Daniel Seixo – Nueva Revolución

O profesor Xacinto Barreiro, que ten tratado a importancia da Revolución Cubana na resistencia de América Latina contra o imperialismo, expón nesta entrevista, realizada por Daniel Seixo para Nueva Revolución, a permanencia da figura do Che cando se cumpren 53 anos do seu asasinato en Bolivia. Barreiro fala do internacionalismo da Revolución Cubana,  na que se revela o compromiso lúcido de Guevara e a súa denuncia da cobiza  continental proclamada por Woodrow Wilson (1913 a 1921) quen afirmara que os EUA tiñan dereito a defenderen “seus intereses por riba da integridade latinoamericana”.

53 despois, que queda do pensamento guevariano na política actual?

Aínda que é imposible de cuantificar, o Che perdura sempre. É o paradigma do revolucionario antiimperialista interesado nos problemas do Terceiro Mundo e é aí onde a súa pegada é máis forte. Moi novo, lera Marx, Engels e Lenin, considerábase marxista-leninista e coidaba que os militantes do marxismo deben dar exemplo, procurar ser os mellores e estar sempre dispostos para a loita. Era un exemplo disto: as súas ideas e a súa acción seguen sendo un exemplo para todos os pobos e, especialmente en América Latina, a súa influencia foi e segue sendo enorme. Mesmo habendo menos movementos guerrilleiros, as ideas do Che perduran en moitos mozos e en todos os procesos de loita. O imperialismo non se sofre coa mesma dureza na Europa, e, mesmo así, a figura do Che pervive como exemplo.

Que diría que herdou Cuba de Ernesto Guevara?

No discurso que pronuncia Fidel Castro na Praza da Revolución, 18 de outubro de 1967 ante un millón de persoas conmocionadas pola morte do Che, pregunta: como queremos que sexan os nosos fillos? E él mesmo responde: “queremos que sexan como o Che. O Che converteuse nun signo dos pioneiros polo comunismo, seremos como o Che!. O Che simboliza os máis altos valores humanos, era unha persoa culta, intelixente, cunha extraordinaria forza de vontade. Era o primeiro en apuntarse ao traballo voluntario e a calquera misión de risco; tiña un absoluto desprezo polo medo. A partir da súa morte, todo o que se fai en Cuba ten que ver co Che. Como diría Fidel: «a nosa nación interesouse tanto por erradicar o analfabetismo e desenvolver a educación para que todos sexan como o Che». Por iso deveu nun mito para a revolución cubana.

Como interpretaría hoxe Ernesto Guevara as experiencias reformistas ensaiadas  en América Latina ou Europa?

O Che sempre se centrou de forma especial no terceiro mundo, nos países mesmo a beira do imperialismo. O seu devezo foi sempre poder participar na organización da guerrilla no seu propio país, Arxentina. «Al imperialismo, ni un tantico así» dicía. Europa ficaba un pouco máis lonxe. Hai un feito histórico que vai afectar especialmente ao equilibrio do mundo, a desaparición a principios do noventa da URSS. A partir de aí o imperialismo yankee é férido, tanto na intervención directa como solapada. Isto leva a práctica desaparición do movemento guerrilleiro e, nalgún caso, como o das FARC, nun desarme pactado que a outra parte do acordo aproveita para asasinar os guerrilleiros protexidos no acordo. Estamos ante as manidas condicións subxectivas e obxectivas:  ás veces danse as condicións obxectivas para o triunfo da revolución mais non se dan as subxectivas, mentres as subxectivas propician, noutros casos, as obxectivas. De todos xeitos, todos os camiños están abertos e estou seguro de que o Che vería con bos ollos a revolución bolivariana, a loita en Chile ou as experiencias electorais do Ecuador, Arxentina, Bolivia ou México. Non creo que o acontecer dos réximes parlamentarios burgueses de Europa lle houbese interesar tanto.

Banalizouse de máis a figura do Che? 

