David Brooks – Cubadebate

Greg Grandin, historiador da Universidade de Yale e autor dunha completa biografía de Kissinger, afirma que as iniciativas do Premio Nobel da Paz, durante os oito anos nos que gobernara a política exterior de Nixon e Ford como asesor da seguridade nacional e ministro de exteriores, causaran a morte de catro millóns de persoas no Viet-Nam, Cambodia, Laos, Irán e Latinoamérica. Kissinger prometeu esmagar Cuba baixo unha manta de bombas e minar os portos da illa para elevar o bloqueo a cerco de guerra, logo de saber que a Revolución enviara armas e tropa a África para axudar a ao MPLA e derrotar ao goberno racista de Sudáfrica, obxectivos coroados polo éxito que Kissinger comenta con admiración e rencor contra o servizo exterior doa EUA. Kissinger despediuse con 100 anos sen aparente necesidade de pedir perdón.

A primeira convocatoria para Cuba e os EUA restableceren relacións diplomáticas, mediados os 70, acabou coa recomendación de Kissinger de “esmagar aos cubanos” por atrevérense a desafiar Washington e enviar tropas en axuda do movemento de liberación en Angola. Isto é o que aparece en documentos oficiais do goberno de dos UEA liberados  en 2014 polo National Security Arquive (Arquivo de Seguridade Nacional),

Os documentos apareceran no libro Back Channel to Cuba, que revela as negociacións diplomáticas entre Washington e Cuba dende fins dos 70.  No norte do Canal da Bahama nunca deron entendido os estadunidenses é que para Cuba eran de superior importancia a solidariedade cos movementos de liberación de África que a relación con Washington, sinalaran os autores do libro Peter Kornbluh e William Leo Grande, en conferencia de prensa celebrada hoxe no hotel Pierre, o mesmo lugar de onde se celebrara a primeira reunión secreta con vistas a normalizar as relacións, 9 de xullo de 1975.

Néstor García, que daquela era primeiro secretario da Misión de Cuba na ONU, quen participou nesa reunión, contou aos autores que William Rogers, secretario adxunto de Estado para Asuntos Interamericanos, que iniciara as negociacións secretas con Cuba por instrucións de Kissinger, díxolle nunha reunión no aeroporto de Washington en xaneiro do 76: “Néstor, perdoa a expresión pero chingaron todo; están en Angola, e chingaron todo”.

Kissinger tiña vontade de negociar coa Habana e enviara notas con esta intención que propiciara un primeiro intercambio breve entre funcionarios estadunidenses e cubanos no aeroporto A Guardia, en Nova York, 11 de xaneiro do 75. Este primeiro encontro dera lugar a unha segunda cita no hotel Pierre onde, entre outras cousas, os estadunidenses previan un encontro a cara de can entre o ministro de Estado cubano e o propio Kissinger.

No segundo tomo das memorias de Kissinger, o autor fachendea de ter cambiado a situación de debilidade dos EUA en Laos e Cambodia, de bombardear Viet-Nam e Irán e de arrasar as posicións de esquerda e nacionalistas de América Latina coa Operación Cóndor, mais cando reconta o resoante éxito cubano contra os intereses racistas na África de británicos, holandeses, alemáns e estadounidenses, o ministro de exteriores dos EUA fai burlas da torpeza de Carter e da incapacidade do servizo exterior de Washington fronte a brillante diplomacia cubana.

Pero a decisión cubana de brindar apoio militar ao Movemento Popular pola LIberación de Angola (MPLA)  en abril de 1975, xunto co apoio ás forzas independistas de Porto Rico puxo a Kissinger de cuñas. En febreiro de 1976 o secretario de Estado comentoulle ao presidente Gerald Ford na Casa Branca: “creo que imos ter que esmagar a (Fidel) Castro e non poderemos facelo antes das eleccións”. Ford dixo  que estaba de acordo”.

Unhas tres semanas despois, Kissinger e Ford abordaron de novo o asunto de Cuba. “Coido que tarde ou cedo imos ter que fender Cuba; debemos humillalos”, comentou Kissinger ao presidente. Unha semana despois, Kissinger convocou a un equipo de seguridade nacional de alto nivel, entre eles o entón secretario de Defensa, Donald Rumsfeld (o mesmo que despois estaría no mesmo posto no goberno de George W. Bush), e ordenoulles preparar unha invasión ou bloqueo naval a Cuba, xunto con posibles accións económicas e políticas.

