Enrique Ubieta Gómez – Alma Mater

O xornalista Enrique Ubieta, que ten participado no comando médico contra a Pandemia en Italia, critica nun artigo que ven de publicar no sitio Alma Mater,  aos  que non consideran necesaria a defensa da ideoloxía revolucionaria e recorda que nos últimos anos debilitouse no país a capacidade mobilizadora mentres se aplicaban políticas que primaban a iniciativa individual e avanzaba a ideoloxía liberal nalgúns sectores da sociedade. O autor do texto, coida que é ridículo falar de empoderamiento popular, se nos verdadeiramente afectados pola pobreza, o bloqueo e a pandemia, non se manifesta unha conciencia de clase. “Aceptamos o diálogo no marco da Constitución socialista (partido dirixente, ideoloxía martiana, marxista-leninista e fidelista)  que foi votada por unha inxente maioría de cubanos”.

O autor di que para saber  o que pasa en Cuba compre explicar  a relación do socialismo cubano cos centros mundiais de poder e as debilidades e insuficiencias da Revolución. “Non comprenderemos o 11 de xullo –advirte-, se non vemos que o obstáculo externo que enfronta a independencia cubana non se reduce á confrontación de intereses cun ou dous ou moitos gobernos norteamericanos (…) o enfrontamento de base é co capitalismo transnacional : eis o inimigo estrutural, porque o camiño que eliximos é o da soberanía nacional e a xustiza social. Non haberá paz. É unha guerra que non coñece normas éticas e na cal non existen comportamentos ou solucións de convivencia que non se sustenten na forza ou a conveniencia”.

Subliña Enrique Ubieta que “nunca antes fora o Bloqueo, dunha maneira tan directa e evidente, responsábel de mortes en Cuba; noutros  tempos, viamos só números, listas de perdas abstractas, que presentaban algúns e outros negaban con cinismo. Ben sabido é que a morte roubaba destemidos balseiros no mar alto, ou nenos e adultos nos hospitais, por falta de medicamentos; había quen achacaba esas perdas a decisións persoais ou ben a enfermidades que non tiñan cura. A persistente pandemia da Covid-19, ao elevar o número de contaxios e mortes, e tocar co seu dedo imprevisíbel calquera veciño ou familiar, incrementa medo e frustracións. Hai erros que agravan a canseira dos homes e mulleres que traballan día e noite por salvar vidas nos hospitais ou fóra deles. A indiferenza burocrática agrava o cadro, mais non tanto coma a falta de respiradores artificiais, de balóns de osíxeno, de camas ou de antíxenos”.

O bloqueo recrecido, impide a compra de medios e materias primas para a fabricación de medicamentos, de divisas que poidan remediar as necesidades do pobo, do petróleo necesario. “A guerra é total –di-  e os minguados  recursos do país van para a sanidade e para a produción e compra de alimentos; fabrícanse respiradores, créanse e prodúcense vacinas e antíxenos. Mais a prensa do capital e os seus satélites culpan ao goberno de falla de eficiencia. A disputa non é pola verdade, é polo poder. As reclamacións dos sectores máis afectados polo afogo económico (pandemia + bloqueo recrecido) podería asumirse como natural, e aínda que é un resultado planificado polos que nos bloquean, a irrupción de protestas non é consecuencia lineal desas condicións. A pandemia e as crecentes e sostidas dificultades materiais, xeraron tamén un espontáneo movemento de solidariedade cidadá, que se traduciu, por exemplo, no arribo á cidade de Matanzas, cando esta era o epicentro da enfermidade e parecía gravemente colapsada, de centos de voluntarios de todas as provincias: estudantes, profesionais, artistas ou traballadores por conta propia”.

Pregunta o autor se un país cativo e rebelde, que resiste a dominación transnacional con recursos limitados, poderá acceder á prosperidade material. Responde asertivamente  mais precisa que será imprescindíbel definir o concepto socialista de prosperidade. “A cultura hexemónica no mundo é capitalista; a que chamamos socialista, é apenas unha contra-cultura sen inserción económica estábel no mercado global. Alemaña do Leste, víase na obriga de competir en bens de consumo coa do Oeste, e, malia ter un nivel de vida alto (e non só a respecto dos países de economía máis feble) fracasou no empeño. Da relación humana cos obxectos nace o consumismo, elemento básico para o crecemento económico do sistema capitalista e a reprodución dos seus valores, impón normas inalcanzábeis e contraditorias co socialismo. A prosperidade en termos de Miami, non só é inalcanzábel no contexto dunha guerra de intereses transnacionais, tamén é indesexábel para o proxecto nacional de Cuba”.

