Vijay Prashad *- Cubadebate

Vinteún de xaneiro conmemoramos o legado de Vladimir Lenin a se cumpriren cen anos da súa morte. Un líder visionario cuxa pegada indelébel na historia segue a inspirar a loita pola xustiza, a igualdade e o socialismo. Vladimir Illich Ulianov (1870-1924) coñecido polo seu alcume Lenin, foi un revolucionario coma os seus irmáns, o que no contexto da Rusia zarista implicaba longos anos en prisión e no exilio. Coas súas ideas e labor organizativo, Lenin axudou construír o Partido Laborista Socialdemócrata Ruso.

Os seus escritos representan o resumo da actividade e o pensamento de miles de militantes que se cruzaran no seu camiño. Tiña a rara habelencia de converter experiencias de militantes en sínteses teóricas, un acervo capital que deviría no que hoxe chamamos leninismo. Non é de estrañar que o marxista húngaro György Lukács chamase a Lenin “o único teórico que podemos comparar a Marx por ter liderado  a loita pola liberación do proletariado”.

En 1896, cando os traballadores das fábricas de San Petersburgo  se declararan en folga, os revolucionarios socialistas víronse sorprendidos e desorientados. Cinco anos máis tarde, Lenin escribira: “os revolucionarios quedaran atrasados con respecto a este estalido, tanto nas súas teorías como na súa xestión; non deron reconstruido a política ao pé dos feitos e careceron dos recursos organizativos precisos para dirixiren todo o movemento”.  

A maioría dos principais escritos de Lenin corresponden a esta idea. Lenin xebróu as contradicións do capitalismo en Rusia no seu Desenvolvemento do capitalismo en Rusia (1896)  o que lle permitiu explicar o carácter proletario do campesiñado do vasto imperio zarista. Sobre esta base, defendeu a alianza obreiro-campesiña contra o zarismo e os capitalistas. A partir do compromiso coa loita de masas e a súa lectura teórica, comprendeu que os socialdemócratas, do mesmo xeito que o sector máis liberal da burguesía e os aristócratas, non eran quen de impulsar unha revolución burguesa, e moito menos o movemento que levaría á emancipación do campesiñado e da clase obreira.

Esta análise deu lugar a Dúas tácticas da socialdemocracia na revolución democrática (1905). Se cadra, o primeiro gran tratado marxista que proba a necesidade dunha revolución socialista, mesmo nun país atrasado, onde a clase obreira e labrega terían que procurar alianzas para trascenderen as institucións de servidume.

Nestes dous textos, Lenin discrepa de quen pensaba que a Revolución Rusa podía prescindir do estadio capitalista (como entendían os populistas  ou narodniki) ou que tiña que pasar polo capitalismo (como argumentaban os democratas liberais) Ningunha das dúas vías era posíbel nin necesaria. O capitalismo xa entrara en Rusia, un feito que os populistas non recoñecían, e podía ser superado por unha revolución obreira e campesiña, un feito que os democratas liberais negaban. A Revolución de 1917 e o Estado Soviético confirmaron o criterio de Lenin.

Unha vez establecido que as elites liberais da Rusia zarista non serían quen de dirixir unha revolución obreira e campesiña, nin sequera unha revolución burguesa, Lenin dirixiu a súa atención á situación internacional. Sentado no exilio en Suíza, Lenin viu como os socialdemócratas asumian o belicismo en 1914 e mandaban á clase obreira aos campos de batalla da guerra mundial.

O elo máis débil

Frustrado pola traizón dos social-democratas, Lenin escribiu O Imperialismo, un importante texto que revelaba o crecemento do capital financeiro e das empresas monopolistas e o conflito inter-capitalista e inter-imperialista. Un texto que exploraba as limitacións dos movementos socialistas en Occidente, coa aristocracia obreira como barreira á militancia socialista, e o potencial para a revolución en Oriente, onde podería atoparse o “elo máis débil” da cadea imperialista.

Os cadernos de Lenin citan 148 libros e 213 artigos en inglés, francés, alemán e ruso que serviron de referencia para comprendermos imperialismo contemporáneo. Unha avaliación lúcida do imperialismo que garantía a súa firmeza sobre o dereito das nacións á autodeterminación, tanto se estas nacións estaban dentro do Imperio Zarista ou suxeitos a calqueroutro imperio europeo. O cerne do anti-colonialismo da URSS -desenvolto na Internacional Comunista (Comintern)- atópase aquí.

O termo Imperialismo, no centro da tradición marxista de Lenin, refírese ao desenvolvemento desigual do capitalismo a escala mundial e ao uso da forza para manter esa desigualdade.

Certas partes do planeta, nomeadamente as que tiveron unha historia previa de colonización, permanecen nunha posición de subordinación, coa súa capacidade para elaborar unha axenda de desenvolvemento nacional independente limitada polos tentáculos internacionais do poder político, económico, social e cultural. Nos nosos días, apareceron teorías que suxiren que as novas condicións xa non poden ser entendidas pola teoría Leninista do imperialismo e hai persoas de esquerda que rexeitan a idea da estrutura neocolonial da economía mundial, na que o bloque imperialista, dirixido polos EUA, utiliza todo seu poder para manter esta estrutura. Outros, mesmo na esquerda, sosteñen que a terra é agora chá e que xa non hai un Norte Global que oprima a un Sur Global, no que as elites de ambas as zonas forman parte dunha burguesía internacional.

