Iria Ferreira – Terra Sen Amos (Vigo) 26.07.25

Paco Sebio, presidente da Villamil, abordou nos xardíns de Uxío Montero Rios, de Vigo, a trascendencia política e histórica do 26 de Xullo, Día da Rebeldía Nacional de Cuba, no que os revolucionarios dirixidos por Fidel Castro, asaltaran os cuarteis de Moncada, en Santiago de Cuba, e Carlos Manuel de Céspedes en Bayamo.  “Esta data explícanos a razón de a Revolución Cubana manterse en pé logo de 66 anos de acoso e bloqueo. Unha conclusión política decide aos revolucionarios asaltar os cuarteis: coidan que a vía pacífica para cambiaren a situcación política en Cuba xa non é posibel con Batista no poder e que só queda a vía insurrecional contando co apoio do pobo”.

“E fan polo tanto unha análise marxista das condicións obxectivas e subxectivas para ese salto revolucionário. No ben coñecido alegato de defensa de Fidel, que leva por título La Historia Me Absolverá, aparece puntualmente descrita a situación en Cuba de miseria, analfabetismo e negación de liberdades e dereitos humanos. Nesa altura, Cuba era a nación máis dependente dos EUA, suxeita por unha administración colonial, tiránica e corrupta. A Enmenda Platt  imposta polo goberno de Washington a Cuba en 1901, arrogábase dereitos políticos e militares sobre a illa. O salto revolucionario para cambiar de raiz as condicións económicas estaba plenamente xustificado”.

Outra cousa serían as condicións externas. “Lembrade que na data do Moncada (1953) en plena Guerra Fría anti-comunista, outros gobernos incómodos desta área foran desprazados, coma o mesmo de Batista no 52; e a debilidade relativa da URSS. O propio Fidel coidaba que un golpe triunfante contra Batista no 53 tería sido esmagado polo imperialismo. Resolveron por fin asaltaren os cuarteis, incautar as armas, chamar a unha folga xeral , provocar o levantamento da segunda cidade de Cuba e evitar a chegada de reforzos do goberno corrupto da Habana mediante o control do rio Cauto”.

“A alternativa era comezar a guerra na serra, que os revolucionarios realizaron tres anos despois. Na opinión de Fidel, o golpe do Moncada non admitiría outro cambio que o do factor sorpresa pois cumprira de feito as previsións políticas e insurrecionais. Tres anos depois, reorganizouse a fronte na clandestinidade; a seguir viron o Granma,  o  triunfo de Praia Girón, a Proclamación do Carácter Socialista da Revolución, as Brigadas Médicas Cubanas etc.”

INICIO DUNHA GUERRA SEN CUARTEL

“Fidel sabía que o triunfo da Revolución non tiña carácter definitivo,  senon de inicio dunha batalla sen cuartel, como estamos a ver hoxe, logo de 66 anos e logo do imperialismo ter ensaiado toda clase de medidas contra Cuba: terrorismo, bloqueo, sabotaxe, atentados etc. Cuba, no entanto, educou, puxo fin ao Apartheid, liberou aos pobos africanos e, a medio das brigadas médicas, a luz e o soño humanista da Revolución extendeuse polo planeta. Máis de 165 paises (nunha ONU que mal chega a 200) recibiran atención médica de Cuba que até 2023 salvou máis de oito millóns de vidas e praticou 16 millóns de intervencións cirúrxicas. Todo isto resistindo atrancos, bloqueo  e intervención do imperialismo para impedir o finanzamento e o aceso de de Cuba, á tecnoloxía e o comercio; no emtanto, Cuba ten unha débeda externa mínima.  Nestas circunstancias, a investigación cubana produce vacinas que compiten con vantaxe ás do mundo capitalista”.

Cuba está hoxe perante outro Moncada: “Difícil mais non insuperábel, segundo sabemos por experiencia.  Responder solidariamente a este Moncada é tamén o empeño da Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil mediante un compromiso crecente que nos permita fins deste ano enviar un contedor con volume útil de 76 metros cúbicos, carregado de material médico para Cuba. Yuri Domenech é o compañeiro da Asociación comprometido neste labor importante nos últimos anos da Asociación. Él prefiriría pasar desapercibido, mais eu coido que máis que secretario da Xunta Directiva merecería o título de Secrtario Xeral!” (aplausos)

Tempo e lugar para colaborar “Facemois un chamado a  todas as persoas, compañeiras e compañeiros e ás representación de sindicatos e partidos para que deades un paso a fronte: a solidariedade e o internacionacinalismo é patrimonio noso, non da dereita; nunca os revolucionarios tiveramos unha causa tan importante coma a cubana. Estamos con Cuba  e co 26 porque seguen a ser loita, combatividade, ideas e futuro!”

