O universal propósito de rematar o criminal Bloqueo contra Cuba, xuntou por un intre a Triple Alianza de Galiza, Eukadi e Catalunya, a histórica Galeuzca á que agora súmase Unidas Podemos. As formacións nacionalistas presentaron na quarta feria 2 de xuño unha proposición non de Lei perante a Comisión de Asuntos Exteriores do Congreso para o goberno do Estado intervir na súa condición de aliado estratéxico, socio da OTAN e axente clave na rede nuclear dos EUA, e pedirlle ao goberno de Washington que cese o bloqueo contra Cuba.
A teima dos EUA contra Cuba, rebordou 60 anos e foi asunto de primeira importancia para 11 inquilinos da Casa Branca.
As formacións políticas desta alianza de Unidas Podemos coas nacionalidades do Estado Español contra o Bloqueo, enxértanse en todo o espectro de tendencias do Congreso desde esquerda independentista a conservadores autonomistas e socios do goberno do PSOE. O partido que goberna a autonomía de Catalunya está coa moción.
BNG, Unidas Podemos, IU-EU, ERC, EH Bildu, CUP, Junts per Catalunya e Compromis condenan o ilegal instrumento intervencionista do Bloqueo e remarcan que é contrario ao dereito internacional limitar o dereito básico de relación entre Estados, como está a facer EUA con Cuba, e resulta infame aplicalo en tempo de excepcional emerxencia sanitária como é a Pandemia.
Os partidos asinantes entenden que o actual inquilino da Casa Branca representa unha xestión con matices distintos da anterior presidencia o que podería significar unha oportunidade para Estados Unidos librarse da vergoña do asedio máis prolongado da era actual. Ante a opinión aldraxada da Asemblea das Nacións Unidas, é o criminal cerco aplicado polo pais máis armado da historia da humanidade contra un pequeno arquipélago no Caribe, cativo e sen recursos, e grande en solidariedade, defensa da independencia e xustiza socialista.
O nome Galeuzca é un acrónimo de Galiza, Euskadi e Catalunya, ideado en 1923 como alianza para a reivindicación nacionalista, recuperado no 41 para combater o rexime fascista e reivindicar a independencia defendida coma direito na carta de San Francisco.
Vinte anos demorou o goberno dos EUA en retirar a súa tropa de Afganistán. Hai quen di que a de Afganistán foi a guerra máis longa da nación norteamericana desde 1945. A do Vietnam, foi de 1961 a 1975, 14 anos; na Segunda Guerra Mundial, os EUA interviran menos de catro.
Destruír a base de Al Qaeda era seu propósito no Afganistán, onde querían eliminar aos talibán por teren acubillado Al Qaeda e Osama Ben Laden. Fracasaron nos seus obxectivos bélicos: Al Qaeda permanece na fronteira afgán-paquistaní, e espallou noutras partes do mundo. Arestora está a piques de volver ao poder en Kabul. De Afganistán e de Vietnam, os EUA marchan derrotados.
A guerra contra os afgáns non é a máis longa da historia recente dos EUA. Ese título corresponde a guerra híbrida de Washington contra Cuba desde 1959 (guerra híbrida: a que se libra mediante sabotaxe, atentados, control da información, intervención da economía, multas e ameazas contra os países que comercian con Cuba) EUA e os seus aliados termaron no bloqueo a URSS, con características semellantes ao de Cuba, durante 44 anos; o de Cuba xa sobardou 60.
O desembarco na Bahía de Cochinos (17 de abril de 1961) anunciaba ao mundo que Washington faría o preciso para derrocar o goberno soberano de Cuba e reinstaurar a vella oligarquía refuxiada en Miami. Prevían actos de terror, incluíndo atentados contra avións civís e bloqueo económico para asfixiar Cuba.
En outubro de 1962, durante a chamada Crise dos Mísiles, o xeneral Maxwell Taylor, xefe do Estado Maior Conxunto dos EUA, planificou unha invasión. “De non utilizarmos armas atómicas –dixo- teremos que asumir arredor de 18.500 baixas no primeiros dez días da operación». Baixas dos EUA; as de vidas cubanas non lles quitaban o sono.
