Coa recente visita do presidente español a Habana, reloce quén tiña razon e como o tempo coloca cadanseu no seu sitio. A política española de apurar o eterno cerco de Cuba (Aznar) ou delegar na tirania de Washington e finxir inocéncia (Felipe González) remata no recoñecemento de Pedro Sánchez na Habana, de que España chega con moito retraso, eufemismo que admite a necesidade de reparar erros e inxustizas graves. Aznar desafia agora alarmado a fórmula dun observatorio hispano-cubano de Dereitos Humanos adiantada por Sánchez na súa visita, no que as sancións poden recaer naturalmente sobre España e as graves infracións cometidas polo seu governo.
Os crimes de Aznar poderian ser sancionados agora na Comisión Hispano-Cubana de Dereitos Humanos, anunciada por Pedro Sánchez na Habana.
O Departamento de Estado dos EUA publicou 13 de abril o seu informe de dereitos humanos no mundo en 2015 no que, como xa ten por norma, evita mencionar a súa própia realidade. Facendo uso de datos contrastados, procedentes da estatística norteamericana e de organismos internacionais, a Oficina de Información do Consello de Estado de China, publica un completo informe sobre os dereitos humanos nos EUA no que salienta abuso da autoridade sobre a poboación, en especial sobre afro-americanos e latino-americanos; prevaléncia da clase adiñeirada sobre o sistema electoral e de governo; maltrato crecente de menores, ascenso das mortes causadas polo sistema de libre acceso ás armas, a poboación carcerária máis alta do mundo e degradación en aumento das cadeas, en maioria entregadas a interese privados; detidos sen instrucción nin xuizo xusto e inxerencia armada arbitrária con danos de lesa humanidade en paises terceiros aos que negan calquera dereito, incluidos o de defensa e reclamación ante instancias internacionais.
O facho das liberdades pratica o desprezo sistemático dos Dereitos Humanos en todo o planeta.
O bloqueo aplicado por Estados Unidos contra Cuba durante máis de medio século é unha violación masiva, rechamante e teimosa dos dereitos humanos que deixa sobre o país unha altísima pegada nos sectores máis sensibeis; ao tempo, viola o dereito da cidadanía norteamericana a manter intercambios cos seus veciños en liberdade.
A profesora da Complutense Ángeles Díez, tratou na Asemblea da Coordenadora Estatal de Solidariedade con Cuba (CESC) da información deturpada que sobre a Revolución ofrecen os medios do capitalismo e sinalou que non se pode perder de vista que a loita contra os medios dominantes é a loita contra o Capital.
Para a profesora Díez, é un feito que Cuba foi e é obxectivo militar do imperio estadounidense. Dende o triunfo da Revolución, lanzaron contra o país todo xénero de ataques, dereitos (invasión da Badía de Cochinos, guerra química e bacteriolóxica, atentados coma o da bomba que fixo anacos o avión de Cubana en pleno voo en 1976, intentos de asasinar ao seu presidente…) e indireitos. Dentro destes últimos, poderíanse incluír os correspondentes aos medios de comunicación.
A membro da Coordenadora de Solidariedade con Cuba explicou na súa ponencia por que unha illa que carece de armas nucleares, non ten unha posición xeo-estratéxica particular e non conta con grandes recursos naturais pode ser un obxectivo mediático de primeira importancia. Dúas razóns centran a xuízo de Ángeles Díez esta guerra desproporcionada do Imperio e os Estados con el aliñados contra Cuba: o primero é o concepto de soberanía; o segundo, o de centralidade do ser humano ou sistema que ter ao ser humano no seu centro. “Trátase de dous aspectos da Revolución Cubana que non pode dixerir o capitalismo”, dixo a profesora que foi presentada por Ramón Fernández Leal, ex-presidente da Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil”. Seguir lendo Cuba é un obxectivo mediático de primeira importancia, sen ter recursos, armas nin posición xeo-estratéxica particular→
José Saramago enviou para a celebración do 60 aniversario da Declaración Universal dos Dereitos Humanos celebrada na Habana, un comentario escrito no que di que “os dereitos humanos están mortos no mundo enteiro” .
O Premio Nobel de Literatura fai unha salvedade “Polo menos en Cuba nunca nada está morto”.
José Saramago
A Declaración Universal dos Dereitos Humanos cumpre 60 anos. Permítaseme non facer uso da palabra “universal”, pois coido que estarrece chamar “universal” ese documento cando foi escrito cun enfoque occidental.
No caso da Declaración Universal dos Dereitos do Home, non se decatan de que nin sequera estamos a falar de “dereitos humanos”, senón dos “dereitos do home” no canto de “dereitos humanos”, como debera ser.
Infelizmente, nós convertemos esta expresión “dos dereitos do home” en “dereitos humanos”.
En Portugal tamén teremos unha presadiña de actos, que mesmo levan o meu nome, para celebrar, para conmemorar este aniversario da Declaración Universal dos Dereitos Humanos. Ora ben: o que van celebrar en Cuba, terá outra dimensión e ben que lamento non poder estar alí. Por iso, quero agora dicir o seguinte: non hai dereitos humanos. Non os hai. Non existen. Non se cumpren. Non se cumpren en ningures.
É ridículo que se fagan festas cando se cumpren anos da Declaración dos Dereitos Humanos, sobre todo cando se cumpren decenas de anos.
Cando recibín o Premio Nobel, cumpríanse 50 anos da Declaración dos Dereitos Humanos. O meu discurso nesa época foi sombrío, no sentido de que eu era denunciante. Os gobernos non reaccionan sobre os dereitos humanos, os seus profesionais moitas veces nin saben o que está escrito na Declaración, a gran maioría.
Nos días anteriores á invasión de Iraq, nos Estados Unidos miles de persoas protestaron contra esa invasión. Poderán crer que ningunha manifestación pode cambiar as cousas? Lembro que un amigo de meu preguntoume: “ben, xa fixemos a manifestación, e agora que faremos?”. Esta é unha causa onde non hai dereitos humanos. É unha gran causa que debería mobilizar a humanidade para a reivindicación dos dereitos humanos.
E é moi difícil que unha acción como esta ou outros movementos poidan cambiar as cousas. Non vexo como poderían cambialas. E non porque as persoas non sexan capaces de entender a importancia de todo polo que están a loitar. Sucede que o manexo dos dereitos humanos está nas mans dos gobernos.
As Declaración Universal dos Dereitos Humanos, así como as constitucións dos países en realidade son “declaracións de intención”. E das intencións ata a realidade concreta, hai varios pasos por dar.
Quixese que neste aniversario dos 60 anos da Declaración dos Dereitos Humanos, a poboación se erguese, si, señor. Para ver como evoluciona a sociedade. Os dereitos humanos están mortos no mundo enteiro, todo está morto no mundo enteiro.
Polo menos en Cuba nunca nada está morto.
Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil"
