IP – Terra Sen Amos

Unha carta, asinada por seiscentas persoas, condenan a arbitraria cualificación de Cuba polos EUA de Estado patrocinador do terrorismo, que consideran “cínica, cruel e unha clara violación do Dereito Internacional”.  As asinaturas proceden de persoas que adquiriran por mor do voto o dereito de ocuparen un escano parlamentário en 73 países de todo o mundo. Coordinada e publicada pola Internacional Progresista (IP)  a carta, publicada venres 20 de setembro, chama aos seus respectivos gobernos a “tomar medidas inmediatas para conseguiren a exclusión urxente de Cuba desa arbitraria lista”.

A designación de Estado patrocinador do terrorismo por parte dos EUA, foille retirada a Cuba en 2015, logo dunha exhaustiva avaliación da Administración Obama, mais Donald Trump volveu incluila nos últimos días da súa presidencia en 2021. Os países da ilegal lista enfróntanse a sancións extremas que dificultan o acceso a medicamentos, alimentos, adquisicións de interese civil emerxente e dereitos de xiro, transacción e crédito internacional. Os outros tres países que tamén padecen o sambenito dos EUA, son Siria, dende 1979, Irán, a partir de 1984 e Corea do Norte, dende 2017. O presidente Joe Biden non retirou a pragmática, malia prometer a Cuba o regreso á política da era Obama.

Para as parlamentares asinantes “é urxente retirar a Cuba da lista de Estados patrocinadores do terrorismo en nome da dignidade, a decencia e a integridade da Carta da ONU”. Aportan a opinión de expertos das Nacións Unidas, que denuncia a afección desta ilegal medida “sobre dereitos humanos fundamentais, incluídos o dereito á alimentación, o dereito á saúde, o dereito á educación, os dereitos económicos e sociais, o dereito á vida e o dereito ao desenvolvemento”.

Entre os asinantes atópanse o ex presidente do Partido dos Traballadores belga Peter Mertens, a deputada brasileira Célia Xakriabá, a deputada canadense e membro do Consello da IP Niki Ashton, a senadora colombiana e membro do Consello da IP Clara López Obregón, o ex secretario xeral do Partido Progresista do Pobo Traballador (AKEL) de Chipre, Andros Kyprianou, a deputada ecuatoriana Jahiren Noriega, o deputado francés Arnaud Lle Gall, o líder do partido alemán Die Linke Martin Schirdewan, o deputado ganés Samuel Okudzeto Ablakwa, o secretario xeral do Partido Comunista de Grecia (KKE) Dimitris Koutsoumpas, o ex presidente de Güiana Donald Ramotar, o vicepresidente primeiro do Congreso Nacional de Honduras Hugo Noé Pino, o deputado indio John Brittas, o líder do Partido Nacional do Pobo de Xamaica Mark Golding, o deputado malasio Wong Chen, a secretaria xeral do partido mexicano Morena, Citlalli Hernández, o deputado senegalés Guy Marius Sagna, o líder do Movemento dos Socialistas de Serbia, Bojan Torbica, o líder da oposición de Seychelles Sebastian Pillay, o deputado español e membro do Consello da IP Gerardo Pisarello, a líder de Podemos Ione Belarra, o líder da Fronte de Liberdade Nacional de Sri Lanka Wimal Weerawansa, o Presidente do Partido Democrático dos Pobos de Turquía e membro do Consello da IP, Ertuğrul Kürkcü, o ex líder do Partido Laborista do Reino Unido e membro do Consello da IP Jeremy Corbyn.

Os asinantes argumentan que a designación “é cruel porque está deseñada para maximizar o sufrimento do pobo de Cuba, afogando a súa economía, desprazando ás súas familias e mesmo restrinxindo o fluxo de axuda humanitaria”.

En maio de 2024, o ministerio de Estado (asuntos exteriores) estadounidense retirou finalmente a Cuba da lista de Estados que “non cooperan plenamente” cos EUA na loita antiterrorista”. Con todo, a carta sostén que «isto non é suficiente», xa que «Cuba segue sufrindo como consecuencia da súa exclusión cínica, cruel e ilegal da economía internacional.»

A carta, coordinada pola Internacional Progresista, chega despois de 35 ex xefes de Estado e de goberno escribiren a Joe Biden pedíndolle retirar Cuba da lista ao entrar nos seus últimos meses na Casa Branca.

