Terra Sen Amos

As ideas humanistas, antimperialistas e antineoliberales de  Fidel, serán recordadas en todo o mundo arredor da data do pasamento do Líder da Revolución. A convocatoria do Encontro Xuvenil Internacional Ideas que son Bandeiras realizará un programa para los dias 24, 25 e 26 de novembro no que participaran organizacións da mocidade de todo o mundo. O lema do evento é Unidade para a solidariedade, o antimperialismo e antineoliberalismo e a transformación necesaria en tempos de Covid. O encontro esta organizado pola Unión da Mocidade Comunista (UJC) e organizacións estudantís e sociais cubanas, co propósito de promover os ideais de xustiza, esperanza e confianza nun mundo en revolta contra a desigualdade. “Moitas voces do mundo farán memoria do legado de Fidel e chamarán a atención sobre os desmáns do imperialismo”, asegurou Diosvany Acosta Abrahante, primeiro secretario do Comité Nacional da UJC.

Leonel Pérez Friman, presidente da Organización Latinoamericana e Caribeña de Estudantes (OCLAE), asegurou que «non podiamos perder a oportunidade de achegar ao mundo ás loitas do pobo cubano, a esa bandeira que levantamos sempre pola solidariedade e a unidade dos pobos». Friman sinalou que, amais de revelar a desfeita sanitaria producida polo coronavirus nos pobos obrigados a seguir a cartilla neoliberal, compre unir ideas ao redor da paz e en contra das guerras e os conflitos bélicos; impedir a agresión ao medioambiente e o cambio climático, e esixir o fin dos bloqueos e as medidas coercitivas unilaterais, as violacións dos dereitos humanos, de xénero e internacional; o desemprego, a falta de acceso á educación e aos servizos de Saúde.

Un foro central tratará da vixencia do pensamento de Fidel; a Paz no mundo será asunto doutra rolda de participacións e haberá encontros por rexións para intercambiar sobre a actualidade e a defensa e solidariedade coas causas xustas dos pobos; promoverase a cooperación que garanta a achega de medicamentos e vacinas para salvar vidas contra a pandemia.

Na sesión de clausura darase lectura a un pronunciamiento pola unidade dos mozos do mundo, coas súas loitas e reivindicacións, e de solidariedade con Cuba.

A Agencia Cubana de Noticias ofrece para o encontro virtual as seguintes cadras: desde o sitio web da UJC (www.ujc.cu); <sent>ujcuba, para Facebook e YouTube, e <sent>UJCdeCuba, para Twitter. Teñen comprometida a súa participación máis de 2 000 organizacións de 162 países entre elas a Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil.

Rosa Miren Elizalde – La Jornada

Clandestina, un pequeno negocio privado que vende roupa con deseño nacional na Habana Vella, colgou 7 de novembro esta mensaxe na Rede: “O drama rematou”. Tres palabras que resumen a sensación colectiva de alivio ao saber que haberá novo presidente en Estados Unidos despois do 20 de xaneiro.

Non celebra a vitoria de Joseph Biden, mais expresa a emoción do condenado ao que lle afrouxan un pouco os grillóns. Está por concluír a peor administración da historia estadounidense: a que, no medio dunha pandemia mortal, executou unha criminal lista de sancións que non parecía ter fin e que afectou a sociedade cubana de todas as formas posibeis.

Donald Trump castigou aos cubanos sen máis motivo que o que leva a un can grande a tentar apoderarse dun óso: cortou as remesas, perseguiu os barcos petroleiros, aganou as finanzas, golpeou ao turismo e calumnió ás brigadas médicas que enfrontaron o coronavirus. Amaiores, fachendeou que unha gavela de colaboracionistas emigrados na Florida daríanlle o catro anos máis na Casa Branca.