Ningunha destas obxeccións é coherente cos crecentes níveis de violencia perpetuados polo bloque imperialista ou coa importancia da desigualdade relativa entre Norte e Sur, malia o crecemento das elites capitalistas no Sur. Hai elementos do Imperialismo de Lenin que por seren de hai cen anos, requirirían actualización, máis a esencia da teoría é vixente: a insistencia das empresas capitalistas a deviren monopolios, a crueldade coa que o capital financeiro drena a riqueza do Sur Global e o recurso da forza para conter o devezo dos países do Sur de trazaren a súa propia axenda de desenvolvemento.

Lenin dixo algo que conmoveu aos habitantes das colonias: que o imperialismo nunca desenvolvería a colonia e que só as forzas socialistas, axudadas polas frontes de liberación nacional, serían quen de loitar pola independencia nacional e de avanzar cara ao socialismo. A certeza anti-colonialista de Lenin atraeu aos habitantes do mundo colonizado, razón pola que se sumaran con tanto entusiasmo á Comintern despois de 1919.

Sol da Revolución

Ho Chi Minh lera as teses da Comintern sobre cuestións nacionais e coloniais e rompeu a chorar. Tiña nas mans unha poderosa guía para a loita do pobo de Indochina. “A experiencia da Revolución Rusa- escribiu Ho Chi Minh- amósanos que a clase obreira e labrega deben estar no centro da nosa loita; precisamos un partido forte, unha vontade forte, con sacrificio e unión no noso cerne”.  A Revolución de Outubro foi “coma un sol brillante sobre os cinco continentes, que acordara millóns de oprimidos e explotados: nunca na historia da humanidade existira unha revolución tan importante”.

De 1893 a 1917, Lenin estudou as limitacións do partido de vello tipo, é dicer, o partido social-democrata. En O Noso Programa trata a necesidade de o partido participar nunha actividade continua, sen depender de aportacións esporádicas ou ideas non meditadas [stikhiinyí]. Actividade regular que aportaría ao partido o contacto directo e orgánico coa clase obreira e labrega, de xeito que puidesen conformar estados de opinión críticos de carácter masivo.

Estas reflexións levaron Lenin a elaborar a súa concepción do partido revolucionario no libro “Que facer?” (1902) intervención singular que estableceu o papel principal dos obreiros con conciencia de clase como avangarda do partido e a importancia da axitación política entre os obreiros para desenvolver unha conciencia política transformadora contra toda tiranía e opresión. Na interpretación de Lenin, a clase traballadora necesita ter conciencia da brutalidade do sistema e da importancia da solidariedade.

Dende 1896 ata 1916, estes textos decruaron o terreo para os bolxeviques e Lenin comprenderen como actuar nas decisivas loitas de 1917. O audaz panfleto de Lenin “Poden os bolxeviques conservar o poder do Estado?”  indica a súa total confianza nas masas e nos conceptos teóricos, unhas semanas antes da toma do poder.

A construción dun Estado

Xa no poder, Lenin afrontou os desafíos de construír un proxecto socialista no antigo Imperio Zarista, devastado pola avaricia e a guerra. Antes de @s soviet teren a oportunidade de organizarense, os imperialistas atacaron desde todas as direccións. As intervencións directas en defensa da clase labrega e obreira e das minorías nacionais, impediron desercións masivas da nova Revolución cara aos exércitos contra-revolucionarios. Malia os seus limitados recursos, o mundo labrego resistiu no novo comezo.  No entanto, a pregunta persistía: como se constrúe o socialismo nun país empobrecido, cun desenvolvemento social roto pola autocracia zarista?

A lectura de “O Estado e a Revolución” (1918) anticipa os desafíos que enfrontarían @s soviet na súa nova tarefa: non só herdar a estrutura do Estado, senón ao mesmo tempo “destruír o Estado”; construír un novo conxunto de institucións e unha nova cultura institucional, e fomentar unha nova actitude dos cadros cara ao Estado e a sociedade. En “As tarefas inmediatas do goberno soviético” (abril de 1918) Lenin resume aqueles traballos dos primeiros meses, e coida que @s soviétic@s eran plenamente conscientes dos profundos problemas que debían abordar. A súa revolución non tivo lugar nun país capitalista avanzado, senón no que Marx chamara o “reino da escaseza”. Aumentar as forzas produtivas e socializar simultaneamente os medios de produción foi unha tarefa colosal.

“Sen alfabetización”, escribiu Lenin, “non pode haber política; só pode haber murmuración, rexouba e prexuízos”. Os limitados recursos do Estado soviético dirixíronse á alfabetización, e os cadros do Partido esforzáronse por reverter o feito de só un terzo dos homes e menos dunha quinta parte das mulleres estaren alfabetizados. A través da campaña de Likbez e a política de indixenización (korenizátsiya), os soviéticos deron, en dúas décadas, aumentado os níveis de alfabetización ao 86% para os homes e ao 65% para as mulleres.

Esquecemos por veces a importancia da poboación obreira e labrega na construción da Rusia soviética (Mijaíl Kalinin proviña dunha familia de campesiños; Xosé Stalin, dunha familia de zapateiros e criadas de servir)  A educación, a saúde, a vivenda, o control da economía, as actividades culturais e o desenvolvemento social foron alvos do traballo da nova Rusia soviética, dirixida por Lenin. Ningunha crítica sobre a Unión Soviética pode borrar o inmenso logro deste Estado Obreiro.

