A Asociacion de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil” ven de denunciar nun comunicado a onda de violencia exercida estes dias pola oposición contra o Goberno Democrático de Venezuela.
A “Francisco Villamil” recorda na súa nota que “está a producirse a enésima reiteración do intento de derrubar violentamente os gobernos chavistas democraticamente elixidos”.
“A oposición venezolana -prosegue o comunicado- nunca aceptou as súas sucesivas derrotas nas urnas. Por esa razón, organizou o fracasado golpe de estado de abril de 2002 contra o presidente Hugo Chávez, elixido en 2000 co 59,76% dos votos. Nese complot, estaban implicados as cadeas privadas de televisión e destacados líderes como Henrique Capriles e Leopoldo López, datos facilmente verificables en abundantes vídeos colgados en Internet”. Seguir lendo A FRANCISCO VILLAMIL DENUNCIA A VIOLENTA OFENSIVA DA REACCIÓN SOBRE A DEMOCRACIA BOLIVARIANA→
Na apertura do encontro internacional “A Declaración Universal dos Dereitos Humanos: 60 anos despois”, celebrado no Pazo de Convencións de La Habana, o pasado 10 de decembro, o Ministro de Estado de Cuba, Felipe Pérez Roque recordou o labor da Revolución a prol da xustiza e da igualdade.
Intervención de Pérez Roque
A seguir, reproducimos o texto completo do discurso:
Queridos familiares dos nosos Cinco Heroes, prisioneiros políticos nos Estados Unidos.
Caros amigos e amigas, chegados dende os máis diversos lugares para participar neste encontro.
Compañeiras e compañeiros cubanos.
Saudamos a iniciativa dos Capítulos venezolano e cubano da Rede de Redes “En defensa da Humanidade” e da Comisión Nacional Cubana da UNESCO de convocar este Taller Internacional “A declaración universal dos Dereitos Humanos: 60 anos despois “. Aos amigos chegados doutros países, dámoslles a cordial benvida á nosa patria.
Hai sesenta anos a Asemblea Xeral das Nacións Unidas adoptou a Declaración Universal dos Dereitos Humanos. A súa aprobación foi posibel na circunstancia da vitoria das forzas progresistas sobre o fascismo e constitúe, sen dúbida, un éxito dos pobos na loita polo recoñecemento dos seus dereitos.
Endebén as limitacións resultantes do momento en que se proclamou, a Declaración marcou un fito e serviu de inspiración e estímulo para o ulterior desenvolvemento e codificación dos dereitos humanos, tanto das persoas coma dos pobos, incluído os dereitos de solidariedade.
En 1948, ao se aprobar a Declaración, comezara xa a chamada Guerra Fría. Practicamente a metade dos actuais Estados membros das Nacións Unidas estaban sometidos ao dominio colonial ou eran simplemente neocolonias. Foi a época na que impuxeron a Sudáfrica o aldraxante réxime do apartheid. Os combatentes cubanos contribuiron á súa derrota décadas despois.
Nun día como hoxe quero lembrar tamén a memoria dos máis de 2 000 combatentes cubanos caídos en África para conseguir a derrota do exército do apartheid e para obter a independencia de Namibia, a liberación de Nelson Mandela, o desmantelamento daquel odioso réxime e a preservación da integridade territorial de Angola. Hoxe é dia de lembrar o seu sacrificio, a miles de quilómetros de Cuba, e facer chegar tamén un testemuño de respecto aos seus familiares na nosa patria.
Aínda que o propio limiar da Carta das Nacións Unidas, proclamada en 1945, identificou entre os seus propósitos o respecto ao principio da libre determinación dos pobos, non foi até a década de 1960 que a Asemblea Xeral das Nacións Unidas proclamou ese principio -o da libre determinación dos pobos- como un dereito.
Ao longo dos anos, a batalla de moitos países contra o atraso, xunto co labor das forzas progresistas no mundo industrializado, permitiu a ulterior reivindicación e recoñecemento doutros dereitos inalienabeis dos pobos, en particular, dos seus dereitos á paz e ao desenvolvemento.
En 1993, a Conferencia Mundial de Dereitos Humanos, celebrada en Viena, brindou un pulo importante á cooperación internacional en materia de dereitos humanos. O recoñecemento da universalidade, indivisibilidade e interdependencia de todos os dereitos humanos e da necesidade de lles dar un tratamento xusto e equitativo, foron elementos esenciais do consenso atinxido en Viena en 1993.
O respecto á diversidade, o recoñecemento das particularidades nacionais e rexionais, dos diferentes patrimonios históricos e culturais e do dereito dos pobos a establecer o seu propio sistema económico, político e social, erixíronse entón en elementos esenciais para a promoción dunha xenuína cooperación internacional en materia de dereitos humanos, sobre bases de obxectividade, imparcialidade e equidade.
Porén, os gobernos de Estados Unidos e os seus aliados seguiron a manipular a reivindicación dos dereitos humanos e a utilizala como ferramenta de chantaxe e presión contra aqueles países que, como Cuba, persistiamos no noso dereito á libre determinación e a independencia. Durante anos, asistimos ás prácticas discriminatorias e corruptas orquestradas na desprestixiada Comisión de Dereitos Humanos. Hoxe, saudamos que se dera constituido un Consello de Dereitos Humanos, libre daquelas prácticas aberrantes. Endebén, alertamos do perigo latente de que se pretenda entronizar no Consello de Dereitos Humanos, máis unha vez, un clima de confrontación e selectividade; se tal se lograse dariamos outravolta a batalla. Compre advertilo claramente neste día.
A proclamación do dereito dos pobos á solidariedade internacional, nun mundo que padece as inequidades e o egoísmo dos máis ricos e poderosos, constitúe a máis recente conquista no desenvolvemento progresivo do dereito internacional dos dereitos humanos a prol dos intereses dos máis necesitados do planeta.
Caros amigos:
Pese a producírense avances no recoñecemento internacional dos dereitos humanos, a real aplicación de todos os dereitos humanos para todos os pobos e persoas non pasa de ser hoxe unha arela.
Unha minoría arrogante e insensibel irradia egoísmo, inxustiza, imperialismo, inequidade, estrago de recursos e consumismo. Fronte a eles está o desamparo, a fame e a desnutrición, o analfabetismo e as enfermidades de máis de 2 600 millóns de persoas que se preguntan hoxe, 60 anos despois da proclamación da Declaración Universal dos Dereitos Humanos, por que se lles condena a vivir para sempre na desesperanza e na pobreza.
A nosa voz érguese hoxe nun berro de denuncia e solidariedade cos 1 000 millóns de persoas que son vítimas da fame e a desnutrición, cos máis de 800 millóns que non teñen acceso á leitura e a escritura, cos 11 millóns de nenas e nenos que morrerán este ano, antes de cumpriren cinco anos, a causa de enfermidades que se poderían prever e curar.
