Farruco Sesto Novás – Nós Diario

Nas análises sobre as tramas do acontecer político en Latinoamérica, un dos elementos que adoita estar ausente, ou ben é presentado con insuficiente acento, é a consideración do abafante peso das oligarquías dominantes nos principais países, por non dicir en todos, da rexión. Un peso que vén de atrás, de moi lonxe, e que mantén seu dominio despois de séculos de implacable exercicio.

Ao cabo  do proceso de independencia, no primeiro terzo do século XIX, os principais líderes liberadores son asasinados nuns casos (o mariscal Sucre é un paradigma) e, noutros, son exiliados, maltratados, calumniados, tamén comprados, (o xeneral Páez é outro paradigma) ou simplemente deixados de lado. No transfondo de todas as maquinacions que compoñen de tal maneira o escenario, están as respectivas oligarquías dos nacentes países que, mantendo o poder económico acumulado durante a colonia, toman tamén o poder político, que é o que seguen exercendo douscentos anos despois con singular ferocidade.

O filósofo e historiador venezolano Vladimir Acosta vén explicalo deste xeito ao se referir a aqueles momentos do século XIX: “os principais beneficiarios desas heroicas guerras de Independencia (…) son xustamente as respectivas oligarquías crioulas, ricas, donas de terras e escravos, que aproveitan a vitoria lograda coa participación destes para conquistar o pleno poder político do que carecían baixo o dominio colonial español.”

A súa evolución non foi exactamente a mesma en cada un dos países. Os seus períodos de maior auxe e as súas facetas de desenvolvemento varían de acordo ás circunstancias nacionais en cada caso, pero o feito xeral é que douscentos anos despois, aí están, no continente con maior desequilibrio social do mundo, opoñéndose, con particular violencia, a calquera proceso profundo de transformación en beneficio dos pobos.

En xeral pode dicirse que van reforzando o seu poder, e evoluindo economicamente, a través dos negocios convencionais da burguesía: produción agrícola e gandeira, industria, comercio, importación e exportación, etc. Con todo, hai dous casos nos que a acumulación de riqueza lograda vense aos ollos: o de Venezuela, onde se fai sobre todo parasitando ao Estado até desangralo, nutríndose da renda petroleira e o de Colombia, onde a maiores dos negocios convencionais, a oligarquía faise partícipe do narcotráfico que alcanza magnitudes extraordinarias. Pero sempre, invariablemente, co superior control do Estado e das súas institucións, principais aparellos políticos, forzas armadas (e ás veces co manexo paralelo e simultáneo de estruturas paramilitares) e, xa que logoo, co dominio case absoluto dos medios de comunicación.

No seu protagonismo político opresor salientaron Perú, se cadra o máis fondamente reseso, a de Chile, a de Arxentina, a de Ecuador, a xa citada de Colombia e, nestes tempos, a de Venezuela, que sobresae como a máis apátrida.

Non se pode entender a historia latinoamericana dos dous últimos séculos, a dificultade dos cambios profundos, o uso das ditaduras como forma de control, os golpes de estado, os magnicidios e destitucións de presidentes, o uso desvergoñadamente político da xustiza, as constantes intervencións norteamericanas e tamén a inxerencia europea, e pare de contar, exemplos sobran, sen comprendermos o papel das oligarquías en todo este panorama. De tal maneira que puidese dicirse que a historia destas nacións a partir da independencia, é a historia dos pobos nos seus esforzos por sacudirse o xugo das oligarquías. Tendo como pano de fondo de todo iso, a presenza do protagonista maior, o imperialismo norteamericano, coidando do seu patrio traseiro, e do que as oligarquías deviron, a cada máis, os seus representantes.

Nos tempos que corren, hai que prestarlle especial atención a Colombia onde a oligarquía híbrida (linaxes máis narco-paramilitarismo) parece cada vez máis decidida a darlle un Golpe de Estado (pola modalidade que sexa) ao presidente Gustavo Petro.

E no caso de Venezuela, o de sempre. Cun odio visceral aos propósitos emancipadores do proceso bolivariano e ao que o pobo representa, estes personaxes, estes “apelidos” da oligarquía, como lles di o presidente Maduro, sempre coa mesma trécola, sabotando, promovendo sancións, pedindo intervencións estranxeiras, cortándose as veas simbólicamente contra “a ditadura”; iso si, acumulando xa vintecinco anos de fracasos nas súas costas.

