Olga Sober – Terra Sen Amos

O grupo musical cubano Buena Fe está a padecer boicot, censura e inadmisíbel violencia na súa xira musical polo Estado de parte da intransixencia anti-cubana concertada co fascismo local e pagada polos EUA. A millonaria Contra organizada polos responsábeis do Bloqueo para acabar co lexítimo Goberno de Cuba, entende que a música de calidade e de boa fe patriótica debe ser obxectivo preferente a bater. De tal xeito que dous trobadores populares en Cuba e recoñecidos polas grandes figuras contemporáneas da súa universal música popular, son tratados polos inimigos da Revolución Cubana coma unha fronte bélica a neutralizar por artilleiría. Esta censura da alma musical de Cuba, actúa dende a fronte reaccionaria contra os patriotas, mentres ninguén, que se saiba, en ningures, lle corta o micrófono a quen cantan trinos a Monroe con bágoas nos ollos.

“Buena  Fe” formouse en Guantánamo no ano 1999.  Israel Rojas, á dereita, é compositor e voz líder; Yoel Martínez, guitarra acústica e segunda voz.

Nestes dias actuou en Bilbo  o grupo Buena Fe e durante un coloquio o popular cantautor Israel Rojas, tratou da situación de Cuba, do bloqueo imposto polos EUA e da guerra cultural decretada contra a illa dende a outra beira da canle da Bahama. Non deixou de mencionar Rojas o capital ético da intelectualidade cubana e de cómo este poderoso acervo popular pode coas ofensivas, chantaxes e millonarias campañas de propaganda lanzadas dende a Florida contra Cuba

O grupo Buena Fe actuaba en Euskal Herria dentro dunha xira polo Estado que deseguida foi consideraado obxectivo militar de parte dos que non aturan nin sequer  gozar da poesía e do tesouro universal da música cubana cando esta aparece representada por artistas que defenden a soberanía de Cuba e o seu dereito, recoñecido na Lei Internacional, a se dotar dun goberno socialista soberano e de xustiza popular. De feito, dous concertos de Buena Fe programados en Salamanca e Zamora,  houberan de seren suspendidos por causa de ameazas fascistas contra os locais previstos. Resulta logo que baixo o orixinal pretexto de defender a liberdade, hai quen prefire a censura e o veto de artistas acusados de procederen de Cuba e defenderen seu país.

No concerto celebrado en Madrid 12 de Maio, brillou o exemplo de como unha marea de voces e aplausos solidarios pode acabar afogando os apupos desesperados de Vox e os seus socios partidarios da anexión de Cuba polos EUA, e abrir deste xeito espazo para a excelente música de Buena Fe.

Recorda a solidariedade con Cuba, representada polo Movimento Estatal MESC, que a presenza entre nós de artistas e intelectuais cubanos é fundamental para que poida brillar a verdade de Cuba, mesmo a costa de ter que denunciar odio e violencia de quen pretenden presentarse coma defensores da liberdade de expresión e dos dereitos humanos.

Como advirte Silvio Rodríguez, Os bloqueadores de Buena Fe non se molestan en escoitar as súas cancións. Será que non lles convén atenderen as preguntas incómodas que o dúo lanza aquí, na terra de Cuba? Ou será que algúns fan uso do respectábel dereito a emigraren mais non poden aturar aos que fican e loitan dende dentro por un país mellor? Non será que os que piden invasións e bloqueos contra o seu propio pobo senten vergoña de eles mesmos? Hai quen non atura o exemplo moral de Buena Fe. Ben se entende”.

As expresións de solidariedade con Buena Fe deitadas no enderezo galegocubana@gmail.com serán enviadas aos destinatarios.

Farruco Sesto – NÓSdiario

En tempos de grandes dificultades, a Hugo Chávez gostáballe reinterpretar algunha pasaxe de Shakespeare, para utilizala como metáfora: “Sopra tempestade, que aquí teño espazo para che manobrar!”.

Para o caso, tempestades de todo tipo nunca faltan nun proceso de transformación profunda da sociedade, a contrafío dos poderes hexemónicos. E as que tivo que enfrontar o pobo venezolano, liderado por Chávez, non foron cativas durante o primeiros catorce anos da Revolución Bolivariana, incluíndo golpe de estado, golpe petroleiro e a propia morte do Comandante.

