Angel Guerra Cabrera – La Jornada

La dictadura del algoritmo é o título dun interesante documental cubano estreado na illa o 4 de xuño, na televisión. Dirixido por Javier Gómez Sánchez, cumpre eficazmente a función de desmontar non só os intereses económicos e políticos que se esconden detrás dos algoritmos, eses supostamente neutrais modelos matemáticos, senón o uso intensivo de Internet por EUA, como arma na súa guerra multidimensional ou de cuarta xeración contra Cuba.

Toda guerra ten como obxectivo é a aniquilación do contrario. Neste caso, a forma de esa anulación é o cambio de réxime, a saber a que custo humano nun país historicamente tan celoso da súa soberanía e independencia. Esta afirmación non é un lema: está apoiada por feitos certos como son a derrota da invasión mercenaria de Praia Girón e todos os intentos de dobregar á Revolución Cubana por medios violentos.

Non debe esquecerse a prolongada e sanguenta campaña de terror de Estado contra a illa, tamén desarticulada intento tras intento. En vista destes fracasos, é significativo que ambos os dous partidos políticos de EE.UU., desde o goberno de George W. Bush até hoxe, coincidan no golpe brando como a fórmula máxica que pode crear de súpeto a percepción dunha revolución derrotada. Para logralo, instrumentan o uso masivo e moi agresivo das redes sociais.

Segundo datos oficiais, EUA inviste 50 millóns de dólares anuais en fomentar a democracia en Cuba, pero esta cifra é moi inferior á real, pois a parte máis grosa dos fondos é declarada secreta co argumento de protexer aos destinatarios, ou por formar parte do orzamento da CIA.

Unha significativa porción está destinada ao sostemento dun enorme aparello de medios dixitais cuxo único propósito é a subversión, o cambio de réxime en Cuba, como aparece manifestamente na lei Helms-Burton, posiblemente o intento máis bárbaro e agresivo de dar visos de legalidade á monstruosa inxerencia no destino político de Cuba.

Decenas de grupos e persoas reciben na illa diñeiro do contribuínte estadounidense como activistas, xornalistas independentes ou artistas. No caso do recentemente lanzado Movemento San Isidro, o papel de padriño do goberno de EUA e da súa embaixada en Cuba está probado sen ningún xénero de dúbidas.

O de movemento, claro, é un dicir; trátase dunha parvada pro ianqui do peor gusto, totalmente allea aos ideais democráticos de que si son radicais portadores a Constitución e a orde política de Cuba. Iso si, formaba parte do recente intento de golpe brando en Cuba e continúa encadrado nese criminal esquema. 

La dictadura del algoritmo expón a luz do día a maquinaria de sedución e terror que tenta impor Washington na illa a través das redes sociais, dirixida sobre todo ás novas xeracións. Por unha banda, crear unha apetencia no suxeito e logo atraelo ofrecéndolle o obxecto que conxenia con esa apetencia; pola outra, disciplinar as audiencias para os individuos non se atreveren a expresar criterio propio, pois rompe co suposto consenso existente no grupo e expón ao infractor ao fusilamento virtual no remedo de praza pública que son as redes.

No caso de Cuba, a satanización de quen ouse pronunciar palabras tan orgánicas, entrañables e propias da vida cotiá da illa como Revolución. Ou tan odiosas pero omnipresentes como Bloqueo ou Imperio. Para descualificar, aterrorizar, illar, a quen as pronuncia, os medios mercenarios de Washington crearon a etiqueta de oficialista, que atemoriza a non poucos mozos educados na idea da rebeldía.

Trátase dunha ofensiva contra as institucións revolucionarias en xeral e as institucións da cultura en particular, defectuosas como todo o humano, pero tan importantes como foron ao longo de anos de revolución para estender o concepto de cultura a todo o pobo e fomentar a aparición de talentos. Todo este drama é explicado na cinta por xente moza, estudosos e estudosas en comunicación, artistas, estudantes e un ex axente da seguridade do Estado, cuxos formulacións son cabais e interesantes, honestas, sensibeis e actualizadas sobre o devir do ciberespazo e dos recursos tramposos cos que nos ameaza a  escala internacional.

