Arquivo da etiqueta: René González

INTELECTUAIS DE TODO O MUNDO ESIXEN AOS ESTADOS UNIDOS A LIBERACIÓN DOS CINCO

Deixa o teu comentario.

Pedro de la Hoz/ Granma

Intelectuais de todo o mundo reclaman a liberdade dos Cinco Presos Políticos cubanos en cadeas dos Estados Unidos.

Coñecidas figuras das ciencias e as letras de todo o planeta suscribiron un documento que reclama a inmediata liberdade dos cinco presos políticos de Cuba que os norteamericanos manteñen na cadea contra toda legalidade.

Considerados heroes en Cuba, sofren condenas de longa duración, algúns deles perpetua, acusados de espionaxe a pesar de que nunca manexaron ningunha información confidencial estadounidense.

O seu único obxectivo era previr atentados terroristas contra Cuba e informaron das súas investigacións ao propio FBI.

O documento, posto en circulación este venres baixo o título ¡ Liberdade para os Cinco cubanos presos en Estados Unidos! foi asinado en orixe por 245 artistas, escritores, científicos, académicos e representantes de colectivos, asociacións.

Entre eles os premios Nobel Nadine Gordimer de Suráfrica e Wole Soyinka de Nixeria así como o premio Nobel da Paz Adolfo Pérez Esquivel, de Arxentina; e o de Física, Zhores Alfiorov, de Rusia.

Entre os asinantes hai vinte coñecidos norteamericanos coma a escritora Alice Walker, o actor Danny Glover, o filósofo, lingüista e ensaista Noam Chomsky, o ex Fiscal Xeral, Ramsey Clark, o xornalista Mumia Abu Jamal, quen por longos anos permaneceu no corredor da morte vítima tamén da inxustiza; Cindy Sheehan, nai dun soldado norteamericano morto no Iraq; o historiador e ensaista Howard Zinn, o reverendo Lucius Walker; e W.J.T Mitchell, un dos máis importantes semióticos das artes.

Tamén colocaron a súa asinatura ao pé do escrito Danielle Mitterrand, viúva do estadista francés Francois Mitterrand; o dirixente independentista portorriqueño Juan Mari Bras, e o bispo mexicano Samuel Ruiz.

Convencidos de que o encarceramento de Antonio Guerrero, Gerardo Hernández, René González, Ramón Labañino e Fernando González é “unha enorme inxustiza” adheríronse ao chamamento arquitectos como o brasileiro Oscar Niemeyer; filòsofos como o húngaro catedrático da universidade de Sussex, Istvan Meszaros, o mexicano Pablo González Casanova e o italiano Gianni Váttimo; poetas e narradores coma o uruguaio Mario Benedetti, o brasileiro Tiago de Mello e o ecuatoriano Jorge Enrique Adoum; cineastas coma o boliviano Jorge Sanjinés e o arxentino Fernando Solanas; xornalistas coma o chileno Manuel Cabieses e o hispanofrancés Ignacio Ramonet; e músicos coma o uruguaio Daniel Viglietti, o dominicano Víctor Víctor, o galego-francés Manu Chao, e o español Luis Eduardo Aute.

CARTA DE PERCY FRANCISCO ALVARADO GODOY

Deixa o teu comentario.

Percy Francisco Alvarado Godoy al Señor John Ashcroft

U.S. Departament of Justice
950 Pennsylvania Avenue N.Y.
Room 440
Washington DC 20530-000.
USA.

Señor Secretario de Justicia: Una mancha oscura amenaza con ensuciar los valores humanos y éticos, inculcados al pueblo norteamericano por los Padres Fundadores de esa gran nación.

Su administración es la responsable directa de una flagrante violación de los derechos de dos de los cinco cubanos detenidos -de por sí injustamente- en prisiones norteamericanas. Me refiero a Gerardo Hernández Nordelo y a René González Sehwerert.

Haciendo caso omiso a lo refrendado en la VIII Enmienda de la Constitución de los Estados Unidos de América, parte integrante del Bill of Rights, se ejercen sobre estos prisioneros crueles e inusuales castigos al prohibírseles ser visitados por sus esposas e hijas.

Ni Olga Salanueva ni sus hijas, familiares de René González, ni Adriana Pérez O´Connor, esposa de Gerardo Hernández, pueden tener el necesario encuentro entre sí.

¿Qué clase de mente puede instrumentar medidas de tamaña crueldad que violan lo estipulado en varios instrumentos legales internacionales como lo son la Declaración sobre la Protección de todas las personas contra la tortura y otros malos tratos o penas crueles, inhumanos o degradantes, (Ver Resolución 3452/1975 de la Asamblea General de la ONU), así como la Declaración y la Convención Universal de los Derechos del Niño, entre otros?

¿Cree usted, señor, que tamaño escarnio engrandece en algo a la justicia norteamericana?

Me resulta difícil imaginar como bondadosos padres y abuelos a aquellos que hoy someten a seres humanos a tan cruel castigo.

