DISCURSO DE CARLOS LAGE DURANTE A SESIÓN PLENARIA DO XVII CUMIO IBEROAMERICANO

A cohesión social non dará chegado como consecuencia das supostas bondades do mercado, nin polo efecto dun programa, un plan ou unha campaña de propaganda.

A cohesión social só pode ser o froito dun sistema de xustiza e igualdade” dixo o vicepresidente do Consello de Estado da República de Cuba, Carlos Lage Dávila, no plenario do XVII Cumio Iberoamericano.

“Se todos os seres humanos non teñen o mesmo dereito á atención médica, así sexa unha operación do corazón ou un transplante de órgano; se hai analfabetos, se os nenos e os mozos non están nas escolas; se hai nenos que teñen que traballar para vivir e adultos que non teñen traballo; se o diñeiro domina os procesos electorais, corrompe o sistema político e perverte a legalidade; se os medios de prensa teñen donos e responden a castas nacionais ou mundiais e a liberdade de prensa inclúe a liberdade de mentir; se a propiedade privada se apodera do patrimonio cultural e histórico das nacións; se uns posúen unha riqueza innecesaria e absurda e outros viven sen teito, non se alcanzará a cohesión social.

Unha orde política e económica internacional xusta e democrática tamén resulta imprescindibel. Se as nacións que se desenvolveron cos nosos recursos e co suor e o sangue dos nosos pobos, comportanse con irresponsabel egoísmo ou tratan de seducirnos con demagóxicas axudas; se os Bancos Centrais están baixo as ordes do Fondo Monetario Internacional, e dun cuestionado consenso alcanzado en Washington e ignoran as necesidades dos seus pobos; se o comercio de pequenas e pobres nacións con grandes e poderosas ten que ser en condicións dunha reciprocidade, imposta e inviabel , se o comercio ten que ser o chamado libre e non xusto; se os adiantos da ciencia e o coñecemento humano son obxectos de propiedade e de negocio; se as nacións máis ricas levantan muros para os inmigrantes pobres e abren portas e multiplican incentivos para os profesionais e técnicos, humillan a uns e rouban os outros, se nos facemos a ilusión de que sen unirnos é posibel conseguir o noso desenvolvemento, non se alcanzará a cohesión social.

E tampouco se alcanzará ou non tería sentido a busca da cohesión social, se non logramos salvar a existencia da nosa especie.

Os elevados prezos do petróleo e os alimentos, a cambaleante e voraz economía da nación máis poderosa, o esgotamento xa visibel dos combustibeis fósiles, a irresponsabel conduta dos países máis desenvolvidos ante o estrago do medio ambiente, as epidemias, as guerras imperiais, son realidades ante as que debemos actuar con determinación.

Quen habería negar a primordial responsabilidade e a nefasta influencia do Goberno dos Estados Unidos nestas circunstancias?

Para alcanzar a cohesión social hai que estar dispostos a enfrontar ás egoístas e violentas oligarquías nacionais e á política criminal da actual administración dos Estados Unidos.

Eles farán todo para impedirnos atinxir a xustiza social ou siquiera un pouco máis de cohesión social, porque afectaría os seus privilexios históricos. De balde, non nos han dar nada.

En canto a Cuba, só direi que malia invasións, actos terroristas, guerra económica e multimillonarios esforzos por organizar unha contrarrevolución interna, a cohesión social, froito directo da obra histórica de Fidel, é orgullo dos cubanos e conquista irrenunciabel que ten alicerdes rexos:

*Educación gratuíta, a todos os niveis, mesmo para os estudios universitarios estendidos agora aos 169 municipios do país, onde xa estudan en distintos tipos de cursos o 67 por cento de todos os mozos entre os 18 e 24 anos. Sen cultura non hai liberdade posibel.

*Atención médica a todos por igual sen cobrar un centavo, que nos permite ter unha esperanza de vida de 77 anos e unha mortalidade infantil de solo 5,3 falecidos por cada mil nacidos vivos. Ninguén ten máis dereito a vivir que outros.

