As 45 organizacións integradas no MESC (Movimento Estatal de Solidariedade con Cuba) publicaron onte un comunicado que recorda que millóns de persoas e centos de organizacións coñecen en todo o mundo os sufrimentos que causa ao pobo de Cuba a política de asfixia económica ilegalmente promovida polo goberno dos EUA e conmina a Casa Branca “a retirar, dunha vez por todas, a Cuba, da súa lista de Estados falsamente acusados de patrocinaren o terrorismo. O MESC “súmase ao clamor do mundo para que remate esta infamia”.
“Presidente Biden: Cuba non patrocina o terrorismo. Retire a Cuba da súa lista“
Cuba foi retirada de a pouco doutra lista do goberno dos EUA na que se relacionan paises acusados de non cooperaren plenamente nos esforzos por rematar co terrorismo o que non impide a Casa Branca manter, en evidente contradición, á Illa na lista de Estados que presuntamente patrocinan o terrorismo. O MESC recorda “que a inclusión neste índice falsario implica severas restricións de uso do sistema bancario internacional e afecta de maneira directa á capacidade de compra de medicamentos e alimentos”.
O comunicado recorda que “o goberno de Washington fai uso desta lista arbitraria e infundada para xustificar o emprego de medidas económicas coercitivas contra Estados soberanos e, no caso concreto de Cuba, agudiza o criminal bloqueo que leva máis de seis décadas impedindo o pleno desenvolvemento da sociedade e desprezando a vontade do pobo”.
O MESC sumáse á petición do Goberno e do pobo de Cuba, así como doutros gobernos de América Latina e o Caribe, para os EUA remataren esta inxustiza, como paso previo ao definitivo desmantelamento do bloqueo económico, financeiro e comercial contra Cuba.
Se despois de 60 anos de ilegal, inxusto e anacrónico bloqueo, puido Cuba resolver un mar de problemas e facer realidade un exemplar programa de transformación social, de enviar brigadas médicas a todo o planeta, de exportar programas de formación básica que se converteron en referencia internacional, de obter anualmente a aclamación da Asemblea da ONU contra o ilegal asedio dos EUA, que máis non podería ter acadado a Revolución Cubana nunha situación de pleno respecto a Lei Internacional? A primeira resposta do presidente de Cuba a entrevista mantida nestes dias na Habana polo xornalista galego ignacio Ramonet (Redondela 1943) recorda que Cuba padece o estado de sitio máis prolongado da historia contemporánea “mais nunca Cuba se cruzou de brazos”. Na conversa reparan na situación interior de Cuba baixo os efectos do bloqueo económico, político e da marea de información falsa, na economía, esencialmente no plano interior e finalmente abordan as relacións internacionais. A redación de Terra Sen Amos realizou a seguinte versión editada e traducida.
O presidente de Cuba dialoga co xornalista galego Ignacio Ramonet
O bloqueo encarnizado
“Coido que hoxe o bloqueo ten unha característica cualitativamente diferente; arestora falamos dun bloqueo multiplicado que ten o agravante da inclusión de Cuba nunha lista infame na que o goberno dos EUA mete aos países que supostamente apoian o Vou comparar o que era a vida das cubanas e os cubanos ate o ano 2019 ou ata o segundo semestre de 2019, e como foi a vida despois dese segundo semestre de 2019, que é o que enmarca tamén ou diferenza estes dous momentos. En primeiro lugar, nós somos un país que leva 60 anos padecendo un bloqueo ilegal, inxusto, anacrónico como política prepotente do Goberno dos Estados Unidos”.
“Mais Cuba non quedou cruzada de brazos. Nunca; nós aplicamos a resistencia criativa. Despois das vivencias que tivemos na COVID-19, a resistencia afina solucións; o país non foi só quen de resistir os embates do bloqueo, senón que nesas condicións agravadas avanzou, colaborou con outro paises, creceu como nación e, progresou”.
“Todos eses conceptos estratexias trazadas pola Revolución serviron para mantermos un nivel de actividade económica, de exportacións, de apoio a programas sociais de alto impacto na nosa poboación e todo iso malia os atrancos causados polo bloqueo, que che digo categoricamente que é a causa que máis frea noso desenvolvemento económico”.
A produción nacional
Miguel Díaz-Canel explica que Cuba traballa hoxe na mellora da produción nacional para gañar soberanía económica e satisfacer as necesidades internas do país. Cuba é capaz de producir unha parte importante dos alimentos que necesita e importar menos produtos. “Hoxe temos que dispor de máis de dous mil millóns de dólares para importar alimentos, que porque os invistas non sempre importas nin a mesma cantidade nin máis; ao contrario, importas menos porque soben os prezos e soben os fretes”. Apuntou que a estimulación da produción nacional e en especial da agricultura, é un proceso que está a ser fomentado desde a escala local, partindo das potencialidades que ada concello ten para autoabastecerse.
No diálogo, o presidente expuxo os retos da empresa estatal, á cal —indicou— débenselle garantir as mesmas condicións coas que traballa o sector non estatal mesmo recoecenddo que a empresa estatal cubana ten hoxe un grupo de facultades que non sempre se aproveitan ben.Tamén se referiu ao uso da ciencia e a innovación nun país como a illa caribeña, con escasos recursos naturais, e que, con todo, posúe capital humano con moito talento.
“En 2019 o país recibía ingresos por exportacións a partir das nosas producións exportabeis e competitivas no mercado internacional; había unha vitalidade na actividade económica do país; o país recibía unha cantidade importante de remesas e ingresos notabeis pola actividade turística –lémbre que nós chegamos a ter case catro millóns e medio de turistas nun ano–, e tiñamos crédito de varias institucións financeiras, créditos gobernamentais de países cos que temos relacións boas e tamén créditos de programas, de axencias, que nos permitían elaborar e apoiar proxectos”.
“Aliás contabamos con combustibel sobre a base de convenios con países amigos, con países irmáns, que facían que nós baixo eses convenios non tivésemos que gastar popr ese concepto case nada dos ingresos de divisas que recibiamos: unha compensación a partir de servizos que nós damos a eses países irmáns”..