A figura do Che é impoñente… É a pureza revolucionaria, un exemplo a seguir. Precisamente por ese carisma convértese en subversivo e perigoso e por iso a burguesía, o capitalismo, quer asimilalo para o manipular ao seu antollo, coma icona romántica de ideas imposíbeis de levar á práctica. Pretende convertelo nun obxecto máis de consumo. Todo isto busca  baleiralo de contido ideolóxico. Tamén hai que dicir que, nalgún sector dos chamados progresistas, xulgábase ao Che como un idealista e incidíase na súa acción guerrilleira como algo erróneo, aínda que sabemos que os que así o xulgaban descoñecían o seu pensamento e quedaban nunha análise propia do reformismo burgués.

En Cuba recordan que o Che dicía o que pensaba e facía o que dicía. Quedan hoxe liderados políticos con eses mesmos valores?

Conta Fidel Castro que cando os detiveran en México mentres preparaban a expedición do Granma, no interrogatorio preguntáronlle ao Che si era comunista e el respondeu afirmativamente. Daquela levárono ante un fiscal e o Che acabou discutindo con el sobre o culto á personalidade atribuído a Stalin. Eis o Che, unha persoa íntegra e de enormes valores morais, nobre e desinteresado. Seriamos pesimistas si pensásemos que non pode haber no mundo máis persoas coma el, pero tamén debemos considerar que o mundo actual non é igual ao de hai 53 anos. Ao Che, proíalle de tal xeito a inacción política, que as veces había que frear a súa impaciencia revolucionaria. A situación social non é a mesma e as condicións subxectivas non propician a aparición de figuras como o Che.

Empatía, solidariedade , humanismo, que queda na militancia actual dese home novo que exemplificaba o Che?

Ao analizarmos a figura do Che, debemos ter conta de dúas perspectivas distintas, a europea e a latinoamericana: a primeira representa o vello espírito colonial, e a latinoamericana a visión desde a terra. A cultura do consumo, sobre todo en Europa, lévanos a un mundo máis individualista, menos humano, falto de militancia, solidariedade e axuda mutua. O tecido social vai formando as identidades dun colectivo e a militancia non forma parte, tanto como antes, deses valores. Toda esta anomia social leva á despolitización da sociedade, aínda que sempre debemos pensar que segue habendo persoas coma o Che, persoas privadas de visibilidade por certas condicións subxectivas.

Como definirías esas condicións?

Estamos a vivir unha época de confusión, pero dunha confusión deliberada. Trátase precisamente de confundir á xente e lograr manipulala, chegando mesmo a manipular a figura de líderes coma o Che que ten unha traxectoria diáfana e resistente.

O Che visitara 18 de xuño de 1959 a Franxa de Gaza, que importancia ten hoxe a súa figura para as loitas internacionalistas?

Se hai un país solidario e internacionalista, ese é Cuba. Mesmo nestes duros momentos de pandemia, foi o único país que enviou brigadas médicas aos países chamados desenvolvidos. A visita á Franxa de Gaza é moi significativa. Palestina, un cárcere ao aire libre, é o exemplo dun país sometido na súa propia terra polo colonialismo dun país artificial, Israel, co apoio do imperio Yankee. O Che é unha referencia internacionalista. Desde o primeiro momento preocúpase polos problemas do terceiro mundo: está nas reunións do Movemento de Países non Aliñados, na conferencia de Bandung, vese con Zhou Enlai, Nehru, Nasser, Sukarno… Desde mozo, coas súas ideas marxistas, viaxara por Latinoamérica só e en compañía do seu amigo Alberto Granados. Ademais de coñecer toda a xeografía do continente, estivo en Bolivia, onde en 1952 hai un gran movemento obreiro e campesiño. En 1954 está en Guatemala, onde ten lugar o derrocamento do goberno progresista electo de Jacobo Árbenz ,que pretendendo unha reforma agraria, fora derrocado por unha invasión yankee propiciada pola United Fruit Company que tiña intereses capitais naquelas terras. Diríxese a México onde se prepara a expedición do Gramna para iniciar a revolución en Cuba; anos despois do triunfo da revolución, Fidel proponlle a misión no Congo para axudar a Lumumba contra Mobutu e os mercenarios europeos. A súa vida termina coa misión en Bolivia. Se hai un exemplo de internacionalismo, ese é o Che.

