Ricardo Alarcón de Quesada
Gara

O 20 de maio de 2004, con pompa e fanfarria, George W. Bush anunciou o seu Plan para a anexión de Cuba. O interminable procreo ­máis de 450 páxinas­ provocou unha andanada de críticas provenientes de todas partes.

Ante todo, do pobo cubano, a quen se lle ameaza co exterminio e coa liquidación da súa nación. Cuba, segundo di con todas as letras o sinistro Plan, simplemente desaparecería, deixaría de existir. Repasemos rápidamente o que sucedería aquí se chegase a aplicarse o que Bush aprobou:

– Devolución aos seus antigos donos de todas as propiedades, incluídas todas as vivendas das que millóns de familias serían desalojadas, en menos dun ano e baixo a supervisión e o control do goberno norteamericano mediante a Comisión do goberno de Estados Unidos para a Devolución de Propiedades.

– Privatizaríanse completamente todos os aspectos da economía incluíndo a educación e os servizos de saúde; serían disoltas todas as cooperativas e restaurados os vellos latifundios; eliminarían a seguridade e asistencia social incluíndo todas as pensións e retiros, e organizarían para os anciáns un programa especial de obras públicas que os empregaría mentres o seu estado de saúde permítallo; aplicaríanse rigurosamente as pautas do neoliberalismo máis cru. De todo isto #encargar+se outro aparello gobernamental yanki, o Comité Permanente do Goberno de Estados Unidos para a Reconstrución Económica.

– Como levar a cabo o que antecede atoparía a tenaz e invencible resistencia do pobo («non será fácil», recoñeceu Bush no amentado documento), darían a máxima prioridad á represión masiva e xeneralizada: contra todos os militantes do Partido, todos os membros das organizacións sociais e de masas e tamén «outros simpatizantes do Goberno», segundo afirma o texto, que advirte (¿facía falta?) que «a lista ­das vítimas da represión­ será longa». Disto igualmente #ocupar+se directamente o Goberno de Estados Unidos cun aparello represivo «organizado e dirixido polo Departamento de Estado».

– A dirección deste programa estaría en mans dun burócrata designado por Bush co pomposo cargo de coordinador para a transición e reconstrución de Cuba, unha especie de interventor e gobernador xeral para a illa como o fose fai máis dun século o xeneral Leonard Wood. Tería as mesmas funcións ­ata igual título­ que as que desempeñou o señor Brenner no Irak esnaquizado e invadido. Só que no caso de Cuba o coordinador xa foi designado, un tal Caleb McCarry, quen visitou algúns países europeos para recibir desvergonzada complicidade. A súa anticipada designación foi presentada polo propio Bush como proba de que o seu Plan contra Cuba e os cubanos vai en serio, non se queda nas palabras.

– O Plan Bush incluíu tamén medidas específicas contra os cubanoamericanos, a quen se lles restrinxiu drásticamente os vínculos cos seus familiares en Cuba, eliminóuselles a licenza xeral para visitalos e impúxoselles a discriminatoria limitación de só poder facelo unha vez cada tres anos se lles outorgan un permiso especial para iso e todo dentro da cruel e arbitraria redefinición do concepto de familia, do que quedan excluídos os tíos, sobrinos, primos e outros parentes.

Para alcanzar a súa meta, o Goberno norteamericano intensificaría as súas accións para poñer fin á Revolución cubana seguindo tres liñas fundamentais: un bloqueo económico cada vez máis rigoroso, o aumento do financiamiento e o apoio material aos grupúsculos mercenarios internos e unha sempre crecente campaña de propaganda e desinformación.

Calquera sabe que ese empeño por derrocar a un goberno doutro país, cambiar o seu réxime político, económico e social e sometelo ao seu dominio é un escandaloso ultraxe á legalidad internacional só concebible en xente con mentalidad fascista.