“Mais no segundo semestre de 2019 a administración Trump lanzou máis de 240 medidas específicas que multiplicaron o bloqueo; aplicaron por primeira vez o Título III da Lei Helms-Burton, que nunca a tal chegaran. O seu impacto foi nomeadamente de presión sobre inversionistas estranxeiros que xa investiran e sobre outros que tian mentes de participaren; de vez apoiaban a aqueles que foron parte das confiscacións que con plena xustiza o Goberno Revolucionario realizou nos primeiros anos da Revolución”.
“Estas medidas de agravamento afectaron todas nosas fontes de ingresos en divisas, diminuiron o turismo notabelmente; pecharo os cruceiros, que era unha parte importante da afluencia de turistas a Cuba; organízase unha enorme persecución enerxética e financeira. Hai máis de 92 bancos ou entidades financeiras internacionais sancionadas ou presionadas polo Goberno dos Estados Unidos o que afectou de vez as relacións de intercambio financeiro con Cuba”.
O COVID en tempos de escaseza
“Inza a COVID-19, entrado o ano 2020 e de par a subida de prezos no mercado internacional como parte da crise multidimensional; os efectos do cambio climático en nós manifestados en intensas secas sucedidas por choiva arreo en todo este tempo e tamén por furacáns que provocaron moitos danos á economía con ambiente de escaseza de medicamentos, escaseza de alimentos, escaseza de combustibel.”
“Dende a nosa visión humanista de Revolución, en tempos de COVID-19, o principal obxectivo foi salvarmos vidas e vista da pouca divisa que entraba no país esta foi nosa prioridade: primeiro, sobre a base de protocolos de combate da enfermidade, utilizando ou reposicionando medicamentos e produtos biotecnolóxicos que xa desenvolvera a industria biotecnolóxica cubana para outras enfermidades e que tiñan un determinado nivel de efecto nas condicións da COVID-19. A seguir, como xa se sabe, co imprón itánico e o brillanteresultado dos nosos científicos, parte de toda esa concepción do Comandante en Xefe que en tempos de Período Especial lanzou un polo científico produtivo, nun esquema pechado de produción; a incorporación da ciencia e a innovación como forza produtiva;! De non existir ese desenvolvemento desde os anos noventa, hoxe non daríamos tratado o terribel andacio como de feito fixemos”.
O entrevistador pon sobre o mesa as impopulares caidas do subministro de electricidade e o presidente non reserva ningún detalle da situación: “Hoxe temos un sistema electro-energético inestabel; nestes momentos, nesta semana sufrimos fortes apagamentos en todo o país, levamos máis de cinco días que non temos vinte e catro horas de servizo, o que quere dicir que en todo momento se produce algún apagamento no sistema o que prexudica a produción e a vida, molesta a poboación e provoca incomprensión. O noso sistema electroenergético ten un compoñente de termoeléctricas que funcionan coa produción de cru nacional, con alto contido de xofre que obriga a un mantemento sistemático; o mantemento deste sistema require máis de 300 millóns de dólares ao ano; temos outro grupo de fontes de xeración de enerxía eléctrica, que son motores de xeración distribuída, sobre todo para usalos no horarios pico, que requiren diésel e fueloil, e non sempre tivemos os niveis de diésel e fueloil que necesitamos”.
“Como parte do bloqueo agravado, nós, por exemplo, estivemos desde o mes de outubro ata o mes pasado sen que entrase ao país diésel nin fueloil, e fomos esgotando as reservas grazas a un programa de aforro. Contamos xa un compoñente de fontes alternativas, sobre todo, co uso de fontes renovables de enerxía.
“A menor dispoñibilidade de divisas impediunos teren prazo insumos e as pezas de reposto necesarias para manter todo o sistema electroenergético nacional que, polo demáis xa é un sistema xa cun determinado nivel de obsolescencia; iso acrecenta avarías, que conspiran contra a estabilidade do sistema electroenergético nacional”. Endebén aumentan os prezos no mercado internacional, porque tamén nisto está a crise multidimensional que sofre o mundo”.
As protestas no interior da cidade cercada
Nota o entrevistador que esta fervenza de avarías e necesidades non cubertas “ten provocado un fenómeno sociolóxico que non se coñecía en Cuba, que son as protestas do pobo e, doutra parte a emigración para safar do cerco das carencias. “No primeiro, creo que o noso pobo sufriu o andazo do bloqueo, un mal acumulado en máis de sesenta anos; a miña xeración, que naceu nos primeiros anos da Revolución, é unha xeración que viviu bloqueada polas carencias que provoca o cerco”. Ignacio Ramonet argúe que o bloqueoo é inmemorial ao que o presidente resposta que os seus fillos naceron bloqueados e os netos naceron e están a vivir en condicións de bloqueo que tivo unha afectación directa na poboación cubana. Cal é o obxectivos do Goberno dos EUA e cal é a política imperial a respecto da continuidade da Revolución Cubana? “Existe unha pista que é Memorando de Mallory, a partir precisamente dun informe escrito por un funcionario do Departamento de Estado nos anos sesenta sobre Cuba, que recoñecendo o altísimo nível de apoio popular da Revolució, o camiño para acabar coa Revolución era a asfixia económica para o pobo padecer carencias, achacalas a un mal goberno e deste xeito provocar unha ruptura coa Revolución. Eis a política que nunca deixaron de seguir. Ora en 60 anos non nos deron dobregado. Non darán feito: eu sigo crendo na capacidade de resposta, no heroísmo deste pobo e na resistencia creativa que antes mmencionei”
“Nestes tempos con este agravamento do bloqueo, en ocasións tivemos sobre esa poboación a coincidencia de varios factores: apagamentos prolongados, problemas do transporte, carencias da vida, problemas para garantir a canastra básica, problemas cos alimentos, problemas cos medicamentos; os apagamentos aféctan a subministración de auga, porque as fontes de subministración de auga funcionan tamén con electricidade; que, por certo, fixemos un investimento importantísimo para transformar os sistemas de bombeos en sistemas fotovoltaicos. As maniifestacións do 11 de xullo foron de certa importancia e moito menos as 17 de marzo, aínda que os media agrandárona. Mais hai unha Cuba real e unha cuba virtual. Unhas convocatorias transcorreron pacificamente: a meirande parte da poboación que foi a reclamar e pedir explicación. Non convocaban para acabaren coa Revolución; foron fronte institucións do Goberno ou do Partido.
