O pasado primeiro de agosto o Xeneral de Exército Raúl Castro Ruz anunciou na Asemblea Nacional a decisión de ampliar o exercicio do traballo por conta propia, e utilizalo como unha alternativa máis de emprego para os traballadores que queden dispoñibles logo do proceso de redución de equipos inflados que deberá asumir o país. Na reunión parlamentaria coñeceuse, ademais, que se eliminarían varias das prohibicións vixentes para o outorgamento de novas licenzas e a comercialización dalgúns produtos, ademais de flexibilizar a posibilidade de contratar forza de traballo en determinadas actividades. Seguir lendo Novas normas para regular o traballo dos autónomos→
A Asemblea das Nacións Unidas critica con máis votos que nunca a política de inxerencia de Estados Unidos contra Cuba.
O país máis armado da historia da humanidade intervén como promotor da sabotaxe administrativa e bombista contra outro pequeno Estado que exporta médicos e mestres a todo o mundo ao tempo que promove o principio da xustiza e a igualdade. O voto da ONU indica que as razóns de Cuba poden máis que a forza do Imperio. Seguir lendo Clamor na ONU contra o bloqueo de Cuba→
Son numerosas as accións que ven realizando o goberno Cubano para facer fronte ao crecemento da importación de alimentos, tendencia provocada por factores organizativos, malas políticas cara ao sector agrícola, aparte de situacións climáticas adversas.
O 80% dos alimentos que Cuba consumíu nos derradeiros anos foron importados, desembolsando só no 2008, 2,5 millardos de dólares por ese concepto. No ano e medio último transcorrido, o goberno trazou estratexias nas que pretende un ambicioso reordenamento do agro nos que se busca diminuír nos vindeiros 5 anos a metade da compra de arroz e un 30% dos freixóns entre outros propósitos. Seguir lendo Novas experiencias na agricultura cubana→
O furacán “Gustav” arrasou a Illa da Xuventude e Pinar do Río, a máis occidental das provincias cubanas. Só a intervención pública evitou que se perdese sequera unha vida.
Cuba é outravolta unha excepción exemplar en todo o Caribe.
A crónica de Fidel da conta da magnitude dos estragos.
UN GOLPE NUCLEAR
Non é esaxerado.
É a cualificación na que coinciden moitos compatriotas. Así o describe o Xefe do Estado Maior Xeral das FAR, Álvaro López Miera, un militar experimentado, perante as torres de aceiro derrubadas, na Illa da Xuventude, as casas derramadas e o estrago xeral. “Non podiamos crelo. Lastimaba os ollos”, dixo con voz gastada polo esforzo, pero firme e resolta, Ana Isa Delgado, Secretaria do Partido e Presidenta do Consello de Defensa daquel importante concello. “¡É o nunca visto nos case 50 anos que levo aquí!”, comentou un veciño conmovido.
Un soldado mozo, que baixaba dun carro anfibio, berrou: “¡Han ver que estamos dispostos a dar a vida polo pobo “! En Herradura, o Xeneral de Infantería do Exército, Leopoldo Cintra Frías, contemplando a desfeita, confesábase tamén impresionado pola bravura da poboación: “Isto é coma unha explosión nuclear “.
Paso do Ciclón Gustav por Cuba
Os racistas sudafricanos gardaban recado de sete bombas nucleares, cedidas polo goberno dos Estados Unidos. Leopoldo Cintra estivera no Sueste de Angola, baixo aquela ameaza.
Era, con todo, un risco calculado e as tácticas máis acaidas foron adoptadas. Xunto a Leopoldo Cintra “Polo”, estaba Olga Lidia Tapia, primeira secretaria do Partido e Xefe do Consello de Defensa da provincia, sen dubidar un segundo dos froitos do esforzo e a determinación dos seus compatriotas. Con toda franqueza me atrevo a dicir que as fotos e as películas do que transmitían o domingo pola televisión naciona, lembrábanme a desolación que vi cando visitei Hiroshima, que foi vítima do ataque coa primeira bomba atómica en agosto de 1945.
Non en balde se afirma que un furacán desprega unha enorme enerxía, se cadra o equivalente a miles de armas nucleares como aquelas que foron lanzadas sobre as cidades de Hiroshima e Nagasaki. Pagaría a pena que algún físico ou matemático cubano fixese os cálculos pertinentes para expolos de forma comprensibel.