No último ano da súa vida, Lenin escribiu catro textos formidábeis: “Sobre a cooperación“,  “A nosa revolución“, “Como debemos reordenar a inspección obreira e labrega” e “Mellor menos, pero mellor“. Nestes traballos, Lenin identifica as dificultades do proceso de transformación do capitalismo ao socialismo. Escribe sobre a “enorme e ilimitada importancia” das sociedades cooperativas, a necesidade de recuperar a base produtiva e de construír sociedades para fomentar a confianza das masas. Sinalaba a necesidade dunha transformación cultural, unha nova forma de vida para traballador@s e campesiñ@s, e formas orixinais, creativas para teren poder sobre a súa sociedade e claridade na acción; @s traballador@s herdaron a arquitectura dun estado estarrecedor, e isto debe ser plenamente transformado. Como? A reflexión de Lenin en “Mellor menos, pero mellor” é honrada a máis non poder:

“Que elementos temos para construír este sistema? Só dous. Primeiro, @s obreir@s que teñen as súas facultades secuestradas pola loita socialista; a súa instrución non é que se poida chamar perfecta. Darían o que fose para construíren un aparello mellor para nós, mais non vos saben como; non poden construílo. Aínda non deron conseguido a cultura necesaria; é cultura o que se precisa. Facendo as cousas con présas, por asalto, poñendo cariño ou forza bruta, non se dará feito. En segundo lugar: temos coñecementos parciais, a medio da incipiente educación e formación, mais non che nos valen”.

Novembro de 1922, na súa derradeira aparición pública n@ Soviet de Moscova, Lenin gabou os avances da nova República Soviética, pero tamén avisou da dificultade do camiño a seguir. “Desta tarefa formidable ocúpase só unha gandada  de persoas en comparación co mundo que somos no país; esta cativa parroquia asumiu o choio de refacelo todo. E farao. Mais esta angueira non é só do Partido, senón das obreiras, dos  obreiros, das labregas e dos labregos, que ven o novo goberno soviético como algo seu. Levamos o socialismo á vida cotiá e temos a obriga de mirar como vai deica o derradeiro detalle; eis o noso labor diario e a tarefa do noso tempo!”.

Setenta e catro anos había durar a Unión Soviética: un tempo de sacrificio, afouteza e entrega para deixar atrás a miseria do capitalismo. Setenta e catro anos é a esperanza de vida mundial. Coa man no peito, non che vos houbo tempo abondo para darmos cabo a axenda socialista antes de a URSS ser destruída. Mais o legado de Lenin non está só na URSS senón na loita global por superar os atrancos que enfronta a humanidade para seguir avanzando cara ao socialismo.

* Vijay Prashad (Calcuta, 1967) militante comunista de obra extensa que as universidades do Norte solicitan, mentres el entrega o mellor do seu tempo e saber a docencia do Sur. É director executivo da Tricontinental.

(Tradución ao Galego de Lena Celeiro, para Terra Sen Amos)

C.X.L.P – Terra sen Amos – Compostela

Coa presenza de Goretti Sanmartin, alcaldesa da cidade polo BNG, e coa asistencia de amigas e amigos de Cuba e da mesa de goberno da Asociación de Amizade Galego Cubana Francisco Villamil, sábado no Parque Eugenio Granell de Compostela, presentado por Valentin Alvite, ex­­-presidente da Villamil, foi conmemorado o aniversario do nacemento do Pai da Patria José Martí. Alvite fixo unha loa do Guieiro da independencia de Cuba, do luminoso herdo político que nos legou e do seu resplandor  poético que había alumear o camiño da terra liberada.

Falou a seguir o presidente da Fundación Rosalia Castro e académico Anxo Angueira quen resaltou os vencellos poéticos e argumentais existentes entre Rosalia , Curros e Martí, mentres que a poeta galega Andrea Nunes, que sucedeu a Angueira  no uso da palabra, reparou nalgúns aspectos do traballo en prosa do autor de Versos Libres.

Logo das palabras de Annabel Lafargue, cónsul de Cuba, que lembrou a biografía revolucionaria de Martí e o seu protagonismo central na batalla pola independencia da Illa, pechou o acto a alcaldesa Goretti Sanmartin quen reparou no entrañábel fio fraternal e histórico trazado pola historia entre os pobos de Cuba e Galiza.

TSA e Axencias

Febreiro demediado ten cita en Madrid para xuizo oral José Manzaneda, diretor do periódico Cubainformación, por causa dunha querela por inxurias, calumnias e delicto de odio interposta polo presidente da organización Prisoners Defenders (PD) adversaria declarada do goberno lexítimo de Cuba; a PD reclama condena de seis anos de cadea para o xornalista e unha indemnización de 50 mil euros en razón do contido da reportaxe titulada “Crear unha crise sanitária en Cuba: obxectivo da guerra declarada contra a súa cooperación médica”.

Naquel traballo editado en outubro de 2020, Cubainformación declaraba que o labor da organización PD estaba acubillado e finanzado polo Departamento de Estado do Goberno dos EUA, no seu propósito declarado de derramaren os convenios de cooperación médica solidaria de Cuba en numerosos países. Para atinxir este obxectivo, PD procura extender ao sector sanitario o bloqueo económico contra a illa e convertir en obxecto de intervención os ingresos negociados polo Ministerio de Salud Pública con varias nacións. Esta intromisión nos convenios de Cuba con outros governos é contraria a dereito internacional. Asemade, a compensación por servizos médicos prestados dase só con certos gobernos xa que a Habana asume todos os gastos da cooperación no caso dos paises que non teñen con que pagar.

A Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil asume parte do orzamento de edición de Cubainformación dende que foi lanzado o periódicoa súa fundación, dentro dun acordo entre a Asociación Euskadi-Cuba e a rede de solidariade con Cuba no Estado. A activa colaboración voluntaria con Cuba observa con agoiro as ilegais sanción do goberno dos  EUA dirixidas a derramaren a modélica medicina pública da Illa e provocar desabastecimiento de medicamentos e material sanitario. Non abraia a ninguén que o sindicato da desinformación celebre con rexouba a demanda de seis anos de cadea para o diretor dun medio de esquerda, internacionalista e solidario que se distribúe de balde.

Autoridades xurídicas e académicas de todo o mundo, non dubidan en darlle nome de acto de guerra ao bloqueo dos EUA. En noviembre de 2023, en Bruxelas, un tribunal constiuido por xuristas de prestixxio internacional deu ao cerco ilegal contra Cuba o nome de Crime contra a Humanidade por ter causado, directa e indirectamente, a perda de numerosas vidas humanas.

Na redación de Cubainformación entenden que quen lea o o escoite o traballo sobre o cerco do Departamento de Estado dos EUA, pode entender a transparente hipérbole periodística que contén a expresión  criminales de la guerra contra la cooperación médica.

De certo, a Francisco Villamil coida que esta querela está dirixida a unha organización e a un medio de comunicación que non existiría no caso de non poder contar co traballo voluntario e que forma parte do movimento internacional de solidariedade con Cuba; unha denuncia  que ten mentes de derramar economicamente tanto a cooperación coa illa ilegalmente cercada como de censurar a valiosa crítica que exerce Cubainformación dacordo co que establece a Lei.

De porparte, na doutrina do TS, as expresións que mantén relación e coeréncia e que son necesarias para transmtir unha idea ou un razonamento, forman parte do dereito fundamental de liberdade de expresión e opinión, por moito que se podan considerar ferintes. No caso admitido a trámite, non se trata dunha discusión entre particulares senón que se produce entre dous medios con ideoloxías diferentes: un deles a axencia PD, subvencionada polo departamento de Estado do governo de Washington, procura transladar a opinión pública argumentos contrarios ao socialismo e a solidariedade internacional; polo feito de  Cubainformación non se acomodar estas ideas, PD reclama da xustiza a imposición de seis anos de cadea para o xornalista que as arguira. A xurisprudencia adoita suliñar que entre dous ou máis instancias de intervención pública, mal cabe reclamar censura e castigo para unha delas en caso de diverxencia de opinión, coma fai PD neste caso, nomeadamente se a entidade que tal solicita non renuncia a proxectar publicamente as súas propias opinións políticas.

Terra sen Amos – Vigo

A Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil naceu a finais de 1983 e a súa primeira directiva foi elexida cos votos da Asemblea fundacional, 20 de xaneiro de 1984. Nela figuraban Olga Zurrón, Pilar Tellado, Lourdes Bares, Ester Casal, Suso Cano, Jorge Tocino Maquieira, Balbino Pérez Bellas, Waldino Varela, Luis Noia, Modesto Hermida, Fernando Franco, Xulio Magariños, Xosé M. López Graña, Alfonso Pillado, Fernando Ramos e Francisco Comesaña. Sábado 20, a Asociación convocou en Vigo unha asemblea aberta para celebrar 40 anos de labor solidario dende Galiza, e renovar seu compromiso coa defensa de Cuba fronte o cerco e a propaganda colonial denigrante e pola colaboración material e moral directamente informada polo goberno da Revolución.

Na mesa da Asemblea estaban a presidenta Erea del Rio Iglesias, o vice-presidente Alberto López e o secretario Yuri Domenech. Del Rio leu unha nómina de honra de persoas asociadas distinguidas por teren traballado arreo a prol da Asociación: Mariña Vázquez Graña, Coral Prieto, Luisa Cuevas, Merchi Santiago, Ana Pereira, Laura e Marina Quintillán, Chiruca e Xusto Cano, a familia Beiroa, Toya, Xosé Neira Vilas, Inhaqui Solla, Balbino Pérez Bellas, Paco Sebio, Manuel Camaño, Moncho Fernández, Luís Borines, Mariano Abalo, Xosé Collazo, Celso López Pazos, Ernesto Sáiz, Eduardo Corbelle, Herminio e Xacinto Barreiro e Cipriano Jiménez Casas; cita as persoas asociadas que previa e sucesivamente foran elexidas pola Asemblea para a presidencia da Villamil: Jorge Tocino Maquieira, Xosé Manuel García Crego, Moncho Leal, Gustavo Luca, Xosé Manuel Viqueira Sende, Valentín Alvite e Xosé Carlos Abal. A presidenta deu lectura a unha relación de comunicacións solidarias polo Aniversario, de parte da Asociación Galego-Bolivariana Hugo Chávez, a Agrupación Xosé Velo, a Asemblea Republicana de Vigo, a Asociación José Martí, de Oleiros; o Bloque Nacionalista Galego, o Consulado Xeral da República Bolivariana de Venezuela (representada polo Cónsul Xeral Martín Pacheco; a CUT, Esquerda Unida, Mar de Lumes, o Movemento Arredista, o Partido Comunista de Galiza, o PCPG, o PCRG (representados na Asemblea) e o PCTG.