*Pleno emprego, facilitado polo concepto de que o estudio pode ser unha ocupación remunerada. En Cuba hoxe o índice de desemprego é do 1,9 por cento. Nunha sociedade que se considere xusta ningún ser humano debe sobrar.

*As prisións están a ser convertidas en centros de traballo e de estudos, mentres a sociedade se prepara para recibir os reclusos e brindarlles o apoio necesario e xusto que requiren. Este programa comprende xa a todos os centros penitenciarios do país. Un preso en idade xove é tamén responsabilidade da sociedade e esta ten de esforzarse por axudalo a rectificar o seu erro.

*As persoas menos favorecidas por razóns sociais, conxénitas ou accidentais, os nenos desnutridos, os minusválidos, os anciáns que viven sós, reciben e recibirán cada vez máis atención especial e diferenciada.

Corenta e dous mil novos graduados como traballadores sociais súmanse hoxe aos que realizan este labor, para que nin un solo ser humano quede abandonado á súa propia sorte.

A solidariedade non ha ser un acto illado de xenerosidade, senón unha obriga moral de todos.

Nas austeras condicións de vida do noso pobo, no medio do máis prolongado bloqueo da historia do home, loitamos e defenderemos a unidade e a dignidade dos cubanos.

Moitas grazas.

CONCENTRACION NO CONSULADO NORTEAMERICANO DA CORUÑA PARA RECLAMAR A LIBERDADE DOS CINCO

Durante o acto de protesta, despregouse unha faixa co lema “Liberdade para os Cinco” e membros da Coordenadora entregaron nas oficinas do Consulado un escrito que reproducimos a continuación:

Concentracion no consulado norteamericano da Coruña para reclamar a liberdade dos Cinco
Concentracion no consulado norteamericano da Coruña para reclamar a liberdade dos Cinco

A atención do Cónsul dos Estados Unidos de América en Galiza Liberdade para os Cinco!

A Coordinadora Galega de Solidariedade con Cuba solicita ao consulado dos Estados Unidos de América en Galiza que transmita o seu governo a nosa petición de inmediata posta en liberdade de Antonio Guerrero, Fernando González, Gerardo Hernández, Ramón Labañino e René González.

Internacionalmente coñecidos coma Os Cinco, levan máis de nove anos presos de forma ilegal e arbitrária polo governos dos Estados Unidos polo único “delicto”de evitar accións terroristas contra Cuba e contra a propia Norteamérica dende Miami.

Antonio, Fernando, Gerardo, Ramón e René estaban infiltrados nas redes terroristas de Miami co único obxetivo de defender a seguridade do povo cubano e do seu país.

Dende o ano 1998 permanecen detidos e aillados en prisións de máxima seguridade nas que os seus dereitos foron violados sistematicamente.

A seguir condenáronnos a longas penas, incluindo a cadea perpetua, como resultado dun procedimento xurídico totalmente irregular onde se misturaron as bases legais coas políticas baixo a forte presión exercida polo “lobby” cubano de Miami.

Actualmente continuan privados dos dereitos máis elementais da lexislación norteamericana para os detidos coma o de recibir visitas das suas esposas.

O seu governo é consciente da inxusta sentenza que mantén aos Cinco en prisión, praticamente incomunicados e coas suas capacidades legais mermadas.

Diferentes entidades internacionais como a Comisión de Dereitos Humanos da ONU ou a propia Amnistía Internacional teñen denunciado a violación dos máis elementais dereitos humanos por parte do governo dos Estados Unidos no proceso xudicial e posterior condena a que se ven sometidos Antonio, Fernando, Gerardo, Ramón e René.

A Coordinadora Galega de Solidariedade con Cuba, tal como centenas de entidades, organizacións e institucións de todo o planeta, solicita mediante este escrito que o seu governo libere aos Cinco prisioneiros políticos cubanos.

Coordinadora Galega de Solidariedade con Cuba.

CUBA RESPONDE A BUSH CON DOCE PUNTOS

O ministro de Relacións Exteriores da República de Cuba produciu unha puntualizacion inmediata ás últimas declaracións do presidente norteamericano.