Máis adiante, cando o Goberno cubano enviou tropas para axudar na loita de liberación nacional en Angola en 1975, a Casa Branca contemplou un ataque militar a gran escala contra Cuba. O secretario de Estado Henry Kissinger advertiu ao xeneral George Brown, do Estado Maior dos EUA o 24 de marzo de 1976: «Se atacamos, terá que ser para gañar; non pode haber medias tintas». Programaron ataques aéreos e minar os portos de Cuba. «Temos que esmagar a Castro», comentou Kissinger ao presidente estadounidense Gerald Ford. “Paréceme ben”, dixo Ford.
Como entender que o país máis armado do mundo considerase acabar cunha illa tan pequena? Porque a estrutura social de Cuba —o seu compromiso coas persoas e non cos beneficios da acumulación— deixa á vista a falsidade das propostas políticas dos EUA, agora plenamente expostas durante a Pandemia, pois unha ciclópea acumulación non dá controlado o virus (SARS-CoV-2) mentres o sistema de saúde pública de Cuba si pode, amais de enviar brigadas médicas a outros países.
Mesmo sen ataques militares directos, o bloqueo en si mesmo é unha guerra. Custoulle á cativa economía cubana o equivalente a 144.000 millóns de dólares nas últimas décadas.
Desde 1960 até inicios dos anos 90, Cuba contou co intercambio coa Unión Soviética e os países socialistas mais coa a caída da URSS, o bloqueo intensificouse e o Goberno estadounidense aprobou unha serie de leis de castigo contra quen se atrevese a comerciar coa nación caribeña. Por exemplo, a Lei de Democracia Cubana (1992) ou a Lei de Liberdade e Solidariedade Democrática Cubana (1996), tamén coñecida como Lei Helms-Burton. Desde 1992, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas aproba cada ano desde 1992 unha resolución contra o bloqueo (en 2020, Cuba pospuxo a resolución até 2021, a causa da Pandemia).
O Goberno de Cuba publica anualmente un informe sobre a Resolución, coa posta ao día do impacto económico e social da guerra híbrida dos EUA. En 2020, o documento di que Cuba perdeu 5.000 millóns de dólares, unha suma importante para un país de 11 millóns de habitantes. O informe sinala que no período 2019-2020, o Goberno dos EUA puxo en marcha 90 medidas e accións económicas coercitivas, a metade delas, sancións contra compañías dos EUA ou terceiros países por comerciaren con compañías cubanas.
As medidas chamadas de castigo contra navieiras que transportan combustíbel a Cuba afectaron a 27 empresas, 54 buques e 3 individuos, co obxectivo de disuadir a calquera outro que pretenda facelo. Isto tivo lugar, e hai que subliñalo, durante a Pandemia.
Abril de 2020, un grupo de relatores especiais da ONU redactou unha declaración conxunta na que instaba ao Goberno dos EUA a librar artigos esenciais para a atención médica das medidas de bloqueo. O parágrafo central da declaración di o seguinte: “O Bloqueo é unha carga financeira sumada ao impacto da Pandemia, con aumento do tempo das viaxes de carga debido á imposibilidade de adquirir reactivos, equipos médicos e medicamentos necesarios para o diagnóstico e tratamento de COVID-19 directamente desde Estados Unidos e, por tanto, limita a eficacia da resposta. O Bloqueo atrasa o desenvolvemento da sanidade electrónica e a tele-medicina ao impedir o acceso a unha tecnoloxía alcanzábel. Preocúpannos especialmente os riscos para o dereito á vida, a saúde e outros dereitos fundamentais dos sectores máis vulnerables da poboación cubana, entre eles as persoas con discapacidade e as persoas maiores, con moito maior de contraer o virus».
Pouco antes ter que abandonar a Presidencia, Donald Trump meteu a Cuba na Lista de Estados Patrocinadores do Terrorismo. Preguntado seu sucesor sobre o sentido de manter Cuba na nómina de inimigos públicos do Dereito Internacional, dixo que un cambio non estaba entre as súas priioridades.