INTEGRADA NO MESC

A Asociación está integrada no Movimento Estatal de Solidariedade con Cuba (MESC) no que participan 63 organizacións do Estado español que defenden a soberanía do primeiro Estado Socialista de América, combaten as mentiras diarias dos media dominantes que entregan a súa liña editorial a Secretaría de Estado dos EUA e axencias de propaganda reaccionaria que adoitan contaminar a información sobre Cuba e censuran a solidariedade internacional exercida pola Revolución Cubana nos seus 62 anos de existencia asi como os avances decisivos da industria da ciencia que a illa comparte con todo o mundo; o MESC denuncia a continuidade dun Bloqueo que maltrata desde hai máis de seis décadas ao pobo de Cuba procurando multiplicar os recursos de chantaxe e terrorismo económico contra a illa. Asemade, a Villamil distribue a publicación “Cubainformación”, realizada pola Asociación Euskadi-Cuba, cuxo director José Manzaneda enfronta a semana vindeira un xuízo no que a liberdade crítica exercida polo xornalista contra unha plataforma que defende o ilegal bloqueo, e artificialmente considerada delicto de inxurias.

Os vencellos de Cuba con Galiza son históricos. A intensa emigración galega a Cuba ten conformado no correr do tempo un espazo de internacionalismo solidario con numerosos protagonistas que comunican creativamente as dúas culturas como é o caso do pai de Fidel e Raul Castro que era un galego de Armeá, ou de boa parte dos asaltantes ao cuartel Moncada galegos, ou fillos de galegos, como Julio e Pedro Trigo ou persoas claves na preparación do histórico golpe do 26 como Josué e Frank Pais.

Dende 1968 a 1972 todos os asteleiros de Vigo participaron na construción da Frota Cubana de Pesca, que creou un camiño sobre o mar entre Cuba e Galiza. A proxección pública máis sonada da FV nesa altura foron as Xornadas Galego-Cubanas en Homenaxe a José Martí, celebradas en Vigo en abril de 1989, amparadas polo Concello de Vigo e o Goberno Autonómico. Nela participou a Unión de Escritores e Artistas de Cuba, representada por Norberto Codina, Emilio Comas e Luis Toledo Sande. Carlos Sirixei e Herminio Barreiro falaron da relación histórica entre Cuba e Galiza. O acto, coñecido como Semana de Martí, comprendeu palestras sobre a historia da emigración galega a Cuba, mostras de gravados, conferencias e a inauguración do monumento a Martí, obra de René Negrín, que foi doada á cidade de Vigo polo seu autor e a UNEAC, e que está emprazada nos xardíns das Avenidas en Vigo, fronte ao antigo Peirao de Madeira, porta de saída de emigrantes e quintos para as guerras coloniais. Nestas xornadas xestouse a visita de Fidel a Láncara en 1992. En outubro de 1998, Fidel regresará a Galiza para asistir en Porto ao VIII Cumio Iberoamericano.

MARTÍ, PALABRA DE LIBERDADE

No 2003, comemorou a Villamil o 150 aniversario do nacimento de Martí, dedicándolle unhas xornadas nas que participaron o Cónsul Xeral de Cuba Humberto Hernández, Ánxel García Seoane, alcalde de Oleiros, Anisia Miranda, Herminio Barreiro, X. L. Méndez Ferrín, Xosé Neira Vilas, Xesús Alonso Montero, Xosé Luis García, Iolanda Novo, Xosé M. Dobarro, María Xosé Porteiro e Gustavo Luca. En lembranza desta data a nosa Asociación editou o libro “Martí, palabra de liberdade”, coa colaboración do Concello de Oleiros.

Salienta a creación en abril de 1995 do noso xornal voceiro “Terra sen Amos”, impreso de 2000 a 2004 en papel, e distribuido pola rede de internet a partir desa data. Un extenso arquivo garda e renova semanalmente a actualidade de Cuba e da solidariedadade publicada no xornal.

Outra parte do traballo de información a prol de Cuba consiste na actividade editorial da Asociación no selo Biblioteca Galego Cubana Herminio Barreiro que ven de presentar nestes dias en edición príncipe a versión en Galego da primeira biografía de Francisco Villamil, emigrante galego a Cuba arredor de 1830, que constituira unha partida para loitar pola independencia de Cuba en 1868 e atinxiu un ano depois o nomeamento de xeneral de división do exército Mambis. O texto é do escritor cubano Eddy E. Jiménez. Esta edición monmemoraa o XL aniversario da Asociación. Obras anteriores deste selo tratan do bloqueo, da homenaxe de poetas galegas ao  Che Guevara, de Fidel, co gallo da homenaxe nacional de 2017 e da citada homenaxe a Martí no 2003.

En 2004, a FV conmemorou o centenario do primeiro plano escolar de Galiza, enviado dende Cuba polas sociedades emigrantes. A mostra “De Cuba para Galiza” foi inaugurada en Compostela e exposta en Vigo, Viveiro e Ortigueira, antes de expoñerse no salón principal do antigo Centro Galego da Habana, como parte do programa da Feira Internacional do Libro do ano 2008, que tivo a Galiza como nación invitada, un acontecemento que reparaba feitos e obras da relación común entre as dúas culturas.