Habería ser Nicolás Maduro, na súa condición de capitán da nave en circunstancias sobrevidas, a quen lle tocaría confrontar unha mar levada, de tempestades desatadas con implacable furia, unha após outra, durante estes dez anos transcorridos desque alcanzara a presidencia da República.

De feito, tralo falecemento do Comandante, e aos corenta días exactos tal como establece a Constitución, Nicolás Maduro presentouse ás eleccións presidenciais e gañounas en enfrontamento limpo. Estamos a falar do 14 de abril de 2013.

Por volta de cinco días, 19 de abril, asumiu a xefatura do Estado e a presidencia da República. O seu xuramento non se prestou a ningún xénero de confusión, e respectouse a vontade de continuar a obra de Chávez por decisión maioritaria do pobo venezolano.

“Xuro polo pobo enteiro de Venezuela, pola memoria eterna do Comandante Supremo Hugo Chávez, que cumprirei e farei cumprir a Constitución e as leis da República en todo o inherente ao cargo de Presidente para construír unha Patria de liberdade, independente e socialista, para todos e todas”.

Mais permitir que se constrúa unha Patria de liberdade, independente e socialista nun país coa riqueza de materias primas de Venezuela e situado, tal como eles din, no seu patio traseiro, non está nos plans dos EUA.

Así, o primeiro que tivo que enfrontar o novo presidente foi o desprezo do seu triunfo de parte da oposición e, a partir de alí, o asoballo de todas as iniciativas de goberno.

O décimo aniversario daquel acto de toma de posesión, cumpriuse nestes días. Como repasar este tempo se non asociándoo a unha tempestade tras outra, a un furacán tras outro, tratando de derrocar a vontade dun pobo para facer naufragar o proxecto?

Nun breve reconto aparecen insurxencias neo-fascistas da ultradereita (chantando lume a edificios e autobuses, con uso de francotiradores e persoas que foron queimadas vivas)  ataques planificados á moeda para inducir inflación e destruír a economía; crueis bloqueos comerciais e financeiros, secuestro de buques e avións, ameazas de gran invasión militar; unha política de bruta desinformación planificada pola hexemonía mediática occidental; roubo de activos venezolanos no exterior (reservas de ouro, depósitos bancarios, empresas públicas) a persecución personalizada dos seus dirixentes, incluíndo recompensas polas súas cabezas;  secuestro dalgún dos seus diplomáticos como é o caso de Alex Saab; actos de terrorismo continuados, en especial contra instalacións petroleiras e de xeración e distribución eléctrica; a consideración de Venezuela como ameaza inusual e extraordinaria para a seguridade dos EUA  (por decreto de Obama, referendado polos seus sucesores)  ilegais e chantaxistas medidas coercitivas unilaterais que hoxe suman 927; desconsideración do lexítimo goberno de Venezuela, de parte dos países que viran na órbita dos EUA (co recoñecemento  explícito a un monicreque auto-nomeado) tentativas diversas de magnicidio, descoñecemento de todas as eleccións celebradas, bloqueo de medicamentos e recursos sanitarios, invasións mercenarias…todo un programa de programas de agresión constante. Non foi fácil. Non segue a ser fácil.

E como está Venezuela ao cabo destes 10 anos terríbeis de guerra asimétrica, integral, para dobregar un pobo e os seus dirixentes? Resiste. Vaise recuperando, do cal hai sinais claros. E o máis importante: non renunciou aos seus propósitos. Nin perdeu a vontade de loita. Sempre apegada á súa diplomacia bolivariana de paz, segue a ser unha referencia baixo a dirección de Nicolás Maduro, que soubo manexar con habelencia unha situación tan complexa.  “Sopra tempestade, que aquí teño espazo para che manobrar!

Ora ben, como foi posibel tan colosal resistencia; tan enorme que sobardou todos os prognósticos e plans imperiais? Calquera observador sensíbel podería detectar, entre moitas outras, dúas cualidades extraordinarias: un especial sentido da dignidade, e unha profunda convicción política e moral con raíces históricas, de “a revolución ser posíbel e os pobos ser quen de facela, de no mundo contemporáneo non existiren forzas capaces de impedir o movemento de liberación dos pobos”, tal como avisara Fidel, noutro país e noutro contexto, pero cos mesmos inimigos, no ano 1962.