Esta realidade tende a agravarse. A profunda crise á que o egoísmo e a irresponsabilidade arrastraron ao mundo, especialmente visibel nos ámbitos financeiro, alimentario, enerxético e climático, castiga sobre todo aos países do Sur e, dentro deles, aos máis necesitados, mentres que os responsabeis néganse a buscaren remedios en razón e só queren preservar os seus privilexios.
A alza sen precedentes nos prezos dos alimentos, a especulación irresponsabel cos prezos dos produtos básicos, o intercambio desigual, o enorme peso da débeda externa, o proteccionismo selectivo que impoñen os países ricos ao comercio e os subsidios que aplican, a redución dos xa insuficientes recursos destinados á Axuda ao Desenvolvemento -que non superan neste momento apenas o 0,28% do Produto Interno Bruto dos países desenvolvidos, cada vez máis lonxe daquel 0,7% do seu Produto Interno Bruto que prometeran en 1970 entregar á Axuda Oficial ao Desenvolvemento. Pasaron xa 38 anos daquela promesa, e hoxe, nun mundo onde son tan necesarios eses recursos para paliar e enfrontar as enfermidades, a pobreza, o analfabetismo, a falta de oportunidades para miles de millóns de seres humanos, apenas destinan o 0,28%; o que menos dedica, por debaixo do 0,2%, é o máis rico e poderoso de todos, Estados Unidos- e o incremento na frecuencia e magnitude dos desastres naturais, son só, xunto aos demais elementos que mencionei, algunhas das ameazas que hoxe enfrontan os nosos pobos.
Estamos chamados, máis do que nunca, a loitar polo establecemento dunha orde internacional equitativa, xusta e democrática. Non podemos aceptar que uns poucos países ricos condenen á pobreza e ao subdesenvolvemento á inmensa maioría dos pobos.
Unha orde internacional xusta, democrática e equitativa é unha condición imprescindibel para que os esforzos dentro dos países rendan os resultados esperados. Ningún país poderá atinxir o dereito á paz, ao desenvolvemento, á igualdade de oportunidades se non cambia a actual orde internacional, que constitúe o obstáculo maior a que os esforzos nacionais poidan ter resultados máis alá dos esforzos dos gobernos e dos pobos.
Esa inxusta e antidemocrática orde internacional que se nos impón é tamén responsabel do abismo que separa ao Norte do Sur en canto á produción, o acceso e intercambio da información. Sustenta, a maiores, a violación do dereito dos nosos pobos a recibir información veraz e obxectiva, requisito imprescindibel ao exercicio da liberdade e a libre determinación.
Somos bombardeados continuamente por falsas alegacións ou percepcións terxiversadas da nosa propia realidade. A mentira vólvese práctica cotiá. Inténtase interpretar e escribir a historia dende a óptica dos poderosos. Preténdese xustificar a discriminación e a xenofobia. Inténtasenos facer crer que somos responsabeis do subdesenvolvemento imposto aos países do Sur.
Un día como hoxe, Cuba reivindica o noso dereito a unha Nova Orde Internacional da Información e as Comunicacións que faga posibel o desfrute da liberdade de expresión e información para todos, en condicións de obxectividade e xustiza.
Cuba reivindica o respecto á diversidade cultural e a promoción e defensa das culturas dos nosos pobos, como garantía de identidade e arma insubstituíbel na protección da soberanía das nosas nacións.
O noso mundo, queridos amigos, foi testemuña das máis abominabeis violacións dos dereitos humanos. No pasado recente, centos de miles de familias latinoamericanas cubríronse de loito ante as atrocidades cometidas por ditaduras militares patrocinadas por Estados Unidos.
Expresamos a nosa solidariedade coas vítimas de aqueles crimes e os seus familiares, e esiximos xustiza. Un día como hoxe, en que se cumpren 60 anos da proclamación da Declaración Universal dos Dereitos Humanos, val recordar que a nosa Revolución, atacada con saña, bloqueada, asexada, invadida, bombardeada, vítima do terrorismo, vítima das sabotaxes, vítima das campañas de descrédito, que tivo que defenderse durante 50 anos, fíxoo, baixo o liderado e o maxisterio de Fidel, no respecto absoluto aos máis elevados principios da ética.
Val recordar, un día como hoxe, que non hai unha soa familia cubana que nos últimos 50 anos chore un familiar desaparecido; non hai quen chore un familiar asasinado extra xudicialmente. Non hai unha soa familia cubana que denuncie trato inhumano e degradante, torturas como as que se aplicaron nos países de América Latina que enfrontaron ditaduras tenebrosas apoiadas por Estados Unidos, como as que se aplicaron durante o Plan Cóndor, o secuestro, a tortura sen límites, a vesania contra os presos indefensos.
Hoxe non hai ningunha familia cubana que chore un familiar desaparecido ou asasinado, como non hai ningunha familia cubana que lamente que o seu fillo non poida ir á escola ou que o parente enfermo non poida exercer o seu dereito a recibir atención médica.
Deses case 1 000 millóns de analfabetos que hoxe lamentamos no mundo, ningún é un cubano que por falta de acceso aos recursos económicos imprescindibeis non poida enviar o seu fillo á escola.
Os participantes neste encontro poderán saír agora ás rúas de La Habana a ver se atopan nalgún semáforo un neno limpando os cristais do carro e pedindo algo de comer. Non o han atopar.
Defendemos a Revolución; construímos unha obra, imperfecta como toda obra humana, perfectibel; somos os máis inconformes. Temos noción clara de que falta moito máis por facer que o que logramos, e aspiramos á xustiza non solo para o noso pobo, senón para todos os pobos da Terra, porque consideramos ao mundo a nosa patria, porque Patria é humanidade, como nos ensinou José Martí. Pero val dicer, cando vai abrindo o nevoeiro das campañas mendaces contra Cuba, que a Revolución Cubana defendeuse sen aplicar xamais o “ollo por ollo” e “dente por dente”, sen aplicar xamais o que “o fin xustifica os medios”, preceptos borrados da práctica dos revolucionarios cubanos, aínda en medio da defensa dun país acosado e ameazado de xeito permanente.
Un día como hoxe sumamos as nosas voces para esixir xustiza xunto aos centos de miles de familias latinoamericanas que sofren aínda hoxe e choran a perda de seres queridos, mentres reclaman o cesamento da impunidade para os represores.
