Gustavo Veiga – Página 12

O goberno de Donald Trump atopou un socio ideal no Coronavirus para o bloqueo integral de Cuba. A maiores do paquete de sancións económicas e de ameazas a terceiros paises coas que EUA castiga a illa hai 60 anos, súmanse arestora as consecuencias da pandemia. Non tanto as sanitarias, que na illa están máis que atendidas, mais no estrago que causa o COVID-19 sobre o turismo, a súa principal fonte de ingresos. Como se non lle abondara, a Casa Branca ven de meter seu veciño na lista de nacións que relean na loita anti- terrorista. Na conferencia de prensa de venres 22, Carlos Fernández de Cossio, director xeral para EUA do Ministerio de Relacións Exteriores (MINREX) sinalou: “É un listado sen valor legal, non recoñecíbel por ningún foro internacional ou órgao colexiado na loita contra o terrorismo; o goberno de Trump caloña Cuba e envelena as relacións da illa con terceiros países”.

Trump aproveita para lle mandar un recado á diáspora (basicamente de Miami) ao se cumprir a efeméride da independencia formal de Cuba, en 20 de maio de 1902: “Orgulloso de vostedes, Cubano-Norteamericanos e feliz de telos comigo!”, dixo, como se iso fose comprobábel e non  un aceno de cara ás eleccións do 3 de novembro.

Fernández de Cossio respondeu dous días despois dende A Habana: “Custa crer que a maioría dos cubanos estea de acordo cunha campaña que atranca as relacións cos seus familiares, o que nos fai pensar que a maquinaria política, sobre todo a do Partido Republicano na Florida, non toma demasiado en conta o criterio ou a opinión dos cubanos, senón que os utiliza”.

Non é de agora a marea dos ataques a Cuba en ano de eleccións nos EUA.  Máis grave foi o do 30 de abril: o tiroteo da embaixada en Washington. Malia Habana non culpar de xeito directo ao goberno de Trump, denuncia o seu silenzo cómplice. Bruno Rodríguez Parrilla comentou: “Temos a esperanza de o goberno de Estados Unidos pór en coherencia a súa retórica contra o terrorismo e a súa política de loita contra o terrorismo internacional coas súas responsabilidades neste ataque”.

Que o Departamento de Estado (ministerio de Exteriores dos EUA) incluíse 13 de maio a Cuba na nómina de países (na que xa meteran a  Irán, Corea do Norte, Siria e Venezuela) que non cooperaran en 2019 contra o que eles chaman terrorismo significa que se lles prohibe comprar ou obter a licenza para procurárense armas ou servizos militares de orixe estadounidense. O Bloqueo xa incluía esta medida. Aínda que desde 2015 –nos comezos do período de distensión dos ex presidentes Barack Obama e Raúl Castro- Habana non integraba o listado ao que Trump botou man de novo. Din que Cuba ampara no seu territorio a cadros do ELN colombiano e a prófugos da xustiza estadounidenses como a militante do Exército Negro de Liberación, Joanne Chesimard, acusada de matar un policía en Nova Yersey en 1973.

Rodríguez Parrilla xa explicara en 2017 o que pensan en Cuba de casos como o de Chesimard: “En uso da lei nacional, o dereito internacional e a tradición latinoamericana, Cuba concedeu asilo político ou refuxio a loitadores polos dereitos civís dos EEUU. Por suposto que estas persoas non serán devoltas”.

A lista que renova todos os anos o Departamento de Estado, non contabiliza os atentados que teñen como alvo a Cuba hai décadas. Son máis de 500, na maioría con finanzamento estadounidense, e perpetrados por cubano-norte americanos que residen ou residían nos EUA. Non inclúo o terrorismo de Estado practicado polo goberno estadounidense, concretamente pola Axencia Central de Intelixencia contra o pobo de Cuba”, completou Fernández de Cossio.

