Non é a primeira vez que o recén eleito presidente expresa a súa confianza na inventiva revolucionaria, tantas veces invocada por Fidel coma reserva da resistencia dende tempos de Martí. “Os xornalistas cubanos –recordou- teñen o mérito indiscutibel de soster a voz da nación nas circunstancias e as horas máis adversas, con admirabel lealdade, elevado sentido de responsabilidade, talento, intelixencia e paixón contaxiosa que xera sempre interesantes propostas”.

Contra o agoiro pesimista do dominio das novas tecnoloxías da comunicación gobernadas polo capital, comentou que mália a tiranía das empresas que dominan o negocio das comunicacións, o país non se someteu ás regras do adversario nin deitou soberanía aos pés do progreso. “Por máis que chovan intentos de devolvernos a un pasado de sensacionalismo e prensa privada baixo máscaras novas, nin os medios públicos cubanos nin os seus xornalistas están en venda”. Aclarou que estaba a referirse “á aberta guerra que se nos fai desde medios que, baixo o garda-chuvas de mellores tempos nas sempre fráxiles relacións co veciño poderoso que nos despreza, atacan cada dia con máis xenreira todo o que nos une, o Partido que nos defende e a nosa Prensa, con ataques que procuran fracturar e separar o que vén dunha mesma raíz e crece nun mesmo tronco”.

Diaz-Canel referiuse a sorprendente articulación orgánica dos chamados novos revolucionários que adoitan gabarse de superioridade da independencia fronte a prensa de Cuba, e citou a M. H. Lagarde, que debuxou con ironía a nova clase de líderes promovida dende eses espazos.

“Eses novos revolucionarios xuran e perjuran que non son asalariados do pensamento oficial, mália aceptaren bolsas en universidades de EUA ou matrículas en cursos de xornalismo en Holanda, onde a non dubidalo ensínanlles a defender o socialismo en Cuba. Podemos presupor que tales cursos e becas son de balde”.

Citando a Lagarde, o Presidente recordou que “os novos revolucionarios chaman á desobediencia cando máis falta fai a unión; para eles, expertos tamén en política, nada teñen que ver con Cuba a persecución xudicial dos líderes de esquerda en América Latina, os intentos de golpes brandos e invasións en Venezuela e Nicaragua. Os novos revolucionarios son democráticos e respetuosos das opinións contrarias, por iso quen non comparta as súas posicións son: sumisos, carneiros, mansos, mediocres, talibanes, xemers vermellos, estalinistas, oficialistas e represores. A principal misión, xa que logo, dos novos revolucionarios é a de dividir, algo que sen dúbida, por veces, conseguen”.