ASOCIACIÓN NACIONAL DE AMIZADE ITALIA-CUBA, CÍRCULO DE ROMA

Autoras: Catia Funari e Stefania Russo

Asociación Nacional de Amizade Italia-Cuba, Círculo de Roma.

C.F.: O caso dos Cinco cubanos detidos nos cárceres de Estados Unidos non se relaciona exclusivamente cos gobernos cubano e norteamericano. Os Cinco hoxe atópanse en prisión por querer defender os principios de liberdade, xustiza e soberanía – valores universais, sagrados en todos os países do mundo. ¿Non cre vostede que Europa tería que reflexionar sobre o feito que aínda hoxe en día estes principios póñense en discusión e que para defendelos ás veces haxa que sufrir prisión como o están facendo os Cinco?

I.R. O caso dos Cinco é sinxelamente escandaloso por distintas razóns. Primeiro, por que por parte dos medios de comunicación europeos estase aplicando un boicot xeneralizado?; nin nos xornais, nin por radio, nin por televisión fálase desta historia. Efectivamente, atopámosnos fronte a un feito totalmente censurado. Segundo, porque estamos vivindo nunha fase histórica na cal repítennos todos os días que hai que facerlle a guerra ao terrorismo, como sexa e en calquera parte atópese. O mesmo Bush dixo que quen axude ao terrorismo, por exemplo hospedándoo, é tan terrorista como o que pon unha bomba. Con estas palabras o Presidente dos Estados Unidos está lexitimizando o traballo dos Cinco, ou sexa tratar de descubrir as organizacións que practican o terrorismo. En realidade todo isto demostra que para os Estados Unidos e para moitísimas outras persoas existe un terrorismo bo, que lle serve aos intereses dos EE.UU. e un malo, que ataca os mesmos intereses. E isto as persoas de boa vontade non o poden aceptar: o terrorismo é mal, sempre.

S.R.: E Europa onde está?.

I.R.: Europa está ausente, hai que dicilo. Con respecto ao caso dos Cinco, Europa aliñouse cos EEUU, e en particular sobre as temáticas cubanas Europa non quere considerar a especificidade do caso Cubano, a especificidade do terrorismo esponsorizado por ÚSA contra Cuba. É evidente que é sensible soamente ao terrorismo, digamos, islámico. Ao terrorismo internacional, como hoxe chámaselle a este fenómeno.

S.R.: Cal é a diferenza entre a política cubana do superdemócrata John Kennedy e a do ultraconservador, reaccionario George W. Bush. En realidade foi durante a administración Kennedy que, a partir do Triunfo da Revolución, Cuba viviu a súa fase máis critica. E non me refiro á Crise de Outubro, senón máis ben ao intento de invasión da Illa coa o desembarco en Bahía de Cochinos.

I.R: Aquí estamos falando de historia. E a historia dinos dúas cousas: o presidente Kennedy cando lanza a operación “Praia Girón” está lanzando un plan que non elaborou a súa administración, senón a precedente á súa, a administración de Eisenhower. Evidentemente Kennedy, como calquera presidente nos seus inicios, non posúe aínda a autoridade como para disuadir a realización desa operación. Pero podemos dicir que lle ordena ás forzas estadounidenses presentes nas augas ao redor da Bahía, en particular portavións, de non participar ao desembarco. Ademais hoxe sabemos con seguridade que Kennedy quería enviar unha mensaxe a Fidel Castro para establecer outro tipo de relación con el. Temos moitos testemuños que o demostran. Consecuentemente as mesmas autoridades cubanas pensan que, logo da crise, puidéronse establecer outro tipo de relacións, aínda que a posición de Kennedy apareza cuantitativamente a máis importante.

S.R: ¿Que lle pasará a Posada Carriles? Se logra saír novamente libre ¿a actividade terrorista contra Cuba intensificarase?

I.R. Creo que sería moi difícil. Posada Carriles a estas alturas é un terrorista retirado. Ten oitenta anos, ten un cancro da pel. Non estamos falando de Pousada Carriles como persoa, senón do que representa, ou sexa a un home que pasou case 50 anos practicando o terrorismo contra Cuba e que este feito non se recoñece, coa complicidade de moitos países como Panamá ou México, que lle deron a Posada Carriles o permiso de transitar para poder chegar aos EEUU. Recordemos que Posada Carriles non posúe a nacionalidade norteamericana. E de todos os xeitos eu creo que os EE.UU. protexerano, xa que é un axente deles. Quizais para os EEUU a cousa mellor sería que Posada Carriles morrese. Polo tanto é posible que o propicien.

Fonte: Cubadebate

ACTUALIZACIÓN DO NEGOCIO DA CONTRARREVOLUCIÓN

Autor: André Gómez

En tempos recentes a contrarrevolución cubana, a cal sempre foi un excelente negocio, volve ter unha época florecente, outra época de “vacas gordas”. Hai que recordar que durante a Administración Kennedy, entre os anos 1962 e 1963, a Operación Mangosta foi a fonte de emprego máis lucrativa daquela época, a máis custosa operación da CIA ata entón, na que o goberno federal chegou a gastar preto de mil millóns de dólares -dólares daqueles anos–, e na cal empregou a miles de cubanos contrarrevolucionarios. Agora, a Administración Bush presuposta anualmente cincuenta e pico millóns de dólares -por sobre a mesa–, de diñeiros públicos, -en tempos de enormes déficit orzamentarios e de extraordinarios e inhumanos recortes a esenciais programas sociais, de saúde e educacionais- para o negocio da súa política anticubana.