Cubadebate – Terra Sen Amos

O Consello de Estado de Cuba acordou a sustitución das direcións dos ministerios de Industria Alimentaria, Economía e Planificación e Tecnoloxía-Medio Ambiente e Banco Central de Cuba. Os movementos de cadros afectaron aos compañeir@s Alejandro Gil Fernández, Elba Rosa Pérez Montoya e Manuel Santiago Sobrino Martínez. A direción do Banco Central constitúese en responsabilidade de seu.

O novo ministro de Economía será Joaquín Alonso Vázquez, de 60 anos; é licenciado en Finanzas e Créditos, e ten un mestrado en Dirección e Xestión Empresarial así coma probada experiencia de dirección, aquilatada durante o seu tránsito por diferentes responsabilidades dende a base: o Banco Nacional de Cuba, o Banco Popular de Aforro, a Corporación de Comercio e Servizos Cubalse e a Institución Financeira non Bancaria Casas de Cambio S.A. Tamén fora ministro presidente do Banco Central de Cuba e vicepresidente provincial da Asociación de Economistas e Contadores de Cuba.

A responsabilidade do Banco Central de Cuba (BCC) será da compañeira Juana Lilia Delgado Portal, de 57 anos, licenciada en Relacións Económicas Internacionais. Delgado ten asumido diferentes cargos no Banco Nacional de Cuba: os de directora de Operacións e directora xeral de Tesourería; tamén foi viceministra do Ministerio de Economía e Planificación, de onde pasou a se ocupar da Comisión Permanente de Execución e Desenvolvemento. Está en posesión de varias capacitacións complementarias entre elas as de Sistemas de Pago, Contabilidade, Mercados Financeiros, Banca Comercial e Central e Macroeconomía.

O novo ministro de Ciencia, Tecnoloxía e Medio Ambiente será o doutor C. Eduardo Martínez Díaz, actual presidente do grupo empresarial BioCubaFarma, de 56 anos e licenciado en Bioloxía. É deputado á Asemblea Nacional do Poder Popular. Comezara a súa vida laboral como investigador no Centro de Enxeñería Xenética e Biotecnoloxía (CIGB) onde transitou como xefe de departamento, director de Desenvolvemento Tecnolóxico e vicedirector xeral. No grupo empresarial que dirixe, exercera primeiro como diretor de Política Científica e vicepresidente primeiro. É membro da Academia de Ciencias de Cuba e autor principal da vacina pentavalente cubana. Polo seu labor na loita contra a covid-19, fora distinguido co título de Heroe do Traballo da República de Cuba.

Aos compañeiros liberados dos seus respectivos cargos, recoñecéuselles entrega e labor arreo no desempeño de tan altas responsabilidades e nos próximos días seranlles asignadas novas misións.

Vijay Prashad *- Cubadebate

Vinteún de xaneiro conmemoramos o legado de Vladimir Lenin a se cumpriren cen anos da súa morte. Un líder visionario cuxa pegada indelébel na historia segue a inspirar a loita pola xustiza, a igualdade e o socialismo. Vladimir Illich Ulianov (1870-1924) coñecido polo seu alcume Lenin, foi un revolucionario coma os seus irmáns, o que no contexto da Rusia zarista implicaba longos anos en prisión e no exilio. Coas súas ideas e labor organizativo, Lenin axudou construír o Partido Laborista Socialdemócrata Ruso.

Os seus escritos representan o resumo da actividade e o pensamento de miles de militantes que se cruzaran no seu camiño. Tiña a rara habelencia de converter experiencias de militantes en sínteses teóricas, un acervo capital que deviría no que hoxe chamamos leninismo. Non é de estrañar que o marxista húngaro György Lukács chamase a Lenin “o único teórico que podemos comparar a Marx por ter liderado  a loita pola liberación do proletariado”.

En 1896, cando os traballadores das fábricas de San Petersburgo  se declararan en folga, os revolucionarios socialistas víronse sorprendidos e desorientados. Cinco anos máis tarde, Lenin escribira: “os revolucionarios quedaran atrasados con respecto a este estalido, tanto nas súas teorías como na súa xestión; non deron reconstruido a política ao pé dos feitos e careceron dos recursos organizativos precisos para dirixiren todo o movemento”.  