Baixo o pretexto dunha suposta guerra global contra o terrorismo ou a hipócrita e falsa promoción da liberdade e a democracia, inténtase legalizar a agresión e a ocupación militar e perpétranse graves violacións dos dereitos humanos; inténtase xustificar os bloqueos e a coacción; búscase impoñer o modelo político, económico e social que responda aos intereses e designios dos poderosos, e discrimínanse culturas e relixións.
Un dos exemplos máis aborrecibeis do desprezo á condición humana, é a creación e a permanencia, aínda hoxe, do centro de detencións arbitrarias e torturas estabelecido na ilegal Base Naval que Estados Unidos nos impón en Guantánamo.
Condenamos os abusos e violacións que teñen lugar alí e esiximos o seu peche inmediato e a devolución dese territorio á nosa patria.
En inequívoca proba da falsidade e a hipocrisía da política de Estados Unidos en materia de terrorismo, as súas autoridades eluden aínda a súa obriga de axuizar por cargos de terrorismo ou extraditar a Venezuela ao terrorista Luis Posada Carriles, un dos principais responsabeis da destrución en pleno voo dun Avión de Cubana de Aviación, en 1976, con 73 persoas a bordo. Aquí, entre nós, están hoxe compañeiras e compañeiros que perderon familiares vítimas dese acto de terrorismo. Un día como hoxe reiteramos a nosa demanda de que os terroristas concorran por fin ante a xustiza e que cese a impunidade e a protección que o goberno de Estados Unidos concedeu a homes que levan sobre os seus ombros a responsabilidade de asasinar decenas de persoas inocentes. Non obstante, ao mesmo tempo, o goberno de Estados Unidos mantén cinco cubanos inxustamente encarcerados por 10 anos xa, por desafiar a impunidade que gozan os grupos terroristas que actuaron contra o pobo cubano ao longo de décadas dende Miami.
No Día Mundial dos Dereitos Humanos, esiximos tamén a inmediata liberación de Gerardo, Ramón, Antonio, René e Fernando. A súa firmeza, a súa integridade e os seus profundos valores éticos serven de inspiración ao pobo cubano e a todos os defensores de dereitos humanos no mundo.
Aos seus familiares aquí presentes, reiterámos o noso compromiso de non parar, non nos cansar e non desistir da batalla porque eles regresen xunto ás súas familias e o seu pobo.
Compañeiras e compañeiros.
Caros amigos:
Cuba, bloqueada e asediada por 10 sucesivas administracións do Goberno de Estados Unidos durante case cinco décadas, pode mostrar hoxe avances substantivos e irrefutabeis, resultados de programas e plans nacionais encamiñados a mellorar as condicións de vida do noso pobo e o desfrute de todos os dereitos humanos.
Reitero, non obstante, a nosa aspiración a construír a sociedade con xustiza e igualdade de oportunidades e benestar para todas as cubanas e cubanos, coa que soñamos, pola que loitaron e batallaron xeracións de cubanos e que constitúe aínda un fito por atinxir.
Neste Día Mundial dos Dereitos Humanos, quero lembrar de, modo especial, aos máis de 37 000 profesionais cubanos da saúde que se atopan salvando vidas en 73 países. Eles son o testemuño do que, como dixera Fidel: “Revolución é modestia, desinterese, altruísmo, solidariedade e heroísmo”.
Aos miles de médicos, enfermeiras e técnicos da saúde cubanos, que neste intre camiñan polos penoutos de Guatemala, ou viven xunto aos habitantes dos barrios de Caracas, no Altiplano boliviano, no mato africano, a eses homes e mulleres que a esta hora tratan a un enfermo, alivian a dor, levan unha palabra de consolo ou un medicamento, lonxe dos seus fillos, a miles de quilómetros dos seus fogares,
Dedicamos, hoxe, Día Mundial dos Dereitos Humanos, unha mensaxe especial e un pensamento de todo o seu pobo e os seus familiares.
No ano en que se cumpre o 60 aniversario da proclamación da Declaración Universal dos Dereitos Humanos, Cuba renova o seu compromiso contra toda discriminación e coa loita por un mundo de xustiza, liberdade e igualdade para todos.
Nun día como hoxe, expresamos a nosa satisfacción de recibilos a vostedes, de poder intercambiar, compartir, debater sobre este sono imprescindibel que guía os nosos actos e as nosas loitas de conquistar un mundo con xustiza, igualdade e paz para todos.
Quero, de modo especial, lembrar a Fidel que foi o artífice e o guía dos cubanos na súa loita polo respecto aos dereitos humanos para o noso pobo e para os nosos irmáns máis alá das nosas fronteiras.
Renovo o noso compromiso coa construción dunha América Latina integrada que loite unida polos dereitos dos seus pobos.
Quero tamén reiterar a nosa esperanza de ver un día un Puerto Rico libre e independente, de ver ao seu pobo exercer o seu dereito á libre determinación e incorporarse en carácter de membro pleno, xunto aos seus irmáns de América Latina e o Caribe.
E saúdo, en nome do noso pobo, todos os que en calquera recanto do planeta batallan cada día por construír ese mundo mellor que todos soñan.
Benvidos, e que teña éxito noso Encontro Internacional.
O que se coñece internacionalmente coma “Operación Milagre” (Operacion Milagro) é a maior iniciativa de solidariedade médica da Historia. A medio deste programa, persoas sen posibeis de países do Terceiro Mundo son operadas de balde de enfermidades da vista, coma cataratas, glaucoma, estrabismo e algunhas máis (1).
Entre 2004 e outubro de 2008 foron operadas 1.314.000 persoas de 33 países de América Latina, África e Asia, e para 2014 o obxectivo do programa é chegar á cifra de 6 millóns de persoas operadas.
Operación Milagre
Ningún medio de prensa, radio ou televisión internacional deu conta desta xigantesca iniciativa solidaria. Cal é a razón deste silenzo? A explicación é simples: a Operación Milagre non está financiada por ningún país do Primeiro Mundo, non está avalada por fondos do Banco Mundial, nin ten o compadrazgo de ningunha empresa ou fundación privada.
Quen levan adiante a Operacion Milagre son dous gobernos de países do Sur, que achegan ás persoas beneficiarias, sen cobramento ningún, toda a súa infraestrutura de saúde pública, miles de médicos, todos os medicamentos precisos e mesmo o translado en avión aos hospitais de ambolosdous países.
O nome das dúas nacións que organizan e financian a Operación Milagre explica de contado por que os grandes medios decidiron silenciala: son Cuba e Venezuela (2).
O paradoxo é que, mentres estes medios fan desaparecer da axenda informativa o maior proxecto de solidariedade médica xamais coñecido, os medios reservan espazos, cada día maiores, a proxectos humanitarios de mínimo impacto que son financiados por clínicas oftalmolóxicas ou distribuidores de produtos ópticos (3). Estas iniciativas, que apenas benefician a uns centenares de persoas en países do Sur, están integradas na chamada “responsabilidade social corporativa” das devanditas empresas, que é desenvolvida dende os seus departamentos de mercadotecnia. Moitas destas compañías, claro está, son importantes clientes publicitarios dos medios de comunicación.