Versión en Galego para TSA de Lila Hermelo

TSA – Axencias

Cuba condena o agravamento da política de bloqueo que dende hai máis de 60 anos lle impón ilegalmente o goberno de Washington. Denunciouno en Viena José Fidel Santana Núñez, viceministro primeiro de Ciencia, Tecnoloxía e Medio Ambiente (Citma) con condena precisa da agresión extraterritorial que atenta contra o desenvolvemento da nación e o benestar dos seus cidadáns, viola a Lei Internacional e veda o uso da enerxía nuclear con fins pacíficos. A intervención de Santana tivo lugar na 68 Reunión Plenaria da Conferencia Xeral do Organismo Internacional da Enerxía Atómica (OIEA)  á que asistiu acompañado da súa equipa cubana.

A Rede de Comunicadores Nucleares de Cuba reproduciu a protesta de Santana contra as medidas coercitivas unilaterais que afectan o desenvolvemento e os dereitos soberanos dos Estados. Manifestou seu agradecemento a OIEA pola súa contribución ao desenvolvemento de capacidades nacionais mediante a cooperación técnica e dixo que deberían perseverar na procura de novas formas de xestión que permitan a satisfacción das necesidades crecentes dos Estados Membros.

A OIEA eloxia o labor de Cuba na preparación de planes integrados e coordinados de emerxencia nuclear e radiolóxica e a estreita cooperación coas autoridades reguladoras en materia de seguridade e protección. Cuba é un pais con limitados recursos enerxéticos e os EUA impidenlle o uso de xeneración nuclear.

O viceminismo dixo que Cuba, consecuente coa súa tradición solidaria, brinda a todos os países, en especial aos países en desenvolvemento, os seus recursos humanos e capacidades adquiridas nestes anos de cooperación exitosa coa OIEA para contribuir ao uso das tecnoloxías nucleares en función da paz e o desenvolvemento sostíbel.

Describiu un contexto global nada alentador, no que o cambio climático ameaza con máis pobreza e fame mentres países e consorcios poderosos derivan seus recursos a tarefas menos nobres que a paliar esta situación. O estrago de incalculabeis recursos no desenvolvemento e modernización das armas nucleares, deixa en plena evidencia a desatención dos compromisos de axuda para o desenvolvemento.

O representante de Cuba asegurou que a universalización do Tratado sobre a Prohibición das Armas Nucleares só poderá atinxirse a medio do compromiso co multilateralismo e o desarmame nuclear de forma transparente, verificabel e irreversibel.

Reparou por fin na eficiencia da  xestión da División para América Latina e o Caribe da OIEA, na que Cuba foi dos países beneficiados con oportunidades de cooperación con alto cumprimento dos seus compromisos en proxectos nacionais e rexionais.

Rosa Miriam Elizalde – La Jornada

Só unha vez, que saibamos, o goberno dos EUA admitiu publicamente ter boicotado o acceso de Cuba a Internet. Novembro de 2022, o Departamento de Xustiza recomendou á Comisión Federal de Comunicacións a negativa dun permiso para a illa conectar ao cabo oceánico que comunica aos países do Caribe co continente americano. O argumento foi cómico. Alegou o risco de Cuba poder interconectar con China ou Rusia para estes usar a illa de pasarela para interferir a Rede estadounidense. A Rede Arcos-1, que pasa a 32 quilómetros da Habana, e leva máis de dúas décadas activa, conecta a 24 puntos de ancoraxe a Internet de 15 países do continente, a maioría con relacións fluídas e prolongadas cos adversarios estranxeiros que tiran o sono a Washington.

Só con responsos non che hai conexión a Internet. Son precisas alomenos tres condicións: una rede de telecomunicación, as computadoras ou equipos electrónicos que dialogarán cos seus pares no mundo e unha cultura de uso destas tecnoloxías. Se se vive nunha illa, necesítase máis que en calquera outro lugar de cabo submarino para conectar coas redes continentais. De feito, o 99 por cento do tránsito de datos en todo o mundo, terra firme ou non, navega por medio de cabos oceánisco, nos máis dos casos de fibra óptica, que suman máis dun millón de quilómetros.

Internet foi pensada como unha rede onde a información transita por camiños alternativos, para garantir a circulación de datos. Naceu dun decreto da presidencia de Kennedy en1962 depois de a Crise de Outubro ou Crise dos Mísiles evidenciar a vulnerabilidade dos sistemas de mando e control unidireccionais en caso de ataque nuclear. Con todo, a redundancia da rede ten hoxe máis limitacións que cando xurdiu Internet, porque case todos os cabos de fibra óptica conducen a EUA onde se atopa a columna vertebral da rede de redes.