A seguir, os senadores republicanos Marco Rubio, Rick Scott e Ted Cruz e o demócrata Robert Menéndez, ergueron outravolta machados de guerra contra Cuba mentres o almirante Craig Fuller, que dirixe o Comando Sur dos EUA, acusaba o pequeno arquipélago de influencia corrosiva.
Mediado xuño, a Asemblea Xeral da ONU volverá solicitar ao goberno dos EUA que arríe seu bloqueo ilegal. O mundo está con Cuba. A norte do estreito de Florida, hai aínda quen teima en enviar aos fillos de Batista contra á Bahía de Cochinos, bombardear a Illa e devolver a mafia ao que fora seu paraiso. Mais a forza de Cuba arrefece ao mundo enteiro. CUBA É A FIESTRA DO MUNDO!
Artigo traducido para Terra Sen Amos por Rosalía Eiras.
Unha información distribuída pola BBC o pasado dia 27, acusa a Cuba de non querer participar no banco COVAX de vacinas, como se esa decisión revelase insensibilidade do goberno socialista cara aos países empobrecidos e expuxese a illa aos riscos de non contar coa opinión das grandes farmacéuticas. Na realidade o banco COVAX non fai senón defender os negocios desas grandes farmacéuticas e protexer as súas patentes contra os intereses dos países do Sur. Dende xaneiro, as entregas de vacinas por baixo das cantidades contratadas provocan unha alarma que encarece de seu os prezos de catálogo dos xigantes da farmacopea o que non lles impide finxir que son de balde as cantidades menores outorgadas aos países pobres. Nada máis falso. O servizo público de noticias do Reino Unido acusa na mesma información ao goberno socialista de someter a súa poboación aos efectos imprevisíbeis das vacinas propias.
O nome da OMS aparece perdido entre sociedades creadas polos grandes laboratorios privados.
O sistema de produción de información da BBC gábase de dispor de mecanismos de contraste e comprobación que foron expresamente ignorados neste despacho concreto. Cuba produce, entre un extenso grupo de específicos de éxito, 8 das 11 vacinas que adoita administrar á poboación a traveso dun dos mellores sistemas de asistencia pública universal e sen custe que existen no mundo. No Reino Unido, as probas clínicas das vacinas corresponden, como en Cuba, a unha instancia pública estatal que, no caso británico, non debeu facer seu traballo con corrección, a vista da desconfianza que rodea a vacina de Astra-Zéneca, primeiro vetada en xaneiro para pacientes de maior idade e simultaneamente criticada pola propia chanceler Ángela Merkel a causa de reaccións adversas con efecto de morte e lesións. Tendo en conta este contexto, a información da BBC parece máis ben un guión do gabinete prensa de Downing Street para dirixir o cano das falcatruadas de Boris Johnson cara o Caribe e convencer aos desesperados brexiteers de que a causa de o seu malpasar procede dunha illa bloqueada e metida polos curmáns de Washington nun rexistro de países terroristas. Lendo o despacho da BBC calquera podería deducir que fabricar vacinas propias é unha irresponsabilidade cando existe a acreditada farmacia británica, promotora, entre outras glorias, da Thalidomida a Bencedrina, ou a exportación selectiva de opio con fins políticos.
Doutra parte, e malia os extensos intereses británicos en África, non hai noticia de intervención médica do Reino Unido neste continente o que contrasta coa brillante actuación das brigadas cubanas contra o SIDA, primeiro, e a seguir para conter o Ébole. O despacho da BBC, que acusa de exposición imprudente a Cuba por atreverse a facer probas clínicas das súas propias vacinas sen preguntarlle antes ás grandes marcas da farmacia privada británica, podería ter sido diferente mediante a comprobación nos arquivos da axencia, da actuación solidaria das brigadas médicas cubanas en 50 paises. Ou se cadra a BBC non considerou de importancia esta xesta, da pequena illa socialista, non só en paises do Sur senón, e concretamente contra a Covid-19, en Turín.