Un estudio da organización internacional Oxfam denunciaba que as patentes da empresas farmacéuticas impiden o acceso a custo adsequibel aos medicamentos para o tratamento de enfermidades da vista, sendo esta a causa da cegueira de máis de 30 millóns de persoas no mundo (4). Este informe, que aposta polos medicamentos xenéricos e polo tanto atenta contra os intereses das compañías farmacéuticas, potenciais clientes publicitarios dos medios, tamen non mereceu atención acorde á súa importancia.
AS DESERCIÓNS SON NOTICIA Algúns medios, con todo, si deron informaron sobre a Operación Milagre. Pero non para narrar a experiencia de algunha das miles de persoas, marxinadas e esquecidas durante anos, que recuperaron a súa visión grazas á solidariedade de Cuba e Venezuela. O único que recolleron como feito noticiabel foi que uns poucos médicos cubanos abandonaron o programa. Só porque decidiron multiplicar o seu salario exercendo en clínicas privadas de América Latina ou dos Estados Unidos (5).
Non debe esquecerse que existe todo un sistema de captación de médicos cubanos dirixido e finanzado dende organizacións de Miami e dende os consulados e embaixadas de EEUU. Porén, a tal rede de captación resultou ser un completo fracaso se atendemos ás cativas cifras de médicos captados. Cuba ten preto de 42.000 cooperantes en 110 países do mundo, dos cales o 75% son persoal de saúde. A páxina web “Barrio fóra” (6), creada en Miami para a captación con diñeiro de médicos cooperantes cubanos, fala dun escaso “centenar de profesionais cubanos (que) chegaron aos Estados Unidos procedente de terceiros paises”.
A pesar diso, diarios de moita difusión dedican reportaxes completas aos casos particulares de médicos que desertaron.
Os medios tamén converten en noticia as protestas dos colexios e asociacións médicas dos países beneficiados pola Operación Milagre (7). Esta elite profesional e empresarial actúa como grupo de presión sobre os gobernos dos seus países contra estes programas solidarios, xa que a gratuidade do servizo oftalmolóxico cubano fai perigar os seus intereses económicos particulares.
A Operación Milagre é un gran desafío para as elites latinoamericanas e para os grandes medios de comunicación do mundo. É a demostración de que a ideoloxía da solidariedade pode vencer á ideoloxía do individualismo e do diñeiro. E que a solidariedade non é compatibel cos intereses empresariais nin as grandes fortunas. É un proxecto profundamente subversivo. Por iso, as grandes empresas que controlan a información dominante decidiron censurar unha das máis importantes e esperanzadoras noticias deste comezo de século XXI: a Operación Milagre.
As cifras completas de pacientes operados dende o 2004 ata o 28 de outubro de 2008, son as seguintes:
Venezuela: 566.704
Cuba: 171.183
Resto do Caribe (15 países): 54.801
Resto de América Latina (14 países): 511.358
Malí: 6.714
Angola: 2.453
Total (33 países): 1.313.213
Os danos dos dous furacáns non teñen precedente na historia da illa
A acción combinada dos furacáns Gustav e Ike en ventos, chuvias e inundacións ao seu paso practicamente por todo o país, entre o 30 de agosto e o 9 de setembro, incluídos os efectos previos e posteriores á súa entrada e saída do territorio nacional, convértena sen dúbida ningunha na máis arrasadora na historia destes fenómenos meteorolóxicos en Cuba con relación á magnitude dos danos materiais acontecidos.
Para o noso pobo, preparado durante anos para enfrontar desastres naturais grazas á organización e eficiencia demostradas por o seu forte, enérxica e previsora Defensa Civil, como a cualificase Fidel, foron estarrrecedoras as vivenzas de centos de miles de compatriotas directamente damnificados e as imaxes trasmitidas polos medios de prensa das localidades impactadas.
Efectos do Furacán Gustav e do Furacán Ike
Só a Revolución evita que ante tan significativas afectacións ás actividades económico-produtivas e de servizos e a toda a infraestrutura da nación, provincias como Pinar del Río, Holguín, Las Tunas, Camagüey e o municipio especial Illa da Xuventude, por mencionar as que recibiron o golpe máis esmagador, non sexan declaradas zonas de desastre, e os os seus habitantes non estean inmersos na desolación. Pola contra, é a confianza de deixarmos atrás esta complexa situación o que prevalece neses territorios e en todo o país; é a seguridade de que, unidos baixo a dirección do partido, desenvolveremos o intenso e efectivo, aínda que sexa prolongado, proceso de recuperación e restablecemento.
Tanto o furacán Gustav como o Ike, nas súas traxectorias, puxeron en tensión virtualmente todo o país dende o 25 de agosto en que a Defensa Civil emitiu a primeira nota sobre eses meteoros pasando a fase informativa as provincias orientais, até a número 9 referida ao Ike, o 11 de setembro, que puxo a Pnar del Río na etapa de recuperación.
Non houbo en ambosdous eventos negún territorio que escapase das súas ameazas e impactos. Próximo á súa entrada e saída por terra pinareña, case polos mesmos sitios -quilómetros máis ou menos de diferenza do seu antecesor-, o Ike tivo en alarma ciclónica todo o país. A historia é suficientemente coñecida.
Como se sabe, a primeira prioridade do país nestas circunstancias, dende que son prognosticadas as posibilidades de risco, é a salvagarda das vidas humanas. Algúns datos ilustran o alcance do esforzo neste sentido.
En total, por ambos os dous fenómenos meteorolóxicos, foron protexidas 3 millóns 179 mil 846 persoas -2 millóns 772 mil 615 delas cando o Ike-, das cales solo preto de medio millón se albergouse en centros de evacuación; o resto recibiu abrigo solidario de familiares e veciños, no que se empregaron máis de 10 mil medios de transporte e centos de albergues habilitados para a ocasión. Adicionalmente, como consecuencia das medidas adoptadas polo Ike, retornáronse ás súas vivendas 176 mil 113 estudantes de centros internos e foron recolocados 2 mil 818 turistas.
En función do Sistema de Defensa Civil e misións derivadas, laboraron nun e outro evento máis de 87 mil compañeiras e compañeiros entre mobilizados e persoal dos postos de dirección dende a nación ata as zonas de defensa.
E aínda que durante o Gustav non se produciu ningunha perda de vida humana, nos días do Ike, como se informou oportunamente, houbo que lamentar a morte de sete cidadáns en varias provincias, non solo como consecuencia directa dos seus efectos, senón da falta de observancia estrita das medidas orientadas pola Defensa Civil.