Esta estrutura desigual dos cabos do Internet, fai que calquera información que se transmita dende América Latina cara a Europa, mesmo se é enviada dende un servizo na Patagonia a medio de servidores locais, pase case sempre polo NAP das Américas, situado en Miami. Por riba, os grandes cabos de fibra óptica que cruzan os océanos son propiedade dun feixe de empresas ligadas aos servizos de espionaxe, como explicara o ex axente estadounidense Edward Snowden.

Cuba, con unha extensa e ben documentada tradición de interferencias externas nas súas comunicacións, non é protagonista de intromisión ningunha. Sen ir máis lonxe, un informe de investigación conxunta publicado en setembro de 2023 polo Centro Nacional de Resposta a Emerxencias de Virus Informáticos de China e a compañía de seguridade da internet Qihoo 360 Technology, acusa á Axencia de Seguridade Nacional de Estados Unidos de dirixir máis de 10 mil ataques cibernéticos contra China, coa substracción de 140 gigabites de datos de importancia.

É imposible demostrar que Cuba sexa ameaza da ciberseguridade nestas condicións. Importa suliar que é a primeira vez que o Departamento de Xustiza admite, mediante unha recomendación burocrática, que Washington impide a conexión ao cabo submarino: Se cadra algún día recoñezan que entre os seus moitos bloqueos á illa está o de impedirlle adquirir tecnoloxía informática, amais de enormes dificultades para que poida acceder a servizos dixitais.

UNHA DÉCADA DE CENSURA

Repasando os principais fitos da guerra dixital de Estados Unidos contra Cuba, enténdese ben esta trapalleira historia. Mentres Europa e a maioría dos países de América Latina accederan a Internet a mediados dos anos 80 do século pasado,  a Cuba impuxéranlle unha década de censura da National Science Foundation (NCF) que impedia aos EUA chamar ou recibir sinal dende a illa.

Durante o Período Especial -a crise que sobreveu tras o derrube dos procesos socialistas en Europa do Leste a inicios dos anos 90 do século pasado-, a situación experimentou un cambiou considerábel. Os EUA coidaron que o socialismo en Cuba tiña os días contados e apostaron por unha glasnost dixital (transparencia dixital) para introducir propaganda estadounidense a eito e acelerar o desexado cambio de réxime en Cuba polo que aposta Washington dende hai máis de 60 anos.

A partir de 1996 e ao abeiro dunha normativa coñecida co noome de  Lei Torricelli ou Lei para a Democracia de Cuba, foi posibel a conexión da illa a Internet, pero só para acceder a contidos informativos, porque os límites ás prestacións que pode gozar un usuario cubano son ferreos. Administracións demócratas e republicanas mantiveron en pé estas políticas, aínda que Donald Trump aplicou unha estratexia de máxima presión  para asfixiar a economía cubana que foi continuada por Joseph Biden. Ambosdous presidentes incitaron a ultradereita cubana dos EUA a participaren activamente na creación de grupos privados e públicos en Facebook, a plataforma máis visitada da illa, co obxectivo de intoxicar a axenda pública nacional.

Hai evidenciaas de estes grupos teren incirrado as protestas de xullo de 2021 en Cuba, as da máis alta participación recordadas no país caribeño. O investigador estadounidense Alan Macleod infiltrouse nun destes grupos e demostrou que residen na Florida os principais incitadores dos disturbios en San Antonio dos Baños, a cidade na que comezaran as revoltas. “A participación de cidadáns estranxeiros nos asuntos internos de Cuba está nun nivel que dificilmente podería darse nos EUA”, escribiu Macleod en MintPress News, outubro de 2021.

Calquera investigador ten a man probas abondas do protagonismo do goberno dos EUA na campaña #SOSCuba, que xerou miles de contra-chíos (retweets) nos días previos e durante as protestas do 11 de xullo de 2021. Axentes das organizacións que reciben financiamiento do Goberno Federal, sementáronas e traballaron para inzalas a eito. Dende xaneiro do 2017 até setembro de 2021, documentouse que polo menos 54 grupos que operaron programas en Cuba, hai ben probasde teren recibido finanzamento do Departamento de Estado, a Axencia Internacional de Desenvolvemento de Estados Unidos (USAID) ou a National Endowment for Democracy (NED). Programas que duran dun a tres anos con finanzamento que ai de medio millón a 16 millóns de dólares.  A Casa Branca gabase do seu labor sen descanzo por identificar, recrutar, formar, finanzar e promover  persoas e organizacións determminadas a inzar o cambio político dentro da Illa.

