Rosa Bastabales (Pontevedra) para Terra Sen Amos
Un programa feito arredor da proposta política de Fidel, do seu exemplo heroico e útil e da razón prática e solidaria como única via para construir a convivencia e combater o imperialismo e os priviléxios. O Fidel da explicación económica lúcida e de comprensión universal. Na homenaxe que lle rendeu toda Galiza no Principal de Pontevedra, reviviron os consellos do Lider Histórico da Revolución Cubana e as tarefas de liberación, mentres pairaban as saudades. No remate, un teatro ateigado e en pé coreaba “eu son Fidel” antes de entoar a Internacional como despedida.
Os acordes de Cabalgando con Fidel para abrir luces nunha sá muda e a rebordar: Contan que na praza viron de a pouco/ a Camilo e a Martí acabalcando/ e diante deles paseniño, un cabalo pasaba para ti… A balada composta por Raul Torres a finais de 2016, recorda un vello poema de Gelmann: O pobo chámao Cabalo e fala as razóns: Fidel amontou un dia sobre Fidel e lanzouse contra a dor e a morte e ainda máis contra a poeira da ialma. Sobres os acordes últimos de Torres, o anuncio de Mónica Camaño ten a armonia dun derradeiro retrouso: “Eis unha modesta homenaxe tecida con cabeza e corazón para honrarmos a Fidel, reencarnación do espírito anteimperialista e avangarda do movemento libertador dun pobo ao que o imperio do Norte non foi quen de axoenllar!”.
O Alcalde de Pontevedra Miguel Anxo Fernández Lores, de viaxe a Córdoba, para participar no Congreso de Seguridade Viaria, delegara na alcaldesa vigaira Carme da Silva que expresou “a satisfacción do Governo Local por colaborar coa homenaxe: é unha honra para o Concello que a convocatoria teña lugar en Pontevedra porque Fidel é o símbolo da independencia e representa todos os principios da loita pola liberdade dos pobos”. Da Silva dixo que gardaba a lembranza das palabras de Fidel en Matosinhos (Porto) en 1998. “Foi una experiencia única e en certo xeito un anuncio lúcido porque todo o que o líder cubano ali falou, foise cumprindo”.
Amais de Carme da Silva, participaron na homenaxe Angel García Seoane, Alcalde de Oleiros; Carlos Portomeñe, voceiro do grupo municipal Alternativa de Esquerdas–Esquerda Unida de Lugo e membro de la Directiva Nacional do PCE; Rubén Pérez, Portavoz Municipal da Marea de Vigo; Montse Prado, Executiva e Diputada do Bloque Nacionalista Galego. De Cuba estiveronron Pedro Trigo, natural do Viveiro e Heroe de Moncada, José Antonio Solana Fernández, Cónsul Xeral de Cuba en Galiza e as funcionarias consulares Izary Hernández Lozano y Silvia María Iglesias Pérez. En representación da República Bolivariana de Venezuela, acodiu a Pontevedra Mónica Sánchez, Cónsul Xeral da RBV en Galiza.
Marta Dacosta contou a figura política de Fidel no retorno da vella toupeira da liberación, sempre a furar na procura da luz roubada, e reparou na figura das avós que transmitiran en xestos e agarimo, un sinal de a preferéncia por todo o que emancipa. “Mulleres de carne e oso que nos foron parindo, personaxes literarias e históricas, todas invisibeis, porque se unhas son anónimas, outras, mália teren nome e coñecérmolo, foron deformadas e asimiladas; mulleres das que herdamos silandeiramente o desexo de rebelármonos e alzar nosa propia voz”.
A luz da outra banda das barras e do mar é a mesma ca nosa: Fidel e Rosalìa como estrelas das nacións, na visión de Anxo Angueira: “tanto como na testa de Martí que nunca se detén, nin se elimina nunca, nin se enmalla nos mapas celestes made in Miami”.
Tino Vaz cantou a capela “A Raiola da Igualdade”, acompañado só pola caixa do peito e Mini e Mero recordaron a folga de fame de mil palestinos presos sen acusación formal, nin proceso, nas cadeas dos que os colonizan, unha agonia e un aldraxe do dereito internacional que estivera sempre na axenda de combate da Revolución Cubana e nas intervencións de Fidel. A seguir, Uxía Senlle, con Alberte Vilas ao piano, reviviron o clásico de Silvio Rodriguez “A Maza” e o desafio condicional da letra máis recordada do cantautor de San Antonio de los Baños: “Descrera eu no que me escoita, e non tivese lei polo que fica, non levase nin conta do que doe, ou perdese atención polos que loitan…”.
Pepe Cáccamo recitou o poema “Que veremos arder” de Roberto Fernández Retamar, censurado na Ditadura (1970) dentro do libro do poeta cubano que, levando o mesmo título na edición orixinal, aparecera en Barcelona coma “Algo semejante a los monstruos entediluvianos”. O poeta citou no final os versos de Antón Avilés de Taramancos “Hai que romper de Norte a Sul Galiza/queimar as rozas dunha idade antiga e ver nacer o sol/ Hai que romper, romper agora!”
Logo veu o brado de Allen Ginsberg contra o imperio, na versión e declamación orquestal de Celso Parada, o recordo de Luz Fandiño de quen fora “alento de todas as vítimas da anaconda do imperialismo” e unha coloquial chamada á resistencia de Manolo Pipas.
Cosendo as derradeiras puntadas do seu sobranceiro traballo de conductora da homenaxe, Mónica Camaño dixo; “A árbore de Fidel medrou en Cuba, pero as súas raíces están chantadas na nosa terra”.
O cónsul Solana, fixo tremer a fábrica do Teatro Principal coa resposta unánime do público á unha pregunta súa sobre a vixéncia de Fidel. Valentín Alvite, presidente da Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil”, recordou as razóns históricas de Cuba no exemplo e na palabra viva do Lider Histórico da Revolución.
Video sobre a Homenaxe neste enlace: https://www.youtube.com/watch?v=wq08-DnirYc