“Viva o 26 de xullo!”

“Viva a Revolución Cubana!”

(aplausos prolongados e vivas)

ANABEL LAFARGUE SOBRE O MONCADA

A compañeira Marina Quintillán dei lectura  ao texto da Cónsul da Legación de Cuba en Galiza, Anabel Lafargue, ausente por enfermidade:

Unha das grandes datas revolucionárias. “Estimadas compañeiras e compañeiros: o 26 de xullo para América Latina, o asalto aos cuarteis de Moncada e Carlos Manuel de Céspedes, significou o que a Toma da Bastilla en Francia para Europa ou o que o Asalto ao Pazo de Inverno de Petrogrado fora para o inmenso imperio zarista. Realizadas cun cativo número de persoas, estas datas deviron para cadansúa rexión en símbolos que marcaran o principio do remate dunha época.  En todo caso, o pulo das novas forzas sociais conmovera os alicerces dos vellos reximes.  O 26 de xullo de 1953 foi o rebordar da angueira dunha mocidade chea de ideais, reducida en número, que se aprestara ao combate sen lle  ter medo ás balas, a tortura e a morte.”

 “Protagonizada por unha mocidade inxel, na maioría, que trocóu a historia da nazón no abrente daquil entroido en Santiago de Cuba, algo que seguindo a doutora  Olga Portuondo, historiadora da cidade de Santiago, conecta coa rebeldía da Guerra da Independencia, cando a mocidade sublevada  tomaba vantaxe das máscaras para os seus golpes de protesta”.

Que é o que o Moncada dinos hoxe, no século XXI? “No primeiro, fálanos da grande necesidade de resistir inxustiza e represión: Cuba padecera, e atura ainda, desafíos inmensos: o bloqueo económico, financeiro e comercial, imposto polos Estado Unidos, e problemas globais; feitos que impactan na vida diaria dos cubanos. O exemplo do Moncada lémbranos que a defensa da autonomia e da autodeterminación é un deber  irrenunciábel e a nosa arma contra forzas contrarias; dinos que compre manter a batalla pola xustiza e a igualdade mesmo en tempos adversos.”

UNIDAE E SOLIDARIEDADE

O Moncada é un chamado a unidade e a mobilización popular. “O 26 de xullo histórico un número reducido de combatentes representaba os anceios de millóns; hoxe, a unidade popular segue a ser a súa maior fortaleza fronte aos que procuran derramaren a cohesión social.  O Moncada chámanos a permanecer solidarios e unidos. E a traballar xuntos polo benestar colectivo e a defendermos os logros da Revolución, froito do sacrificio de xeneracións”.

O Moncada  é o compromiso coa equidade e a xustiza social. “Chámanos a ser solidarios e a superar as divisións. Eran ideais do 26  erradicar a pobreza, a desigualdade e o abuso no traballo. Con todas as súas complexidades e reptos, o socialismo cubano, representa a garantía de liberdades e de dereitos e a saúde, a educación e a cultura”.

“O Moncada representa a  tarefa constante de construirmos unha sociedade máis xusta que require auto-crítica,  perfeccionamente  e renovación constante sobre os principios da Revolución.”

“A fé firme no futuro é outro dos principios do Moncada. A superioridade esmagadora do poder da ditadura puidera ter desanimado a mocidade asaltante, mais a súa fe reclamábaos para alén,  na confianza dunha Cuba Libre Soberana e Xusta”.

“Compañeiras, compañeiros: sempre nos honrará termos amigos comprometidos sen límites con Cuba. Escoitando espresións de apoio e solidariedade, temos razóns para nos considerar afortunados porque a nosa obra, traxectoria e comprommiso son referentes para os que desafían a inxustiza en todo o mundo. Podemos dicer que o Moncada non é só unha data no calendario senón un símbolo vivo da loita pola dignidade a resistencia e a esperanza;  un recordatorio de a verdadeira forza residir na conciencia dun pobo e na súa cpacidade de loitar polos seus ideais”.

