Obama e Trump xa pertencen ao pasado, e todos os sondeos das eleccións a Asemblea, favorecen ao partido no goberno. Maduro nunha foto de campaaña de Cubadebate.
Farruco Sesto – Nós Diario
Domingo seis de decembro celebra Venezuela comicios lexislativos para elixir novos deputados da Asemblea Nacional.
Como queira que unha boa parte dos medios de comunicación informan negativamente, ou máis ben desinforman, respecto diso, creo que val a pena facer algunhas anotacións aclaratorias.
As eleccións en Venezuela, seguindo sempre o establecido na Constitución, son algo normal e case cotián. Desde 1999, co comezo da V República, realizáronse no país 25 convocatorias xerais para eleccións municipais, estadais, presidenciais e lexislativas, ademais dalgúns referendos nacionais. De maneira que está sería a elección número 26 en 21 anos. Non sen razón, pero tamén con moito humor, o presidente Lula estando en Europa en certa oportunidade, ante a pregunta de por que apoiaba ao ditador Chávez, respondeu: “Ditador Chávez? En Venezuela o que hai é exceso de democracia, porque hai eleccións todos os anos e cando non tocan, Chávez invéntaas”.
O sistema electoral venezolano, totalmente automatizado e con moi diversos sistemas de auditoría pública, é a tal punto confiabel que o ex presidente dos EEUU, Jimmy Carter, que dirixía o centro que leva o seu nome, e actuaba en función de observador de procesos electorais en moitos países, cualificouno como uns dos mellores do mundo. Porque, de feito, é así. Por outra banda, e segundo recolle a axencia EFE, insospeitábel de bolivarianismo, o Centro de Expertos Electorais Latinoamericanos (CEELA) acompañará unha vez máis, nos aspectos técnicos e de auditoría, ás eleccións venezolanas de decembro. Engade dita axencia na súa nota que o presidente do CEELA, Nicanor Moscoso, “avalou, unha vez máis, o sistema electoral venezolano como o mellor de Latinoamérica”.
A pesar de a oposición ultradereitista e proimperialista chamar a boicotar estas eleccións que cualifica de ilexítimas anunciando a súa “non participación”, a pluralidade de opcións está garantida coa presenza de 107 organizacións e partidos políticos nacionais e rexionais, a maioría de oposición, entre eles Acción Democrática, o principal partido da escena política durante os corenta anos da Cuarta República. De modo que a mesa está servida con absoluta liberdade e transparencia para as opinións de todos os cidadáns expresárense democraticamente. O demais son contos de camiño.
Cando a Unión Europea, en exercicio de intromisión intolerabel, esixe aprazar as eleccións en Venezuela, está a propoñer algo que é constitucionalmente improcedente. Debe quedar claro que estas eleccións, previstas na Constitución, son de convocatoria obrigada, pois unha vez vencido o período de cinco anos, a nova Asemblea debe comezar a súa sesión o 5 de xaneiro do ano correspondente. Todo iso, segundo disposicións constitucionais expresas. É por tal razón que as eleccións deben realizarse como moi tarde en decembro, tal como están convocadas, para poideren cumprir os prazos estipulados.
Cando a maioría dos medios de comunicación insisten en que a “comunidade internacional” non avala estas eleccións, debemos precisar que os devanditos medios, con actitude de soberbia extrema e eurocentrismo galopante, entenden como “comunidade internacional” unicamente ao conxunto dos países da OTAN e a un pequeno grupo doutros países, como Canadá, Australia, Perú, Colombia e algúns outros latinoamericanos gobernados pola dereita. Ditos medios, pensando sempre que Europa é o centro do mundo e que o demais non conta, esquecen que os países que compoñen a Organización das Nacións Unidas alcanzan hoxe a suma de 193.
Non deixa de ser un extraordinario paradoxo, que estes medios de comunicación occidentais, máis ao servizo das políticas do capital que da verdade, queiran vender a idea de a “ditadura” venezolana pretender perpetuarse a través da convocatoria e eleccións. En palabras de Eduardo Galeano, parece a “escola do mundo ao revés”.
