Rosa Bastabales
Ernesto Cardenal, grande amigo de Cuba, declarábase revolucionario e non político, estilo de solidariedade sen normas que o levaba a cismar cos seus camaradas naturais baixo o cargo intermitente de traizoaren a esencia da loita. Lonxe de restablecer a política, puña en risco a Revolución. Foi así deica o final, domingo 1 de marzo, con 95 anos, cando ainda prometía un novo e definitivo volume de versos. Gran poeta e convencido odiador da organización, tanto na loita anti-imperialista como na súa condición de crego do Cister. Símbolo da Teoloxia da Liberación, condenaba a xerarquía romana a que acusaba de se deitar coa CIA. A seguir , e pésia súa condición de ministro de Cultura do primeiro goberno Sandinista, fincaba de xeonllos aos pés dun pontífice inimigo a morte da Teoloxía da Liberación. Amigo e admirador da obra de Celso Emilio Ferreiro en cuxa casa de Madrid foi frecuente convidado, Cardenal era herdeiro maior da poesía de Neruda ao que porén acusaba de sectarismo.
![](https://terrasenamos.org/wp-content/uploads/2020/03/CAR.jpg)
Madeleine Sautié recorda en Granma o probado compromiso anti-imperialista do poeta e di que Cardenal foi para Cuba amigo entrañábel, particularmente para a Casa das Américas, onde publicara una antoloxía poética e fora xurado do Premio Literario.
Cardenal recibira a Orden José Martí, que entrega o Consello de Estado de la República de Cuba por feitos probados a prol da Paz e a Humanidade, con recoñecimento explícito da súa lealtade a Revolución. De Cuba dixo: “A miña experiencia en Cuba foi decisiva, a máis importante da miña vida depois da miña conversión relixiosa (…) Foi a miña conversión á Revolución. Antes, coidara que debíamos buscar un terceiro camiño na América Latina, pero en Cuba fun descobrer que o camiña era o que tomaran eles e que habia que defender a súa Revolución”.
Sautié di que é preciso manter a figura grande do poeta, teólogo da liberación, amigo dos pobres e da revolución, e recordar a súa obra poética da que cita como exemplo Somoza inaugura a estatua de Somoza no estadio de Somoza:
Non é que eu sospeite que foi o pobo quen me chantou este monumento/ pois sei mellor ca vós que fun eu quen o mandou erguer/ nin que teña mentes de pasar con esta estatua a mellor vida/ porque sei ben que o pobo vai tumbala no que o demo frega un ollo/ nin que eu teña a querencia de verme en estatua mentres viva/ nun monumento que vós non me faredes nunca/ A verdade é mandei chantar a miña estatua porque sei que vos repugna !
Roberto Fernández Retamar, falando da entrega da distinción, asinada por Fidel Castro en 2003, dixo que a vida de Ernesto Cardenal fora a cada etapa máis da Revolución e do pobo e recordou un poema seu de 1972 no que fundiu as súas dúas divisas vitais: Comunismo ou reino de Deus na terra, que son a mesma cousa.