“Que o eco do Moncada resoe sempre en cada persoa que ama Cuba e que inspire a defensa da patria, a construción do seu futuro e a perseverancia  no  camiño da xustiza!

Viva o Moncada!

Viva Cuba!

(vítores e aplausos)

Convidámoste a conmemorar con nós o 72 aniversario do Asalto ao Moncada, a exixir que remate o bloqueo que executan os EUA e a agresión imperialista conducida por Donald Trump e Marco Rubio. Queremos CUBA libre de sancións, memorandos ianquis e outras inxerencias ‼️

Ven con nós este 26 de xullo, ás 20:00 h, en Vigo, nos Xardíns de Uxío Montero Ríos, ao pé do monumento a José Martí, obra do universal escultor cubano René Negrín, entregada pola Francisco Villamil, en nome do Poder Popular de Cuba, ao Concello de Vigo fins dos 80.

Este 25 estaremos en Santiago, na esquina da Pza. de Galiza, atendendo a convocatoria que adoita publicar a Francisco Villamil no Dia da Patria . A partir das 12:00 lanzaremos a nosa Campaña de Apoio á Sanidade Cubana mediante a entrega de voandeiras e información directa. Toda axuda é benvida para o reparto!!
A partir das 15:00 h, estará aberto o noso posto informativo no FESTIGAL até as 20:00 e, no entanto, atenderemos unha mesa con café, azucre e libros de Cuba, instalado no xantar do PCRG.

JOEL GARCÍA LEÓN – Diario Trabajadores (Cuba)

A primeira sesión das comisións de traballo da Asemblea Nacional abordou máis de dez temas de amplo interese social. Un deles inzóu nas redes sociais a partir da elevada sensibilidade que provoca en Cuba a mendicidade. Esmoleiros, rebuscadores no lixo, limpa-parabrisas e unha longa lista de cidadáns cuxa vista produce a diario tristura e inquedanza. Non estivéramos afeitos, por máis de 60 anos, a convivir co espectáculo da miseria. Agora, é unha realidade que  precisa políticas sociais máis activas e resolutivas. O que onte eran casos illados, lamentábelmente deixaron de selo. Un dos dez asuntos de interese xeral foi precisamente o dos esmoleiros que inzóu nas redes sociais a partir da elevada sensibilidade que o asunto provoca en Cuba. Pobres de pedir, rebuscadores no lixo, limpa- parabrisas e unha lista longa lista que vive da esmola provoca tristura  e inquedanza. Non estivemos afeitos, por máis de 60 anos, a convivir co espectáculo da miseria. Agora, é unha realidade que  precisa políticas sociais máis activas e resolutivas. O que onte eran casos illados, hoxe lamentábelmente deixaron de selo.

A ministra de Traballo e Seguridade Social, Marta Elena Feijó, cometeu un grave erro na súa intervención nos debates ao asegurar que non existía mendicidade en Cuba, senón persoas que escollían vivir de esmolas e enganos para non traballaren. Mais en Cuba si hai esmoleiros hoxe e os que chamamos buzos que revolven nos contedores de lixo; non se trata de disfraces, senon de proba irrefutábel de que na Habana, e en moitas outras partes da illa, os esmoleiros son unha realidade.

A prensa cubana, que hoxe celebra o 62 aniversario da fundación da Unión de Xornalistas de Cuba, abordou o caso en múltiples reportaxes, entrevistas, comentarios e artigos para chamar a atención do Goberno. O xornal Trabajadores publicara 8 de abril do 2024 unha extensa reportaxe sobre a mendicidade, acesíbel neste enderezo: //www.trabajadores.cu/…/os-rostros-do-silencio…/ no que fontes do propio Ministerio de Traballo, psicólogos e sociológos explican e comentan os feitos reais da mendicidade e as circunstancias nas que os que o piden esmola fan pola vida.

Mais o centro desta información non son as desafortunadas palabras da Ministra, na sesión do 14 de xullo, senón a o compromiso clamoroso de deputadas e deputados sobre o doloroso comentario  e o feito de os propios deputados e a Comisión evitaren pronunciarse. Ás redes sociais chegou unha marea de comentarios críticos contra a opinión da ministra de Traballo, escoitada no Parlamento, de que os que piden esmola non queren traballar.