Xorden así en Miami innumerables organizacións contrarrevolucionarias cubanoamericanas, as cales abarcan unha gama inverosímil de actividades. Antes, unhas poucas organizacións facíano todo, hoxe invéntanse moitas, deste xeito cada cal pode montar o seu tinglado. Logo da experiencia da Fundación Nacional Cubanoamericana, inicialmente, obra da Administración Reagan, o goberno federal optou, ao comprar clientes, atomizar o negocio, para así controlalo mellor.

Dá a casualidade que recentemente, durante os días da vista oral en Atlanta do caso dos Cinco, familiares dos catro individuos –militantes de Irmáns ao Rescate– que foron derribados en dous avións en febreiro de 1996 sobre augas xurisdiccionais cubanas, cuestionaron a orixe dos fondos que nos permitiron ir a Atlanta. É de entenderse, pertencen ao tipo de xente que está afeita ser subvencionada por Wáshington. Os nosos fondos, que son poucos – non viaxamos a Atlanta voando en primeira clase, nin nos hospedamos en hoteis cinco estrelas, ou comemos en restaurantes de luxo–, proveñen dos petos da militancia das nosas organizacións e dos nosos propios, non dos noventa e pico millóns de dólares pertencentes aos fondos da República de Cuba, conxelados desde 1959 en Estados Unidos, que arbitrariamente o goberno federal outorgou, para saciarlles o apetito e calarlles a boca, a eses mesmos inconsolabeis familiares preguntóns.

Nun informe da NED (National Endowment for Democracy) [Dotación Nacional para a Democracia] –un dos organismos do goberno federal a través do cal este distribúe diñeiros para subvertir a outros países–, feito público, detállase o monto asignado , durante o ano fiscal 2005, a certas organizacións contrarrevolucionarias cubanoamericanas. Este evidentemente é unha listaxe parcial xa que enumera a só 17 organizacións envolvidas no negocio por un monto que apenas chega a 2,365,000 $dólares, dos cincuenta e pico de millóns presupostados.

¿E cales son estas organizacións “patrióticas”, e cales son os seus fins? Malia o escandaloso destas operacións, pola súa mendacidade e propósitos criminais en contra do pobo cubano, a explicación dos fins destas organizacións é verdadeiramente risible polo asombroso do seu descaro.

Unha destas é a Afro-Cuban Alliance, así, en inglés. Os seus propósitos, segundo explica o informe da NED, son “promover a discusión sobre as condicións dos afro-cubanos e sobre temas afro-cubanos” a través da “publicación dun boletín trimestral a ser distribuído dentro e fóra da Illa” cuxo propósito é “informar a cubanos de ascendencia africana na Illa e no exilio sobre materia de dereitos civís, a historia oculta da escravitude e a discriminación racial existente en Cuba”… Así que os descendentes e herdeiros ideolóxicos dos traficantes de escravos africanos e dos donos de escravos en Estados Unidos encargan aos descendentes e herdeiros ideolóxicos dos traficantes de escravos africanos e dos donos de escravos en Cuba desta útil e loable tarefa. A esta organización a cal aquí, e estou seguro, en Cuba, ninguén coñece, excepto, o ou os que se engulen o diñeiro, concédenselle $62,000 dólares anuais.

Outra, é Bibliotecas Independentes de Cuba, á que se lle asignan $133,773 dólares anuais. Entre as súas tarefas están “promover a liberdade intelectual e o debate en Cuba” e “dar axuda financeira e asistencia material ás bibliotecas independentes en Cuba”. Esta organización –cuxo único membro visible é un negrito moi viaxeiro, quen polo seu comportamento e modales recórdame ás criadas en Cuba antes de 1959, vestidas sempre no seu uniforme branco–, parece ignorar, do mesmo xeito que os seus donos, que en Cuba, por exemplo, durante os últimos quince anos celébrase anualmente unha feira nacional do libro. As tres últimas acolleron a 12,160,555 persoas, moitos deles pícaros, nas que se venderon, a prezos baixísimos, 10,121,405 libros. Na actual feira, a décimo quinta, que comezou na Habana o 3 de febreiro último, e que antes de clausurar proximamente percorrería 35 cidades e pobos do país, participaran, ata data recente, catro millóns de persoas?

Por razón de espazo, como último exemplo dentro desta listaxe da NED de 17 organizacións, quero mencionar á Asociación Encuentro da Cultura Cubana. Neste informe faise saber que polos servizos prestados aos Estados Unidos asígnanselle a esta organización $200,000 dólares anuais. Este diñeiro, segundo a NED, “cubrirá parcialmente gastos administrativos que permitirá a Encuentro publicar a súa Revista Encuentro e continuar a publicación na internet do seu diario ´Encuentro On-Line´. Encuentro publicarase trimestralmente e será distribuída en Cuba e no estranxeiro.”

E é así como estes intelectuais e os seus donos garanten, a verdade, a liberdade e a integridade intelectual e o libre debate de ideas en Cuba e no estranxeiro.

Fonte: Areítodigital

¿SABE QUE HAI CINCO CUBANOS PRESOS NOS CÁRCERES DE EE UU POR LOITAR CONTRA O TERRORISMO?

