A maioría favorábel a fronte bolivariana, que saiu con 20 dos 23 estados da RBV, deu lugar ao presidente constitucional Nicolás Maduro pedir diálogo e confianza a todas as formacións políticas para garantiren xuntos o progreso e a paz en Venezuela. No entanto, Washington cualificou de farsa os comicios malia contaren co voto de confianza de observadores de 55 países e dispor, pola primeira vez en 15 anos, dunha lexión de veedores da UE que ratificaron os resultados oficiais. A guerra do goberno de Washington contra a democracia na República Bolivariana, arreciara en 2019 co recoñecimento polo departamento de Estado dos EUA do golpista Juan Guaidó, a invasión frustrada dende Colombia (de deseño semellante ao SOS Cuba da CIA) a fracasada coronelada na base militar de La Carlota, a acollida na embaixada de España en Caracas do prófugo Leopoldo López , o desacato da Asamblea Nacional e a detención dun comando da CIA en 2021 que pretendia asasinar a Nicolás Maduro. Os fiscais da limpeza procesal do comicio enviados pola UE, recusaron comentar a feroz oposición ao Governo Constitucional de parte de 400 medios de difusión privados, entre diarios, radioemisoras e canais de TV.
Biden recupera ao presidente pantasma Guaidó, fabricado pola CIA en 2018 e recusado por Trump. O escudo do goberno caeu sobre os seus calcaños cando previsibelmente cualificaba onte as eleccións de fraude.
O Partido Socialista Unido de Venezuela (PSUV) no goberno, gañou nos estados de Amazonas (40.16 %), Anzoátegui (45.98%), Apure (43.33%), Aragua (51.76%), Barinas (42.10%), Carabobo (54.94%), Delta Amacuro (59.95%), Falcón (43.39%), Guárico (47.07%), La Guaira (50.12%), Lara (45.91%), Mérida (40.42 %), Miranda (48.19%), Monagas (45.59%), Portuguesa (45.78%), Sucre (46%), Táchira (41.03%), Trujillo (41.48%) y Yaracuy (45.89%).
Os opositores gañaron en tres estados: Cojedes (48.52 %) e Zulia (56.90 % ) que foron para a Mesa de la Unidad Democrática (MUD) e o de Nueva Esparta para Fuerza Democrática, co 42,65% . O boletín del CNE cifróu a participación en 41.80 por ciento.
“As forzas revolucionarias acadamos 21 de 24 estados. Unha boa vitoria que procede de levar a verdade con rectitude a todas as comunidades”, dixo o presidente Nicolás Maduro despois de expresar a esperanza de poder traballar cos opositores eleitos.
“A idea de que Cuba é un Estado Errado (A Failed State), que tanto traballo lle custou producir ao goberno millonario de Joseph Biden, é certa. Cuba é un Estado errado para as transnacionais que son quen de conseguir enormes beneficios nun tempo no que a economía mundial fracasa debido aos efectos da pandemia e a crise económica. Para esas transnacionais, que multiplican seu gaño en situacións nas que o resto da economía mundial malvive na pobreza, a miseria e a fame, claro que Cuba é un Estado errado”, asegura o sociólogo Aurelio Alonso nun artigo que publica o medio Cubano La Ventana.
“Cuba é un Estado errado –acrecenta Alonso, que forma parte da equipa de dirección dá Casa de las Américas– porque non lles dá a eles beneficios nas desigualdades crecentes que se producen no sistema dos EUA; Cuba é un Estado errado e inútil para os que buscan benefício e suborno a través do monopolio das vacinas; Cuba non lles vale para iso. Cuba é un Estado errado para toda esa miseria, de abuso de poder que irradia o imperio. Para eles Cuba, o exemplo cubano, é o exemplo dun Estado errado. Poré, o Estado errado para o mundo, é precisamente o que eles están a preconizar; errado porque co el, a humanidade non poderá librarse dos seus terribles problemas”.