Por un diálogo de igual a igual
Díaz Canel, reitera a vontade de sentar nunha mesa en igualdade de condicións, sen imposicións cos EUA para falar de todos os asuntos en común “Nós fixémoslles chegar, por vías directas e indirectas, á actual administración do Goberno dos EUA que estamos dispostos a sentarnos nunha mesa en igualdade de condicións, sen imposicións nen condicionamentos, para falarmos de todos os temas que teñen que ver coa relación entre Cuba e os EUA, todos os asuntoss que queiran discutir; pero sen condicionamentos e en igualdade de condicións” O presidente nota que, a diferencia da actitude do goberno de Washington, Cuba non fai diferenza nin agacha intencións ou reserva argumentos: “Nada temos on temos contra do pobo norteamericano; quen ten axenda contra nós é o Goberno dos EUA”.
“A fin de contas, no bloqueo (de Washington contra A Habana) hai unha relación, digamos, unilateral: non hai nada nos actos do goberno de Cuba que afecten aos EUA; Cuba non tomou ningunha medida en contra o goberno dos EUA. Mais foi o Goberno dos EUA quen impuxo de maneira unilateral o bloqueo, por tanto, a el correspóndelle arriar o cerco; nós non pedimos favores nin temos que ter ningún xesto para que paren de bloquearnos; sinxelamente é un dereito do pobo cubano”.
Diaz Canel acrecenta: “Diferencias ideolóxicas terémolas sempre mais iso non estorba unha relación civilizada entre veciños na que pode haber cooperación, intercambio económico, comercial, científico, financeiro, cultural, en todos os ámbitos da vida. Unha relación normal, como a teñen os EUA con países que tamén non comparten as súas posicións” .
O presidente cualificou de inexplicabel a posición de o presidente Biden, que fora vicepresidente de Obama durante dous mandatos que modificaron a atmosfera das relacións até restablecelas despois de anos sen contacto da súa parte. “Tras comezar Obama a construir unha relación diferente con Cuba, a posición da actual administración só pode entenderse como a constatación de os EUA careceren de partidos e decidir as posicións do goberno, que son as posicións imperiais, por subordinación a un grupo de intereses da mafia cubano-norteamericana” Interrogado sobre a súa esperanza de as próximas eleccións cambiaren esta situación, Diaz Canel dixo “oxalá que cambien e poidamos ter espazo para discutirmos fronte a fronte todas as nosas posicións e que houbese outro tipo de relación e arrien por fin o bloqueo. Mais o bloqueo teremos que superalo por nós mesmos, coa nosa capacidade,o noso traballo, o noso talento, anosa intelixencia e o noso esforzo, e esa sería a mellor resposta a esa teima de termaren con el tantos anos contra o noso pobo”.
Latinoamérica martiana
Cuba está comprometida na defensa da soberanía e a independencia dos países de América Latina e o Caribe. Nota que Cuba mantén unha posición de “respecto á autodeterminación sobre o sistema sociopolítico que asuma cada quen e asemade ter a relación máis solidaria, e cooperativa”.
Recordou noutra parte do diálogo, que a illa non rompe nunca relacións cos países latinoamericanos, senón que trata de resolver mediante o diálogo calquera tema en que poida existir esgrevio trato ou desacordo. “As mostras de solidariedade de Cuba con América Latina e o Caribe reforzan ese principio, que tivo diversas manifestacións como o envío de médicos, mestres e colaboradores internacionalistas a países da rexión. “Hoxe, no medio desta situación que vive Haití, cando moitos están a pensar en interviren na illa ou na inxerencia na inxerencia nos asuntos internos de Haití, nós temos alá unha brigada médica brindándolle servizo ao pobo haitiano”
En relación coas crises no continente, Diaz Canel cualificounas de expresión de todas as contradicións que existen a nivel global e tamén rexional no caso de América Latina e o Caribe. Amizade e irmandade co Goberno de Andrés Manuel López Obrador e con México, único país que non rompeu relacións coa illa cando Estados Unidos convocara a toda a Organización de Estados Americanos a illar á maior das Antillas.”Cuba defende a causa de Venezuela, da Revolución chavista, da unidade cívico-militar e apoia ao presidente Nicolás Maduro, ao cal tentaron asasinar nn unha senón varias veces”. Así mesmo, reiterou o respaldo do seu país á Revolución sandinista, á autodeterminación de Porto Rico e aos principios do Estado Plurinacional de Bolivia. Fixo votos dunha integración latinoamericana que puidese ser un exemplo para o mundo enteiro.
“Vemos con moito interese o papel que desempeña Xiomara Castro , en Honduras e á fronte da Comunidade de Estados Latinoamericanos e Caribeños; nestes momentos mantemos unha relación moi estreita con Luiz Inácio Lula da Silva”. Resalta os vínculos cos países da Comunidade do Caribe, e puntualiza que estes, do mesmo xeito que os nexos con toda a rexión, baséanse no respecto, a solidariedade, a amizade e o diálogo para resolver calquera discrepancia no obxectivo de realizar no continente latinoamericano unha integración tal que puidese constituir un modelo para o mundo enteiro.
Recoñeceu que en América Latina e o Caribe hai moito analfabetismo aínda por resolver e que compre avanzar temas de xénero e conquistar a igualdade e xustiza social para todos os pobos sobre a base do acerbo histórico e cultural.
“Nunca un país latinoamericano poderá ver Cuba coma un perigo, ao contrario, en Cuba sempre van atopar colaboración, axuda, comprensión e disposición para avanzarmos con axuda mutua”.