En consecuencia con todo o anterior, o feito certo é que, a partir do 5 de xaneiro, a República Bolivariana de Venezuela contará cunha nova Asemblea Nacional elixida polo pobo soberano no libre exercicio da súa autodeterminación, mediante votación universal, directa e secreta, absolutamente irreprochábel. Adeus ao autoproclamado.
“É um fato triste, mas incontestável, que a pandemia exacerbou os graves problemas e colossais desafios que a humanidade já enfrentava antes do seu surgimento” –disse Miguel Diaz Canel na 31 Assembleia Geral das Nações Unidas convocada para tratar da Covid-19. O presidente de Cuba argüiu que cando falamos de guerras (incluídas as não convencionais ou o uso, e ameaça de uso, da força; da aplicação de medidas coercitivas unilaterais) é preciso referirmo-nos também a ausência ou precariedade de serviços de saúde, educação e seguridade social, marginado polas regras cegas do mercado e o intercâmbio desigual que prevalecem no mundo.
O Instituto Internacional de Estocolmo de Investigações para a Paz (SIPRI) informa que os EUA representam 38% do gasto militar global.
O orador chamou atenção da recessão económica, a pior desde a Segunda Guerra Mundial, e nomeadamente perniciosa para os países do Sul, já maltratados pelo abuso neoliberal, que aprofundou os estragos da pobreza. A dívida externa dos países em desenvolvimento, várias vezes paga e aumentada pela pandemia, corta a rente as aspirações de bem-estar económico e social; é impagável e deve ser perdoada. Urge, por tanto, o estabelecimento de uma ordem internacional justa, democrática e equitativa. É uma condição para a sobrevivência da espécie, em um mundo cada vez mais interconectado e paradoxalmente desigual. Acrecentou que a Covid-19 desnudou o custo humano dessa desigualdade e revelou a urgente necessidade de fortalecer os sistemas nacionais de saúde, propiciar o acesso universal e gratuito aos serviços médicos básicos e garantir a distribuição equitativa de recursos vitais.
Uma pergunta surge de parte do presidente de Cuba, ao observar o duro panorama de contágios, repiques e colapsos nos serviços de saúde, em nações de invejável prosperidade. Por que o enorme orçamento que hoje se dilapida na corrida das armas não é empregado para enfrentar esta e outras pandemias mais antigas, como a da fome e da pobreza? Quem paga 38% do gasto militar global, é incapaz de responder de 11 milhões de contagiados e mais de 238 mil falecidos por Covid-19?”
Desde o aparecimento do SARS-CoV-2, e ante a ameaça de que se convertesse em pandemia, Cuba elaborou um Plano Nacional para a Prevenção e Controle da Enfermidade. Desenvolveu-se apoiado nas fortalezas do nosso sistema de saúde, de comprovada qualidade e alcance universal, e no desenvolvimento científico do país. O sistema de gestão do Governo de Cuba, tem a sua base em Ciência e Inovação, que fertilizou as interconexões dos sectores científico, produtivo, dos serviços e social. Trata-se de um sistema inclusivo, participativo, sistémico, trandisciplinar e intersectorial, que cristaliza e atinge o seu melhor resultado na firmeza dos protocolos aplicados contra à Covid-19 e na responsabilidade demonstrada pelo nosso povo. “O que fazemos –resumiu- é uma expressão prática de como opera o sistema social de Cuba, que centra acção do Governo nas persoas e pode resolver ou enfrentar com sucesso problemas muito complexos. Os relevantes resultados alcançados na indústria médico-farmacêutica e de biotecnologia permitem-nos enfrentar a enfermidade em melhores condições. Dois candidatos vacinais cubanos em fase de ensaios clínicos estão incluídos entre os 47 registados pela Organização Mundial da Saúde”.