Berenice Sobral – Coral Gables (Miami)

Policías dos aeroportos de Miami e Nova York detiveron ilegalmente e interrogaron durante horas a persoas que formaban parte dun grupo de 150 mozas e mozos con pasaporte dos EUA chegados da Habana onde participaran no Encontro Internacional de Solidariedade  con Cuba dende o pasado 24 de abril. Os axentes fixéronse con varios telefones móbeis das persoas detidas. Os feitos sucederon en 3 de maio e foron denunciados como intromisión ilegal dos axentes nos dereitos de reunión, información e opinión que garante a 1ª Emenda da Constitución dos EUA, de 1791, razón legal que leva aos suxeitos desta cidadanía a proclamaren que viven no país máis libre do mundo.

Segundo a denuncia espallada nas redes pola asociación The People’s Forum (TPF)  a detención e acoso policial tiña por obxecto intimidar a todo o grupo por ter viaxado a Cuba e participado en asembleas con persoas e delegados de institucións da illa.  “O que procuraban era meternos medo  e penalizar o noso dereito a viaxar e dialogar libremente”, dixo TPF nun comunicado no que cualificaba de escandaloso o comportamento dos axentes.  “¡Reclamamos a liberación dos compañeiros detidos e lembramos que o noso compromiso de pór fin ao Bloqueo de Cuba será irrenunciábel”.

En nome da TPF, Manolo De Los Santos, dixo que no Encontro Internacional de Solidariedade trataran con camaradas procedentes de todo o planeta que, por moitas razóns, os detidos na fronteira deben ser considerados prisioneiros do goberno dos EUA e vítimas da violéncia imperial. “Este sistema violento, concentra forza e recursos contra os pobos que en todo o planeta loitan por organizárense e defender seus recursos, o planeta e a vida. A ira do Imperio combate eses pobos. Este é o panorama actual”.

A delegación da mocidade dos EUA é a máis numerosa que visita Cuba dende hai décadas. “Regresamos a casa con información cabal e contrastada da agresión contra Cuba, e, a maiores,  coa experiencia concreta de como dar conseguido unidade na diversidade e como é posíbel derrotar un inimigo que presume de  invencíbel; é fundamental que o amor e a esperanza estean no centro de todo o que facemos”, comentou Kawenaʻulaokalā Kapahua, da Academic Labor United, de Hawai.

O comunicado de TPF atribúe á xeración actual o deber histórico de “derrotar, dunha vez por todas, o Bloqueo asasino” e internacionalizar a solidariedade con Cuba contra a agresión do goberno dos EUA.

A delegación solidaria estaba organizada pola Asemblea Internacional dos Pobos (AIP) e nela participaban sindicalistas, traballadores culturais, activistas contra a brutalidade policial, grupos de inquilinos e científicos de diversas organizacións de Estados Unidos.

Durante a visita, dialogaron con representantes da comunidade Lgbtqi+, agrupacións afrocubanas e alumnos e profesores da Escuela Latinoamericana de Medicina (ELAM) da Habana. Con eles e con equipas de educación popular, investigación, arte e deporte, entre outras, intercambiaron opinións e experiencias.

A activa delegación procedente dos EUA traballou arreo con outros grupos invitados ao Encontro que en conxunto sobordou un milleiro de participantes.

Yuri Domenech –Terra sen Amos

O movemento de solidariedade con Cuba botouse á rúa en todo o mundo este Primeiro de Maio para reclamar o fin do bloqueo, das sancións e das inxerencias do imperialismo; o apoio a loita do pobo cubano polo socialismo e a soberanía é un clamor en todo o mundo. En Vigo, un numeroso grupo de amigas e amigos de Cuba responderon ao chamado da Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil” para manter unha parada informativa ao paso das diversas manifestacións sindicais que conmemoraban o Día do Internacionalismo Proletario, retomando unha práctica que esta asociación adoptara noutrora na intensa loita pola liberación dos Cinco cubanos presos nos EUA por loitaren contra o terrorismo.