A figura de Óscar Fernández Mel resulta de vital importancia para coñecer as estreitas relacións culturais e políticas entre Galiza e Cuba. En que situación atópanse hoxe esas relacións?

Óscar Fernández Mel foi unha figura fundamental para profundar máis nas relacións entre Cuba e Galiza. Nacido en Cuba de pais lucenses, cando tiña un ano seus pais viaxaron a Galiza e estiveron sete anos ata que en 1937 regresaron a Cuba. Fíxose médico, incorpórase ao movemento 26 de xullo e despois do asalto ao Moncada, á guerrilla. Chegou a ser alcalde da Habana e Xeneral de brigada das Forzas Armadas Revolucionarias. Gran amigo do Che e padriño da súa voda, estivo con el no Congo. Galiza, por razóns históricas debería ter estreitas relacións con Cuba, son moitos os galegos que emigraron a Cuba en diferentes épocas. Grandes personalidades cubanas teñen ascendencia galega: Fidel Castro, Camilo Cienfuegos, Frank Pais, Abel Santamaría… Poderiamos citar a moitos, persoalmente, na miña viaxe a Cuba, puiden comprobar o agarimo que senten os cubanos por Galiza. As relacións de Cuba con Galiza foron profundas e moi importantes desde o punto de vista cultura, o precioso edificio que era o Centro Galego na Habana é hoxe Teatro Nacional; por citar un feito, o himno galego estréase en Cuba. Con todo, hoxe este goberno de Feijoo –de demolición e limpeza étnica, como di Beiras– está a esnaquizar Galiza.

Hai quen responsabiliza ao Che de fusilamentos tralo triunfo da Revolución, que de certo hai nesas acusacións?

Cuba debe pelexar sen descanso contra mentiras e difamacións do imperialismo; simplemente non é verdade esta acusación, tentan inventar algo que manche a figura incólume do Che. Os fusilamentos levados a cabo despois da Revolución, nunca foron decisións persoais, nin dos cargos do goberno, senón sentencias dun consello de guerra. Endebén, Fidel recoñece o erro de facer xuízos públicos contra os que cometeran crimes horrendos, porque a voz do pobo  sempre é máis dura cos culpábeis. Ao Che impactáballe moito a morte dos seus compañeiros de guerrilla, coma a de Eliseo Reyes, o Capitán San Luís, de quen escribe no seu diario aqueles versos de Neruda: «A túa figura pequena, de capitán valente». Era un home dunha fonda humanidade.

Un balance da Figura do Che.

A marabillosa foto de  Alberto Korda está en infinidade de cartazes, camisetas e soportes de toda clase: o Che é unha figura grandiosa, mítica, a personificación dun auténtico revolucionario. É o símbolo da coherencia, a correcta conciencia moral, o desinterese… Ninguén pode ir en contra del, porque representa a loita de todos os desherdados da terra contra a inxustiza. Un visionario. Ferido e desarmado, lévano á Higuera, ao día seguinte 9 de outubro de 1967  e ao medio día, execútano a sangue frío. Aínda hoxe,  campesiños bolivianos van prostrarse naquel lugar.

Texto orixinal: https://nuevarevolucion.es/entrevistamos-a-jacinto-barreiro-la-figura-del-che-se-impondra-siempre/

Tradución ao Galego para Terra Sen Amos, de Rosa Bentraces.

Pressenza – Nelsy Lizarazo (Redacción Ecuador)

Desde o inicio da pandemia, as novas das brigadas médicas cubanas a distintos países do mundo chegaron como vento fresco. Hoxe, a Brigada Henry Reeve, premiada pola Organización Mundial da Saúde (OMS) é un dos candidatos ao premio Nobel da Paz. Conversarmos sobre o inxente labor da medicina internacionalista de Cuba, co ensaísta e investigador Enrique Ubieta que acompañou en Lombardía a brigada cubana requerida polos italianos. A experiencia das mulleres e homes do destacamento médico dunha illa sen recursos e cercada e agredida polos EUA, axudando un pais de renda alta e medios hospitalarios de avangarda, merecía un cronista como Ubieta que ven de producir un relato da súa experiencia. Ubieta é autor de Ensayos de identidad (1993); De la historia, los mitos y los hombres (1999) e La utopía rearmada, que obtivera o premio EPO-Abril na súa primeira edición de 2001.