La dictadura del algoritmo posúe o vigor, a claridade racional, a potencia cultural e moral para incentivar o debate ao que convocou o VIII Congreso do Partido Comunista de Cuba sobre a elaboración da estratexia para derrotar ao inimigo imperialista na batalla das ideas nas redes sociais. E tamén, como usar esas redes para formar valores patrios, socialistas, internacionalistas e crear patróns éticos e gustos estéticos á altura do proxecto revolucionario.

LA DICTADURA DEL ALGORITMO está en aberto en youtube.

Sobre este filme, ler tamén o artigo de Atilio Borón en Cubadebate http://www.cubadebate.cu/opinion/2021/06/07/la-dictadura-del-algoritmo-comentarios/

(Versión en Galego de Hermelinda Dacal)

Ventil Carvalho – Terra Sen Amos

Afonso Paz-Andrade, finado 7 de xuño pasado,  estaba no grupo de empresarios que acompañaran ao presidente da Xunta na segunda visita institucional da Autonomía a Habana, novembro de 1991. O presidente da Xunta fundara AP, o partido formado por ex­- ministros da  Dictadura para reivindicar o voto dun franquismo sociolóxico inexistente, segundo se probou nas primeiras eleccións en case medio século. O propósito do ex ministro da censura era o usar a memoria do desafío ao Bloqueo por parte de Franco nos 60 (con tripulacións de mercantes ametralladas dende lanchas da Contra, no Canal da Bahama) como crédito fronte ao repentino anti cubanismo de Felipe González, entregado ás presas do SPD alemán por acabar coa Revolución Cubana, logo da caída do Muro.

Con 51 anos, Paz-Andrade, membro da xerencia de Pescanova, era naquela embaixada oportunista e reaccionaria á Cuba dos primeiros meses do Período Especial, a excepción herdeira do Partido Galeguista do 36; de Castelao en Cuba no 38, en campaña contra os franquistas que asaltaban a directiva do Centro Galego e amiga para os intereses de Cuba baixo un bloqueo reforzado, un empresario resolto a manter relacións coa illa.

O ex ministro máis franquista do franquismo chegou e deitou sobre a mesa do goberno de Cuba a seguinte proposta delirante: que o Comandante anuncie o seu retiro en Galiza, con dereitos plenos como fillo de emigrante; que o goberno de Cuba inicie unha transición pactada entre Washington, Florida e Madrid. A entrevista rematou de arrebato e nas seguintes 24 horas o ex ministro continuou seu programa atendido polo vice-presidente Cuba.

No resto do programa, Fidel interesábase polo grupo de empresarios que seguían a visita, e en particular por Afonso Paz-Andrade ao que distinguía especialmente.

Un xornalista británico preguntaba a Fidel nas horas finais da evidentemente fracasada embaixada do 91, se o daquela presidente da Xunta lle resultara un interlocutor de interese, ao que o Comandante da Revolución contestaba erguendo o brazo dereito con enerxía:  “Podería estar falando con él cen horas!”, declaración que deixaba agudamente implícita a segunda parte da resposta: nin con cen horas daría un só dos seus argumentos chegado a me convencer.

Afonso Paz-Andrade non só favoreceu como empresario intereses de Cuba contra o bloqueo en instancias internacionais senón que despexou, con axuda de Cuba, a torpe posición da executiva de Pescanova a prol do goberno do apartheid, que lastraba a empresa galega, pioneira na pesca de Sudáfrica, diante do primeiro gabinete de Mandela.

Ramón Pedregal Casanova – Frente Antiimperialista Internacionalista

Póde ser independente un país que o imperio reclama como seu? Cuba non é da ditadura estadounidense, que entrara con armas na Guerra de Liberación do pobo cubano contra o réxime español para arrebatar a vitoria ao exército anti-colonial.