CUANTIOSAS PERDAS MATERIAIS
Avaliacións previas e suxeitas a revisión dos danos acaecidos nos menos de dez días que impactaron o territorio nacional ambos os dous furacáns cifran as perdas en ao redor de 5 mil millóns de dólares.
Sen dúbida un dos impactos máis letais causados por Gustav e Ike foi o da vivenda: máis de 444 mil danadas, boa parte delas con perdas parciais e totais de teito, ademais doutras avarías; e do total, 63 mil 249 son derrubas totais.
En todos os territorios houbo afectacións -que non son os números finais pois aínda poderá incrementarse certa cantidade motivado polo efecto conxunto das intensas chuvias e o paso dos primeiros días-, pero as maiores están directamente relacionadas con aqueles máis castigados polas chuvias e ventos máis intensos ao que se sumaron as causadas por inundacións e penetracións do mar, antes, durante e despois, é dicir, Pnar del Río e a Illa da Xuventude, sobre todo polo Gustav (coa súa categoría 4 avantaxada), e Holguín, Las Tunas e Camagüey, polo Ike (categoría 3).
Pode cualificarse, ademais, como o tipo de problema máis complexo, non só porque no caso das vivendas destruídas deixa a máis de 200 mil persoas sen elas por un tempo, e a algúns centos de miles máis as casas dos cales requiren reparación, senón porque construír e rehabilitar implica investimentos financeiros e en recursos verdadeiramente millonarias, e obrigadamente anos de traballo intenso.
ILLA DA XUVENTIDE E PINAR DEL RIO, AS MAIS AFECTADAS
A avaliación preliminar dos danos do Gustav reflicte que as os efeitos máis importantes producíronse no municipio especial Illa da Xuventude na provincia de Pianar del Río, fundamentalmente nas localidades de San Cristóbal, Los Palacios, Consolación do Sur, Viñales, La Palma, Minas de Matahambre, Candelaria e Baía Honda.
Debe tomarse en conta que os cálculos das perdas en vivendas son sobre a base de prezos históricos e convencionais, e non os valores reais a prezos internacionais. Abonde sinalar que para dispoñer dunha vivenda duradeira que resista os máis fortes ventos, requírese un elemento indispensabel e crítico: a forza de traballo. Esta necesítase o mesmo para unha reparación temporal que para unha construción duradeira. A devandita forza hai que repartila en todos os demais centros de produción e servizos, algúns significativamente danados, polo que o valor real dunha vivenda no mundo e a amortización da inversión correspondente é moitas veces maior.
A situación é crítica nas 120 mil 105 vivendas que foron afectadas polo Gustav na provincia de Pinar del Río, particularmente nos municipios de Los Palacios e San Cristóbal.
Asociado aos danos nas vivendas, están os dos tanques para almacenar auga nos edificios: catro mil deles foron derramados.
Na rexión occidental do país repórtanse serios danos da infraestrutura eléctrica:
Na liña de trasmisión de 220 quilovatios Mariel/Pinar del Rio: derrubaronse 137 torres, e 13 na de 110 quilovatios. 4 mil 500 postes derrubados; 530 transformadores e 5 mil luces públicas danados, entre outros elementos.
No municipio especial da Illa da Xuventude afectouse o 100% das liñas eléctricas.
Sufriron perdas totais no occidente do país máis de 55 mil 700 hectáreas de diferentes cultivos, principalmente viandas e cana. Tamén sofreron danos ademais 877 organopónicos e 392 hortas de cultivo intensivo.
Recibiu serios quebrantos o 80% da avicultura da Illa da Xuventude, e totalmente os oito municipios pinareños arrasados polo furacán.
Derramáronse 3 mil 414 casas de tabaco e afectáronse 1 590, así como máis de 800 toneladas do produto.
Máis de 180 mil hectáreas de plantacións forestais recibiron danos.
Na produción industrial de alimentos: 28 panadarías, 8 fornos de pastelaría e unha empresa de conservas de froitas e vexetais, foron afectadas fundamentalmente pola perda total dos teitos, aínda que dispoñían de electrogeneradores.
Sufriron perdas e derramo 4 mil 355 toneladas de alimentos en armacéns e adegas.
Os principais prexuízos no sistema de Radio Cuba producíronse pola destrución total das torres de onda media (2) e a torre de televisión na Illa da Xuventude, afectándose os servizos de radio e televisión. Situación similar presentan en Pinar del Rio as torres das instalacións de San Cristóbal, La Palma, Los Palacios e os seus tres centros de televisión. Na Habana foron prexudicados os centros de Artemisa e Bauta.
Nas telecomunicacións, os efectos deixáronse sentir en 9 mil 316 servizos, a maioría deles no municipio especial (7 mil 797) e Pinar del Río (1 021).
Houbo perdas importantes en en equipos de computación, televisores e videos. Afectáronse 794 computadoras dos sectores de saúde e educación.
No campo de saúde pública na rexión occidental sufriron danos de consideración 314 instalacións, entre elas: 26 hospitais, 18 policlínicos, 191 consultorios, 14 fogares de anciáns e casas de avós e 42 farmacias, coa situación máis crítica, igualmente, na Illa da Xuventude e varios municipios pinareños: San Cristóbal, Los Palacios, La Palma e Consolación do Sur.
En educación afectáronse 1 160 centros educacionais, entre eles: 599 en Pinar del Río, 218 na Habana, 225 en Cidade da Habana e 87 na Illa da Xuventude.
Derramáronse importantes instalacións no porto de Nova Xirona e houbo danos no aeroporto do municipio especial, afectándose alí practicamente todo o transporte de pasaxeiros.
DANOS CAUSADOS POLO IKE
Sen concluír as avaliacións, ate o peche desta información o 12 de setembro, os maiores danos por territorio producíronse nas provincias que se mencionan, principalmente nos municipios seguintes:
· Guantánamo, os municipios de Baracoa e Maisí. · Holguín, principalmente o municipio cabeceira, Banes, Antilla, Moa, Rafael Freyre, Mayarí e Gibara.
· Las Tunas, o municipio cabeceira, Porto Padre, Manatí e Jesús Menéndez.
· Camagüey, o municipio cabeceira, Nuevitas, Guáimaro, Najasa, Florida, Sibanicú, Minas e Santa Cruz del Sur.
· Ciego de Ávila, o municipio cabeceira, Venezuela, Baraguá e Majagua.
· Sancti Spíritus, o municipio cabeceira, Trinidad e La Sierpe.
· Villa Clara, Manicaragua, Encrucijada, Santo Domingo e Sagua a Grande.
