Raúl Antonio Capote – Granma

Como quen ten bula para facer o ridículo, Mike Pompeo, ministro de Relacións Exteriores (secretario de Estado) do goberno de Trump, atacou á Organización Panamericana da Saúde (OPS) por facer de intermediaria na axuda que Cuba prestou a Brasil, mediante o coñecido programa Máis Médicos. Cegado pola arrogancia, coida que ten dereito a pedir contas a calquera que non se acomode aos seus intereses, polo que foi a OPS e preguntoulle por que razón participara no envío a terras brasileiras dos doutores cubanos, aos que o ministro insulta co cualificativo de man de obra escrava.

A súa teimosa fabricación de mentiras non engana a ninguén: precisa atopar titulares que distraian a atención da pésima xestión da pandemia pola Casa Branca e a marea de protestas que inzou o pais contra o racismo e a violencia que promove o goberno.

Trump ensaiara antes a descualificación da Organización Mundial da Saúde (OMS), acusándoa de seguir ordes de China, un esquema demagóxico que agora aplica a OPS para acusala de servir intereses de Cuba. Na realidade, o chanceler de Trump combate coa mentira o internacionalismo xeneroso de Cuba, proposto dende varias nacións para o Nobel da Paz. Pompeo ven de comprar unha empresa suiza de ventiladores pulmonares para impedir que Cuba poda usalos contra a pandemia. É o que el mesmo chama defensa dos dereitos humanos.

A intervención internacional das brigadas médicas cubanas recibe arestora parabéns en todo o mundo. A colaboración médica de Cuba con Brasil, en concreto, e modélica. En agosto de 2013 o programa Máis Médicos  levara mediante un acordo da OPS co goberno de Brasilia 20.000 profesionais que, en cinco anos, atenderon máis de 113 millóns de pacientes, nuns 3. 600 concellos, até que Jair Bolsonaro, seguindo ordes de Trump, aplicou o celo do ben mandado para bloquear a operación solidaria. No entanto, 2.500 profesionais da Saúde viaxaron a 26 nacións para prestaren axuda contra a Covid-19, amais dos 28.000 que xa estaban en 59 países.

No entanto, en Cuba salva o 80 % dos pacientes en estado crítico e grave, a mesma proporción que no mundo, pésia todo, morre; a Illa rexistra 84 finados, mentres só Miami Dade ten 784, por non falar dos EUA que levan nas costas a tráxica carga de 112.000 mortos.

Médicos escravos? Vaia, don Pompeo, pescudar en Perú, Italia ou Andorra, baixo que fustas traballaba o persoal médico de Cuba e compare, despois, como lles ha ir sen eles aos amigos de Ecuador, Bolivia e Brasil. Vaia preguntar vostede, que destila humanidade nas súas palabras, como aquelas coas que celebrara entre risos a etapa máis benéfica da súa vida, como director da CIA: «Mentimos, enganamos e roubamos».

Entrevista de Vijay Prashad en News Click

“O caso máis sorprendente é o de Cuba, que é un pais do que non se che permiten falar nos EUA –di Noam Chomsky en conversa con Vijay Prashad, historiador Indio e intelectual marxista, nacido en 1967, para o seu programa de entrevistas en News Click– Na UE, un país rico como Alemaña puido conter o virus por ter medios, máis capacidade de diagnóstico, etc. No sur da UE, Italia, non lonxe de Alemaña, sofreu unha terribel pandemia na súa parte Norte. Viron algún médico alemán no norte de Italia? Se os había, mantivérono en secreto. Mais había médicos de Cuba, o único país internacionalista do mundo, que, mais  unha vez máis, enviou brigadas médicas aos lugares máis afectados, e que traballan nas situacións máis difíciles. Igual que fixeron tralo sismo estarrecedor de Haití ou o de Paquistán. Cuba é un país, non fai falla que volo recorde, que EUA pisóu durante 60 anos.  Probou con terrorismo, guerras económicas, etc. O bloqueo é tal, que  se unha empresa sueca quere enviar equipos médicos a Cuba, non pode facelo porque poderían acordar a ira do Señor da Mafia. Así que afinal, non llelos mandan. E é Cuba, que, para empezar, ten o virus en gran medida controlado, e que envía axuda a outros países. A ironía de todo isto supera calquera descrición. Este asunto non aparece nos titulares da prensa”.

E cando se dá o caso de mencionar a Cuba, acúsanna de obrigar aos médicos a iren en réxime de traballos forzados para o Estado Cubano poderlles roubar. É certo que parte do financiamento que reciben os doutores destínase aos servizos de saúde, á formación e a mellorar os servizos de saúde. Cuba é un estado totalitario, con traballo escravo, e  hai que aumentarlle o castigo. É isto unha forma de construir o consenso? Extraordinario exemplo:  á Unión Europea por unha banda e, por outro, á axuda do único país internacionalista do mundo, o país que máis ataques sofre do Señor da Mafia. Ese é o mundo no que vivimos. Pero diso non se fala.