Cando nacen e cal é o proxecto das brigadas médicas cubanas?

O internacionalismo médico cubano nace coa Revolución. No ano 60 vai unha brigada médica a Chile, onde a recibe Salvador Allende, quen, naquela altura, estaba lonxe de pensar que chegaría á presidencia. Falamos do 60! A seguir, as brigadas devén un feito habitual: van a Alxria, África ou América Latina, como parte do principio revolucionario de solidariedade externa, complemento da solidariedade no interior. Fidel anuncia nos comezos da Revolución que o país vai dispor de moitos médicos e que progresivamente compartirá  ese activo co resto do mundo. Logo da caída do campo socialista nos 90, houbera no mundo un retroceso da esquerda e unha recesión de  prácticas internacionalistas. Nesa altura, Fidel imprime renovada forza e compromiso ao sistema da axuda internacional médica. Arredor das importantes brigadas a Centro  América e Haití no 98, a conta dos furacáns Mitch e George empezan a xurdir diversas ideas ao redor desa presenza, que despois se estende por África e de novo a toda América Latina. En 2005 o furacán Katrina arrasa Nova Orleans, e Cuba ofrece ao goberno dos EUA unha brigada con máis de mil médicos e enfermeiros. Ese continxente recibe o nome de Henry Reeve, patriota norteamericano que pelexou na guerra de independencia de Cuba no século XIX e chega a xeneral: un home moi valente. O goberno de Washington recusa a axuda, mais o Continxente Henry Reeve comeza a asistir en catástrofes e guerras por dous, tres meses, o tempo xusto para axudar. No primeiro foi a Guatemala e Paquistán e a seguir ao resto do mundo.

A campaña contra o Ébola está contada nun libro teu

Unha das actuacións máis importante do Continxente Henry Reeve foi a do Ébola en Africa. O secretario xeral das Nacións Unidas   chamara ao presidente de Cuba para pedirlle que asistise aos países africanos contra o andazo e Cuba enviou 157 médicos e enfermeiros. Eu tiven a posibilidade de viaxar con eles, presenciar o traballo e escribír un libro sobre a campaña. Outro fito foi o da Covid-19 algo que aínda non rematóu. Cuba mandou brigadas a 39 países no mundo para axudar a erradicar a Covid-19 e por primeira vez na historia enviou brigadas a países do primeiro mundo, do grupo dos 7, como Italia. En Lombardía e Piamonte actuaron de maneira absolutamente gratuíta: nin o goberno Cubano nin os médicos nin enfermeiros cubanos recibiron un céntimo por ese labor. Actuaron nun país rico malia procederen dun país pobre, bloqueado ao máximo, buscando o goberno Trump asfixiarnos mentres eramos solidarios con outros.

A propósito da brigada a Italia, que ti acompañaches, que diferenzas advirtes entre os sistemas sanitarios de Cuba e Italia?