É tan obvio o carácter ilegal e agresivo do Plan Bush, tal o seu delirante desmesura, que foi objetado abiertamente ata por entidades e individuos que son adversarios da Revolución cubana e defensores das políticas e intereses imperialistas. Ese foi o caso dalgúns membros do chamado Diálogo interamericano ­incluíndo a coñecidos inimigos de Cuba­ que emi- tieron unha carta pública rexeitando ese Plan porque ven nel un chamado á guerra e a violencia. Houbo quen o cualificou de «aterrorizante» e como «o máis explosivo nas relacións entre Estados Unidos e América Latina nos últimos 50 anos».

Bush conseguiu algo que é o soño de calquera político norteamericano: unir o máis ampla fronte, desde a esquerda ata a dereita. Só que esta vez coincidían para criticalo a el e á súa endemoniado Plan.

Pero el contaba con algo ao seu favor. A mesma prensa, os famosos medios de comunicación que o acompañaron en mayo de 2004 e fixéronse eco do seu show publicitario, souberon despois gardar hermético, disciplinado silencio durante o resto dese ano e despois.

Algo que era «o máis explosivo» no medio século, sencillamente desapareceu da atención dos «informadores». O tema, simplemente, deixou de existir. E así foi durante ano e medio. Ata decembro do ano 2005.

De súpeto, sen vir ao caso, cando xa todos esqueceran o asunto, anunciouse desde Washington que ían emitir outro Informe sobre Cuba en mayo de 2006.

Multiplicáronse as especulacións. Houbo ata, entre os políticos e académicos que desde a dereita criticaron as barbaridades simplonas do Plan Bush, quen imaxinaron a posibilidade dunha rectificación.

Chegou o 20 de maio de 2006. Inquietáronse os medios e preguntaron.

Pero nada sucedeu ese día nin nos días e semanas seguintes. Os voceros oficiais responderon con evasivas ás indagacións dos xornalistas. Ata que uns e outros, unha vez máis, esqueceron o asunto.

Chegou a terceira semana do pasado xuño e de modo estraño, sigilosamente, apareceu no sitio en internet do Departamento de Estado fechado en día 20/06/2006. Pero, ao parecer, ninguén o viu. Transcorreu unha semana na que voceros e informadores gardaron silencio total. Ata que algúns medios de Miami e certas axencias noticiosas «descubriron» o que decidiron bautizar como «borrador».

Curiosamente o achado produciuse ao mesmo tempo. E non en calquera momento, senón precisamente cando comezaba o máis prolongado [periodo] feriado de Estados Unidos, que se estendería ata o martes 4 de xullo.

Como para que a información fose sepultada no medio dos lumes artificiais, a retórica patriotera e as vendas especiais nos seus centros comerciais cos que alá adoitan recordar o aniversario da Independencia.

O texto publicado agora non se aparta nin un milímetro do Plan Bush. Todo o contrario. Comeza por precisar que o ratifica, saúda os supostos éxitos que tivo a súa aplicación e, sobre esa «sólida base», anuncia «medidas adicionais» para «acelerar» o fin da Revolución cu- bana.

Esas medidas merecen ser analizadas e propóñome facelo máis adiante. Pero hai algo que esixe a denuncia máis enérxica e urxente. Algo absolutamente insólito. Antes de expoñer as «medidas adicionais», as que fai públicas, o informe di que existen outras contidas nun anexo que permanece secreto por «razóns de seguridade nacional» e para asegurar a súa «efectiva realización».

Logo de divulgar todo o que divulgaron ­decenas de millóns de dólares máis para os seus mercenarios, novas restricciones económicas e accións ilegais contra o comercio internacional e a soberanía de Cuba e doutras nacións, castigos adicionais para os cubanos e para cidadáns doutros países­ e de facer público fai xa máis de dous anos o seu Plan en que ata o máis mínimo detalle describe a súa intención de recolonizar a Cuba, logo de todo iso, ¿que é o que a estas alturas teñen que ocultar co máximo secreto? ¿Que esconden por razóns de «seguridade nacional e efectiva realización»?

¿Máis ataques terroristas? ¿Novos intentos de asasinato contra Fidel? ¿A agresión militar? Tratándose de Bush e os seus compinches calquera cousa é posible.

Ricardo Alarcón de Quesada é presidente da Asemblea Nacional do Poder Popular de Cuba