Coa recente visita do presidente español a Habana, reloce quén tiña razon e como o tempo coloca cadanseu no seu sitio. A política española de apurar o eterno cerco de Cuba (Aznar) ou delegar na tirania de Washington e finxir inocéncia (Felipe González) remata no recoñecemento de Pedro Sánchez na Habana, de que España chega con moito retraso, eufemismo que admite a necesidade de reparar erros e inxustizas graves. Aznar desafia agora alarmado a fórmula dun observatorio hispano-cubano de Dereitos Humanos adiantada por Sánchez na súa visita, no que as sancións poden recaer naturalmente sobre España e as graves infracións cometidas polo seu governo.
Os crimes de Aznar poderian ser sancionados agora na Comisión Hispano-Cubana de Dereitos Humanos, anunciada por Pedro Sánchez na Habana.
Gustavo Machin, embaixador de Cuba en Madrid, pregunta que pais do mundo non se defendería dunha agresión coma a dos EUA, dirixida a acabar co governo e as leis da illa e a promoción económica de opositores. Nunha entrevista para a Cadena Ser en hora de máxima audiencia, co gallo da viaxe de Pedro Sánchez a Habana, dia 22, o embaixador quixo saber en que outro pais abordaran a redacción dunha nova Constitución mediante un debate democrático de base que implicaba a sete millóns de votantes en Cuba e a outros dous na emigración e preguntou se esta consulta non era acaso un exercicio democrático. É a primeira vez que unha cadea privada comercial ignora o que a información dominante chama oposición interior e inquire ao representante de Cuba sobre unha obxección da Comisión de Dereitos da Unión Europea.
Gustavo Machin, nunha recente entrevista con Mundo Obrero.
Xurxo Martínez González – Faro de Vigo, no suplemento Faro da Cultura
O amigo Luis Rei, morto en hora nunca acabada de maldicer, falaba de dous Cabanillas: un era a imaxe máis coñecida do poeta, con boina do país e o rostro marcado como regos da terra; mais esta era a excepción, porque a imaxe real máis habitual era a do Cabanillas con borsalino ou trilby, chapeu de Sir. A anécdota veu a min cando pensei no Xosé Neira Vilas. Van tres outonos desque marchou de entre nós. Moitos lembrarán un patrucio sostido sobre caxato, con lentes que facian dos seus ollos, rostros dos óleos de Díaz Pardo (amigo sempre) e un sorriso xuvenil. Velaí, entón, a face máis divulgada que coincide coa percepción do escritor pai do Balbino, o autor de relatos de vida agraria e saudades da emigración. Esta é a obra máis propagada nas escolas. Estes libros son os máis frecuentes nas bibliotecas.
Neira e Anisia na capa do libro derradeiro do de Gres.
Nikki Haley, embaixadora de Trump na ONU, comentou que ver Cuba recibir os votos de todo o mundo na Asemblea Xeral, un verdadeiro clamor para a vergoña do Bloqueo rematar, carecía da menor importáncia porque Washington, convencido de ter a razón, ignora o que é a vacilación nin a vergoña. Toda a Asemblea votou contra as recomendacións e intereses caciquís dos EUA, nunha soidade agraviada polo resultado nulo da estratexia de Haley, na véspera da votación, coa súa equipa a petar portas ao abrente por meter de limosna un feixe de votos de sospeita de Cuba non cumprir algún regulamento. Haley xa formalizara a súa renuncia a representar EUA na ONU, e na súa derradeira encarga, antes da despedida de fin de ano, procuraba, á desesperada, un xeito calquera de estorbar a razón manifesta de Cuba.
Relato da aclamación da Asemblea da ONU contra o Bloqueo, na versión de Martirena, caricaturista de Granma.
Trump di que o socialismo trae miseria e chama a todas as nacións do mundo a loitar contra tan perigoso sistema. Sabendo que Washington teima no Bloqueo dende hai 60 anos, sen conseguir mudar nin un anaco a posición de Cuba, teremos todo o dereito a sospeitar que o socialismo non acaba cos povos senón que os axuda. En todo caso, sorprende que o pais mais rico da terra gaste unha fortuna durante seis décadas para cercar por fame a Cuba socialista, cando Trump proclama que o socialismo é un sistema que acaba cos povos por antonomasia.
Trump achaca ao sistema socialista os males de Cuba e Venezuela, e prefire ignorar o cerco de que son obxecto.