O capitalismo transnacional —cuxa cabeza visíbel son os EUA— traballa no desmonte da unidade (consenso) da Revolución dende hai décadas.  Para Ubieta a realidade resultante do chamado Período Especial, reabriu e agrandou  as desigualdades latentes na sociedade cubana, e a desfeita do chamado campo socialista, desarmou o discurso e o horizonte. “Fidel –recorda- era consciente diso, e na segunda metade dos anos noventa do século pasado lanzou dúas cruzadas en aparencia distintas, mais enlazadas, que emprazaban a ideoloxía da Revolución no seu verdadeiro centro: dos humildes, polos humildes, para os humildes. Refírome á Batalla das Ideas no interior (o resgate, protagonizado polos mozos, dos máis desfavorecidos por circunstancias biográficas e sociais) e ao internacionalismo médico cubano, unha tradición da Revolución que renacía coma obxectivo principal en tempos diferentes. A mocidade participante na Batalla das Ideas non era atraída por melloras materiais, senón por poder encher as súas vidas de sentido e traelos desde as marxes ao protagonismo da sociedade”.

A transcendencia do internacionalismo médico estaba buscada para o interior e o seu sentido era máis ideolóxico que económico. “As dúas iniciativas –recorda- retomaban a práctica da solidariedade, corazón do socialismo no seu longo e permanente proceso por conquistar a xustiza total. Ambos programas, sinala o autor do artigo, buscaban reciclar dende o protagonismo xuvenil, a vocación revolucionaria. Entre os anos 1999 e 2000, participei cos médicos e enfermeiros cubanos no Programa Integral de Saúde en Centroamérica; os internacionalistas percibían apenas 50 dólares mensuais e eran asignados nas zonas máis apartadas de cada país, sen maiores comodidades. A misión era asumida con orgullo. Nos últimos anos, o Continxente Henry Reeve relanzou ese espírito solidário, nunca desaparecido nas múltiples misións dispersas no mundo, pero non sempre asumido da mesma maneira por todos seus integrantes. Dende a primeira gran misión en Paquistán, pasando polo heroico combate ao Ébola en África Occidental (e nomeadamente pola súa magnitude e significado, nestes case dous anos de pandemia)  o Continxente encarna o sentido avivecedor  da ideoloxía revolucionaria, concibido por Fidel”.

“Para o imperialismo era urxente diluír a ideoloxía da Revolución, sobre todo, despois da desaparición física de Fidel –engade Ubieta- porque no caso cubano é o nó que sela a unidade. Un imperialismo que a segunda metade dos noventa, fixo por fracturar e desacreditar os nexos do marxismo coa tradición cubana de pensamento, en especial co legado martiano. No novo século primou o ataque frontal ao comunismo.  Comparto a interpretación do filósofo cubano Rubén Zardoya: “Hai ideoloxía alí, e só alí onde están en xogo os ideais sociais; onde se producen, circulan e consúmense ideais sociais”.

Presentar aos heroes coma escravos

O internacionalista refírese a dous esforzos paradigmáticos da estratexia imperialista: “a) darlle volta ao impacto ideolóxico do internacionalismo médico cubano, facendo que  apareza nos media coma un mero acordo comercial, no que o traballador da saúde deixaba de ser heroe para ser presentado coma escravo. Isto significa para o autor do artigo, “anular a súa excepcionalidade de home-muller novo, disposto a salvar vidas a risco da propia e sen interese de lucro, para inserilo no mundo da compra-venda e igualalo, con perdas materiais, ao mundo da medicina privatizada. Non se trata só de impedir noso posíbel gaño económico, enténdase ben: para o inimigo é máis importante reducir todo a perdas e ganancias; b) desvalorizar o deporte revolucionario oposto ao profesional —no que algúns deportistas poden facerse millonarios— e convencernos de o deporte profesional ser superior e que é eerrado afastarnos del porque os triunfos deportivos cubanos, na burbulla amadora, son arela propagandística do goberno revolucionario. En ambos casos —máis no segundo que no primeiro— esas campañas inimigas atoparon defensores inxenuos ou maliciosos no seo da nosa sociedade. Foi moi positiva na miña opinión a mobilización dos brigadistas cubanos do Continxente Henry Reeve cara ao interior do país, porque romperon co falso concepto de existiren dúas solidariedades, a externa e a interna”.