O autor do artigo recorda que Biden está a centrar a súa campaña anti-cubana nesa idea de fracaso do Estado cubano que espalla mediante unha campaña de propaganda e medios sen taxa acompañada dunha nova escala de sancións contra o estado e a sociedade do arquipélago. “Porén Cuba non teme novas sancións porque dende hai sesenta anos, Cuba padece multas ilegais e bloqueo dos EUA. Resistiunas e ten probada a súa capacidade de resistir e multiplicar recursos. Así que non nos asustan as novas sancións, nin ao noso Presidente, nin ao noso Estado cubano, nin á nosa política, nin ao noso pobo”.
O artigo de Aurelio Alonso aparece nun momento no que a prensa cubana multiplica a ironía e a rexouba contra a cínica preocupación do Goberno de Washington polas dificultades creadas en Cuba polo propio Bloqueo que e o gabinete dos EUA administra e aplica. “Que teñan éxito en impor seus criterios –recorda Alonso- depende mesmo daquilo que advertira o noso Comandante en Xefe en Brasil en 1992, cando dixo que a especie humana estaba en perigo de extinción. Non era unha metáfora, era un prognóstico real, era unha previsión real. É moi difícil que acabando co que eles chaman Estados errados, impondo o seu Estado e as súas concepcións do sistema como as únicas que valen para o mundo (que é a acumulación de capital, sen mirar o que queda detrás, sen mirar o que van deixando como ronsel de miseria, destrución e pobreza) que humanidade poida ver o nacemento do século vindeiro, é dicir, é posibel que, se lles deixan, se o mundo deixa que teñan éxito, convertan este século no derradeiro de existencia para a humanidade”.
Recorda o autor do texto publicado no medio La Ventana, que a proba da comprensión universal deste xuizo contra o imperialismo aparece contrastada na aclamación anual da Asemblea da ONU contra o bloqueo a Cuba, mesmo que a votación veña a probar que o conxunto das nacións do mundo alí representadas carece de medios para facer cambiar a desigual estrutura mundial de poder. “Porén Cuba vai seguir resistindo e invita a seguir neste labor aos países que avanzaron no noso Continente e no resto do mundo subdesarrollado na defensa da súa soberanía. Países en resistencia que representan a esperanza dun mundo mellor, que será posibel non por ser máis rico senón pola equidade que permita subsistir a especie humana. Cuba é exemplo diso. O que os EUA e aliados tentan impor ao mundo é o contrario. Cuba está decidida a resistir porque soubo manter o liderado revolucionario co que naceu este sistema, o seu socialismo tan atacado e escarnecido polos intereses privados, polo enriquecemento sen normas nin fronteiras”.
Artigo traducido por Antela Docampo para a Redación de Terra Sen Amos
Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil
A solidariedade internacional asiste conmovida a un novo e encarnizado asalto do goberno de Washington contra Cuba, só polo atrevemento dunha pequena illa ter escollido socialismo, independencia e diálogo atento e xeneroso con todo o mundo. Un infame cerco imperial que condena por aclamación a Asemblea Xeral da ONU e que impide o acceso de Cuba a dotación hospitalaria, servizos básicos e alimentos no medio da pandemia.
O laboratorio imperial de iniquidades persigue en Cuba un patriotismo que ten raíces nos tempos da Colonia e que está admirabelmente representado na construción colectiva dun estado culto, libre e pacífico que defende a vida.
Fronte a nova conspiración do goberno dos Estados Unidos contra a Revolución Cubana, a Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil reclama solidariedade e xustiza para un pobo heroico e amigo e invita a honrar o exemplo universal da determinación cubana en defensa da convivencia a paz e o socialismo.