Agora a batalla é alimentar as vítimas do furacán. A dificultade non está en restablecer canto antes a electricidade. O problema en Illa da Xuventude é que, de 16 panadarías, todas con forno eléctrico e equipo electróxeno, só dous podían funcionar de contado; as edificacións foran afectadas. Necesitaban recibir pan ou galetas. As cifras de tellas e materiais necesarios neste momento para as vivendas son elevadísimas. Na Illa da Xuventude hai mar por medio.
Non abonda con cargar camións de alimentos e materiais para facelos chegar directamente. As nosas Forzas Armadas enviaron persoal especializado en aeródromos e transporte aéreo e terrestre. De día e de noite, auxiliados por grupos electróxenos, os avións poden pousar no aeroporto da Illa. Teñen a misión de librar a súa batalla pola poboación sen estrago de de recursos.
Co mesmo espírito actuarán nos lugares arrasados de Pinar do Río. Todos os organismos teñen as súas tarefas asignadas, todos son importantes. Pero os bens non saen da nada. Compartir implica sacrificios. Non nos deamos o luxo de esquecelo en poucos días. O feito adverso debe servir para traballar con máis eficiencia cada día e o emprego xusto e racional de cada gramo de material.
Temos que loitar contra as nosas superficialidades e egoísmos. Cen millóns de dólares significan só nove dólares por habitante, e necesitamos moito máis. Necesitamos 30 veces, 40 veces esa cifra só para paliar nosas necesidades máis elementais. Tal esforzo debe saír do traballo do pobo. Ninguén o pode facer por nós.
É evidente que a nosa capacidade de divulgación multiplicouse e a nosa poboación, que sabe ler e escribir posúe ademais elevados niveis de escolaridade.
. Kcho, o pintor, trasladárase por aire á Illa da Xuventude, o anaco de Cuba que o viu nacer, e fíxonos chegar unha carta sobre a alta moral dos pineros. Selecciono parágrafos desta:
“Querido Fidel: “Pareceume importante, dende que cheguei á Illa e puiden ver cos meus propios ollos e sentir co meu corpo todo o que estaba a pasar, poñerme en contacto con Richard transmitirlle a terrible situación que estaba a acontecer no Concello Especial.
A MORAL POLO CEO
“Non teño palabras para expresar a realidade do que puiden ver onte na Illa da Xuventude. Nos meus 38 anos non vira nada semellante e as persoas con as que falei na miña terra non viran nada peor, pero incriblemente teñen aínda a moral polo ceo… moitos perderon as súas casas, e case todos teñen as súas pertenzas, camas, colchóns, televisores, refrixeradores, etc., destruídos; a maior parte da poboación está en esa situación; calcúlase que das 25 000 vivendas que hai na Illa ( aínda nestes momentos non é a cifra definitiva) unhas 20 000 están afectadas dalgunha forma, e desas 20 000, unhas 10 000 están sen cobertura ou destruídas totalmente “.
“… a brigada de 52 linieros camagüeyanos estivo a traballar ata as 3 da mañá e hoxe comezaron de novo as 6:30 a.m. con tremenda disposición; están a esperar a un grupo de 60 e tantos de Holguín.. “.
“… existen aínda moitos problemas, como por exemplo vivendas destruídas polo furacán Michelle en 2001, esperando resolverse.
“Hai problemas serios coa alimentación… No de hoxe, a Illa é como unha prisión, pola insularidade, aínda que xa se restableceron os voos… O diñeiro non ten ningún valor, non hai que comprar nin onde comprar”. “A solidariedade está a ser a arma máis importante neste momento. A moral está alta pero iso non vai ser eterno; nos próximos días vai a haber que dar solución a algunhas cousas. Na medida en que se vaia restablecendo o servizo eléctrico, crear puntos de información onde as persoas póidan reunirense para saber o que está a pasar no país e no Municipio, ou aínda que sexa a oír música, a pasar o tempo en colectivo”.