O autor ten denunciado que o propósito de desideoloxizar á mocidade cubana, non é máis que unha re-ideoloxización no senso inverso, e discorre nos circuítos intelectuais por tres camiños:

1. A reactivación das liñas ideolóxicas que precederon á unidade dos revolucionarios cubanos, superadas ou conxeladas polo trunfo da unidade fidelista, tanto das correntes derrotadas (por exemplo, o anti-comunismo), como daquelas que se integraron á nova visión, cualitativamente diferente a todas. Neste sentido, enxálzase o período de intensa loita ideolóxica que precedeu á conformación desa unidade, como cúmio da creatividade. “Para probarmos a falsidade desa tese, léan o iluminador libro A historia nun sobre amarelo. O cine en Cuba (1948–1964) de Iván Giroud, publicado de forma recente polo ICAIC.”

2. A interpretación do diálogo ou da unidade como lugar de converxencia de todas as ideoloxías, sen preeminencia de ningunha. Arguméntase que a diversidade actual da sociedade cubana esixe a aceptación de todas as correntes ideolóxicas, así coma do multipartidismo. Lembremos que, de cantas ideoloxías existen, só a que parte do marxismo é radicalmente anticapitalista. Neste punto, os ataques céntranse no Partido Comunista —obxecto dunha permanente demonización— que constitucionalmente rexe os destinos da Patria. É preciso comprender o contexto rexional, onde os esforzos de construción de camiños anticapitalistas prefiren concertacións políticas, ideoloxicamente antagónicas, a unha construción ideolóxica unitaria como a cubana. Esas experiencias rexionais, xorden de eleccións burguesas, multi-partidistas, e, a pesar das medidas revolucionarias, seguen a ser burguesas, alomenos no seu aspecto formal. Non podemos esquecer que moitos teóricos e antigos militantes, perderon a fe e renunciaron de feito á superación do capitalismo, aínda que o seu discurso non deixe de maldizer o capitalismo.

3. A negación do ideolóxico. A ideoloxía como dogma a superar, coma un obstáculo ou rémora do pasado que impide a aceptación de solucións pragmáticas. Din: o pobo non precisa discursos, senón comida, coma se as formas de produción e distribución de alimentos, en calquera país e circunstancia histórica, non respondesen a determinados modelos de sociedade. Coma se as ideas, os ideais (as metas, os horizontes) non se artellasen en palabras; coma se a ideoloxía revolucionaria puidese existir só en verbas, de costas viradas á práctica.

Lemas reciclados

A estratexia inimiga aparece clara recorda o autor do artigo: “denigrar o acto revolucionario para baleiralo de contido e confundir á mocidade desmobilizada. Puños erguidos, folgas de fame (ou simulacros delas), nais pagas a tanto a hora, vestidas de branco como as dignas Avoas da Praza de Maio;  lemas reciclados. Un grupo de mulleres cargadas de alfaias, reunidas nunha rúa de Miami, portando cartaces de apoio á candidata presidencial da dereita peruana, corea o lema peruanos unidos, xamais serán vencidos!. Comparan o inexistente Movemento de San Isidro (cuxos representantes encomian o imperialismo)  co poderoso Black Lives Matter (anti-sistema)  pero este, que non é parvo, non cae na trampa; e din que os que aldraxan os símbolos nacionais de Cuba e piden a invasión da súa Patria polo exército dos EUA, non teñen parecido cos queimaban a bandeira e desprezaban o himno do imperialismo estadounidense para protestar contra a invasión a Vietnam ou máis recente, contra o asasinato de afroamericanos pola policía”.

“A ofensiva imperial –engade o autor- acusa agora aos líderes da esquerda de fraude e corrupción —adoita suceder cos líderes da dereita—, someténdoos a xuízos onde mesturan verdade e mentira; menten a conciencia cando falan de desaparecidos en Cuba; engadan incautos cando piden o cese da represión no país (non en Colombia; non en Chile ou nos Estados Unidos)  Coidan que esquerda e dereita son a mesma cousa; con cinismo, dinque vivimos na era da posverdad. Un mozo contrarrevolucionario, ante as evidencias incontestabeis de a súa lideresa  estar finxindo unha folga de fame (mentres a Unión Europea e os Estados Unidos clamaban pola súa vida), dixo: “tanto me ten que sexa mentira; seguirei dicindo que é verdade”. O 11 de xullo, en Cárdenas, unha rapariga que participaba na manifestación contrarrevolucionaria respondía a un funcionario do Partido sobre si recibía ou non diñeiro por iso: “Si, e que? A ti páganche tamén”.