Hoxe 7,5 millóns de cubanos (máis do 70 por cento da poboación) están conectados a Internet, mais non lles permiten en orixe ver Google Earth, usar o sistema de videoconferencia Zoom, nin descargaren sistemas informáticos abertos de Microsoft, nin comprar en Amazon, nin adquiriren dominios internacionais que poidan favorecer o turismo cara á illa, por mencionar algúns dos máis de 200 servizos e aplicacións bloqueados. Cando os provedores da internet detectan un acceso dende Cuba, estas empresas, estean en California, Madrid, París ou Toronto, aplican censura e advirten que o usuario se conecta dede un “país prohibido”.

Como parte da súa política para o cambio de réxime en Cuba, o goberno dos EUA, en pleno aliñamento bipartidista, intensifica nestes anos últimos o uso de técnicas de manipulación informativa en correspondencia co vertixinoso inzado do novo paradigma comunicacional, o dominio que exerce sobre as plataformas algorítmicas globais e a identificación de oportunidades e debilidades na sociedade cubana no proceso de transición cara ao escenario dixital.

Ergueu a asignación de recursos financeiros, tecnolóxicos e humanos con fins subversivos e adoptou medidas na estrutura normativa do bloqueo para facilitar o contaxio comunicacional na guerra non convencional contra Cuba, todo o cal reforza cada vez máis os instrumentos característicos da guerra cognitiva, segundo a denominación conceptual elaborada por sectores académicos, militares e políticos.

O Estado e a admiinistración de Cuba no entanto, adquiriron o conciencia do colosal reto que representa este novo escenario para a seguridade e defensa nacional, polo que elevaron o niivel de communicacións interna, de mobilización política e comunicacional e de acción cohesionada do Estado e de todo o pobo para contrarrestalo.

Xa que logo, case hai que lle dar as grazas ao Departamento de Xustiza dos EUA que afirma a cara lavada que é o seu goberno o que impide a conexión da illa á rede Arcos-1 que enlaza aos países caribeños. Se cadra por este camiño, Washington dará asumido que foi e segue a ser o inimigo número uno do acceso dos cubanos a Internet.

Versión en Galego para TSA de Áurea Couto.

Farruco Sesto – NósDiario

A superabundancia do tema Venezuela en tódolos medios de comunicación, así como a constante referencia a ela por parte dunha chea de políticos convencionais que a utilizan para resaltar a súa propia estupidez, pon sobre a mesa unha pregunta que vén ao caso: Que é o que pasa con Venezuela?

En verdade, poucos pensarían que un país de tamaño medio en canto a poboación, ao redor de 35 millóns, fóra un parteaugas tan importante da xeopolítica, como o é desde hai algúns anos.

Hai dúas razóns esenciais para que iso sexa así. Unha razón material: a do petróleo. E outra intanxible:  a do exemplo. A primeira delas adoita citarse moito máis que a outra, pero ao noso xuízo, as dúas teñen un peconsiderable. 

O que aparece en primeiro lugar é, pois, a existencia no territorio venezolano das maiores reservas petroleiras do mundo, ao mesmo tempo que a presenza doutras materias primas esenciais, tales como gas, ouro, ferro, aluminio, coltán, por citar algunhas. E tamén auga e biodiversidade. É evidente que, coa vista posta nelas, o infernal desexo de posesión destas materias primas, non lles permite conciliar o soño aos países occidentais de espírito imperial e neocolonial, particularmente aos EEUU. Necesitan endiañadamente poñer esa riqueza ao seu servizo.

Esta circunstancia de país con grandes riquezas naturais, é a que pon sen dúbida a Venezuela no mapa das tensións xeopolíticas, pois o petróleo, á fin e ao cabo, dígase o que se diga, é hoxe aínda unha fonte de enerxía imprescindible e o será por longo tempo, ata que as acaben as súas existencias.

A segunda razón, que tensa os ánimos nun sentido ou outro, é a do exemplo, vale dicir, a referencia como modelo dun país que, xustamente nos inicios do século XXI, logrou romper os seus tradicionais lazos dependentes, para transitar un camiño de plena soberanía, co apoio da gran maioría do pobo.