“Actualmente o territorio “é un teatro de operacións militares nunha tregua”, coa xente aínda alegre porque salvaron as súas vidas, non pensando aínda moito na perda das súas pertenzas, tratando de salvar o que lles quedou, vendo como se axustan a esa nova condición, pero co transcurso dos días a moral da xente pode decaer e chegar á depresión “.
“… as condicións do hospital son de extrema dificuldade e só a vontade e a convicción de homes e mulleres revolucionarios fan que funcione. “O pinero é revolucionario e combativo, e alí está todo o mundo (pacientes, familiares, equipo médico) traballando moi intensamente. Xa están na capital, dende onte ás 4 da tarde aproximadamente, os 32 pacientes de hemodiálise, cun acompañante e enfermeiras, que levaban 48 horas sen o tratamento e atopábanse en boas condicións.
“O pinero segue coa súa moral alta e feliz do traballo dos organismos responsabeis e de que non houbo unha soa perda de vida humana nin en Pinar do Río nin na Illa nin en Matanzas “. “Coido que que para volver a Illa ao que era, vai haber que inverter moito tempo de traballo e moitos recursos, coma se fose unha provincia, porque agora todo está arrasado”.
Coa súa carta, envía fotos elocuentes da desolación; no sobrescrito, a silueta da Isla de la Juventud e nela ondeando unha bandeira cubana. Os excelentes pintores que adoitaban acompañar as nosas batallas de ideas poden deixar constancia do episodio vivido e alentar ao noso pobo na súa épica loita.
Orfilio Peláez falábanos en Granma dun furacán acontecido en 1846 con marca de presión mínima de 916 hectopascales, rexistrada por un equipo. Iso aconteceu hai 162 anos, cando non había radio, televisión, cinema, Internet e outros moitos medios de comunicación, que ás veces chocan uns contra outros, creando caos nas mentes.
Daquela a poboación de Cuba era polo menos 12 veces menor. Con traballo escravo e semiescravo, o país exportaba a maior cantidade de azucre e tamén de café durante unha parte considerable dese século. Non existía a xubilación, a media de vida era moi inferior, e non se coñecían case as enfermidades da idade madura, ou a educación masiva, que tantos brazos e intelixencias demandan para o seu desenvolvemento. Os recursos naturais abundaban. Os furacáns, aínda que influían moito, non significaban unha catástrofe nacional. Dos cambios climáticos, ben distantes, nin sequera se falaba.
No Granma de hoxe martes, o propio xornalista relátanos as proezas de o noso pobo na súa batalla pola recuperación e os froitos do esforzo dos últimos anos. Rubiera, o científico, pola súa parte, no percorrido por Pinar do Río observaba atento, entre as ruinas da instalación do Instituto de Meteoroloxía en Paso Real de San Diego, o equipo de medir a velocidade dos ventos que marcaba 340 quilómetros de velocidade cando foi destruído por fortes refachos. Anúnciase que hoxe falará na Mesa Redonda. El sostén teorías que explican o acontecido. Juan Varela, por outra parte, falou dos estragos ocasionados na maior empresa de cultivos varios en Güira de Melena, da provincia de A Habana, que debía producir este ano ao redor de 140 000 toneladas de viandas, grans e hortalizas. As perdas, ao meu xuízo, a prezos internacionais, en horas de traballo, produtos alimenticios, equipos de cultivo e rego, combustibles e outros gastos, son millonarios nesa soa empresa.
O máis impactante, non obstante, polo drama humano que lles correspondeu abordar, foi a información subscrita polo xornalista Alfonso Nacianceno e o fotógrafo Juvenal Balán: a odisea vivida polos cinco tripulantes do Lagosteiro 100 de Batabanó, provincia de A Habana.
Recibiran a orde de regresar a porto como todos os barcos pesqueiros, ao seu debido tempo. Atrasáronse por imprevisto. Dende o sábado perdeuse con eles a comunicación cando o furacán avanzaba rapidamente. Dúas veces dixera en reflexións previas: “¡ Sorte que temos unha revolución! Ningún cidadán quedará abandonado á súa sorte “.
Souben sobre a incomunicación co lagosteiro o mesmo sábado, case a media noite. Raúl dérame noticias do que sucedía; confiaba na experiencia dos pescadores para lidar con trebóns e furacáns. Díxome que enviaría ao abrente medios necesarios para localizalos. Así que descansou a forza do temporal comezou a busca, que chegou a reunir 36 embarcacións, tres helicópteros e dous avións durante case dous días.