Sobre o reparto do grupo concentrado fronte ao Ministerio de Cultura o pasado 27 de novembro, o autor do artigo acusa: “non todos eran artistas; foi liderado de forma rápida por figuras con vínculos explícitos con entidades oficiais ou para-oficiais do goberno estadounidense. Neste caso, cun pouco máis de elaboración, a reideologización aparecía envolta en reclamos de carácter liberal-burgués, un deles en verdade inusitado (nunca praticado polos capitalismo): que se permita, sen interferencias, o derrocamento do modelo socialista. Tanto foi así, que puxeron en fuga as defensores do diálogo”.

2017. Alguén pregunta se os Lineamientos Económicos e Sociais do Partido, entón recentemente aprobados, eran centristas.  Responde o autor: “A pregunta recollía unha das confusións máis estendidas do últimos vinte anos. A meu ver, a condición de calquera programa político está definida polo seu sentido: neste caso, a apertura dun camiño de desenvolvemento para o socialismo anticapitalista en condicións excepcionais —un só país, pequeno e pobre, fronte ao imperialismo estadounidense e mundial—, e ese obxectivo serviríanos de compás para os axustes necesarios. O compás non é a letra dun manual ou de calqueroutro texto aprobado nun congreso; o compás, como sempre dixo Fidel e repetiu Raúl, é o pobo. “Estreitamente vinculada con estes conceptos de alcance estratéxico, verdadeiramente estratéxico para o presente e o futuro da Patria —confirmaba Raúl en Santiago de Cuba, o primeiro de xaneiro de 2014—, está a frase pronunciada por Fidel aquí, case a esta mesma hora, desde ese balcón exactamente, fai hoxe 55 anos, coa que, pola súa eterna vixencia desexo concluír as miñas palabras, cito: «A Revolución chega ao triunfo sen compromisos con ninguén senón co pobo, que é ao único que debe as súas vitorias». Cincuenta e cinco anos despois, no propio lugar, podemos repetir con orgullo: A Revolución segue igual, sen compromisos con ninguén en particular, só co pobo!. Xa que logo, non se trata de facer todo o que a xente di ou pensa (xa sabemos como se constrúen no mundo os estados de opinión, como repetimos opinións prefabricadas coma se fosen nosas) Polo xeral, é o que un grupiño di que a xente di. Estar co pobo é ser parte del”.

A esencia dun Goberno revolucionario non se define pola arte da gobernabilidade. Iso é un requisito, pero non o resultado de medidas de equilibrio que responden a conxunturas específicas, salienta. “Non hai que esquecer que bordeamos un precipicio, por un camiño estreito —en tanto non damos atravesado a montaña—, e que todo colabora para facernos caer: o vento natural e un exército pago de sopladores de vento. Nada garante que non perdamos o equilibrio. Mais só a forza colectiva do noso pobo e a plena identificación cos humildes pode impedilo. Eis o camiño que debemos transitar. O crecemento económico en por si non define o triunfo final dese percorrido”.

A confianza salienta na recomendación final do artigo: “Compre mobilizar ás masas, dar protagonismo á mocidade, redimir en actos a ideoloxía da Revolución. O sucedido o 11 de xullo en Cuba non marca un rumo novo na práctica política nacional, como arelan os que non poden xa distanciarse do concepto burgués-liberal de democracia; mais pode ser, para alén da súa evidente planificación e xestión dende Washington, un golpe de compás que nos lembra cara a onde hai que mirar. Creo que hai conciencia diso, e por iso, agora, somos máis fortes”.

Tradución ao Galego e edición de Rosalía Eiras.

Axencias – Terra Sen Amos

Amigo de Fidel, defensor da Revolución Cubana en toda circunstancia e fundador da asociación de Amizade de Grecia con Cuba, Mikis Theodorakis, ventando a morte, ao cumprir 96, pediu ao Partido Comunista Grego que velase seu recordo como comunista e loitador contra o imperialismo e o capitalismo vesánico aos que consideraba mal do mundo. En defensa de Cuba, do dereito lexítimo do pobo cubano a cumprir seu propio destino, confesou vivir 20 de xuño de 2008 un momento feliz ao recibir, en Atenas, a Distinción pola Cultura Nacional de Cuba. Daquela dixo : “Non será preciso que repita o alto que é meu amor e admiración por Cuba e a súa Revolución, o seu pobo aguerrido e o seu marabilloso líder e benquerido  amigo Fidel Castro».