A maioría dos principais escritos de Lenin corresponden a esta idea. Lenin xebróu as contradicións do capitalismo en Rusia no seu Desenvolvemento do capitalismo en Rusia (1896)  o que lle permitiu explicar o carácter proletario do campesiñado do vasto imperio zarista. Sobre esta base, defendeu a alianza obreiro-campesiña contra o zarismo e os capitalistas. A partir do compromiso coa loita de masas e a súa lectura teórica, comprendeu que os socialdemócratas, do mesmo xeito que o sector máis liberal da burguesía e os aristócratas, non eran quen de impulsar unha revolución burguesa, e moito menos o movemento que levaría á emancipación do campesiñado e da clase obreira.

Esta análise deu lugar a Dúas tácticas da socialdemocracia na revolución democrática (1905). Se cadra, o primeiro gran tratado marxista que proba a necesidade dunha revolución socialista, mesmo nun país atrasado, onde a clase obreira e labrega terían que procurar alianzas para trascenderen as institucións de servidume.

Nestes dous textos, Lenin discrepa de quen pensaba que a Revolución Rusa podía prescindir do estadio capitalista (como entendían os populistas  ou narodniki) ou que tiña que pasar polo capitalismo (como argumentaban os democratas liberais) Ningunha das dúas vías era posíbel nin necesaria. O capitalismo xa entrara en Rusia, un feito que os populistas non recoñecían, e podía ser superado por unha revolución obreira e campesiña, un feito que os democratas liberais negaban. A Revolución de 1917 e o Estado Soviético confirmaron o criterio de Lenin.

Unha vez establecido que as elites liberais da Rusia zarista non serían quen de dirixir unha revolución obreira e campesiña, nin sequera unha revolución burguesa, Lenin dirixiu a súa atención á situación internacional. Sentado no exilio en Suíza, Lenin viu como os socialdemócratas asumian o belicismo en 1914 e mandaban á clase obreira aos campos de batalla da guerra mundial.

O elo máis débil

Frustrado pola traizón dos social-democratas, Lenin escribiu O Imperialismo, un importante texto que revelaba o crecemento do capital financeiro e das empresas monopolistas e o conflito inter-capitalista e inter-imperialista. Un texto que exploraba as limitacións dos movementos socialistas en Occidente, coa aristocracia obreira como barreira á militancia socialista, e o potencial para a revolución en Oriente, onde podería atoparse o “elo máis débil” da cadea imperialista.

Os cadernos de Lenin citan 148 libros e 213 artigos en inglés, francés, alemán e ruso que serviron de referencia para comprendermos imperialismo contemporáneo. Unha avaliación lúcida do imperialismo que garantía a súa firmeza sobre o dereito das nacións á autodeterminación, tanto se estas nacións estaban dentro do Imperio Zarista ou suxeitos a calqueroutro imperio europeo. O cerne do anti-colonialismo da URSS -desenvolto na Internacional Comunista (Comintern)- atópase aquí.

O termo Imperialismo, no centro da tradición marxista de Lenin, refírese ao desenvolvemento desigual do capitalismo a escala mundial e ao uso da forza para manter esa desigualdade.

Certas partes do planeta, nomeadamente as que tiveron unha historia previa de colonización, permanecen nunha posición de subordinación, coa súa capacidade para elaborar unha axenda de desenvolvemento nacional independente limitada polos tentáculos internacionais do poder político, económico, social e cultural. Nos nosos días, apareceron teorías que suxiren que as novas condicións xa non poden ser entendidas pola teoría Leninista do imperialismo e hai persoas de esquerda que rexeitan a idea da estrutura neocolonial da economía mundial, na que o bloque imperialista, dirixido polos EUA, utiliza todo seu poder para manter esta estrutura. Outros, mesmo na esquerda, sosteñen que a terra é agora chá e que xa non hai un Norte Global que oprima a un Sur Global, no que as elites de ambas as zonas forman parte dunha burguesía internacional.

Ningunha destas obxeccións é coherente cos crecentes níveis de violencia perpetuados polo bloque imperialista ou coa importancia da desigualdade relativa entre Norte e Sur, malia o crecemento das elites capitalistas no Sur. Hai elementos do Imperialismo de Lenin que por seren de hai cen anos, requirirían actualización, máis a esencia da teoría é vixente: a insistencia das empresas capitalistas a deviren monopolios, a crueldade coa que o capital financeiro drena a riqueza do Sur Global e o recurso da forza para conter o devezo dos países do Sur de trazaren a súa propia axenda de desenvolvemento.

