José Alberto Amesty*-  Frente Antiimperialista Internacionalista

A oficina do Hemisferio Occidental do ministerio de Exteriores dos EUA promove a subversión en Cuba a partir da formación de líderes emerxentes locais, para transformaren a sociedade cubana desde dentro, por medio do combate e descrédito dos principios, valores e practicas socialistas. Este proxecto subversivo está en marcha e as organizacións que se benefician dos fondos provistos polo goberno de Washington, xa fan por engadar, comprometer e enganar a mocidade da illa para exerceren oficio de mercenarios ao servizo dunha potencia estranxeira.

Estes grupos de mercenarios son doados de dirixir xa que forman unha especie de club único, no que se consideran  elixidos e cometen por iso erros de autosuficiencia. A intromisión política nun estado soberano, por un ou varios estados ou organizacións internacionais, mediante a forza armada ou outras medidas, ten por obxectivo violentar as leis dun país para beneficio doutro. Velaquí algúns sinónimos de entremeterse: introducirse, inmiscirse, violar, intervir, invadir, derrocar…. Definición que nunca perde a súa carga violenta, de destrución, nunca de axuda.

A actual conspiración dos EUA contra Cuba comezara de feito 3 de febreiro de 1962, mediante a orde executiva Nº. 3447 asinada polo presidente John F. Kennedy, malia que desde 1959, o goberno de Eisenhower tomara medidas para restrinxir o comercio entre EUA e Cuba para prexudicar a economía da illa.

Sabemos os danos que este cerco causou a traballadoras e traballadores e a sociedade de Cuba en xeral, con cortes de electricidade nas principais cidades do país e nos horarios de maior demanda, mingua de alimentos, caída de frecuencias do transporte público entre outras calamidades que ben merecen seren chamados agresión política, económica, financeira, comercial e tecnolóxica. Un bloqueo enteiro e verdadeiro contra cuba.

A inxerencia afecta as comunicacións, a informática e as telecomunicacións, nunha política aberrante de parte dos gobernos dos EUA que empecen a circulación de información, coutan o acceso a Internet e ás tecnoloxías da información e encarecen a comunicación internacional do país. O ciberespazo convértese así nun arma para subverter o sistema político e xurídico cubano. Os danos económicos ocasionados ao sistema das comunicacións, desde abril de 2018 a marzo de 2019, estímanse en máis de 55 millóns de dólares. A Empresa de Telecomunicacións de Cuba S.A. (ETECSA) continúa sendo a entidade máis afectada cun 98% do monto total dos prexuízos.

Un dos principais agresores de Cuba heroica, foi a Axencia dos Estados Unidos para o Desenvolvemento Internacional USAID, que ven cambiando desde hai tempo seu obxectivo declarado de asistencia económica, polo papel de lercha ladroa de centos de millóns de dólares que acaban na dotación de axentes locais, en prover as aparencias de rigor de presuntos xornalistas comprados e doutros profesionais, no envío de propaganda mentireira que axude a cambiar  mentes e argallar opositores ao goberno cubano mediante traballo político encuberto. E, xa que logo, seguir apoiando o bloqueo económico contra a illa heroica.

Do mentireiro mundo da USAID-CIA, pode esperarse calquera calamidade: cambian coma camaleóns con tal de enmascararen seu propósito verdadeiro que é acabar coa Revolución Cubana. E mentres o inimigo non descansa, nós temos a obriga de procurar arreo un mundo máis xusto e fraterno.

Ben se puido ver estes dias coa farsa de San Isidro: unha desestabilización  multifacética contra Cuba solidaria a medio dunha ciberguerra, entre outras armas empregadas polo imperialismo. O mesmo Pentágono danos a medida da belicosidade deste arma cando lle reserva un investimento multimillonario para crear medios e influencers (persoas ás que atribúen opinión de referencia na Rede) dixitais cos seus exércitos de bots (soporte lóxico que serve para comunicarse co usuario, finxindo un comportamento humano, mesmo que por veces sexa o dun humano de poucas palabras) que transmiten contra a illa desde Estados Unidos.