Vijay Prashad.-Hai uns 60 ou 70 anos, Aimé Césaire escribiu unha frase que me gustaría lerlle: “Unha civilización que non pode solucionar os problemas que creou, é unha civilización en decadencia”. Na miña opinión, esta é unha frase moi acertada. Noam, como describiría a civilización actual, sobre todo nos países occidentais?

Noam Chomsky.- Hai 15 anos escribín un libro titulado Failed States  (estados fracasados) centrado nos EUA, malia xeneralizar sobre outras sociedades occidentais. Antes tiñan problemas a eito, pero o que fixo Occidente nos últimos 40 anos é participar nun proxecto a medida das persoas que o deseñaran; de feito, eles viven no paradíso, mais para o resto, é unha desfeita. O seu nome é neo-liberalismo. Nos anos 70 prosperou realmente con Reagan e Thatcher. O deseño estaba abondo claro desde o principio, como podemos ver nos resultados actuais, que son moi parecidos ao que eles adiantaran. A concentración da riqueza foi  extraordinaria, mentres a poboación ficou estancada, degradada. Nos EUA, por exemplo, onde actualmente un 0,1% (non un 1%, senón un 0,1%) posúe un 20% da riqueza, e aproximadamente a metade da poboación ten un patrimonio neto negativo, é dicir, máis pasivos que activos; así que máis ou menos un 70% vive ao día, de nómina a nómina. Se se produce calquera imprevisto, pois mala sorte. As prestacións tamén diminuíron considerablemente.

Loxicamente, a concentración de riqueza tradúcese nun maior poder de control sobre o sistema político. Sempre existiu, mais agora agudizouse. Iso pódese apreciar na lexislación, que está deseñada para destruír os sindicatos, para destruír os dereitos laborais, para crear un sistema global, que logo resultou ser prexudicial para os mesmos que o crearan. É un sistema global fráxil, deseñado para tirar até o último céntimo de beneficio posibel da mobilidade do capital, aínda que claro, sen mobilidade laboral. Un sistema proteccionista a máis non poder. Fálase moito do libre mercado, pero iso son andrómenas: é un sistema deseñado para garantir os dereitos dos investidores.

Poñamos o exemplo dos medicamentos, xa que ultimamente fálase moito diso. Existe un específico que parece aliviar algúns síntomas. É propiedade de Gilead, unha farmacéutica enorme, que desenvolveu o medicamento, en parte, como sempre, grazas ás axudas gobernamentais para a investigación. Pero eles queren quedar coa patente.

As regras neoliberais da Organización Mundial do Comercio (OMC) resérvanlle os dereitos de monopolio durante décadas, así que poden cobrar, non sei, uns 20.000 dólares por dose, se queren. E resulta que existe unha lei nos EUA, a Lei Bayh-Dole, que obriga, non autoriza, senón que obriga ao goberno a garantir que un medicamento desenvolvido con axudas do goberno, ten que estar publicamente dispoñibel a un prezo razoabel. Mais vivemos nun mundo de gobernos criminais que non se preocupan en absoluto das persoas. Para nada. Reagan deixouno ben claro e todos os que viron despois fixeron o mesmo: todos ignoran a norma e eles poden cobrar o que queren. Agora a presión sobre eles é tan grande que se cadra dan marcha atrás, pero así é como está deseñado o sistema.

E ese é o efecto que provocou na xente, que marxinou a moitas persoas, creou o que chamamos  precariado; é dicir, unha gran cantidade de persoas nunha situación moi precaria, sen sindicatos, sen axudas. Tal e como sinalou Thatcher, a sociedade non existe.

A GUERRA DE REAGAN E THATCHER CONTRA OS SINDICATOS

Reagan e Thatcher deran no albo. O primeiro que fixeron foi tentar destruír aos sindicatos, que é a única protección que ten a xente fronte ao capitalismo depredador. Así foi. Reagan nin sequera aplicou a lexislación laboral que obriga a respectar certos dereitos laborais e non contratar esquirois, que é ilegal en todo o mundo, para acabar coas folgas, e as empresas só tomaron nota e fixeron o mesmo. Así  é como abandonan a xente á súa sorte: atomízándoa. Unha das consecuencias é unha gran ira, rancor e odio cara ás institucións. E este é un terreo fértil para que aparezan demagogos e digan que a culpa é doutro; por exemplo os inmigrantes, os costas molladas, as nais que viven das axudas, como sucedeu en tempos de Reagan. É  extremadamente racista culpar dos problemas ás nais negras ricas que van cobrar o subsidio en limusinas para roubarche o teu. Ese tipo de cousas. Trump é un xenio nese sentido, faino constantemente. Por iso fala tanto de construír o muro e todo o demais.