Non podían permitir que Cuba se metese en África, dixo Kissinger: “se o mundo decátase da nosa febleza a causa do debate interno (referíase á conxuntura pos Vietnam) en cousa de tres anos imos ter unha crise real”. Os planos que foron elaborados ofrecían unha ampla gama de opcións, que incluían minar os portos cubanos e ataques aéreos.

Este é só un dos episodios que Kornbluh, director do proxecto sobre Cuba no National Security Arquive, e LeoGrande, profesor e latinoamericanista da American University, contan no seu novo libro, baseado en centos de documentos secretos desclasificados e entrevistas con boa parte dos participantes nas case sempre secretas negociacións diplomáticas entre Washington e A Habana; ningún presidente dende Kennedy deixou de ter canles privadas coa illa.

Os encontros foron en aeroportos, cafés, hoteis de luxo e até noutros países, como México. Os interlocutores extraoficiais foron de todo tipo, explicaron os autores: dende unha xornalista de ABC News nos 60, un Premio Nobel (Gabriel García Márquez), unha filla de David Rockefeller, até políticos como o ex gobernador Bill Richardson e o ex presidente Jimmy Carter. No decurso destes diálogos discretos, algúns  diplomáticos de ambos os países fixeron amizade.

Revelaron que un dos interlocutores privados foi Paul Austin, o executivo da Coca Cola, enviado persoal do entón presidente Jimmy Carter. Austin viaxou a Cuba varias veces e falou con Fidel, primeiro, en 1978, e despois en 1980, para transmitir a vontade de Carter de mellorar relacións. A finais de 1980, Austin comezou a padecer Alzheimer o que o invalidaba para o papel. Mesmo así, estaba seguro de conseguir a normalización, mais todo se perdeu cando Ronald Reagan gañou as eleccións contra Carter. Os autores subliñaron que parte do propósito deste libro é ofrecer “leccións” a Barack Obama, quen como candidato e despois como presidente indicou que se era precisa unha “nova relación” con Cuba. “Pero se de verdade o creia, ppor que non o fixo?”, comentou Kornbluh. “Tiña oportunidade de logralo, xa que no Cume das Américas de 2015 en Panamá todo indicaba que Cuba, por decisión unánime de América Latina, estaría presente”.

Jeanette Regueiro – TSA Bruxelas

O tribunal internacional constituído en Bruxelas para tratar do bloqueo estadounidense contra Cuba pronunciou hoxe sexta feira 17, unha sólida sentenza na que establece que a intervención de sucesivos gobernos de Washington contra a illa dende 1962, viola o Dereito Internacional,  transgrede normas universais de convivencia e pode constituir delicto de Xenocidio. O fallo determina que o cerco económico, comercial e financeiro imposto por sucesivos titulares da Casa Branca, transgrede a Carta da ONU, que consagra o principio de soberanía, a Declaración Universal dos Dereitos Humanos e os acordos da Organización Mundial de Comercio, entre outras. Logo de escoitar as alegacións da Fiscalía e as testemuñas sobre o dano humano e económico do bloqueo, o tribunal lembrou que os gobernos dos EUA aplican este sistema unilateral coercitivo dende hai máis de 60 anos sen interrupción, con dano para as condicións de vida de todo un pobo e frustración constante dos seus obxectivos razonábeis de progreso.

O ditame precisa o alcance extraterritorial do bloqueo e o seu agravamento por causa da inclusión de Cuba nunha arbitraria lista de Patrocinadores do Terrorismo, establecida contra todo dereito polo goberno de Washington. O respectado xurista alemán Norman Peach, dixo que o bloqueo violaba o Pacto Internacional de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais, de 1966. Cita a Convención de 1948 para a Prevención e a Sanción do Delito de Xenocidio, na conxectura de a hostilidade de Washington e o seu empeño en causar un sistemático dano colectivo encaixaren neste crime. A sentenza insta ao goberno dos EUA a cesar no bloqueo contra Cuba e compensar empresas e cidadania damnificada.