PARA ROMPERLLE O EIXO A CUBA

O escritor cubano Abel Prieto, asegura que a maioría dos que chegaron ante o Ministerio de Cultura Cubano en San Isidro, foron impulsados a facelo polo estado de opinión creado nas redes. Este é o espazo virtual, utilizado agora por USA, para romperlle o eixo a Cuba.

As revolucións de cor, entran dentro das estratexias de intervención, que os EUA usan para acabar con Gobernos  que non comparten a visión estadounidense da economía e da orde imperialista. Golpe de estado brando, golpe suave, golpe encuberto ou golpe non tradicional, son os nomes do conxunto de técnicas non frontais e principalmente non violentas, nomeadamente  conxuras, dirixidas a abalar gobernos sen que pareza que foi consecuencia da acción de terceiros.

A expresión procede do politólogo estadounidense Gene Sharp, quen, segundo Thierry Meyssan (xornalista e activista político francés, editor de A Rede Voltaire) “recibira o encargo da CIA para pór en práctica a súa investigación teórica en China”, en 1989, e traballou para “crear programas de adestramento da mocidade activista co obxectivo de organizar golpes”, por encarga do Estado de Israel

Por acaso, o golpe de estado é brando e ten que ver coa chamada lawfare (guerra xurídica ou guerra xudicial) para derrocar un goberno mediante mecanismos aparentemente legais.

No seu ensaio Da Ditadura á Democracia,  Gene Sharp describe 198 métodos para derrocar gobernos mediante golpes suaves e precisa unha estratexia de cinco pasos:

-Promover accións non violentas para xerar e propiciar un clima de malestar na sociedade, nomeadamente denuncias de corrupción, promoción de intrigas ou divulgación de falsos rumores.

-Desenvolver intensas campañas en defensa da liberdade de prensa e dos dereitos humanos, acompañadas de acusacións de totalitarismo contra o goberno no poder.

-Loitar arreo por reivindicacións políticas e sociais e por manipulación colectiva para provocar manifestacións e protestas violentas contra as  institucións.

-Executar operacións de guerra psicolóxica e debalo do goberno, creando un clima de ingobernabilidade.

-Forzar a renuncia dun presidente mediante revoltas para controlar as institucións, mentres se mantén a presión na rúa. Paralelamente, prepárase o terreo para a intervención militar, mentres se desenvolve unha guerra interna que produce o illamento internacional do país.

As primeiras tres etapas foran ensaiadas en San Isidro, o que nos fai pensar que a mellor defensa da Revolución Cubana, segue sendo a ofensiva audaz, creativa, oportuna e ben trazada.

* Articulista político venezolano, actualmente radicado en Costa Rica. Pastor da Igrexa Metodista Wesleyana Costarriqueña e Reverendo da Unión Evanxélica Pentecostal Venezolana UEPV. Colaborador de Aporrea.org, AlaiLatina, Suramericapress. Colaborador da Fronte Antiimperialista.

Tradución ao Galego para TSA de Rosana Domiño.

Xosé Aponte – Jacksonville (FLA)

Tanto o governo terminal de Washington coma seu relevo en portas, evitan recoñecer a actual revolta de Latinoamérica, a máis importante desde o Caracazo de 1989 que prendera coma lume no Ecuador e Chile. As grandes axencias de prensa agachan a revolución continental e para iso parcelan un feito evidente de alcance xeral. O pobo de Colombia leva máis de trece meses na rúa contra un goberno de narcos e bandidos e nese tempo as balas de Duque mataron 253 manifestantes aos que hai que sumar 150 ex membros das FARC asasinados desde o Acordo de Paz. A crecente represión das protestas contra o goberno de Moreno no Perú, causa dous mortos, centos de feridos e 200 desaparecidos; en Chile, desde a primeira semana de outubro, as forzas de orde, dirixidas por Piñera mataron 20 manifestantes inermes, feriron 1.233 e levaron con axuda dos xuices á cadea outros 3.712 na maioria mulleres; catrocentas manifestantes foron atinxidos en maior ou menor gravidade por munición de chumbo.