E isto está a suceder en moitos outros países, terreo fácil para os demagogos. Ese é o mundo ao que nos enfrontamos: un mundo de capitalismo salvaxe e extremo que tivo 40 anos para esnaquizalo todo. En Europa isto agudízase pola propia estrutura da Unión Europea, que transfire todas as decisións, as decisións importantes, a unha troika non electa, en Bruxelas, a que os grandes bancos non perden de vista nin un minuto, así que podes imaxinar cal será o resultado. Ese é o mundo actual. E aínda non falei do peor.

Poñamos India, por exemplo, que en 50 anos será un lugar inhabitabel, se persiste a situación actual, moi probablemente, non é seguro, pero se o curso das cousas segue como até agora, as análises máis cribles suxiren que India será sinxelamente inhabitabel, como todo o sur de Asia, polo quecemento do planeta. E isto a quen beneficia? Aos ricos e poderosos: empresas de hidrocarburos, grandes bancos, fábricas contaminantes, etc. E que estamos a facer respecto diso? O obxectivo principal plan de Trump é destruír as probabilidades de que exista unha vida humana organizada. Literalmente. É o presidente máis criminal que se recorda. Dacordo, Hitler era un monstro que quería matar a todos os xudeus, a todos os xitanos, a 30 millóns de persoas. Diso puidemos librarnos. Pero Hitler non quería acabar coa vida humana organizada no planeta, Trump si. Sabe perfectamente o que está a facer, pero dálle igual. Os que o apoian,  por exemplo o director xeral de JP Morgan Chase, que está a investir moito diñeiro nos combustibles fóseis, sábeo perfectamente ben. Pero dálles igual.

De feito, se les aos novos gurús liberais, que veneran a Milton Friedman…Este di ás claras: a única función dunha empresa é maximizar o beneficio dos accionistas e dos administradores. Se destrúen o mundo, non é o seu problema. E a civilización derrubarase se non estás á altura dese obxectivo. Esa é a doutrina neoliberalista, que data da década de 1920. Non é nada novo. De feito, todo isto, a idea de neoliberalismo, remóntase á década de 1920 en Austria: Ludwig Heinrich Edler von Mises, ou o gran gurú Friedrich Hayek. Adoran a autoridade, din que non lles gusta o Estado, pero menten descaradamente. Adoran ao Estado, adoran o poder do Estado. Von Mises, nos anos 20, mal podía disimular o contento que lle daba ver como o rexime fascista austríaco esmagaba a ferro e fouce o movemento obreiro e acababa coa socialdemocracia. Era marabilloso porque eliminaba as interferencias para unha economía sólida. Por iso encomiaba o fascismo coma salvación da civilización.

Cando Pinochet instaurou a súa ditadura, os bancos correron a  apoiala e a participaren nela porque era a conta para os seus ideais neoliberais. Non podía haber obxeccións: as cámaras de tortura encargábanse de que así fóra. Investidores internacionais, Banco Mundial, Estados Unidos meteron diñeiro coma area. Mesmo tiveron a  picardía de manter  en propiedade pública a empresa de cobre Codelco, que achega a maior parte da recadación pública.Aí esqueceron súas doutrinas. Pero, que sucedeu? Aos cinco anos arruinaran a economía. O Estado tivo que intervir máis que con Allende. E cambiou algo por iso? Non. De feito, cando Hayek visitou Chile durante a ditadura de Pinochet, dixo que non se atopou con ninguén que non dixese que había máis liberdade con Pinochet que antes, o que probablemente fose verdade, se temos en conta a xente que visitou. Iso é o neoliberalismo: parécelle perfecto saír da presente crise cun sistema moi parecido ao que instauraran en beneficio propio, pero máis duro, máis brutal, máis autoritario, con maior control policial. É normal, porque iso é perfectamente coherente cos ideais neoliberais de hai un século. Así que non deberiamos estar sorprendidos. Están a traballar sen descanso mentres a todos os demais están a dicirlles que queden en casa. Eles traballan moi duro para asegurárense de o día de mañá parecerse a iso. Unha guerra de clases a morte, sucedendo fronte aos nosos ollos.