Consecuentes com a vocação humanista de Cuba, 53 brigadas médicas apoiaram o combate à enfermidade em 39 países e territórios, somando-se às que já prestavam serviço em 59 nações. Diez Canel acrecentou que este labor foi possível sob o pesado fardo do criminal e injusto bloqueio imposto pelo governo dos Estados Unidos, e do recrudescimento sem precedentes de uma cínica campanha de descrédito contra a cooperação médica internacional de Cuba e outras nações soberanas com a manifesta intenção de restabelecer a Doutrina Monroe, quebrantando o Direito Internacional e a Proclamação da América Latina e das Caraíbas como Zona de Paz.
O presidente reafirmou o compromisso de Cuba com os propósitos e princípios que alumbraram a ONU, assi como a vontade de continuar trabalhando a favor do multilateralismo, da solidariedade, da dignidade humana e da justiça social é firme e decidida. “A emergência planetária em que a Covid-19 nos lançou –disse em final da súa intervenção- é como um novo chamado à consciência do mundo: escutemos, desta vez. Sim, é possível. Cuba é a prova”.
O artigo de Randy Alonso explica o contexto no que se produce unha protesta de artistas no Parque Trillo e a resposta masiva da mocidade, a que corresponde esta fotografía de Cubadebate, no mesmo lugar e contra os autores da primeira convocatoria.
Randy Alonso Falcón – Cubadebate
O fracaso de Donald Trump foi dobre: perdeu a reelección presidencial e non deu dobrado a resistencia dos gobernos de Cuba, Venezuela e Nicaragua despois de valeirar contra eles o arquivo de castigos e trampas. A máis de non recoñecer o tamaño da súa derrota, non deixa de inzar problemas á administración en portas: hai uns días até ameazou con atacar sitios nucleares iranianos para abortar toda opción de diálogo co país. As forzas trumpistas non están acabadas, nin moito menos, e procuran deixar unha pegada fonda na sociedade estadounidense e no tempo a vir.
A actual administración da Casa Branca detesta Cuba: máis de 120 sancións agravaron o criminal bloqueo económico, comercial e financeiro mais nada puideron contra a Revolución. Con esa espiña dentro e a presión da dereita anticubana que lle dera o voto nas pasadas eleccións, a actual administración segue a conspirar contra Cuba, na esperanza de dar a estocada final antes do 20 de xaneiro; ou polo menos deixarlle a pista ben quente ao goberno de Biden para que non poida exporse unha convivencia civilizada co arquipélago caribeño.
O goberno electo reserva polo de agora calquera xesto de achegamento para a dereita contra-rrevolucionaria anticubana que o acusara de socialista e até comunista, nunha feroz campaña mediática de corte maccarthista. Máis ben, dixo publicamente que planea retornar á política de achegamento cara a Cuba que Obama só puido comezar no seu derradeiro mandato, e que en pouco tempo puido demostrar que si é posibel convivir en paz e cooperación, procurando o común e respectando as diferenzas.
Os vividores do conflito, os promotores do mal contra o pobo cubano, os que se beneficiaron dos millóns de dólares que Estados Unidos destina cada ano as iniciativas agresivas e de subversión anticubanas, andan estes días en desvariada ofensiva por deixar unha escusa que hipoteque a futura política do goberno de Washington contra Cuba.
Buscan unha versión actual do desafio das avionetas de Hermanos al Rescate cuxo derribo forzara a Clinton, presidente candidato de 1996, a renunciar ao achegamento con Cuba e converter en lei o proxecto Helms Burton para afondar o bloqueo e debuxar o futuro neocolonial de Cuba rebelde.
Pretenden fomentar a inestabilidade social, converter as frustracións en protestas e aproveitar as circunstancias difíciles dun país que tivo que librar unha dura batalla contra a pandemia de COVID-19 no medio de dun brutal aumento do bloqueo e da paralización da súa principal fonte de ingresos, o turismo; buscan liderados desestabilizadores de reducidos sectores da cultura, finazados por EUA durante anos, e buscan confundir a sectores da mocidade golpeados nas súas aspiracións e calidade de vida pola mesma política de asfixia imperial contra Cuba.