En Perú, gobernantes e pobo distancianse tanto coma nos primeiros 60 e a protesta gaña en coherencia mentres aumenta a represión. Desertizado o país polo librecambismo -a única solución aos problemas económicos do país según o consello teimudo deMario Vargas Llosa- a única prenda económica do goberno en fuga consiste en concesións mineiras abusivas, nomeadamente aos EUA

O pobo na rúa acaba en Chile coa constitución imposta pola dictadura e reclama destora a dimisión do gardador das chaves de Pinochet, Sebastián Piñera. O temor é que o goberno neo-pinochetista blinde a nova constitución con regulamentos que xa se anuncian e que deixarían a loita na rúa e a esperanza de xustiza nun novo chasco. Polo de agora, Piñera négase a indultar os presos políticos das protestas e contesta de caralavada que ese rigor contra alzados é unha das previsións da nova Carta Magna. Para Piñera, tamén chamado O Rockfeller de Chile, o golpe cruento de Pinochet fora unha pragmática necesaria para traer a prosperidade do neoliberalismo. Os chilenos dinque coa desregularización medrou inxustiza e desigualdade. Piñera atinxe o 90% de desaprobación.

A revolta reaviva con forza en Guatemala o espectro da represión de  2015, que levara finalmente a cadea ao vesánico Otto Pérez Molina investigado pola Comisión Internacional Contra la Impunidad, promovida pola ONU. Washington esperaba conseguir con  ela afogar o espantallo do tirano e salvar a megaminería do norte, arrasadora da agricultura e causa das marchas da fame cara a fronteira con California.

RECORDO DE EL CHORRILLO

Desta volta xa non é a febre do ouro de Klondike, nos finais do XIX senón unha fuga masiva da pobreza que os media do capital deixaron de considerar. O neoliberalismo arrasou emprego, vivenda e saúde e a fuga da poboación en plena pandemia aparece tamén en Panamá, a meca dos capitais fugados que nesta altura recorda a matanza de El Chorrillo (decembro do 89) consecuencia do desembarco de tropa dos EUA, con 20.000 desprazados e unha conta de mortos de nunca acabar; Laurentino Cortizo, presidente nomeado polos mesmo causantes do sitio do Chorrillo, recibe críticas do goberno de Washington por ter reclamado axuda de Cuba para loitar contra a pandemia. Cortizo protesta a Casa Branca a súa condición de presidente obrigado a asistir de estafermo a fuga dos seus para o Rio de Tijuana mentres a súa mesa reborda de denuncia mineiras de empresas do Norte.

A Honduras empobrecida pola galerna do librecambio ven de arrasala un furacán que a retrasa 20 anos en tres semanas, mentres as protestas polo pais inerme crúzanse coa cadea de emigrantes de a pé.

Haití e Paraguai denuncian pobreza e corrupción mentres viven o retroceso cara tiranías de hai 50 anos. Haití co regreso dun goberno autoritario aliado coa delincuencia; Paraguai denuncia ao xefe da milicia, o corrupto Mario Abdo Benitez, cacique de Stroessner, que cerca e tortura aos pobos orixinarios e defende os intereses do capital sen contar coa precariedade e desafiuzamento masivos que provoca. En Haití, as bandas secuestran e asasinan co permiso de Juvenel Mose, un presidente que recorda a Papa Doc e os seus Tontom Macoutes. A macutización acelerada contra a resistencia popular só recibe a promesa dunha nova constitución. Un recurso que busca transformar o problema en falsa solución, coma no caso de  Piñera que acusado de tiranía reaparece de pais da Nova Lei mentres os paramilitares cargan contra disidentes e oposición.