Tanto o presidente de Cuba como o Ministerio de Traballo e Seguridade Social manifestáronse a prol de tratar a mendicidade coma un problema real. Nada xustifica o erro da titular do ministerio, que xa renunciou ao seu cárrego; moito menos que se xeneralice ou se minimice unha situación que debemos reverter entre todos, aínda que corresponda a ese Ministerio o papel xestor.

Cuba ten que asumirse con luces e sombras, con verdades e matices, malia que doian. É a credibilidade do proceso revolucionario o que está en xogo hoxe cando a sociedade padece carencias e limitacións económicas, inducidas por 62 anos de bloqueo e unha inxente carga de sancións ilegais,aplicadas sobre a illa dende beira NE do canal da Bahama.

 Rosa Miriam Elizalde – La Jornada (Mexico)

Un xa visto: eis o que estamos a viver. Vinte anos pasados de os EUA invadiren Iraq, con pretextos falsos, e aínda coa mesma opereta belicista no sur de Florida, onde agora manobran a prol dun novo capítulo de agresión militar contra Cuba, de parte de Washington.

Cairan bombas sobre Bagdad, na primavera de 2003, e o sector ultra da emigración cubana levaba ás rúas de Miami un lema terríbel “Agora Iraq e deseguida Cuba!”.  Non se trataba dun acto illado ou marxinal , senón de presionar ao goberno de George W. Bush para extender a súa cruzada bélica a Cuba. Os pretextos eran os mesmos e igual de falsos que os aplicados ao Iraq: terrorismo, armas de destrución masiva,  e levar a liberdade ao pais. A manifestación fora na Rúa 8.

Daquela, entidades coma o Instituto para Estudios Cubanos y Cubano-Americanos da Universidade de Miami , próxinos ao goberno federal , recibían finanzamiento para adiantaren o perfil dunha Cuba pos-revolucionaria. Unha das palestras, titulada sen rubor  A transición en Estados Delincuentes: Iraq, Palestina e Cuba, equiparaba á illa con teatros de guerra. A mensaxe era evidente: nin Cuba nin Palestina eran excepción, senón parte das previsións de cambios de réxime de Washington.

Voces máis influintes participaban desta visión de futuro. En marzo de 2003, Donald Rumsfeld, secretario de Defensa (ministro do exército) naquela altura,  foi interpelado no programa Meet the Press (Encontro coa Prensa) sobre se Cuba figuraba na lista de países a invadir. Na súa resposta, descartou unha operación inmediata, pero deixou a porta aberta cun ameazante “agás que teñan Armas de Destrución Masiva”. Meses despois, John Bolton, subsecretario de Estado coñecido polo seu historial belicista, inventaba a mentira de a nación caribeña producir armas biolóxicas e compartir biotecnoloxía con Estados Delincuentes . A demonización estaba en marcha.

Días contados que duran vinte anos

O goberno de Washington valérase deste enunciado, e do apoio dos  congresistas cubano-estadunidenses da liña dura, para aumentar o rigor do bloqueo económico e limitar viaxes e remesas. “Castro ten os días contados”, anunciara Mario Díaz-Balart  aos xornalistas en 2004; vinte anos despois, segue repetindo esa mesma sentenza coa cara lavada.

Ao escalaren os EUA e Israel a súa ofensiva militar en Irán, a maquinaria de propaganda de Miami ergue de novo a bandeira da intervención armada. En redes sociais, a congresista María Elvira Salazar non disimula o seu contento: “Así é como hai que tratar aos tiranos, non só en Irán, senón tamén aos sátrapas de Cuba, Venezuela e Nicaragua. Paz a través da forza: eis o xeito americano”. O seu colega Carlos Giménez, pola súa banda, ameaza con ton mesiánico: “Con Trump non valen contos, nin escusas: canda chega a hora, chegóu!”.

Cuba volve ser unha ameaza estratéxica, non polo que fai, senón polas súas relacións. A súa alianza con China, Rusia, Irán e Venezuela abonda para xustificar unha alerta de seguridade nacional. A retórica lembra o discurso do Eixo do Mal. A illa é agora inimigo operativo non polo que fai senón pola súa mera existencia xeopolítica, coma se a soberanía cubana fose en si mesma unha provocación.