Como expresara o xeneral de Exército Raúl Castro nun discurso ante o parlamento cubano o 19 de abril de 2018: “ …os inimigos da Revolución non renuncian a penetrar, confundir, dividir e afastar á nosa combativa mocidade dos ideais, a historia, a cultura e a obra revolucionaria; sementar individualismo e cobiza, mercantilizar sentimentos e infundir nas novas xeracións o pesimismo, o afastamento da ética e os valores humanistas, da solidariedade e do sentido do deber”.
Queren prender unha faísca que desemboque nun estalido social, ao estilo dos ensaiados e executados no mundo árabe ou Ucraína. Desde as redes sociais dixitais aléntanno con toda a cara, desde o Departamento de Estado e a súa embaixada na Habana ou a partir da mafia anexionista de Miami. Quen se informan só neses espazos dixitais, pensarán que Cuba vive unha guerra civil ou unha protesta social xeneralizada. Eis o que queren para o país o imperio e seus peóns.
Máis de 60 anos de loita leva a Revolución cubana contra a resolución estadounidense de frustrala e as asechanzas dunha contrarrevolución armada e do terrorismo. O apoio maioritario da Revolución procede do pobo que nestes días de ameazas é a principal fortaleza e o mellor bastión fronte andrómenas e delirios. Cuba conta cunha cultura, unha intelectualidade, unha grande familia de artistas e creadores de cerne antimperialista. Eles son espada e escudo da nación ante os intentos de dominación.
Desde a intelixencia, a firmeza de principios, a capacidade de diálogo, e a forza esencialmente revolucionaria do seu pobo, Cuba dá resposta a esta nova ameaza para facer mellor ao país.
Advírtenos desde o século XIX o gran pensador cubano José Antonio Saco: Non sexamos o xoguete desgraciado de homes que con sacrificio noso quixesen apoderarse da nosa terra, non para a nosa felicidade, senón para o seu proveito […]eu desexaría que Cuba non só fose rica, ilustrada, moral e poderosa, senón que fose Cuba cubana e non anglo-americana.
Anunciou o goberno que en Cuba non se perdera vida ningunha nas inundacións causadas pola tormenta tropical Eta, unhainformación que pasou sen atención, en boa parte por moitos medios de información calar sistematicamente todo o que puider contribuír a unha imaxe favorábel de Cuba e, tamén porque, desde hai varias décadas, adoita suceder que son moi poucas ou ningunha as mortes que os desastres naturais producen no arquipélago cubano.
O ciclón tropical Eta encheu as canisas do sistema hidrálico de Cuba, que desde a Revolución multiplica por 200 a súa capacidade. O goberno busca evitar os danos dos ciclóns e valerse do tesouro da auga para rego agrícola e outros usos económicos e sociais. Na fotografia, o encoro Zaza, en Sancti Spriritus, ao 91% de capacidade despois do recente paso do Eta. (Foto Escambray.cu)
Non sempre fora así. Como fito que separa dúas épocas distintas, o furacán Flora de 1963, deixara 2.000 mortes, amais de enormes danos materiais. Aos que vivimos aqueles días terríbeis, co Cauto feito un Amazonas, non se nos borra a imaxe de Fidel, á fronte dun grupo de transportadores anfibios, nos lugares de maior perigo, resgatando aos sobreviventes que buscaran refuxio nas copas das árbores e outros lugares altos. De non ser por Fidel e os heroicos homes que o acompañaran, as perdas de vidas humanas terían sido moito maiores. Non esquezamos, por certo, que aproveitando a situación de emerxencia causada polo Flora, a CIA, arteiramente, lanzou un ataque pirata por Cayo Güin, en Baracoa, destruíndo un importante serradoiro.