Eis os feitos. Vinte de setembro comezaron a chegar cartas a oito gobernos municipais ou provinciais de Cuba, nas que se anunciaba a celebración de manifestacións pacíficas. Non eran peticións formais para ocuparen centros dalgunhas cidades, senón un aviso e o reclamo de protección das autoridades. Os asinantes, un pequeno grupo de persoas con residencia na illa; a motivación, un cambio sen apelidos. En virtude da Lei e do eminente apoio dos EUA á iniciativa, o goberno dixo non.
Martirena (Cubahora)
Pasaron case dous meses e mal se sabe en que espazo físico de Cuba terá lugar a marcha. A maquinaria propagandística de Florida asegura todo o contrario e engade que se replicará no mesmo fin de semana nun centenar de cidades, a terceira parte en territorio dos EUA
O chanceler cubano Bruno Rodríguez interveu na quarta feria 10 ante o corpo diplomático acreditado na Habana e repasou o libreto xa en execución de Estados Unidos contra Cuba. A provocación segue os pasos habituais mais en que difire esta manifestación convocada para o 15 de novembro?
1. Non é autónoma.
Dous días despois da entrega da primeira carta ás autoridades, comezou a rula de declaracións de funcionarios e congresistas dos EUA. Até a quarta 10, de Washington a Florida producíronse vinte nove intervencións públicas con toda caste de esixencias e ameazas ás autoridades da illa. En ningún outro asunto da política interna estadounidense vimos nas últimas semanas femencia semellante.
Ned Price, voceiro do Departamento de Estado dos EUA, explicou punto por punto as supostas causas, obxectivos, contidos e demandas da manifestación. O senador Marco Rubio celebrou a iniciativa cando inda non pasaran 24 horas de aparecer a noticia, mentres un par de asesores principais do presidente Biden ameazaron con máis sancións ao goberno da Habana.
A maiores, o diñeiro chove. En setembro de 2021, o goberno demócrata entregou case 7 millóns de dólares a 12 organizacións que promoven a diario a marcha cívica polo cambio en Cuba, na que analistas ven a man peluda das revolucións de cores exportadas por Occidente á periferia rusa.
A mais de apoio moral, político e financeiro, os diplomáticos dos EUA ofrecen soporte loxístico, arrefecen as costas dos opositores e, de cando en vez, sérvenlles de taxistas. Para completar a intromisión, O único que falta é un espectáculo como o da subsecretaria de Estado dos EUA, Vitoria Nuland, que repartira rosca e emparedados aos ocupantes armados da Praza Maidan, de Kiev (Ucraína) en 2014.
2. Non está desconectada doutros procesos.
A marcha é só un episodio dunha estratexia máis pretenciosa e integradora. O goberno de Biden interpreta que o efecto combinado da pandemia, a crise global e o bloqueo económico, máis as 243 sanción adicionais impostas por Donald Trump, configuran condicións excepcionais para golpear Cuba. Non precisa de espías para decatarse de que hai máis colas, inflación e carencias nun país que leva 60 anos xestionando a escaseza; con todo, debe saber que a manifestación non ten acompañamento popular. Cuba está a regresar á normalidade e ao mesmo tempo vive a apertura dos voos, o encontro de familias que non se viran en dous anos, o regreso dos estudantes ás escolas e á reanimación da economía nacional e doméstica.
3. Non é pacífica.
O grupo privado de Facebook que aparece como organizador da marcha, é calquera cousa menos moderado. Oito de cada 10 novas, recorren á violencia simbólica e á descualificación política de quen defenden o proxecto socialista ou celebran algún éxito social en Cuba. O debate nestes espazos non é para modificar opinións, senón para inzar prexuízos, instalar o odio entre os cubanos como fonte excluínte de lexitimidade dun goberno que conduciu ao país en condicións moi difíciles.
O repertorio é un macartismo desaforado que reparte estigmatización, práticas comúns no clima político actual dos EUA, pero alleas ao escenario político, cultural e idiosincrático da cubanía. Bruno Rodríguez asegurou que Facebook podería ser demandado por estas prácticas contra Cuba.