· Cienfuegos, Cumanayagua e Augada de Pasajeros.
· Matanzas, o municipio cabeceira, Unión de Reyes, Calimete, Perico e Jagüey Grande.
En todos os municipios desas provincias se produciron afectacións. Cítanse só os máis importantes. As perdas nos demais municipios non serán ignoradas.
Canto a danos básicos, hai perdas importantes nas provincias de La Habana e Cidade de La Habana, aínda que non nunha porcentaxe tan alta coma no resto do país.
De novo Pinar del Rio e Illa da Xuventude foron arrasados pola ventanía, e esta vez moito máis polas augas. Tardaron en desaparecer os efectos do furacán.
· O servizo eléctrico viuse afectado practicamente en todo o país, que quedou ás escuras polo efecto directo dos ventos e as chuvias intensas e polas medidas de protección que se aplican para evitar danos maiores.
· As tarefas de rehabilitación, por demais, complicáronse en case todos os territorios 24 horas despois da saída ao mar do meteoro.
· Nun inicio, a subministración foi restablecéndose coa utilización de microsistemas eléctricos mediante os grupos electróxenos, que se van substituíndo na medida en que se foi activando o Sistema Electroenergético Nacional, agás nas provincias de Santiago de Cuba, Granma e parte de Guantánamo, onde foi posible conectalos á termoeléctrica Renté. A provincia de Pinar del Río e o municipio especial Illa da Xuventude permanecen recibindo o servizo dos microsistemas, creados, ata a solución definitiva cando poidan ser reconstruídas as liñas de transmisión, o que se fará no menor tempo posible.
Até o 12 de setembro, as provincias contaban xa con servizo eléctrico nas seguintes porcentaxes: As Tunas, Camagüey e Holguín non superaban o 30% debido á magnitude das avarías nas súas redes básicas; Granma e Santiago de Cuba pasaban do 99%, e Guantánamo do 94%, aínda que Maisí e Baracoa, municipios máis golpeados, estaban ao 53% e 79%, respectivamente; Ciego de Ávila superaba o 92%; A Habana, case 92%; Matanzas, 90 %¸ Vila Clara, 87,2%; Cienfuegos, 94,7% e Sancti Spíritus, 84%, todas coas súas cabeceiras provinciais, como norma, en porcentaxes superiores. Algúns dos seus municipios máis atrasados sufriron tamén danos importantes nas redes.
Cidade de La Habana pasaba do 98%, aínda que quedaban interrupcións puntuais por resolver (transformadores queimados, ramais, etcétera), concentrados en Boieiros, La Habana del Este, Praza, Outeiro e Praia.
Os territorios máis comprometidos e complexos, Pinar del Río e Illa da Xuventude, estaban a un pouco máis do 55% e case ao 67%, respectivamente.
· As mini e microhidroeléctricas foron seriamente comprometida.
· Se manteñen funcionando os pozos para a subministración do gas manufacturado á Capital. Só unha turbina en Energás está traballando para manter a vitalidade, para o que se manteñen abertos algúns pozos dando gas ao sistema.
· Danse interrupcións xeneralizadas nas comunicacións por caídas de árbores, postes telefónicos e torres de transmisión, estando desactivadas algunhas estacións comunitarias de televisión.
· Se reportan danos agrícolas como consecuencia do Ike en 205 casas de cultivos protexidos e a maioría das instalacións de cultivos semiprotexidos.
· Sufriron todas as áreas de café na zona oriental do país, perdéndose no fundamental a colleita nalgúns dos municipios máis produtores pola acción combinada da chuvia e o vento en zonas como Mayarí, Sagua de Tánamo, Maisí e na provincia Granma.
· Se perderon 32 mil 305 hectáreas de plátano e máis de 10 mil hectáreas doutras producións nas provincias orientais.
· Ao peche desta información, reportábase a perda de máis de medio millón de aves, unhas 100 mil das cales puideron sacrificarse e se vender á poboación. Os danos á masa avícola foron significativos en Sancti Spíritus, Matanzas, Las Tunas e Camagüey.
· Na cana a conta sobre a 156 mil 600 hectáreas tumbadas, 518 mil 879 sulagadas e 3 mil 895 hectáreas de cana nova perdidas; aproximadamente 40 mil toneladas de azucre que deben reprocesarse por estaren molladas.
· También hai prexuizos notabeis nas áreas de cultivos varios do Ministerio do Azucre, rexistrándose como danadas máis de 10 mil hectáreas de plátanos, arroz, feixóns e outros cultivos, incluíndo os organopónicos.
· Nas instalacións industriais son xeneralizadas as graves afectacións en teitos e ventás. Todas as fábricas, por diferentes causas, viron paralizadas as súas producións, moitas das cales aínda manteñen esa situación.
· El Ministerio de Comercio Interior reporta danos en 49 mil 000 toneladas de capacidade de almacenamento, coa maior afectación na Base de Almacéns de Holguín, onde se rexistran serios danos en 12 mil 750 toneladas de produtos e mil 111 adegas.
· Se reporta a destrución parcial ou total de 2 mil 642 instalacións do Ministerio de Educación, fundamentalmente en cubertas e ventanais, así como en 186 círculos infantís, e danos severos nos Institutos Pedagóxicos de Holguín, Las Tunas e Camagüey.
· O Ministerio de Educación Superior deu conta de derramas nas universidades de Cienfuegos, Sancti Spíritus, Matanzas, Vila Clara, Holguín, a sede municipal de Porto Padre en Las Tunas e o Instituto de Ciencias Agropecuarias de La Habana.
· Rexistraron preuxuizos diversos 146 institucións culturais e 82 instalacións deportivas, entre elas 6 Escolas de Iniciación Deportiva (EIDE), 13 Escolas Superiores de Perfeccionamento Atlético (ESPA) e academias, 2 Facultades de Cultura Física, 5 estadios provinciais de pelota e 32 municipais, 8 salas polivalentes, 13 escolas comunitarias e 2 complexos de piscinas.
· Nas instalacións de saúde os problemas principais déronse nos servizos de neonatología dos hospitais Enrique Cabrera, Aballí, Gineco-Obstétrico Eusebio Hernández, 10 de Outubro e William Adoitar, así como no Ortopédico Fructuoso Rodríguez.
· Algunhas estradas tiveron problemas por por caída de árbores e sulagos. No pedraplén de Illote Coco danáronse todas as súas pontes e a condutora de auga. Está seriamente comprometido o paso por La Farola, provincia de Guantánamo; inspecciónanse os tramos Las Tunas-Holguín e Holguín-Moa, e quedou interrompida en dous tramos a Autoestrada Nacional. Miles de quilómetros de estradas e camiños foron danados ao longo de todo o país.