En 2007, os 40 anos da morte de Ernesto Che Guevara deron lugar unha mostra gráfica que foi inaugurada en Compostela. Xa en 1997, a vangarda da arte plástica e da escultura galega doara cen obras para unha mostra itinerante, que se titulou “Artistas galegos lembran ao Che”. Foito da venda de parte destas obras, a FV puido facer unha importante achega económica para paliar os danos causados en Cuba polos ciclóns Gustav e Ike, en 2008.

En 2010 máis de 2000 persoas participarran nunha histórica manifestación en Compostela, en solidariedade con Cuba e contra do bloqueo informativo. Subliñamos o papel do movimento feminista en Cuba e o impacto que ten o bloqueo sobre a muller cubana, contra o que loita activamente a Federación de Mulleres Cubanas, creada en 1960 e dirixida por Wilma Espín.

HOMENAXE NACIONAL A FIDEL

No 2017, a Villamil organiizou unha multitudinaria homenaxe nacional galega a Fidel no Teatro Principal de Pontevedra, a cuxo Concello queremos agradecer a súa colaboración e apoio á Revolución Cubana.

Despois de 40 anos de vida, a FV ten asociados e asociadas por todo o País, locais abertos en Vigo e Compostela, grupos colaboradores en toda Galiza e organizamos actos como a conmemoración do natalicio de Martí, o 26 de xullo e concentracións apoiando o resultado das votacións anuais da asemblea da ONU para rexeitar o infame bloqueo económico dos EUA contra Cuba. Asemade, organizamos conferencias nos que se tratan temas como a sanidade, a cultura e a economía da Revolución e participamos na Festa da Arribada en Baiona, no Festival da Poesía do Condado en Salvaterra do Miño e na iniciativa “Formigas solidarias” que envía insumos médicos e medicinas para os centros de saúde cubanos.

A inclusión de Cuba na ilegal lista de países patrocinadores do terrorismo ten efectos sumamente negativos na cidadanía cubana. Salientamos o labor solidario e altruísta do persoal médico cubano integrante da brigada Henry Reeve. Rexeitamos a posta en vigor do Título III da Lei Helms Burton que agrava a extraterritorialidade da sua aplicación e socava o dereito internacional.

A difícil situación económica e social que atravesa Cuba é o resultado combinado da aplicación desa ilegal política, da crise internacional xerada a partir da pandemia da Covid-19, dos efectos da crise económica global polas guerras en Europa e contra Palestina e das máis de 240 medidas adicionais ao bloqueo, impostas polo goberno de Donald Trump a partir de 2017 e mantidas en máis dun 90% polo goberno actual de Joe Biden; salientamos os boicots contra as navieiras que transportan combustíbel e alimentos á illa e os atrancos ás transaccións financeiras internacionais. A desinformación pola parte anticubana oculta que a Illa ten o tránsito de mar patrullado para evitar entregas de hidrocarburos e víveres e que, en xeral, é sancionado o comercio internacional con Cuba mediante intervención dos sistemas de pago, xiro bancario ou transferencias. Non se menciona que neste apagón terman doce presidencias dos EUA dende 1961.

O Bloqueo viola os dereitos económicos, sociais e culturais da poboación cubana así como os seus dereitos civís e políticos, en tanto que pretende revertir o sistema político, económico e social que as cubanas e os cubanos escolleron libremente para si.

Unha xira de éxito realizada polo Presidente Díaz-Canel a fins de novembro de 2022 por Rusia, China, Alxeria e Turquía, permitiu restaurar lazos económicos, renovar contratos de enerxía, abrir novas posibilidades de investimento, cancelar débedas e retomar créditos. Asemade, crecen na contorna latinoamericana as relacións económicas con Cuba, como é o caso de Venezuela, México e Brasil.

Salientamos o encontro realizado en Cuba en outubro de 2023 de Eurodeputadas e Eurodeputados con representantes da Asemblea Nacional do Poder Popular, organizado pola Dirección de Relacións Internacionais do Goberno Cubano, no que Galiza contou coa honrosa representación de Ana Miranda, co seu apoio total á Revolución Cubana e a participación no exitoso Tribunal Internacional realizado en Bruselas, estando a nosa asociación representada por Luisa Cuevas. 

Lembrarmos tamén o feito de Cuba asumir recentemente a presidencia do G77+China, grupo no que están integrados 134 dos 193 países da ONU, o que representa o 80% da poboación mundial, e que significa a unidade dos países do Sur .

Apoiamos a soberanía e autodeterminación de Cuba, pedimos a exclusión da Illa da espúrea lista de Estados patrocinadores do terrorismo, a suspensión da aplicación do Título III da Lei Helms Burton e o levantamento total, inmediato e incondicional do bloqueo. Neste empeño, Cuba conta co apoio total da Asociación FV, lembrando que o imperialismo estadounidense non é só un problema de Cuba, é un problema da humanidade.

VIVA CUBA SOCIALISTA E ABAIXO A CONTRARREVOLUCIÓN MERCENARIA!

VIVAN FIDEL, RAUL E DÍAZ-CANEL!

ATÉ A VITÓRIA SEMPRE!

MÁTRIA OU MORTE! VENCEREMOS!

