Vindeiros martes 8 e mércores 9 de outubro, a Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil convoca en Vigo e Compostela senllas palestras con tres compañeiras do Instituto Cubano de Amizade cos Pobos e do Centro Fidel Castro que abordarán os efectos do cruel bloqueo que dende o ano 1962 executan os EUA contra Cuba co infame propósito de derramar a súa economía e responsabilizar ao goberno socialista do fracaso. Nas convocatorias de Vigo e Compostela intervirán  Ibis Alvisa González, Especialista principal da Dirección de Europa do ICAP (Instituto Cubano de Amizade cos Pobos), Licenciada en Relacións Políticas Internacionais. Noemí Rabaza Fernández, Vicepresidenta Primeira do ICAP, Licenciada en Economía e Master en Ciencias Políticas e Económicas e Sissi Abay Díaz, subdirectora do Centro Fidel Castro, investigadora e especialista na historia da Revolución Cubana e o pensamento político de Fidel. Abay Diaz foi responsábel de edición das Obras Escollidas de Fidel Castro Ruz.

A convocatoria de Vigo, vindeiro martes 8 de outubro, ás 19:3O horas, será no local da Asociación de Amizade Galego-Cubana, na rúa Cánovas, 10-1º, oficina 5.

A de Compostela , mércores  9 de outubro, ás 19:3o horas, terá lugar na Casa das Asociacións de Cornes, na rúa Manuel Beiras, 3.

Gustavo Carneiro – Avante!

A or­ga­ni­zação in­ter­na­ci­onal Save the Chil­dren (Salvar as Cri­anças) alerta que os bom­bar­de­a­mentos is­ra­e­litas contra o Lí­bano ame­açam a vida de mais de 345 mil cri­anças. Só na se­gunda-feira terão sido mortas 50. Ali perto, na Faixa de Gaza, es­tavam iden­ti­fi­cados 11.355 me­nores as­sas­si­nados nos ata­ques de Is­rael, entre muitos ou­tros cuja iden­ti­dade não foi pos­sível apurar ou que per­ma­ne­ciam “de­sa­pa­re­cidos” sob os es­com­bros (os dados são de me­ados de Se­tembro) Um do­cu­mento pu­bli­cado pelas au­to­ri­dades de saúde de Gaza, com 649 pá­ginas, lista as ví­timas mor­tais con­fir­madas por ordem cres­cente de idade: a lista abre com os nomes de 710 bebés até um ano; o pri­meiro adulto, uma ra­pa­riga de 18 anos, surge apenas na pá­gina 215 e são pre­cisas 115 para apa­reçer a pri­meira cri­ança de 10 anos.

No dia 21, o Le Monde conta a his­tória de Muhammad Abu al-Qumsan, de 33 anos, um pai de Gaza que perdeu os seus gé­meos, Aseel e Aser, de apenas três dias: «Cinco mi­nutos de­pois de re­ceber a cer­tidão de nas­ci­mento, es­tava a re­ceber as cer­ti­dões de óbito», afirmou, em lá­grimas, ao jornal.

Aos mortos somam-se os mu­ti­lados. Já em Junho tinha sido de­nun­ciado que, por dia, cerca de 10 cri­anças per­diam pelo menos uma perna na Faixa de Gaza (a con­ta­bi­li­dade não in­cluía os mem­bros su­pe­ri­ores). A mai­oria das am­pu­ta­ções, que se contam já aos mi­lhares, são re­a­li­zadas em con­di­ções ter­rí­veis e às vezes sem anes­tesia, dado o nível de des­truição e as ca­rên­cias ve­ri­fi­cadas no sis­tema de saúde do ter­ri­tório em re­sul­tado dos ata­ques de Is­rael. Também a fome se­vera e as do­enças atingem mi­lhares de cri­anças, su­jeitas – também elas – ao blo­queio à en­trada de ali­mentos, me­di­ca­mentos e equi­pa­mentos mé­dicos.

