso de non ser posibe lograr que teña realización no país.

Así como durante anos vivimos quizais coa ilusión de que en Cuba non habería clases sociais nin, por tanto, loita entre elas, agora non se debe descartar que o seu xurdimento, ou máis ben a súa multiplicación —coa que medran desigualdades sociais que levaban camiño de desaparecer—pase diante dos nosos ollos coma se estivésemos ou quixésemos estar cegos. E non precisamente no espírito da fermosa metáfora de “Como diante dun cego / Pasan voando as follas”.

Noutro texto o autor do presente artigo referiuse ao uso aveso por parte de medios hexemónicos do chamado Occidente ao recusar hipócritamente a “os oligarcas rusos”. Sería acaso unha expresión máis do cinismo deses medios, se non fóra polo moito que hai detrás de semellante campaña.

En xeral, e nos EUA con expresións singulares, o capitalismo é un sistema oligárquico, e se cadra por iso parece que xa non mencionan aos oligarcas rusos. Mais cando o fan con rexouba, podían buscar que o público destinatario das súas mensaxes pensase nunha realidade concreta: os oligarcas non se formaron a base de herdanzas materiais recibidas da familia do Zar derrotado, senón da corrupción que deu ao traste co chamado socialismo real mentres eles enriquecíanse e reformulaban a fondo, en función dos seus intereses individuais, a estrutura de clases da nación.

A unidade que Cuba precisa —e debe cultivar no seu pobo— non pode facerse ignorando a realidade, nin por mor de voluntarismo puro. Se a meta do país non é nin ha de ser fomentar unha nova burguesía que medre e creza á vista de todos, menos aínda debe selo actuar como Edipo: arrincar os ollos e non ver a realidade.

O que se decide non é un código de normas para o funcionamento das MIPYMES, sen dúbida necesario. Decídese algo moito máis importante: a supervivencia dunha nación cun  proxecto nacido e formulado como “a Revolución socialista e democrática dos humildes, cos humildes e para os humildes”.

Non falamos de lemas, senón dunha realidade que debemos ter sempre clara no pensamento e na acción. Urxiría facelo aínda que o Imperio non estivese a recrecer contra Cuba, como fai agora mesmo, terribles manobras que poden ter dentro dela aliados dispostos a expresárense con feitos e ideas, e con esa forma sinistra da acción que é finxir indiferenza. Ou certa “inxenuidade” que circula abertamente polas rúas lucindo símbolos imperiais.

(traducido ao Galego por Lola Andeiro, para TSA)

Farruco Sesto – Nós Diario

Unha análise sobre Venezuela e a paz pode comezar cunha pregunta sobre Venezuela e a guerra. E tamén cunha comparación.

Velaquí a pregunta, coa súa resposta:

-Cantas veces estivo Venezuela en guerra nos últimos dous séculos ou, dito doutra maneira, cantos anos leva o país en paz?

– Venezuela non participou en ningunha guerra desde que a batalla de Ayachucho, en Perú, pechou o ciclo da Independencia latinoamericana. Xustamente, o pasado 9 de decembro de 2024, cumpríronse douscentos anos daquel episodio. En todo este tempo Venezuela non buscou adersarios, nin participou en conflito bélico ningún. Douscentos anos en paz son unha evidente demostración da súa natureza pacífica.

Velaquí a comparación, neste caso con EUA, coa súa resposta:

– Cantos anos estivo EUA en guerra, nos últimos douscentos anos?

– O cálculo dos anos que estiveron en guerra non se refiren soamente aos últimos douscentos anos, senón ao período desde 1776, data do seu nacemento como nación, até hoxe. E conséguese na internet, con detalle: son 232 en guerra e só 17 en paz. Tantos anos, que equivalen a dous séculos e un terzo en conflito armado, interno e externo, son unha evidente demostración da súa natureza violenta, agresiva.

Todo isto vén ao caso, con motivo da reunión do Presidente Maduro co enviado especial do Presidente Trump, o señor Richard Grenell para conversar sobre temas de interese dos dous países. O encontro deuse o venres 31 de xaneiro no Palacio de Miraflores, converténdose en noticia internacional.

“A diplomacia volveu”, escribira Richard Grenell un par de días antes, na rede social X, “falar é unha táctica”.

Velaquí, entón, o encontro diplomático entre dous países dos cales un, Venezuela, é eminentemente pacífico e o outro cuxa natureza bélica, malia que algúns a xustifiquen polas razóns que sexa, é difícil poñela en dúbida.