A Habana, 18 de xaneiro de 2024

Ano do 66 aniversario da Revolución

Queridos amigos e amigas:

Quixeramos agradecer e recoñecer, por intermedio desta misiva, o traballo realizado por esa querida organización, que, nos seus recén cumpridos 40 anos de existencia, constituíu o referente da solidariedade con Cuba en terras galegas.

Nesa querida Asociación, Cuba tivo sempre un fiel expoñente para a defensa da Revolución, que, como cooordinadora galega para a solidariedade con Cuba, característica esencial desde a súa mesma fundación, foi un baluarte na divulgación dos logros da nosa Patria.

Sería imposíbel resumir aquí todo o traballo desenvolto durante catro décadas. A organización de grandes actos de solidariedade, Encontros Estatais, a participación en campañas contra o bloqueo, pola liberación dos Cinco Heroes, caravanas, xornadas de cinema, exposicións, concertos, xiras de especialistas cubanos, concentracións, marchas, organización de grupos con intereses sociais e outras moitas accións, constituíu un motor impulsor da participación cidadá galega na solidariedade con Cuba.

Lembraremos sempre a extraordinaria mobilización con decenas de autobuses que, con motivo do Cumio Iberoamericano de Porto, no ano 1998, vostedes organizaron para expresar o seu apio á delegación cubana en terras portuguesas, encabezada polo Líder Histórico da Revolución Cubana, o noso invicto Comandante en Xefe, Fidel Castro Ruz.

Moito valoramos todas esas accións, así como o esforzo do valioso colectivo que integra a asociación para materializar accións de solidariedade material. Foron moitas as axudas enviadas durante os duros anos do período especial e antes, cando desde portos galegos, a través da Frota Cubana de Pesca, por entón con presenza na Galiza, recibíanse en Cuba. Esa solidariedade de expresión material, hoxe noutras circunstancias, tamén se mantivo por outras vías e medios ao seu alcance.

Por todo isto, e por moito máis, transmítolles o agradecemento eterno do noso pobo e do Instituto Cubano de Amizade cos Pobos, recoñecendo a valiosa achega da Galiza nestes 40 anos á solidariedade con Cuba no Estado español.

Moitas foron as accións e campañas ás que se ten sumado a Francisco Villamil. A participación nas campañas “Xa é hora: rachemos o bloqueo contra Cuba” e “Toneladas de Solidariedade con Cuba”, é unha liña de traballo importante para seguir denunciando as limitacións que nos impón o bloqueo e para lograr sensiblizar así un público maior. A activa participación da Asociación no mecanismo de coordinación Movemento Estatal de Solidariedade con Cuba (MESC) tamén é un esforzo e compromiso pola unidade, ao que lle pedimos seguir contibuíndo.

O recén celebrado Tribunal Internacional contra o Bloqueo a Cuba en Bruselas, Bélxica, deixou novas ferramentas e experiencias de traballo ao Movemento de Solidariedade con Cuba, que as organizacións de amizade de toda europa deben utilizar para fortalecer a nova etapa que comeza na loita contra o bloqueo. Empreguen o veredicto como valioso documento de carácter legal para chegar a novos espazos na denuncia a esa marcada política extraterritorial.

Recentemente o ICAP lanzou a convocatoria á brigada europea de traballo voluntario José Martí, na súa 51 edición para o presente ano 2024. Pedimos tamén á Asociación que impulse unha ampla convocatoria e divulgación para involucrar un bo número de amigos e amigas, especialmente novos. Necesitamos que máis persoas veñan a Cuba, coñezan a nosa realidade e ao seu regreso, fortalezan as fileiras dos que aman e fundan, dos que nos queren e defenden, a carón de todos e todas vostedes.

Os retos que ten enfrontado a Revolución cubana ante a hostilidade de sucesivas administracións estadounidenses, vostedes saben que son enormes. O bloqueo económico, comercial e financeiro mantido desde a súa proclamación en 1962, constitúe o principal obstáculo para o desenvolvemento do noso país e a máis flagrante violación aos dereitos humanos de todo un pobo. É unha política criminal, xenocida, que pretendeu sempre o fin da Revolución.

A permamente denuncia a esa política e o dar a coñecer os seus efectos sobre todos os sectores da vida económico-social de Cuba, constitúe a tarefa principal que ten ante si a solidariedade internacional. Se a de Trump pareceu ser unha das administracións máis agresivas contra Cuba, coas súas 243 medidas adicionais e que con máis saña pretendeu a asfixia económica de todo un pobo, a actual administración de Biden practicamente nada cambiou da devandita política.

O traballo nas redes sociais continúa sendo unha batalla á que cada vez debemos prestar maior atención. Os inimigos da Revolución intentan a través da conectividade virtual reproducir as mensaxes de odio e impotencia que expresan nas súas accións presenciais. Definitivamente, o combate no escenario virtual debe incrementarse. Descaracterizar eses personaxes debe ser parte do enfrontamento ao labor de subversión ideolóxica que precisamos. Vostedes, moitas amigas e amigos galegos, souberon enfrontar, no seu momento, as accións que a contrarrevolución tentou orquestrar como parte desa campaña de odio contra Cuba.

Porén, o accionar nas redes sociais non debe estar dirixido só á defensa da Revolución, contrapoñéndonos aos que non deben ocuparnos máis tempo do necesario. A verdade e os logros de Cuba e todo o que temos alcanzado ao longo destes anos, debe prevalecer sempre como expresión do traballo comunicacional de todos os amigos de Cuba.

