CANDO CUBA COMEZOU A SER DONA DOS SEUS DESTINOS
Anxo Rodríguez Álvarez
A Revolución Cubana, que agora arriba ao seu aniversario 50, é un dos acontecementos que marcaron o século anterior e cuxa influencia está presente nos actuais procesos políticos no continente latinoamericano.
Na noite dese día, o primeiro do ano 1959, desde o balcón do edificio do Goberno Provincial de Santiago de Cuba, ante unha multitude de santiagueiros, o Comandante en Xefe Fidel Castro pronunciou un discurso que o tempo encargaríase de confirmar.
“A Revolución empeza agora – dixo- a Revolución non será unha tarefa fácil, a Revolución será unha empresa dura e chea de perigos. (…) A Revolución non se poderá facer nun día, pero teñan a seguridade de que a Revolución facémola, teñan a seguridade, de que por primeira vez, de verdade, a República será enteiramente libre, e o pobo terá o que merece.”
Durante a noite previa produciuse a fuga do tirano Fulgencio Batista ante o colapso militar e político do seu réxime, como resultado da guerra revolucionaria que en 25 meses libraron o Exército Rebelde e os combatentes clandestinos do país, á que se sumou dunha forma ou outra a inmensa maioría do pobo.
Os cubanos, conscientes do crucial momento histórico no cal se achaban, alzábanse no pleno exercicio da súa dignidade reconquistada para comezar a librar un futuro de renovadas esperanzas.
O triunfo da Revolución transformou desde a súa propia base o aparello de opresión do estado neocolonial. O imperialismo e os seus aliados internos, aínda que eran aínda poderosos, quedaron desprovistos dos seus máis eficaces mecanismos de dominación. Foron liquidados o exército opresor, os dispositivos policiais represivos e toda a estrutura do aparello burgués.
A dirección dos sindicatos, en mans de elementos corrompidos, pasou a mans revolucionarias; os partidos políticos vinculados á tiranía desapareceron, e os demais partidos burgueses, carentes de toda base social, desprestixiados e sen vixencia algunha, terminaron pouco despois a súa existencia.
Empezouse a aplicar unha nova forma de democracia directa, participativa, infinitamente superior a todo canto se coñecía ata entón no continente. Mediante este intercambio, as masas exerceron sobre os dirixentes a influencia da súa sensibilidade política, espírito crítico, entusiasmo revolucionario e combatividade; mentres que a dirección da Revolución, pola súa banda, puido desenvolver unha función formativa e educativa que contribuíu de xeito importante á dinámica do proceso.
O pobo cubano goza hoxe de niveis de saúde, educación, seguridade social e tranquilidade cidadá que non resiste comparación en calquera latitude.
Longo e difícil foi o camiño andado desde entón, pero foi un camiño de vitorias. Cuba é hoxe país independente e libre; o seu prestixio internacional, como se acaba de demostrar co ingreso no Grupo de Río, é resultado da aplicación indeclinable dunha política de principios, e a súa colosal resistencia fronte á turrada, durante 50 anos, de 10 administracións norteamericanas.
Tamén a Illa mostra os frutíferos resultados dunha consecuente e activa política de solidariedade e colaboración que lle gañou o aprecio de centos de millóns de persoas no mundo, e en particular en moitos dos países máis desposuídos de África, Asia, América Latina e o Caribe.
Nos últimos anos Cuba demostrou que polo esforzo e tenacidade do seu pobo, é capaz non só de soportar as durísimas condicións derivadas do brutal e agravado bloqueo económico imperialista, do brusco colapso das súas relacións económicas co campo socialista europeo e a caída da Unión Soviética, senón tamén que sobreviviu e recupérase dos embates de tres devastadores furacáns.
A Revolución Cubana, co liderado histórico de Fidel Castro e agora de Raúl e baixo a condución do Partido Comunista, é dona do seu propio destino, marcha cada vez máis acompañada por pobos irmáns, e disponse a celebrar os seus primeiros 50 anos, como un acontecemento irreversible que marca o camiño de todo un continente.