O 12 de setembro de 1998, o FBI detivo a Gerardo Hernández, Ramón Labañino, Antonio Guerrero, Fernando González e René González, acusados de ser axentes non rexistrados do Goberno Cubano. A súa única misión era penetrar nos grupos da mafia anti-cubana que operan impunemente en Miami para desvelar os seus planos terroristas contra o pobo cubano. Ningún deles tiña antecedentes penais, nunca foran acusados de violar a lei ou transgredir ningunha norma ou regulación; non posuían armas nin estiveran involucrados xamais en actos de violencia ou disturbios de ningún tipo. Con todo, foilles negada a posibilidade de acollerse á liberdade baixo fianza.

Desde o mesmo día do arresto, foron sometidos a confinamento solitario en cinco prisións diferentes, pechados no chamado burato durante 17 longos meses.

O xuízo celebrouse en Miami nun clima de hostilidade cara os detidos, alentada polos mesmos que conceden entrevistas a medios informativos alardeando das súas actividades delictivas contra cuba. Os membros do xurado residían en Miami; estaban sometidos a constante presión; ningún se atrevía a ser imparcial. O seu veredicto coñecíase de antemán.

Ningún cargo contra Os cinco foi probado, excepto o feito de non rexistrarse como axente estranxeiro, pero ¿que tería sido deles se aqueles aos cales vixiaban soubesen a súa identidade?

Ante a falta de probas, foron acusados de “conspiración para cometer espionaxe”. As desproporcionadas condenas respondían a unha manobra na que participaban recoñecidos terroristas como Orlando Bosch e Posada Carriles, acusados e condenados por innumerabeis crimes; entre eles, planear e ordenar a voadura dun avión de Cubana de Aviación con 73 pasaxeiros a bordo. Orlando Bosch e Freddy Lugo -compinches de Posada Carriles- nunha entrevista coa xornalista venezolana Alicia Herrera confesaron: “Puxemos a bomba…¿e que?”
Ao longo de 46 anos, son innumerabeis as agresións terroristas que Cuba sufriu, provocando a morte de máis de 3.000 persoas e máis de 2.700 feridos; gran parte desas agresións foron preparadas desde Miami.

Cuba nunca invadiu un país, nunca provocou conflito de ningún tipo contra outros pobos, pero Cuba ten dereito a defenderse.

TERRORISMO ANTICUBANO

O 22 de agosto de 2001, The Miami Herald publicou un anuncio a páxina completa no que unha organización denominada Foro Patriótico Cubano establece entre os seus principios “o recoñecemento e apoio ao uso de calquera método na loita contra Cuba”. Un dos asinantes é Orlando Bosch.

O 6 de decembro de 2005, José Basulto, xefe da organización Hermanos al Rescate, nun programa de televisión de Miami, afirmaba que “as actividades terroristas contra Cuba sempre gozaron da tolerancia do FBI”. El mesmo presumiu de ter disparado cun canón de 22 mm desde unha lancha rápida contra un hotel da Habana sen que ata agora o FBI lle teña feito a menor pregunta.

REOS DE BUSH

Ademais das desproporcionadas sentenzas dos Cinco, a Gerardo e a René, impónselles un dobre castigo: prohíbeselles que vexan as súas esposas, ás cales hai máis de seis anos que lles é negada a entrada en territorio de EE UU, violando tanto as normas esenciais norteamericanas como o Dereito Internacional Público.

Gerardo, René, Fernando, Ramón e Antonio levan máis de sete anos en prisión. O goberno estadounidense ignorou a decisión do Grupo de traballo da ONU sobre Detencións Arbitrarias. Tamén ignorou o veredicto da Corte de Apelacións do Undécimo Circuíto de Atlanta, que o pasado 9 de agosto anulou o proceso contra os Cinco e revogou as súas condenas. Eses cinco heroes están hoxe “secuestrados”, xa que non hai cargos contra eles. Non foron xulgados por ter violado as leis estadounidenses, senón porque co seu traballo¬ –ao infiltrarse nas redes criminais que existen abertamente na Florida- revelan a hipocrisía da loita contra o terrorismo e a dobre moral do Goberno do Presidente Bush, que bombardea pobos en nome da “loita antiterrorista” e acolle con beneplácito na súa propia casa a terroristas confesos.

Intelectuais, artistas, traballadores, escritores, foros sociais, organizacións de solidariedade, etc. teñen denunciado o trato inhumano que sofren os Cinco, as irregularidades do proceso e a violación das propias leis norteamericanas neste caso; incluso organizacións como Amnistía Internacional -pouco sospeitosa de simpatía cara a Cuba- dirixiron unha carta ao Departamento de Estado de EE UU compartindo as dúbidas legais que orixinaron o proceso.”(…)En calquera caso, dito rexeitamento de visitas familiares aos prisioneiros implica un aumento significativo das penas dos mesmos. No presente caso, isto é aínda de maior preocupación, dadas as serias dúbidas que xurdiron acerca da xustiza e imparcialidade con que se ditaron as sentenzas (…)”.

Gerardo, René, Fernando, Ramón e Antonio, son vítimas irrefutabeis dunha política de demagoxia, engano e terxiversación do Goberno do Presidente dos EE UU en canto á loita contra o terrorismo. Estes cinco heroes, verdadeiros loitadores contra ese flaxelo, son reos da irracionalidade da administración Bush, quen estendeu a tortura a que os somete ás súas esposas e fillos. Ante a inmoralidade dese execrabel crime de lesa xustiza, instamos a todas as persoas de ben (que, por sorte, son a maioría aplastante da humanidade) a multiplicar os seus esforzos para lograr a inmediata liberdade para os Cinco.