Brillante paradigma para uns, a dunha Venezuela independente, pero non para outros, que ven no exemplo da revolución bolivariana unha ameaza para os seus intereses.  De alí o seu protagonismo como tema constante na guerra cultural que se fai presente nos medios hexemónicos e nos espazos das redes. 

Para os medios do autodenominado Occidente, que cantan ao unísono con música paga, non valen argumentos  nin valen feitos. Non contan os mapas sempre dinámicos da realidade, senón os debuxos manipulados dunha xeografía inventada, onde Venezuela é un réxime oprobioso, que cada día atopa unha nova maneira de violar os dereitos humanos. Visións que se transforman en posicións predeterminadas na gran partida internacional de xadrez que se xoga no mundo de hoxe.

De maneira que non hai misterio algún. Estas son as razóns, a do petróleo e a do exemplo, polas que Venezuela é unha  invitada crónica e recorrente nos titulares de prensa, nos noticiarios de televisión e nas declaracións políticas para a galería.

 Unha revolución dentro da revolución

Pero mentres tanto, ante o barullo dos imbéciles, xorde unha pregunta inevitable: que é o que realmente está a ocorrer no país bolivariano?  Ou dunha maneira máis directa: Que é o que pasa en Venezuela?

A resposta neste caso é moi sinxela.

O que pasa é que Nicolás Maduro gañou as eleccións para a presidencia da República. E coa vitoria de Maduro, reafirmouse a vontade do pobo venezolano de seguir construíndo o socialismo. 

Coa economía enrumbada, a pesar de todas as agresións e bloqueos comerciais e financeiros, ata o punto de ser este ano o país latinoamericano con maior crecemento económico, Venezuela prepárase para impulsar con forza o seu Plan das Sete Transformacións.

Xustamente nestes días, o presidente deste país indomable,  chamou, a unha revolución dentro da revolución, para avanzar no goberno directo da xente, fortalecendo o estado comunal.

Mentres que na Asemblea Nacional trabállase no deseño e aprobación dunha lei contra o fascismo e o neofascismo, para consolidar a paz que o país necesita.

Dentro dese mesmo espírito, nestes días de setembro está a ter lugar en Venezuela un Congreso internacional contra o fascismo, con invitados de todos os continentes.

E para a primeira semana de outubro, está convocado o Congreso Nacional do Bloque Histórico Bolivariano, Popular, Chavista e Socialista de Venezuela para o Século XXI, que permitirá debater a visión programática, estratéxica e xeopolítica dos próximos 30 anos. De maneira que Venezuela, tranquila, sosegada e con nervios de aceiro, constrúe o seu futuro mentres croan as ras fastidiosas no estanque do xardín de Borrell.…

Casa das Américas – Terra Sen Amos

A repercusión internacional da carta aberta escrita polo xornalista galego Ignacio Ramonet ao presidente dos EUA, Joe Biden, reclamando a exclusión inmediata de Cuba da lista de países patrocinadores del terrorismo, segue a medrar en todo o mundo. O nixeriano Wole Soyinka, Premio Nobel de Literatura  en1986, sumous a outras voces solidarias entre as que se contan loitadores de movimentos sociais, sindicalistas, intelectuais, artistas, profesores e xornalisas, indignados pola arbitrariedade deste inhumano proceder do goberno dos EUA, verdadeiro atentado contra a Lei Internacional.  A seguir, o texto da carta.

Señor Presidente Joe Biden:

Señor Presidente, o seu mandato presidencial remata dentro de poucos meses. Permítome escribirlle, con todo respecto, en nome dun número importante de persoas, movementos sociais, sindicatos, asociacións humanitarias e organizacións non-gobernamentais de todo o mundo que asinan comigo esta carta e que esperan un xesto de vostede para reparar unha profunda inxustiza cometida 12 de xaneiro de 2021 polo seu predecesor, Donald Trump, cando, a unhas semanas de abandonar a Casa Branca, resolveu (sen base legal nigunha) reinscribir Cuba na infame Lista de Estados Patrocinadores do Terrorismo (Lista SSOT, polas súas iniciais en inglés).

Como vostede sabe, Presidente, esa lista SSOT é un mecanismo de política exterior concibido pola Secretaría de Estado (ministerio de Asuntos Exteriores) dos EUA para sancionar aqueles países que “prestan insistente apoio a actos de terrorismo internacional”.