Lenin dixo algo que conmoveu aos habitantes das colonias: que o imperialismo nunca desenvolvería a colonia e que só as forzas socialistas, axudadas polas frontes de liberación nacional, serían quen de loitar pola independencia nacional e de avanzar cara ao socialismo. A certeza anti-colonialista de Lenin atraeu aos habitantes do mundo colonizado, razón pola que se sumaran con tanto entusiasmo á Comintern despois de 1919.

Sol da Revolución

Ho Chi Minh lera as teses da Comintern sobre cuestións nacionais e coloniais e rompeu a chorar. Tiña nas mans unha poderosa guía para a loita do pobo de Indochina. “A experiencia da Revolución Rusa- escribiu Ho Chi Minh- amósanos que a clase obreira e labrega deben estar no centro da nosa loita; precisamos un partido forte, unha vontade forte, con sacrificio e unión no noso cerne”.  A Revolución de Outubro foi “coma un sol brillante sobre os cinco continentes, que acordara millóns de oprimidos e explotados: nunca na historia da humanidade existira unha revolución tan importante”.

De 1893 a 1917, Lenin estudou as limitacións do partido de vello tipo, é dicer, o partido social-democrata. En O Noso Programa trata a necesidade de o partido participar nunha actividade continua, sen depender de aportacións esporádicas ou ideas non meditadas [stikhiinyí]. Actividade regular que aportaría ao partido o contacto directo e orgánico coa clase obreira e labrega, de xeito que puidesen conformar estados de opinión críticos de carácter masivo.

Estas reflexións levaron Lenin a elaborar a súa concepción do partido revolucionario no libro “Que facer?” (1902) intervención singular que estableceu o papel principal dos obreiros con conciencia de clase como avangarda do partido e a importancia da axitación política entre os obreiros para desenvolver unha conciencia política transformadora contra toda tiranía e opresión. Na interpretación de Lenin, a clase traballadora necesita ter conciencia da brutalidade do sistema e da importancia da solidariedade.

Dende 1896 ata 1916, estes textos decruaron o terreo para os bolxeviques e Lenin comprenderen como actuar nas decisivas loitas de 1917. O audaz panfleto de Lenin “Poden os bolxeviques conservar o poder do Estado?”  indica a súa total confianza nas masas e nos conceptos teóricos, unhas semanas antes da toma do poder.

A construción dun Estado

Xa no poder, Lenin afrontou os desafíos de construír un proxecto socialista no antigo Imperio Zarista, devastado pola avaricia e a guerra. Antes de @s soviet teren a oportunidade de organizarense, os imperialistas atacaron desde todas as direccións. As intervencións directas en defensa da clase labrega e obreira e das minorías nacionais, impediron desercións masivas da nova Revolución cara aos exércitos contra-revolucionarios. Malia os seus limitados recursos, o mundo labrego resistiu no novo comezo.  No entanto, a pregunta persistía: como se constrúe o socialismo nun país empobrecido, cun desenvolvemento social roto pola autocracia zarista?

A lectura de “O Estado e a Revolución” (1918) anticipa os desafíos que enfrontarían @s soviet na súa nova tarefa: non só herdar a estrutura do Estado, senón ao mesmo tempo “destruír o Estado”; construír un novo conxunto de institucións e unha nova cultura institucional, e fomentar unha nova actitude dos cadros cara ao Estado e a sociedade. En “As tarefas inmediatas do goberno soviético” (abril de 1918) Lenin resume aqueles traballos dos primeiros meses, e coida que @s soviétic@s eran plenamente conscientes dos profundos problemas que debían abordar. A súa revolución non tivo lugar nun país capitalista avanzado, senón no que Marx chamara o “reino da escaseza”. Aumentar as forzas produtivas e socializar simultaneamente os medios de produción foi unha tarefa colosal.

“Sen alfabetización”, escribiu Lenin, “non pode haber política; só pode haber murmuración, rexouba e prexuízos”. Os limitados recursos do Estado soviético dirixíronse á alfabetización, e os cadros do Partido esforzáronse por reverter o feito de só un terzo dos homes e menos dunha quinta parte das mulleres estaren alfabetizados. A través da campaña de Likbez e a política de indixenización (korenizátsiya), os soviéticos deron, en dúas décadas, aumentado os níveis de alfabetización ao 86% para os homes e ao 65% para as mulleres.