DECISIÓN DO GRUPO DE TRABALLO DA ONU SOBRE DETENCIÓNS ARBITRARIAS

“En vista do procedemento, o Grupo de Traballo emite a seguinte opinión:
A privación de liberdade dos señores Antonio Guerrero Rodríguez, Fernando González Llort, Gerardo Hernández Nordelo, Ramón Labañino Salazar e René González Sehwerert é arbitraria, está en contravención do artigo 14 da Convención Internacional de Dereitos Civís e Políticos.

Tendo emitido esta opinión, o Grupo de Traballo solicita ao Goberno que adopte as medidas necesarias para remediar esta situación, de conformidade cos principios expresados na Convención Internacional de Dereitos Civís e Políticos. (Adoptado o 27 de maio de 2005)

CONSIDERACIÓNS E CONCLUSIÓN DO UNDÉCIMO CIRCUÍTO DE APELACIÓNS DA CORTE DE ATLANTA

Consideracións

“Cando os xurados son seleccionados entre unha comunidade na que son evidentes os sentimentos de hostilidade cara a un acusado (…) a Corte debe examinar os diferentes métodos dispoñibeis para asegurar un xurado imparcial. Estes métodos inclúen (…) conceder un cambio de sede cando unha comunidade estivo repetida e profundamente exposta a unha publicidade do caso”.

“Coformar un xurado imparcial nesta comunidade (Miami) era unha probabilidade pouco razoabel debido ao prexuízo existente na mesma. A comunidade na súa totalidade é sensibel e está permeada polos intereses da poboación cubana exiliada.”

“A percepción de que estes grupos de exiliados cubanos podían inferir danos aos xurados que emitisen un veredicto desfavorabel aos seus puntos de vista, era palpabel.

É incuestionabel que a publicidade relativa a Elián González continuou durante o xuízo, incitando e inflamando as paixóns entre a comunidade de Miami Dade.” Nestas circunstancias, “non había maneira razoabel de asegurar un xuízo xusto mediante un aprazamento do mesmo ou por um proceso de selección do xurado; por tanto, impoñííase un cambio de sede.”

Conclusión
“Á luz de todos os argumentos expostos, as condenas dos acusados son revogadas e ordenamos a realización dun novo xuízo.”
(Atlanta, 9 de agosto de 2005)

EE UU non respecta os dereitos humanos
Liberdade para os cinco

ACORDO DE COOPERACIÓN CUBA-BOLIVIA

Ambos países, decididos a loitar pola unidade e integración dos pobos irmáns de América Latina e o Caribe e pola amizade e a paz entre todos os pobos do mundo, como pasos previos a tóma de posesión do Presidente electo Evo Morales, que terán vixencia axiña que o líder boliviano asuma a Presidencia do seu país e con iso as facultades legais e constitucionais do seu cargo, acordaron no inmediato as primeiras medidas de cooperación para a súa ulterior aplicación despois do 22 de xaneiro do 2006:

  • PRIMEIRO: Crear unha entidade cubano-boliviana non lucrativa que garanta a operación oftalmolóxica de calidade e gratuíta a todos aqueles cidadáns de Bolivia que carezan dos recursos económicos necesarios para sufragar os altísimos prezos destes servizos, evitando con iso que cada ano decenas de miles de bolivianos pobres perdan a vista ou sufran limitacións serias e moitas veces invalidantes na súa función visual.
  • SEGUNDO: Cuba aportará equipamento da máis alta tecnoloxía e os especialistas oftalmolóxicos requiridos na etapa inicial, os que, co apoio de médicos novos bolivianos formados na Escola Latinoamericana de Ciencias Médicas (ELAM) en calidade de residentes, ou outros médicos e residentes bolivianos ou procedentes doutros países, ofrecerán atención esmerada aos pacientes bolivianos.
  • TERCEIRO: Cuba sufragará os salarios deste persoal especializado.
  • CUARTO: Bolivia garantirá as instalacións necesarias para brindar o servizo, que poderán ser edificios de uso médico, ou adaptados a estes fins.
  • QUINTO: O Instituto Nacional de Oftalmoloxía, recentemente equipado por Cuba para operacións da vista e dotado por ela de parte do persoal especializado con médicos bolivianos e residentes de igual nacionalidade graduados na ELAM, que xa operaron a 1.536 bolivianos, contará adicionalmente con dous centros de operacións, un en Cochabamba e outro en Santa Cruz. O Centro Oftalmolóxico da Paz terá capacidade para operar a 100 pacientes diariamente, e os centros de Cochabamba e Santa Cruz, a 50 cada un deles, sumando en total a capacidade de operar da vista a non menos de 50 mil persoas cada ano. Estas capacidades poderán elevarse se Bolivia decide ofrecer os seus servizos oftalmolóxicos a pacientes pobres de países veciños próximos aos centros bolivianos.
  • SEXTO: Cuba ofrece a Bolivia 5 mil bolsas para a formación de médicos e especialistas en Medicina Xeral Integral ou outras áreas das Ciencias Médicas: 2 000 no primeiro trimestre do 2006, que xa están recibindo preparación básica en Cuba; 2.000 no segundo semestre dese propio ano, e 1.000 no primeiro trimestre do 2007. Nos anos subseguintes irase renovando a cantidade establecida con novos ingresos. Non se inclúe nestes novos becados 497 mozas e mozos bolivianos que xa veñen realizando os seus estudos de Medicina en Facultades de Ciencias Médicas cubanas.
  • SÉTIMO: Cuba aportará a Bolivia a experiencia, o material didáctico e os medios técnicos necesarios para un programa de alfabetización que abarque a totalidade da poboación apta, esforzándose ambos países por levalo a cabo en 30 meses a partir de xullo do 2006.
  • OITAVO: Cuba transmitirá a Bolivia as súas experiencias en materia de aforro de enerxía.
  • NOVENO: Cuba brindará o máximo apoio ao desenvolvemento deportivo de Bolivia en todas aquelas disciplinas que sexan de interese para o seu pobo.
  • DÉCIMO: Ambas partes explorarán as vías para o máis alto nivel de intercambio académico, científico e cultural entre os pobos de Bolivia e de Cuba.
  • UNDÉCIMO: Outras formas de cooperación beneficiosas, útiles e construtivas entre ambos países serán consideradas. Estes programas xestionarán e aceptarán a cooperación internacional, aínda que ambos países comprométense a realizalos cos seus propios medios. O presente acordo é o inicio dun proceso amplo de integración baseado nos principios de solidariedade e reciprocidade.