Sobre a COVAX, que a BBC considera mecanismo indispensábel para poder levar vacinas aos lugares de desmemoria e pobreza que multiplican no mundo as políticas de librecambio e a venda compulsiva de armas, é ilustrativo consultar o informe actual de Harris Gleckman, ex funcionario da ONU que define ao banco de vacinas como recurso criado pola cobiza perversa contra a saúde pública promovida pola fundación de Bill e Melinda Gates. Fundada pola Alianza Mundial para Vacinas e Inmunización e pola Coalición para o Anovamento e Fabricación de Específicos contra Andazos (GAVI e CEPI, nas súas siglas en inglés) naceran no Foro de Davos e malia a OMS aparecer citada en informacións tan pendidas coma esta que se cita da BBC, a participación da axencia da ONU para a saúde é tan inevitábel como desprovista de capacidades. A toma de decisións de COVAX corresponde aos presidentes de GAVI e CEPI.
Converso cun vello amigo a quen non vía desde hai tempo e que me pregunta pola situación de Venezuela. “Está moi mal aquilo por alá, verdade?”, dime, case dándoo por sentado dunha vez. “Si”, dígolle, “efectivamente está moi complicado”.
Están a vivirse situacións de feito que, en relación á calidade de vida cotiá, son moi duras. Pero todo depende de onde te posiciones, da mirada con que vexas esa difícil realidade. Pois se elixes un punto de vista que teña que ver coa dignidade e o decoro, a xustiza, a fraternidade, a ética política, a resistencia e a capacidade de organización ante as agresións, verás unha Venezuela á que, obxectivamente tamén, terías de cualificar con dez puntos sobre dez.
Entón comezo a falarlle ao meu amigo da guerra integral, multidimensional, de novo tipo contra Venezuela, con métodos particularmente crueis e cuxo obxectivo é dobregar o ánimo dos seus habitantes. Unha guerra dirixida polos Estados Unidos coa complicidade doutros gobernos do mundo subordinados ás súas políticas, que son aqueles que no seu momento recoñeceron como presidente un monicreque autoproclamado nunha praza. Fálolle das mal chamadas sancións a que é sometida Venezuela, que non son outra cousa senón medidas coercitivas unilaterais, atentatorias contra os dereitos humanos e violatorias do dereito internacional. Lémbrolle o decreto presidencial de Obama que declara Venezuela ameaza extraordinaria e inusual para a seguridade dos EEUU, actualizado e referendado tanto por Trump como por Biden. Fálolle do cerco feroz financeiro e comercial que priva a sociedade venezolana do osíxeno económico para vivir en tempos modernos. Da imposibilidade a que se ve sometida, a través dunha persecución implacable, de efectuar transaccións no sistema financeiro internacional. Do bloqueo de materias primas e de recursos necesarios para a produción, máquinas, repostos, alimentos, medicinas, vacinas, o que sexa que necesitemos importar. Do secuestro dos seus activos no exterior. Do cerco diplomático e institucional dos EEUU e Europa, torpedeando todas as iniciativas que poidan favorecer a Venezuela.
Dos intentos de magnicidio. Das sabotaxes eléctricas a grande escala e de enorme magnitude. Dos repetidos intentos de invasión mercenaria. Do quecemento constante das fronteiras, a través do paramilitarismo colombiano. Do feroz ataque á moeda desde o poder dos EEUU, para producir unha irracional hiperinflación e desatar a desestabilización económica, cousa que conseguiron, en procura da desestabilización política, moi lonxe de conseguir, pois “aquí non se rende ninguén”.
Cóntolle tamén da campaña da hexemonía mediática internacional, actuando sen vergonza e en bloque contra Venezuela, contra o seu pobo, contra o seu proxecto histórico de emancipación, contra os seus líderes. Unha mediática que enxalza os violentos e terroristas, converténdoos en heroes e loitadores pola liberdade, mentres cualifica de ditadura, sen razón, o goberno lexítimo dun país, que foi electo en proceso universal, libre, secreto e xusto, a través dun sistema informatizado a proba de fraude, nunha nación que, durante os últimos 21 anos efectuou 25 eleccións xerais.