O encontro dáse dese xeito, hai que dicilo, porque ambolos dous países teñen rotas as súas relacións diplomáticas desde que o entón presidente Barack Obama asinara un decreto que declaraba a Venezuela “ameaza inusual e extraordinaria para a seguridade dos EUA”. Insólita declaración, en relación a un país pequeno e pacífico, que unicamente pode explicarse pola sensibilidade dos Estados Unidos ante a posición antiimperialista (non antinorteamericana, por certo) de Venezuela. Pero é difícil argumentar que ese exemplo ameace a súa seguridade.

A partir dese decreto, ratificado por Trump e por Biden, fóronse sucedendo feitos que son coñecidos. O asedio a un país pacífico, mediante un bloqueo económico, comercial, financeiro, mediático, diplomático, chantaxista e cruel. As máis de novecentas medidas coercitivas unilaterais, mal denominadas “sancións” ( E que é o que se sanciona?) ilegais segundo o dereito internacional. O apoio continuado a unha oposición dereitista, que tivo a súa clímax no recoñecemento a un presidente de opereta autonomeado nunha praza pública. A apropiación pola vía de feito de importantes activos venezolanos no exterior, tales como a empresa CITGO, valorada en máis de trece mil millóns de dólares. E así.

E Venezuela, que fixo pola súa banda? Pois resistiu como puido as agresións, sempre baixo a bandeira da paz. Logrando manter, por unha banda, a paz interna no país contra as arremetidas fascistas da violenta extrema dereita opositora, e, pola outra, avogando polo mantemento dunha paz auténtica, con todas as nacións do mundo, sen excepción.

Pois hai que dicir que Venezuela fixo da chamada Diplomacia Bolivariana de Paz, un principio fundamental das súas relacións no escenario internacional.

Sempre co diálogo, a boa vontade, a valoración da solidariedade e a fraternidade cos demais pobos, o respecto ao dereito internacional, e unha mirada aberta ás posibilidades dun mundo multicéntrico e pluripolar sen hexemonismos.

O único que Venezuela pide sempre, ou mellor dito esixe, é un marco de respecto. Á dignidade do seu pobo e á súa soberanía, en igualdade coas demais nacións do mundo. A partir de ese principio, calquera diferenza pode ser resolta civilizadamente.

Con base a eses principios irrenunciabeis, Venezuela disponse a un diálogo cos EUA, a partir do que Nicolás Maduro denominou “Axenda cero”. Os resultados, ou a falta deles, están por verse, pois cos EUA nunca se sabe…

Rosa Mirian Elizalde – La Jornada

O perigo de confiar na CIA, dicía o político brasileiro Leonel Brizola, é que andando o tempo, a axencia abre arquivos e “toda a podremia aparece”. Donald Trump anuncia a publicación de arquivos secretos do asasinato do presidente John Fitzgerald  Kennedy (JFK) que seguen baixo chave. O aviso provocou que algúns medios lembrasen a Operación Northwoods, un proxecto de 1962, que fora publicado en 1997, coincidindo coa primeira entrega de arquivos secretos no 40 aniversario do magnicidio de Dallas. Daquela,  o Consello de Revisión de Rexistros do Asasinato de JFK liberara da censura 1.521 páxinas de arquivos militares desclasificados, de 1962 a 1964. Os 12 folios da Operación Northwoods formaron parte deste grupo, pero pasaron inadvertidos entre tanta podremia. Até hoxe.

Nos papeis da Operación Northwoods cóntase que, a comezos dos 60, durante a administración Kennedy, a CIA elaborara plans para matar a persoas inocentes e cometer actos de terrorismo en cidades dos EUA co obxectivo de crear unha opinión favorábel para invadir Cuba. Baixo o nome en código de Northwoods, as accións encubertas incluirían asasinatos de cubanos na Florida, afundimentos de barcos con emigrados en alta mar, secuestros de avións, a voadura dun barco dos EUA e mesmo a organización de actos de terrorismo con vítimas mortais en varias cidades de Estados Unidos, incluída a capital, Washington.

O obxectivo confeso deste plan terrorista era crear nos EUA e internacionalmente unha opinión favorábel a lanzar unha guerra de represalia contra Cuba para acabar co goberno de Fidel. Os altos mandos militares dos EUA consideraron a opción de provocaren eles mesmos baixas militares na súa propia tropa, segundo escribiron no memorando datado 13 de marzo de 1962: “Poderiamos facer estalar un barco na bahía de Guantánamo e culpar a Cuba do atentado” de xeito que as listas de baixas nos xornais provocasen unha onda de indignación nacional”. Outra proposta consistía en organizaren funerais falsos para conmoveren a opinión pública e favorecer unha intervención militar.