Na Cis­jor­dânia, o nú­mero de me­nores mortos ou fe­ridos pelas forças mi­li­tares e co­lonos is­ra­e­litas du­plicou em quase um ano, so­bre­tudo desde o final do mês de Agosto, com o re­cru­des­ci­mento dos ata­ques aé­reos e das in­cur­sões ter­res­tres: a 17 de Se­tembro es­tavam con­ta­bi­li­zados 158 mortos e 1400 fe­ridos, uma média de cinco jo­vens atin­gidos a cada dia. De uma dessas in­cur­sões, ao campo de re­fu­gi­ados de Tul­karem, Dalia, de 12 anos, re­corda: «No se­gundo dia, senti muito medo por causa dos ata­ques aé­reos e dos ti­ro­teios. No ter­ceiro dia, fi­quei ainda mais as­sus­tada porque as forças is­ra­e­litas in­va­diram a nossa casa.» A mãe, Hind, acres­centa: «A Dalia es­tava pa­rada, a tremer no canto. Apon­taram-me as armas (…). As cri­anças estão cons­tan­te­mente as­sus­tadas, pri­vadas das coisas mais sim­ples. A sua saúde mental está a de­te­ri­orar-se.»

Razão tem Vi­riato So­ro­menho-Mar­ques, que numa en­tre­vista re­cente afirmou que é di­fícil ouvir a «la­dainha da nossa su­pe­ri­o­ri­dade moral sem sentir vó­mitos», sendo o nós, aqui, o cha­mado “Oci­dente” – o im­pe­ri­a­lismo. hi­pó­crita e san­gui­nário.

GRANMA – Redación Internacional)

Xa non é novidade: a Casa Branca resolveu estender máis un ano, o bloqueo económico, comercial e financeiro contra Cuba. Novidade sería que non o fixese, porque iso semella estar na axenda do mandatario electo, gañe un partido ou outros. A receta imperial é a única que teñen contra Cuba. A Joe Biden tocoulle representar a semana pasada o mesmo papel que os seus predecesores: un lance extemporáneo en pleno século XXI, como é o de botar man da Lei de Comercio co Inimigo, que fora aprobada polo Congreso Federal un 6 de outubro de 1917. Un pergameo que outorga ao xefe da Casa Branca as facultades de estorbar o comercio con nacións que discrepan cos EUA e o recurso de aplicar sancións económicas en tempo de guerra ou en calquera outro período de emerxencia nacional, asi como o de impedir o comercio co inimigo ou aliados do inimigo durante conflitos bélicos. Ao abeiro dese repoludo texto lexislativo (o máis vellouqueiro do seu xénero) o daquela presidente John F. Kennedy despregara regulacións para o Control de Activos Cubanos en 1963, despois de ter imposto o bloqueo contra Cuba en 1962. Poderoso parasol para un dia nubrado.

A Lei de Comercio co Inimigo é a arma vellouqueira coa que lanzan a asasina política contra o pobo de Cuba, fabricada para matar por fame, desesperanza e caos. Un instrumento que o goberno dos EUA reservaba de vello contra Estados que puidesen representar un problema de seguridade nacional ou de ameaza bélica comprobada. Non che hai polo de agora evidencia diso contra Cuba,  nin de declaración de guerra, pois as bombas son de momento para o medio Oriente e non para o común canal da Florida.

Coida Washington que a Illa caribeña é o único país merecente da vellouca lexislación. Antes, tamén a padeceran China, a República Popular Democrática de Corea e o Vietnam, suxeitos dese texto que forma parte do armazón legal do bloqueo e que abarca outros, como a Lei para a Asistencia Exterior (1961), a Lei para a Administración das Exportacións (1979), a Lei Torricelli (1992), a Lei Helms-Burton (1996) e as Regulacións para a Administración das Exportacións (1979). Saraiba que lle causara a Cuba, entre o 1ro. de marzo de 2023 e o 29 de febreiro de 2024 (dacordo co informe presentado pola Cancillería cubana) danos e prexuízos materiais estimados nuns 5.056,8 millóns de dólares, o que significan 575. 683 dólares por cada hora de bloqueo.