O presidente do Instituto Cubano de Amizade cos Pobos, Fernando González, agradeceu a eurodeputados e entidades promotoras do Tribunal a sua participación no foro. Nunha rolda de prensa conxunta, González e a eurodeputada Sandra Pereira, coidaron que malia a decisión dos xuíces carecer de condición legal vinculante, representa un valioso instrumento para continuar a loita polo fin do bloqueo, nomeadamente pola precisión e autoridade dos argumentos, e polos fidedignos testemuños e probas achegados durante o proceso, de parte de Cuba, Europa e os EUA.

A iniciativa do Tribunal contra o Bloqueo nace nas bancadas de Esquerda no Parlamento Europeo, co apoio de organizacións como A Esquerda, a Asociación Internacional de Xuristas Demócratas, a Rede de Advogados Demócratas de España, organizacións sindicais europeas, o extenso movemento de solidariedade con Cuba e as asociacións de cubanos residentes no exterior. De promover a iniciativa ocupáronse mulleres e homes de diferentes partidos de esquerda dentro do ente lexislativo, en nome dos países que representan. Dos EUA participaron o Gremio Nacional de Avogados, a Conferencia Nacional de Avogados Negros e a rede de solidariedade con Cuba.

Xuices e fiscais do tribunal analizaron testemuños de cubanos, cidadáns europeos e estadounidenses, vítimas do bloqueo en áreas coma a saúde, a cooperación internacional, as comunicacións e a esfera empresarial, entre outras.

A deputada do BNG Ana Miranda, integrada no Grupo dos Verdes, citou o prolongado labor de solidariedade da Asociación de Amizade Galego-Cubana Francissco Villamil, que neste ano celebra o seu 40 aniversario en defensa de Cuba e contra o bloqueo imperialista. Manu Pineda, do Grupo Confederal de la Izquierda Unitaria Europea/Izquierda Verde Nórdica (GUE-NGL) Sandra Pereira, do Partido Comunista Portugués, Clare Daly, de Independentes de Irlanda, e Leila Chaibi, de Francia Insumisa, trataron con Miranda do dano causado polas medidas de bloqueo, a súa extra-territorialidade, e as posicións da Unión Europea ao respecto; Homero Acosta Álvarez, secretario da Asemblea Nacional do Poder Popular de Cuba, expuso a situación actual no pais bloqueado e reparou nos danos causados polo ilegal cerco no pobo e na economía do país.

Na reunión interviron asemade os europarlamentarios italianos Maximiliano Smeriglio, Andrea Cozzolino, Pietro Bartolo e Dino Guiarrusso que condenaron a inclusión de Cuba na ilegal lista de Washington, de países patrocinadores do terrorismo e prestaron atención ás potencialidades de relación en sectores como a saúde, a educación e as áreas da alimentación e da ciencia aplicada.

O Secretario da Asemblea Nacional do Poder Popular de Cuba reuniuse posteriormente co vicepresidente do Parlamento Europeo, Marc Angel. A defensa do multilateralismo e da cohesión social foi un dos temas analizados neste encontro no que o dirixente cubano fixo reconto das consecuencias do brutal ataque dos EUA  contra a soberanía de Cuba. 

A beira dos deputados cubanos Tamara Valido Benítez, presidenta da Comisión de Atención aos Servizos, de Luis Morlote Rivas, vicepresidente da Comisión de Educación, Cultura, Ciencia, Tecnoloxía e Medio Ambiente, e de Fernando González Llort, Heroe da República de Cuba e presidente do Instituto Cubano de Amizade cos Pobos (ICAP), Acosta lembrou que este asunto concreto é o que maior atención recibe dende hai anos de parte da Asemblea das Nacións Unidas. Lembou que non hai un sector nin área social, económica, produtiva ou de servizos que non estea impactado polo bloqueo norteamericano que ten coma único propósito extraviar e subverter o proxecto humanista, de igualdade e xustiza social, construído democrática e soberanamente por Cuba.

Dixo que o vil e doloso propósito de privar ao pobo cubano de recursos indispensábeis para a sua vida, tipifica o delito de xenocidio, segundo a Convención Internacional de 1948 que prevén e sanciona esta grave ameaza e os seus efectos que trascenden a todo o mundo. Logo de resumir con exempros concretos as afectacións do bloqueo durante a alarma da pandemia,  Homero Acosta recordou que Joe Biden mantivo en todo as infames medidas do seu antecesor e aplicounas con idéntico rigor inquisitorial.

