Angel Guerra Cabrera – La Jornada

O réxime de Trump arrafaña outravolta contra Venezuela e Cuba, na véspera atenta da 74 Asemblea Xeral da ONU e alampea seu odio contra gobernos e pobos de testa ergueita que non venden o dereito a decidiren seu destino sen interferencias externas. Calumnias e ameazas contra Caracas, Habana, Managua e, inevitabelmente, Teherán, xunto cun barullar macartista contra o socialismo e o comunismo, van do seu púlpito abaixo mentres China e Rusia levan tamén munición de fogueo. A Trump non lle cabe n corpo o arsenal do imperio tan farto en armas que non pode ter réplica, segundo el mesmo xura. Milhomes alzado sobre un arsenal nuclear que aldraxa a diario o dereito internacional e refuga o colapso climático coa soberbia de resultar o principal contribuinte a suba de temperatura global.

A conducta do lider neofascista contra Irán, precedida da retirada do nuclear tratado 4 1, deixa a porta entornada para un conflito letal nunha zona inzada de bases militares, buques e avións de guerra de Estados Unidos e de gobernos inimigos da antiga Persia armados até os dentes e por onde cruza 30 por cento do petróleo no mundo.

Aproveitando a caixa de resonancia mediática polo inicio do segmento de alto nivel da Asemblea Xeral, a banda trumpista lanzouse con toda ao pescozo de Venezuela bolivariana. O fracaso do plan de comezos de ano para derrocar de vez o goberno democrático de Nicolás Maduro, cebou ainda o xenocida propósito de asfixiar a economía de Venezuela para consumir con fame e enfermidades a paciencia do pobo. Sen desbotar unha intervención militar, persegue ese obxectivo con novas esfregas de bloqueo e raterías sen conto para abalar o goberno.

No entanto pinta como corruptos e cómplices do narcotráfico e do paramilitarismo aos líderes civís e militares, unha caloña hipócrita, unha contaminación consciente e criminal da opinión. Por máis dano que fagan á patria de Bolívar, o pobo de Venezuela e os seus irmáns latinocaribeños defenden a esperanza do proxecto chavista de independencia, democracia participativa, ampliación e elevación educacional e cultural, saúde para todos, redistribución social e disminución da pobreza e a desigualdade, lanzado dende 1999 por Hugo Chávez e defendido a ferro e fouce por Maduro, electo á presidencia de Venezuela en 2013 e aclamado de novo en 2018.

Luns 23, á marxe da ONU pero en Nova York, unha reunión do ilegal Grupo de Lima, seguida por outra dos ministros de relacións exteriores do espurio Tratado Interamericano de Asistencia Recíproca (TIAR), cargou de novo contra Caracas. Os acordos xurdidos de ambas reunións falan de levar a límite o cerco e a parálise da dirixencia venezolana, coma se fosen criminais. “Necesitan máis presión económica, verán máis sancións de parte de Estados Unidos”, declarou o criminal de guerra Elliott Abrams, comisario de Washington contra Venezuela.

Asembleas protagonizadas por un Iván Duque desesperado por botar terra sobre os constantes asasinatos de loitadores sociais e exguerrilleros no seu país, logo dos acordos de paz, que non han ir a pique porque están defendidos por millóns de colombianos que non desexan a guerra. Duque tamén fai por ocultar o incremento da actividade dos paramilitares e narcotraficantes e o crecemento nunca visto da produción de coca. Todo iso en contraste cos éxitos de Venezuela na súa loita contra esta peste.

Paralelamente, o secretario estadunidense do Tesouro, Steven Mnuchin, anunciou novas medidas de cerco das empresas navieras e buques que levan petróleo a Cuba, depois de Washington prometer o bloqueo total do cru. Quere culpar a Cuba do fracaso dos plans contra Maduro por causa da sempre denunciada e nunca probada presenza de militares e oficiais cubanos en Venezuela.

As delegacións na  Asemblea Xeral das Nacións Unidas houberan de aturar a torpeza de Bolsonaro, pero fomos moitos os que gozamos deste disparo de Evo Morales: “Digámolo ben claro: a raíz do problema está no capitalismo; o problema de fondo está no modelo de produción e no consumismo, na propiedade privada dos recursos naturais e na distribución desigual da riqueza”.