Ben antes de 1898, o xerente do imperio, Jefferson, 1805, facía saber ao invasor naquela altura, que, de comezar a guerra en Cuba, a súa forza militar faríase coa illa. A seguir, 1823, o gorila Monroe  botaría aquel brado: América para os americanos. Dúas notas sobre este asunto: Quincey Adams, secretario de Monroe, creador do termo froita madura, que o sucedería, advertira ao goberno colonial español da súa intención imperialista con Cuba: … hai leis de gravitación política como hainas de gravitación física, e así como unha froita arrincada da póla coa forza do vento non pode, aínda que queira, deixar de caer no chan, así Cuba, separada de España e rota a conexión artificial que a liga con ela, non se dará sostido polos seus medios e terá que gravitar, que queiras que non, na órbita da Unión Norteamericana…

Anos antes, 1836, mandaran un recado ao réxime español: Os EEUU teñen especial interese en que España conserve seu poder en Cuba. Nisto, os nosos intereses baten xusto cos nosos desexos. Desde 1848 ofrecéronse para comprar a Illa ao imperio español, que nin soñando quería, e a resposta do corsario aspirante era: Para España mentres non poida ser para Estados Unidos; nunca para os cubanos. Ficaba ben claro o propósito do que sería o imperio máis terrorífico da Historia da humanidade. Con esa intención: Para España mentres non poida ser para Estados Unidos; nunca para os cubanos, e ao cabo de 14 guerras contra o continente sur até 1898, o réxime imperial de hoxe, que xa fixera unha gran carreira de asasino, preparou o asalto a Cuba escribindo seus plans en 1878 no documento coñecido como Memorándum Breckenrige: …limparemos o país, mesmo que teñamos que botar man do exemplo da Divina Providencia contra Sodoma e Gomorra; as labaradas da nosa artillería non deixarán nin o rastro. Aplicaremos un bloqueo infernal para a fame, e a súa constante compañeira a enfermidade, arruinar á poboación pacífica e arrasar o  exército cubano.

A FROITA MADURA

Por volta de tres décadas de loita de liberación, o pobo de Cuba gañóu a independencia, e os gringos, que se negaran sempre a recoñecer o goberno dos rebeldes, procurándo o seu fracaso a base de relearlles calquera axuda , advertindo que os cubanos tiñan o triunfo na man, decidiron botar o resto. O acoirazado Maine, de bandeira gringa, fondeado na Habana, foi dinamitado por eles para acusaren do ataque a vella potencia colonial e lanzar ao tempo unha guerra de propaganda. Así arrapañaron a froita madura.

A nova anexión colonial impuxo un exército estranxeiro, latifundismo de novo carimbo, remuda de banqueiros e empresas do trinque. No Tratado de París, os restos do imperio español pasaron a mans do de EEUU que termando pola tomadía, deixou ao pobo cubano e a súa resistencia fóra do acordo. Cuba, o pobo cubano, a súa máis que viva vontade independentista quedaba enterrada baixo as armas imperiais. En 1901, o imperio aprobou a Emenda Platt e deixou rexistrada a anexión. Roubaron Cuba.

Trala Revolución, 1959, o odio do imperialismo desatou a violencia que chega  aos nosos días. Unha das armas que o imperio empregou e emprega, é aquel prometido bloqueo de anos atrás para render por fame ao pobo. En 1981, desatouse en Cuba un andazo de dengue hemorráxico que en poucas semanas roubou 158 vidas, delas as de 101 nenos. O contaxio afectou 344.203 persoas; os primeiros casos apareceran de forma simultánea en tres localidades da Illa distantes entre si máis de 300 km. Non había explicación epidemiolóxica para a interpretar o surto como unha infección natural. Presentárase de arrebato, e o feito de non haber actividade epidémica previa na rexión nin en ningún dos países cos que Cuba mantiña tránsito de persoas, así como a manifestación simultánea en distintas rexións do país, son feitos de sustentan os estudos realizados por especialistas cubanos coa cooperación de homólogos estranxeiros.