Os previstos atentados contaban coa aprobación escrita do Estado Maior Conxunto das Forzas Armadas dos EUA e foran presentados a Robert McNamara, ministro de Defensa do presidente Kennedy. Formaban parte dun esforzo máis amplo para derrocar ao goberno revolucionario cubano, un programa da CIA, coñecido como Operación Mangosta, que incluía espionaxe, sabotaxes e o apoio a mercenarios de orixe cubana.

A Operación Northwoods non foi aprobada polo presidente Kennedy, que obxectou as implicacións éticas e políticas de sacrificar vidas estadunidenses en atentados que tiñan como obxectivo enganar e maniipular a opinión pública.

A negativa de Kennedy alporiozu as tensións entre a presidencia e os altos mandos militares, que xa cuestionaban o seu liderado no fracaso da invasión de Praia Girón (tamén coñecida como Baía de Cochinos) en 1961. Kenned foi asasinado en Dallas en novembro de 1963, un ano e medio despois da elaboración deste plan, e a Operación Northwoods converteuse en obxecto de atención nas investigacións do magnicidio.

Arestora, o presidente Trump prometeu publicar todos os documentos clasificados relacionados cos asasinatos de JFK, de Robert Kennedy, irmán do presidente e senador  e o de Martin Luther King, estes dous últimos mortos por bala en 1968. Ninguén dúbida, nin o propio Trump, que os papeis revelarán actividades delictivas do goberno nos anos 60, porque “quedou sen divulgar o máis interesante deses expedientes”, ao dicir de Trump.

O regreso de Trumpo, tan rodeado de sensacionalismo, tráenos un paradoxo de primeira: a promesa de dar a luz arrepiantes planos de terrorismo de Estado contra Cuba que fríamente prevían asasinatos de inocentes en territorio estadunidense, e, no entanto, o novo inquilino da Casa Branca volve meter Cuba na Lista de Países Patrocinadores do Terrorismo. Cinismmo insuperábel. Trump despreza os escrúpulos dos vellos conservadores, e sentíndose (agora si) imbatíbel de aquí á eternidade, non ten vergoña dos seus odios e vergoñas nin da súa particular vinganza contra o Estado Profundo. Pero o que proba a Operación Northwoods é que Trump nada novo representa nin chegou á Casa Branca por casualidade.

(Tradución ao Galego para TSA de Aser Ribeiro)

Prensa Latina – TSA

“Son inimigos da humanidade quen resisten bloqueos sen abandonar a solidariedade con outros pobos? Será máis ben quen aplica o bloqueo, tripando leis internacionais; inimigo da humanidade é o imperio coa súa cobiza expansionista e a teima de querer mandar no mundo!”. O Presidente de Cuba avisou onte do perigo que representa para a humanidade o neo-fascismo impulsado desde Washington.

Diaz-Canel chamou desvergoña as declaracións do secretario de Estado dos EUA ao aldraxar Cuba, Nicaragua e Venezuela como inimigos da humanidade. “Está probado que o éxodo migratorio é proporcional ao endurecemento do bloqueo desa potencia norteña”. Visitando Costa Rica, Marco Rubio acusara aos tres países de ser causantes do que a Casa Branca cualifica de crise migratoria.

O ministro de Relacións Exteriores, Rodríguez Parrilla, asegurou que “a demagoxia do goberno de Washington cara América Latina e o Caribe, que está a promover o Secretario de Estado, é un aldraxe e unha desgraza que nace dos métodos corruptos e deshonestos que Rubio, o seu cúmprice Bob Menéndez e outros anti-cubanos converteron en práctica habitual”.  Sobre a pretensión expresada por Marco Rubio de querer visitar Habana a condición de mudar antes o goberno de Cuba, Rodríguez Parrilla dixo “quedará coas ganas: non poderá coñecer Cuba, país do que non sabe nada de nada”.

Bob Menéndez , citado por Rodríguez Parrilla, fora presidente do Comité de Relacións Exteriores do Senado dos EUA e xunto Marco Rubio e Ted Cruz, compuña durante longos anos a triloxía de senadores de orixe cubana patrocinadores da maioría das iniciativas desestabilizadoras contra o goberno e o pobo de Cuba. Protagonista dun escándalo de corrupción a gran escala que conmoveu o Senado dos EUA, Menéndez foi sentenciado o pasado 30 de xaneiro a 11 anos de cadea por un tribunal de Nova York.