En toda parte hai persoas solidarias, de sentimentos nobres; o que cambian son os sistemas, que determinan o comportamento de algunhas persoas cara outras. En Italia vimos como están a derrubar o sistema da sociedade de benestar que existira mentres durou o campo socialista e agora está a ser invadido polos servizos privados. Nestes países con renda alta, a tecnoloxía obviamente é de primeiro nivel; os profesionais cubanos cos que eu viaxaba, primaron a relación cos  pacientes. Bloqueados desde o 60, nós carecemos da última tecnoloxía en varios campos da medicina o que, de súpeto, confrontaba dúas escolas, dúas maneiras de enfrontar a medicina: os facultativos italianos afeitos  resolver todo con 20 probas médicas coa última tecnoloxía e os ollos fixos no computador; os cubanos, namentres, preguntaban aos pacientes sobre o seu historial médico, auscultábannos, exploraban, examinaban,  observaban, recoñecían.  O director do hospital onde estabamos a traballar, observou que os médicos cubanos chegaban a unha conclusión ben antes que as análises informatizadas e con moitos menos gastos en recursos. Os médicos italianos logo tamén comprenderon a necesidade de conversar cos pacientes, de tocalos, de auscultalos e ese intercambio foi moi positivo.  O trato persoal co paciente acaba establecendo unha relación de confianza e afecto que inflúe na curación. Recibíronse moitas cartas de pacientes que saían de alta do hospital agradecendo aos médicos por esa relación de afecto. E por fin, o asunto da bio-seguridade. Os médicos cubanos veñen dun país tropical onde houbera varias epidemias que foron controladas (algunhas delas  creadas pola guerra biolóxica)  e están afeitos a lidar con andazos en todo o mundo. Especialmente co Ébola tiveron que aprender as normas de bio-seguridade porque podía custarlles a vida. Os cubanos estableceron un control de entrada e saída da zona vermella que foi mesmo contestada polos médicos italianos, con protestas de algúns recén graduados. O resultado foi evidente e eles recoñecérono dunha maneira moi aberta: durante tres meses, no hospital de campaña  traballaron mais de 100 colaboradores italianos e 38 médicos e enfermeiros cubanos e non enfermou un só traballador da saúde.  Mesmo acudiamos ás casas dos pacientes, algo que ali causaba sorpresa e visitamos un refuxio de rúa, para estancias limitadas a unha noite, de emigrantes prostituidas vivindo sen teitonin atención, para lles dar orientación epidemiolóxica.

Que efecto pode producir a experiencia de Lombardía e o contraste entre esas dúas formas de abordar o andazo?

Coido que é un momento propicio para reformular o sistema, pero iso non terá lugar se os cidadáns do mundo esperamos que ese cambio aconteza sen intervención, porque hai moitos intereses detrás, lamentabelmente. Non estamos a falar de atrancos insalvábeis senón de políticas para beneficiar a uns en detrimento de outros. A pandemia creou todas as condicións para o mundo cambiar, mais temos que cambialo entre todos. O médicos italianos cunha verdadeira vocación de solidariedade, de humanismo, de entrega á súa profesión apreciaron con toda claridade as potencialidades da medicina social e de todo o que se pode conseguir cando existe vontade política.

Tradución ao Galego para Terra Sen Amos de Rosalía Tamuxe

Ramón Pedregal Casanova – Fronte Antiimperialista Internacionalista

Os beneficios da explotación farmacéutica do capitalismo son os máis altos do negocio das multinacionais, razón pola que atacan aos países que investigan a Covid 19 sen respectar o dominio imperial. Esa farmacoloxía independente, é temida coma un disparo ao corazón. A revista Forbes comentaba en 2015:”O negocio máis rendíbel dos EUA é a produción farmacéutica; con ela saca o 21% de media en beneficios, moi por encima do investimento financeiro, que ven no segundo lugar con 17,3% ; o terceiro é para  os servizos tecnolóxicos, do que tiran un 16,1% . Máis aló queda o petróleo e a minería, que non superan o 2%”.

As máis poderosas multinacionais da farmacia, as estadounidenses Pfizer, Merck Sharp & Dohme (MSD) e Johnson & Johnson obteñen máis do 25% de beneficios e o rexime imperial queda co 45% do explotado. Imaxinan a forza de que dispón EUA para coaccionar no seu campo de influencia? Comprenden por que empurra aos seus dominados contra os países que non lle prestan obediencia e contan con capacidade para investigaren e industria medicinal propia?

Na guerra por vender a súa vacina contra a Covid 19, EUA sementa dúbidas, espalla mentiras, emprende campañas de terror publicitario sobre os específicos en probas de China ou Rusia, ou determina a censura sobre as probas da vacina cubana, a primeira de América en fase clínica. Algo perverso e contrario aos principios elementais de humanidade. Como explicar que un país como Cuba, cercado polos bancos, os exércitos e a potencia comercial e política dos EUA; un pequeno país cualificado como do terceiro mundo, resulta ser un campión mundial no mesmo campo no que a maior potencia do mundo obtén os maiores beneficios? Aos EUA resúltalles insoportábel que en Cuba a medicina sexa de balde e teña carácter social. Eis a razón pola que nas redes inventen a diario casos de doentes que saen de Cuba para relatar unha pretendida agonía médica. A quen poderán enganar,  sendo o sistema dos EUA o que peor trata á súa poboación, no país onde os grandes capitalistas fan negocio coa enfermedidade da súa sociedade?