Anos despois, durante un xuízo celebrado na cidade de Nova York contra o terrorista cubano, residente nesa cidade, Eduardo Arocena, este recoñeceu que introducira virus infecciosos en Cuba.

Unha circunstancia agrave ese crime de lesa humanidade: Durante a epidemia, o Departamento do Tesouro de Estados Unidos, aplicando os preceptos do bloqueo, demorou a autorización para a venda e envío a Cuba dos insecticidas específicos para atacar o vector identificado da enfermidade, así como os pulverizadores apropiados. Cuba hubera de adquirilos en terceiros países a un custo adicional de varios millóns de dólares e cunha crucial demora na súa chegada ao país, que sen dúbida foi un factor importante en moitas das mortes ocorridas.

O pobo de Cuba resiste ao bloqueo, pero debe saberse o dano que o réxime imperial causa para conseguir anexar novamente a Illa, e, como deixaba escrito no Memorándum Breckenridge, eliminar á poboación cubana e substituíla por estadounidenses.

Por iso 23 de xuño, unha data a non esquecer: Cuba presentará na Asemblea Xeral da ONU a súa denuncia do bloqueo criminal, causante da perda de miles de vidas cubanas e do estrago de miles de millóns de dólares na economía do país. Por este motivo, desde o día 20, haberá en todo o mundo manifestacións antiimperialistas contra os que cometen semellante delito, pois o bloqueo é declarado ilegal e un crime de guerra.

As mobilizacións contra o bloqueo son lazos de solidariedade que establecen os pobos do mundo co de Cuba. A esas manifestacións déronlle nome de Pontes de Amor. E vostede é pobo, non esqueza.

(Versión en Galego de Rosalía Eiras)

TSA – Axencias

Cuba pregunta á Eurocámara se non ten interese en tratar a intromisión do goberno de Washington contra Cuba e o castigo colectivo que representa o bloqueo, contrario a Lei internacional, que viola os dereitos da poboación e castiga a independencia e o real dereito de o pais comerciar e tratar con quen queira no mundo, liberdade coutada en concreto para a adquisición por Cuba de equipa médica  e fármacos no tempo de excepción da Pandemia.

Outro interrogante de Cuba dirixido a toda a Cámara pide información de cando figurará na orde do día parlamentar a defensa de persoas naturais e xurídicas europeas que ven seus intereses lídimos invadidos polas leis extraterritoriais dos EUA, contrarias a dereito, o que significa que o goberno norteamericano pode multar a quen lle pete na UE en nome dunha súa pragmática anti-cubana.

A Eurocámara vive a contradición de ter admitido a trámite unha pregunta promovida polo Partido Popular (coa axuda de formacións fascistas coma Renovar Europa) sobre o cumprimento da Lei polo goberno de Cuba. Resulta logo que unha formación política española fundada para a continuidade informal do Franquismo e abourada na actualidade por unha marea de procesos contra a corrupción, interesa da Cámara con carimbo de emerxencia, acusar a Cuba de algo. Ou como di a embaixada de Cuba en Bruxelas: “Son claras as motivacións políticas detrás deste show anti-cubano, promovido por eurodiputados españois que teñen saudades do franquismo e (…) esquecen que Cuba deixou de ser colonia de España en 1898”.

Rosa Miriam Elizalde

A Revolución, coas mulleres. Ou non haberá Revolución. A quen se deberon senón redes de finanzamento, casas de seguridade, intendencia da guerrilla na Serra Mestra, ou Eugenia Verdecia, a levar cartuchos de dinamita, granadas de man, balas, peites de metralladoras, fulminantes debaixo da saia?  “Con heroínas anónimas como estas, que imitan en todo ás mambisas do pasado, non pode haber causa perdida”, escribe Raúl Castro mozo, sábado 29 de decembro de 1956.