Do barco non se vía nin rastro pero deron cos náufragos. O que contan é incribel; os que coñecen ben o mar saben o que significa estar interminabeis horas agarrados a un remo e despois a unha boia.
CEN MIL VIVENDAS DANADAS
O milagre revolucionario produciuse, e os pescadores foron rescatados. Non nos deixemos arrastrar polas ilusións. Este furacán déixanos cen mil vivendas golpeadas en maior ou menor grao e perda case total de artigos necesarios despois da traxedia, como explica na súa carta Kcho. ¿Cantas vivendas anticiclónicas, seguras, necesita Cuba? Non menos de 1,5 millóns delas para 3,5 millóns de familias totais. Saquemos a conta do custo internacional de tales investimentos, que se corresponde con os datos que se manexan no mundo.
Unha familia en Europa debe pagar polo menos 100 mil dólares, máis intereses, polos cales achegan 700 dólares mensuais dos seus ingresos durante 15 anos. Dez mil millóns de dólares é o custo aproximado de cen mil casas para familias medias nos países desenvolvidos, que son os que determinan os prezos dos produtos industriais e alimenticios en o mundo. Habería que engadirlle o custo das instalacións sociais afectadas que deben ser reconstruídas, as demais instalacións económicas, máis as requiridas para o desenvolvemento.
Só do noso traballo, reitero, poderán saír os recursos. Mentres as novas xeracións leven a cabo esa tarefa, os homes e mulleres que habitan esta illa requiren da solidariedade, o valor e a combatividade mostrada polos pinareños e pineros.
O Imperio atravesa nestes momentos por unha proba difícil na segunda metade do ano, a da súa capacidade de resolver dificultades que cuestionan o seu tren de vida a custa dos demais pobos. Agora necesitan un cambio de leme. Bush e Cheney foron case marxinados da campaña republicana por guerreristas e indesexabeis. Non se discute sobre un cambio de sistema, senón sobre como mantelo con menos custo. O imperialismo desenvolvido rematará matando a todos os que intenten penetrar sen permiso dentro do seu territorio para converterse en escravos asalariados e consumir algo. Xa están a facelo. É moi grande o chauvinismo e o egoísmo que o sistema crea.
Sabémolo e continuaremos desenvolvendo a solidariedade, noso maior recurso dentro e fóra da patria.
Dez anos despois da campaña terrorista de 1997 contra instalacións turísticas da Habana, promovida por Luis Posada Carriles, e na hora en que o congreso de Washington trata da actividade deste connotado asasino, é preciso facer memoria da amizade fonda e sentida do que foi presidente do Governo español, José María Aznar, cos que patrocinaban o terrorista dende Miami.
O ex presidente do Consello español, hoxe patrón da falanxista Fundación Española para a Análise e os Estudios Sociais (FAES), recibiu en novembro de 1995 decenas de miles de dólares de mans de José Antonio “Toñín” Llamas, entón membro do Comité Executivo da Fundación Nacional Cubano-americana (FNCA) e do seu comité paramilitar, para a súa campaña presidencial.
Na famosa a foto, tomada durante a súa viaxe a Miami, Aznar campa á beira das súas novas e millonarias amizades: o xa falecido Jorge Más Canosa, entón xefe vitalicio da FNCA, e o propio Llamas.
Amais de participar na organización de actividades terroristas, Toñin Llamas era entón o home de confianza do presidente Aznar para o desenvolvemento das relacións da FNCA con España.
O terrorista de Miami foi quen organizou en Madrid a creación da chamada Fundación Hispano-Cubana, unha sucursal da FNCA da cal será secretario xeral Guillermo Gortázar Echeverría, membro do Comité Executivo Nacional do Partido Popular.
Vaise sumar deseguida a esta partida, Carlos Alberto Montaner, terrorista prófugo da xustiza cubana, radicado en Madrid dende os anos 70.
Sábese agora que uns meses antes desa visita de Aznar á Florida, nunha reunión secreta celebrada na cidade floridana de Naples, os directivos da FNCA que xa apoiaban, orientaban e financiaban operacións terroristas de varios grupúsculos, incluíndo o Alpha 66, resolveron organizar cos seus propios medios atentados contra Cuba.