Unha declaración final a prol dun mundo en paz e xustiza marcou a clausura do VIII Seminario Internacional pola Paz e e o Fin das Bases Militares Estranxeiras, celebrado na vila guantanamera de Caimanera, a beira da única fronteira artificial existente en Cuba, imposta polo imperialismo dos EUA en 1903. Sara Román Palmesano, delegada do Comité de Amigos de Cuba de Cali, Colombia, deu lectura ao manifesto aprobado domingo 5 por 80 participantes de 30 países asistentes ao evento. O texto demanda o peche das bases e instalacións militares estranxeiras dos EUA e da Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN) en todo o mundo ao tempo que renova a esixencia histórica de devolución do territorio ilegalmente ocupado pola base naval dos EUA en Guantánamo. Na Declaración referendouse a proclama de América Latina e o Caribe como zona de paz e o compromiso dos pacifistas reunidos no Seminario de denunciar as políticas agresivas e inxerencistas do actual goberno da Casa Branca e dos seus aliados.
Particiantes de oitenta paises, manifestáronse a prol do reintegro de Guantánamo a Cuba.
Na sesión inaugural, Fernando González Llort, Heroe de Cuba e presidente do ICAP, dixo que nun complexo escenario para as causas xustas do mundo, especialmente na Europa e no Medio Oriente, coa guerra contra Palestina e o Sahara Occidental, a paz e a soberanía dos pobos son fundamentais. “Existen bases imperialistas espalladas por todo o mundo e cómpre deter o proceso de avance contínuo da OTAN que inza o armamentismo e impide a Paz. O Consello Mundial da Paz (CPM) denuncia e combate as políticas dos EUA e da OTAN.
Iraklis Tsavdaridis, secretario executivo do CPM, dixo que o Imperialismo dos EUA estaba a servirse de máis de 900 bases militares en todo o mundo, ben delas con cabezas nucleares, e denunciou a relación destas coas bases militares da UE, nomeadamente na expansión en África de novos enclaves militares dos EUA. Venezuela, Colombia e as Antillas Holandesas, entre outros lugares, viven a ameaza de bases con F-16, activas contra as fronteiras de Nicaragua e Bolivia.
Dende o seu cuartel xeral en Virxinia, o Tratado do Atlántico Norte apoia golpes de Estado, como o promovido en 2014 en Ucraína. A actual guerra entre Ucraína e a OTAN con Rusia, non comezou no 2022, senón no 2014 coa invasión do Dombas. Rusia e Ucraína viviran en paz durante 70 anos mais a OTAN quixo estenderse a Leste e contou coa axuda da UE. As causas pacifistas sofren acoso hogano e o que está detrás das actuais guerras imperialistas no mundo é a cobiza dos recursos enerxéticos por parte dos países poderosos. Gaza é un Camposanto a ceo aberto e a UE é cómplice nesta guerra dos EUA e de Israel conta Palestina.
A OTAN é o brazo armado do Imperialismo estadounidense, con máis de 900 bases militares funcionando, algunhas delas con oxivas nucleares, das cales o 90% pertencen aos EUA. A Unión Europea tamén dispón de enclaves militares, sobre todo en África. Inzan novas bases dos EUA na Europa, Venezuela, Colombia e as Antillas holandesas, entre outros lugares, con F-16 que atacan Nicaragua e Bolivia, entre outros países.
A OTAN apoia golpes de Estado, como o que aconteceu no 2014 na Ucraína. A actual guerra de Ucraína e a OTAN contra Rusia non comezou no 2022, senón no 2014. Rusia e Ucraína viviron durante 70 anos pacificamente, mais a OTAN determinou ampliar fronteiras e foi apoiada pola UE.
O tenente coronel Manuel Carnonell Vidal, referiuse ao estado actual da presenza militar mundial das potencias imperialistas, con presenza en Aruba, Países Baixos, Illa Ascensión, Reino Unido, Australia, Bahamas, Bosnia Hercegovina, Camerún, Chipre, Ecuador, Estonia, Alemaña, Iraq, Israel, Portugal, Romenia, España e Emiratos Árabes Unidos; as forzas armadas do Reino Unido están en dezaseis países e, pola súa banda, Francia ten presenza militar en catorce países.
Erguer unha Fronte Antiimperialista Mundial
“O Imperialismo quer instalar nas mentes a idea de os Dereitos Humanos e a Democracia seren só realizábeis con eles, cando a realidade proba que é todo o contrario”, dixo Bahman Azad, presidente do United States Peace Council (USPC) que advogou por erguer unha Fronte Antiimperialista Mundial.
Para Gabriel Aguirre de Venezuela, representante de World Beyond War (un mundo para alén da guerra) as bases militares son enclaves do Imperialismo e figuran nunha páxina web que pode consultarse en aberto; a OTAN, ten 56 bases en activo, provistas de abesouros (drons); as bases de Turquía, Alemaña, España e Italia albergan armas nucleares; as últimas en incorporarse á OTAN e abrir bases son Finlandia e Suecia. No entanto, Biden anuncia seu propósito de enviar refuxiados haitianos a Guantánamo.
En nome da organización pro Dereitos Humanos Task Force on the Américas ( grupo de intervención para América) do citado USPC, Roger D. Harris dixo que con Biden inzou a presenza militar en América Latina, por exemplo, en Perú, Ecuador e na rexión do Caribe.
O estudante palestino Murid Khater , aluno na Escola Latinoamericana de Medicina (ELAN) de Cuba, puxo en relación a guerra contra Gaza, na que está implicado EUA, co propósito de implicar Ucraína na OTAN para provocar Rusia. Citou a maior exposición do mundo nunha praia dos EUA, usando roupa dos 8.000 nenos palestinos asasinados até esa altura, a longo de 4,8 qm.
No seu relatorio sobre África, Yoslán Silveiro denunciou que o AFRICOM dos EUA ten unha nómina de 7.000 persoas e promove ataques a Somalia, o Sahel ou o Corno de África. As vítimas humanas do imperialismo armado entran no arquivo dos danos colaterais, un procedimento para espallar o terror e incrementar a criminalidade sen que a infamia teña protagonismo na información hexemónica. Para Javier García Llops, membro do Partido Comunista dos Pobos de España compre que o traballador e a traballadora salven a emancipación da manipulación mediante a ética e a promoción dunha Fronte Mundial Antiimperialista.