En Brasil sucédense as concentracións que piden o fin da guerra policial de Bolsonaro nas rúas das cidades. En Abril o presidente meteu a tropa nas favelas de Río e matou 177 persoas que protestaban contra o goberno e o racismo das forzas armadas.  Emir Sadder recorda que cada 2 horas é asasinada unha muller no Brasil. En ningún outro pais do continente é máis maltratada polos representantes da Lei a poboación de procedencia africana que é maioria no Brasil, e entre 2018 y 2019 o aumento da violencia contra a poboación orixinaria foi do 150%.  A revolta pola degradación de dereitos económicos, sociais, culturais e de defensa da natureza conmove un pais cuxo presidente fai ironias en público sobre a pandemia que provoca centos de mortes por día e milleiros por mes. O goberno de Bolsonaro asegurou que non eran precisas políticas de prevención e emerxencia contra a Covid-19 porque a solución de todos os problemas do país viría do crecimento económico e a xeneración de emprego. Agora non hai ninguén no país que acredite na sinceridade do presidente cando anunciou que a inmunidade chegaría pola via natural porque o cinismo de Bolsonaro chega até non recoñecer as vítimas do virus.

A censura das grandes axencias e cabeceiras do capital enfosca a realidade do monumental fracaso do librecambismo mentres labora a diario por construir  un estado de opinión contrario a defensa da independencia de Cuba, Venezuela e Nicaragua e demoniza os avances de dereito fundados no socialismo. Cuba acusada durante anos polo imperialismo de exiliar catastróficamente a súa poboación por malgoberno, recibe distincións de axencias de Norte e Sur, ten unha docencia excelente, de acceso universal, sen comparanza mesmo en paises do norte integrados na cadena de explotación do Sur e envía brigadas médicas a todo o mundo

Os argumentos clásicos da ofensiva imperialista contra Venezuela son banais e mendaces fronte unha resistencia real e articulada sobre principios socialistas e non pode negar a propaganda colosal dos EUA que o goberno bolivariano ten acertos e resultados positivos para o pobo superiores a todas as trampas infames construidas no despacho de Elliot Abrahms, cónsul imperial encarregado por Donald Trump para acabar co goberno lexítimo de Venezuela. Abrahms leva no seu expediente a responsabilidade pola matanza de El Mozote (Salvador) hai 36 anos, onde un comando formado pola CIA asasinou a máis de 1000 labregos desarmados. 

A construción mercenaria de parte dos EUA dunha nova contra para acabar co sistema de cooperativas agrícolas de Nicaragua, só rexistra o voto das universidades e colexios de pago e dunha parte da burguesía exiliada en Florida. Como se ven repetindo na historia do imperialismo dos EUA contra Latinoamérica, o orzamento do goberno de Trump para desangrar o programa socialista dos sandinistas, supera o PIB do país e non consigue dobrar a vontade independentista.

A imposición do librecambismo, a débeda externa impagábel e a amortización acelerada dos sistemas públicos de ensino, asistencia social e protección contra as enfermidades encenden a protesta en todo o continente. Neste vasto cómaro de tiranía, o máis visíbel e a reactivación do saqueo imperial con desprezo obsceno da lei internacional e do dereito a soberanía mediante unha política de mentira e falsificación activa da realidade e de negación do dereito.

Tradución ao Galego de Alicia Carvalho para Terra Sen Amos.

AXENCIAS – TERRA SEN AMMOS

Abel Prieto recordaba nunha recente entrevista co diario mexicano La Jornada, que ao cabo de seis décadas de bloqueo económico, cerco diplomático e propaganda infame contra Cuba, de parte dos EUA, a cultura cubana segue a ser un espello irradiante para todas as persoas que aspiran á xustiza e a equidade e un dereito de todas, non das minorías. Sobre a recente protesta programada perante o Ministerio da Cultura para a apertura dos noticiarios da TV do norte, o actual presidente da Casa de las Américas, recorda que non hai crítica que non se poda facer nos horizontes abertos da cultura cubana.