Alén da faixa contra o bloqueo e das bandeiras cubanas, que foron saudadas por un bó número de manifestantes con berros de solidariedade con Cuba, compañeiras e compañeiros da Villamil foron ao encontro das paseatas para repartir 150 exemplares do xornal Cubainformación, así como 600 folletos convidando a apoiar as campañas de Café contra o Bloqueo e para a “Electrificación solar do Instituto Finlay de Vacinas”. Vendéronse alí mesmo dúas ducias de paquetes, como anticipo da terceira campaña da Villamil que iniciamos este mesmo día, con azucre e café para rachar o bloqueo.

Coma en Vigo, noutras ciudades do Estado coma Bilbo, Barcelona, Alacant, Málaga, Madrid ou, Toledo, organizacións de solidariedade fixeron vibrar de solidariedade con Cuba neste 1º de Maio.

Cumprindo o 40 Aniversario da súa fundación, a Francisco Villamil, incorpora afiliacións e suma esforzos para levar a todos os recunchos de Galiza a voz da solidariedade coa Revolución Cubana. O vindeiro Primeiro de Maio, seremos máis e farémolo mellor.

Alina Martínez Triay e María de las Nieves Galá – Diario Trabajadores (Habana)

Pablo Gonzalez Casanova legounos un aviso de importancia sobre o futuro da humanidade en crise: “A supervivencia só é posíbel se acertamos cun novo modelo de revolución mundial que entre resistencias, loitas e diálogos, procure o interese común tal e como nos ensinou a pequena illa de Cuba, durante más de 60 años de criminal cerco de parte dos EUA“. O advogado,  profesor, historiador e crítico marxista, finou 18 de abril con 101 anos en Tlalpan, Ciudad de México.

 “A Revolución Cubana pode contribuír a salvación da humanidade”, aseguraba Pablo González Casanova, que se refería a Cuba emancipada coma un proxecto armado de ideas, moral, enerxía popular e cooperación, con decidida vontade de loitar para defendela. “ O futuro será ben diferente se loitamos por Cuba”, aseguraba o intelectual denunciando unha nova contradición na historia da humanidade e do capitalismo: “Non é só o fenómeno de dominación e explotación do traballo e dos traballadores, dos pobos, senón que estamos en situacións moi graves de destrución da vida. A desorganización da vida e do traballo no mundo actual produce arrepío”.

Corroboraba o agoiro de Fidel sobre os perigos da humanidade, e adoitaba citar o ritmo de desaparición de especies de vertebrados, cento vinte veces maior que en épocas aínda recentes; o feito de cincuenta especies de animais estaren en risco de extinción cada ano e o previsto aumento do quecemento global de catro graos centígrados para o 2100, co aumento conseguinte do nivel do mar de tres metros. Engadía as catástrofes naturais duplicadas en dúas décadas e a contaminación do aire causante de máis de tres millóns de mortes anuais no mundo.

A realidade das armas nucleares, e as cifras aterradoras de mortes por conflitos armados, os nenos da guerra, o comercio de nunca acabar das armas, a pobreza, a migración de millóns de persoas a nivel mundial, os desprazados por conflitos, a trata de persoas, o contrabando de órganos, a fame, os atrasos do crecemento, o traballo infantil, as mortes por enfermidades curables, os andazos e pandemias e o consumo de drogas. Agoiros de alto risco para a humanidade.

Coidaba de extrema urxencia concretar todas as iniciativas precisas para defender e salvar o proxecto de Cuba das ameazas que conxura o imperio e os seus socios neste intre de alta tensión histórica, pois recoñecía que a Revolución dera mostras duna enorme capacidade de loita e negociación sen renunciar seus obxectivos sociais. Concretaba a negociación dunha alternativa dun mundo de paz, liberdade e soberanía para os traballadores e os cidadáns. “Os valores éticos –sinalaba- son esenciais pois sen eles non hai valores revolucionarios e iso explica por que Cuba segue en pé”, manifestaba Pablo González Casanova.  Con todo, a súa agonía crítica era como acabar “cos golpes blandos e duros, expresión da enorme decadencia e corrupción do sistema capitalista”, ou como razoaban os seus críticos, como pensar e por en pé un sistema no que a democracia fose socialista e o socialismo democrático, sen as 1.400 bases e o sistema de corrupción, inxerencia e desinformación dos EUA se conxuraren para impedilo.