“Quem paga 38% do gasto militar global, é incapaz de responder de 11 milhões de contagiados e mais de 238 mil falecidos por Covid-19” (Presidente de Cuba na Assembleia da ONU)

AGENCIAS – TERRA SEN AMOS

“É um fato triste, mas incontestável, que a pandemia exacerbou os graves problemas e colossais desafios que a humanidade já enfrentava antes do seu surgimento” –disse Miguel Diaz Canel na 31 Assembleia Geral das Nações Unidas convocada para tratar da  Covid-19. O presidente de Cuba argüiu que cando falamos de guerras (incluídas as não convencionais ou o uso, e ameaça de uso, da força; da aplicação de medidas coercitivas unilaterais) é preciso referirmo-nos também a ausência ou precariedade de serviços de saúde, educação e seguridade social, marginado polas regras cegas do mercado e o intercâmbio desigual que prevalecem no mundo.

O Instituto Internacional de Estocolmo de Investigações para a Paz (SIPRI) informa que os EUA representam 38% do gasto militar global.

O orador chamou atenção da recessão económica,  a pior desde a Segunda Guerra Mundial, e nomeadamente perniciosa para os países do Sul, já maltratados pelo abuso neoliberal, que aprofundou os estragos da pobreza. A dívida externa dos países em desenvolvimento, várias vezes paga e aumentada pela pandemia, corta a rente as aspirações de bem-estar económico e social; é impagável e deve ser perdoada. Urge, por tanto, o estabelecimento de uma ordem internacional justa, democrática e equitativa. É uma condição para a sobrevivência da espécie, em um mundo cada vez mais interconectado e paradoxalmente desigual. Acrecentou que a Covid-19 desnudou o custo humano dessa desigualdade e revelou a urgente necessidade de fortalecer os sistemas nacionais de saúde, propiciar o acesso universal e gratuito aos serviços médicos básicos e garantir a distribuição equitativa de recursos vitais. 

Uma pergunta surge de parte do presidente de Cuba, ao observar o duro panorama de contágios, repiques e colapsos nos serviços de saúde, em nações de invejável prosperidade. Por que o enorme orçamento que hoje se dilapida na corrida das armas não é empregado para enfrentar esta e outras pandemias mais antigas, como a da fome e da pobreza? Quem paga 38% do gasto militar global, é incapaz de responder de 11 milhões de contagiados e mais de 238 mil falecidos por Covid-19?”

Desde o aparecimento do SARS-CoV-2, e ante a ameaça de que se convertesse em pandemia, Cuba elaborou um Plano Nacional para a Prevenção e Controle da Enfermidade. Desenvolveu-se apoiado nas fortalezas do nosso sistema de saúde, de comprovada qualidade e alcance universal, e no desenvolvimento científico do país. O sistema de gestão do Governo de Cuba, tem a sua base em Ciência e Inovação, que fertilizou as interconexões dos sectores científico, produtivo, dos serviços e social. Trata-se de um sistema inclusivo, participativo, sistémico, trandisciplinar e intersectorial, que cristaliza e atinge o seu melhor resultado na firmeza dos protocolos aplicados contra à Covid-19 e na responsabilidade demonstrada pelo nosso povo. “O que fazemos –resumiu- é uma expressão prática de como opera o sistema social de Cuba, que centra acção do Governo nas persoas e pode resolver ou enfrentar com sucesso problemas muito complexos. Os relevantes resultados alcançados na indústria médico-farmacêutica e de biotecnologia permitem-nos enfrentar a enfermidade em melhores condições. Dois candidatos vacinais cubanos em fase de ensaios clínicos estão incluídos entre os 47 registados pela Organização Mundial da Saúde”.

Consecuentes com a vocação humanista de Cuba, 53 brigadas médicas  apoiaram o combate à enfermidade em 39 países e territórios, somando-se às que já prestavam serviço em 59 nações. Diez Canel acrecentou que este labor foi possível sob o pesado fardo do criminal e injusto bloqueio imposto pelo governo dos Estados Unidos, e do recrudescimento sem precedentes de uma cínica campanha de descrédito contra a cooperação médica internacional de Cuba e outras nações soberanas com a  manifesta intenção de restabelecer a Doutrina Monroe, quebrantando o Direito Internacional e a Proclamação da América Latina e das Caraíbas como Zona de Paz. 

O presidente reafirmou o compromisso de Cuba com os propósitos e princípios que alumbraram a ONU, assi como a vontade de continuar trabalhando a favor do multilateralismo, da solidariedade, da dignidade humana e da justiça social é firme e decidida. “A emergência planetária em que a Covid-19 nos lançou –disse em final da súa intervenção- é como um novo chamado à consciência do mundo: escutemos, desta vez. Sim, é possível. Cuba é a prova”.

O director de Cubadebate denuncia o intento dun “Maidán” habaneiro para hipotecar a política cubana de Biden

O artigo de Randy Alonso explica o contexto no que se produce unha protesta de artistas no Parque Trillo e a resposta masiva da mocidade, a que corresponde esta fotografía de Cubadebate, no mesmo lugar e contra os autores da primeira convocatoria.