En nome dos científicos cubanos, Belinda Sánchez relatou o efecto do bloqueo económico norteamericano. Dende a experiencia de máis de 30 anos de traballo no Centro de Inmunología Molecular, fixo reconto da derrama causada polo bloqueo na institución consagrada ao desenvolvemento e produción de medicamentos innovadores e bio-similares para tratar o cancro, con detalle nas afectacións da xestión loxística, obrigada a contratar a terceiros os reactivos e materiais necesarios para a investigación científica e a produción.

En representación dos xuristas cubanos, Yamila González Ferrer referiu os danos causados por máis dunha trintena de leis, ordes executivas e recursos perniciosos varios que constituen a proba de ningún bloqueo foi ter sido tan abarcador, brutal e xenocida contra un pobo como o que EUA concentra contra Cuba.

Reparou Luis Morlote Rivas, presidente da UNEAC, nos perxuizos do bloqueo no campo da cultura, o seu efecto distanciador sobre a poboación e a disuasión que produce en artistas internacionais interesados en Cuba.

Cubadebate – Terra Sen Amos

O presidente de Cuba dixo na clausura do XI Congreso de la Unión de Periodistas (UPEC) que “sen unha prensa crítica, que apele á conciencia e aos valores humanos, non é posibel a Revolución e sen unha comunicación política, institucional e social transparente, eficiente e orientadora e un xornalismo comprometido, cribel, ético, esixente crítico e educativo, non hai Revolución”.  Para Diaz-Canel o xornalismo debe ser verdadeiro e revolucionario: “Todos temos a responsabilidade de defender a verdade e por veces para defender a verdade non contamos con outros recursos que non sexan o comprommiso e o talento”.

No Congreso foi presentado o libro Anatomías do Xornalismo Cubano, de Flor de Paz, e o informe central do período 2018-2023 que  constata que o sistema de comunicación pública cubano enfronta, xunto a clásicos e complexos desafíos, os da sociedade en Rede, como resultado da masiva e a acelerada penetración da internet no país.

Nos debates da comisión “Prensa cubana nunha sociedade en Rede” Randy Alonso, moderador do programa Mesa Redonda,  declarouse convencido “da crenza martiana de un xornalista ter a obriga de saber dende a nube até o microbio. Eis o desafío que hoxe temos nas nosas redaccións e medios de comunicación xa que a mediocridade, descoñecemento e precipitación non pode ser o destino do noso xornalismo”.

Tratando das fontes como elemento básico da información, obser vou que dende  2018 producírase un cambio na accesibilidade das institucións e da sociedade. “O lamentabel é que moitas institucións entenden a comunicación só como divulgación. A comunicación é un proceso multilateral, interactivo, de transformación, e moitas institucións  no canto de dar o peito e saír enfrontar o desafío, pechan a porta. Algo lamentabel, sobre todo cando o Partido recomendou que as fontes falen, expliquen, dean información”. Neste sentido, lembrou a recente entrevista ao presidente Díaz-Canel na que dicía que o servidor público ten a obriga de render contas.

A posta en marcha do Instituto de Información e Comunicación Social compromete ás institucións públicas para lle daren información ao noso pobo. O xornalismo non pode existir sen a sociedade, sen a participación da opinión e do pensamiento doutros”.

Alonso reclamou un sistema de medios públicos máis profesional, máis anovador, máis revolucionario e máis comprometido co sentir e facer do pobo.

Áurea Lia Trevier – TSA – Nova York

A Asemblea Xeral da ONU aclamou máis unha vez a proposta de acabar co bloqueo que padece Cuba dende hai máis e 60 anos, un desafío dos EUA contra a legalidade internacional.  A defensa internacional de Cuba é un feito que deixa a vista unilateralidade do bloqueo e a infamia dunha Casa Branca en decadéncia. No taboleiro da Asemblea Xeral aparece apenas un voluntario disposto a acompañar ao goberno de Washington no seu despropósito diplomático. A opinión mundial a prol do dereito de Cuba resoa na ONU anualmente dende 1992.