Como parte da aberración anti-inmigrante de Trump, as axencias dos EUA e a UE deron conta da chegada onte do primeiro avión de deportados á Base Naval en Guantánamo, co comentario do presidente dos EUA de que a base ten capacidade para acoller até 30.000 presos sen arrepiar da inhumanidade de maltrataren migrantes coma se fosen delincuentes.

Mal pode considerarse sorpresa este bárbaro comportamento de parte dun goberno que desafía o dereito de xentes e que ven de renegar do Consello de Dereitos Humanos da ONU, mediante unha orde executiva do presidente Trump, quen tamén dispuxo manter a conxelación de fondos da Axencia da ONU para os Refuxiados Palestinos.

(Traducido a Galego por Mariña Louro para Terra Sen Amos)

Raúl A. Capote – CUBA EN RESUMEN

Marco Rubio, ministro de Estado (ou de Relacións Exteriores) dos EUA, foi nomeado administrador en funcións da Axencia de Estados Unidos para o Desenvolvemento Internacional (USAID) O propósito de anular a axencia como institución dependente do Congreso e trasferir as súas funcións ao ministério de Estado fora bloqueado pola Cámara nos comezos do anterior mandato de Trump. A nota de prensa do Departamento de Estado, di o seguinte: “Como medida provisional para obter o control e unha mellor comprensión da actividade da axencia, o presidente Donald J. Trump, nomeóu ao secretario de Estado, Marco Rubio, administrador en funcións da USAID”.

Segundo Donald Trump, a USAID desatendeu por moito tempo a súa misión orixinal de promover os intereses dos EUA no estranxeiro, criterio co que o ministro de Estado Marco Rubio e o encargado do Departamento de Eficiencia Gubernamental (DOGE), Elon Musk coinciden.  Rubio asegurou que o nivel de insubordinación que hai na entidade non permite revisar efectivamente as condicións funcionais da axencia.  A resistencia dos empregados da axencia a colaboraren co goberno de Donald Trump, é outra das razóns aducidas para transferir a USAID.

O administrador nomeado pola Casa Branca para a institución estrela das relacións internacionais, é un disparate. A USAID foi a punta de lanza do intervencionismo ianqui no mundo e fachada perfecta dos servizos especiais dese país. Baixo a súa tutela os EUA realizaron un centenar de golpes de Estado, revolucións de cores, accións encubertas e adestramento de torturadores, asasinos e axentes de terror.

Asemade o novo Ministro de Estado é coñecido polas súas posicións de liña dura a prol do Estado de Israel e de intransixencia contra Irán, China, Cuba, Venezuela, e Nicaragua; foi un dos senadores que máis diñeiro recibiu da Asociación Nacional do Rifle, que lle doara 3.303.355 de dólares.  En 2016 promoveu um proxecto de Lei coñecido coma Nica Act  que limita o acceso de Nicaragua a préstamos internacionais.

No 2011 apoiara a agresión militar contra Libia e a sua hostildade, foi feroz co presidente de Colombia, Gustavo Petro, mentres simpatizaba con Javier  Milei, na Arxentina, ou Nayib Bukele, no Salvador. A maiores é antiabortista, anti inmigrantes, defensor do dereito a portar armas etc.

Coméntase a contradición do seu ascenso á beira de Trump, malia ter unha visión dos EUA que pouco ten que ver co aillacionismo que pregoa e defende o novo presidente republicano. A maiores foi un férrido crítico do actual presidente, co que mantivo feroces leas no Congreso Electoral do Partido Republicano pola candidatura do partido.

O seu ascenso pódese atribuir se cadra ao seu traballo como presidente do Comité de Intelixencia no Senado e membro do Comité de Relacións Exteriores onde tivo acceso a informacións sobre o seu actual xefe. As investigacións relacionadas coa presunta intervención rusa nas eleccións presidenciais dos EUA e a relación de Trump con Moscova, a maior parte da información pasara polas mans do Comité de Intelixencia.

De todos os xeitos compre dar tempo ao tempo por ver cal será o resultado desta alianza entre o que foi considerado príncipe herdeiro do Partido Republicano hai uns anos e o “infalibel” magnate que ocupa a Casa Branca. Non é pouca cousa que Trump poña nas mans de Rubio a USAID, unha entidade creada por Lei do Congreso, que ten un orzamento de 42.800 millóns de dólares, conta con mais de 10.000 empregados, controla centenares de ONG, axencias gobernamentais e patrocinadores ao seu servizo. Cal é a tarefa de Marco Rubio, salvar, domar ou destruír á USAID?

(*) Escritor, investigador e xornalista cubano.

Texto traducido ao Galego para Terra Sen Amos por Ariel Codesedo.