· Hay 7 portos pechados e danos graves nas cubertas dos almacéns destes en Vita, Carúpano e Nuevitas, con afectacións no embalizamiento e sinalización para a entrada en todos os portos.
En canto ao volume de auga acumulada nos 239 encoros do país administrados polo Instituto Nacional de Recursos Hidráulicos, ao peche do 12 de setembro ascendía a 7 891,5 millóns de metros cúbicos, un 86% do total da capacidade retida utilizable, que significan o incremento de 1 791 millóns de m3 en relación co venres 5 de setembro.
Rebordan 128 encoros, 94 máis que antes do paso de Ike.
Na última semana todas as provincias, agás o municipio especial Illa da Xuventude, incrementaron os seus volumes embalsados. Atópanse máis do 90% da súa capacidade Pinar del Río, Vila Clara, Cienfuegos, Holguín, Granma e Guantánamo; Santiago de Cuba por enriba do 99%. Catro provincias máis están sobre 80%.
Moitas outras informacións e datos poderían completar e complementar o panorama que deixou no país, en menos dun mes, o impacto de catro fenómenos meteorolóxicos, especialmente, pola súa capacidade destrutora, os furacáns Gustav e Ike. O país foi devastado na súa infraestrutura económica, social e habitacional como nunca antes.
“Virá agora a análise dos factores obxectivos, o uso racional e óptimo dos recursos materiais e humanos; que debe facerse en cada lugar concreto; onde debe ou non facerse investimento; que facer con cada centavo; responder a cada pregunta do que debe facerse en situacións de emerxencia e en circunstancias de normalidade en que todo volve á súa canle, auga e aire, e a vida normal de nenos, adolescentes e adultos segue adiante, preparados sempre para loitar e vencer sen desanimarnos xamais ante as adversidades de hoxe ou de mañá”, como escribira Fidel de a pouco.
O Goberno non perdeu un minuto e en poucas horas comezou a enviar recursos materiais das súas reservas aos territorios afectados, aínda que non é posible que todo chegue a todos de inmediato.
A solidariedade do pobo estivo presente dende o primeiro momento, e múltiples son os exemplos que o avalan. Nela formámonos en case medio século de Revolución.
Non faltará o rigor e a racionalidade a que nos chama Fidel e nos indica o Partido, no inevitable reaxuste de programas e plans económicos e sociais a que nos obriga a primeira prioridade de hoxe: recuperarnos.
O apoio exterior tampouco faltou. Son xa moitos os gobernos, organismos e institucións que despois de estableceren contacto, puxeron en marcha as primeiras axudas. A semente da nosa conduta internacionalista e solidaria durante décadas xermina. Chegue a todos a nosa gratitude.
Merecen admiración os cadros e militantes do noso glorioso Partido, os aguerridos combatentes das Forzas Armadas Revolucionarias, do Ministerio do Interior e a Defensa Civil, os homes e mulleres da nosa clase obreira, as nosas organizacións de masas, os nosos medios de comunicación, os nosos xornalistas e intelectuais e os demais cidadáns do noso pobo heroico, que con valor e disciplina enfrontaron este durísimo golpe recibido da natureza.
¡ Traballemos máis unidos que nunca, recordando sempre que “o noso deber é vencer”!
A clase dominante e os seus representantes políticos e ideolóxicos non poden por máis tempo coa roncha do seu fracaso no propósito de dobregar a resistencia de Cuba a pesar de medio século de agresión imperialista. O chasco sucesivo das conspiracións destinadas a “normalizar” a situación na illa -é dicir, a retornala á súa condición colonial- encirrou os seus institntos máis agresivos e criminais.
Hai anos, no 2004, o goberno de Bush inventara unha “Comisión para la Transición en Cuba” e deitou moreas de cartos para impor á democracia e o paraíso dos libres mercados na illa.
Roger Noriega, durante a audiencia ante o Comité de Relacións Exteriores do Senado, na súa condición do apoderado da presidencia para este proxecto, dixo que o que se propuña este grupo de “expertos”, empresarios e políticos convocados por Bush, era levar á práctica “a determinación presidencial de rematar co réxime de Castro e derrubar o sistema que o mantivera no poder durante tanto tempo”.
Tal como o formularan Wayne S. Smith and Chloe Schwabe na súa dura crítica a esta iniciativa, ista non só violaba flagrantemente ao dereito internacional, o principio de non-intervención e a Carta da OEA, que Washington dicía respectar, senón que, a maiores, os seus efectos serían totalmente nulos.
Con todo, a Casa Branca seguiu cos seus plans e o 29 de xullo de 2005: nomeou a Caleb McCarry, cadro técnico da dereita conservadora e fillo dun connotado axente da CIA, como coordinador do programa conspirativo. A súa misión era pór en pé o “cambio de réxime” -é dicir, construír dende a Roma americana unha oposición radical á Revolución mediante ríso de cartos e recursos de todo tipo- e conducir, á maneira dun antigo gobernador colonial, ao infortunado país á liberdade. Baixo a súa inspiración e liderado, este grupo produciu un informe de vulto no que aparecian os detalles do camiño polo que debería transitar o “cambio de réxime” que arelaban.
Non obstante, logo de varios anos de traballo todos os seus esforzos deron como resultado a máis completas das inutilidades. Un fracaso que non nos colle de sopresa porque o codigo da derrota inexorábel prometía era nada menos que a restauración da Cuba pre revolucionaria e un feroz escarmento contra os que guiaran e acompañaran á revolución.
Se algo faltaba para reafirmar aínda máis a Revolución Cubana era esa paifoca proclama da contra-rrevolución xunto cos detalles que manifestan a súa sede de vinganza.
O último episodio desta procesión de conspiradores coñeceuse Mércores pasado (21 de Maio) ao George W. Bush convocar na Casa Branca un feixe de contrarrevolucionarios, mafiosos e oportunistas para unha nova iniciativa propagandística, tan erma e inoperante coma as denanteriores: declarou esa data coma “Día de solidariedade co pobo cubano”. Abonda a mención dos asistentes ao encontro para poder comprender profundo desprezo que o pobo de Cuba sente por eles e por todos os que finxen solidarizarse con el.
Todas as flores do discurso que lle prepararon a Bush para o convivio merecen figurar na gloria do coro. O imperio trata aos seus incondicionais de badocos ignorantes e coida que os seus inimigos andan ás minchas. Cando pronuncian o nome do Apóstolo da independencia de Cuba, José Martí, co propósito de avaliar o seu plan de recolonizar Cuba -é dicir, de destruír a obra martiana, a obra pola que Martí ofrendou a súa vida para que fose consumada pola Revolución- é non só unha brutal terxiversación do legado martiano senón tamén unha infamia incualificable.