UNHA REACCIÓN QUE PRODUCE ESPERANZA

VP: Mentres falamos, as rúas de Estados Unidos están a arder, a xente decidiu que xa non vai aceptar máis esta situación, tralo asasinato de George Floyd. Mesmo os liberais parecen estar a perder a paciencia. Por exemplo lin o outro día a George Packer, que escribiu un artigo co título “Estamos a vivir nun Estado errado”. É moi sorprendente ver un liberal escribir sobre o Estado errado. Conmove ver como asasinan a outro cidadán afroamericano, e tamén ver como a xente sae ás rúas; quero dicir, debería esta reacción darnos algún xénero de esperanza?

NC: O que está a suceder axuda a alimentar a esperanza. En primeiro lugar o asasinato de George Floyd non é un acontecemento extraordinario. Quero dicer, adoitaban suceder con certa frecuencia, pero ninguén lles prestaba atención. O que resulta prometedor, e é difícil dicir isto no medio das revoltas, é que hai unha reacción, e iso proba que se produciu unha especie de mellora no nivel de civilización do país. Antes pasaba desapercibido, polo menos moita xente consciente non participaba e agora si. Con todo, déixame ofrecer unha crítica respecto diso, é dicir, enténdoo, conmóveme, todo iso está moi ben, pero hai que decatarse de como a atención concéntrase nun deles que é un asasino, mais os outros tres quedaron inmóbeis, non fixeron nada. Están a aparecer numerosas denuncias contra os outros tres.

No entanto, de cando en vez resulta útil mirarse no espello. Sabes de alguén que quedase estantío a vista desta clase de sucesos, sen facer nada? Xente coma min, por exemplo, que fixemos para mellorar a situación que deu pé a isto? Podemos acusar aos policías que quedaron tesos, pero hai un problema de maior calado no lado branco: mesmo as persoas que son activistas, implicados, todos permanecemos practicamente tesos ante a situación. As protestas lembran as de 1992, tralo asasinato de Roger Rodney King pola  policía de Los Ángeles. Cando os policías que o asasinaron saíron do xuízo sen castigo algún, produciuse unha galerna de protestas. Na semana das protestas, morreron, coido, 60 persoas; chamaran aos militares e a consecuencia, como sempre, foi desviar a atención cara os manifestantes e proclamar que precisamos man dura e máis lei e orde. Eis a resposta típica que se dá fronte ás manifestacións, só que agora as protestas son máis numerosas.

Isto dá lugar a preguntas que os activistas deberían facerse. Compre distinguir entre tácticas que fan que sintas ben e tácticas que realmente conseguen algo bo. As que nos fan sentirnos ben son sinxelas: romper un trinque e demostrar o enfadado que estou; iso fai que me senta ben, pero que trae de bon? É un agasallo para o presidente Trump e para a dereita. Encántalles. A cuestión de que facer resulta evidente, sempre: son as protestas non violentas, que esixen valor e contención, as que conseguiron cambiar a opinión pública para que apoie a causa que defendemos. As protestas violentas sempre foron un agasallo para os elementos máis duros e máis brutais da sociedade.

VP: No Instituto Tricontinental estamos a lle dar voltas ao concepto de coronashock  e preguntamos por que os países máis capitalistas están a pasalo peor na pandemia, mentres os países socialistas resisten mellor. Un dos primeiros libros seus que lin foi The New Mandarins,  sobre Vietnam que agora, a pesar de compartir unha fronteira de 1.400 quilómetros con China, non sufriu nin unha soa vítima e doou 440.000 equipos de protección persoal aos EUA. Como debe entenderse isto?

NC: Sorprende observar as cifras de Vietnam, que non podo comprobar, pero que os científicos parecen aceptar. Chegando a pandemia, EUA estaba particularmente mal preparado, por  moitas razóns. Trátase da sociedade máis dirixida por empresas e orientada ao beneficio dos ricos. Isto é case unha tautoloxía. Os hospitais estaban a ser administrados seguindo un modelo de negocio, case como unha fábrica. Sen recursos de emerxencia, para non estragar cartos. Non funcionaría nin en circunstancias normais, mais nunha catástrofe ou mesmo nunha situación relativamente grave, a traxedia está asegurada.

George H. W., o primeiro Bush, creara un consello asesor científico e nada máis Obama tomar posesión pediulles propostas urxentes para trataren unha pandemia. Todo o mundo sabía que podía chegar e por iso pediulles criterio. En dúas semanas entregáronlle un plan moi detallado e aplicouse. Chegado Trump a presidencia, desmantelou con urxencia o consello porque non xeraba ganancias. Este é o neoliberalismo extremo, en lugar do neoliberalismo moderado; salvaxismo salvaxe en lugar de salvaxismo moderado. Desde o seu primeiro día no cargo, Trump retirou os fondos do Centro para o Control de Enfermidades e  eliminou programas de científicos estadounidenses que traballaban en China con científicos chineses para tentar identificar posibeis coronavirus. Un traballo duro e perigoso que de feito custou a vida a algúns científicos chineses. Trump desmantelou todo.

