“Atreveríame a dicer que estamos nunha encrucillada da nosa historia, na que un retroceso a escala rexional tería impactos moi negativos para os nosos pobos.

Fidel aprendeunos a botar sempre man da História, a ser ousados e á vez realistas, e a coidarmos que o imposibel pódese alcanzar con só propoñérmonolo e actuar consecuentemente.

Os países membros da ALBA-TCP consideramos a integración solidária como unha condición imprescindíbel para avanzar cara ao desenvolvemento, fronte á crecente formación de grandes bloques que dominan a economía mundial. Apoiamos a apertura de maiores oportunidades para o comercio, o investimento e a cooperación intra-rexional, precisos para consolidarmos noso progreso . Xa temos demonstrado a nosa capacidade de concertación rexional.

A ALBA non sería posibel no tempo en que triunfou a Revolución Cubana. Foi preciso que acontecese a rebelión cívico-militar do 4 de febreiro de 1992 e o triunfo da Revolución Bolivariana liderada polo inesquecibel Comandante Hugo Chávez Frías, para que unha iniciativa como esta puidese abrirse paso.

Foi importante a converxéncia das ideas de Fidel e Lula no Foro de Sao Paulo, para recibir e apoiar a Chávez. Hoxe continúa sendo decisivo o vínculo entre a ALBA, o Foro de Sao Paulo e a relación entre os gobernos revolucionarios e progresistas coas forzas políticas, os movementos populares, as organizacións sindicais, labregas, estudiantis e académicas e coa intelectualidad dos nosos pobos.

Chávez explicounos a complexidade de lanzar a revolución nun país petrolero, dependente dun único mercado, cunha oligarquía financeira corrupta, unha poboación á que impuxeran hábitos consumistas insostenibeis e unha economía neo-liberal rentista, que levara o país a créba.

Chávez comprendeu que o medio principal para a transformación era a construción dunha ampla unidade cívico-militar, que hoxe encabeza o presidente Nicolás Maduro co respaldo do pobo bolivariano e chavista. A construción da unidade é a tarefa máis importante que enfronta toda revolución verdadeira.

Os revolucionarios temos moitas ideas e visións de cal pode ser o camiño e como transitalo exitosamente. Mais para consolidar a unidade, compre deixar de lado, con modestia, todo aquilo que nos divide e separa.

Grazas á unidade, a Revolución Bolivariana sobreviviu o asedio e a inxeréncia protagonizada polos seus inimigos. Por esa unidade, a a revolución puido superar as ás vilezas da OEA, ás noxentas e inxustas sancións norteamericanas, ás recentes acusacións contra o seu vicepresidente executivo, o compañeiro Tareck El Aissami, que só perseguen desviar a atención dos verdadeiros problemas e desacreditar a quen están comprometidos na salvación, progreso e defensa da patria.

A nova axenda do goberno dos Estados Unidos ameaza con un proteccionismo comercial extremo e egoísta que coutará a competitividad do noso comercio exterior; vulnerará acordos ambientais para favorecer as transnacionais; perseguirá e deportará migrantes provintes da desigual distribución da riqueza e o inzar da pobreza que provoca a orde internacional imposta.

O muro que se pretende levantar na fronteira norte de México é unha expresión desa irracionalidade, non só contra este pais irmán, senón contra toda a nosa rexión. Expresamos a solidariedade de Cuba co pobo e goberno mexicanos. A pobreza, as catástrofes, os migrantes, non se remedian con muros (Aplausos), senón con cooperación, entendemento e paz.

Venezuela realizou un gran aporte á integración rexional coa súa solidariedade e xenerosidade, especialmente cara aos pobos de América Latina, e en particular do Caribe, mentres convocaba a integrármonos en Petrocaribe, UNASUR e CELAC. Non están sós. Ratifícolles o compromiso asumido na nosa Declaración, de acompañar a defensa de Venezuela e a posición digna, valente e constructiva do presidente Nicolás Maduro.

Compañeiras e compañeiros: En Venezuela líbrase hoxe a batalla decisiva pola soberanía, a emancipación, a integración e o desenvolvemento da nosa América. É unha aspiración que consagramos na Proclmación de América Latina e o Caribe como Zona de Paz, adoptada pola CELAC no seu Cume da Habana, en xaneiro de 2014. Requírese un estrito apego a esa declaración, na que nos comprometemos a cumprir a nosa obriga “de non intervir directa ou indirectamente nos asuntos internos de calquera outro Estado e observar os principios de soberanía nacional, igualdade de dereitos e libre determinación dos pobos; de resolver diferenzas de forma pacífica e respectar os principios e normas do Dereito Internacional e os principios e propósitos da Carta das Nacións Unidas”; honrar “o dereito inalienabel de todo Estado a elixir seu sistema político, económico, social e cultural, como condición esencial para asegurar a convivencia pacífica entre nacións”. O histórico documento insta “a todos os Estados membros da Comunidade Internacional a respectar plenamente esta declaración nas súas relacións cos Estados membros da CELAC”.

Ningunha causa xusta da Patria Grande nos é allea. Non fallaremos endexamais aos entrañabeis irmáns do Caribe.
Ratificamos noso respaldo ao seu lexítimo reclamo de compensación polos horrores da escravitude e da trata; á súa demanda de recibir cooperación de acordo coas súas necesidades e non sobre a base de indicadores que os clasifican como países de renda media; a un trato especial e diferenciado no acceso ao comercio e os investimentos, así como no finanzamiento para adaptarse aos efectos do cambio climático e facer fronte aos desastres naturais, como estados insulares, pequenos e vulnerabeis que son; e o noso rexeitamento á inxusta perseguizón de que son obxecto por parte dos centros do capital financeiro.

Reiteramos a nosa solidariedade con Dilma Rousseff, Luiz Inácio Lula dá Silva e Cristina Fernández de Kirchner, recoñecidos líderes da nosa América.

Non desistiremos de apoiar a Correa e ao seu compañeiro Lenín Moreno no Ecuador. Xamais deixaremos só a Evo, verdadeiro líder de Bolivia e de todos os pobos orixinarios. Seguiremos acompañando a Daniel e ao pobo sandinista de Nicaragua”.

Moitas grazas (Aplausos).