Antitético da explotación capitalista

Despois de bloquear máis de 60 anos ao pobo de Cuba, como pode explicarse que unha illa resistente, pequena, sen recursos e empobrecida por tanta agresión, manifeste ao mundo que coidar da saúde do pobo é o principio máis humano, responsábel e básico do seu sistema social? E cal é ese sistema social?: o antitético da explotación farmacéutica, o contrario do sistema capitalista.

O maior imperio da historia do mundo é quen de ameazar a vida no planeta, mais non é quen, en libre competencia (marca e símbolo do capitalismo) de ofrecer nada para salvar aos pobos do mundo. Agora o obxectivo a bater chámase Covid 19, mais cantos outros foron e serán antes de o imperialismo desaparecer? Nos Tratados de comercio dos EUA, o asunto de primeira importancia é a investigación farmacéutica que presenta coma beneficiados aos que pagamos a súa industria de pastillas, inxeccións, xaropes, cremas, e específicos que poden provocar outras enfermidades para o negocio continuar. Nese comercio, dispoñen da nosa saúde mal atendida.

Financeiros coma Bill Gates, investiran na industria da farmacia, máis rendíbel ca o negocio da banca ou a tecnoloxía e moi superior á mineiría. Non invisten na estabilidade social. Os Estados europeos, adiantaran 2.700 millóns de euros a conta dunha vacina en probas e polo tanto sen garantía. Os problemas sobrevidos durante as primeiras probas clínicas, suscitaron inquedanza. As farmacéuticas transnacionais non fanse responsábeis das consecuencias que poida ter a vacina sobre a saúde. Os países que a contratan exímenos de responsabilidade civil e asegúranlles indemnizacións nocaso de se producir unha condena xudicial.

 A farmacéutica é Astra-Zeneka, produtora da vacina de Oxford que recibira un adianto millonario das arcas públicas da UE e na que Bill Gates puxera a man. Este personaxe que promovera outra vacina contra a polio e cuxas probas en África produciron máis polio e outras enfermidades como resultado. Gates, icona dos negocios capitalistas en diversos campos da explotación humana, colleu gusto pola rendibilidade directa dos medicamentos.

Antes de Marzo había 30.000 médicos e médicas de Cuba que traballaban solidariamente en 61 países. Despois de Marzo, houbo outros 46 países dos 5 continentes que pediron axuda á Revolución Cubana para poderen se defender da Covid 19. Cuba non dá as costas á vida, protexe aos pobos, pon por diante a solidariedade, mesmo que os gobernos dos paises aos que axuda, oarticipen do criminal bloqueo.

Seu exemplo no mundo, acordou a voz solidaria que reclama para eles o Premio Nobel. Aprendan os gobernos, se é que aínda poden, e infórmense os que avalan campañas cargadas de mentiras ou de censuras coas que o réxime imperial e os seus medios deitan odio contra Cuba.

Tradución ao Galego de Moncho Leal, para Terra Sen Amos.

Cubadebate – Terrasenamos

A Administración Trump consolida a entrega das dúas grandes institucións interamericanas aos ultraconservadores: sábado 12 de setembro, forzou o nomeamento de Mauricio Claver-Carone, voceiro do exilio de Miami, para a presidencia do Banco Interamericano de Desenvolvemento (BID) Os dous primeiros recursos de cobertura da política imperial para Latinoamérica, a OEA e o BID pasan ás mans do anti-cubanismo irredento dos herdeiros de Mas Canosa e dos representantes da restauración anti-demócratica en Venezuela. O estilo Trump de gobernar a couces, liquida a tradicción establecida polos EUA, de reservar a presidencia do BID para unha persoa do continente sur. Claver-Carone é un fanático dereitista de nacionalidade norteamericana e coñecido fontaneiro do Congreso contra Cuba, Venezuela e Nicaragua.