Non hai obxección posibel contra a crítica e a revisión posmoderna dos  límites, recorda Abel: “dialogar sobre como consolidar comprensión entre creadores e institucións, sobre manifestacións experimentais da arte ainda non ben comprendidas, é algo plenamente admitido o mesmo que a imprescindíbel función crítica da creación artística ou o todo é lícito da visión posmoderna, a liberdade de expresión e moitos máis asuntos”.

“O que non é lexítimo –precisa- e non respectar a Lei, o querer facer chantaxe ás institucións, aldraxar os símbolos da patria, procurar notoriedade mediante a provocación, participar en accións pagadas polos inimigos da nación, colaborar cos que traballan para destruilas, mentir e sumarse ao coro anti-cubano nas redes e encirrar odio”.

O escritor explica a elección do intre para finxir: “No medio da crise mundial provocada pola pandemia e o neoliberalismo global,  Cuba sofre ao mesmo tempo un estado de sitio sen precedentes de parte dos EUA. Eis a razón de que fora escollido este intre para pagar montaxes que poidan ofrecer unha imaxe desfigurada do país. Todo creador que procure  diálogo coas institucións con obxectivos lexítimos, terá interlocutores dispostos a conversaren e a recibir colaboración. Cos figureiros, nin caso”.  

Axencias – Terra Sen Amos

O ministerio de Estado de Cuba ten probas de os EUA finanzar as recentes convocatorias de protesta na illa, o que  considera idéntico á vella tradición de o goberno de Washington: pagar mercenarios para aparentar manifestacións populares contra a Revolución. «A asignación polo Departamento de Estado de até un millón de dólares para a convocatoria e contratación de participantes na subversión contra Cuba é unha flagrante agresión e violación do Dereito Internacional», denunciou domingo o ministro de Estado de Cuba, Bruno Rodríguez Parrilla.

O ministro asegurou que a ninguén en Cuba poderían parecer novidade as representacións de martirio de persoas compradas por dólares e dixo que contra a artificialidade e comprobado finanzamento exterior das últimas concentracións convocadas na illa, o goberno aplicará a Lei.  «Endexamais os gobernos dos EUA apoiaron ao pobo de Cuba, nomeadamente o de Donald Trump, cando o Centro de Seguridade Nacional CSN foi instrumento de agresión contra Cuba e América Latina», dixo Rodríguez Parrilla

Arestora, o director xeral para Estados Unidos do Ministerio de Relacións Exteriores, Carlos Fernández de Cossío, manifestou que «a descomposición moral da política exterior dos EUA lévaos á práctica delincuencial de comprar por tarifa en dólares as actuacións de protesta ao non haber motivación política, ideolóxica ou ética.

O sitio Cuba Money Project, do xornalista estadounidense Tracey Eaton, divulgou recentemente que o Departamento de Estado de Estados Unidos está a ofrecer até un millón de dólares promover «os dereitos civís, políticos, relixiosos e laborais en Cuba».

No Goberno de Cuba recordan que a Oficina de Democracia, Dereitos Humanos e Traballo do Departamento de Estado dos EUA fixo público de  pouco que está a buscar propostas que decidan a grupos independentes dentro da poboación cubana a sairen en defensa e compromiso dos dereitos civís e políticos na Illa e a denunciaren funcionarios cubanos por violacións de dereitos humanos e corrupción.  

Para Cuba sitiada desde hai máis de 60 anos, a percepción é que os sitiadores son un goberno imperialista con corrupción endémica que  inventa a diario a translación de responsabilidades aos sitiados, de feito un pais pequeño e sen recursos. Amais de interferir os gobernos de todo o mundo en beneficio dos seus intereses económico, o goberno dos EUA viola en casa os dereitos humanos e no medio dunha pandemia que custou a vida a máis de 200.000 persoas, repríme militarmente as protestas e asasin pola cor da pel. Cuba garante aos seus cidadáns dereitos fundamentais que son un soño para moitos dos estadounidenses.

Farruco Sesto – Nós Diario

Domingo seis de decembro celebra Venezuela comicios lexislativos para elixir novos deputados da Asemblea Nacional.