O CEDRO VIVE

Por Eddy E. Jiménez*

Tradução de Lujan Miranda

No passado mês de dezembro foram presos na cidade de Chapecó, Estado de Santa Catarina, Brasil, oito líderes indígenas que historicamente têm lutado pela devolução de suas terras, ocupadas em função de interesses econômicos, políticos e em ocasiões até eleitorais.

Para o Conselho Indigenista Missionário, está em curso um novo capítulo da antiga e recorrente estratégia de criminalizar líderes de grupos e povos que lutam para conquistar e garantir o direito à dignidade, à justiça e à vida.

A um dos líderes indígenas presos, o cacique Idalino Fernandes, o conheci há cinco anos, quando visitei sua aldeia. Da conversa que tivemos então, nasceu esta crônica que até hoje se manteve inédita e que agora utilizo não só para denunciar o arbitrário e injusto arresto, senão também, para sensibilizar sobre a luta que hoje desenvolvem em prol de seus direitos os originários habitantes de Nossa América.

Por lá, pela aldeia de Chimbangue, pertencente ao grupo indígena dos Kaingang, me contou o cacique Kaxifá como a vida ainda brota, em que pese que o homem branco secou o cedro do Cacique Velho.

No sul do Brasil, pela bela e fria Santa Catarina que, em que pese haver sido colonizada por europeus, em suas entranhas não se assemelha à Europa, vive Kaxifá, ou Idalino Fernandes para poder ser reconhecido como pessoa na terra que foi de seus pais e avós.

Do portal de sua vivenda, quase idêntica às do resto do povo, pois seu cargo não oferece privilégios, apenas se podem distinguir as outras casas do assentamento, todas pobres e rústicas, porém de preciosas madeiras. Assim, à distância e em harmonia com a natureza, se inserem os Kaingang entre as árvores de ñmbi tbi (pitanga), fag (araucária) ou fó (cedro).

Um deles, o cedro seco que vi ao chegar ao lugar e que em vida deve ter sido uma robusta árvore, deu lugar a esta história que pode ser bem comum a todo o Continente.

Quando o Cacique Velho descansou para sempre, ninguém sabe em que ano do século XIX, no seu túmulo foi fixada uma cruz de madeira de cedro. Esse costume faz parte da cultura Kaingang; da cruz brota uma nova árvore que significa a continuidade da vida.

Para debilitar o espírito de luta do povo indígena os colonizadores fizeram vários ocos na raiz do cedro e lhe colocaram sal; tentavam fazer-lhes crer que a árvore morreria com a continuidade dessa cultura.

Não sabiam os bárbaros que se para eles a terra é poder e riqueza, para os indígenas seu valor consiste em fazer parte da cultura e da história.

Passaram-se os anos e o que ficou do povo Kaingang está ali na terra onde viveram seus antepassados, onde outros cedros brotaram sobre os túmulos.

Ao retirar-me de Chimbangue e despedir-me de Kaxifá senti que Nossa América, todos os que somos descendentes de indígenas temos dívidas pendentes com eles: primeiros e verdadeiros donos deste Continente.

Também pensei que entre tanta morte e desgraças os Kaingang não são os mais desafortunados, todavia alguns existem e lutam para não ser desarraigados; ainda que a “civilização” trate de exterminá-los, incluindo o refinado método de induzi-los a reproduzir um mundo que não é o deles.

Outras nações indígenas não puderam nem sequer deixar firme a história de sua passagem pelo planeta. Um exemplo disso foram os nativos de Cuba, a maior ilha do Caribe.

Já em território “civilizado”, resguardado do calor graças ao ar condicionado de uma biblioteca, bem longe do cheiro do frescor da floresta, encontrei algumas estatísticas que creio sempre devam ser escritas com tinta vermelha nos livros de história:

Na região do que é hoje a América Latina se estima que existiam, ao iniciar-se a colonização européia, uns 80 milhões de nativos, distribuídos em 3 mil nações; em 1992 a cifra era ao redor de 37 milhões.

Todos sentimos horror quando ouvimos falar dos campos de concentração, das bombas nucleares contra Hiroshima e Nagasaky, das guerras mundiais, no entanto, muitos lêem as passagens da conquista da América como novelas de aventuras e até dão graças ao conquistador, “por não andar ainda com taparrabos”.

Nenhum dos massacres do século passado pode comparar-se à história da conquista e colonização americana.

É que a história tem sido escrita pelos vencedores e devo confessar que quando leio as notícias que me chegam sobre a nova colonização planetária, temo que nós, os latino-americanos, sejamos os indígenas deste novo milênio.

500 de quê?