Nunca máis volvería repetirse unha situación como a do Flora, dixo Fidel, e, de feito, a partir daquela promoveu unha política integral de defensa contra desastres naturais, perfeccionada de de xeito sostido a través dos anos. Antes de máis, a Revolución non releou esforzos para equipar Cuba con modernos servizos meteorolóxicos e unha rede de radares da máis avanzada tecnoloxía.
Perfeccionar os servizos meteorolóxicos foi só o limiar da rede integral de defensa que hoxe abrangue toda a nación. Orgullo dos cubanos é o Sistema de Defensa Civil, o mellor do mundo en opinión de moitos, que estrutura por zonas o mapa do arquipélago cubano, integra o poder político, militar e económico da nación e coordina a participación de todo o pobo no obxectivo da defensa. A súa extraordinaria eficacia fundaméntase nese trazado integral.
Coa Lei No. 75 de Defensa Nacional (DN) aprobada pola Asemblea Nacional do Poder Popular 21 de decembro de 1994, produciuse, desde o punto de vista xurídico e institucional, un salto cualitativo. A experiencia acumulada permite a intervención sen perda de tempo empregando un mínimo de recursos. Nas emerxencias por desastres naturais ou doutro tipo, non se producen apuros na poboación porque todo o mundo sabe o que ten que facer, onde acudir, e recibe minuto a minuto toda a información que necesita; a certeza de que mesmo nos lugares máis apartados do país haberá sempre un médico que atenda a saúde e defenda a vida, confire plena confianza no sistema. Pase o que pase, ninguén quedará abandonado á súa sorte.
Os recursos hidráulicos aumentaron 200 veces
Non menos importante foi a creación do Instituto Nacional de Recursos Hidráulicos (INRH) e a construción, a longo e ancho de Cuba, do programa Vontade Hidráulica impulsado por Fidel, dunha extensa rede de encoros que, antes da Revolución, era practicamente inexistente. En 1959 a capacidade de almacenamento era soamente de 47.8 millóns de metros cúbicos de auga, en 13 presas mal distribuídas; arestora excede os 9.000 millóns e continúa crecendo; é dicir, é 200 veces maior, cunhas 250 presas e máis de 700 micropresas. Hai máis presas (14) na Illa da Juventud que as que existían anteriormente en todo o territorio nacional. Tamén os acuíferos subterráneos, 101 identificados, contribúen á subministración de auga.
Os encoros, entre outras valiosas funcións, constitúen un factor fundamental na prevención das inundacións. Por exemplo, as intensas choivas do Eta elevaron as reservas nacionais en estanques superficiais en 7.080 millóns de metros cúbicos de auga, o 77 % da capacidade de embalse, un volume de auga que agora, en lugar de causar danos, atesóurase para o rego agrícola e para outros usos económicos e sociais.
As choivas en Cuba, cuxa media anual é de 1.335 mm, non se distribúen uniformemente nin no tempo nin por rexións. Existen só dúas estacións: unha de seca e outra de choivas, e mentres nalgunhas rexións son abundantes as choivas, noutras escasean. O goberno acometeu un eficiente e completo sistema de transvasamentos de auga entre encoros das distintas provincias para poder trasladar grandes caudais e atender as necesidades de cada área.
O Transvasamento Leste-Oeste, situado na rexión oriental de Cuba, orixínase na presa do río Zaza, preto de Sagua de Tánamo. O seu primeiro tramo diríxese cara ao oeste regulando varios ríos coas súas respectivas presas e interconectándose por medio de túneles até alcanzar a presa do río Mayarí. O seu obxectivo é trasladar grandes volumes de auga desde as concas dos ríos que nacen no macizo montañoso Nipe-Sagua-Baracoa até as chairas fértiles de Holguín, Las Tunas e Camagüey. Un segundo tramo comeza na presa de Mayarí, a máis alta do país, que almacena 354 millóns de metros cúbicos de auga, continúa cara ao oeste mediante túneis, canles e levadas, e verte as súas augas na presa Birán, 12 quilómetros augas arriba da presa Nipe, preto de Marcané, que mediante a canle Birán-Banes regula a entrega das augas para o seu destino final atravesando grandes áreas de canaval.