Como queira que unha boa parte dos medios de comunicación informan negativamente, ou máis ben desinforman, respecto diso, creo que val a pena facer algunhas anotacións aclaratorias.

As eleccións en Venezuela, seguindo sempre o establecido na Constitución, son algo normal e case cotián. Desde 1999, co comezo da V República, realizáronse no país 25 convocatorias xerais para eleccións municipais, estadais, presidenciais e lexislativas, ademais dalgúns referendos nacionais. De maneira que está sería a elección número 26 en 21 anos. Non sen razón, pero tamén con moito humor, o presidente Lula estando en Europa en certa oportunidade, ante a pregunta de por que apoiaba ao ditador Chávez, respondeu: “Ditador Chávez? En Venezuela o que hai é exceso de democracia, porque hai eleccións todos os anos e cando non tocan, Chávez invéntaas”.

O sistema electoral venezolano, totalmente automatizado e con moi diversos sistemas de auditoría pública, é a tal punto confiabel que o ex presidente dos EEUU, Jimmy  Carter, que dirixía o centro que leva o seu nome, e actuaba en función de observador de procesos electorais en moitos países, cualificouno como uns dos mellores do mundo. Porque, de feito, é así. Por outra banda, e segundo recolle a axencia EFE, insospeitábel de bolivarianismo, o Centro de Expertos Electorais Latinoamericanos (CEELA) acompañará unha vez máis, nos aspectos técnicos e de auditoría, ás eleccións venezolanas de decembro. Engade dita axencia na súa nota que o presidente do CEELA, Nicanor Moscoso, “avalou, unha vez máis, o sistema electoral venezolano como o mellor de Latinoamérica”.

A pesar de a oposición ultradereitista e proimperialista chamar a boicotar estas eleccións que cualifica de ilexítimas anunciando a súa “non participación”, a pluralidade de opcións está garantida coa presenza de 107 organizacións e partidos políticos nacionais e rexionais, a maioría de oposición, entre eles Acción Democrática, o principal partido da escena política durante os corenta anos da Cuarta República. De modo que a mesa está servida con absoluta liberdade e transparencia para as opinións de todos os cidadáns expresárense democraticamente. O demais son contos de camiño.

Cando a Unión Europea, en exercicio de intromisión intolerabel, esixe aprazar as eleccións en Venezuela, está a propoñer algo que é constitucionalmente improcedente. Debe quedar claro que estas eleccións, previstas na Constitución, son de convocatoria obrigada, pois unha vez vencido o período de cinco anos, a nova Asemblea debe comezar a súa sesión o 5 de xaneiro do ano correspondente. Todo iso, segundo disposicións constitucionais expresas. É por tal razón que as eleccións deben realizarse como moi tarde en decembro, tal como están convocadas, para poideren cumprir os prazos estipulados.

Cando a maioría dos medios de comunicación insisten en que a “comunidade internacional” non avala estas eleccións, debemos precisar que os devanditos medios, con actitude de soberbia extrema e  eurocentrismo galopante, entenden como “comunidade internacional” unicamente ao conxunto dos países da OTAN e a un pequeno grupo doutros países, como Canadá, Australia, Perú, Colombia e algúns outros latinoamericanos gobernados pola dereita. Ditos medios, pensando sempre que Europa é o centro do mundo e que o demais non conta, esquecen que os países que compoñen a Organización das Nacións Unidas alcanzan hoxe a suma de 193.

Non deixa de ser un extraordinario paradoxo, que estes medios de comunicación occidentais, máis ao servizo das políticas do capital que da verdade, queiran vender a idea de a “ditadura” venezolana pretender perpetuarse a través da convocatoria e eleccións. En palabras de Eduardo Galeano, parece a “escola do mundo ao revés”.

En consecuencia con todo o anterior, o feito certo é que, a partir do 5 de xaneiro, a República  Bolivariana de Venezuela contará cunha nova Asemblea Nacional elixida polo pobo soberano no libre exercicio da súa autodeterminación, mediante votación universal, directa e secreta, absolutamente irreprochábel. Adeus ao autoproclamado.