¿Es que la pequeña Ivette acaso no siente la necesidad de ser abrazada por su padre como lo sienten sus propios hijos y nietos?

Usted, que representa a la justicia norteamericana, no puede aceptar o confabularse con la injusticia si ama a los niños con sinceridad.

Jamás un hombre noble maltrata al enemigo de esa forma. Hacerlo, más que engrandecerlo, lo demerita. Ese riesgo lo corre usted hoy al aceptar tal injusticia.

Lo doloroso de esta situación es que estos hombres, al igual que yo, luchamos en su territorio por defender a nuestro pueblo del terrorismo que usted dice combatir.

Mil veces me he preguntado sobre qué diferencia hay entre los muertos del 11 de septiembre y los miles de muertos que han provocado, durante 40 años, los terroristas cubanos que deambulan libremente en Miami y otras ciudades norteamericanas. Muchos de ellos, señor, tienen hojas criminales aún mayores que cualquier líder de Al Qaeda. Muchos de ellos cargan sobre sus conciencias crímenes aún mayores. Sin embargo, nunca se les ha condenado.

El castigo para estos hombres, y me refiero ahora a mis cinco hermanos, llega incluso a atentar contra su propia condición de hombres y amantísimos esposos.

Ellos aman a sus esposas con amor y ternura y, sin embargo, ni siquiera se les ha permitido el elemental derecho a amarse cuando se han encontrado en prisión.

Siempre ha existido entre ellos una barrera de custodios y de obstáculos. Si usted se dignara a leer alguna de las cartas que escriben a las mujeres a las que han unido sus vidas, podría comprender lo doloroso que les resulta el no tener un breve momento a solas.

Cuando se intenta aprisionar al amor, a la ternura y a la familia, señor Ashcroft, se arremete al alma del hombre y eso, quiera reconocerse o no, quiera soslayarse o no, hace más grande y reprobable el castigo, a la vez que hace más indigno al verdugo.

Acudo pues a su conciencia humana y al compromiso que tiene con aquellos que respetan al amor y a la familia, pilares claves de la ética de su pueblo, para que cese esta injusticia.

Lo que usted haga por estos hombres y sus familiares aliviara las cargas que llevará sobre su conciencia. Se lo reclama un hombre que ha dedicado toda su vida a luchar contra el terrorismo y que lloró de rabia e impotencia el 11 de septiembre, como lo hizo ante sus propios muertos, ante el crimen ocurrido en Nueva York.

Hombres como ellos, mis cinco hermanos de combate, lucharon para evitar tales crímenes y es injusto que el heroísmo se castigue con infamia y crueldades.

Atentamente,

Percy Francisco Alvarado Godoy
Escritor guatemalteco.
Miembro del Comité Internacional Justicia y Libertad para los Cinco.

CC: Señor Raadí Azarakhaki (División de Procedimientos Especiales) Ginebra, Suiza. Señor Theo C. Van Voben (Relator Especial sobre la Tortura y otras penas y tratamientos crueles, inhumanos o degradantes). Señora Radica Coomaraswamy (Relatora Especial de la Comisión de Derechos Humanos sobre violencia contra la mujer) Señor Louis Joinet (Presidente del Grupo de Trabajo sobre la Detención Arbitraria de la Comisión de Derechos Humanos de Ginebra).

O CASO DOS CINCO

Deixa o teu comentario.

Moncho Leal

O goberno cubano informou de sempre ao seu homólogo estadounidense das accións que grupos terroristas radicados en Miami levaron adiante contra Cuba.

En xuño de 1998, despois duns atentados con bombas contra os intereses e a cidadanía cubanos, unha delegación do FBI viaxou á illa caribeña, recibindo unha ampla documentación sobre as actuacións destes grupúsculos fascistas. A resposta de Washington foi rotunda: cinco cubanos foron arrestados o 12 de setembro do mesmo ano, acusados de pertencer a unha rede de espionaxe, mentras que os terroristas seguen en liberdade no sur de Florida. Os cinco compañeiros son: Gerardo Hernández, Ramón Labañino, Antonio Guerrero, Fernando González e René González.

Durante 17 meses estiveron en celas de illamento, contra do que di a lei, que establece un máximo de sesenta días.
O enxuizamento penal incumpriu a Constitución norteamericana, que estipula que os acusados teñen dereito a un xuizo regular e a un xurado imparcial, dúas condicións que non se daban en Miami, polo seu ambiente de aversión antirrevolucionario e a campaña de prensa contra os cinco, que os sentenciaba antes de xuizo.

Deste xeito, os veredictos de culpabilidade emitidos en xuño de 2001, que os consideraba culpabeis, e de decembro do mesmo ano, no que se dictaban sentencias, resultaron demoledores.

Gerardo foi condenado a dúas cadeas perpetuas, máis quince anos de privación de liberdade. Ramón a cadea perpetua, máis 18 anos. Antonio a cadea perpetua, máis dez anos. Fernando a 19 anos. René a 15. As acusacións van de conspiración contra Estados Unidos, común nos cinco, ata asasinato en primeiro grao, espionaxe, identidade falsa e non rexistrarse coma axente estranxeiro. Foi un xuizo claramente político.