Queridos amigos e amigas:

Moito quédanos por facer, difíciles son as condicións ante as cales o noso pobo ten que crecerse cada día. Pero o cubano é un pobo educado nos valores da Revolución: Somos un pobo digno e traballador, un pobo que leva impregnado o pensamento humanista de José Martí, a estirpe de Maceo e as ensinanzas imperecedeiras do Che, de Fidel e de Raúl e cuxa gran maioría ten demostrado en múltiples ocasións estar á beira da Revolución.

Isto é o que non aturan os nosos inimigos. Non aturan que as súas mensaxes de odio, que as súas calumnias e mentiras, non fagan mella na vontade do noso pobo de resistir e vencer.

Ante a decisión de Patria ou Morte, de Socialismo ou Morte, berraremos sempre Venceremos!, pero non o facemos sós, senón con moitas amigas e amigos de Cuba que existen no mundo e entre tantos que temos no Estado español, os amigos e amigas galegas e especificamente os que forman parte da Asociación “Francisco Villamil”.

Conten sempre co Instituto Cubano de Amistad con  los Pueblos.

Viva o 40 Aniversario da Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil”!

Desexámoslles moitos éxitos no traballo para o ano novo que recén comeza.

Moitas grazas.

Rigoberto Zarza Ross

Director de Europa do ICAP

White River, Sudáfrica – Prensa Latina

Agresións, desafíos e ameazas do imperio dos EUA deberìan ocupar lugar de preferéncia na conciencia da humanidade, dixo o presidente do Instituto Cubano de Amizade cos Pobos (ICAP) na apertura do VII Encontro Continental Africano de Solidariedade con Cuba, en White River, Sudáfrica.  Fernando González Llort,  Heroe da República de Cuba  e responsábel do ICAP, coida que o progreso da solidariedade e a conciendas dos pobos permiten  afrontar o imperialimo no seu obxectivo de guerra e depredación.

Recordou que que a cita solidaria volvía nun contexto internacional de desafio e ameaza da guerra cun efecto arrasador para a economía mundial, o quecemento global, o cambio climático e as enfermidades e epidemias.

Nesas circunstancias, destacou González Llort, os pobos do mundo, mobilizados en apoio a Palestina, esixen o cesamento da brutal agresión contra un Estado que defende o seu dereito a existir na terra de seu e a gobernala sen interferencias;  a resposta do sionismo e o imperialismo “foi deixar caer a súa máscara para mostrar ao mundo o seu verdadeiro rostro criminal e xenocida”.

Ante máis de 230 delegados duns 25 países, dixo que Cuba “expresa o seu apoio á solicitude de Sudáfrica de iniciar un procedemento contra Israel no Tribunal Internacional de Xustiza (CIJ), en relación coas violacións por parte dese país das súas obrigas en virtude da Convención para a Prevención e a Sanción do Delito de Xenocidio.

Logo de pedir  aos asistentes a súa asinatura na demanda de Sudáfrica na CIJ, dixo que era preciso que os pobos do mundo xuntasen a súa voz para frear de contado o exterminio indiscriminado de nenas, nenos, mulleres e poboación civil palestina.

González Llort lembrou que África para os cubanos é moito máis que outro continente, “é parte da nosa historia, da nosa cultura, está presente na nosa vida diaria, nos homes e mulleres que defenderon no século XIX a independencia de Cuba e defenden hoxe a súa Revolución”.

Lembrou a celebración recente do 60 aniversario do inicio da cooperación cubana en África, co envío en 1963 da primeira misión de axuda médica  a Alxeria.

Dende aquela, un mundo de cubanas e cubanos cooperaron en África como combatentes, mestres, doutores, traballadores da construción ou educadores alí onde foren precisos mentres milleiros de alumnos e alumnas de Africa formáronse en diversas carreiras en institucións cubanas. “En África existen 102 asociacións de amizade con Cuba en 43 países, mentres a nivel internacional a solidariedade con Cuba esténdese a 150 nacións a medio de 1.649 organizacións”.

González Llort denunciou o bloqueo económico, comercial e financeiro imposto contra Cuba polos EUA instituido co propósito de producir asfixia económica. O presidente do ICAP dixo que incluir Cuba arbitrariamente na lista de países patrocinadores do terrorismo é a sanción ilegal dos EUA que máis afecta a economía da illa ao levar a moitas institucións bancarias e financeiras a recusar ou evitar relacións por mor do ilegal veto. “Con todo, o pobo de Cuba está resolto a resistir o bloqueo imperialista os anos que sexan necesarios e vencer”.

“Co exemplo do presidente Nelson Mandela e do líder histórico da Revolución cubana, Comandante en Xefe Fidel Castro, e o doutros líderes africanos que nos mostraran o camiño, sabemos canto se pode facer dende a solidariedade, como se pode loitar, resistir e vencer».

A ministra de Estado e Cooperación de Sudáfrica Naledi Pandor, fixo unha panorámica histórica da colaboración cubana coas nacións de África e recordou que, dende 1994, Sudáfrica estivo sempre xunto a Cuba, na denuncia do bloqueo económico, comercial e financeiro imposto por EUA que persigue o comercio preciso de alimentos, medicinas e equipo para a illa e impide o acceso ás divisas para adquirilos,