Saraiba de armas e sancións que deixaron a sucesivos gobernos dos EUA na ridícula vergonza mundial de non conseguir que unha pequena illa se postrase aos seus pés. Así o afirmou, na rede social X, o membro do Buró Político e ministro de Relacións Exteriores, Bruno Rodríguez Parrilla, quen expresou que, “malia os serios danos ocasionados, os EUA continúan fracasando no obxectivo de destruír a Revolución”.

Versión en Galego de Herminia Retén para TSA

IP – Terra Sen Amos

Unha carta, asinada por seiscentas persoas, condenan a arbitraria cualificación de Cuba polos EUA de Estado patrocinador do terrorismo, que consideran “cínica, cruel e unha clara violación do Dereito Internacional”.  As asinaturas proceden de persoas que adquiriran por mor do voto o dereito de ocuparen un escano parlamentário en 73 países de todo o mundo. Coordinada e publicada pola Internacional Progresista (IP)  a carta, publicada venres 20 de setembro, chama aos seus respectivos gobernos a “tomar medidas inmediatas para conseguiren a exclusión urxente de Cuba desa arbitraria lista”.

A designación de Estado patrocinador do terrorismo por parte dos EUA, foille retirada a Cuba en 2015, logo dunha exhaustiva avaliación da Administración Obama, mais Donald Trump volveu incluila nos últimos días da súa presidencia en 2021. Os países da ilegal lista enfróntanse a sancións extremas que dificultan o acceso a medicamentos, alimentos, adquisicións de interese civil emerxente e dereitos de xiro, transacción e crédito internacional. Os outros tres países que tamén padecen o sambenito dos EUA, son Siria, dende 1979, Irán, a partir de 1984 e Corea do Norte, dende 2017. O presidente Joe Biden non retirou a pragmática, malia prometer a Cuba o regreso á política da era Obama.

Para as parlamentares asinantes “é urxente retirar a Cuba da lista de Estados patrocinadores do terrorismo en nome da dignidade, a decencia e a integridade da Carta da ONU”. Aportan a opinión de expertos das Nacións Unidas, que denuncia a afección desta ilegal medida “sobre dereitos humanos fundamentais, incluídos o dereito á alimentación, o dereito á saúde, o dereito á educación, os dereitos económicos e sociais, o dereito á vida e o dereito ao desenvolvemento”.

Entre os asinantes atópanse o ex presidente do Partido dos Traballadores belga Peter Mertens, a deputada brasileira Célia Xakriabá, a deputada canadense e membro do Consello da IP Niki Ashton, a senadora colombiana e membro do Consello da IP Clara López Obregón, o ex secretario xeral do Partido Progresista do Pobo Traballador (AKEL) de Chipre, Andros Kyprianou, a deputada ecuatoriana Jahiren Noriega, o deputado francés Arnaud Lle Gall, o líder do partido alemán Die Linke Martin Schirdewan, o deputado ganés Samuel Okudzeto Ablakwa, o secretario xeral do Partido Comunista de Grecia (KKE) Dimitris Koutsoumpas, o ex presidente de Güiana Donald Ramotar, o vicepresidente primeiro do Congreso Nacional de Honduras Hugo Noé Pino, o deputado indio John Brittas, o líder do Partido Nacional do Pobo de Xamaica Mark Golding, o deputado malasio Wong Chen, a secretaria xeral do partido mexicano Morena, Citlalli Hernández, o deputado senegalés Guy Marius Sagna, o líder do Movemento dos Socialistas de Serbia, Bojan Torbica, o líder da oposición de Seychelles Sebastian Pillay, o deputado español e membro do Consello da IP Gerardo Pisarello, a líder de Podemos Ione Belarra, o líder da Fronte de Liberdade Nacional de Sri Lanka Wimal Weerawansa, o Presidente do Partido Democrático dos Pobos de Turquía e membro do Consello da IP, Ertuğrul Kürkcü, o ex líder do Partido Laborista do Reino Unido e membro do Consello da IP Jeremy Corbyn.