Se o ocupante da Casa Blanca procura unha axenda política para a illa, O Chanceler Felipe Pérez Roque entende que ésta deberia incluir os seguintes doce puntos:

1. -O goberno dos Estados Unidos debe respectar o dereito dos cubanos á súa independencia, á súa soberanía, á libre determinación, a ter as súas institucións, o seu sistema político e as súas leis.

2. -O goberno dos Estados Unidos debe cesar de inmediato a súa política de agresións e ameazas contra Cuba, inútiles por demais, que se estrelan contra a coraxe e decisión de ser un pobo libre.

3. -Debe deixar de intervir groseiramente nos asuntos internos de Cuba, e renunciar á fracasada idea de fabricar unha oposición interna na Illa con diñeiro dos EE.UU. O goberno dos EE.UU. debe deixar de financiar a grupos mercenarios contra Cuba.

4. -O réxime de Bush debe poñer fin ás accións subversivas contra Cuba así como á guerra radial e televisiva. Desmontar as mal chamadas Televisión e Radio Martí, que ensucían o nome do Heroe Nacional de Cuba e alentan a violencia, o asasinato político e a sabotaxe económica.

5. -O goberno dos EE.UU. debe arriar de inmediato e sen condicións o bloqueo contra Cuba, para o cal debe derrogar as leis Helms-Burton,Torricelli, e todas as que conforman ese enxendro.

6. -Ten que eliminar a prohibición de os cidadáns norteamericanos viaxaren a Cuba, que é a violación dun dereito plasmado na súa Constitución e eliminar a prohibición de visitas familiares aos cubanos que residen alí, en violación dos seus dereitos.

7. -O goberno de EE.UU, debe deixar de estimular a emigración ilegal dende Cuba, eliminar a Lei de Axuste Cubano e a política que estimula o tránsito de persoas e a comisión de actos violentos co fin de emigrar. «Vostede é o responsable dos que aínda morren no mar -dixo o Chanceler cubano que lembrou que o Governo de Washington debe cumprir os acordos migratorios, e conceder o número de visas acordado para que poidan emigrar legalmente de Cuba. Ten que cumprir os seus compromisos de devolver a Cuba aos interceptados no mar, para non incitar esa clase de emigración”.

8. -O goberno de EE.UU. debe cesar as agresivas campañas de propaganda sucia e mentiras contra Cuba, cebada con máis recursos económicos que nunca.

9. -Debe liberar os cinco loitadores anti-terroristas cubanos, presos políticos nas cadeas norteamericanas.

10. -O presidente Bush debe extraditar a Venezuela ou levar perante a xustiza dos Estados Unidos ao terrorista Luis Posada Carriles, hoxe en liberdade xunto a Orlando Bosch grazas á conxura das máis altas autoridades norteamericanas. Ambolosdous son ex-axentes da CIA e terroristas adestrados por ela. O goberno de EE.UU. protéxeos porque teme que digan o que saben. O Presidente está na obriga de eliminar a impunidade dos grupos terroristas que aínda hoxe aparecen nas canles de TV de Miami facendo instrucción con armas pesadas en preparación dunha agresión contra Cuba.

11. – O goberno de Estados Unidos debe cesar de inmediato o centro de torturas que creou na Base Naval de Guantánamo, onde se aplican contra os prisioneiros as prácticas prohibidas nas convencións internacionais sobre detidos. E ten que volver a Cuba o territorio que ocupa alí ilegalmente.

12. -O presidente de EE.UU. ten que cesar as presións contra a comunidade internacional no sentido de esixir apoio á política do seu réxime contra Cuba. «Vostede fracasará. Atopará se cadra algún aliado que por falta de valor consinta en apoialo. Pero vostede non ten que respalde esa política”, dixo o Chanceler Pérez Roque.

(Máis información en http://www.prensa-latina.cu/ ou en www.granma.cu)

INTELECTUAIS DE TODO O MUNDO ESIXEN AOS ESTADOS UNIDOS A LIBERACIÓN DOS CINCO

Pedro de la Hoz/ Granma

Intelectuais de todo o mundo reclaman a liberdade dos Cinco Presos Políticos cubanos en cadeas dos Estados Unidos.