A escalada de denuncias que parte de Washington non sería máis que pura retórica se sumar  o bloqueo e as consecuencias que está provocando a pandemia sobre o turismo na maior das Antillas. O alto funcionario da chancelería deu un par de exemplos sobre o cerco económico que lle impón EEUU a Cuba. O seu país quixo contratar en 2019 varios equipos de ventilación mecánica para terapia intensiva. Non puido. Hoxe son indispensabeis para enfrontar o coronavirus. Tamen frustrou a entrega  en marzo pasado dunha axuda de material cirúrxico dende China. A empresa aérea de carga negouse a facer a viaxe temendo unha forte multa dos EUA co gallo da súa lei extra-territorial Helms-Burton.

No saúdo aos cubano-norteamericanos que quer seducir para as eleccións (aínda que teñan un peso simbólico no padrón, non todos votan e menos cando a elección cadra nun día laborabel) Trump dixo que reforzara as sancións para obter respecto polos dereitos humanos, mercados libres e transición á democracia en Cuba.

A Cuba cústalle o Bloqueo 4 mil millóns de dólares anuais por non poder comprar nun mercado tan próximo á súa costa e a causa das medidas coercitivas contra a súa principal industria: o turismo. O seu ministro de Comercio Exterior e Investimento Estranxeiro, Rodrigo Malmierca Díaz, agregoulle a COVID-19 fins de abril: “A pandemia causará efectos negativos na economía cubana, sumado aos danos do bloqueo imposto por Estados Unidos, pero traballamos con seriedade e dedicación para palialos”.

Lester D. Mallory , subsecretario de Estado adxunto para Asuntos Interamericanos en 1960, fora o inventor da fórmula que ainda aplican sesenta anos despois. Escribira naquela altura nun informe reservado: “temos que empregar axiña todos os medios posibeis para debilitar a vida económica de Cuba e seguirmos unha pauta discreta e intelixente que leve a necesidade de crédito e bens materiais de Cuba ao extremo de, provocar fame, desesperación e o derrocamento do Goberno”.

A fórmula segue en vigor, a soberanía de Cuba tamén.

Terra Sen Amos

Celebrando a 56 edición anual do Dia de África en Cuba, Miguel Díaz-Canel recordou que os africanos chegados con cadeas a illa en tempos da colonia, foran devanceiros da actual cubanía que voluntariamente regresou por decenas de milleiros a África para loitar pola independencia. “Cuba levou solidariedade e irmandade a un continente ao que os imperios non levaron outra cousa que aldraxe, guerras e saqueo -dixo o presidente- Arestora, Cuba honra a irmandade histórica con misións de médicos e mestres a Africa”.

Dentro da conmemoración en toda a illa, Esteban Lázaro, presidente do Parlamento, dixo que a Cuba chegaran máis de un millón douscentos mil homes e mulleres arrincados de África pola infamia da escravitude e que, en todas as loitas pola independencia contra a colonia, os cubanos de orixe africana representaran 75% da tropa de combate. Para Lázaro, o legado africano é parte fundamental da cultura, crenzas e costumes de Cuba, e loitando contra a colonia, africanos deran seu sangue xunto cos nados na Illa. Recordou tamén o presidente do Parlamento que nas guerras pola independencia, descendentes dos que chegaran coma escravos foran boa parte da dirixencia militar heroica. Arestora, cursan estudos en Cuba nove mil homes e mulleres de África.

Diaz Canel agradeceu aos pobos do continente africano a súa inequívoca solidariedade con Cuba na Asemblea das Nacións Unidas. “Africa –dixo-  poderá contar sempre con Cuba”

Salim Lamrani

Fronte a pandemia do Covid-19, Cuba, a illa da  fraternidade, consecuente coa súa tradición de solidariedade con todos os pobos do mundo,  brindou seu apoio aos países necesitados de auxilio médico. Grazas ao seu extraordinario capital humano altamente cualificado, Cuba puido atender solicitudes de axuda procedentes de todos os recantos do mundo, mesmo da Europa occidental. Os pobos de Italia e de Andorra expresan a cotio seu agradecemento ás equipas de batas brancas que fixeron súa a fermosa máxima martiana: Axudar a quen o necesita non é só parte do deber senón tamén da felicidade.

Como non sentir gratitude polo pequeno pobo do Caribe, exemplo de xenerosidade sen límites cara aos máis vulnerabeis, mentres loita diariamente nun contexto geopolítico de adversidade para preservar seu dereito á independencia e á dignidade? Como non sentir admiración polos que van a avangarda de afastadas terras para combater a enfermidade pondo en risco a propia saúde e reivindicando, estetoscopio en man, que Patria é humanidade! Como non sentir respecto cara a esas mulleres e eses homes valentes que predican con actos concretos, e non con retórica, que outro mundo menos inxusto e máis fraternal é posibel?