Fundara a Asociación Heleno-Cubana de Amizade e Solidariedade e na primeira década deste século presidiu o comité grego que reclamou en todas as instancias internacionais a liberación do Cinco Heroes Antiterroristas Cubanos, inxustamente privados de liberdade mediante sentencia emanada do goberno dos EUA, carente de toda garantía.

En 1981, dirixiu na Praza da Catedral da Habana a interpretación do Canto Xeral, composta por el sobre textos de Pablo Neruda. Esta convocatoria popular foi posibel grazas a formación dunha coral de 150 voces de Grecia e Cuba que completou a estrea, a data denanterior, no teatro Karl Marx.

Naquela altura, Theodorakis declarou á prensa cubana: «Toda música posúe valores, pero é moito máis completa a música que axude a comprendermos a necesidade de loitar pola emancipación humana e a autodeterminación dos pobos”.  O compositor, nado na illa de Xios, recordaba que a súa música “fora sempre a primeira en entrar nas cadeas e a última en saír”. Durante a ditadura fascista dos coroneis que padecera o pobo de Grecia de 1967 a 1974, dérase o caso de mozos condenados a dez anos de cadea só por asubiar melodías de Theodorakis. “No se recorda pagar tanto por unha cántiga”, lembraba o compositor.

De mozo, Theodorakis uniuse á resistencia contra os fascistas italianos e os nazis alemáns, durante a Segunda Guerra Mundial; ao ser capturado, padecera cadea e torturas. Despois da derrota do fascismo estudou en París con Olivier Messiaen, de quen aprendeu a sintonia das grandes formas clásicas coas músicas populares. A súa frecuente aportación ao cine dera éxitos coma o da banda de Zorba o Grego, do chipriota Michael Cacoiannis, Z ou Estado de Sitio, de Costa Gavras.

Berenice Sobral – Miami

Creative Associates International (CAI) é un instrumento da CIA expresamente dirixido a crear aliados do imperialismo a forza de inzar individualismo reaccionário, desconfianza contra a idea dun goberno propio e independente e ocultación e manipulación da historia recente, nomeadamente para agachar a memoria da resistencia anticolonial. A CAI medrou grazas aos contratos billonários dos EUA cos gobernos vigairos de Iraq e Afganistán. As achegas coñecidas do goberno de Washington para a contra-revolución en Cuba, aparecen mil veces multiplícadas polo cheque en branco da CAI, descoberto entre as contratas fartas de Afganistán e Iraq  ocupados, que compraban a prezos astronómico programas escolares coa súa história manipulada. Rodríguez Parrilla, ministro de Estado de Cuba, condenou estes feitos a partir dunha documentada denúncia de MintPress News.

O ministro cubano informou da denuncia que hoxe escandaliza nos EUA sobre o uso da CAI por parte de Washington para impor en 85 países súa hexemonía, con tácticas de alienación por medio das redes dixitais, dirixidas a tumbar gobernos resistentes contra o imperialismo.  O protagonismo desta rede da CIA, que troca apenas no seu nome a posición dunha letra á institución do servicio secreto do Imperio, foi decisivo nas manifestacións do 11-J en Cuba, desencadenadas contra o goberno soberano da illa desde as redes dixitais dos EUA para presentaren as protestas contra a crise sanitaria e as consecuencias do Bloqueo coma unha sanción terminante ao goberno de Diaz Canel.

MintPress News documenta que a archimillonária Creative Associates International (CAI) é a máis poderosa das ONG estadounidenseses, axente de privatizacións básicas da información e do ensino en todo o mundo, con protagonismo no Iraq e Afganistan ocupados militarmente polos EUA, e nomeadamente no obxectivo de acabar co goberno propio de Cuba por medio da difusión dixital de ideas reaccionarias e de convocatorias finxidamente espontáneas e populares para presentaren a lexítima dirección política da illa coma orixe de todas as desgrazas causadas por máis de 60 anos de Bloqueo. Denuncian asemade, que a CAI serviu de avangarda ao sinistro grupo Blackwater, división mercenaria contra a resistencia de Oriente Próximo e dera cobertura para armar e dirixir a Contra alcumada por Ronald Reagan exército de loitadores pola liberdade formado de feito por EUA para acabar co goberno sandinista de liberación nacional de Nicaragua. O profesor Kenneth Saltman, da Universidade de Illinois, asegura que a CAI funciona como instrumento de política exterior dos EUA que asume, ao mesmo tempo, o papel de arma conspirativa dun proxecto imperial global.