O propio “Toñín” Lapa revelouno todo en xuño do 2006. Aqueloutrado de rabias, confesou ao “Miami Herald” coma os seus socios metéronno nun empréstito millonario para a compra de armas, para despois abandonalo na más completa ruina.
Hai “detalles” da viaxe de Aznar a Miami en 1995 que ilustran a extensión dos seus lazos cos líderes da organización creada por Mas Canosa, un axente CIA adestrado en Fort Benning ao lado de Pousada, socio do director da CIA William Casey e de Teodore Shackley (director de operacións especiais da CIA da mega-estación JM/WAVE de Miami).
Por suposto, o ex-presidente español non ignoraba que este creador de Radio e TV Martí e promotor da lei Torricelli e, a seguir, da Helms-Burton, beneficiárase de sustanciosos negocios e prebendas baixo os réximes de Reagan, Bush e mesmo de Clinton… e que se lle acusara non poucas veces na prensa de narcotráfico, contrabando de armas, eliminación de adversarios e tráfico de influencias.
Tiña que saber que ao seu novo socio de Miami se lle responsabilizaba de encargar atentados contra o Presidente de Cuba, dende territorio español, na propia Madrid, cando se pensou que viaxaría á toma de posesión de Felipe González en 1982 e logo en 1987, nunha viaxe que fixo a Galicia.
Ese 24 de novembro de 1995, os capos da FNCA organízanlle unha cea de conselleiros en Coral Gables, á que asisten, amais do “Toñin”, o presidente Jorge Mas Canosa, o seu fillo Jorge “Baby” Mas Santos, es os homes de plena confianza de Mas Canosa, Jose “Pepe” Hernández, Alberto Hernández Sarduy, Horacio “Gordito” García e Feliciano Foyo… todos eles relacionados co comité paramilitar.
Tan intima é a relación entre os mafiosos de Miami e o ex-presidente español que se organiza unha escapada de Aznar por Salvador e Costa Rica, no avión privado de Mas Canosa. O acompañante de Aznar foi Mas Santos.
Está agora ben documentado que Posada, financiado pola FNCA, radicaba daquela en El Salvador e viaxa a Costa Rica, urdindo os varios complots que intentará desenvolver nos meses e anos seguintes.
Acontece que a Fundación acababa de dirixir un intento de asasinato durante a participación de Fidel Castro na V Cumio Iberoamericano en San Carlos de Bariloche (Arxentina) os días 16 e 17 de outubro.
Participaban neste complot Gaspar Jiménez Escobedo, directivo da FNCA, e Eugenio Llameras, ambos os dous grandes socios de Posada.
Foi neses mesmos días de novembro de 1995, cando Aznar abraza aos capos da FNCA para garantir o financiamento da súa campaña, que se reactivou publicamente o nexo político entre a FNCA e o terrorista Orlando Bosch Avila e que se confirman abertamente os seus lazos con Posada Carriles.
Roberto Martín Pérez, outra eminencia da cúpula da Fundación, con traxectoria de esbirro batistiano, apadrinou en Miami unha exposición de cadros de Bosch e Posada, os autores intelectuais da sabotaxe contra o avión de Cubana de Aviación, en 1976, no que morreron 73 persoas.
En marzo dese mesmo ano de 1995, as autoridades cubanas detiveran na Habana dous individuos de orixe cubana residentes en Miami, Santos Armando Martínez Rueda e José Enrique Ramírez Oro, por colocar unha carga de 1,38 Qg de explosivos C-4 nun hotel de Varadero.
Ambos os dous declararan recibir instrucións de Guillermo Novo Sampoll, un directivo da FNCA que identificaron como “Mister Bill”, e doutro connotado terrorista e importante executivo da FNCA, Arnaldo Monzón Plasencia que foi o primeiro financista da campaña de atentados da Habana levada a cabo por Posada dous anos máis tarde.
