Yuniel Labacera – Juventud Rebelde
Na Praza da Revolución José Martí da Habana era imposíbel abrir paso entre as máis de 600.000 persoas que alí déranse cita, como noutras partes do país, non só para conmemoraren o Primeiro de Maio, senón para renovar o xuramento de seguir o camiño da Revolución que Fidel nos legara. Pese a quen pese, como sexa, Cuba vai, Cuba vai! Esa certeza que abraza un dos nosos máis altos versos feito canción, himno, declaración de principios, e que retrata en poucas palabras a estirpe desta illa inmensa, volveu facerse realidade neste Primeiro de Maio, baixo a presión infame encanallada e as ameazas de sempre, os fillos deste heroico pobo enchemos rúas, avenidas e prazas para celebrarmos o Día Internacional dos Traballadores.
Bandeiras, cores, barrocos cartazes de vermello e azul, imaxes que reviven a historia grande e a rmarea da alegría que contaxia, porque vivimos nun país libre, cal só pode ser libre nesta terra e neste intre , porque esta tradición fermosa non se limita a un mero aceno, porque é loitar polos nosos soños de xustiza para Cuba e para o mundo.
Todo comezou ben cedo dunha punta á outra da Maior das Antillas, e na Praza da Revolución José Martí da Habana non se daba aberto camiño entre unha marea de máis de 600 000 que como no resto do país, para alén de conmemoraren o aniversario do 1 de Maio, renovaban o xuramento de seguir o camiño da Revolución que nos legou Fidel e que fora certificado polo povo nas urnas naquel novembro de 2016.