TSA

O dano económico producido a Cuba polo ilegal bloqueo anda xa polo billón de dólares, segundo ven de contar nun completo informe Bruno Rodríguez Parrilla, ministro de Estado de Cuba, unha cifra que outros observadores dende os EUA coidan inferior á realidade, que sobarda con moito esa cantidade ao abranguer conceptos aleatorios coma o comercio e o valor de activos directamente relacionados coa garantía da Lei internacional ou a violación impune do dereito entre nacións na que teima o imperio. Na soleira da 74 Asemblea Xeral da ONU agoman en todo o mundo as manifestacións de solidariedade con Cuba á que veñen de expulsar dous funcionarios da súa embaixada en Washington, como parte da teatralización decidida polo goberno de Trump para visualizar o seu lema de Bloqueo Total contra Cuba e Venezuela. O ministro de Estado presentou en conferencia de Prensa, o  informe sobre impactos do  bloqueo do EUA, dende a súa instauración e con cifras polo miudo das recrecidas cifras do cerco durante o ano pasado. O informe está no seguinte enlace: http://www.cubavsbloqueo.cu/en

Iroel Sánchez – Almayadeen

2019 marcou a etapa máis agresiva na historia do bloqueo económico a Cuba, coa demasía de aplicar o capítulo III da Lei Helms-Burton dirixido a espantar o investimento estranxeiro, que nin George W. Bush foi quen  de aplicar  por medo aos seus aliados europeos e Canadá. Xa sabemos que para a política exterior trumpista a única opinión que conta é a súa. Para o cálculo político da batida feróz contra o Presidente Nicolás Maduro, lanzada 23 de xaneiro, a estas alturas xa gobernarían en Caracas os amigos de Washington, e Cuba estaría a beira dunha guerra civil provocada por necesidades de toda caste, ou se cadra montando unha perestroika tropical  como prefiren os aliados miameiros de Trump, escoitados e como non polo a causa do control politico dun Estado con peso electoral e en disputa -a Florida- para as eleccións de novembro de 2020.

E con todo, Maduro segue no Palacio de Miraflores e as dificultades económicas cubanas non impediron continuar consolidando o liderado do novo goberno de Miguel Díaz-Canel, cunha intensa comunicación política, o anuncio de medidas que afortalaron o consenso positivo sobre a súa xestión e un protagonismo do control popular que renovaa a unidade nacional para enfrontar as novas agresións estadounidenses. Triunfalismo? Non; se hai un pobo que recuse o triunfalismo e o consignismo valeiro, ese é o cubano; mais hai , de certo, confianza nas capacidades para, renovándo os métodos e afirmándo as esencias, derrotar os planos estadounidenses.

Non é casual que en tales circunstancias, vésperas dunha intervención do Presidente Díaz-Canel, para explicar o efecto das medidas estadounidenses e como as enfronta o goberno cubano, as contas na rede social Twitter dos principais medios de comunicación cubanos, de varios Ministerios e de decenas de xornalistas e comunicadores, sexan bloquedas. As liberdades de comercio e de expresión, principios sacrosantos do discurso dominante, están sendo esmagadas na guerra de Estados Unidos contra Cuba pero o mundo non debe sabelo.

O Presidente cubano deixou co cú ao aire a estratexia estadounidense de nos mostrar  como un goberno incapaz, ineficiente e con iso buscar unha revolta social e agregou: “a nosa saida está en denunciar todo o relacionado con esa política de odio”. A maquinaria mediática, moi ben articulada na internet, traballa por invisibilizar os efectos do bloqueo e a súa alianza coa subversión: a primeira crea graves atrancos e a segunda culpa delas ao sistema socialista. Comentábame un amigo: a Amazonia arde e a culpa é de Bolsonaro, xamais da explotación extrema provocada polo capitalismo; mais se escasea o diésel en Cuba, o culpabel é o socialismo, malia os esforzos de Estados Unidos por desviar os barcos que o traen á Illa; por iso a comunicación constante en todas as direccións é decisiva.

Edición de TSA.