Na conferencia de Belgrado as nacións participantes concordaran na necesidade do desarme mundial. Pouco despois, Kennedy dixo que a humanidade tiña a obriga inescusábel de pór fin á guerra e meses despois a Unión Soviética propuxo un desarme mais os EUA afogaron a iniciativa. En 1999 a OTAN bombardeou a cidade europea de Belgrado e outros obxectivos civís en Serbia durante 75 días e este bombardeo foi o comezo da violenta expansión da OTAN. “Conmoción e terror” foi o lema da OTAN e os EEUU. En 2022 había 17 bases militares en Suecia e Finlandia que desprezaron o seu compromiso histórico coa neutralidade e contribuiron a incrementar as tensións na rexión ártica contra Rusia, especialmente a partir da guerra de Ucraína.
Ao representate de Suecia, que ilustrou a progresión bélica na Escandinavia, sucedeu un delegado de Grecia que dixo que a OTAN e a UE forman unha unidade imperialista a través do Ciber-espazo e a Ciber-seguridade; en 2022, en Madrid, China foi declarada unha ameaza para a OTAN e Rusia un inimigo a bater; co actual goberno, Arxentina quer unirse á OTAN e dispor de bases militares; a maior base dos EUA no mundo é a de Kosovo e despois da guerra de Ucraína, están a construír unha aínda maior, en Romenia.
A burguesía grega e o partido Neodemocratia ceban a relación cos EUA; así levan 70 anos na OTAN e 42 na UE e colaboran sempre nas guerras imperialistas para as que en 2024 destinaron o 5% do seu PIB. Grecia ten duas posicións perante a OTAN: a primeira, defendida polos diferentes gobernos burgueses, a prol da instalación de bases militares, como o anterior partido Syriza co que asinaran un acordo para crearen máis de dez bases ; a segunda, procedente dos comunistas, esixe a saída de Grecia da OTAN en defensa da Paz.
A solidariedade con Palestina e o fin da guerra na Ucraína foron os votos cos que abriu a súa intervención a representantes de Chile. A 50 anos do golpe militar promovido polos EUA, executado polo exército nacional e apoiado polos partidos da dereita contra Salvador Allende, lembra a represión sufrida, cuestión que lamentabelmente segue a ser un feito contemporáneo. Os EUA adestran militares estranxeiros e o Comando Sur executa exercicios militares en Chile en bases que serven como campos de adestramento. A xefa do Comado Sur estivo o pasado ano en Chile e manifestou seu interese pola presenza de laboratorios biolóxicos en Perú e en Honduras.
O peche de Guantánamo é moi importante para toda a rexión caribeña, non só para Cuba, recordou David, do Movemento Caribeño pola Paz. “Neste momento, a primeira nación emancipada de América, Haití, está a defenderse dunha ameaza que a pon en grave perigo, nomeadamente promovida por Canadá. Queren organizar en Barbados un festival contra a masacre dos pobos nativos en Latinoamérica, ao que estará convidada Cuba e o grupo das Bahamas.
O mundo multipolar xa é unha realidade mais non temos paz.
Un delegado do Brasil asegura que dende maio de 2022, a guerra inducida pola reación segue sen solución. A partir da vitoria de Lula, en 2023 Brasil reintegrouse na CELAC, mais a derrota de Rusia na Ucraína representaría un golpe contra os Bricks e China. Gaza é a expresión da ocupación de Palestina, a máis prolongada da historia contemporánea; a man asasina do sionismo debe ser detida mentres o mundo multipolar xa é unha realidade que non implica a Paz: existe o bloqueo contra Cuba e Venezuela e a crise da dereita reflicte a agresividade do Imperio en declive, tanto na Arxentina como no Salvador.
Yul, de Venezuela, incide na loita contra o sistema capitalista, critica a OTAN como cómplice das potencias que traballan por involucraren Europa na crise. O propósito imperial é crear unha OTAN para o Medio Oriente sen considerar que o gasto militar dos EUA está rebordado. Máis de 20 bases militares rodean o territorio venezolano mentres hai quen coida que a Doutrina Monroe pertence ao museo do colonialismo. De feito, os EUA terman por mantela en vigor contra Cuba, Venezuela, Nicaragua, entre outros. A historia do sionismo é a historia roubo da terra de Palestina dende 1948 e da expulsión, tortura e morte dos propietarios históricos desta terra. A creación dun paso marítimoo que atravesaría Gaza é unha alternativa ao canle de Suez.
Hai máis bases militares que países no mundo. Desde 2017 Colombia foi integrada na OTAN que queiras que non e na ONU mandan os mesmos países que gobernan a OTAN. América Latina e o Caribe ten arredor de 80 bases militares; en 2009 (con Álvaro Uribe) organizacións de Colombia denunciaron a idea de crear bases militares permanentes dentro das propias bases colombianas; hai experiencias históricas (en Malta ou Ecuador) de peches de bases militares. Guantánamo é unha ofensa de máis de 120 anos. Isto di un representante de Colombia que formula as seguintes propostas; afortalar o movemento mundial da Paz e reintegrar Guantánamo ao seu único propietario verdadeiro.
Ingrid, de Noruega pola Paz e integrante do Partdo Comunista, critica a visión dos conflitos mundiais como temas illados. Mantén que Noruega é actualmente unha colonia dos EUA, coma outros países europeos, partidaria da guerra de ocupación de Siria co fementido argumento de loitar pola democracia. A Guerra Fría nunca rematou. Suecia, Noruega e Dinamarca proporcionaron bases aos EUA contra Rusia e precisamente, Noruega é depósito cobizado polas armas nucleares estadounidenses co que o país idílico e pacífico acorda coma nova fronte contra Rusia, mália Noruega ter prohibida a existencia de bases en tempos de Paz. O control do Ártico pola OTAN parece entrañar o dereito de usar o seu mar, con xacementos de petróleo, gas… Os EUA coidan que os fondos mariños árticos son deles. Europa-China-Asia son reivindicados como dereito imperial. Queren eliminar Rusia, China e Noruega para que non poidan exportar gas: é o mesmo caso do gasoducto do Báltico.