Entre os obxectivos da CAI para tumbar gobernos que non colaboran co programa imperialista,  MintPress News repara na súa activa colaboración coa CIA para sabotear o goberno anti-imperialista de Habana, ou como prefiren os propios documentos da CAI, para producir un cambio socio-político en Cuba.  Na investigación, aparece irreprochabelmente descrita a invención de Zunzuneo, aplicación de Twitter creada pola CAI, que funcionou primeiro coma sistema de comunicación de balde e de común utilidade para avisos, até que os seus fundadores comezaron a difundir, traballando para a CIA, lemas de cambio de goberno para Cuba, incardinados en convocatorias populares de protesta. En 2012, Zunzuneo atinxiu 55.000 usuários en Cuba, entre protestas hipócritas do goberno dos EUA contra a represión de internet por parte do goberno revolucionário. Para ocultar seu protagonismo directo na rede Zunzuneo,  o goberno de Washington presionóu a xerencia de Twitter para asumiren a propiedade da rede da CAI na illa. Non se coñecen os termos do barateo entre Twitter e a CIA, mais é certo que Zunzuneo deixou de prestar servizo en toda Cuba sen nengunha caste de aviso nin explicación até que, dous anos despois, unha investigación revelou a verdadeira propiedade e propósito do proxecto.

Rosa Mirian Elizalde–La Jornada

Vinte anos de mentiras de Washington, e abondaron dez días para os Pastunes se faceren co goberno do Afganistán. O ramo púxoo Joseph Biden ao tatexar unha escusa mentireira e patética: “A nosa misión en Afganistán non era construír unha nación, nin enferrar unha democracia unida; o noso único interese nacional en Afganistán foi, e segue a ser, previr un ataque terrorista contra os EUA”.

Quen llo cre? O Washington Post editara hai ano e medio 2.000 páxinas con máis de 400 entrevistas con militares, diplomáticos, cooperantes e oficiais afgáns. Contando co anonimato, os citados falaran a treo dos erros do Exército dos EUA e do engano deliberado á nación que representaban (e ao mundo) ao asegurar que procuraban un cambio de réxime no Afganistán. Leccións aprendidas, chamaron a esta papelería delirante.

Cambiaron cada dato para presentar o mellor cadro posíbel… Bob Crowley, por exemplo, coronel que exercera de conselleiro de contra-insurxencia entre 2013 e 2014, recoñecía que as enquisas apestaban a mentira mais reforzaban a idea de que todo o que estaban a facer era o correcto.  Donald Rumsfeld, ex ministro do Exército e arquitecto da tropa Ciberespacial dos Estados Unidos, acrecentaba: Non teño nin a mínima pista de quen son os malos.

Un exército de 800.000 estadounidenses invadira Afganistán desde 2001. O ministerio da Guerra recoñeceu 2.443 baixas e uns 20.589 feridos. Xunto co ministerio de Exteriores e a Axencia para o Desenvolvemento Internacional (USAID) sen incluír outras instancias coma a CIA ou o Departamento de Asuntos de Veteranos, gastaron desde 2001, 2,26 billóns de dólares, segundo estimacións do documento Custes humanos e orzamentarios da guerra contra o terrorismo, da Universidade Brown, en Rhode Island.

O proxecto tamén estima que morreron 241.000 afgáns como resultado directo da intervención militar. Estas cifras non inclúen mortes causadas por enfermidades, fames, secas, e outras consecuencias da guerra.

Imposíbel non comparar estes datos cos dos planos de cambio de réxime en Cuba e as continuas ameazas dos políticos da Florida.  Nas últimas dúas décadas, axencias federais estadounidenses destinaran arredor de 250 millóns de dólares para o cambio de réxime na illa. Compre aclarar que falamos de caudais públicos, documentados polo Cuba Money Project, do investigador Tracey Eaton. E non se sabe canto diñeiro viaxou polas canles clandestinas, mentres a intervención militar nunca deixa de ser unha opción sobre a mesa dos senadores Marco Rubio e Robert Menéndez, ou a congresista María Elvira Salazar, por citar só a avangarda do fundamentalismo anticubano en Washington.