Outra canle, o Birán-San Andrés, ten como destino o norte da provincia das Tunas, mentres que un túnel desde a presa Birán ao río Cauto leva as augas á provincia Granma. A presa Mayarí evita as inundacións que antes provocaba o río do mesmo nome. En todo este sistema, as chamadas “augas abaixo” ou “derivadas”, xa se utilizan para xerar electricidade. Este Transvasamento Leste-Oeste consta de seis etapas, tres delas foron terminadas e trabállase nas restantes.
Os transvasamentos forman parte do Plano Hidráulico Nacional, continuación da Vontade Hidráulica exposta por Fidel e impulsada por Raúl Castro, e polo actual presidente Miguel Díaz Canel, para integrar e regular o uso da auga. No Transvasamento Leste-Oeste trabállase asemade noutros sistemas críticos e de grande complexidade como o de Centro-Leste que abarca os territorios de Agabama, Zaza, Ciego de Ávila e Camagüey, o de maior nivel de execución. Entrementres, foi rematada a parte primeira do sistema Norte-Sur, que leva as augas de Yateras a Guantánamo e rega o vizoso val de Caujerí. Constrúense tamén encoros reguladores e canles de infiltración que permiten cargar o manto freático cando é necesario.
Nas provincias occidentais leváronse a termo outros transvasamentos de importancia, como o que parte do río San Agustín, a 8 quilómetros da cidade de Matanzas e serve as necesidades das ricas terras do concello de Güines, onde conecta co Complexo Mampostón-Pedroso a medio dunha levada de 78 km.
Estas obras xigantes de enxeñaría hidráulica, con centos de quilómetros de quenllas, canles, acuedutos e túneles que atravesan montes, con investimentos multimillonarios, realizáronse malia longos anos de cruel bloqueo económico imposto por EUA. A ilegal interferencia do veciño do norte, contraria ao dereito internacional, obriga a realizar colosais esforzos para adquisición de materiais básicos coma tubaxes de diverso tipo, maquinaria, equipos de bombeo e aveños para reparar as redes de acuedutos e sumidoiros, manter sistemas de rego e atender con plena eficiencia o tratamento de augas, etc.
O país avanza malia furacáns e secas (entre 2016 e a primeira metade de 2017, Cuba sufriu a peor seca dos seus últimos 110 anos) da pandemia e, sobre todo, do bloqueo. Sen pecar de optimismo, non demorará o tempo no que todos os encoros estean interconectados formando un colosal sistema de captación e distribución da auga, de suma importancia para o fomento da agricultura, a gandaría, a silvicultura, a xeración de enerxía e a acuicultura, sen que esquecer o turismo e outros campos, de forma que poda soerguer decisivamente o benestar social da poboación.
Colateralmente, o INRH leva adiante un programa de plantas desalinizadoras de auga con excelentes resultados naqueles lugares, principalmente costeiros, con limitada dispoñibilidade de auga. Sendo o proceso relativamente custoso, opérase mediante réxime de traballo intermitente e enerxía fotovoltaica, ou como complemento doutras fontes de auga, principalmente en períodos de elevada demanda é, en determinadas épocas do ano, nos polos turísticos.
Comezaron a utilizarse en Cayo Largo del Sur, cunha planta con capacidade de 40 l/seg. e o seu uso estendeuse logo a sectores da industria e do turismo, como a Termoeléctrica de Santa Cruz del Norte e hoteis da cayería. A situada na zona de Cabanas, en Santiago de Cuba, ten unha capacidade de 50 l/seg. A planta desalinizadora situada en Punta Maisí, doazón de UNICEF, procesa a auga extraída de pozos de auga salobre de 40 metros de profundidade, con capacidade de producir 2 metros cúbicos de auga potabel por hora. Outras moitas plantas xa se instalaron ou están en construción.