Exactamente seis meses despois do encontro de Miami, Aznar xa ocupa a presidencia do goberno de España e, despois da primeira visita á Casa Blanca, nomea o 25 de maio de 1996 un novo embaixador en Cuba, o indesexabel José Cordech, que Cuba pronto recusará. O 10 de novembro, no Cumio iberoamericano de Chile, a xogada está clara: no sucesivo, o xefe do PP alíñase pública e ruidosamente coa Miami mafiosa.
En 1997, prodúcese a cadea de atentados nas instalacións turísticas de La Habana que provocan a morte do mozo italiano Fabio di Celmo, varios feridos así como considerabeis danos materiais. A FNCA, cínicamente, nunha declaración publicada en El Novo Herald, dá o seu apoio aos actos de terrorismo que ela mesma organizara.
En Isla Margarita, Venezuela, na celebración do VII Cumio Iberoamericano de Xefes de Estado e de Goberno, Posada organiza outro plan para asasinar ao Presidente cubano co apoio directo de Monzón Plasencia.
En novembro do 2000, Posada foi arrestado con varios cómplices de Miami mentres intenta provocar a explosión de varios quilos de C-4 no anfiteatro universitario da capital panameña onde debe falar o Presidente cubano ante miles de persoas, á marxe do X Cumio Iberoamericano.
Ao rematar este mesmo evento, Aznar busca unha condena de ETA, coa axuda do mandatario salvadoreño Francisco Flores, mentres se negan a denunciar o terrorismo desenvolvido pola Fundación Nacional Cubano-Americana (FNCA).
¿Ignoraban o fillo do estratega militar da propaganda franquista e acaso non sabían os seus servizos de intelixencia que este mesmo intento de asasinato de Panamá que acababa de desmantelarse, fora precedido por viaxes dos seus socios “Pepe” Hernández e Alberto Hernández Sarduy ao Salvador, na primeira quincena de agosto, para convir con Posada cada detalle do magnicidio?
¿Como poderían non advertir que un dos cómplices de Posada naquela conspiracion terrorista de Panamá era Guillermo Novo Sampoll, executivo desa mesma FNCA que o patrocinara? ¿E que o seu socio Flores, copatrocinador da hipócrita resolución contra o terrorismo, encabezaba o grupo político salvadoreño que lle dera cobertura ao terrorista e aos seus cómplices?
Tan apurado en compracer a Mas Canosa estaba Aznar que amañou a venda de Sintel -a xoia do Grupo Telefónica- á empresa norteamericana MasTec International, propiedade do Xefe da FNCA. A operación concretouse o 1 de abril de 1996, en pleno período electoral, co Parlamento disolto, aproveitando a compracencia de funcionarios oportunistas. A venda fíxose contra 490 millóns de dólares (que nunca se pagaron), a pesar de que o Goberno socialista acababa de inxectar 300 millóns na empresa. Mais Canosa faleceu o 23 de novembro de 1997.
En 1998, baixo o réxime Aznar, Mas Santos, herdeiro do seu pai, liquidou fraudulentamente a Sintel mediante unha serie de manobras financeiras e baixo a cobertura de sociedades internacionais en paraísos fiscais e bancos de Luxemburgo, Haití, Islas Vírgenes, México, Puerto Rico, Suíza e Estados Unidos.
A Xustiza española ainda non requeriu a Aznar para que explique esta xigantesca estafa MasTec-Sintel que fixo aínda máis ricos aos seus amigos de Miami e arruinou definitivamente varios miles de traballadores do que era unha próspera empresa estatal española. Os 1700 prexudicados pola venda delituosa da Sintel seguen loitando para que os tribunais xulguen os culpables.
No 2001, Aznar, coa complicidade do seu entón ministro Josep Piqué, invitaron a Miami aos Reis de España, aos que reuniu, na mansión de Vizcaya, co “Baby” Mas Santos, “Pepe” Hernández e o propio “Toñin” Lapas.
El Duende de Radio Miami ven de anunciar que os socios miamenses de Aznar están a organizarlle unha cea a 100 dólares por cuberto que terá lugar fins de decembro no hotel Biltmore, de Coral Gables. Hai apenas tres semanas, o ex-presidente español atopábase xa en Miami onde se reunía cos seus compañeiros no salón principal da chamada Torre da Liberdade. Todo confirma que se sente a gusto nas estancias desta cova da dereita fascista continental.