As consecuencias máis atroces derívanse do risco asociado a calquera tipo de axuda humanitaria, negocio, investimento e comercio que implique a Cuba e, por extensión, aos seus cidadáns. Por exemplo, aos cubanos con cidadanía estranxeira que reúnen os requisitos para unha exención do Sistema Electrónico de Autorización de Viaxe (ESTA, polas súas siglas en inglés) para viaxar a Estados Unidos, denegóuselles esendereito. Aos cubanos residentes na Unión Europea pecháronselles contas bancarias xa que, polo feito de estar o seu país na lista SSOT, eles son automaticamente considerados  “clientes de alto risco”. Moitos grupos relixiosos viron conxelados  seus fondos e bloqueados os envíos de axuda humanitaria á illa. As persoas que tentan facer unha transferencia de diñeiro por PayPal ou Wise a familiares en Cuba poden ver seus fondos conxelados e as súas contas bloqueadas. A maioría dos bancos néganse a procesar pagos cubanos e conxen mesmo as sumas de diñeiro destinadas a actividades humanitarias. A presenza de Cuba nesa lista SSOT limita, para os particulares, a apertura de contas bancarias no estranxeiro, o uso de instrumentos para cobranzas e pagos internacionais, o acceso á banca dixital, a contratación de servidores e servizos en liña e mil impedimentos máis.

Señor Presidente, a inclusión de Cuba nesa lista SSOT provoca, ademais, que os viaxeiros estranxeiros de países incluídos no ESTA que desexan visitar Cuba teñan que solicitar un visado especial no Consulado Xeral da Embaixada de EEUU no seu país de orixe. Esta política, implementada pola súa Administración, ten un impacto nefasto na industria turística de Cuba, un sector de decisiva importancia para a fráxil economía da illa.

Señor Presidente, como vostede sabe, todo isto vén engadirse ás terribles consecuencias do cruel e ilegal bloqueo económico, comercial e financeiro contra Cuba que o Goberno do seu país mantén desde hai máis de 60 anos -descoñecendo a clara posición da Comunidade internacional e as sucesivas resolucións da Asemblea Xeral das Nacións Unidas -, co obxectivo de xerar unha situación de carencias e descontento na poboación que conduza a protestas contra as autoridades cubanas.

Semellante deseño agresivo, causante de tanta dor e tanto calvario para inocente poboación civil de Cuba, Señor Presidente, que atinxiu neste último decenio (como puido constatalo a súa propia esposa, Jill Biden, durante o seu percorrido pola illa en outubro de 2016) dimensións de castigo inhumano. O pobo cubano carece de acceso a moitos bens e recursos básicos: medicinas, alimentos, materiais de construción, fertilizantes, enerxía, maquinaria industrial, pezas de recambio que non se poden importar por figurar Cuba nesa lista. A onda migratoria actual cara a Estados Unidos, inédita na súa magnitude, é se cadra o exemplo máis ilustrativo do estrago e o sufrimento provocado polas medidas extremas e brutais contra a economía cubana derivadas tanto do criminal bloqueo como da inxusta inclusión de Cuba na infame lista SSOT.

Tampouco ignora vostede, Señor Presidente, que, en maio de 2024, o Departamento de Estado tomara a decisión de retirar a Cuba da lista de “Estados que non cooperan na loita contra o terrorismo”. Unha decisión acertada e xusta. A pesar diso e de maneira contraditoria, incongruente, confusa e inxustificábel, a súa Administración insiste en manter a Cuba na lista SSOT, a dos Estados patrocinadores do terrorismo. Como é posible afirmar, ao mesmo tempo, que Cuba coopera na loita mundial contra o terrorismo, e, paralelamente, acusar á Habana de patrocinar abertamente o terrorismo? A mellor maneira de clarificar esa contradición, é tirar Cuba, de inmediato, da lista SSOT.

Señor Presidente: nunha iniciativa de xustiza e lucidez política, a Administración do presidente Barack Obama, da cal vostede formaba parte, retirara Cuba desa lista miserábel en 2015, paso moi positivo para forxar, por fin, unha relación máis construtiva coa Habana. Durante o Goberno de Barack Obama, sendo vostede Vice-Presidente dos EUA, foi real a oportunidade de avanzar cara a unha normalización das relacións diplomáticas entre dous veciños con sistemas políticos diferentes pero dispostos a se entenderen en base ao respecto mutuo.