Coñecidas figuras das ciencias e as letras de todo o planeta suscribiron un documento que reclama a inmediata liberdade dos cinco presos políticos de Cuba que os norteamericanos manteñen na cadea contra toda legalidade.

Considerados heroes en Cuba, sofren condenas de longa duración, algúns deles perpetua, acusados de espionaxe a pesar de que nunca manexaron ningunha información confidencial estadounidense.

O seu único obxectivo era previr atentados terroristas contra Cuba e informaron das súas investigacións ao propio FBI.

O documento, posto en circulación este venres baixo o título ¡ Liberdade para os Cinco cubanos presos en Estados Unidos! foi asinado en orixe por 245 artistas, escritores, científicos, académicos e representantes de colectivos, asociacións.

Entre eles os premios Nobel Nadine Gordimer de Suráfrica e Wole Soyinka de Nixeria así como o premio Nobel da Paz Adolfo Pérez Esquivel, de Arxentina; e o de Física, Zhores Alfiorov, de Rusia.

Entre os asinantes hai vinte coñecidos norteamericanos coma a escritora Alice Walker, o actor Danny Glover, o filósofo, lingüista e ensaista Noam Chomsky, o ex Fiscal Xeral, Ramsey Clark, o xornalista Mumia Abu Jamal, quen por longos anos permaneceu no corredor da morte vítima tamén da inxustiza; Cindy Sheehan, nai dun soldado norteamericano morto no Iraq; o historiador e ensaista Howard Zinn, o reverendo Lucius Walker; e W.J.T Mitchell, un dos máis importantes semióticos das artes.

Tamén colocaron a súa asinatura ao pé do escrito Danielle Mitterrand, viúva do estadista francés Francois Mitterrand; o dirixente independentista portorriqueño Juan Mari Bras, e o bispo mexicano Samuel Ruiz.

Convencidos de que o encarceramento de Antonio Guerrero, Gerardo Hernández, René González, Ramón Labañino e Fernando González é “unha enorme inxustiza” adheríronse ao chamamento arquitectos como o brasileiro Oscar Niemeyer; filòsofos como o húngaro catedrático da universidade de Sussex, Istvan Meszaros, o mexicano Pablo González Casanova e o italiano Gianni Váttimo; poetas e narradores coma o uruguaio Mario Benedetti, o brasileiro Tiago de Mello e o ecuatoriano Jorge Enrique Adoum; cineastas coma o boliviano Jorge Sanjinés e o arxentino Fernando Solanas; xornalistas coma o chileno Manuel Cabieses e o hispanofrancés Ignacio Ramonet; e músicos coma o uruguaio Daniel Viglietti, o dominicano Víctor Víctor, o galego-francés Manu Chao, e o español Luis Eduardo Aute.

CARTA DE PERCY FRANCISCO ALVARADO GODOY

Percy Francisco Alvarado Godoy al Señor John Ashcroft

U.S. Departament of Justice
950 Pennsylvania Avenue N.Y.
Room 440
Washington DC 20530-000.
USA.

Señor Secretario de Justicia: Una mancha oscura amenaza con ensuciar los valores humanos y éticos, inculcados al pueblo norteamericano por los Padres Fundadores de esa gran nación.

Su administración es la responsable directa de una flagrante violación de los derechos de dos de los cinco cubanos detenidos -de por sí injustamente- en prisiones norteamericanas. Me refiero a Gerardo Hernández Nordelo y a René González Sehwerert.

Haciendo caso omiso a lo refrendado en la VIII Enmienda de la Constitución de los Estados Unidos de América, parte integrante del Bill of Rights, se ejercen sobre estos prisioneros crueles e inusuales castigos al prohibírseles ser visitados por sus esposas e hijas.

Ni Olga Salanueva ni sus hijas, familiares de René González, ni Adriana Pérez O´Connor, esposa de Gerardo Hernández, pueden tener el necesario encuentro entre sí.

