Arquivo da etiqueta: Clinton

Intelectuais cubanos ven na “Tercera Via” un novo Cabalo de Troia imperial

Deixa o teu comentario.

Cubadebate – Granma – La Pupila Insomne (edición de Terra Sen Amos)

A idea de que a política é o centro, a expresión máis concentrada da economia, é de Lenin que a define coma o instrumento para identificar as causas do atraso e superalo. Fronte unha política que busca as razóns verdadeiras, quen poderá admitir boas intencións no capitalismo? O último consello do Capital contra Cuba, é o de sentar na mesa de diálogo e renúnciar ás ideas e as leccións da historia. Deste xeito a política deixa de ser cerne e eixo racional e admite o nome de consenso, equilibrio, centrismo ou tercera via. Intelectuais cubanos denuncian esta invitación a unha política de equilibrio, relatividade e boafé, coma Cabalo de Troia dun Imperio que mantén o Bloqueo e defende seus intereses en todo o planeta mediante as armas.

O capitalismo recomenda a Cuba a política de Tony Blair, defensor da “Tercera Vía” e a invasión de Iraq: Bill Clinton, partidario de bombardear Belgrado; Fernando Henrique Cardoso e Ricardo Lagos, monetaristas de Brasil e Chile; ou Felipe González, partidario do golpe contra Chavez e Maduro. O coro dos “centristas” canta con Santos en Bogotá as glorias da “Tercera Via”.

Seguir lendo Intelectuais cubanos ven na “Tercera Via” un novo Cabalo de Troia imperial →

Cuba recomenda ao goberno do PP solucionar a represión policial, o paro e a situación dos presos

Deixa o teu comentario.

Cuba recorda a José Manuel García-Margallo, ministro de Estado do Governo do PP, a prioridade de mirar ao seu redor antes de se permitir a arrogancia de dar consellos aos cubanos. “Non é en Cuba onde están os admiradores de Franco e máis lle val a García-Margallo atender o seu”, dixo o vice-ministro cubano de Relacións Exteriores, Dagoberto Rodríguez.

O ministro español ofreceu sábado a esperada proba do que vai ser a política internacional do governo Rajoy: louvamiñar os grandes exportadores de armas e censurar os anti-imperialistas. Nada novo. Seguir lendo Cuba recomenda ao goberno do PP solucionar a represión policial, o paro e a situación dos presos →

A liberación de presos: unha vitoria silenciosa da Revolución cubana

Deixa o teu comentario.

Enrique Ubieta (“La Isla Desconocida”)

O Arcebispado da Habana ven de facer pública a decisión do Goberno cubano de liberar a medio prazo 52 contrarrevolucionarios detidos e xulgados en 2003, coa precisión de que cinco deles serán excarcerados decontado. Como resultado dos contactos entre o Goberno e o Cardeal Jaime Ortega, Arcebispo de La Habana e Monseñor Dionisio García Ibáñez, presidente da Conferencia de Bispos Católicos de Cuba, fora liberado xa, por motivos de saúde, outro dos sancionados.

O sistema de prisións de Cuba contempla a licenza extrapenal para os sancionados que -con independencia do motivo do seu delito–, presenten problemas de saúde incompatibeis co rexime carcerario. Dende o ano 2004, beneficiáranse desa política outros 21 contrarrevolucionarios da mesma causa xudicial; catro deles viaxaron a España coas súas familias, como parte dun acordo co Goberno español. Seguir lendo A liberación de presos: unha vitoria silenciosa da Revolución cubana →

CUBA: 50 ANOS DE REVOLUCIÓN

Deixa o teu comentario.

Os dereitos humanos e o poder revolucionario

Cuba ten sufrido manipulacións informativas que agochan intereses das multinacionais e da banca. É preciso lembrar como era a sociedade cubana antes do triunfo revolucionario e que foi o que se conseguíu dende 1959.

CUBA: 50 ANOS DE REVOLUCIÓN

En xaneiro de 1959 o movemento revolucionario cubano logrou a conquista do poder político rematando así cun período marcado pola tiranía de Fulgencio Batista, que levara á represión e á morte a miles de persoas. Non se pode entender este proceso sen o apoio maioritario da poboación, colaboradora en distintas intensidades coa guerrilla comandada por Fidel Castro.