Restaurar a vexetación arbórea
o bosque A Política Nacional de Auga en Cuba, aprobada polo Consello de Estado en decembro de 2012, que rexe o uso racional deste vital recurso, inclúe entre os seus principios reitores “incrementar a cobertura boscosa en concas hidrográficas”. Cando triunfou a Revolución, os bosques desapareceran case completamente. Dunha cobertura boscosa superior ao 80 % na chegada de Cristóbal Colón, a República conservaba en 1902 un 53 % que diminuíu aceleradamente nas seguintes décadas debido á corta indiscriminada e ao saqueo realizado nomeadamente por empresas dos EUA para a creación de grandes canavais, polo que, en xaneiro de 1959, só quedaba de superficie arbórea apenas un 14 %, incluíndo os manglares. Case todos os bosques que sobrevivían presentaban, ademais, un nivel avanzado de degradación, e gran parte da fauna silvestre estaba en grave perigo de extinción.
O propósito de recuperar a riqueza forestal do país pertence a véspera da Revolución e madruga tanto coma o 10 de abril de 1959 coa creación do Departamento de Repoboación Forestal do Exército Rebelde. Logo viría un longo proceso de creación e perfeccionamento de institucións de silvicultura: Departamento Forestal e Froiteiro do INRA, INDAF, Proxecto Cuba-3 executado por INDAF-FAO, Instituto de Investigacións Forestais (IIF) cunha rede de centros de investigación que cubriu todo o país e un amplo programa de formación de cadros técnicos e profesionais.
Cuba conta hoxe con máis de 40.000 traballadores forestais, dos cais uns 1.500 son graduados universitarios. Dispón dunha ampla rede de centros de investigación en todas as ramas da silvicultura. A meta de deter a deforestación para o ano 2000, que os organismos especializados da ONU consideraban ambiciosa, foi incumprida pola maioría dos países, mais Cuba non só a atinxiu depleno senón que está próxima de alcanzar o nivel óptimo de cobertura boscosa.
Nos programas de reforestación, sementáronse centos de millóns de árbores nas concas hidrográficas. Cuba é o país de América Latina con maior crecemento forestal nos últimos 50 anos. O seu índice de boscosidade, ou sexa, a súa cobertura boscosa, mantívose en constante crecemento e sitúase xa ao redor do 32 %. Este indicador sitúa a Cuba entre os países do mundo cunha situación máis favorabel. É un dos poucos países en desenvolvemento que logrou un crecemento sostido dos seus bosques. Actualmente posúe máis de 1 millón 500 mil hectáreas de árbores madeireiras o que lle permite xa, sen deixar de crecer, serrar cada ano un 130 mil metros cúbicos de madeira. Conta, ademais, cun corpo de gardas forestais que evita a corta ilegal de árbores e un sistema de protección integral que minimiza a ocorrencia de incendios.
Cuba ocupa tamén un lugar prominente na protección e conservación da natureza e na investigación para o seu uso sustentábel. Seis zonas naturais foron declaradas pola UNESCO como Reservas da Biosfera, onde se promoven investigacións científicas para o manexo adecuado dos recursos naturais, o seu uso sustentábel e preservación. Estes lugares son: Sierra del Rosario, que abarca zonas das provincias de Pinar del Río e Artemisa; Península de Guanahacabibes, en Pinar del Río; Cuchillas del Toa, na rexión nororiental, con áreas pertencentes ás provincias de Holguín e Guantánamo; Baconao, ao sur das provincias de Santiago de Cuba e Guantánamo; Ciénaga de Zapata, en Matanzas; e Buenavista, no centro-norte do arquipélago cubano, que comprende parte das provincias de Vila Clara, Sancti Spiritus e Ciego de Ávila, e inclúe un sector do pedride (área de illotes rasos e anegadizos, cubertos adoito de mangle) de Sabana-Camagüey.