Randy Alonso Falcón – Cubadebate

O fracaso de Donald Trump foi dobre: perdeu a reelección presidencial e non deu dobrado a resistencia dos gobernos de Cuba, Venezuela e Nicaragua despois de valeirar contra eles o arquivo de castigos e trampas. A máis de non recoñecer o tamaño da súa derrota, non deixa de inzar problemas á administración en portas: hai uns días até ameazou con atacar sitios nucleares iranianos para abortar toda opción de diálogo co país. As forzas trumpistas non están acabadas, nin moito menos, e procuran deixar unha pegada fonda na sociedade estadounidense e no tempo a vir.

A actual administración da Casa Branca detesta Cuba: máis de 120 sancións agravaron o criminal bloqueo económico, comercial e financeiro mais nada puideron contra a Revolución. Con esa espiña dentro e a presión da dereita anticubana que lle dera o voto nas pasadas eleccións, a actual administración segue a conspirar contra Cuba, na esperanza de dar a estocada final antes do 20 de xaneiro; ou polo menos deixarlle a pista ben quente ao goberno de Biden para que non poida exporse unha convivencia civilizada co arquipélago caribeño.

O goberno electo reserva polo de agora calquera xesto de achegamento para a dereita contra-rrevolucionaria anticubana que o acusara de socialista e até comunista, nunha feroz campaña mediática de corte maccarthista. Máis ben, dixo publicamente que planea retornar á política de achegamento cara a Cuba  que Obama só puido comezar no seu derradeiro mandato, e que en pouco tempo puido demostrar que si é posibel convivir en paz e cooperación, procurando o común e respectando as diferenzas.

Os vividores do conflito, os promotores do mal contra o pobo cubano, os que se beneficiaron dos millóns de dólares que Estados Unidos destina cada ano as iniciativas agresivas e de subversión anticubanas, andan estes días en desvariada ofensiva por deixar unha escusa que hipoteque a futura política do goberno de Washington contra Cuba.

Buscan unha versión actual do desafio das avionetas de Hermanos al Rescate cuxo derribo forzara a Clinton, presidente candidato de 1996, a renunciar ao achegamento con Cuba e converter en lei o proxecto Helms Burton para afondar o bloqueo e debuxar o futuro neocolonial de Cuba rebelde.

Pretenden fomentar a inestabilidade social, converter as frustracións en protestas e aproveitar as circunstancias difíciles dun país que tivo que librar unha dura batalla contra a pandemia de COVID-19 no medio de dun brutal aumento do bloqueo e da paralización da súa principal fonte de ingresos, o turismo; buscan liderados desestabilizadores de reducidos sectores da cultura, finazados por EUA durante anos, e buscan confundir a sectores da mocidade golpeados nas súas aspiracións e calidade de vida pola mesma política de asfixia imperial contra Cuba.

    Como expresara o xeneral de Exército Raúl Castro nun discurso ante o parlamento cubano o 19 de abril de 2018: “ …os inimigos da Revolución non renuncian a penetrar, confundir, dividir e afastar á nosa combativa mocidade dos ideais, a historia, a cultura e a obra revolucionaria; sementar individualismo e cobiza, mercantilizar sentimentos e infundir nas novas xeracións o pesimismo, o afastamento da ética e os valores humanistas, da solidariedade e do sentido do deber”.

Queren prender unha faísca que desemboque nun estalido social, ao estilo dos ensaiados e executados no mundo árabe ou Ucraína. Desde as redes sociais dixitais aléntanno con toda a cara, desde o Departamento de Estado e a súa embaixada na Habana ou a partir da mafia anexionista de Miami. Quen se informan só neses espazos dixitais, pensarán que Cuba vive unha guerra civil ou unha protesta social xeneralizada. Eis o que queren para o país o imperio e seus peóns.

Máis de 60 anos de loita leva a Revolución cubana contra a resolución estadounidense de frustrala e as asechanzas dunha contrarrevolución armada e do terrorismo. O apoio maioritario da Revolución procede do pobo que nestes días de ameazas é a principal fortaleza e o mellor bastión fronte andrómenas e delirios. Cuba conta cunha cultura, unha intelectualidade, unha grande familia de artistas e creadores de cerne antimperialista. Eles son espada e escudo da nación ante os intentos de dominación.

Desde a intelixencia, a firmeza de principios, a capacidade de diálogo, e a forza esencialmente revolucionaria do seu pobo, Cuba dá resposta a esta nova  ameaza para facer mellor ao país.

    Advírtenos desde o século XIX o gran pensador cubano José Antonio Saco: Non sexamos o xoguete desgraciado de homes que con sacrificio noso quixesen apoderarse da nosa terra, non para a nosa felicidade, senón para o seu proveito […]eu desexaría que Cuba non só fose rica, ilustrada, moral e poderosa, senón que fose Cuba cubana e non anglo-americana.