Por saudável hábito social, a maioria dos seres humanos tende a festejar quanto aniversário se preste para lançar as campainhas à fantasia, o que no âmbito popular significa tomar umas quantas cervejas a mais, bailar até que as batatas da perna tremam ou qualquer outra manifestação que transcenda o cotidiano.

As comemorações as incorpora o homem à sua cultura, e se alguém quiser festejar todas as contidas no calendário, sua intenção se veria interrompida por um coma alcoólico ou por esgotamento, nos casos dos que gostem desse tipo de bebida ou dos amantes do tonel; inclusive, até os que optarem por uma diversão mais sã ou sossegada veriam interrompidos os festejos quando a parca, por antiguidade, cortar os fios que os atam a esta pasantia sem retorno.

Ainda que não seja minha intenção jogar água na festa de ninguém, nem sequer aos que nas sociedades de consumo inventam estes pretextos para obter lucros, devemos reconhecer que há muitas comemorações impostas por e para bem de certas minorias.

Por exemplo, por aí houve governantes que festejaram os 500 anos da chegada dos europeus ao que são hoje seus países; entenda-se o início da conquista e colonização.

Recordo que em 1992, ainda um pouco esfregando minha cabeça, julguei como aceitável a idéia de que os americanos celebrássemos como um “encontro entre duas culturas” a chegada de Cristóvão Colombo e sua marinha a estas terras.

Tratava-se de uma “solução” salomônica (política), ainda que não muito realista, na qual os pro (indigenistas, americanistas, europeístas, primeiro mundistas e outros tipos istas), forçavam a um ponto em comum o significado da data, como forma de evitar lançar-se às vias de fato.

Tão oculto foi o final que, se nos ativermos irrestritamente a esse significado, só festejamos o encontro entre os europeus e os habitantes de Guanahaní, pequena ilha do arquipélago das Bahamas, chamada assim por seus aborígines.

Como naquele momento a aldeia não estava globalizada, o resto dos habitantes, três mil nações indígenas, que segundo os estudiosos povoavam este Continente, cada uma com sua cultura e sua língua, não puderam se inteirar do encontro entre essas duas culturas.

Tão pouco nessa época lhes foi possível conhecer o restante dos nativos do Continente, pois nesse mútuo descobrimento alguns deles haviam sido seqüestrados pelo intrépido navegante genovês, com o objetivo de servirem de intérpretes perante seus próprios companheiros e depois ser levados à Península Ibérica, como mostra de que haviam chegado à Índia.

Por certo, na literatura que consultei se narram com pelos e señas as aventuras e desventuras do “infeliz” Colombo, que foi traído pelos reis católicos e “morreu na pobreza”, porém somente me aparece uma informação acerca desses indígenas pirateados: “todos queriam ver os índios” (como se fossem raros animais).

Talvez algum dia, um erudito na matéria logre saciar minha humana curiosidade sobre a sorte corrida pelos que, até esses momentos, eram habitantes de Guanahaní.

Agora bem, o fato de que não fiquem dúvidas de que no 12 de outubro de 1492 não houve encontro, não é óbice para negar todos os posteriores desencontros.

Então, o que é que se festejou ou se quer ainda festejar? Digo isto porque cada dia aparece um novo aniversário.Há quem diga que o tema para a alegria é que nos tenham descoberto.

Outros alegam que o que se comemora é a chegada da “civilização”.

Os que têm sofrido, a maioria sem voz, pensam que se algo há a comemorar são os 500 anos de resistência.

Enfim, tudo é de acordo ao cristal , através do qual se quer mirar. Exploradores e explorados nunca poderão estar de acordo, o que me preocupa é que alguns destes últimos, que de puídos levitam, se sintam animados ao cortejo.

Se de algo vale: Perdão!

Enquanto os porta-vozes do primeiro mundo para a América Latina transmitem as idéias sobre temas a festejar e seus asseclas subdesenvolvidos preparam cenários, pelas estradas informativas circulou em março de 2000 a notícia de que o papa João Paulo II pediu perdão por alguns pecados cometidos por “zelosos praticantes da fé católica” durante os últimos milênios.

Assim, o já falecido estadista lamentou publicamente as evangelizações forçadas no Terceiro Mundo, pediu perdão a judeus, membros de outras etnias, povos maltratados e a todos os que, nestes dois mil anos, têm sido perseguidos por esses “zelosos”.

Como é lógico, associei a desculpa pelas evangelizações forçadas às conseqüências para nosso Continente da nada santa Inquisição, obra institucional importada dos colonizadores, e temi que a algum político latino-americano, desses que miram pelos olhos do primeiro mundo e são mais papistas que o Papa, se lhe ocorra dizer que não há nada que perdoar e propusera incluir-la nos festejos.

Oxalá, que assim não seja!

Não obstante, diz um velho refrão “antes tarde que nunca”; penso que algum dia outros poderosos terão que pedir perdão ao Terceiro Mundo, já não só pela cruz (mal usada), a fogueira e a espada, senão, também, pelo fuzil, o átomo, os vírus, as baterias…

Porém, voltando ao tema das celebrações, me afilio aos que crêem que os 500 anos de resistência merecem ser festejados de muitas formas e nenhuma delas, por certo, inclina a fazê-lo em torno a uma mesa repleta de latas de cerveja; assim se pudera contribuir ao esquecimento, nunca à rebeldia.

Gostaria que um ano depois das celebrações pelo encontro das culturas se houvesse festejado, também, o momento em que, indignados pelos abusos sexuais de que eram vítimas suas mulheres, os nativos da ilha de La Española, ocupada hoje pelo Haiti e República Dominicana, destruíram o forte de Navidad e fizeram justiça a seus ocupantes.