Que outra personaxe da política estadounidense pode xerar máis noxo?  Quen non compartiría ese sentimento cara a quen había gañar entre os cubanos non só a reputación de asoballador, senón a de cómico de antroido. Francisco Rodríguez Cruz, un xornalista de agudo sentido do humor, pedía con sorna ser xustos co presidente republicano: “Os únicos no goberno de Trump que traballaron bondo, foron os da oficina contra Cuba”. E até eses están a abandonar o barco.

Mauricio Claver-Carone, arquitecto da política cara a Cuba e Venezuela na Casa Branca e actual presidente do Banco Interamericano de Desenvolvemento, felicitou a Biden pola súa vitoria.  Debeuno sentir Trump como unha navallada nas costas. A ninguén estrañaría un chío do mandatario lembrando a Claver-Carone que foi él quen o tirou dun escuro lobby anticubano en Washington para convertelo en en conselleiro xefe da súa política para Latinoamérica, antes de catapultarlo ao Banco Interamericano de Desenvolvimento.

Alivio por despedilo mais non entusiasmo a rebordar. A sicóloga Raíña Fleitas comentou a IPS que Biden prometera unha política menos restritiva cara á illa, “pero moitos políticos prometen e non cumpren, ou fanno parcialmente, e iso obríganos a non crearnos falsas expectativas”.

O politólogo Esteban Morais, coautor dun libro esencial para entender a historia das relacións entre os dous países, titulado De la confrontación a los intentos de normalización. La política de los Estados Unidos hacia Cuba, coida que aínda que afrouxarán as presións de Washington, “nunca desaparecerá o lastre de querer controlar á illa, que foi a intención e o destino da política norteamericana”.

O presidente Miguel Díaz-Canel tamén foi prudente: “Recoñecemos que, nas súas eleccións presidenciais, o pobo de EE.UU. optou por un novo rumbo. Cremos na posibilidade dunha relación bilateral construtiva e respectuosa das diferenzas”, que traducido á romance popular, segundo Paquito Rodríguez Cruz, ven ser “o mesmo despedir con foguetes un canalla sabendo que non vai ser o derradeiro”.

Outros cubanos decidiron festexar a couce que millóns de estadounidenses déronlle ao ricacho, pero por razóns que teñen que ver máis coa historia entre ambosdous países, que coas eleccións. Trump é o presidente número 12 que, desde 1959, tenta destruír a Revolución cubana sen conseguilo.

Luís Toledo Sande lembra que “Cuba ten ben gañado o dereito de celebrar a derrota de doce césares empeñados en dobregala”. Outros utilizaron tamén a analogía de A Vida dos Doce Césares, malia reparar na sentencia máis soada dese famoso libro de Suetonio: “O carneiro mudará de lan, mais de condición non”.

Prensa Latina – Terra Sen Amos

A comunidade científica cubana traballa nun terceiro candidato vacinal contra a COVID-19, o primeiro que non é de aplicación hipodérmica xa que será administrado por vía nasal.  O proxecto ten como obxectivo a inmunización por inhalación, pois o virus SARS-CoV-2, causante da COVID-19, é respiratorio e infecta a través da mucosa da nasofarinxe. O novo específico foi desenvolvido polo Centro de Enxeñaría Xenética e Biotecnoloxía (CIGB)

Gerardo Guillén, Director de Investigacións Biomédicas do CIGB,  dixo que a inmunización por via nasal favorece o desenvolvemento dunha resposta local, cuxo obxectivo é impedir o contaxio, a colonización e a transmisión do axente patóxeno.

A nova proposta vacinal ten a súa base nunha proteína do virus da hepatite B, producida por enxeñaría xenética recombinante en bacterias e fermentos en forma de partículas, cuxas propiedades tamén potencian o sistema inmune. O específico candidato a probas, utiliza a mesma estructura clínica de subunidades, baseadas en proteínas específicas obtidas a partir de métodos biotecnolóxicos, que está a ser aplicada nas dúas vacinas que están a ser experimentadas  polo Instituto Finlay de Cuba.