«A imposición por EUA dun amanuense do sector máis reaccionario da  política anti-cubana no BID, é un perigo e unha ofensa para nosos pobos –dixo o chanceler cubano Bruno Rodríguez Parrilla- É difícil atopar alguén menos indicado e vai dividir a rexión na súa defensa dunha axenda de dominación e da Doctrina Monroe».

Claver-Carone será o primeiro estadounidense que ascende á presidencia do banco desde a súa fundación en 1959, xa que rompe a tradición dos EUA aceptar unha candidatura proposta por un goberno Latinoamericano. De feito, até a data, existía un acordo non escrito de o presidente do poderoso banco de desenvolvemento proceder dun país latinoamericano, malia EUA ter o 30% do capital e os votos, e asi contar cun poder de veto de facto. Os dous últimos presidentes foron Enrique Iglesias, uruguaio, e o colombiano Juan Luís Moreno.

En palabras do ex asesor de Bill Clinton, Fulton Armstrong, “Claver-Carone é un agresivo lobista e bag-man (home da bolsa negra, ou engrasador de vontades con subornos) a prol da política exterior estadounidense máis reaccionaria”. Armstrong denuncia que a ficha de Claver-Carone foi forzada por Trump en colaboración co senador por Florida Marco Rubio, nunha estratexia de submisión imperial do continente que busca a sintonía reaccionaria e a exclusión de China e Rusia.

Peter Hakim, membro da fundación Interamerican Dialogue de Washinton, comenta que o nomeamento de Claver-Carone acomódase a pé feito a dous obxectivos preferentes de Trump “Contar co apoio electoral de Marco Rubio en Florida e restablecer a doutrina Monroe [“América para os Norteamericanos”] para frear a China no continente e asegurar o control das institucións interamericanas”.

Celso Amorim, excanciller de Lula da Silva consultado en Río de Janeiro, coida que a fórmula elixida pode facer moito dano a longo prazo mesmo en Estados Unidos. “O BID foi o vehículo do soft power (poder conciliador estratéxico) en América Latina e Trump quéreo converter nun pau de sanguiño para bater nas costas dos adversarios”. Sen experiencia na banca nin en relacións exteriores, Claver-Carone adoptará unha axenda de pre-conceptos ultra e irá de ganchete con Luís Almagro, o secretario xeral da OEA máis entregado a Casa Branca e aos ultras de Miami, na súa cruzada por dereitizar ao prezo que for o progresismo independentista de América.

Unha ruina histórica

O senador Patrick Leahy coida que no BID e na OEA prodúcese a ruina histórica das duas últimas institucións interamericanas que sobrevivían e acusa a Almagro de forzar un cambio na Comisión Interamericana de Dereitos Humanos coa axuda de Bolsonaro. De feito, en Brasil denuncian que Bolsonaro ten a dubidosa honra de ser o primeiro presidente que vota pola entrega de BID aos EUA, nun pacto no que Brasil terá a vicepresidencia executiva da institución.  Leahy teme unha crise institucional inmediata no BIDe deste temor participan exmandatarios de América latina e Europa como Fernando Henrique Cardoso, Ricardo Lagos, Julio María Sanguinetti, Juan Manuel Santos, Ernesto Zedillo, Felipe González ou François Hollande, alarmados pola imposición do furibundo imperialista Claver-Carone. Porén, son presidentes do pasado os que temen este alarde  imperialista, pois os actuais na súa maioría apóiano, nunha mostra do cambio sísmico acontecido na política latinoamericana dos últimos anos.

O BID xa dera lugar a unha grave crise con China –accionista minoritario do banco– ao Pequín cancelar a asemblea anual prevista en Chengdu, pola polémica decisión de incorporar ao seu consello ao economista venezolano Ricardo Hausmann, en insólita representación do goberno venezolano de ficción de Juan Guaidó. Na usurpación estadounidense do nunca votado Guaidó, o nome de Venezuela é usado como o de un dos 17 países (de 23)  que votan por Claver-Carone, liderados por Brasil e Colombia. Outros son o goberno non electo de Bolivia e o de Lenin Moreno en Ecuador, que fora anfitrión do BID trala cancelación da reunión en China

The Wall Street Journal respondeu ás críticas contra Claver Carone nun editorial no que indica que a prioridade do novo presidente será acabar co amiguismo e os conflitos de interese dentro do BID.