O mundo representado na Asemblea recusou a política imperial de odio e arbitrariedade preferiu renovar  súa solidariedade coa nación cubana, que continúa sendo, malia o bloqueo, un exemplo de colaboración na loita pola xustiza social e contra o terrorismo.

Na primeira xornada do debate previo á votación, a representante de Namibia reafirmou os seu compromiso con Cuba fronte o cerco aleve e dixo que era preciso defender o dereito da illa digna a unha vida sen intromisións ilegais. “Cuba é unha nación amiga, que propicia a paz namentres o bloqueo lacera os principios do multilateralismo e a causa contra o bloqueo é nosa dende os tempos de loita pola independencia nos que contamos coa axuda de Cuba”.

Pediu a representante de Mexico o fin do bloqueo “por ser este contrario ao dereito internacional e alleo aos valores nos que se basea a convivencia pacífica” e dixo que era indecente a aplicación do Título III da lei Helms-Burton, namentresa arbtraria inclusión de Cuba na lista de países patrocinadores do terrorismo danaba a economía cubana.

Cuba ensinou o verdadeiro valor da solidariedade, dixo a representación de Venezuela que reclamou para o bloqueo unilateral dos EUA contra a  illa un lugar no museo das vergoñas históricas.” Dificilmente poderá esquecerse o apoio das brigadas médicas de Cuba en todo o mundo –dixo- para axudar a combater a pandemia da COVID-19, e o feito de a iIla lograr cinco vacinas que puxo ao dispor da comunidade internacional. Eis a diferenza entre Cuba e os EUA”.

China condenou tamén o xenocida bloqueo económico, comercial e financeiro contra Cuba e a súa inclusión na lista de países patrocinadores do terrorismo. “A comunidade internacional condena esa política”, notou o diplomático chinés, quen pediu fomentar a solidariedade global a prol da paz e a harmonía mundial e gabou o papel de Cuba na cooperación sur-sur, e o feito notábel de presidir outros grupos rexionais e globais. Recoñeceu que todos os países forman unha comunidade na que deben prevalecer os intereses comúns por riba do imperialismo egoista dalgunhas potencias que queren dominar o planeta.

A representante de Sudáfrica endosou declaracións previas en defensa da resolución contra o bloqueo que cualificou de política hostil e violación grave do dereito internacional.

Pola súa banda, o representante de Etiopía rexeitou a aplicación do bloqueo que, “de maneira ilegal durante seis décadas, trabou o dereito do pobo cubano a resolver seus problemas pesia súa formidábel resistencia”.

Cun chamado a rematar a prolongada inxustiza do bloqueo, a representación de Arxentina recordou que seu país condenara arreo o bloqueo, unha práctica moralmente inxustificable e violatoria da Carta das Nacións Unidas.

 Bielorrusia, na persoa do seu representante na Asemblea Xeral da onu, cualificou de xenocida o bloqueo dos EUA contra Cuba coma  xenocidio, segundo a Convención para a prevención do xenocidio, en vigor dende hai máis de 60 anos e reparou no seu impacto directo en cada cubano, todos os días do ano, ”, e que non soamente infrinxe os dereitos humanos, “senón que limita o investimento e vulnera o dereito de todos os estados en cooperar coa Habana”“.

A representante de Kenya subliñou que “Cuba é vítima dunha política de dobre rapadoira que socava a honestidade dos estados, e agregou que “o bloqueo é parte dun sistema de sancións maiores que violenta a paz dos países do sur e entorpece a prosperidade que defenderon os países ricos cando falaron de globalización”“.

A delegación de Nicaragua  recusou a política exterior imperial que vai contra a ONU e a súa Carta Magna. “O bloqueo –dixo– violenta os dereitos de todo un pobo, socava o seu desenvolvemento e impide o cumprimento da axenda 2030”“.

Coma violación dos dereitos humanos dun pobo enteiro cualificou a representación de Bolivia a persistencia do bloqueo económico, comercial e financeiro que o goberno dos EUA impón a Cuba desde hai máis de 60 anos. O voceiro de Bolivia agradeceu á Illa pola súa comprometida solidariedade coas causas máis nobres da humanidade. “Os seus soldados da saúde estiveron ao longo do planeta e os pobos do mundo fomos testemuñas de que 60 anos non foron suficientes para castigar a un pobo solidario”.