Para un representante de Vancuver (Canadá) Cuba é sinónimo de internacionalismo, máis unha vez e, no entanto, Guantánamo é a máis antiga base dos EUA. Kirenia Mariño, directora dos Servizos Informáticos de Guantánamo, falou sobre o conceito de Ciber-Guerra e guerra cognitiva. Isto integra tanto a enxeñería cibernética como a informática social e psicolóxica e utiliza a Internet. (Q.Vid: “The Interview” en youtube) En Cuba, hai máis de 8,4 millóns de utentes de Internet e máis de 6´8 millóns a través de móbeis (Cuba ten 11 millóns de habitantes) co incremento de uso de plataformas de pago como Transfer-Móbil. Existen aplicacións e redes cubanas como ToDus, Picta e Apklis, entre outras, que garanten a ciber-seguridade. Dixo Raul Castro no 2014: “Hai que facer que o ciber-espazo se convirta nun lugar de operacións militares”.
Luis Fidel Escalante, de Porto Rico, lembrou o primeiro ataque terrorista a través dos correos electrónicos que aconteceu en 1998. “Estamos na era dixital e nunha guerra cognitiva e dende 11 de Xullo, Cuba experimenta un aumento de os ciberataques. A Doutrina Monroe segue a ser unha declaración de guerra para o Continente Latinoamericano. Colombia, Brasil e Arxentina teñen relación coa OTAN mais queren acabar con ela de vez.
A estratexia finalista do Imperio por asfixiar Cuba, formulada no Memorando de Mallory de 1960, e encarnizada arestorapola inquisitoria acusación de terrorismo contra a illa e a abolición do Dereito Internacional polo imperialismo, foron obxecto dun discurso histórico do presidente de Cuba Miguel Diaz-Canel no Primeiro de Maio. Os argumentos de Cuba son os da Revolución definidos por Fidel como expresión da longa loita de Cuba pola independencia e o pleno dereito a relación libre e solidaria co mundo. O presidente gabou aos representantes da solidariedade internacional presentes no acto, fixo mención especial do irreprochábel dereito de Palestina e Sáhara a se defenderen contra da agresión das potencias hexemónicas e aportou información significativa da grave crise económica e política internacional, con evidencias procedentes das institucións gobernadas polo hexemón económico.
Diaz-Canel no remate da súa intervención do Primeiro de Maio.
O presidente dixo que a actual asfixia económica de Cuba procede do Memorando de Mallory, do 6 de abril de 1960, no que o goberno dos EUA apostaba por unha política de máxima presión para agravar a asfixia da illa, instar o descontento até promover unha onda de protestas que desembocase na crise da Revolución. “Iso nestes tempos encarnizouse cando nos situaron nunha lista de países que presuntamente apoian o terrorismo, que ben saben que non é verdade: Cuba apoia a solidariedade; Cuba non manda forzas armadas nin tropas a ningún país do mundo para agredir; fixémolo en Angola por solicitude dos países africanos e foi para acabar co Apartheid e para Angola lograr a independencia xunto aos africanos deses países; as tropas que enviamos ao mundo son de médicos, mestres e cooperantes internacionalistas!
AS REDES SOCIAIS BÉLICAS
No que se refire a diaria intoxicación mediática, Diaz-Canel sinalou a ben orquetada campaña do Goberno de Estados Unidos cos medios hexemónicos internacionais, sobre todo nas redes sociais, para desprestixiar á Revolución Cubana; as redes sociais convértense deste xeito nunha gávea de combate, e un móbil, para defendernos nesa trincheira, pode devir un fusil. Esas redes tráennos alevosía dixital, linchamento virtual, asasinato de reputacións e de heroicos líderes sociais; é todo un capitalismo de vixilancia con ciberacoso, indución á violencia, exacerbación do individualismo e o narcicismo, calumnia, perxurio, difamación, explotación do imaxinario e dos sentimentos das persoas, e, como di un famoso académico brasileiro, non hai usuario das redes sociais que non se converta en man de obra de balde, materia prima gratuíta e finalmente mercadoría, pois todos os nosos datos son vendidos como mercadoría. Chamou a enfrontar estes feitos mediante a educación e uso ético das redes sociais para podermos defender as causas xustas e tamén para promover coñecemento, solidariedade, respecto e cooperación.
Denunciou unha intoxicación mediática que incita ás protestas, manipula a razón da intervención policial, inventa presos políticos, a presenza ominosa de problemas e a presunta indiferencia do goberno nun coro de argumentos falsos para un cambio de sistema de governo. “Son conceptos da Guerra Non Convencional que aplica o Goberno dos EUA contra Cuba e outros países da área”.
O presidente abordou a gravedade do momento internacional: “Hai ameazas á paz mundial; a guerra é a linguaxe que usan as potencias hexemónicas para resolveren conflitos; crece a pobreza e cada vez son maiores os impactos do cambio climático; hai esgotamento dos recursos naturais, e a desigualdade entre pobres e ricos medra, o cal explica e expresa o desconcerto crítico da Orde Económica Internacional; compre cambiar esta Orde Económica Internacional dende a unidade e a solidariedade”.
As condicións materiais e políticas de esta hecatombe da orde internacional foron descritas por Diaz Canel nunha relación precisa e alarmante: “No medio do máis colosal desenvolvemento científico-técnico de todos os tempos, o mundo recuóu tres décadas en materia de redución da pobreza extrema, con niveis de fame negra non vistos dende o ano 2005; oitocentos millóns de persoas no mundo pasan fame; 760 millóns de persoas, na súa maioría mulleres, non saben ler nin escreber; o chamado Terceiro Mundo ten máis de 84 millóns de nenos sen escolarizar; hai 660 millóns de persoas sen electricidade, e só o 36 % da poboación utiliza Internet nos países menos adiantados, nas nacións en desenvolvemento sen litoral; as nacións do Sur que acoden aos mercados financeiros, atopan taxas de interese até oito veces superiores ás dos países desenvolvidos; unha quinta parte das economías en desenvolvemento liquidaron máis do 15 % das súas reservas internacionais de divisas para amortecer a presión sobre as moedas nacionais”.