No momento do triunfo había en Cuba só 6.000 médicos, dos que a metade marcha inmediatamente a EE.UU.. Non existía a medicina rural. O bloqueo imposto pola potencia norteamericana supuxo e supón a imposibilidade de fornezo de medicamentos á illa, xa que EE.UU. controla a case totalidade da produción mundial. Hoxe en día Cuba ten un médico por cada 193 habitantes. 35 mil realizaron labores internacionalistas. Aumentou a esperanza de vida en 13 anos.

A taxa de mortalidade infantil é de 5,3 por cada mil nados. Se América Latina tivese a mesma taxa cada ano morrerían medio millón de nenos e nenas menos. En Cuba son gratuítos todos os servizos de saúde, non hai doentes sen médicos, non hai médicos sen emprego.

En 1959 o 25% da poboación era analfabeta. Só 15 mil persoas estudaban carreiras superiores, concentradas na Habana. Nos anos 60 construíronse 10 mil novas escolas rurais. Fíxose a campaña de alfabetización. Hoxe en día hai un mestre ou mestra por cada 42 habitantes. A universidade está descentralizada e é absolutamente gratuíto todo o sistema educativo cubano. Nunca se pechou unha escola, un círculo infantil, un centro universitario.

En 1959 o 75% da poboación rural vivía en cabanas de madeira, co teito de folla. O 63% das vivendas tiñan o chan de terra. O 91% non tiña baño. Aplicouse a lei da Reforma agraria, que eliminou o latifundismo privado. Hoxe en día, con todos os problemas aínda pendentes, o 85% da poboación é dona da súa vivenda. Non coñecen as hipotecas.

En Cuba todas as criaturas teñen un teito onde durmir, unha roupa que poñer, alimento asegurado, un centro de saúde e unha escola onde serán atendidos. A diferenza de países da contorna e ata de grandes potencias nucleares, non dorme ningún na rúa, non son prostituídos nin son vítimas do comercio de órganos, tampouco son obrigados a traballar para vivir. Non morren de sarampelo, paludismo, difteria, pneumonía ou desnutrición.

En Cuba en 50 anos de Revolución non houbo un só caso de desaparición, nin un só caso de tortura, nin un asasinato político. Nunca foi empregada a forza pública contra a cidadanía. Son descoñecidas as brigadas antidisturbios.

En Cuba a participación social da muller conseguiu un relevante ascenso social a partir do triunfo da Revolución en 1959. En 50 anos de transformación social, conformouse unha plataforma que posibilitou en grande medida un cambio na vida da muller. A Revolución herdou unha poboación feminina da que o 80% nunca dera a luz en condicións hixiénicas, decenas de miles de mulleres exercían a prostitución, arredor dunhas 70 mil servían como domésticas. Unha nación onde a maioría das persoas analfabetas eran mulleres. Co triunfo da revolución as mulleres asumiron novas tarefas que as sacaron das súas casas. As transformacións da realidade social cubana dende a perspectiva de xénero tamén son visíbeis en campos coma o traballo, cunha acentuada proporción de técnicas e profesionais, educación e saúde.

Cuba realizou importantes labores de solidariedade internacionalista. Solidariedade auténtica, con maiúsculas, da que significa compartir o pouco que se ten, non da de dar parte do moito que sobra. Solidariedade que camiña e axuda a andar. Así foi con Angola, o que contribuíu á desaparición do apartheid, como declarou Nelson Mandela ao saír de prisión. Así aconteceu con Etiopía, Palestina, Sahara… e tantos países. Así ocorre hoxe con Venezuela e Bolivia, alfabetizando e operando a cegueira producida por cataratas, con Pakistán tan distante xeográfica e politicamente.

En Cuba estudaron miles de persoas dos países pobres, ata pobres dos países ricos. Hoxe en día xa hai licenciadas promocións da Escola Latinoamericana de Ciencias Médicas, creada despois de que o furacán Mitch asolara rexións enteiras de América. Alí estuda mocidade que ven de EE. UU. tamén, onde nunca poderían sequera soñar con ingresar nunha universidade, e fano ao mesmo custo que ten á xente de Cuba: é gratuíto.