Dise que moi logo a auga será máis prezada ca o petróleo. De feito en moitas rexións do mundo xa o é. No escudo da República represéntase a Cuba como a chave do Golfo. Traballando como o pobo de Cuba traballa para que nin unha pinga de choiva se perda no mar, terán tamén, coa auga, a chave do futuro.
Traducido ao Galego por Augamarina Rosón, para TSA
Na primeira visita dun presidente dos EUA a Sudáfrica, Clinton houbera de escoitar un discurso de benvida no que Mandela recoñeceu que a irmndade de Cuba fora decisiva para a independencia. As axencias internacionais censuraron as palabras de Mandela.
Manifesto do Casal d´Amistat Català Cubà de Barcelona no cuarto cabodano do Líder da Revolución Cubana.
Quen quixeron desacreditalo, perderon a dignidade; quen tentaron alcumalo de ditador, son quen apoian, precisamente, ditaduras militares ou asesoraron golpes de estado; quen se encirran en achacarlle crimes de toda laia, son quen invaden países, bombardean pobos, impoñen miseria como modo de vida ou finanzan bandas paramilitares, narcotraficantes e terroristas.
Moitos espazos dixitais, audiovisuais e de impresión, baixo a “liberdade” comprada do capitalismo, tentan fabricar unha opinión adversa sobre a súa vida e obra, mentres calan sobre mentiras e manipulacións finalmente descobertas, que serviron para facer un negocio moi lucrativo coa propaganda contra a figura de Fidel. Como dixo o poeta arxentino Juan Gelman, “mirou o seu pobo e dixo: eu son o pobo” e co pobo derrocou ao Goliat imperialista, e aprendeulle ao pobo tanto a desafiar ao poderoso Tío Sam como a resistir calquera agresión, e non se contentou con cambiar a historia do seu arquipélago con figura de caimán, senón que o converteu nun faro para os pobos do mundo.
Quixeron matar tantas veces a Fidel, que mesmo chegaron a 638 os intentos de asasinatos que ficaron no máis completo chasco. Será que as deidades afrocubanas miraron por Fidel ou, simplemente, eran nulidades os sicarios? Ora, é verdade que Fidel nunca tivo medo, porque sempre o protexía seu chaleque moral, o seu desprezo ao perigo e a súa lendaria coraxe; porque da mesma maneira que enfrontou ciclóns, tiña a temeridade de cantar verdades no corazón do imperio. Como estar naqueles lugares sen importarlle que estivesen alí os mesmo criminais que o querían morto?
Fidel foi a voz de Cuba, pero tamén a voz de moitos pobos de América Latina, África e Asia, como tamén de Europa; porque nas multitudes que devezan xustiza, aínda se ouven os seus ideais de igualdade, equidade, solidariedade, unidade, respecto, cooperación. Fidel é unha montaña. Vista de lonxe parece un desafío ou un risco, pero quen se atreven a escalala ven que contaxia a irmandade a todas as persoas que queren construír pontes de paz.
O propósito de facerlle humilde xustiza a súa inmensa obra, tanto a obra concreta e comprobábel como esoutra colosal que forma o intanxíbe, non é doado. Os inimigos xurados de Fidel temen seus discursos, charlas e reflexións, pois deviron en obra mestra do patrimonio oral e inmaterial da humanidade; máis aínda, cando son os propios pobos os que acoden a esta para gañar claridade nas súas xustas loitas emancipadoras, de conquista das súas soberanías e pola independencia nacional.
Cando os odiadores de Fidel brincan e bailan pola súa desaparición física, o que fan realmente é celebrar a vitoria de Fidel. Si! A vitoria de Fidel, porque Fidel triunfa en cada paso certo de Cuba para se librar das trampas do criminal bloqueo económico. Con cada vitoria obtida contra o imperialismo no mundo, con cada pobo que ergue a bandeira da xustiza e a paz, co abrazo fraterno das nacións e con cada paso que salve á humanidade e demostre que si hai alternativa, que outro mundo é posibel.
Traducido do orixinal en Catalán pola redación de TSA.
Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil"
