Randy Alonso Falcón
Todo sabíase fai tempo, aínda que algúns agora déanse por sorprendidos. A noticia foi anticipada semanas atrás polo Duende de Miami, quen alertaba sobre a posibilidade de que se desatase un escándalo nos medios de comunicación locais pola aparición dunha lista de xornalistas de Miami ao servizo do goberno. A sacrosanta objetividade e a cacareada independencia de que se ufanaba a prensa e algúns “xornalistas” miameros podería quedar ao espido coas revelacións.
Unha investigación lanzada por The Miami Herald, sobre o uso dos fondos federales norteamericanos para os plans contra Cuba, destapó finalmente a cloaca xornalística. A mans de reporteros dese medio norteamericano chegou unha lista dunha ducia de xornalistas de medios privados do sur da Florida, que eran pagados polo goberno de Estados Unidos, a través da súa Oficina de Transmisións cara a Cuba, para facer propaganda anticubana por medio das infames e desacreditadas Radio e TV Martí.
As denuncias sobre as plumas e voces pagas, feitas unha e outra vez na Mesa Redonda e outros medios cubanos, mostraron o seu valía. Quen gastaban tinta e enchíanse a boca falando de “libre opinión” e atacando ao “xornalismo oficialista cubano”, resultaron ser non máis que simples asalariados de Washington na súa guerra sucia contra Cuba. Desde o “analista experto en poñer petardos en cines” Carlos Alberto Montaner, o mesmo que desde Madrid disputáballe a Mais Canosa o liderado da industria da contrarrevolución, ata o afiebrado columnista do Herald, Pablo Alfonso; desde a furibunda vocinglera do terrorismo anticubano Ninoska Pérez Castellón ata o director de noticias da Canle 41, o antro televisivo da mafia de Miami, aparecen no selecto listado de quen recibiron miles de dólares do goberno norteamericano.
Un dos máis conpiscuos asalariados, con 11 400 dólares en nómina, é o presentador dun noticiero dunha pequena televisora por cable, quen recientemente tratou de armar o seu show anticubano en Arxentina durante a vista de Fidel. Alí, o provocador, con apelido de ave de mal agüero, foi petrificado pola interrogante que lle lanzou o Comandante: ?¿A ti quen che paga???. A resposta entón e agora é fácil de adiviñar.
A revelación de The Miami Herald causou revuelo nos medios xornalísticos norteamericanos e doutras partes do mundo, á vez que fixeron recordar o caso do reportero Amstrong Williams, a quen o goberno de Bush pagoulle fortes sumas por propagandizar a súa lei de reformas da educación no seu programa de televisión transmitido de costa a costa. Expertos estadounidenses se cuestionan a credibilidade desta ducia de reporteros para cubrir objetivamente cuestións craves da política de Estados Unidos cara a Cuba, a cal permanece a maior parte do tempo secuestrada polas presións políticas e mediáticas de Miami.
A hipocresía e o mercenarismo fan estalar, polo seu endeblez, os supostos valores do xornalismo norteamericano, subordinado realmente ao poder do capital. O Novo Herald, temendo @afondar o seu desprestixio, viuse obrigado a despedir a dous xornalistas de persoal e unha colaboradora, que estaban na lista negra. A cadea televisiva Univisión parece disposta a aplicar similar medida a un mediocre comentarista deportivo do seu filial na Florida, tamén involucrado no escándalo. Máis, outros medios salpicados polos acontecementos parecen non darse por decatados.
En defensa dos xornalistas oficialistas da maquinaria anticubana de Washington saíu o congresista Lincoln Díaz Balart, quen entre outras cousas dixo que “alegar que hai falta de profesionalismo e objetividad en Radio e TV Martí é incerto e inxusto”.
Un informe deste ano do Consello de Asuntos Hemisféricos (COHA) mostra, con todo, que “Radio e TV Martí caracterízanse case completamente pola programación propagandística de baixa calidade, a mala administración e a sorprendente incapacidade para lograr os seus propósitos de chegar á audiencia da illa de Cuba”. O reporte tamén sinalaba: “a empresa completa é en realidade pouco menos que unha desacreditada expoliación do tesouro e unha maquinaria propagandística da dereita radical da comunidade cubana de Miami, así como unha fonte de emprego para os ideólogos desempleados inimigos da Habana”.
Pese á incompetencia, a corrupción, o descrédito e o despilfarro destas emisoras anticubanas, ambas seguen recibindo importantes aportes do erario público norteamericano ao amparo da obsesiva política de Washington. Este ano beneficiáronse con 37 millóns de dólares de orzamento, ao que se sumou a adquisición dun novo avión para as injerencistas e ilegais transmisións televisivas. Unha parte significativa dos recursos, como xa se coñece, dedícase a alugar analistas para defender a absurda e irracional política contra Cuba.
A ducia de mercenarios da prensa denunciados en Miami non son os únicos desa cidade. Algúns máis poden ser revelados. Outros poderán sumarse, ao amparo dos novos millóns aprobados para estes fins polo Plan Bush.
En Cuba, como sabemos, tamén hai mercenarios da pluma que forman parte do aparello propagandístico do imperio. Tralas revelacións destes días, tales almas vendidas ao diaño rumian o rancor de recibir só migallas mentres os seus “colegas” en Miami estábanse facendo de miles. Roma os recluta e paga… pero despreza.
FONTE: http://www.cubadebate.cu