As referencias do ocupante da Casa Branca aos “prisioneiros políticos” en Cuba non son unicamente un disparate senón tamén a proba da esquizofrenia galopante que se apoderou da xerarquía do poder norteamericana: un presidente que avalou explicitamente a tortura, que promoveu os voos ilegais para torturar sospeitosos e que mantén en funcionamento dous campos de inhumana reclusión e permanente tortura como Guantánamo e Abu Ghraib; un presidente que, durante o Katrina que xostregou Nova Orleans descoidou o seu mandado e é culpable de practicar o xenocidio en contra dos afrodescendientes que alí vivían; o vándalo que destruíu un antergo berce da civilización, Iraq, séntese moralmente autorizado a ditar cátedra de dereitos humanos aos demais.
Esquizofrenia, ou estroboscopia moral, dun goberno que violou todas e cada unha das leis estadounidenses e que mantén na cadea, en condicións absolutamente desafiantes das máis elementais normas sobre a materia, aos cinco patriotas cubanos inxustamente detidos, e aos que se lles nega xuízo xusto que se lle concede mesmo aos delincuentes comúns, precisamente pola súa loita para combater ao terrorismo.
Ista nova fase da ofensiva en contra de Cuba tivo tamén outro lamentable protagonista: o Senador por Arizona John McCain, candidato republicano ás eleccións presidenciais do 2008. Se as asneiradas do “parrulo rengo” George W. poden interpretarse coma retrousos dun milhomes impotente no político e o militar, alí están Cuba, Venezuela, Iraq, Irán, Afganistán, Corea del Norte e tantos outros países para demostrar que os seus desafíos non dan acordado a ninguén.
No seu desespero por asegurar os votos republicanos de Florida e por gañar o apoio mafia cubana (excrecencia esta que non debe confundirse coa comunidade cubana residente na rexión, que como tantos outros de América Latina e o Caribe, emigran aos Estados Unidos en busca de oportunidades económicas), mafia que como toda a que aspire a tal nome mantén excelentes contactos con gobernantes, xuíces e policías o que lle permiten “corrixir” un resultado electoral desfavorable, coma fixeron con George W. Bush nas eleccións do 2000.
McCain dixo que “como presidente non hei esperar sentado o día no que o pobo cubano goce das bendicións da liberdade e a democracia. Non vou esperar porque este é un asunto que afecta tamén os intereses nacionais de Estados Unidos e non vou esperar. O pobo cubano esperou xa demasiado”.
¿Que quere dicir isto? ¿Que de gañar a presidencia ordenaría unha invasión sobre a illa, para levar aos seus habitantes as “bendicións da liberdade e a democracia” que tan pródigamente os Estados Unidos sementaran no Iraq? Secomasí, haberá que esperar que ao Senador se lle pase a intoxicación etílica que seguramente motivou as trementes ameazas para descubrir que é o que realmente pensa sobre a cuestión cubana. Sen esquecer, claro está, que as súas opcións de suceder a George W. Bush son bastante cativas e que, polo de agora cando menos, as súas ameazas non deberían ser consideradas seriamente.
Representan, iso si, un espectro do electorado norteamericano, sobre todo na Florida. Pero nen máis nen menos que iso.
Non é casual que este repetido bracear de Bush, McCain e compañía contra Cuba se produzan cando o goberno revolucionario achega novas evidencias que mostran irrefutablemente como a pretendida “oposición democrática” á Revolución non é senón un heteroxéneo grupúsculo de axentes a soldo do imperio, máis interesados en aseguraren as súas finanzas persoais que en calquera outra cousa.
Un dos seus principais financeiros dende as entrañas do monstro é Alvarez Fernández-Magriñá, recoñecido terrorista que, entre outros servizos brindados ao goberno dos Estados Unidos, figura o de ser quen meteu clandesrtinamente naquel país a Posada Carríles.
Nunha mesa redonda, conducida por Randy Alonso Falcón, informaron a xeito de algúns dos “líderes” desta chamada “oposición democrática”. Nalgúns casos aparecen filmados -en esceas que os afunden en deshonra perpetua – recibindo billetes de banco dos seus padriños estadounidenses e de funcionarios da propia Sección de Intereses de Estados Unidos en La Habana que, de feito, funciona como o estado maior da subversión contra a orde constitucional cubana. A cara lavada dun imperio sumido nunha irreversible decadencia moral, económica e política.
Digna foi a actitude do goberno cubano, que perante a burda intromisión do imperialismo actuou con prudencia, firmeza, sensatez e prudencia moi pouco habituais no mundo contemporáneo. Imaxinemos como reaccionaría a Casa Branca ante a inapelable revelación de que un goberno estranxeiro está a financiar e organizar unha oposición ilegal, anti constitucional e anti sistémica para derrocar as lexítimas autoridades dos Estados Unidos.
Se algún dos membros desa oposición quedase vivo aos poucos días de descuberta a conspiración seguramente sería para podrecer nunha cela de dous metros cadrados polo resto das súas vidas.
Nada diso aconteceu en Cuba.
Non estamos en presenza de nada novo. Esta foi a política seguida por Washington de xeito sistemático e global dende fins da Segunda Guerra Mundial.
Pero no caso de Cuba esta práctica adquiriu unha importancia enorme dada a prioridade que a Casa Branca lle asigna ao “cambio de réxime” na illa.
Ante ese obxectivo esvaécense todos os escrúpulos morais da xerarquía do poder norteamericana, que non deixa de arrogarse a mesiánica (e demencial) misión de espallar no mundo o que chama a liberdade, a xustiza, a democracia e o mercado sen fronteiras.
Pero Cuba resistiu medio século de agresións imperiais e ha resistir moito máis, todo o que sexa necesario.
Máxime cando unha serie de indicadores: dende a inconfesada pero real derrota das tropas imperiais no Iraq e Afganistán (convertido grazas aos Estados Unidos no paraíso mundial para a produción de heroína), até o esfarelamento do dólar, pasando polo crecente llamento político de Estados Unidos a causa da súa flagranteviolación da legalidade internacional nos cinco continentes, proba de que a súa capacidade para impoñer as súas políticas diminuíu de feito. Todo isto ratifica, unha vez máis, unha vella ensinanza da historia: existe unha correlación inversa entre a fachenda coa que se lanza unha ameaza e a capacidade efectiva para executala.
* Atilio A. Borón é profesor de Teoría Política na facultade de Ciencias Sociais da Universidade de Bos Aires salienta a paradoxa de que o governo que máis violentamente escarnece no mundo a Lei internacional esixa publicamente a renuncia dos que cumpren e axudan internacionlamente na defensa dos dereitos humanos, como é o caso de Cuba.
(Artigo distribuido por Argenpress)
Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil"