Os pobos do Sur, afeitos recibir a man fraterna de Cuba desde os primeiros días da Revolución dos humildes, polos humildes e para os humildes, en 1959, saben que poden contar co apoio desinteresado dos fillos de Fidel Castro e José Martí en momentos de apuro que poñen a proba os valores universais. Ben saben que a illa non deixa nunca de responder aos reclamos dos que sofren e que ofrece sempre o que lle demandan a conciencia e o corazón.

O abraio dos pobos do Norte é ver que un pequeno país do Caribe, constantemente aldraxado e calumniado polos poderosos depois de ter cometido o imperdonabel pecado de proceder a unha repartición máis equitativa das riquezas nacionais, é o líder mundial da solidariedade médica con presenza en máis de cincuenta países. Descobren que malia o encarnizado estado de sitio que impoñen os Estados Unidos dende hai máis de medio século, malia os recursos limitados e as dificultades inherentes a un país subdesarrollado, Cuba é a primeira potencia do mundo en solidariedade.

Os que levan no peito o amor polos oprimidos, os que se preocupan pola sorte dos pobres, os que cren que a felicidade só pode ser colectiva, merecen o recoñecemento da humanidade.

Angel Guerra – La Jornada

Cuba documenta 581 agresións a representacións diplomáticas en 41 paises. Nestas liñas refírome a persoas amigas que foran vítimas de dous atentados.  Na embaixada de Cuba en Lisboa deflagrou unha bomba faltando minutos para as 5 da tarde, a hora dos fillos dos diplomáticos da legación regresaren da escola. A explosión acabou coa vida de Adriana Corcho Calleja e Efrén Monteagudo Rodríguez, de 35 e 33 anos, funcionarios da sé. Un descoñecido pousara a bomba a beira da porta dunha das estancias do céntrico local.  Sucedeu 22 de abril de 1976, catro meses despois de as tropas cubanas frustrar un ataque preparado ao detalle pola CIA contra a nacente República Popular de Angola. Estados Unidos lanzara, contra o primeiro goberno da independencia, unha potente columna do exército racista sulafricano, axudada por brigadas do Zaire e mercenarios brancos veteranos. Contra o asedio, o presidente angolano Agostinho Neto pedira apoio a Cuba. Traballando en Lisboa como enviado especial á Revolución dos Cravos, coñecera a Adriana; a beira de de onde estalou a bomba conversáramos en máis dunha ocasión e puiden apreciar seu compromiso revolucionario, competencia profesional e personalidade.

A primeira derrota militar ante Cuba en Angola -aínda faltaba outra, esmagadora, en 1988- alporizou o goberno de Gerald Ford e en particular á CIA. Seis meses despois do crime en Lisboa e do atentado contra un avión de Cubana de Aviación en voo, que custou a vida das 73 persoas que nel viaxaban, Fidel expresou: ”Nos últimos meses o Goberno de Estados Unidos, resentido pola contribución de Cuba á de­rrota dos imperialistas e dos racistas en África, xunto a brutais ameazas de agresión, desatou unha serie de actividades terroristas contra Cuba. Unha campaña crecente, centrada nas nosas sedes diplomáticas e nas liñas aéreas”.

O meu amigo Félix García, diplomático da misión de Cuba ante a sé da ONU en Nova York, dirixíase 11 de setembro de 1979 a unha cita no barrio de Queens logo de ter honrado con amigos chilenos a figura de Salvador Allende, asasinado exactamente seis anos antes nun golpe de Estado orquestado pola CIA. Felix non deu chegado ao seu destino. Ao deter nun semáforo seu automóbil, un axente da CIA valeiroulle un cargador dende unha moto. Xa nunca máis iluminaría Félix coa súa rexouba creoula a miña oficina da revista Bohemia.