4. Non é sincrónica.
Fálase de sincronización das marchas dentro e fóra de Cuba para promover un cambio. Non hai tal cousa. En Cuba, definitivamente non hai ambiente de marcha, mentres os organizadores de Florida falan da participación dun centenar de cidades convocadas para o fin de semana, sen precisar a cantidade de persoas implicadas.
En realidade, os dispostos a este tipo de mobilizacións adoitan ser poucos numericamente, pero iso non importa. Un só individuo, o 30 de abril de 2020, atacou a tiros cun arma de asalto a embaixada de Cuba en Washington, nunha rúa céntrica daquela cidade, lembraba o chanceler. Na noite do 26 de xullo outro llanero solitario lanzou un cóctel molotov contra a embaixada de Cuba en París.
5. Non é o que din.
A pantasma conservadora que percorre o mundo e chega a Cuba non é o que parece nin primeira vista. Detrás do rosario da marcha non violenta está a longa sombra do reaccionario de toda a vida que combina arestora o ultra-liberalismo económico, a moral conservadora, os conceptos baleiros e o abuso das redes sociais. Soña con merendar a Revolución cubana como moi tarde o próximo 15 de novembro, á vez que deixa en suspenso un interrogante moral. Como é posible que se fale de protesta cívica, pacífica e independente, con Washington inzando o camiño de ameazas e dólares?
Alguén, de esquerdas, fálame mal dun escritor de dereitas e dime que o único que lle perdoa é que sexa tan bon escritor. Respóndolle que, no fondo, talvez non sexa tan bon escritor, malia que a min non che me dá máis porque eu a ese señor non o leo.
E por aí comeza unha deboura cando dí que non sabe o que estou a perder. Que unha cousa é a persoa e outra a obra. Afirma que con esa maneira miña de pensar perdería o goce de boa parte da arte e a literatura de todos os tempos. Ben, dígolle. Pode ser. Pero a ese señor non o leo. En primeiro lugar, porque non me dá a gana. E en segundo lugar porque tampouco me dá a gana.
El teima. Dime que, mesmo que o home sexa tan reaccionario, non podemos prescindir del por ser un escritor recoñecido e grande.
Ensaio de Atilio Borón que recomenda non confiar no autorobxecto deste artigo
Eu respóndolle que o de gran escritor non me consta. E non me consta porque non o leo. Se nalgunha ocasión fíxeno, iso xa quedou atrás, case na prehistoria dos meus modestos tempos persoais. E desde logo, como queira que o paso dos anos esvae todo aquilo que non é esencial á mirada do corazón, o feito real é que xa non me acordo daquela lectura que foi, en definitiva, unha máis entre tantas.
Polo que, ao cabo, facendo unha analogía cun fermoso polo margariteño (o Polo é unha forma musical típica das rexións da costa oriental de Venezuela) que di que “o que pode sufrirse, xa o dei sufrido”, eu digo que “o que pode esquecerse, esqueceume”.
De maneira que non me interesa ese señor. Nin el nin a súa obra. Morra o conto.
Por riba, non leo aos imbéciles, e este é imbécil de mérito. Non importa o que me teña que contar e o ben que poida contarmo. Eu non os leo. Digo, aos imbéciles. Tampouco leo a xente ruín. Quero dicir, á que fai dano, aos desalmados. E este señor é un adaíl da palabra estúpidamente malvada.
De maneira que non. Que nono leo.
Aínda máis: se estivese nesa illa deserta que protagoniza todos os xogos metafóricos sobre o illamento absoluto, e o único libro que tivese fose deste señor, téñase por certo que non o lería. Pois, ademais do que xa dixen, tamén polo moi persoal motivo de que non leo a quen me cae mal. E cáenme mal os marqueses voceiros do capitalismo. Sobre todo, cando se meten con Venezuela. É unha teima persoal.
(Publicado no Correo del Orinoco)
Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil"