Ademais do cambio de réxime e do diñeiro, o que une a historia imperial dos EUA con Afganistán e Cuba son as películas de vídeo.  As que vimos nestes días polas redes, parécense a aquela que contara e vivira en primeira persoa Eduardo Galeano. O escritor uruguaio era membro do tribunal internacional de Estocolmo, que xulgaba en 1981 a invasión das tropas soviéticas en Afganistán. Segundo a explicación oficial, a invasión quería defender ao goberno laico que estaba a tentar modernizar o país. “Nunca esquecerei o momento culminante daquelas sesións -escribiu Galeano-. Un alto xefe relixioso, representante dos fundamentalistas aliados, deu unha longa disertación chea de rabia anti-comunista. O freedom fighter pagado polo goberno dos EUA -agora terrorista-, tronóu: Os comunistas deshonraron as nosas fillas: ensináronlles a ler e a escribir!”

Coido que Galeano estaría de acordo comigo en que aquel berro parécese coma unha palla a outra aos que emiten, un día si e outro tamén, os lexisladores da cruzada contra Cuba desde Washington.

Artigo traducido para Terra Sen Amos por Rosalía Eiras

Luiz Eduardo Mergulhão Ruas – Portal dos Trabalhadores Brasileiros

O mundo assiste ao aumento exponencial das contradições do capitalismo, com as mais elevadas calamidades todas à vista, como beligerância, armas biológicas, invasões imperialistas, sabotagens contra as nações menos armadas, eliminação física de líderes políticos, sociais e científicos, avanço das políticas neoliberais contra direitos fundamentais e seguridade social mundo a fora, e assalto às riquezas fundamentais para a maioria das nações além do vergonhoso bloqueio econômico contra Cuba.

Discurso de Fidel no Parque Céspedes de Santiago de Cuba, o 1 de janeiro de 1959.

Já vão cinco anos da morte do comandante em chefe da Revolução Cubana, um estadista que nunca deixou de ser um ousado revolucionário tanto no pensamento quanto na prática concreta. Essa postura diante da vida se expressou na vitória sobre a ditadura de Batista e também na construção do socialismo caribenho, sendo uma das razões fundamentais de resistência do povo cubano por décadas. Apresento a seguir, de forma resumida, alguns momentos decisivos de essa ousadia.

Diante do golpe de Batista, apoiado en 1952 pelo governo estadunidense, contra a possiblidade de vitória eleitoral de um candidato nacionalista do partido ortodoxo. Parecia, mais uma vez, que todos os partidos seguiriam a lógica de montar frentes políticas que atuassem nas contradições da ditadura aguardando o seu desgaste. O advogado Fidel Castro, certamente um postulante a deputado caso não fosse efetivado o golpe, foi convencido pelos fatos de que o caminho pacífico e institucional estava fadado ao fracasso. Organizou, portanto, em julho de 1953, a partir da juventude do partido ortodoxo, um movimento armado insurrecional, forma de luta com larga tradição na história do país,  e o Assalto ao Quartel Moncada, no Oriente da ilha , região de intensa participação política desde as lutas de independência, na segunda cidade do país, Santiago de Cuba. O programa defendido pelos insurgentes buscava a derrubada da ditadura e o restabelecimento da Constituição de 1940, a reforma agrária, uma política de nacionalizações, o confisco de propriedades daqueles ligados à ditadura e também a participação do proletariado fabril no lucro das empresas.

O Movimento é derrotado do ponto de vista militar, mas se torna uma vitória política porque deu outra dinâmica a resistência á ditadura quando Fidel, em seu julgamento, produziu uma análise marxista da sociedade cubana vinculando a ação insurrecional á José Martí, herói da independência. Estava selada a linha de continuidade entre as lutas pela independência e a revolução que se propunha derrubar a ditadura, através de um programa nacionalista, democrático e popular, espalhado por toda a ilha por seus camaradas do denominado Movimento 26 de Julho, data da tentativa do assalto á Moncada.

Voltar como heróis ou mártires

Preso e finalmente anistiado, Fidel pedagogicamente divulgou suas ideias esperando que o próprio povo cubano fosse convencido da impossibilidade da atuação na legalidade, e só a partir daí deixou a ilha, salientando que ele e os integrantes do movimento voltariam como heróis ou mártires. A ousadia foi novamente a marca das ações de Fidel no desembarque do Granma, quando o objetivo era outra insurreição tendo como retaguarda a Sierra Maestra. Pese a dura derrota incial frente às forças de Batista, resultante também do desembarque ter perdido o caráter de surpresa pelo atraso, Fidel conclamou que a vitória era certa mesmo com poucos homens presentes na Serra Maestra e armamento limitado.

