El Gallego Fernandez, finado na Habana dia 7, pasaba dos 95 e fora vice-presidente de Cuba durante todo o periodo especial e ainda máis. Un tempo no que o Bloqueo agravado inzaba Cuba de problemas e emerxencias diarias, mentres os socios da Unión Europea deixábanse querer polos EUA para colaboraren nunha chamada ofensiva derradeira contra a Revolución. Neses anos El Gallego foi embaixador extraordinario na Galiza en trece ocasións, en boa sintonia cos gobernos de coalición na Xunta e excelente con algúns concellos e deputacións. No entanto, a fachenda da Xunta do PP non se correspondia cos votos do partido a prol do cerco a Cuba na Comisión da UE. Difícil tratar con paternalismo a alguén tan circunspecto e prudente coma este Heroe da Revolución que abriu discretamente a porta a unha etapa superior das históricas relacións galego-cubanas.
Cuba recorda a Fernández como “intérprete orixinal e criativo das ideas de Fidel”.
EuroLat, a Asamblea Parlamentar Euro-Latinoamericana reunida en Lisboa reclama o fin do Bloqueo dos EUA contra Cuba ao tempo que condena o Golpe de Estado en Brasil e a nova campaña terrorista contra o governo democrático de Venezuela. A Asemblea de EuroLat sesiona anualmente en plenárias e comisións e é lugar de encontro e concertación de forzas e partidos progresistas. Á cita de Lisboa asistiron 18 de maio 50 deputados do Parlamento Europeo e 75 do Parlatino, Parlacen e outros parlamentos latinoamericanos. A declaración final inclúe tamén a urxente promoción do acordo entre Cuba e a UE, a derogación da chamada posición común instada polo Partido Popular español e a devolución do territorio ilegalmente ocupado pola Base Naval de EUA en Guantánamo. Tamén foi proposta e aprobada unha moción a prol da retirada de todos os recursos de inxeréncia legal, comercial e económica contra Cuba.
Máis de cen parlamentários europeos e latinoamericanos pediron na Asemblea da EuroLat o fin do Bloqueo.
A. Roade -Terra Sen Amos. Sócios clave da UE manifestan a súa presa por liquidar a sanción comunitaria contra Cuba, a Posición Comun propugnada por Aznar en 2006. En menos que pasa unha borrasca, os paises conformados con aquela directiva contraria ao Dereito Internacional, quixeran non tela asinado nunca. A cordial recepción de Bruno Rodríguez, ministro de Estado de Cuba, en Italia Francia, Holanda, Bélgica e Luxemburgo, e o seu diálogo con altos responsabeis da Unión Europea e a Unesco, marcan un novo éxito diplomático cubano na UE, apenas notado na prensa española. Á foto da sanción oportunista contra Cuba sucédelle coma a dos Catro das Azores (2003) na que dous retratados (Durán Barroso e Tony Blair) aseguran que foran enganados e os outros dous (Aznar e George Bush) preferirían censurar a imaxe. Avisado polo departamento de Estado de Washington, o governo de Rajoy devecía por marcar distancias con Aznar pero non tivo mellor idea que enviar ao ministro García Margallo a Habana para dar consellos democráticos. O paternalismo do PP está demostrando ser o procedimento máis caro para non dar aberto ningunha porta con Cuba. Para empeorar un anaco máis o panoorama, Rajoy mantén a guerra mediática contra Venezuela, e o membro da UE chamado por historia común a ser interlocutor privilexiado con Cuba, conserva o herdo de Aznar e convértese de feito en gardador único dunha Posición Común que dí querer cambiar.
Mália a súa declarada vontade de liquidala, Rajoy convértese de feito en celador da Posición Común de Aznar, da que renega a UE
Adela Roade-Terra sen Amos O ministério de Asuntos Exteriores monta unha grande léria a conta do ex-presidente Zapatero ser recibido pola presidencia de Cuba. En tempos do bisavó de Felipe VI, a segunda carteira no protocolo do goberno, chamábase ministerio de Estado, por ser o encargado das relacións cos poderes planetarios. A gallifa de García Margallo, ministro encargado da diplomacia, non se comprende sen ter conta das sucesivas mancadas do PP na súa relación con Cuba. O primeiro goberno de José María Aznar (1966) entregara a política española con Cuba a EUA e fundaba a primeira alianza da UE para romper o goberno da illa do Caribe. En 1999, castigando a cruel pragmática de Bruxelas a un país pequeno e pobre, cercado por EUA, Aznar remiraba o protocolo da visita do Rei, na teima de facela privada e non oficial. O barullo da poderosa prensa de Aznar (coñecida daquela coma el sindicato del crimen) contra o goberno da Habana, dera lugar a caricaturas españolas contra a coroa a conta da visita real a unha ex-provincia española. Aznar prometera a George Bush acabar de vez co goberno cubano e perdía perigosamente a compostura ao ver ao xefe de Estado abrazar ao líder da Revolución. “Tes que mover ficha”, dixéralle arrogante a Fidel. E Fidel comeulle o Rei. Agora o goberno de Rajoy curte dores ao ver que Raúl Castro recibe a Zapatero, cando o ministro Margallo saíra de Habana clandestinamente o que revela un erro capital: o PP coida, como antigamente, que Cuba non ten política propia, vella arrogancia colonial que lle rompe a relación con Latinoamérica e non lle resolve a cadea de mancadas co goberno clave do ALBA. A ver se llo explicamos: carece de sentido culpar a Zapatero e Moratinos de sedición porque a iniciativa de recibilos é de Cuba, non deles.
George Bush e José María Aznar no encontro das Azores
“Non lle parece que xa é ben hora dun cambio na política de Suecia con respecto a Cuba?” René Vázquez Díaz, escritor cubano residente en Suecia, dirixe esta pregunta nunha carta publicada no xornal ETCMalmö a Margot Wallström, ministra de Asuntos Exteriores do governo sueco. O autor e enxeñeiro cubano ironiza sobre a recomendación oficial sueca de non dialogar co Governo da Habana e tratar pola contra aos disidentes coma amigos. “Por que non fai Suecia o mesmo con Arabia Seudita? O réxime de Riad viola todos os dereitos humanos pero Suecia trátao coma socio comercial de confianza”, di Vázquez.
Versión sueca de “Un Amor que se nos va”, novela de René Vázquez aparecida en 2008