Aclárolle que, como contrapartida, o pobo venezolano resiste como ninguén. Organízase. Resolve os seus problemas de todos os días coa conciencia de ser dono do poder a través do seu goberno bolivariano, e de ser pobo feito soldado a través das FANB e a unidade cívicomilitar que blinda Venezuela contra a apátrida dereita conspiradora e contra os inimigos externos. E infórmolle que, pese ao bloqueo, Venezuela construíu nos últimos anos tres millóns e medio de vivendas para o pobo. Que foi resolvendo a cuestión alimenticia cun esforzo produtivo propio e unha xusta distribución. E fálolle do excelente resultado no control da pandemia con seus 2.500 falecidos (sempre dolorosos), notable resultado se se teñen en conta os 450.000 mortos ata hoxe do Brasil e os 84.000 de Colombia.
Dígolle que se nos deixasen ser o que somos, Venezuela ademais de ser un exemplo en termos de dignidade, como é, destacaría tamén no desenvolvemento exitoso das condicións de vida do seu pobo. Para converterse nun país potencia. Sen ningunha dúbida.
Mírame cunha certa tristeza na mirada e dime: “Ah, se vos deixasen”. Contéstolle: “Non importa, porque, de todos os xeitos, venceremos nós”.
As brigadas médicas e de xestión epidemiolóxica que tratan a Pandemia en Cuba en primeira liña, dirixidos polo ministerio de Saude Pública, asumen as competencias dos Consellos de Defensa provinciais e municipais. A pragmática de goberno responde ao agravamento do andazo de Covid 19 entre menores e adolescentes, unha circunstancia que, segundo as últimas informacións, está a acompañar en todo o mundo a progresión das campañas de vacinación masiva. A noticia foi anunciada polo diario Granma e as emisoras de Cuba na madrugada do dia 19, despois de o presidente Diaz Canel transmitir a preocupación do goberno pola nova afección da Pandemia sobre a poboación infantil e a mocidade.
Cuba pechara escolas e transporte público 13 de xaneiro pasado perante o agravamento da Pandemia
A poucas horas de establecer a estatalización de emerxencia do seguimento e terapia da Pandemia, a doutora Lisette López González, xefa de Pediatría do Ministerio de Saúde Pública avisou que o mito da poboación infantil e xuvenil estaren blindados contra a Covid-19, fóra esvaecendo a medida que se prolongaba a loita contra a Pandemia até comprobar 22 de maio un aumento continuado de infeccións en nenas, nenos e adolescentes. No primeiro surto, a poboación pediátrica sumaba 200 casos, no segundo 600 e 22 de maio atinxiron 17.000 o que representa o 13% de casos confirmados da Covid no país.
A doutora falaba diante dunha xuntanza do comité de expertos e científicos a que asitían o Presidente Diaz Canel e o primeiro ministro Manuel Marrero.
É opinión non confirmada mais congruente coa reforma do sistema de xestión da Pandemia na illa, que a urxente medida procura aplicar os resultados probados nas estratexias de inmunización das brigadas médicas cubanas en máis de 50 paises. Sabendo que a dilatada experiencia da medicina de solidariedade cubana mellora e simplifica a actuación das brigadas en cada nova campaña, o que se quer é aplicar os resultados das estratexias de inmunización doutros países a Cuba, tal e como se fai nas experiencias nas misións médicas en todo mundo
O cubano Pedro Mas Bermejo, científico do Instituto de Medicina Tropical Pedro Kourí , membro da Sociedade Internacional de Avaliación de Tecnoloxías e experto nas disciplinas de hixiene, epidemioloxía, microbioloxía e nutrición, nota que o comezo das campañas de vacinación en todo o mundo amosaron unha incidencia no aumento de casos de Covid 19 asi coma picos de falecidos, mentres que os países con maior éxito nas campañas aumentaran as medidas restritivas durante o proceso.
Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil"