En poucos días, China identificara a secuencia do virus, o xenoma, e entregoulla a todo o mundo. Todo o mundo estaba ao corrente. Estados Unidos non fixo nada. Os servizos de intelixencia sabíano, as autoridades sanitarias sabíano, e non quixeron facer nada. Europa atópase máis ou menos no medio, algúns reaccionaron e outro non; nunca lles prestamos moita atención a estes asiáticos. Pero na zona de China case todos os países reaccionaron. Vietnam fíxoo de maneira extraordinaria, pero tamén Nova Zelandia e Australia reaccionaron, e contivérono; Corea do Sur dominou un brote moi grave sen perda de tempo. Sobre todo con análises, sen confinamento porque utilizaron técnicas de control e seguimento. O mesmo que Taiwan, Hong Kong e Singapur. Singapur tiña até hospitais que foran preparados para o caso de se producir a pandemia. Occidente actuou moito peor e Estados Unidos foi o peor de todos.

Ten que ver co papel das empresas e o compromiso do goberno coa saúde. Non sempre hai ditaduras que non se preocupan polos seus habitantes, pero nos países dos que falamos, estes dous conceptos están inversamente relacionados. Isto resulta en certo xeito evidente.

VP: Noam Chomsky, foi un verdadeiro pracer telo en News Click. Moitas grazas.

NC: Un pracer falar contigo. Até a próxima.

Traducción ao Galego para TSA de Moncho Fernández Leal.

Entrevista emitida en News Click o 6/06/2020

https://ctxt.é/é/20200601/Politica/32499/entrevista-Noam-Chomsky-Trump-pandemia-guerra-clases.htm

Enrique Moreno Gimeranez – Granma

Os resultados da Maior das Antillas no combate ao novo coronavirus non aparecen por estes días nos titulares dos grandes medios de prensa. Outra vez reina o silencio cando este verde caimán empínase e salva vidas, golpe a golpe contra á covid-19, sen escatimar esforzos nin recursos, e desafiando un bloqueo que persiste e dana, limita e encarece. No medio desa loita sen tregua pola saúde da nosa xente, comparte tamén cos que nos necesitan en momentos difíciles, máis aló das nosas fronteiras.

A verdade está ante os ollos do planeta. Esta vez tampouco poden ocultala, nin con campañas ou terxiversacións, nin con todo o ouro do mundo. Da digna loita de Cuba fronte á covid-19, do desvelo permanente dos seus líderes na batalla contra a pandemia e da súa vocación solidaria noutras latitudes, dan fe o noso pobo e os seus irmáns do mundo.

O logrado por esta Illa en tempos de coronavirus débese á Revolución, que con grandes sacrificios sostén desde hai varias décadas un sistema de Saúde Pública, universal, gratuíto e accesibel ao 100 % da poboación cubana, cuxo centro é o ser humano e non o capital.

Falta aínda para vencer esta batalla, mai Cuba logrou manterse nun escenario favorabel na loita contra a pandemia. A nosa industria biofarmacéutica e outros centros científicos desenvolven hoxe 70 investigacións e ensaios clínicos, amais de medicamentos para o tratamento desta enfermidade, solicitados por decenas de nacións.

«A utilización de dous fármacos novos para o control da reacción hiperinflamatoria que se produce na fase aguda, de neumonia, da Covid,  incrementou as taxas de supervivencia de pacientes graves por encima do 80 % e dos críticos en máis do 75 %», de acordo co ministro de Saúde Pública, José Anxo Portal Miranda.

O noso sistema sanitario garante, desde hai décadas, taxas de mortalidade infantil e esperanza de vida semellantes ás de moitos países desenvolvidos e, ao peche de 2018, un nivel de inmunidade  do 98 %, con 14 enfermidades infecciosas erradicadas (11 delas por vacinas, das cales oito son de produción nacional) 9 que non constituían problemas de saúde e 29 enfermidades transmisibeis controladas.

Con todo, outra é a realidade de pobos irmáns da Patria Grande. De a pouco, a OMS declarou que América Latina é o novo epicentro da covid-19, episodio que se suma ao lastre de ser a rexión máis desigual do planeta, ás décadas de saqueo dos seus recursos naturais e as consecuencias do neoliberalismo.

No medio deste complexo panorama na nosa América, non podemos permanecer indiferentes. Como fixera con anterioridade no foro do Movemento de Países non Aliñados e na Asemblea Mundial da Saúde, Cuba reiterou este xoves 27 de maio, na Reunión de Traballo Virtual entre Parlamentos Latinoamericanos e do Caribe, a súa solidariedade cos pobos da rexión e do mundo.