Cuba recibe continuos ataques interesados dunha prensa mundial que está en poder da banca e das grandes multinacionais. Asocian os dereitos humanos á libre empresa, á suposta liberdade de comercio. Para quen tivemos a oportunidade de coñecer Cuba, de falar coas súas xentes, de interesarnos por aquilo que se sae da viaxe turística, resulta indignante ler, ver e escoitar opinións que son propaganda, non información.

Cuba tivo e ten moitos problemas. Ao acto xenocida que supón o bloqueo imposto por EE.UU. de facto desde 1959, uniuse a desaparición do 85% do seu comercio exterior a principios da década dos 90 do pasado século. Pero o que conquistou nos duros anos vividos, coa ameaza do país máis armado da historia non se perdeu. Malia as continuas agresións sufridas por organizacións terroristas que teñen a súa base en EE.UU. e que pretenden rematar co conseguido para recuperar os privilexios que a historia lles arrebatou. A loita antiterrorista que Cuba ten dereito a exercer para defenderse supuxo a prisión para os 5 compañeiros que levan 10 anos presos en condicións penosas en EE.UU. logo de xuízos manipulados.

Os Dereitos Humanos cúmprense en Cuba dun modo que para as persoas que cremos no ser humano como individuo e tamén como parte dun colectivo que debe traballar en común para crear un mundo mellor é non só indubidable senón tamén impresionante. Cuba é un exemplo, un paradigma de cumprimento dos Dereitos Humanos, da loita secular da humanidade polo futuro.

O único territorio de Cuba onde hai tortura é a base militar do exército de EE.UU..en Guantánamo. Aí si se pode denunciar con fundamento o incumprimento dos Dereitos Humanos.

Base militar do exército de EE.UU. en Guantánamo
Base militar do exército de EE.UU. en Guantánamo

 

Pasarán máis de mil anos, moitos máis, é a historia esquecerá a George W. Bush, confundirá a el co seu papá, dubidará se o bombardeo de Belgrado foi cando Clinton, pero seguirá lembrando a Fidel e Raúl Castro, Vilma Espín, Celia Sánchez, Abel Santamaría, Frank Pais, Camilo Cienfuegos e a Che Guevara.

A Revolución Cubana é xa un patrimonio da humanidade, acontecemento que significa esperanza no que os pobos son quen de facer. Para quen estamos en contra da guerra entre pobos, mais tamén non concebimos a paz entre as clases, podemos afirmar que, para a historia colectiva, a historia que fan os pobos, sen a Cuba revolucionaria, nada sería igual.

AZNAR ACEPTA A HOMENAXE DOS SEUS SOCIOS NA MAFIA DE MIAMI

Deixa o teu comentario.

Jean Guy Allard –  Granma

Dez anos despois da campaña terrorista de 1997 contra instalacións turísticas da Habana, promovida por Luis Posada Carriles, e na hora en que o congreso de Washington trata da actividade deste connotado asasino, é preciso facer memoria da amizade fonda e sentida do que foi presidente do Governo español, José María Aznar, cos que patrocinaban o terrorista dende Miami.

O ex presidente do Consello español, hoxe patrón da falanxista Fundación Española para a Análise e os Estudios Sociais (FAES), recibiu en novembro de 1995 decenas de miles de dólares de mans de José Antonio “Toñín” Llamas, entón membro do Comité Executivo da Fundación Nacional Cubano-americana (FNCA) e do seu comité paramilitar, para a súa campaña presidencial.

Na famosa a foto, tomada durante a súa viaxe a Miami, Aznar campa á beira das súas novas e millonarias amizades: o xa falecido Jorge Más Canosa, entón xefe vitalicio da FNCA, e o propio Llamas.

Amais de participar na organización de actividades terroristas, Toñin Llamas era entón o home de confianza do presidente Aznar para o desenvolvemento das relacións da FNCA con España.

O terrorista de Miami foi quen organizou en Madrid a creación da chamada Fundación Hispano-Cubana, unha sucursal da FNCA da cal será secretario xeral Guillermo Gortázar Echeverría, membro do Comité Executivo Nacional do Partido Popular.

Vaise sumar deseguida a esta partida, Carlos Alberto Montaner, terrorista prófugo da xustiza cubana, radicado en Madrid dende os anos 70.