Esquecemos por veces a importancia da poboación obreira e labrega na construción da Rusia soviética (Mijaíl Kalinin proviña dunha familia de campesiños; Xosé Stalin, dunha familia de zapateiros e criadas de servir)  A educación, a saúde, a vivenda, o control da economía, as actividades culturais e o desenvolvemento social foron alvos do traballo da nova Rusia soviética, dirixida por Lenin. Ningunha crítica sobre a Unión Soviética pode borrar o inmenso logro deste Estado Obreiro.

No último ano da súa vida, Lenin escribiu catro textos formidábeis: “Sobre a cooperación“,  “A nosa revolución“, “Como debemos reordenar a inspección obreira e labrega” e “Mellor menos, pero mellor“. Nestes traballos, Lenin identifica as dificultades do proceso de transformación do capitalismo ao socialismo. Escribe sobre a “enorme e ilimitada importancia” das sociedades cooperativas, a necesidade de recuperar a base produtiva e de construír sociedades para fomentar a confianza das masas. Sinalaba a necesidade dunha transformación cultural, unha nova forma de vida para traballador@s e campesiñ@s, e formas orixinais, creativas para teren poder sobre a súa sociedade e claridade na acción; @s traballador@s herdaron a arquitectura dun estado estarrecedor, e isto debe ser plenamente transformado. Como? A reflexión de Lenin en “Mellor menos, pero mellor” é honrada a máis non poder:

“Que elementos temos para construír este sistema? Só dous. Primeiro, @s obreir@s que teñen as súas facultades secuestradas pola loita socialista; a súa instrución non é que se poida chamar perfecta. Darían o que fose para construíren un aparello mellor para nós, mais non vos saben como; non poden construílo. Aínda non deron conseguido a cultura necesaria; é cultura o que se precisa. Facendo as cousas con présas, por asalto, poñendo cariño ou forza bruta, non se dará feito. En segundo lugar: temos coñecementos parciais, a medio da incipiente educación e formación, mais non che nos valen”.

Novembro de 1922, na súa derradeira aparición pública n@ Soviet de Moscova, Lenin gabou os avances da nova República Soviética, pero tamén avisou da dificultade do camiño a seguir. “Desta tarefa formidable ocúpase só unha gandada  de persoas en comparación co mundo que somos no país; esta cativa parroquia asumiu o choio de refacelo todo. E farao. Mais esta angueira non é só do Partido, senón das obreiras, dos  obreiros, das labregas e dos labregos, que ven o novo goberno soviético como algo seu. Levamos o socialismo á vida cotiá e temos a obriga de mirar como vai deica o derradeiro detalle; eis o noso labor diario e a tarefa do noso tempo!”.

Setenta e catro anos había durar a Unión Soviética: un tempo de sacrificio, afouteza e entrega para deixar atrás a miseria do capitalismo. Setenta e catro anos é a esperanza de vida mundial. Coa man no peito, non che vos houbo tempo abondo para darmos cabo a axenda socialista antes de a URSS ser destruída. Mais o legado de Lenin non está só na URSS senón na loita global por superar os atrancos que enfronta a humanidade para seguir avanzando cara ao socialismo.

* Vijay Prashad (Calcuta, 1967) militante comunista de obra extensa que as universidades do Norte solicitan, mentres el entrega o mellor do seu tempo e saber a docencia do Sur. É director executivo da Tricontinental.

(Tradución ao Galego de Lena Celeiro, para Terra Sen Amos)

C.X.L.P – Terra sen Amos – Compostela

Coa presenza de Goretti Sanmartin, alcaldesa da cidade polo BNG, e coa asistencia de amigas e amigos de Cuba e da mesa de goberno da Asociación de Amizade Galego Cubana Francisco Villamil, sábado no Parque Eugenio Granell de Compostela, presentado por Valentin Alvite, ex­­-presidente da Villamil, foi conmemorado o aniversario do nacemento do Pai da Patria José Martí. Alvite fixo unha loa do Guieiro da independencia de Cuba, do luminoso herdo político que nos legou e do seu resplandor  poético que había alumear o camiño da terra liberada.

Falou a seguir o presidente da Fundación Rosalia Castro e académico Anxo Angueira quen resaltou os vencellos poéticos e argumentais existentes entre Rosalia , Curros e Martí, mentres que a poeta galega Andrea Nunes, que sucedeu a Angueira  no uso da palabra, reparou nalgúns aspectos do traballo en prosa do autor de Versos Libres.