Félix é o único caso dun diplomático acreditado ante a ONU asasinado en Nova York. O terrorista Pedro Remón reivindicou o crime en chamadas aos medios pero non foi até avanzados os oitenta que houbera de ser xulgado e condenado por un tribunal estadounidense, cando as súas carnificias terroristas prexudicaron intereses de Washington. Endebén, coa condena cumprida, continuou a súa actividade criminal contra Cuba dentro e fóra dos EUA.

A mais destes dous atentados, a representación diplomática de Cuba padeceu outros ataques nos que correra sangue cubano e doutras nacionalidades. En México, o xa mencionado terrorista Pedro Remón participara nun intento de secuestro en 1976 de Daniel Ferrer Hernández, cónsul de Cuba en Mérida, no que resultou asasinado o técnico de pesca cubano Artagnan Díaz Díaz. A historia do terrorismo contra Cuba e, en particular, contra as súas sés diplomáticas, é longa. Hai razóns para temer que a mafia fascista de Miami e seus valedores no (des)goberno de Trump están tentados por volveren ao crime. Que o goberno dos EUA manteña mutismo cómplice sobre o ametrallamiento da embaixada de Cuba en Washington, no abrente do 30 de abril, parece esconder algo inconfesabel. Se o atentado non é investigado e esclarecido conforme ás leis de Estados Unidos e respectando o acordado na Convención de Viena sobre Relacións Diplomáticas, sentará un nefasto precedente.

(http://www.cubadebate.cu/especiais/2020/05/17/falamos-de-terrorismo-cuba-sufriu-centos-de-agresións).

Cubanismo.be – Terra Sen Amos

A campaña a prol de premiar as brigadas médicas cubanas co Nobel da Paz, lanzada pola asociación solidaria belga Cubanismo.be , salienta no seu manifesto que Cuba mostra ao mundo en pandemia o que é a verdadeira solidariedade, co envío de profesionais da saúde a todo o mundo. Incluso a rexión máis rica de Italia, Lombardía, puido contar axuda dunha equipa sanitaria cuxa chegada a Milán foi celebrada por partidos, sindicatos e medios de comunicación que valoraron altamente a experiencia  internacional das brigadas.  O Capítulo Arxentino da REDEH é un dos primeiros asinantes da iniciativa no continente.

Isabelle Vanbrabant , presidenta da asociación dixo que o manifesto tivera en poucas horas o respaldo de 170 persoas da solidariedade europea e americana que asumiron a responsabilidade e facer medrar o novelo de apoios en todo o mundo. “Non esquezamos – dixo Vanbrabant- que,Cuba ten unha economía dez veces máis pequena ca de Bélxica e que sofre asemade un criminal bloqueo económico e financeiro imposto polo goberno dos EUA, o cal rouba literalmente ao seu pobo o ousíxeno”. Recordou que o bloqueo imperialistas chega a impedir á maior das Antillas a compra de respiradores,  precisos para tratar aos pacientes máis graves.

Para Cubanismo.be, a illa proba coa súa solidariedade que un mundo de cooperación é posibel, e que existe unha alternativa a competencia sen cuartel para beneficio de poucos. O manifesto pon de relevo que Cuba leva axuda a poboacións que son obxecto de exportación de armas de parte da UE e os EUA. “Eis o esforzo de Cuba para a Paz e a convivencia no planeta, que debe ser premiado” engade o breve manifesto.

En 2005, Cuba creou o Continxente Internacional de Médicos Especializados en Situacións de Desastres e Andacios Henry Reeve, e desde entón o seu exército de batas brancas ten asistido en terremotos, furacáns, riadas e andazos en África, América Latina, o Caribe, Asia e Europa. Contra o COVID-19, máis de 1.500 médicos e enfermeiros viaxaron dende Cuba a 25 países para apoiar ás autoridades nacionais e locais na súa angueira pola saúde.

O Capítulo Arxentino da REDEH remitiu unha carta a Trump na que asume o manifesto de Cubanismo.be e reprocha ao presidente estadounidense, que lonxe de axudar a súa propia poboación contra a pandemia, desbarate as súas forzas no odio e volva pendurar Cuba no cartaz  arbitrario de paises que non colaboran contra o terrorismo, cando a actual equipa da Casa Branca, coma as denanteriores por 60 anos, pratica unha política de terror contra Cuba.