Sábese agora que uns meses antes desa visita de Aznar á Florida, nunha reunión secreta celebrada na cidade floridana de Naples, os directivos da FNCA que xa apoiaban, orientaban e financiaban operacións terroristas de varios grupúsculos, incluíndo o Alpha 66, resolveron organizar cos seus propios medios atentados contra Cuba.

O propio “Toñín” Lapa revelouno todo en xuño do 2006. Aqueloutrado de rabias, confesou ao “Miami Herald” coma os seus socios metéronno nun empréstito millonario para a compra de armas, para despois abandonalo na más completa ruina.

Hai “detalles” da viaxe de Aznar a Miami en 1995 que ilustran a extensión dos seus lazos cos líderes da organización creada por Mas Canosa, un axente CIA adestrado en Fort Benning ao lado de Pousada, socio do director da CIA William Casey e de Teodore Shackley (director de operacións especiais da CIA da mega-estación JM/WAVE de Miami).

Por suposto, o ex-presidente español non ignoraba que este creador de Radio e TV Martí e promotor da lei Torricelli e, a seguir, da Helms-Burton, beneficiárase de sustanciosos negocios e prebendas baixo os réximes de Reagan, Bush e mesmo de Clinton… e que se lle acusara non poucas veces na prensa de narcotráfico, contrabando de armas, eliminación de adversarios e tráfico de influencias.

Tiña que saber que ao seu novo socio de Miami se lle responsabilizaba de encargar atentados contra o Presidente de Cuba, dende territorio español, na propia Madrid, cando se pensou que viaxaría á toma de posesión de Felipe González en 1982 e logo en 1987, nunha viaxe que fixo a Galicia.

Ese 24 de novembro de 1995, os capos da FNCA organízanlle unha cea de conselleiros en Coral Gables, á que asisten, amais do “Toñin”, o presidente Jorge Mas Canosa, o seu fillo Jorge “Baby” Mas Santos, es os homes de plena confianza de Mas Canosa, Jose “Pepe” Hernández, Alberto Hernández Sarduy, Horacio “Gordito” García e Feliciano Foyo… todos eles relacionados co comité paramilitar.

Tan intima é a relación entre os mafiosos de Miami e o ex-presidente español que se organiza unha escapada de Aznar por Salvador e Costa Rica, no avión privado de Mas Canosa. O acompañante de Aznar foi Mas Santos.

Está agora ben documentado que Posada, financiado pola FNCA, radicaba daquela en El Salvador e viaxa a Costa Rica, urdindo os varios complots que intentará desenvolver nos meses e anos seguintes.

Acontece que a Fundación acababa de dirixir un intento de asasinato durante a participación de Fidel Castro na V Cumio Iberoamericano en San Carlos de Bariloche (Arxentina) os días 16 e 17 de outubro.

Participaban neste complot Gaspar Jiménez Escobedo, directivo da FNCA, e Eugenio Llameras, ambos os dous grandes socios de Posada.

Foi neses mesmos días de novembro de 1995, cando Aznar abraza aos capos da FNCA para garantir o financiamento da súa campaña, que se reactivou publicamente o nexo político entre a FNCA e o terrorista Orlando Bosch Avila e que se confirman abertamente os seus lazos con Posada Carriles.

Roberto Martín Pérez, outra eminencia da cúpula da Fundación, con traxectoria de esbirro batistiano, apadrinou en Miami unha exposición de cadros de Bosch e Posada, os autores intelectuais da sabotaxe contra o avión de Cubana de Aviación, en 1976, no que morreron 73 persoas.

En marzo dese mesmo ano de 1995, as autoridades cubanas detiveran na Habana dous individuos de orixe cubana residentes en Miami, Santos Armando Martínez Rueda e José Enrique Ramírez Oro, por colocar unha carga de 1,38 Qg de explosivos C-4 nun hotel de Varadero.

Ambos os dous declararan recibir instrucións de Guillermo Novo Sampoll, un directivo da FNCA que identificaron como “Mister Bill”, e doutro connotado terrorista e importante executivo da FNCA, Arnaldo Monzón Plasencia que foi o primeiro financista da campaña de atentados da Habana levada a cabo por Posada dous anos máis tarde.

Exactamente seis meses despois do encontro de Miami, Aznar xa ocupa a presidencia do goberno de España e, despois da primeira visita á Casa Blanca, nomea o 25 de maio de 1996 un novo embaixador en Cuba, o indesexabel José Cordech, que Cuba pronto recusará. O 10 de novembro, no Cumio iberoamericano de Chile, a xogada está clara: no sucesivo, o xefe do PP alíñase pública e ruidosamente coa Miami mafiosa.

