Comunicado da Direção Nacional do Centro Brasileiro de Solidariedade aos Povos e Luta pela Paz – Cebrapaz.
O Ministério da Saúde da República de Cuba anunciou a retirada dos médicos cubanos do programa Mais Médicos. A participação cubana no programa era pautada por regras acordadas entre Brasil e Cuba, sob os auspícios da Organização Pan-Americana da Saúde, mais antiga entidade internacional da saúde, integrada ao sistema das Nações Unidas desde a fundação da ONU. Durante os cinco anos da participação de Cuba no programa, os profissionais de saúde cubanos atenderam 113 milhões de brasileiros, pela primeira vez recebendo cuidados médicos muitos deles. Pacientes deram aos médicos cubanos uma aprovação de 95%, segundo pesquisa encomendada pelo Ministério da Saúde do Brasil.
Non parece interesar aos grandes medios de comunicación a opinión das cubanas e cubanos traballadores da saúde no Brasil. Os grandes medios acusan a Cuba de non ter liberdade de expresión nin pluralismo, malia os medios de comunicación cubanos recolleren as declaracións de moitos deses médicos, quer no Brasil, quer en Cuba, onde xa regresaron máis de 2.000 dos mais de 8.000 profesionais que levaban adiante o programa Máis Médicos e depois de Jair Bolsonaro, Presidente electo do Brasil, utilizar o desprezo e a ameaza contra eles. A opinión das integrantes das brigadas médicas aldraxadas non parece ser de interese dos media nodais do capital. O programa Mais Médicos fora lanzado na IX Reunión Tripartita entre Brasil, Cuba e a Organización Panamericana da Saúde/Organización Mundial da Saúde (OPS/OMS) en 2013.
O labor impagábel das brigadas médicas cubanas no Brasil, gabada pola , recibe agora aldraxes do goberno de Jair Bolsonaro e non é obxecto de unha só pregunta nos grandes medios de comuniicación .
Coa recente visita do presidente español a Habana, reloce quén tiña razon e como o tempo coloca cadanseu no seu sitio. A política española de apurar o eterno cerco de Cuba (Aznar) ou delegar na tirania de Washington e finxir inocéncia (Felipe González) remata no recoñecemento de Pedro Sánchez na Habana, de que España chega con moito retraso, eufemismo que admite a necesidade de reparar erros e inxustizas graves. Aznar desafia agora alarmado a fórmula dun observatorio hispano-cubano de Dereitos Humanos adiantada por Sánchez na súa visita, no que as sancións poden recaer naturalmente sobre España e as graves infracións cometidas polo seu governo.
Os crimes de Aznar poderian ser sancionados agora na Comisión Hispano-Cubana de Dereitos Humanos, anunciada por Pedro Sánchez na Habana.
Gustavo Machin, embaixador de Cuba en Madrid, pregunta que pais do mundo non se defendería dunha agresión coma a dos EUA, dirixida a acabar co governo e as leis da illa e a promoción económica de opositores. Nunha entrevista para a Cadena Ser en hora de máxima audiencia, co gallo da viaxe de Pedro Sánchez a Habana, dia 22, o embaixador quixo saber en que outro pais abordaran a redacción dunha nova Constitución mediante un debate democrático de base que implicaba a sete millóns de votantes en Cuba e a outros dous na emigración e preguntou se esta consulta non era acaso un exercicio democrático. É a primeira vez que unha cadea privada comercial ignora o que a información dominante chama oposición interior e inquire ao representante de Cuba sobre unha obxección da Comisión de Dereitos da Unión Europea.
Gustavo Machin, nunha recente entrevista con Mundo Obrero.
Xurxo Martínez González – Faro de Vigo, no suplemento Faro da Cultura
O amigo Luis Rei, morto en hora nunca acabada de maldicer, falaba de dous Cabanillas: un era a imaxe máis coñecida do poeta, con boina do país e o rostro marcado como regos da terra; mais esta era a excepción, porque a imaxe real máis habitual era a do Cabanillas con borsalino ou trilby, chapeu de Sir. A anécdota veu a min cando pensei no Xosé Neira Vilas. Van tres outonos desque marchou de entre nós. Moitos lembrarán un patrucio sostido sobre caxato, con lentes que facian dos seus ollos, rostros dos óleos de Díaz Pardo (amigo sempre) e un sorriso xuvenil. Velaí, entón, a face máis divulgada que coincide coa percepción do escritor pai do Balbino, o autor de relatos de vida agraria e saudades da emigración. Esta é a obra máis propagada nas escolas. Estes libros son os máis frecuentes nas bibliotecas.
Neira e Anisia na capa do libro derradeiro do de Gres.
