Estados Unidos utilizou a emigración como un arma contra a revolución cubana. Inmediatamente despois do triunfo revolucionario de 1959 Washington recibiu á maioría dos personaxes da ditadura de Fulgencio Batista, incluíndo ao redor de 3000 criminais de guerra. Eles pasaron a ser a canteira principal das actividades terroristas contra a illa, que continuaron realizando con total impunidade ata a data desde o seu cuartel xeral en Miami.
Despois, como parte da súa política de asfixia económica, Estados Unidos estimulou a saída dos médicos e outros profesionais e técnicos cubanos para privar ao proxecto liberador desa forza cualificada.
En 1961 organizou a Operación Peter Pan con o embuste de que a revolución privaría aos pais da patria potestade e separou a miles de nenos de clase media das súas familias, en moitos casos durante anos.
Angel Guerra Cabrera
ALAI, América Latina en Movemento
Os deputados cubano-estadunidenses por Florida pediron a Washington unha reunión para demandar modificacións ao Acordo Migratorio con Cuba e anuncian que foi aceptada. A administración de Bush sempre termina compracendo á contrarrevolución. Logo de todo, o seu primeiro mandato debeuse ó fraude electoral orquestado polos seus integrantes naquel estado. Os lexisladores aproveitaron a conxuntura da devolución á illa de 15 cubanos depositados por contrabandistas nun anaco da vella ponte das sete millas separado de terra firme e con os seus cómplices montaron outra campaña propagandística nos medios miamenses no seu persistente intento de rebentar o Acordo Migratorio adoptado durante o goberno de Clinton. Acordo que foi un avance aínda que se vulnera con frecuencia por Washington. Só un exemplo: a invariable admisión en territorio estadunidense de tódolos que se apoderan pola forza de naves cubanas, ata cando correu sangue dos seus tripulantes. A contrarrevolución alenta estas accións con o propósito de crear unha crise migratoria que desemboque nunha agresión a Cuba.
Bush levanta muros na fronteira, caza a tiros a quen intentan cruzala e a Cámara de Representantes criminaliza aos emigrantes ilegais. Unha conduta profundamente hipócrita, xa que os emigrantes son indispensables para o funcionamento da economía e o “modo de vida americano”. A hipocresía é aínda maior cando se trata de Cuba. Estados Unidos utilizou a emigración como un arma contra a revolución cubana. Inmediatamente despois do triunfo revolucionario de 1959 Washington recibiu á maioría dos personaxes da ditadura de Fulgencio Batista, incluíndo ao redor de 3000 criminais de guerra. Eles pasaron a ser a canteira principal das actividades terroristas contra a illa, que continuaron realizando con total impunidade ata a data desde o seu cuartel xeral en Miami. Despois, como parte da súa política de asfixia económica, Estados Unidos estimulou a saída dos médicos e outros profesionais e técnicos cubanos para privar ao proxecto liberador desa forza cualificada. En 1961 organizou a Operación Peter Pan con o embuste de que a revolución privaría aos pais da patria potestade e separou a miles de nenos de clase media das súas familias, en moitos casos durante anos.
Cabo recordar que en 1963 Washington suprimira os voos coa illa, pero simultáneamente proclamaba que todo cubano que chegase ao seu territorio sería recibido como refuxiado político. Este é o antecedente da Lei de Axuste Cubano de 1966, que outorga un trato de singular privilexio entre todas as nacionalidades aos cubanos que chegan a Estados Unidos ilegalmente: permiso de traballo automático, prestacións sociais que non recibe ningún outro grupo, dereito á residencia logo dun ano de estancia, créditos para a creación de pequenas e medianas empresas. Washington fomentou a emigración ilegal con claros fins desestabilizadores cara ao interior de Cuba e á vez acuña o estereotipo dun país de onde a xente “fuxe”. Así, segundo os mesmos medios que difunden este estereotipo, ninguén “fuxe” do inferno en que o neoliberalismo sumiu a millóns no terceiro mundo. Ese acto queda reservado aos cubanos, sen que se mencione a guerra económica de case medio século, nin a desvergonzada conduta de Washington de negar visados ata que se asinou o Acordo Migratorio actual, nin as miles de horas semanais de transmisión de radio ilegal contra a illa. Tampouco o alto nivel técnico e científico de miles de emigrantes que en Cuba nunca percibirán unha remuneración como a que unicamente pode proporcionar o sistema que vive de exprimir os recursos do mundo.
Esta política é máis criminal porque se leva a cabo a expensas dos sentimentos de decenas de miles de familias en Estados Unidos, a quen para reunificarse con os seus seres queridos na illa non lles queda máis alternativa que apelar aos custosos servizos de inescrupulosos contrabandistas. O goberno de Cuba avoga por unha relación cordial con a comunidade emigrada, ten entablado un diálogo cos seus representantes e defendido o concepto dunha emigración legal e ordenada. Pero iso non lle convén a Estados Unidos, cuxa conduta segue sendo a causante da morte de moitos cubanos no intento de cruzar ilegalmente o Estreito da Florida.