O doutor Guillén precisou que a plataforma por subunidade constitue o traballo previo máis complexo para a elaboración dun candidato vacinal, mais ten a vantaxe da seguridade, pois non se traballa cun virus nin cunha mestura complexa onde poden haber compostos tóxicos ou que xeren efectos non esperados no organismo.

O CIGB entregou esta semana a documentación para avaliar o novo candidato vacinal contra a COVID-19, ao cabo de ter sido aprobado polo Centro para o Control Estatal de Medicamentos e Equipos Médicos, a autoridade reguladora da illa.

Cuba ten dous fármacos contra a COVID-19 en fase de ensaios clínicos (Soberana 01 e Soberana 02) e espérase que para fins de 2020 a comunidade científica rexistre un cuarto candidato vacinal contra a pandemia. Eduardo Martínez,  presidente do grupo empresarial cubano BioCubaFarma, salientou que a estratexia trazada para ter vacinas cubanas contra a COVID-19 “vai ben” e antes de finalizar este ano, haberá catro candidatos en ensaios clínicos.

“Faise necesario falar de patria como consolidación da existencia colectiva, como propósito estratéxico de emancipación dunha comunidade concreta”

Farruco Sesto Novás – Nós Diario

“Eu vin cousas que vós non creriades”. Vin, por exemplo, a dereita política, que por definición é inimiga de todo sentimento igualitario, apropiarse do concepto de patria e facelo seu, como se lle pertencese. E dígoo baseándome na definición martiana de que “patria é humanidade” que, como sabemos, á dereita prodúcelle urticaria.

Porque penso que é a partir de alí, desa disposición sinxela sobre a igualdade real de todas e de todos os habitantes dunha comunidade nacional, en función xustamente da súa humanidade, que haberemos de reflexionar sobre a idea da patria e colocala como emblema de loita, como unha das nosas bandeiras. Das bandeiras da esquerda social, na cal milito.

No particular interésame moito ese tema, o tema da patria, non tanto nos seus aspectos emotivos, aínda recoñecendo a súa importancia en cada un de nós como vivencia persoal, senón sobre todo na súa calidade política. Interésame o tema da patria como consolidación da existencia colectiva. Como propósito estratéxico xeral de emancipación dunha comunidade. Sexa cal for e onde queira que se atope. Falemos da nosa ou de calquera patria. Digamos, por exemplo, a da comunidade nacional á que pertenza o lector que comigo dialoga.

Ao considerar o tema da patria, non podo desvencellarme da historia que nos trouxo ata aquí, porque é unha das súas liñas de sustentación. Pero máis que ao relato do poder ou dos poderes que nos someteron e asoballaron a través dos séculos, gústame vincularme ao de quen padeceron esa mesma historia. Quero dicir, para que ben se entenda a miña posición, que non penso que deba reclamarse a identidade con base aos reis, aos bispos, aos grandes propietarios ou armadores de tales estruturas de poder, senón con base á alma colectiva de quen construíu co seu esforzo o ámbito da vida cotiá a través dos tempos.

E con isto voume á segunda das liñas de sustentación. A dacultura que nos conforma como comunidade. Ou, por mellor dicilo seguramente, a das culturas, vivas, interactuantes, nunca anquilosadas, en evolución constante, de fala, de expresión, de creación, de produción, de interrelación, nun espazo espiritual compartido con todas as xanelas abertas e un mobiliario que se renove cada tanto, pero cun mesmo teito protector das inclemencias. Un teito maternal construído por xeracións de mans entregadas á causa común de manter un gran fogar de dignidade para todas e todos quen neste espazo habiten ou veñan habitalo. Non sei se me explico. Espero que si.