Os asinantes argumentan que a designación “é cruel porque está deseñada para maximizar o sufrimento do pobo de Cuba, afogando a súa economía, desprazando ás súas familias e mesmo restrinxindo o fluxo de axuda humanitaria”.

En maio de 2024, o ministerio de Estado (asuntos exteriores) estadounidense retirou finalmente a Cuba da lista de Estados que “non cooperan plenamente” cos EUA na loita antiterrorista”. Con todo, a carta sostén que «isto non é suficiente», xa que «Cuba segue sufrindo como consecuencia da súa exclusión cínica, cruel e ilegal da economía internacional.»

A carta, coordinada pola Internacional Progresista, chega despois de 35 ex xefes de Estado e de goberno escribiren a Joe Biden pedíndolle retirar Cuba da lista ao entrar nos seus últimos meses na Casa Branca.

Versión en Galego para TSA de Lila Hermelo

TSA – Axencias

Cuba condena o agravamento da política de bloqueo que dende hai máis de 60 anos lle impón ilegalmente o goberno de Washington. Denunciouno en Viena José Fidel Santana Núñez, viceministro primeiro de Ciencia, Tecnoloxía e Medio Ambiente (Citma) con condena precisa da agresión extraterritorial que atenta contra o desenvolvemento da nación e o benestar dos seus cidadáns, viola a Lei Internacional e veda o uso da enerxía nuclear con fins pacíficos. A intervención de Santana tivo lugar na 68 Reunión Plenaria da Conferencia Xeral do Organismo Internacional da Enerxía Atómica (OIEA)  á que asistiu acompañado da súa equipa cubana.

A Rede de Comunicadores Nucleares de Cuba reproduciu a protesta de Santana contra as medidas coercitivas unilaterais que afectan o desenvolvemento e os dereitos soberanos dos Estados. Manifestou seu agradecemento a OIEA pola súa contribución ao desenvolvemento de capacidades nacionais mediante a cooperación técnica e dixo que deberían perseverar na procura de novas formas de xestión que permitan a satisfacción das necesidades crecentes dos Estados Membros.

A OIEA eloxia o labor de Cuba na preparación de planes integrados e coordinados de emerxencia nuclear e radiolóxica e a estreita cooperación coas autoridades reguladoras en materia de seguridade e protección. Cuba é un pais con limitados recursos enerxéticos e os EUA impidenlle o uso de xeneración nuclear.

O viceminismo dixo que Cuba, consecuente coa súa tradición solidaria, brinda a todos os países, en especial aos países en desenvolvemento, os seus recursos humanos e capacidades adquiridas nestes anos de cooperación exitosa coa OIEA para contribuir ao uso das tecnoloxías nucleares en función da paz e o desenvolvemento sostíbel.

Describiu un contexto global nada alentador, no que o cambio climático ameaza con máis pobreza e fame mentres países e consorcios poderosos derivan seus recursos a tarefas menos nobres que a paliar esta situación. O estrago de incalculabeis recursos no desenvolvemento e modernización das armas nucleares, deixa en plena evidencia a desatención dos compromisos de axuda para o desenvolvemento.

O representante de Cuba asegurou que a universalización do Tratado sobre a Prohibición das Armas Nucleares só poderá atinxirse a medio do compromiso co multilateralismo e o desarmame nuclear de forma transparente, verificabel e irreversibel.

Reparou por fin na eficiencia da  xestión da División para América Latina e o Caribe da OIEA, na que Cuba foi dos países beneficiados con oportunidades de cooperación con alto cumprimento dos seus compromisos en proxectos nacionais e rexionais.