NOVA FORMA DE ESCRAVITUDE
O presidente de Cuba chamou “nova forma de escravitude” ao feito e vinte e cinco nacións en desenvolvemento teren en 2020 que adicar máis dunha quinta parte dos seus ingresos totais ao servizo da débeda pública; só nese ano, o gasto militar mundial, atinxiu a cifra de 2,24 millóns de millóns de dólares. Lograr a participación universal inclusiva na economía dixital requirirá investir nos nosos países, como pouco 428.000 millóns de dólares para o ano 2030. Esta demanda podería cubrirse con apenas o 19 % do gasto anual en armamento”.
Con relación ao Fondo Monetario Internacional (FMI) denunciou que a axuda para aos países menos adiantados e outros de renda baixa, desde o ano 2016 ata finais de novembro de 2022, non excedía o equivalente ao que gastou a empresa Coca-Cola só na publicidade da súa marca neses oito anos. Chamou a atención de que menos do 2 % da xa deficiente axuda oficial ao desenvolvemento puido ser investida en ciencia, tecnoloxía e innovación nos países do Sur.
Este Primeiro de Maio chega nunha circunstancia de extrema complexidade global: hai ameazas á paz mundial, a guerra é a lingua que usan as potencias hexemónicas para resolveren os conflitos; crece a pobreza; a cada son maiores os impactos do cambio climático; hai esgotamento dos recursos naturais, e unha crecente desigualdade entre pobres e ricos, o cal explica e expresa os límites aos que chegou a actual Orde Económica Internacional que precisamos cambiar dende a unidade e a solidariedade.
No medio do máis colosal desenvolvemento científico-técnico de todos os tempos, o mundo retrocedeu tres décadas en materia de redución da pobreza extrema, con niveis de fame negra non vistos desde o ano 2005. Oitocentos millóns de persoas no mundo padecen fame; 760 millóns de persoas, na súa maioría mulleres, non saben ler nin escribir. O chamado Terceiro Mundo presenta máis de 84 millóns de nenos sen escolarizar; hai máis de 660 millóns de persoas sen electricidade, e só o 36 % da poboación utiliza Internet nos países menos adiantados e nas nacións en desenvolvemento sen litoral.
No ano 2022, vinte e cinco nacións en desenvolvemento tiveron que entregar máis dunha quinta parte dos seus ingresos totais ao servizo da débeda pública, o que equivale a unha nova forma de escravitude. Só ese ano o gasto militar mundial, como aquí mencionouse, alcanzou a cifra de 2,24 millóns de millóns de dólares.
Lograr a participación universal inclusiva na economía dixital requirirá investir nos nosos países como mínimo 428.000 millóns de dólares para o ano 2030. Esta demanda podería cubrirse con apenas o 19 % dese gasto anual en armamento.
En 2024, as economías de América Latina e o Caribe continuarán en baixo crecemento e todas medrarán menos que no ano 2023 polo que dixo que América Latina e o Caribe seguirán a ser a rexión máis desigual do planeta. “Somos 183 millóns dos que un 29% están baixo o límite da pobreza e deles, 72 millóns na extrema pobreza. “Magoa profundamente que a metade desas cifras corresponda a nenos e a adolescentes”.
Mentres o imperio describe Cuba coma un caso de miseria producida por malgoberno “a creación de empregos no entorno continental entre 2014 e 2023 foi a máis baixa dende a década de 1950; dos 292 millóns de persoas ocupadas, unha de cada dúas desempeña empregos informais e catro de cada dez teñen ingresos inferiores ao salario mínimo. Afonda a golada de xénero no emprego e tamén nos ingresos; catro de cada cinco menores de dez anos en América Latina e o Caribe non saben ler nin escribir. Non son datos inventados por Cuba: están no balance preliminar das economías de América Latina e o Caribe publicado en decembro de 2023 no Panorama Social de América Latina e o Caribe da CEPAL; no Informe da Situación e Perspectivas da Economía Mundial de 2024, da Organización das Nacións Unidas, publicado en xaneiro de 2024; e na Encrucillada da Educación en América Latina e o Caribe, un informe da UNICEF e o Banco Mundial que data de marzo de 2023”.
“Por iso –concluiu Diaz-Canel- os nosos pobos teñen unha sede histórica de xustiza. Fronte tanta incerteza e desesperanza despregada polas elites capitalistas, necesitamos certeza e confianza no triunfo das nosas ideas, no triunfo da unidade e no triunfo da solidariedade. Lonxe de globalizar a solidariedade, a amizade e o respecto, o mundo acode á guerra, ás sancións, ás medidas coercitivas, ás presións, aos bloqueos, a levantar muros e, sobre todo, á guerra, ao xenocidio. Mostra de que o capitalismo non ten ningunha resposta para os problemas actuais da humanidade”.
En relación co xenocidio en Gaza e Cisxordania, dixo que “Todos sinalamos os perigos da impunidade coa que actúa Israel, grazas á complicidade e o apoio do Goberno de Estados Unidos e malia os graves riscos de rexionalización do conflito no Oriente Medio, unha seria ameaza para a paz e a seguridade internacional; só unha mentalidade imperial, un propósito intervencionista, pode negar que a paz e estabilidade nesa rexión dependen, en primeiro termo, dunha solución ampla, xusta e duradeira ao conflito israelí-palestino, que contemple a creación dun Estado Palestino soberano e independente nas fronteiras anteriores a 1967, con Xerusalén Oriental como capital e garantindo o dereito ao retorno dos refuxiados á súa terra. Demandamos o ingreso inmediato do Estado de Palestina como membro de pleno dereito da Organización das Nacións Unidas”
Lembrou que Cuba solidarizárase de sempre coa causa palestina. “Hoxe no noso país estudan centos de estudantes palestinos, con eles temos un intercambio permanente, con eles o noso pobo desfilou fronte á Embaixada norteamericana en Cuba demandando que cese a agresión a Palestina. Xunto a eles compartimos conversatorios, debates e tamén manifestacións de expresión pública. A esa mocidade dixémoslles que son fillos tamén de Cuba, e todos os cubanos e cubanas sentímonos pais e nais deses mozos palestinos que estudan connosco, que comparten tamén a cotiandade do pobo cubano. Facemos todo o posibel por que se forxen como bos profesionais, como bos patriotas, para que sexan no futuro útiles ao seu pobo e á súa causa; en todos eles observamos decisión e compromiso crecente coa causa palestina, e por iso estamos seguros de que dende aquí, dende Cuba, son tamén parte do presente e do futuro de Palestina. Viva Palestina Libre! E de igual maneira, manifestamos o noso apoio á causa do Pobo Saharauí que pode seguir contando cun amigo fiel e leal en Cuba”.