Vilma Espín, o amor guerrilleiro de Raúl, a súa compañeira de toda a vida, completará a educación feminista do líder revolucionario. Abonda repasar antes e despois de eles namoraren no balbordo da guerra para vermos unha historia de coherencia. De antes viña seu feminismo: homes e mulleres iguais, mesmos dereitos, obrigas compartidas e común axenda para o cambio social. Como explicar senón as palabras admirativas de Raúl no seu diario a pouco do desembarco do Granma, ou o protagonismo das mulleres no Exército Rebelde, onde constituíran  o pelotón das Marianas mentres Asela dos Santos dirixía en plena insurxencia o Departamento de Educación da Segunda Fronte Oriental, que comandaba Raúl.

No Exército Rebelde non era só dos homes o privilexio de viviren e morreren pola patria. A guerrilla cubana superou outras frontes revolucionarias, antes e despois de 1959, que deran ás mulleres só postos subalternos. Teté Poboa, segunda xefa das Marianas, lembrou como gañaran o dereito de chantarlles cara aos soldados batistianos no campo de combate: “As causas que maduraron a nosa decisión de estarmos na avangarda de combate (…) proceden dun sentimento maternal de furia e rebelión ante as infamias da tiranía sobre os labregos durante a ofensiva iniciada en maio do 58: nenos asasinados en bombardeos e ametrallamentos: fillas e esposas violadas en presenza dos seus; familias enteiras masacradas, casas e sembrados queimados”.

Nacera unha proposta revolucionaria en feminino: elas participaban na fronte, camiñaban sen pouso, compartían privacións, escribían o seu diario, identificaban sen se alterar os disparos inimigos. O amor entre Vilma e Raúl non existiría, se cadra, sen ese mutuo respecto, igualdade e admiración. Vilma era delicada coma un lilrio e forte como a roca volcánica da Gran Pedra, e o Comandante guerrilleiro rendeuse a un sentimento por unha muller absolutamente fóra de serie que sabía apuntar cun fusil e dirixir homes curtidos nunha guerra feroz contra os esbirros da ditadura, que tiña por riba unha sólida educación técnica e artística. Graduárase como Enxeñeira Química, bailaba ballet; tiña un posgrao do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts, cantaba con preciosa voz de soprano e pintaba. Para Raul deseñou un autorretrato en decembro de 1958 con este epígrafe: “Espero que esteamos sempre xuntos e non teñas que botar man deste deseño para verme”.

“Foi un amor moi bonito, que non se apagou cos anos”. Quen o di é Yolanda Ferrer, que tiña 13 cando coñeceu Vilma, nos preparativos do que Fidel chamaba unha revolución dentro da Revolución: a Federación de Mulleres Cubanas. A FMC, que cando morre Vilma en 2007, dirixirá Yolanda até 2012. Naceu para defender e executar aquel proxecto de liberación feminina que tiña que loitar contra séculos de cultura machista e incomprensións dentro das propias filas revolucionarias: “Por qué unha organización só de mulleres, se a loita foi unitaria, se a Revolución condenou sempre toda discriminación, incluída a do sexo?”, era o tipo de pregunta que facían entón algúns compañeiros e que o propio Raúl lembraría nun dos aniversarios da Federación.

“Raúl foi o primeiro en saber que as mulleres querían organizarse. Díxérallo Vilma e o apoio del foi absoluto desde o comezo”, conta Yolanda. “As mulleres do Secretariado da FMC puidemos coñecelo na súa dobre dimensión: primeiro, como o extraordinario dirixente da Revolución cubana que é -estratega brillante, de gran modestia e lealdade a Fidel, cun gran sentido do humor… Coñecémolo tamén como ser humano, como pai, como avó, como esposo. Eles foron un exemplo de familia e falo en pasado, porque ela xa non está fisicamente.” Yolanda, a quen se lle creba a voz a cada que nomea a Vilma, afirma que, independentemente de onde estivesen e as tarefas que pesasen sobre eles, o matrimonio falába por teléfono desde o traballo, alomenos un par de veces ao día e planeaban os encontros cos fillos e os netos na intimidade familiar.

Artigo publicado en La Jornada de Mexico, ao Raúl  Castro cumprir 90.

(Traducido para Terra Sen Amos por Rosalía Eiras)