Hai que considerar tamén, por suposto, unha terceira liña fundamental de sustentación da idea de patria, que é obviamente a do territorio. Territorio amado, intensamente noso, mesmo desde as distancias persoais nalgúns casos, sen dúbida, no que nos relacionamos como comunidade. Porque sen el (como no caso de pobos irmáns que tristemente non poden gozalo a plenitude) a patria non sería máis que unha esperanza ou unha motivación para a subsistencia.

A cuarta liña de sustentación da idea de patria é a do proxecto colectivo. A construír democraticamente con participación activa de todas e de todos. Como un proxecto aberto e pleno de emancipación a partir da historia vivida, fundamentado sobre a cultura ou culturas que constitúen a alma colectiva, por así dicilo, e para ser desenvolto no territorio que é casa común.

Porque esa patria así pensada, así constituída, sen donos, sen oligarquías, nin posuidores especiais, é a única, verdadeira, e extraordinariamente fermosa patria posible. Unha patria pola que valla a pena vivir e ata morrer. Construída desde o amor, a comprensión, a irmandade, o soño compartido.

Pero esa patria non pode ser endexamais a da dereita, que é ideoloxicamente adversa a ela. Por moito que reclame o monopolio da idea de patria. Debido a que para a dereita a patria, baleirada de contido, é só unha desculpa e, en todo caso, un instrumento afinado para a dominación. Nunca para a liberación.

Publicado en Nós Diario 31 de outubro de 2020

Merce Arnoia – Miami – Terrasenamos

O rexime dos EUA terá que dar conta do dano que está a causar  ao pobo cubano, ás familias, aos cubanos residentes no exterior ao crearen atrancos para a comunicación familiar, as viaxes, as visas e as transferencias.  O custo que representa para o pobo de Cuba a última volta de barazo do bloqueo económico, comercial e financeiro dos EUA, foi  explicado polo ministro de Relacións Exteriores de Cuba, Bruno Rodríguez Parrilla, nunha panorámica retrospectiva da violación dos dereitos humanos e da soberanía da illa. Máis de 400 oficinas de la Western Union houberan de pechar, por mor do cálculo imperial que sacrifica por votos en Florida ao pobo de Cuba.

O adianto do informe sobre o impacto desta política, que será presentado á Asemblea Xeral das Nacións Unidas en maio de 2021, acusa a Casa Branca de se aproveitar das terribeis condicións da pandemia de COVID-19 para agravar de forma límite, cruel e sen precedentes, do conxunto de perxuizos causados polo bloqueo, definidos como xenocidio na Convención de Xenebra de 1948.

Desde abril de 2019 até marzo de 2020, o cerco estadounidense causou danos a Cuba por valor de 5.570.000 millóns de dólares, superando en ao redor de mil 226 millóns os prexuízos da etapa de bloqueo precedente.

Primeira vez que o total das afectacións reborda a barreira dos cinco mil millóns de dólares nun ano, o que ilustra até que punto  medrou o bloqueo. Rodríguez acrecentou que esas cifras non contemplan as accións de Washington no contexto da actual emerxencia sanitaria internacional, pois estas proceden de fóra do período analizado.

Cinismo do Goberno estadounidense ao pretender que as carencias causadas por esta ilegal política, no inciden nas vidas dos cubanos e cubanas e afectan somentes, ao seu ver, a persoas vinculadas á dirección do país caribeño. Con eses argumentos pretenden cambiar  a Constitución cubana, as leis e a forma soberna de gobernar a nación por decisión do seu pobo.

Bruno Rodríguez engadiou que o bloqueo estorba asemade a vida dos  cidadáns estadounidenses, ao restrinxir súa liberdade de viaxar e outros dereitos, o cal contradi os valores democráticos e humanitarios que asegura defender o goberno dos EUA.

Afecta polo tanto aosprincipios de comercios dos EUA e das súas empresas e mesmo ao propio interese nacional, visto que Washington padece aillamento, descrédito e contradicións crecentes cos seus aliados,debido á insólita intromisión para alén das súas fronteiras,  verdadeiramente allea ao dereito internacional .