Artigo completo en https://espanol.almayadeen.net/articles/main/1342225/qu%C3%A9-pasa-en-cuba-que-el-mundo-no-debe-saber

L´Humanité, Cubainformación, Diario de Notícias, Terra Sen Amos

Abel Prieto, deputado do Poder Popular , director do Programa Martiano e ministro de Cultura con Fidel e Raúl, dixo na Festa do Avante en Lisboa que para resistir a desinformación, a mentira e o consumismo, está a cultura entendida como formación do criterio e da conciencia de identidade. “A cultura, na visión de Fidel, ten que ver co que somos, como cubanos, co destino do noso pobo, da nosa historia, da nosa loita pola independencia”. En Lisboa, Prieto foi entrevistado por Celino Vieira, presidente da Associação Portuguesa José Marti, a mais de conceder entrevistas a Susana Salvador do Diário de Notícias e e a médios públicos. A seguir participou en Paris, na Feira de L´Humanité.

“As persoas poden aplaudir desasisadamente opinións contrarias aos seus intereses colectivos porque sen cultura calquera pode ser manipulado. É o que aconteceu neste rouso para a dereita en América Latina e noutros lugares do mundo, para xeral desgracia”, dixo Abel Prieto. “Mercé ás redes sociais, a identificación dos censos electorais por áreas de opinión deixa as portas abertas a demagoxia da prensa canalla; darlle nome de democracia a unhas eleccións manipuladas dese xeito é case unha rexouba”.

O director do Programa Martiano coida que son de vixencia plena os consellos de Fidel para evitar os estragos da información contaminada. “Fidel estaba convencido de a cultura ser a clave da calidade de vida, o poder ver as diferenzas entre unha vida plena ou o simples amoreado de bens materiais. O mellor antídoto fronte ao que adoitamos chamar consumismo, isto é, o apetite por posuír, comprar, usar, descartar e comprar outravolta, esa lóxica de desperdício, esa lóxica do uso irresponsábel dos recursos deste planeta que nos leva ao suicidio colectivo, é a realización persoal, á que podemos chegar pola cultura”.

Dos seus anos de traballo a beira de Fidel, Prieto escolle a memoria de  1993. “Un ano durísimo, co a fundimento do transpore urbano, a oferta alimentar en mínimos, con recortes gravísimos en todas as áreas e como decia o comentario popular con alumbrones, no canto de  apagones, a causa do derrube da produción eléctrica. Foi na verdade un momento moi difícil. Xusto nesa altura, no  Congreso da UNEAC, Fidel dixo: “a cultura é o primeiro que hai que salvar”. Nun momento do Período Especial  no  que non había combustíbel e faltaban alimentos, él destacaba a cultura como o máis importante. Claro que no falaba da cultura das artes e das letras. El estaba a referirse a un concepto de cultura totalizador, que ten que ver coa nación, coa identidade, co que somos como cubanos, co destino do noso pobo, da nosa historia, da nosa loita pola emancipación. Eis a trascendencia que el daba á cultura; para él a cultura define o valor da persoa”.

Para ilustrar o poder transformador da cultura, o exministro cita o exemplo das escolas para adolescentes que cometeran delictos, coñecidas como escolas de cultura. “A mocidade en situación crítica, recibe unha educación dirixida a reiserción social, pois coidamos que todo o ser humano ten salvación; mesmo nas cadeas, que en moitos países non pasan de armacén de xente descartável, nós defendemos a formación cultural con teatro para reclusos, debates sobre literatura etc. Fidel estaba convencido de a cultura determinar a compoñente moral do ser humano e a capacidade de convivir en paz para superar eventuais comportamentos marxinais”.

Abel Prieto coida que se algo caracteriza a cultura cubana é a súa liberdade absoluta. “Liberdade para investigar e comprender plenamente os nosos problemas. Falamos por exemplo do cinema cubano, que non foi concibido como arte de propaganda, mais si como arte para probar e desenvolver a compoñente crítica e dotarnos de criterio para resolver o nosos problemas cotiáns mediante a comprensión. O filme Fresa e Chocolate, por exemplo, axudou a combater os prexuízos contra a homossexualidade, xerando moitos debates en defensa da cubanía e axudando a modificar prexuizos”.

Para os que pensan que o bloqueo renovado pode crebar a resistencia dun pais, Prieto opina que a mesma superación histórica das tentativas de asfixia, representan unha cultura de resistencia na que é posibel encontrar respostas aos problemas. “Tal e como facemos dende hai 60 anos: reparemos  na nova Constitución que foi masivamente respaldada e o apoio á dirección histórica de Fidel, Raul, Ramiro e tantos outros que asaltaron Moncada ou combateron na Sierra Maestra; tanto coma o respaldo a nova dirección presidida por Diaz-Canel, con cadros mozos e capaces para ocuparen cargos de moita responsabilidade, traballando duro día e noite, pondo o pobo como centro do seu esforzo”.