Foi este o primeiro broto de resistência contra o colonizador.

Hoje, a historiografia dos vencedores delineia como seus mártires primogênitos na colonização a Diego de Arana e ao redor de quarenta homens que Cristóvão Colombo deixara no primeiro enclave colonial europeu em nosso Continente, antes de retornar à Espanha.

No lugar onde se supõe esteve encravado o forte Navidad deveria erigir-se um monumento que recorde aquele ato, em que os dignos e justos acertaram contas ao estupro e luxúria colonialistas; talvez assim os genocidas e violadores desta época reflitam mais sobre qual pode ser uma das possíveis variantes, se persistem em seu labor colonizador.

Aos que por ignorância ou espírito dócil se regozijem de que fomos descobertos há que lhes explicar que se descobre o desconhecido; eram eles, os europeus daquelas épocas, os que não nos conheciam; são eles os que têm que dar graças por haver nos conhecido. Ao final de contas, graças a nós se fizeram e seguem se fazendo ricos.

Têm sido encontrados na América do Sul restos da presença humana que remontam há mais de 48 mil anos, nossos aborígines se conheciam entre si, estas terras tinham dono, a colonização não foi mais que um processo de apropriação ilegal.

Os que se sentem aliviados porque graças ao colonizador usam calçõezinhos ou calças compridas e não taparrabos devem conhecer que conceitos, tais como “civilização”, “liberdade” “progresso” e “direitos humanos”, entre outros, sempre têm sido disputados pelas classes dominantes, que ao julgar-se donas da cultura e da lei, determinam quem são ou não os civilizados.

Todos devemos recordar que em nome da civilização e da superioridade racial, milhões de seres humanos têm sido exterminados ou condenados à degradação durante os últimos 500 anos do milênio que se foi, tanto no Velho Mundo como neste lado do planeta ao qual os europeus deram o nome de América.

Ocre e preto: cores da alegria

Quinhentos anos depois do início da conquista estou convencido de que, sob novas formas e com colonizadores que vestem outras roupagens, esta não só continua, senão, também, que nos a apresentam como um fenômeno interminável, perante o qual nada podemos fazer, salvo nos resignarmos.

Sempre me deixa infestado de dúvidas a história relatada pelos opressores, e nesses primeiros anos de colonização eles eram os únicos que podiam deixar escrita sua versão.

Junto à colonização se iniciou o extermínio dos indígenas que não estavam aptos para suportar os rigores dos desumanos trabalhos a que eram submetidos.

Ficava claro para os colonialistas que a massa humana encontrada na América não estava em condições de garantir-lhes o aumento do fluxo de riquezas até a metrópole e apelaram para a escravidão africana já conhecida em Portugal e Espanha, para substituir a mão de obra.

Por desconhecimento há quem culpe ao frei Bartolomeu de las Casas pelo início da escravidão africana na América. Como qualquer outro portador, Las Casas tinha sob seus cuidados indígenas que trabalhavam para enriquecer aos poderosos, porém a favor dele a história registra que se sentiu comovido ante tanta desgraça, renunciou à encomenda que lhe haviam entregado e dedicou o resto de seus dias a advogar ante as autoridades espanholas em prol de que os nativos fossem tratados humanamente e aliviaram suas penúrias com a introdução de escravos africanos.

Dizem que de boas intenções está pavimentado o caminho do inferno; ainda que a escravidão africana já existisse no “Novo” Mundo – se não fosse assim de todas as formas teria sido introduzida – Las Casas dotou os escravistas de argumentos aparentemente humanos para iniciar em grande escala o tráfico negreiro.

Ainda assim crendo na boa fé do Protetor dos Índios, título que foi outorgado a Las Casas, na Espanha, o certo é que o extermínio indígena continuou em todo o Continente e os exploradores aceitaram de muito boa vontade sua recomendação. Ao genocídio contra os indígenas veio a somar-se a ignomínia da escravidão africana.

Talvez tivesse que ir pensando em agregar ao título outorgado a Las Casas: Protetor dos Índios e Inimigo dos Negros.

Ninguém nunca poderá calcular as dezenas de milhares de africanos que antes de chegar à América morreram nas travessias, como tão pouco os milhões que deixaram suas vidas nas plantações sob os golpes de chicote ou em seu afã por recobrar a liberdade em que eles ou seus antepassados nasceram.

Resulta lógico que os europeus se sintam animados quando celebram exageradamente as conquistas. O ouro, a prata, as madeiras preciosas… que adornam hoje castelos e museus do Velho Continente em boa medida lhes chegaram da América e foram extraídas por mãos indígenas e negras.

Esses braços foram os que proporcionaram ao explorador a acumulação originária para dar o golpe de morte à sociedade feudal e empreender o caminho do capitalismo; esses foram os braços que fizeram rico ao Primeiro Mundo.

O ocre e o preto devem ser as cores que na Europa e América do Norte se usem como sinal de alegria; graças a eles nasceram as elites de poder desses países e graças a eles seus povos (ainda que não sejam os culpáveis e a maioria nem sequer o imaginem) podem orgulhar-se de serem “prósperos” e “civilizados”.

Para os que pensam que a colonização e a conquista são temas históricos e ao ler estas crônicas se sintam transportados no tempo lhes argumento que estão equivocados, elas ainda continuam do mesmo modo que a luta contra os colonizadores.