Logo das palabras de Annabel Lafargue, cónsul de Cuba, que lembrou a biografía revolucionaria de Martí e o seu protagonismo central na batalla pola independencia da Illa, pechou o acto a alcaldesa Goretti Sanmartin quen reparou no entrañábel fio fraternal e histórico trazado pola historia entre os pobos de Cuba e Galiza.

TSA e Axencias

Febreiro demediado ten cita en Madrid para xuizo oral José Manzaneda, diretor do periódico Cubainformación, por causa dunha querela por inxurias, calumnias e delicto de odio interposta polo presidente da organización Prisoners Defenders (PD) adversaria declarada do goberno lexítimo de Cuba; a PD reclama condena de seis anos de cadea para o xornalista e unha indemnización de 50 mil euros en razón do contido da reportaxe titulada “Crear unha crise sanitária en Cuba: obxectivo da guerra declarada contra a súa cooperación médica”.

Naquel traballo editado en outubro de 2020, Cubainformación declaraba que o labor da organización PD estaba acubillado e finanzado polo Departamento de Estado do Goberno dos EUA, no seu propósito declarado de derramaren os convenios de cooperación médica solidaria de Cuba en numerosos países. Para atinxir este obxectivo, PD procura extender ao sector sanitario o bloqueo económico contra a illa e convertir en obxecto de intervención os ingresos negociados polo Ministerio de Salud Pública con varias nacións. Esta intromisión nos convenios de Cuba con outros governos é contraria a dereito internacional. Asemade, a compensación por servizos médicos prestados dase só con certos gobernos xa que a Habana asume todos os gastos da cooperación no caso dos paises que non teñen con que pagar.

A Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil asume parte do orzamento de edición de Cubainformación dende que foi lanzado o periódicoa súa fundación, dentro dun acordo entre a Asociación Euskadi-Cuba e a rede de solidariade con Cuba no Estado. A activa colaboración voluntaria con Cuba observa con agoiro as ilegais sanción do goberno dos  EUA dirixidas a derramaren a modélica medicina pública da Illa e provocar desabastecimiento de medicamentos e material sanitario. Non abraia a ninguén que o sindicato da desinformación celebre con rexouba a demanda de seis anos de cadea para o diretor dun medio de esquerda, internacionalista e solidario que se distribúe de balde.

Autoridades xurídicas e académicas de todo o mundo, non dubidan en darlle nome de acto de guerra ao bloqueo dos EUA. En noviembre de 2023, en Bruxelas, un tribunal constiuido por xuristas de prestixxio internacional deu ao cerco ilegal contra Cuba o nome de Crime contra a Humanidade por ter causado, directa e indirectamente, a perda de numerosas vidas humanas.

Na redación de Cubainformación entenden que quen lea o o escoite o traballo sobre o cerco do Departamento de Estado dos EUA, pode entender a transparente hipérbole periodística que contén a expresión  criminales de la guerra contra la cooperación médica.

De certo, a Francisco Villamil coida que esta querela está dirixida a unha organización e a un medio de comunicación que non existiría no caso de non poder contar co traballo voluntario e que forma parte do movimento internacional de solidariedade con Cuba; unha denuncia  que ten mentes de derramar economicamente tanto a cooperación coa illa ilegalmente cercada como de censurar a valiosa crítica que exerce Cubainformación dacordo co que establece a Lei.

De porparte, na doutrina do TS, as expresións que mantén relación e coeréncia e que son necesarias para transmtir unha idea ou un razonamento, forman parte do dereito fundamental de liberdade de expresión e opinión, por moito que se podan considerar ferintes. No caso admitido a trámite, non se trata dunha discusión entre particulares senón que se produce entre dous medios con ideoloxías diferentes: un deles a axencia PD, subvencionada polo departamento de Estado do governo de Washington, procura transladar a opinión pública argumentos contrarios ao socialismo e a solidariedade internacional; polo feito de  Cubainformación non se acomodar estas ideas, PD reclama da xustiza a imposición de seis anos de cadea para o xornalista que as arguira. A xurisprudencia adoita suliñar que entre dous ou máis instancias de intervención pública, mal cabe reclamar censura e castigo para unha delas en caso de diverxencia de opinión, coma fai PD neste caso, nomeadamente se a entidade que tal solicita non renuncia a proxectar publicamente as súas propias opinións políticas.