As ações guerrilheiras e a construção de uma ampla frente política com os elementos da burguesia anti Batista assustou alguns, até mesmo o comandante Che Guevara. Só que essa aliança se baseava em um programa onde estava garantido o conteúdo programático de Moncada e a sobrevivência do Exército Rebelde. Isso foi fundamental quando, após a vitória contra a tirania, o setor da burguesia cubana e o imperialismo estadunidense, surpresos com a aplicação real das medidas populares sem concessões, tentou de todas as formas impedir o avanço da revolução cubana. O povo trabalhador nas ruas apoiando o congelamento de aluguéis e a reforma urbana, os camponeses e trabalhadores rurais com acesso a terra, a política de nacionalizações e a presença do exército rebelde, foram chaves para alimentar ainda mais a ousadia de Fidel e do governo revolucionário no enfrentamento contra o imperialismo, trilhando a direção do socialismo .

O socialismo cubano expressou toda sua força democrática na participação popular protagônica em cada bairro, sendo também assentado no desenvolvimento de valores morais e éticos, na construção de um novo ser humano a partir de novas relações sociais. Esse papel da consciência e do sujeito histórico na construção do socialismo cubano, que foi muito além da mera distribuição de renda e estatização dos meios de produção -a socialização econômica como apontou o Che- superando o determinismo das forças produtivas, criou raízes em Cuba. O desenvolvimento material deveria estar associado a essa nova consciência, construída pela ação prática, o exemplo da vanguarda e a educação revolucionária.

Foi essa concepção diferenciada de socialismo assentada no sujeito coletivo, na consciência, nos valores e de tantas raízes nacionais e patrióticas, que criou condições para a ousadia de Fidel em dois momentos: na reação aos ventos da Perestroika soviética em 1986, ao salientar que o caminho não era o mercado, contestando ao seu maior parceiro econômico e político, e também no duro momento do fim do campo socialista e da própria URSS. Revelando energia, coragem e atrevimento político revolucionário, o comandante Fidel levantou bem alto a bandeira do socialismo e do comunismo em um momento de forte avanço do imperialismo e da direita, diante de um bloqueio mais acirrado  e quando muitos achavam que a revolução estaria derrotada em semanas .

A ilha socialista foi sendo defendida pela resistência do seu povo, apesar das carências do Período Especial, ciente do que puider acontecer caso de que fosse derrotada uma revolução que lhe dera tantos direitos e a garantia  da soberania real do país. Fidel impulsionou reformas mas soube manter a essência socialista da revolução e viu na maior participação do povo, cada vez mais incorporado a gestão do Estado, a raiz da resistência.

A revolução permaneceu vitoriosa e seu anti-imperialismo fundamental para a nova onda de governos progressistas no continente, que tiveram em Cuba um exemplo de resistência e apoio solidário. Tendo à frente o grande comandante, o governo cubano impulsionou ainda mais um componente fundamental da revolução, mesmo com todas as carências vividas pela ilha: a solidariedade internacionalista, estendendo a presença de técnicos, médicos e professores cubanos a diversos continentes, inaugurando a Escola Latino América de Medicina e construindo uma revolucionária forma de relacionamento comercial, a Aliança Bolivariana para os Povos da Nossa América – Tratado de Comercio dos Povos (ALBA-TCP)

O comandante, porém, se mantinha com olhos abertos, sagazes, sem fugir a duros desafios espinhosos originados de análises profundas. Com humildade extrema, apontou que um dos seus erros, e dos revolucionários cubanos, foi a certeza dos caminhos da construção do socialismo. A prática revelara que era algo muito mais complexo. De maneira dura, mas sempre alertando pedagogicamente os revolucionários, levantou a questão que não seria possível o império reverter a revolução mais sim seu próprio povo. Foi, certamente, um chamado do comandante à unidade que garantiu tantas vitórias, ao cultivo dos valores revolucionários e a eficiência produtiva com base em valores socialistas, sempre atentos ao imperialismo e ao individualismo produzido pelo mercado.

Que seja o legado de Fidel, sua ousadia analítica e propositiva sempre revolucionária, algo bem presente no povo cubano e em todos nós.