Non é novo para o Señor Presidente que Cuba sempre denunciou e combateu o terrorismo; endexamais lle prestou apoio nin patrocinio. Nunca o practicou. Dende hai 65 anos, mália tensións que puideron existir entre os EUA e Cuba, non lle hai evidencia dun só caso de acción violenta no territorio estadounidense que fose apadriñado, directa ou indirectamente, pola Habana. Nin un só caso! Pola contra, Cuba foi un dos países máis atacados por organizacións terroristas. Máis de 3.500 cidadás e cidadáns cubanos morreron en atentados cometidos por grupos terroristas finanzados, armados e adestrados por organizacións violentas con base, nos máis dos casos, nos EUA. Un mundo ao revés. Vostede sábeo.

Ao señor Presidente  non lle falta evidencia de que incluíndo -inxustamente- a Cuba nesa lista SSOT estalle a aplicar ao país e a toda a súa inocente poboación, numerosas e dolorosas medidas unilaterais de castigo. Nunca deixou Cuba de promover a paz, como confirma a iniciativa de Gustavo Petro que, a pouco de ser elexido Presidente de Colombia, retirou a solicitude de extradición dos dirixentes do ELN como parte da súa iniciativa de “Paz Total”. A Habana, pola súa banda, aceptou ser de novo anfitrión e garante das conversas de paz entre Bogotá e o ELN. Non descoñece vostede, que grazas á intermediación de Cuba, o 9 de xuño de 2023, na Habana, o presidente Gustavo Petro e Antonio García, comandante guerrilleiro do ELN, déronse a man nunha reunión onde se acordou, por primeira vez, un punto da axenda pactada e un cesar o fogo bilateral que constitúe un paso histórico cara ao silenzo das armas e a paz definitiva en Colombia. Un alto o fogo que, por certo, renovouse na Habana seis meses despois, tras cruciais xestións do Goberno cubano. Logo de meses, Cuba acolleu unha nova proposta do Goberno de Colombia de ser garante e sede alternativa doutro proceso de paz, esta vez co grupo armado rebelde Segunda Marquetalia.

Señor Presidente, Cuba non só é promotor da paz senón que, como ningún outro país do mundo, promove a saúde. No curso do últimos vinte anos, A Habana enviou máis de 600.000 profesionais e técnicos sanitarios a uns 165 países. Isto aliviou o sofrimento de moitos enfermos e salvou a vida a millóns de persoas en todo o mundo.

Cuba, señor Presidente,  non só promove a paz e a saúde senón que, como ningún outro país, fomenta a educación, como constatou a propia UNESCO en repetidas ocasión. Miles de mestres e de profesores cubanos interviron en decenas de países para erradicaren o analfabetismo e impulsar a escolarización de millóns de nenas e nenos. Iso é, precisamente, a antítese de promover o terrorismo.

En 2021, Señor Presidente,  a pouco de vostede se instalar na Casa Branca, varios altos funcionarios da súa Administración prometeran que revisarían a inclusión de Cuba na lista SSOT. En outubro de 2022, o seu propio Secretario de Estado, Anthony Blinken, reiterou esa promesa. En 2023, corenta e seis Congresistas, moitos deles demócratas, remitíranlle unha carta na que lle requerían o cumprimento da súa promesa. En xuño de 2024, durante o 56 período de sesións do Consello de Dereitos Humanos da ONU, nunha declaración conxunta, nada menos que 123 países esixíronlle o mesmo ao seu Goberno. Promesas e demandas de tanta importancia non deron conseguido nin un paso da súa Presidencia para rematar a descomunal inxustiza cometida contra Cuba.

Esta situación ten que rematar, Señor Presidente. Vostede sábeo. Non hai nin un só argumento consistente nin razoábel para acusar a Cuba e manter á súa poboación baixo tan ilegal e inhumano castigo colectivo. Vostede ten autoridade para, antes de abandonar a Casa Branca, corrixir ese cruel absurdo e retirar Cuba da lista SSOT. Fágao xa!

Coa esperanza de que saiba vostede, Señor Presidente, estar á altura deste momento histórico e atenda este pedido, despídese respetuosamente de vostede,

Ignacio Ramonet

Versión en Galego de Erea del Rio Iglesias.

As persoas que queiran suscribir o documento pode facelo no seguinte enderezo casadelasamericas2024@gmail.com