Na entrevista para o Diario de Notícias, o Deputado do Poder Popular negou que o pobo de Cuba estivese de ánimo suspenso fronte a ameaza dun novo Periodo Especial e asegurou que o pais dispuña de novos recursos e certezas ao cabo de moitos anos de Bloqueo. “Nomeadamente un manifesto apoio popular a direción do Goberno e do Partido, do que é expresión o apoio do 86% do censo ao renovado proxecto político. O estado anímico do pobo de Cuba non é o de persoas asustadas”.

En París, na Festa de L´Humanité, entrevistado para Prensa Latina por Waldo Mendiluza,  Abel Prieto dixo que o goberno dos EUA pretende acabar co multilateralismo sen preocuparse polas consecuencias. “Vemos que a administración de Trump liquida o que significa a ONU e os esforzos para construir un planeta en paz, conseguintes á traxedia da Segunda Guerra Mundial. “Trump despreza principios básicos coma o respecto necesario aos asuntos internos de cada pais e a solución pacífica de diferencias”.

TSA

Twitter suspendeu no serán de quarta feira 11, as contas de varios medios de Cuba entre elas a do diario Granma. A intervención censora foi decidida pola dirección da rede dende California EUA, no intre de o presidente Diaz-Canel abordar en directo as medidas adoptadas polo Goberno para contrarrestar os efectos de o crecente cerco intervencionista dos EUA contra o transporte de hidrocarburos con destino a Cuba. O feito de o ilegal bloque ter fracasado depois de 62 anos, non parece desanimar ao actual goberno de Washington no seu obxectivo de impedir o progreso de Cuba. Con Donald Trump, son 12 os presidentes dos EUA que se gaban de ter un compromiso heroico coas liberdades cubanas e aseguran potencialas con recursos terroristas coma a actual censura de Twitter ou a intervención diaria das súas relacións políticas, económicas e comerciais co resto do mundo.

Na notificación de suspensión da conta @Granma_Digital, que ten 166.000 asociadas, Twitter renuncia a explicar a arbitrariedade e prefire manter silenzo sobre as demandas de reactivación. O apagón de Twitter afecta a Cubadebate, Mesa Redonda, Canal Caribe e Radio Rebelde, entre outros media de referencia. En 2018 o Gobierno dos EUA anunciara a creación dunha Task  Force (comando operativo) para Internet, instituido polo ministerio de Estado (relacións exteriores) co fin de “promover a liberdade de información en Cuba”.

O diario Granma  explicou dia 12 que a censura de Twitter estaba dirixida a bloquear as declaracións do Presidente cubano no programa televisivo Mesa Redonda. A intervención de Miguel Diaz-Canel sería seguida a través de Granma en todas súas  plataformas, como fora anunciado.

A pouco de Twitter bloquear a comunicación en Cuba A Unión de Periodistas de Cuba (UPEC) confirmou que o obxectivo da rede estadounidense era impedir a transmisión en directo do programa Mesa Redonda Informativa, que abrira ás  6:30 pm, hora de Cubal- no que o Presidente daría conta das previsións do Goberno contra os efectos da sabotaxe enerxética lanzada dende a Casa Branca.

A UPEC relaciona os seguintes medios cubanos sometidos a censura de Twitter: @Cubadebate con casi 300 000 seguidores y @Granma_Digital con cerca de 167 000 seguidores, @MesaRedondaCuba, @RadioRebelde, @DominioCuba, @Cubaperiodistas, @CanalCaribe, e unha longa lista de xornalistas na que figuran Leticia Martínez (@leticiadecuba ) Angélica Paredes (@aparedesrebelde) que traballan no gabinete de Prensa do Presidente; a da Vicepresidenta Primera da Unión de Periodistas de Cuba, Rosa Miriam Elizalde (@elizalderosa), e a do xornalista de Granma, Enrique Moreno Gimeranez (@GimeranezEm), entre outros.

A rede Twitter comezou funcionar dende California EUA en 2011, onde seu fundador Jack Dorsey declarouna a quintaesencia da información en liberdade do século XXI.