A vicepresidenta da Asemblea Nacional do Poder Popular, Ana María Mari Machado, ao intervir no debate lembrou que, sen descoidar a protección do noso pobo, 28 brigadas de profesionais cubanos da Saúde incorporáronse aos esforzos de 24 países para combater a pandemia. A nómina de 28 000 colaboradores que xa prestaban servizos en 59 nacións, recibía un novo continxente a pesar da campaña do Goberno dos EUA contra a cooperación médica cubana co obxectivo de desacreditala e sabotala.

Que outros promovan o odio, as guerras e mentiras e, mesmo, o silencio. Esta terra prefire dar exemplo con accións, ofrece o mellor dos valores da súa xente, e segue andando de irmá polo mundo, incansabel, na defensa da vida.

Traducido ao Galego para TSA por Moncho Fernández Leal

Ramón Pedregal Casanova

I

Pecados de omisión, quizais mesmo máis que os pecados de comisión. A historia de Cuba é a historia da tiranía: España, Estados Unidos, Wall Street, e agora, estreitamente vinculada co pasado inmediato, a ditadura de Machado, que fai que Mussolini pareza un picnic dominical.

A Gerardo Machado seguíronlle outros gobernantes, provisionais que aguantaron unhas horas, un día, uns meses até Federico Laredo, ao que sucedeu Fulgencio Batista, que fixo carreira militar ascendendo entre golpes contra varios deles, até facerse coa presidencia en 1940. O seu último golpe de estado foi en 1952 entregado ao imperialismo, e foi derrotado pola Revolución dirixida por Fidel e o seu exército guerrilleiro. O triunfo do pobo en armas proclamouse o 1º de Xaneiro de 1959. Antes desa data, a fotografía social permanecería co mesmo carácter que a que ven aquí.

Entenden o motivo da revolución cubana?

Di o dicionario que o bloqueo é a pedra angular de toda campaña militar e unha opción valiosa nas guerras económicas contra a nación inimiga.

Convídolles a ler o poema de Maïakovski titulado Que ben!, do que se nos di na nota ao pé de páxina que o escribiu en 1926 para o 10º aniversario da Revolución de Outubro. Aí expón a historia de tan gran acontecemento en 1917: percorre a desorde dos primeiros tempos, os éxitos dos bolxeviques, o traballo comunitario, a fame, o tifo, o mercado negro e as intervencións militares. Recomendabel en toda a súa extensión déixolles aquí algúns dos seus versos referidos ao tema do bloqueo:

Xa se tente / o Branco, / xa o Negro, / o Caspio / ou o Báltico, / por onde / o barco / trate de pasar, / a ruta / está sempre bloqueada. / Por todas partes / -gardián dos mares- / o bull / de Inglaterra./ Por toda parte / o cerco do bloqueo, / por toda parte canóns / mirándote de fronte. / – Aos vermellos non lles gusta? / Teñen / fame? / cando / estean / no fondo / terán / todo o peixe / que queiran. …

O poema toma unha altura relevante cando -lembrándonos a acción de guerra contra a revolución obreira polo entón gardián dos mares e os seus acompañantes capitalistas- vemos que reproduce a agresión contra Cuba e Venezuela, -Venezuela xa sufriu un bloqueo en 1902-3 imposto polas potencias imperialistas do momento, Inglaterra, Alemaña e Italia- aínda que nesta ocasión hai un paso adiante dos revolucionarios: os barcos de Irán (outro país ao que bloquea o imperio desde hai máis de 40 anos) que levan gasolina rompen o cerco defendendo o dereito do pobo bolivariano e de todos os pobos á súa determinación, e pondo no alto o Dereito Internacional ao libre intercambio. O bloqueo estadounidense, rompeu.

O internacionalismo tivo sempre a man do pobo cubano: Compartimos o que temos, non damos o que nos sobra, é o seu principio. E os pobos que necesitan reciben persoal médico especializado, ensinantes, internacionalistas que axudan en diversos ámbitos. Cada día que pasa é un triunfo, e contra o seu triunfo, o imperio actúa como nos expón Maïakovski nos versos de máis arriba. O bloqueo que sofre Cuba desde 1959 é oficial desde o 7 de Febreiro de 1962 co decreto 3447 (27 fr 1085) e continúa recruado 12 gobernantes ianquis despois, perseguidores, carcereiros, escravistas de pobos libres, que se propuxo matalo de fame, seguindo ao subsecretario de Estado gringo Lester Mallory no seu escrito do 6 de Abril de 1960 (o documento foi desclasificado en 1990):

“A maioría dos cubanos apoian a Castro, non existe unha oposición política efectiva, o único medio posibel para facerlle perder o apoio interno é provocar o desengano e o desalento mediante a insatisfacción económica e a penuria. Hai que pór en práctica rapidamente todos os medios posibeis para debilitar a vida económica negándolle a Cuba diñeiro e subministracións co fin de reducir os salarios nominais e reais, co obxectivo de provocar fame, desesperación e o derrocamento do goberno.”