En 1997, prodúcese a cadea de atentados nas instalacións turísticas de La Habana que provocan a morte do mozo italiano Fabio di Celmo, varios feridos así como considerabeis danos materiais. A FNCA, cínicamente, nunha declaración publicada en El Novo Herald, dá o seu apoio aos actos de terrorismo que ela mesma organizara.

En Isla Margarita, Venezuela, na celebración do VII Cumio Iberoamericano de Xefes de Estado e de Goberno, Posada organiza outro plan para asasinar ao Presidente cubano co apoio directo de Monzón Plasencia.

En novembro do 2000, Posada foi arrestado con varios cómplices de Miami mentres intenta provocar a explosión de varios quilos de C-4 no anfiteatro universitario da capital panameña onde debe falar o Presidente cubano ante miles de persoas, á marxe do X Cumio Iberoamericano.

Ao rematar este mesmo evento, Aznar busca unha condena de ETA, coa axuda do mandatario salvadoreño Francisco Flores, mentres se negan a denunciar o terrorismo desenvolvido pola Fundación Nacional Cubano-Americana (FNCA).

¿Ignoraban o fillo do estratega militar da propaganda franquista e acaso non sabían os seus servizos de intelixencia que este mesmo intento de asasinato de Panamá que acababa de desmantelarse, fora precedido por viaxes dos seus socios “Pepe” Hernández e Alberto Hernández Sarduy ao Salvador, na primeira quincena de agosto, para convir con Posada cada detalle do magnicidio?

¿Como poderían non advertir que un dos cómplices de Posada naquela conspiracion terrorista de Panamá era Guillermo Novo Sampoll, executivo desa mesma FNCA que o patrocinara? ¿E que o seu socio Flores, copatrocinador da hipócrita resolución contra o terrorismo, encabezaba o grupo político salvadoreño que lle dera cobertura ao terrorista e aos seus cómplices?

Tan apurado en compracer a Mas Canosa estaba Aznar que amañou a venda de Sintel -a xoia do Grupo Telefónica- á empresa norteamericana MasTec International, propiedade do Xefe da FNCA. A operación concretouse o 1 de abril de 1996, en pleno período electoral, co Parlamento disolto, aproveitando a compracencia de funcionarios oportunistas. A venda fíxose contra 490 millóns de dólares (que nunca se pagaron), a pesar de que o Goberno socialista acababa de inxectar 300 millóns na empresa. Mais Canosa faleceu o 23 de novembro de 1997.

En 1998, baixo o réxime Aznar, Mas Santos, herdeiro do seu pai, liquidou fraudulentamente a Sintel mediante unha serie de manobras financeiras e baixo a cobertura de sociedades internacionais en paraísos fiscais e bancos de Luxemburgo, Haití, Islas Vírgenes, México, Puerto Rico, Suíza e Estados Unidos.

A Xustiza española ainda non requeriu a Aznar para que explique esta xigantesca estafa MasTec-Sintel que fixo aínda máis ricos aos seus amigos de Miami e arruinou definitivamente varios miles de traballadores do que era unha próspera empresa estatal española. Os 1700 prexudicados pola venda delituosa da Sintel seguen loitando para que os tribunais xulguen os culpables.

No 2001, Aznar, coa complicidade do seu entón ministro Josep Piqué, invitaron a Miami aos Reis de España, aos que reuniu, na mansión de Vizcaya, co “Baby” Mas Santos, “Pepe” Hernández e o propio “Toñin” Lapas.

El Duende de Radio Miami ven de anunciar que os socios miamenses de Aznar están a organizarlle unha cea a 100 dólares por cuberto que terá lugar fins de decembro no hotel Biltmore, de Coral Gables. Hai apenas tres semanas, o ex-presidente español atopábase xa en Miami onde se reunía cos seus compañeiros no salón principal da chamada Torre da Liberdade. Todo confirma que se sente a gusto nas estancias desta cova da dereita fascista continental.

Fonte: http://www.granma.cu/espanol/2007/noviembre/mier14/aznar-FNCA-posada-vinculos-aun-por-investigar.html