São exemplos dessa guerra a batalha dos zapatistas pela sobrevivência dos povos de Chiapas, o combate contra o processo de dolarização, com o conseqüente empobrecimento, que indígenas e humildes em geral levam a cabo no Equador há anos e a luta dos bolivianos em prol da recuperação de seus recursos naturais.

Porém, neste caso me nego à humildade: por que não colocarmos como exemplo? A heróica luta que há quarenta e cinco anos levamos os cubanos para impedir que voltemos a ser colonizados faz parte desses 500 anos de resistência.

Encharcada em sangue indígena

Nessa grande colcha de retalhos que é a América, o sangue africano veio a somar-se ao indígena e juntos iniciaram a obra a que se somou o imigrante europeu que não pode enriquecer-se e terminou, também, sendo colonizado.

A grande contradição da história da humanidade, a existente entre exploradores e explorados, é a mesma que se deu e se dá hoje em Nossa América, por isso os americanos pobres lutaram pela independência no século passado e ainda que nem todos os processos independentistas tenham sido dirigidos pelas elites crioulas, estas lograram capitalizar os resultados da vitória.

Ao concluir esse longo processo iniciado a princípios do século XIX, na Venezuela, pelo culto e de gestos europeus Francisco de Miranda, o Precursor, o qual culmina em 1898 com o fim da Guerra de Independência de Cuba, cujos principais líderes foram heróis populares e nada tiveram que ver com as elites crioulas, os verdadeiramente beneficiados foram em todos os casos as camadas oligárquicas nacionais.

Muito certo esteve José Marti quando em 1893, já a ponto de encerrar-se o ciclo histórico da primeira independência da América, assegurava: “… o que ele não deixou feito, sem fazer está até hoje: porque Bolívar tem que fazer na América ainda!”

Por desgraça essa sentença, válida para o século XIX, se mantém vigente no XXI.

A justiça a que se podia aspirar dentro do regime social predominante naquela época e a que tinha direito o povo latino-americano depois das lutas por sua liberdade, ficou definida só na forma de enunciados nas constituições.

Os oligarcas queriam emancipar-se das metrópoles, para romper com os laços que freiavam seu desenvolvimento econômico e buscar novos aliados que garantisse seus interesses, porém não Revolução, que significa justiça e verdadeira soberania. Assim, na América Latina se iniciou uma nova fase da conquista: a neocolônia.

Encharcada em sangue indígena, molhada no suor do negro e com as mãos cheias do roubado ao vizinho já havia surgido um novo poder hegemônico no mundo, simbolizado pela Estátua da Liberdade.

Como bem definiu Lênin, a Guerra Hispano-Cubana-Norteamericana foi o primeiro conflito imperialista da história e veio a mostrar às mais poderosas nações da Europa os limites de seu poder e o caminho a seguir para manter sua situação como potencias neocoloniais.

A nova metrópole deslocou as velhas competidoras do que julgou como sua área natural de influência, todo o continente americano, e as instruiu na nova era da conquista.

Deviam compreender as velhas potências que América era para os americanos (na realidade norte-americanos, porque até o nome nos roubaram); que resultava mais conveniente incorporar estrelas a uma bandeira que fundar colônias; que salvo algumas estratégicas posições isoladas era e segue sendo economicamente mais rentável governar o planeta através de bem pagos administradores nacionais; que o comércio (intercâmbio desigual), o sistema financeiro (empréstimos leoninos), os investimentos (compras bem baratas daquilo que vale milhões) assegura mais o poder que a espada, o chicote e o arcabuz…

Não há melhor berço que o do mesmo pau, reza um velho refrão que os oligarcas crioulos lhe têm estado há altura. Estes cidadãos do primeiro mundo, por aceitação, têm demonstrado ser tão úteis e eficientes que, em maior ordem e apego às leis, as potências neocoloniais podem extrair atualmente do Terceiro Mundo, em um só ano, mais riquezas que em um século de colonialismo.

Nesta etapa da conquista os riscos são mínimos; até o momento a tática tem consistido em alternar de acordo à conveniência as ditaduras com os regimes “democráticos”, em ocasiões mais assassinos e entreguistas que os intitulados tirânicos.

Se sobrevém alguma explosão social o tirano é geralmente bem acolhido no Primeiro Mundo e em seu lugar virá a “democracia” burguesa a revitalizar a ilusão nos humildes.

Entretanto, quando os povos se negam a esquecer, para tranqüilizar a opinião pública, fazem ver aos que eles batizaram como índios que em seus países não há justiça porque não imitam bem ao primeiro mundo e assentam um precedente nefasto que possa ser utilizado no futuro contra progressistas, revolucionários ou simplesmente frente aos que incomodem o governo mundial, pode ser que um mago do norte faça aparecer a um Baltasar, muito efetivo em perseguir a pequenos levantes ibéricos em luta contra a injustiça, que tente infrutíferamente julgar, em sua ruína, bodes expiatórios latino-americanos, agora embelezados com seus elegantes trajes civis. De todas as formas, a justiça valerá somente como substantivo.

Não obstante, os ricos do norte esquecem que o cedro ainda vive e que não só esgotam as riquezas do Sul, senão, também, os meios para explorá-las.

Não por gosto, os originários donos da América saem do sonho e demonstram suas forças.

Eddy E. Jiménez: Escritor, periodista, profesor de la Universidad de La Habana.

Últimos libros publicados La Revolución de los Camaleones” y “Hablar de Cuba. Hablar del Che, conversaciones con Leonardo Boff y Frei Betto . Editorial Quimantú (Chile)

Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil"

Visit Us On TwitterVisit Us On Facebook