Diaz-Canel repaarou en que a maioría dos despachos das axencias hexemónicas, manipularan a cifra, o contido e o éxito da convocatoria do Primeiro de Maio en Cuba. “Algúns deles contaron “miles de cubanos en actos moi pequenos, non tradicionais”. Temos que aclararlles ben aos señores imperialistas, que non participaron miles de cubanos: participaron máis de catro millóns de cubanos!”
O presidente foi interrompido por aplausos no decurso e final da súa importante intervención.
Goretti Sanmartín,alcaldesa de Santiago de Compostela, anunciou o pasamento de Luz Fandiño, sobrevido no abrente de 28 de Abril. A poeta enamorada da lingua, da condición feminina recoñecida e do dereito universal a independencia, cumprira 92. No momento de escreber estas liñas, abrollan recordos e comunicados que honran a poeta analfabeta, que adoitaba identificarse como rebelde en demasía para a militancia regular, por moito que esa aparente distancia coa formalidade partidista aparecese sobrepasada sen límites no compromiso con todas as causas de liberación baixo forma de presencia, colaboración sen límites e aporte dos seus versos.
Luz escollera presentarse coma poeta analfabeta, unha definición da súa condición proletaria que apartaba a mínima sospeita de desclasamento sen deixar de defender o dereito a poesía, ao feminismo, a lingua de seu e a nación liberada, propósitos definitivos aprendids na primeira mocidade na emigración, en oficios de pan do demo e certezas cuidadas e atendidas durante o resto da vida mediante o compromiso tenro e teimudo coa lectura, a escrita e a Revolución.
Honrou seu compromiso coa causa da Revolución Cubana e contra o bloqueo máis cruel e dilatado da historia. Ningunha iniciativa da Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil lle foi allea. Nunha das intermitentes convocatorias anti-revolucionarias fronte a legación cubana na capital galega, en 2017, Luz dera un paso adiante co puño en alto fronte os escuálidos que demandaban liberdade de comercio en Cuba, e o que na realidade fora labarada de xenio dunha poeta rebelde e octoxenaria, acabou formalmente presentado nun xulgado como agresión intolerábel contra inocentes desarmados partidarios da OTAN e de Milton Friedman. A devoción de Luz pola súa patria e a condición de muller, violentamente aprendidas na emigración, era enerxía inxente que a había acompañar con entrañábel protagonismo toda a súa vida e que ficará como exemplo.
Luz participara nos volumes colectivos Poesía Escarlata 2003 e pubicara Farangulliña de Neve (1998) e O pracer de envellecer (2014) En 2018 recibiu o premio Mestres da Memoria da Asociación de Editores en Lingua Galega (AELG) No 2022 apareceu o seu poemario antolóxico e O Premio Begoña Caamaño á Igualdade de Xénero, no apartado Traxectoria, da área de Cultura da Deputación da Coruña, foille entregado en 2023. O xurado presentara Luz como un “exemplo de coherencia, rebeldía e dignidade, na súa loita polos dereitos das mulleres e por ser inspiradora para as novas xeracións,”. Sonia Méndez estreara en 2022 o filme A poeta analfabeta que relata a vida da escritora e deixa proba da súa vontade expresa de promover lingua, Nación e Feminismo.
Con Luz nas prazas de Compostela
Goretti Sanmartín Rei, alcaldesa de Compostela
A ilusión de Luz Fandiño sempre foi que gañasen as boas, que foramos máis, que enchoupásemos o mundo de alegría, da felicidade que supón a defensa dos dereitos das máis, fronte aos privilexios duns poucos.
A Luz era fácil querela, era necesario admirala, era urxente tomar nota das súas leccións. Reparo hoxe, neste día triste da despedida, en momentos en que nos atopamos nesta Compostela que tanto quería e que tivo que abandonar de nova, como ela dicía, para non morrer de fame. De repente, a imaxe que máis presente se me fai da poeta é nas prazas da cidade. Na Quintana, no Toural, na Alameda, na 8 de marzo, nas Praterías… En todos os escenarios de centos de mobilización nas que, nas últimas décadas, coincidimos… Alí estaba ela sempre, defendendo as causas xustas, o feminismo, os dereitos dos pobos, a nosa lingua, o fin das guerras… Luz, a muller que non avellentaba porque mantiña un espírito novo, rodeada sempre de xente moza á que lle transmitía unha maneira de pensar clara, nítida, a da xustiza e a igualdade, a do fin da pobreza e as discriminacións, a da loita contra a fame, ese concepto que ela tan ben manexou, tanto de alimentos, coñecemento ou ideas.
“Eu prefiro ser parte da grande louse que enterre para sempre ó fascio imperialismo que coa súa gadoupa inmunda corrompe e asfixia os seres libres que a súa bestial tiranía se rebelan”.
Os versos de Luz Fandiño falan mellor que ninguén dela mesma e introducen unha palabra que podería ser o pórtico dun dicionario da poeta: rebelión. Non teño dúbida de que esa foi unha consigna vital para Luz, rebelarse contra o destino, contra os poderes opresores, contra a miseria, contra a vida mesma que se torceu en tantas ocasións. E esa rebelión permitiunos partillar, desde moi novas, esa forza da Luz viva, enérxica, que berraba máis ca ninguén, que alzaba a súa voz con entusiasmo, que gozaba cando as prazas estaban cheas e mancábase cando as convocatorias non eran o masivas que ela soñaba. Porque esa foi sempre a ilusión de Luz Fandiño… que gañasen as boas, que foramos máis, que enchoupásemos o mundo de alegría, da felicidade que supón a defensa dos dereitos das máis, fronte aos privilexios duns poucos.
Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil"