Curiosamente, o mesmo Claver-Carone foi acusado repetidamente de conflitos de interese no seu protagonismo coma director do grupo  Democracy Advocates en Miami –financiado polo multimillonario empresario cubano-español Leopoldo Fernández Pujals, fundador de Telepizza– á vez que presidía un Comité de Acción Política (PAC) que paga millóns de dólares a congresistas que apoiaban a política anti-cubana.

Claver-Carone non debe a súa sona en Washington ningunha virtude política senón a súa sona como axente para a compra de votos a prol do Bloqueo contra Cuba, apoiado polos grupos de capital da Contra de Florida. Trump quixo nomealo a comezos deste anos vice-presidente do BID, mais a proposta foi vetada polo presidente do banco, Luis Alberto Moreno.

AXENCIAS – TERRA SEN AMOS

Dos 558 casos activos da Covid-19 que ten actualmente Cuba, 486 están ingresados na Habana e dos 59 novos positivos, 40 corresponden a Habana e o resto a Artemisa, con 15; Ciego de Ávila con dous; Matanzas, cun, e Mayabeque con un caso importado. O presidente de Cuba considerou de gravedade o repunte epidemiolóxico da capital con notábel dispersión de casos nos seus 15 concellos e nove eventos abertos polo que convocou a autoridades municipais e provinciais da capital a aplicar restricións nos desprazamentos a partir deste 1 de setembro. Diaz-Canel criticou a grande dispersión de casos nos 15 concellos capitalinos e dixo que a mobilidade de moitas persoas estaba a producir contaxios que replicaban nunha nova cadea de asintomáticos.

Para coutar o problema, dixo que se precisaba unha xestión de goberno e participación da poboación, que na súa maioría apoia estas medidas, e asegurou que compria reducir o aumento de casos con novas altas a partir da aplicación efectiva dos protocolos de tratamento para poder transferir a fases de curación aos pacientes en estadios graves e críticos. “Que iso despois nos vaia levando a unha estabilidade no traballo, como a que tiveramos entre o momento en que superamos o pico da epidemia e este novo surto“

Logo de escoitar as precisións das autoridades dos municipios de Arroio Naranjo, Boyeros, Habana do Leste, Praza da Revolución, A Lisa, Centro Habana e Marianao –os que máis casos xeraron na Segunda e os de máis complicación– Diaz-Canel subliñou que a demora entre a consulta, a proba do PCR e o ingreso cando procedía era unha das causas do agravamento da pandemia. Entre os primeiros síntomas e proba, o diagnóstico e o ingreso pasaban entre dez e 15 días en máis dunha vintena de casos e recoñeceu que esta demora era unha das causas recoñecíbeis do aumeento de de casos graves e críticos detectados nos últimos días. “Desmontamos medidas que eran claras, como o illamento inmediato dos sospeitosos, ou os contactos dos contactos, e facerlles enseguida o PCR, sobre todo aos vulnerabeiss, para non chegaren á gravidade; non estamos a controlar ben os focos e máis persoas chegan aos  estados de grave e crítico por esa situación. É prioritario que cada concello habaneiro detecte as emerxencias axiña para tratalas cos protocolos existentes“.  

O gobernador da Habana, Reinaldo García Zapata, anunciou medidas de redución du 25 % a circulación do transporte e o  réxime de tele-traballo e de traballo a distancia para máis de 118.200 persoas; a intervención de 122 grupos de inspectores para actuaren en institucións e comunidades; a provisión de cédulas de residencia para quen teña un lugar de residencia que non corresponda co do carné de identidade asi coma o establecemento de 151 puntos de vendas novos nos sitios onde a oferta é escasa.

Na reunión informouse asemade de a tormenta tropical Laura afectar o submministro eléctrico de 2 665 000 clientes, con dano para 3 839 vivendas, delas 115 con derrubes totais, e problemas en 15 226 hectáreas de cultivo. Os traballos de recuperación restablecerono servizo eléctrico en 72 horas, aínda que quedan interrupcións en puntos afastados; resolveron danos causados en 469 vivendas e recuperaron até a data o 29 % dos campos de cultivo afectados.