Por ser a revolución cubana un ensino histórico de antiimperialismo, deberíase aprender que o fin que proclama é motivo de unidade, unidade nun mesmo Fronte por encima de toda diferenza persoal, circunstancial ou afastada. Deberíase aprender que na unidade o corpo é compacto aínda que as moléculas internas que o forman móvense continuamente, como dicía o Comandante Chávez. Que ben! Cuba, Venezuela, espello no que queremos ver que se reflicte Gaza-Palestina, e o novo paso, o rompemento do bloqueo sionazi.

A Conferencia Naval de 1909 declara que o bloqueo é un acto de guerra económica.

O Artigo II da Convención de Xenebra condénao como xenocidio.

O bloqueo só pode xustificarse co acordado no artigo 51 da Carta das Nacións Unidas, que o aproba como un dereito de lexítima defensa, e os establecidos polo imperialismo son contrarios á Carta das Nacións unidas e ao dereito Internacional.

O bloqueo é un concepto militar de orixe alemán -blokhaus- que quere dicir illamento dun obxectivo e ten fins bélicos.

Unha das condicións para realizar un bloqueo, di o Dereito Marítimo Internacional, é que exista un estado de guerra declarado entre os Estados. Dita declaración de guerra ten que responder os artigos 1 e 2 do Convenio III da Haia referido á ruptura de hostilidades entre países.

Todas as regulacións que se refiren ao bloqueo indican que é contrario ao dereito Internacional se ten como propósito provocar a inanición da poboación civil ou negarlle o acceso a outros bens indispensabeis para a súa supervivencia. A isto engádese o que a potencia que exerce o bloqueo é obrigada a permitir o paso de víveres, subministracións médicas e bens básicos.

Se algo define ao bloqueo é a situación de guerra que establece o agresor: que o país atacado quede incomunicado, sen poder concertar nada co resto do mundo, ademais de sumar a iso outros sistemas de agresión para facer imposibel o seu contacto co exterior.

II

Por todo isto diciamos ao comezo que o dicionario define o bloqueo como a pedra angular de toda campaña militar.

Cuba sufriu un incremento do bloqueo xa en 1962 a partir da coñecida Crise dos mísiles e a invasión gringa derrotada en Praia Girón. Por entón o invasor levou a cabo asasinatos selectivos, ataques con bandas terroristas, bombardeos, afundimento de barcos, atentados con explosivos en avións, envelenamento de campos agrícolas e con guerra biolóxica contra o gando e as persoas, queima de colleitas de cana de azucre (como fan estes días nos campos de cereais de Siria), asasinatos de mestres e médicos, e asasinatos fóra de Cuba dos seus representantes, ?…e Cuba defendeuse nos organismos internacionais coa Lei na man. Fidel denunciou que eses mesmos realizaron 5.780 ataques terroristas, dos cales 717 foron contra instalacións industriais, iso só dentro do que o réxime de Kennedy chamou Operación Mangosta (1961-1963), sen contar os ataques posteriores, os ataques que chegaron até 1990.

“O bloqueo é unha guerra económica, é, ademais, unha guerra política, todo, e promove a sabotaxe, a subversión, é unha guerra total en moitos campos.” (Informe do Comandante Fidel Castro presentado ao V Congreso do Partido Comunista de Cuba. 8 de Outubro de 1977)

“O bloqueo é unha guerra económica contra Cuba, guerra económica; é a persecución tenaz, constante, de toda xestión económica de Cuba en calquera parte do mundo. EEUU traballa activamente, a través das súas canles diplomáticas, a través das súas embaixadas para exercer presión  a calquera país e castigar a calquera barco que transporte mercadorías a Cuba; é a guerra universal.” (Discurso do Comandante Fidel Castro na do na clausura do encontro Mundial de Solidariedade con Cuba. 25 de Novembro de 1994. (vídeo importante: https://youtu.be/OoOklz4kKuA)