¿Qué clase de mente puede instrumentar medidas de tamaña crueldad que violan lo estipulado en varios instrumentos legales internacionales como lo son la Declaración sobre la Protección de todas las personas contra la tortura y otros malos tratos o penas crueles, inhumanos o degradantes, (Ver Resolución 3452/1975 de la Asamblea General de la ONU), así como la Declaración y la Convención Universal de los Derechos del Niño, entre otros?

¿Cree usted, señor, que tamaño escarnio engrandece en algo a la justicia norteamericana?

Me resulta difícil imaginar como bondadosos padres y abuelos a aquellos que hoy someten a seres humanos a tan cruel castigo.

¿Es que la pequeña Ivette acaso no siente la necesidad de ser abrazada por su padre como lo sienten sus propios hijos y nietos?

Usted, que representa a la justicia norteamericana, no puede aceptar o confabularse con la injusticia si ama a los niños con sinceridad.

Jamás un hombre noble maltrata al enemigo de esa forma. Hacerlo, más que engrandecerlo, lo demerita. Ese riesgo lo corre usted hoy al aceptar tal injusticia.

Lo doloroso de esta situación es que estos hombres, al igual que yo, luchamos en su territorio por defender a nuestro pueblo del terrorismo que usted dice combatir.

Mil veces me he preguntado sobre qué diferencia hay entre los muertos del 11 de septiembre y los miles de muertos que han provocado, durante 40 años, los terroristas cubanos que deambulan libremente en Miami y otras ciudades norteamericanas. Muchos de ellos, señor, tienen hojas criminales aún mayores que cualquier líder de Al Qaeda. Muchos de ellos cargan sobre sus conciencias crímenes aún mayores. Sin embargo, nunca se les ha condenado.

El castigo para estos hombres, y me refiero ahora a mis cinco hermanos, llega incluso a atentar contra su propia condición de hombres y amantísimos esposos.

Ellos aman a sus esposas con amor y ternura y, sin embargo, ni siquiera se les ha permitido el elemental derecho a amarse cuando se han encontrado en prisión.

Siempre ha existido entre ellos una barrera de custodios y de obstáculos. Si usted se dignara a leer alguna de las cartas que escriben a las mujeres a las que han unido sus vidas, podría comprender lo doloroso que les resulta el no tener un breve momento a solas.

Cuando se intenta aprisionar al amor, a la ternura y a la familia, señor Ashcroft, se arremete al alma del hombre y eso, quiera reconocerse o no, quiera soslayarse o no, hace más grande y reprobable el castigo, a la vez que hace más indigno al verdugo.

Acudo pues a su conciencia humana y al compromiso que tiene con aquellos que respetan al amor y a la familia, pilares claves de la ética de su pueblo, para que cese esta injusticia.

Lo que usted haga por estos hombres y sus familiares aliviara las cargas que llevará sobre su conciencia. Se lo reclama un hombre que ha dedicado toda su vida a luchar contra el terrorismo y que lloró de rabia e impotencia el 11 de septiembre, como lo hizo ante sus propios muertos, ante el crimen ocurrido en Nueva York.

Hombres como ellos, mis cinco hermanos de combate, lucharon para evitar tales crímenes y es injusto que el heroísmo se castigue con infamia y crueldades.

Atentamente,

Percy Francisco Alvarado Godoy
Escritor guatemalteco.
Miembro del Comité Internacional Justicia y Libertad para los Cinco.

CC: Señor Raadí Azarakhaki (División de Procedimientos Especiales) Ginebra, Suiza. Señor Theo C. Van Voben (Relator Especial sobre la Tortura y otras penas y tratamientos crueles, inhumanos o degradantes). Señora Radica Coomaraswamy (Relatora Especial de la Comisión de Derechos Humanos sobre violencia contra la mujer) Señor Louis Joinet (Presidente del Grupo de Trabajo sobre la Detención Arbitraria de la Comisión de Derechos Humanos de Ginebra).

Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil"

Visit Us On TwitterVisit Us On Facebook