Non hai que esquecer o contexto que vive Cuba, que durante catro décadas viuse sometida a todo tipo de atentados contra a súa poboación, os cultivos, a súa economía e, en definitiva, contra da súa soberanía. Os cinco infiltráronse en organizacións contrarrevolucionarias, informando ao goberno cubano dos plans criminais que preparaban eses grupos dende territorio estadounidense. En ningún momento interesou conspirar contra a seguridade dos EE.UU..

Os cinco compañeiros están encadeados nas condicións máis duras, sen contacto entre eles e con moitas dificultades para recibir visitas.

Ao longo de 47 anos foron innumerabeis as agresións terroristas que ten sufrido Cuba, provocando a morte a máis de 3.000 persoas e ferindo a máis de 2.700. Boa parte desas agresións foron preparadas dende Miami. Cuba nunca invadíu un país, nunca ten producido conflito de ningún tipo contra outros pobos, pero Cuba ten o dereito a se defender. A única misión dos cinco era penetrar nos grupos da mafia anticubana que operan con total impunidade en Miami, para desvelar os plans terroristas en contra do pobo cubano. Ningún deles tiña antecedentes penais, nunca foron acusados de violar a lei ou transgredir norma ou regulación algunha, non posuían armas nin tiñan estado involucrados xamáis en actos de violencia ou disturbios de ningún tipo, non obstante, se lles negou a posibilidade de se acoller á liberdade condicional baixo fianza.

Os membros do xurado residían en Miami, sometidos a unha constante presión, ningún se atrevía a ser imparcial, o seu veredicto coñecíase de antemán. Ningún cargo contra os cinco foi probado, agás o feito de non se rexistrar como axentes estranxeiros. Podemos pensar que tería sido deles se aqueles a quen vixiaban souberan a súa verdadeira identidade. Ante a falla de probas se lles acusou de “conspiración para cometer espionaxe”, as súas desproporcionadas condenas respondían a unha manobra na que participaban recoñecidos terroristas como Orlando Bosch e Posada Carriles, acusados de numerosos crimes, entre eles o de planear e ordenar á voadura dunha nave de Cubana de Aviación con 73 pasaxeiros en 1976. Orlando Bosch e Freddy Lugo, cómplices de Posada Carriles, chegaron a manifestar na prensa: Puxemos a bomba, e que? O 22 de agosto de 2001 “The Miami Herald” publicou un anuncio de páxina completa no que unha organización chamada “Foro Patriótico Cubano” establece entre os seus principios o recoñecemento e apoio ao uso de calquera método na loita contra Cuba. Un dos asinantes é Orlando Bosch.

O 6 de decembro de 2005, José Basulto, xefe da organización contrarrevolucionaria “Hermanos al rescate”, nun programa de TV en Miami afirmaba que as actividades terroristas contra Cuba sempre tiñan gozado da tolerancia do FBI. El mesmo presumíu de ter disparado cun canón de 22 mm. dende unha lancha rápida contra un hotel da Habana sen que o FBI lle fixera a menor pregunta.

Ás desproporcionadas sentencias dos cinco hai que lles engadir o castigo duplo a Gerardo e René, xa que se lles prohibe que vexan as súas compañeiras. Hai máis de seis anos que lles negan a elas a entrada en EE.UU., violando as normas esenciais norteamericanas como o Dereito Internacional Público. Gerardo, René, Fernando, Ramón e Antonio levan máis de sete anos en prisión. O goberno estadounidense ignorou a decisión do grupo de traballo sobre detencións arbitrarias da ONU; tamén ignorou o veredicto da Corte de apelacións do Circuito de Atlanta que o pasado 9 de agosto anulou o proceso contra os cinco e revocou as súas condenas. Eses cinco compañeiros hoxe están secuestrados, xa que non hai cargos contra deles. Non se lles xulgou por ter violado as leis estadounidenses, senón porque co seu traballo ao infiltrarse nas redes criminais que existen abertamente na Florida revelan a hipocresía da loita contra o terrorismo e a dobre moral do goberno do presidente Bush que bombardea e invade pobos no nome da loita antiterrorista e acolle con beneplácito na súa propia casa a terroristas confesos.

Traballadores/as, intelectuais, artistas, escritores/as, foros sociais, organizacións de solidariedade teñen denunciado o trato que sofren os cinco, as irregularidades do proceso e a violación das propias leis norteamericanas neste caso.

Os cinco son víctimas dunha política de demagoxia, engano e terxiversación da administración Bush no referente á loita contra do terrorismo. Eses cinco compañeiros, verdadeiros loitadores antiterroristas son reos da irracionalidade do goberno de EE.UU..

Ante este crime instamos a todas as persoas, grupos e organizacións que crean na amizade dos pobos e no dereito á libre determinación das nacións a multiplicar os esforzos para lograr a liberdade dos cinco compañeiros.