Levamos semanas co angustioso agoiro de estar a vivir un xa visto tras outro. Trump invoca coma éxito militar o terríbel recordo das bombas de Hiroshima e Nagasaki, onde a humanidade descubriu con horror o inferno atómico da guerra; os inmigrantes son cazados como alimañas, igual que os comunistas e os xudeus antes da Segunda Guerra Mundial. As imaxes de estadunidenses defendendo lemas genocidas que convidan ao odio, a guerra entre irmáns e a destrución, producen rabia e desespero. Costa crer a Trump cando di que as accións bélicas en Irán terminaron, porque nada do que di parece verdade.

Un clima político-mediático idéntico a perigosa redición das matrices discursivas que serviran de limiar a catástrofe iraquí. A lóxica é a mesma: desinformar, illar, demonizar, xustificar sancións e, se se aliñan as circunstancias, lexitimar a intervención nos “escuros lugares do planeta”.

De certo, a mentira das armas de destrución masiva en Iraq aínda retumba como un fracaso ético e político de Occidente, mais a ultradereita de Florida repite teimudamente o ciclo e tenta arrastrar aos EUA cara a unha agresión inxustificábel contra Cuba. Sucede nun contexto volátil, onde o único seguro é que a Guerra dos 12 días levou ao mundo a beira dun cataclismo de consecuencias impredicíbeis. Poco axuda a dúbida acerca do que aconteceu ou non no Irán, ou do que podería ocorrer no medio Oriente nos próximos días. E nin falar da tranquilidade que revelan os principais agresores neste conflito. Mesmo parece que tomaran Tila.

Versión en Galego para TSA de Cita André.

Lisa Grandeiro TSA – Synnside (Washington DC)

O ministerio de Estado de Cuba denuncia a designación de Rosa María Payá para o cargo de Experta en Dereitos Humanos da Organización de Estados Americanos, conseguida grazas a presión caciquil de Marco Rubio, responsábel do ministerio de Estado dos EUA. Cuba acusa ao goberno de Trump de caciquear votos da Comisión Interamericana de Dereitos Humanos mediante ameazas e presións e cualifica de burla presentar como opción democrática unha candidatura que representa ao exilio armado contra Cuba dende a beira NW da canal da Florida. Denuncia o goberno da Habana que Marco Rubio forma dende hai ben tempo parte da fronte imperialista que agora conspira para lograr que “unha integrante da nómina de defensores do bloqueo e da agresión a Cuba sexa presentada por Washington coma  cualificada en Dereitos Humanos de recoñecida imparcialidade.

Di o goberno da Habana que a causa da súa dilatada biografía mercenaria Rosa María Payá Acevedo, resultou electa por estreita marxe como responsábel da Comisión Inter-americana de Dereitos Humanos. “Mália a digna, valente e lexítima posición de numerosos gobernos da nosa América, os EUA levaron adiante o seu propósito baixo a ameaza de recortaren orzamentos de programas de cooperación no hemisferio”. Lembrou o ministerio de Estado cubano o ben coñecido sumario de Payá Acevedo “a prol de golpes de Estado, falsidades, defensa de intervencións militares e políticas e guerra económica na rexión”.

O Panel Independente responsábel da avaliación de candidatos para os órganos do Sistema Inter-americano de Dereitos Humanos, declarou a súa sorpresa ao identificar en Payá un coñecemento pobre das normas,a xurisprudencia e a doutrina internacional dos Dereitos Humanos. A iso suman que a súa biografía política “pode pór razoabelmente  en dúbida a súa independencia a calquera observador razoábel”.

O texto inclúe as consideracións do Centro para a Investigación Económica e sobre Políticas, en tanto “o historial público da Sra. Payá demostra un reiterado menosprezo polos dereitos humanos e polo dereito internacional nesta materia”, así como “desinformación sobre gobernos de Estados membros da OEA”. A utilización da Comisión Interamericana de Dereitos Humanos como parte da campaña dos EUA contra a cooperación médica cubana é outro dos aspectos denunciados así como a esixencia do governo Trump a todos os Estados membros da OEA cumprimentar un cuestionario sobre acordos con Cuba en materia de cooperación sanitaria. O governo da Havan recorda que a petición viola a soberanía dos estados.“Cuba reitera que non recoñece, nin recoñecerá autoridade moral ou legal algunha, á OEA nin a ningún dos seus funcionarios e órganos subsidiarios ou autónomos”, conclúe a denuncia cubana.“Cuba reitera que non recoñece, nin recoñecerá autoridade moral ou legal algunha, á OEA nin a ningún dos seus funcionarios e órganos subsidiarios ou autónomos”, conclúe a denuncia cubana.