Para Gabón o bloqueo ten consecuencias a cada máis nefastas para a poboación, e pon en perigo a convivencia pacífica entre estados.

A República Islámica do Irán adheriuse ás posicións de organizacións internacionais e de países que rexeitan o bloqueo contra Cuba. Tamén Belice sumouse á declaración dos grupos rexionais que apoiaron a Resolución cubana, e o seu representante recordou  que non hai ningún Estado membro da ONU que estea por encima da lei. Rexeitou a inclusión de Cuba na lista de patrocinadores do terrorismo, unha medida que, segundo as súas palabras, exacerba as consecuencias inhumanas do bloqueo.

O representante de Brasil referiuse aos enormes danos no plano económico que esta política provocou, e afirmou que «afectou ao pleno goce dos seus dereitos ao pobo cubano”.

Por Chile recoñeceuse que o bloqueo «xera escaseza e sufrimento para toda a poboación cubana” e o seu representante lamentou «o feito de que siga vixente”.

A representación de Perú dixo que «as sancións deben ser eliminadas de contado” e agregou que o bloqueo é contrario aos principios da Carta da ONU e do dereito internacional.

Tamén se sumaron ao reclamo internacional para poñer fin ao bloqueo  contra Cuba, países como Xamaica, Exipto, o Congo, Irán e Barbados.

«O bloqueo viola o dereito á vida, á saúde, á educación e ao benestar de todas as cubanas e cubanos, sénteno as nosas familias a través  do desabastecemento nas tendas, as longas colas, os prezos excesivos ou os salarios devaluados». Así comezou a súa intervención o chanceler cubano, Bruno Rodríguez Parrilla e recordou que o goberno fai por atender a canastra familiar normada, que non é suficiente, pero atende as necesidades indispensables baixo prezos subsidiados.

Dixo que, para ese obxectivo, neste ano, requeranse   máis de 1600 millóns de dólares, e que só cun terzo das afectacións entre marzo do 2022 e febreiro do 2023 puidéranse ter atendido eses gastos.

E. del Río – Habana

Unha comisión do Parlamento Europeo (PE) coñeceu en Cuba información directa do pobo e das institucións sobre os efectos do Bloqueo e a profusión de iniciativas postas en prática pola Revolución para resistiren o cerco propagandístico, comercial e financeiro. A viaxe formaba parte da axenda internacionalista do Grupo de Esquerda.  Deputadas e deputados foron recibidos pola Mesa do Parlamento Cuba e a Dirección de Relacións Internacionais. Galiza contou coa honrosa representación de Ana Miranda, histórica militante do BNG e reivindicativa europarlamentaria galega, amiga incondicional da Maior das Antillas e da Revolución Cubana.

O programa incluíu encontros co Departamento de Relacións Internacionais do Comité Central do Partido Comunista de Cuba, coa Dirección Nacional dos CDR, con representantes da Sociedade Civil Cubana e con membros da Unión Nacional de Escritores e Artistas de Cuba. Visitaron asemade o Cenesex (Centro Nacional de Educación Sexual de Cuba) o Capitolio, o Instituto Finlay de Vacinas, a Asociación Cubana de Nacións Unidas, o Proxecto Quisicuaba e diferentes barrios da cidade da Habana, para establerceren contacto de primeira man coa poboación.

Da mesa da Asemblea Nacional Cubana e das Comisións Permanentes de Atención aos Servizos, de Educación, Cultura, Ciencia,Tecnoloxía e Medio Ambiente así como de Atención aos Órganos Locais  tiveron información sobre a diaria dialéctica entre medios e obxectivos do proceso constitucional en marcha..

Deste cumprido intercambio, Ana Miranda tirou conclusións positivas sobre as iniciativas de defensa de Cuba contra o ilegal bloqueo imperialista que afecta gravemente a poboación; as consecuencias da inclusión de Cuba na arbitraria lista de países patrocinadores do terrorismo que a Casa Branca inventa con desprezo da Lei Internacional  formaron parte da conversa. A lista no ten máis intención que impedir as relacións internacionais dos paises que loitan por estableceren e seguiren normas de seu.