Unha vez roto o bloqueo imperialista obsérvase con máis claridade a falta de forza do imperio para imporse, apréciase mellor a súa decadencia, fíxase máis a atención na súa falta de iniciativa e a súa perda en cada enfrontamento que provocou en Venezuela e Oriente Próximo. A iso suma a súa imaxe desprezativa cara a todo o mundo na pandemia da Covid 19, roubando máscaras, respiradores, tentando o mesmo con vacinas a producir en Francia, Alemaña, China, roubando empresas, fondos financeiros a Venezuela, á que tamén se rouba en Inglaterra, en Portugal, en Colombia… O capital na súa expresión máxima ten espido o seu sistema para mostralo -cos seus banqueiros-empresarios-propietarios de medios de propaganda, polígono industrial-militar- como un único inimigo dos pobos na crise económica, só froito del mesmo, en que se enredou, e agora non pode saír se non é abandonando a millóns de persoas baixo a pandemia, crise capitalista da que se advirte que se agravará sen que se vexa o fin. Ao que exerce o bloqueo véselle ferido, egoísta, insensibel, ameazante, que será capaz de facer ante o mundo que lle vai restando poder? O mundo que vén,  que xa está aquí, preséntase dividido en zonas de independentes e outra baixo influencia, que á súa vez son cambiantes. Os antiimperialistas retroceden ou/e avanzan en busca da orde máis igualitaria. En Latino América o bloqueo a Cuba, Venezuela e Nicaragua é unha guerra non declarada á que o gran capital pode sumar outras accións.

A IV Frota estadounidense é a que se encarga de controlar e bloquear a Venezuela, a Cuba, a todo o Caribe e a toda Latino América. Vexan o que explica o politólogo Atilio Borón sobre ela no seu libro América Latina na Xeopolítica do Imperialismo: “… a cuestión da IV Frota é de fundamental importancia. … En momentos en que se intensifica a disputa por bens comúns inaccesibeis de xeito crecente ou de custosa extracción, bens dispersos por toda a superficie do planeta, o control dos mares e das liñas marítimas de transporte retoma a súa condición prioritaria, tal como ocorreu na historia de vellos imperios coloniais como España, Portugal e Inglaterra. ..Todo presaxia o desencadeamento dunha brutal contraofensiva que non haberá escrúpulo moral capaz de detelo… só estase esperando o momento oportuno para pór esa infernal maquinaria de destrución e morte en movemento. Ninguén desprega un dispositivo militar tan importante como o que hoxe angustia á nosa América se non ten a intención de, chegado o momento, utilizalo.

A Fronte necesita a todos os antiimperialistas. A serpe é máis débil cando está a cambiar de pel.

Traducido ao Galego para TSA por Moncho Fernández Leal

Xosé Aponte – Jacksonville (FLA)

“Dispararemos contra todos os que empecen a roubar e queimar!” A ameaza de Trump a millóns de cidadáns que se manifestan contra  tortura e morte do traballador negro en paro George Floyd no centro de Mineapolis, inzou lume e carraxe nos 50 estados da unión e no distrito federal.  Moitos cidadáns dos EUA experimentan dentro da casa o que significa ter un goberno que promete balas e dez anos de cadea por manifestarse e que, asemade, reparte internacionalmente guerras, bloqueo, suspensos en dereitos humanos e penitencias por terrorismo, coma as que empobrecen nomeadamente Cuba, Venezuela, Nicaragua e Irán xunto doutros 29 estados no mundo. Dende 1980 foron asasinados máis de 260.000 cidadáns negros nos EUA, boa parte deles a mans da policía, como foi o caso de Floyd.

Os medios próximos ao goberno de Washington tratan o asasinato coma un accidente mais en tempos de paz, interpretación cínica que levanta o sentido dos que veñen denunciando os repetidos comentarios racistas de Trump e a importancia menor que concede ao pavoroso índice de contaxio de Covid-19 na poboación negra (máis do 40%) ben por riba da súa presenza no censo. Unha equipa racista ridiculiza dende a Casa Branca aos gobernadores demócratas que defenden as medidas de confinamento. No entanto, os EUA abandonan a Organización Mundial da Saúde no máis agudo da pandemia. Mentres algúns medios acusan a Trump de irresponsabilidade, outros trátanno de idiota.

Coma noutros casos, a cada máis repetidos, de protestas públicas nos EUA (onde o dereito a manifestarse é paradigma nacional) os dous partidos do sistema reivindican orde pública e xustiza para o proceso do asasinato de Floyd, mais non para evitar que se repita. Mal recordan que Trump é o presidente das armas por excelencia, militante dunha lei imperialista sobreposta ao dereito internacional e de vender aos aliados arsenais desproporcionados que só terán xustificación na guerra. Así a familia de Ibn Seud (da que ven o nome caciquil de Arabia Seudita) acaba de pagar a Trump unha factura por foguetería equivalente ao orzamento do pais por cinco anos.

Trump, vendedor de armas, indutor de guerra, organizador de campos de tortura, racista e xendarme nos cinco continentes, recomenda  a paz.